Magazyn nr 6

rękawiczkach podawad kawę i służyd przy stole. To był początek jego kamerdynerskiej „kariery”. Po jakimś czasie opuścił plantacje, tułał się, usługiwał to tu, to tam, założył rodzinę aż w koocu osiągnął apogeum służby przy stole – został prezydenckim kamerdynerem, co nie było obojętne dla relacji rodzinnych.

Przedstawienie kilka dekad historii Stanów w ciągu dwóch godzin jest niemożliwe, więc jest ona pokazana jako „wersja skrócona wersji skróconej”, a postacie prezydentów śmigają po ekranie. Przez co nie jako na pierwszy plan wyłania się dramat rodzinny… Głowa rodziny Cecil popada niejako w pracoholizm, częściej bywa w Białym Domu, a niżeli w swoim własnym. Jego starszy syn Louis (David Oyelowo) zdegustowany służalczością ojca, przyłącza się do działaczy na rzecz równouprawnienia i nadstawia karku w imieniu rasy, „zwiedzając” kolejne więzienia. Jego brat natomiast Charlie (Elijah Kelley) nie może zrozumied swojego brata: woli walczyd za swój kraj, niż ze swoim krajem. Gloria (Oprah Winfrey) żona Cecila nie radzi sobie z sytuacją i topi smutki w alkoholu.

Film porusza sprawy bolesne i brutalne, przypomina trudne wydarzenia, o których ludzie woleli by już nie pamiętad, robi to jednak dośd delikatnie i z ogładą – co sprawia, że film jest „czysty”, by nie powiedzied „wybielony” bo w kontekście tematu, to chyba nienajlepsze określenie.

Daniels stara się sprawiedliwie, nawet nie osądzid, a jedynie przedstawid XX-wieczne Stany i to bez emanowania dosłowną brutalnością. Nikogo nie osądza, nie ocenia, nie mówi, że biali to zwyrodnialcy, a czarni tylko biedni i poszkodowani – wręcz przeciwnie: biali owszem mieli swoje za uszami, ale nie wszyscy byli źli: w autobusie podpalonym przez Ku Klux Klan były obie rasy, a z kolei czarni też nie byli, aż tacy święci – str. 34