8 minute read

wat is dan dat paradijs? 3 but What is paradise?

Kunstenaars geven woord en beeld aan dat wat nog niet onder woorden is gebracht. Ze laten ons anders naar onszelf en de samenleving kijken. Met hun werk roepen ze vragen op over waarom we doen wat we doen. Cultuur is wie we zijn en wat gebruikelijk is; kunst is de uitzondering. Het subjectiveert, schuurt en troost. Kunst schetst andere realiteiten en toont

Artists assign words and images to that which has not yet been put into words. They enable us to look at ourselves and society differently. With their work, they raise questions about why we do what we do. Culture is who we are and what is customary; art is the exception. It subjectifies, digs deep, and consoles. Art outlines other realities and presents possibilities.

Advertisement

Een wereld waarin groen rijkelijk aanwezig is en waar je verkoeling vindt op steeds heter wordende zomerdagen. Is dat haalbaar? Hoe ziet een groene stad eruit? Tijdens Arcadia reflecteren kunstenaars op paradijselijk leven. Wat voor wereld laten we na? En als we nu veranderen, wat betekent dat voor de generaties die na ons komen?

Vanuit radicale verbeelding leer je anders kijken naar je omgeving, de natuur en de mens. Naar je geschiedenis en naar je toekomst. Misschien komen we tot de conclusie dat er een verschil is tussen wat we willen, en wat nodig is. In Arcadia durven we de vraag te stellen: Wat is dan dat paradijs? Hoe ziet dat eruit? En wat kun je zelf doen?

Het eeuwenoude idee van ‘het paradijs’ is in 3.000 jaar weinig veranderd. Een groene, rijk bloeiende omgeving waar mens, dier en natuur naast elkaar leven en floreren. Het parklandschap van Oranjewoud zou zomaar een verbeelding van de Hof van Eden kunnen zijn. Een naar de hand van de mens gemaakt paradijs. De natuur is tembaar en het paradijs maakbaar. Maar al die harmonie, is dat niet een beetje saai?

De idylle uitdagen

Paradys brengt beeldende kunst uit alle hoeken van de wereld naar Oranjewoud om deze idylle uit te dagen. Vijftien internationale topkunstenaars reflecteren op paradijselijk leven. Het parklandschap van Oranjewoud, verkregen door Albertine Agnes van Nassau, de kleindochter van Willem van Oranje, was ooit de definitie van weelde. Maar hoe is die rijkdom verkregen? En ten koste waarvan?

De kunstenaars onderzoeken, ondergraven of versterken deze idylle. Wat betekent ‘paradijs’ tegenwoordig? Aan welke voorwaarden moet het voldoen? Is het paradijs echt maakbaar en ligt daarmee de ideale wereld binnen handbereik?

De kunstenaars bekijken Oranjewoud vanuit historisch perspectief, maar het gaat ook over het streven naar een andere, betere wereld. Ze gebruiken de omgeving om nieuw werk te maken en de wereld op te schudden. Elk op hun eigen wijze. Soms cynisch, soms hoopvol.

Diana Scherer kijkt naar het ontstaan van deze lusthof en creëert 3 meter hoge jurken van plantenwortels. Een verbeelding van de drie stadhoudersvrouwen die aan de basis staan van Oranjewoud. En hoe staat deze klassieke idylle er nu voor?

Erik van Lieshout maakt een ‘paradijselijk’ bloemenmozaïek. Volgens de kunstenaar is het ‘toerisme op z’n lulligst’.

A world in which greenery is abundant and where you can find cool respite on increasingly hotter summer days. Is that feasible? What does a green city look like? During Arcadia, artists reflect on paradisiacal life. What kind of world do we leave behind? And if we change now, what does that mean for the generations that follow us?

From a radical imagination, you learn to look differently at your environment, nature, and people. At your history and your future. Perhaps we come to the conclusion that there is a difference between what we want, and what is needed. In Arcadia we dare to ask the question: What is paradise?

What does it look like? And what can you do yourself?

The age-old idea of ‘paradise’ has hardly changed in 3,000 years. A green, richly flourishing environment where people, animals, and nature live and flourish side by side. The park landscape of Oranjewoud could just be a depiction of the Garden of Eden. A man-made paradise. Nature can be tamed, and paradise can be made. But all that harmony, isn’t that a little boring?

Challenging the idyll

Paradys brings visual art from all corners of the world to Oranjewoud to challenge this idyll. Fifteen top international artists reflect on paradisiacal life. The park landscape of Oranjewoud, acquired by Albertine Agnes of Nassau, the granddaughter of William of Orange – the ancestor of the Dutch monarchy – was once the definition of opulence. But how was this wealth obtained? And at what cost? The artists investigate, undermine or reinforce this idyll. What does ‘paradise’ mean nowadays? What conditions must it meet? Is paradise really feasible and is the ideal world thus within reach? The artists look at Oranjewoud from a historical perspective, but it is also about striving for a different, better world. They use the area to create new work and shake up the world. Each in their own way. Sometimes cynical, sometimes hopeful.

Diana Scherer looks at the origin of this pleasure garden and creates 3-metre high dresses from plant roots. An imagining of the three stadtholder women who underpin Oranjewoud. And what is the current state of this classic idyll? Erik van Lieshout creates a ‘paradisiacal’ flower mosaic. According to the artist, it is ‘tourism at its worst’.

How a radical idea becomes reality

With De Terp fan de Takomst (‘Mound of the Future’), in collaboration with Sense of Place, a village’s

Hoe een radicaal idee werkelijkheid wordt Met De Terp fan de Takomst, in samenwerking met Sense of Place, wordt het verlangen van een dorp naar een historisch perspectief realiteit. De bewoners van het Noord-Friese dorp Blije voelen zich sterk verbonden met het Wad. In 2011 stelt het dorp in zijn dorpsvisie: ‘We willen weer met het gezicht naar de Waddenzee wonen, leven en werken’. De wens is het creëren van een ‘nieuwe belevingsplek’: om oude verhalen te vertellen en nieuwe verhalen te maken. Een door de gemeenschap gebouwde buitendijkse terp herstelt – op een duurzame manier – de oorspronkelijke verbinding van het dorp met de zee. De opening van dit indrukwekkende, door de mens gemaakte monument vindt plaats tijdens Arcadia.

Vertragen

Kunnen we zomaar plaatsmaken voor natuur in een bestaande infrastructuur? Bosk laat zien dat het kán. Het lijkt een onmogelijke opgave: 1.200 bomen laten wandelen door de stad. Om inwoners van de stad ten volste te laten ervaren hoe vergroening eruitziet. En sterker nog: hoe het vóelt. Door de stedelijke omgeving te vullen met jonge bomen ontstaan en ontvouwen dromen zich. Mensen vertragen. Ze stappen van de fiets, nemen de tijd en kijken om zich heen. Ze herbeleven het bos. Een groene stad, het is níet onmogelijk. Als 1.200 bomen door de stad kunnen wandelen, dan kan de mens veranderen. Groen inspireert, verkoelt en doet verwonderen. Door de natuur op alledaagse plaatsen te delen, brengt Bosk het verlangen naar de natuur naar boven. De dialoog over groen in het openbaar laait op.

longing for a historical perspective becomes reality.

The inhabitants of the North Frisian village of Blije feel closely connected to the mudflats. In 2011, the village outlined its village vision: ‘We want to face the Wadden Sea again as we live our everyday lives.’ The wish is to create a ‘new experience’: to share ancient stories and to create new narratives. A mound outside the dykes, built by the community, is a sustainable way of restoring the village’s original connection with the sea. The opening of this impressive, man-made monument takes place during Arcadia.

Slowing down

Can we make way for nature in an existing infrastructure? Bosk shows that it can be done. It seems an impossible task: to have 1,200 trees walk through the city. To allow the city’s residents to fully experience what greening looks like. And even better: what it feels like. By filling the urban environment with young trees, dreams emerge and unfold. People slow down. They get off their bikes, take their time, and look around. They relive the forest. A green city: it’s not impossible. If 1,200 trees can walk through the city, then humans can change. Greenery is wonderful, cooling, and inspirational. By sharing nature in everyday places, Bosk brings out the desire for nature. The dialogue on greenery in public is intensifying.

Wereldse ervaring

Met Gaia, van de Engelse kunstenaar Luke Jerram, zien we de wereld vanuit het perspectief van de maan. De Aarde zoals de bemanning van de Apollo 17 haar zag, in 1972. Op 211 meter afstand van deze bol met 7 meter doorsnede, zie je de aarde exact in dezelfde verhouding. Het geeft de bezoeker een gevoel van ontzag. Een diep besef van de onderlinge verbondenheid van het leven op aarde. Volgens filosoof James Lovelock zijn we onderdeel van het ecosysteem - samen met de Aarde vormt al het leven één organisme. Je klein voelen als mens, als stipje op deze aardbol, doet je inzien dat de mensheid de verantwoordelijkheid deelt om goed voor deze wereld en haar klimaat te zorgen.

Broei: jongeren pakken het podium Binnen Broei zijn de jongeren aan zet. Geboren tussen 2000 en 2010, vormen deze makers het geluid van deze eeuw. In twaalf producties geven zij antwoord op de vragen van Arcadia. Hoe wil jij dat we met elkaar en met de aarde omgaan? In welke kunstdiscipline – dat is aan hen. In een traditioneel toneelstuk, of door middel van graffiti op een bus, of vanaf een camping. Of met mixed media. Jongeren zitten nog niet gevangen in de gevestigde structuren. En misschien is het wel tijd om die structuren los te laten. Of op z’n minst er beweging in aan te brengen. De jonge makers krijgen ondersteuning waar zij het zelf nodig achten.

Worldly experience

With Gaia, by the English artist Luke Jerram, we see the world from the perspective of the moon. The Earth as seen by the crew of Apollo 17 in 1972. At a distance of 211 metres from this sphere with a diameter of 7 metres, you see the Earth in exactly the same ratio. It gives the visitor a sense of awe. A deep awareness of the interconnectedness of life on earth. According to philosopher James Lovelock, we are part of the ecosystem – together with the Earth, all life forms one organism. Feeling small as a human being, as a dot on this globe, makes you realise that humanity shares the responsibility to take good care of this world and its climate.

Broei: young people take the stage

Within Broei, it’s the young people’s turn. Born between 2000 and 2010, these creators shape the sound of this century. In twelve productions, they answer Arcadia’s questions. How do you want us to interact with each other and with Earth? In which art discipline – that is up to them. In a traditional play, or via graffiti on a bus, or from a campsite. Or mixed media. Young people are not yet trapped in established structures. And maybe it is in fact time to let go of those structures. Or at least bring some movement into them. The young creators receive support where they consider it necessary.

3.2

Kinderen bekijken Gaia van Luke

Jerram in de Theaterkerk in Nes. Het kunstwerk roept het gevoel op dat astronauten hebben wanneer ze vanaf de maan naar onze aarde kijken. Geproduceerd door Sense of Place.

Children watch Luke Jerram’s Gaia in the Theaterkerk in Nes. The artwork evokes the feeling that astronauts have when they look at our Earth from the moon. Produced by Sense of Place.

This article is from: