Open for change

Luisteren naar de stem van een ander, of kijken vanuit een ander perspectief, kan bevrijdend werken. Tijdens Arcadia laten jong en oud, kunstenaars en publiek, lokaal en van ver hun stem klinken. Er ontstaat ruimte om gesprekken te voeren. Ook de natuur laat van zich horen: de bomen en de dieren doen hun beklag en delen hun verlangens. Dat resulteert in een bonte verzameling van woorden, geluiden, beelden, dansen en ritmes.

Listening to the voice of someone else, or looking from a different perspective, can be liberating. Young and old, artists and audiences alike make their voices heard locally and from afar during Arcadia. There is room to have conversations. Nature also makes itself heard: the trees and the animals share their complaints and desires. This results in a colourful collection of words, sounds, images, dances, and rhythms.

In tijden van onrust, is het de natuurlijke reactie van de mens om naar binnen te keren. We stellen onszelf dan minder open voor stemmen van buiten de gestelde normen. We merken dat we minder sensitief raken. Juist als er veel op het spel staat, is het nodig dat we elkaar blijven begrijpen.

Kunstenaars laten ons de wereld door de ogen van een ander bekijken. Kunst is een plek waar empathie aangewakkerd wordt. Het zorgt voor herkenning en opent deuren naar verandering. Verandering van gevoel, van zienswijze en misschien wel van gedrag. Het verhaal van Arcadia kan alleen ontstaan wanneer je zoveel mogelijk mensen aan het woord laat. Zoals de buren die tegenover elkaar staan in de Bosk-rechtszaak. Voor de één kan een tuin niet groen genoeg zijn, de ander ziet liever tegels dan een plantsoen. Beide kanten worden gehoord. Ook dieren zijn aan het woord. Zoals de vogels in het theaterstuk Verdriet van de Zuiderzee, die stilstaan bij de transformatie van het landschap nadat de aanleg van de Afsluitdijk een einde maakte aan de biodiversiteit van de Zuiderzee en het IJsselmeer ontstond.

PaFFF: buiten eigen conventies

Een radicale aanpak van kijken naar je eigen gewoontes, daar draait het om binnen het festival PAFFF, een samenwerking met Stadsschouwburg

De Harmonie. Het festival prikkelt om verder na te denken over de generaties na ons. In de voorstellingen krijgen veelal ongehoorden – en daarmee onbekenden – een stem. Bewoners van een Braziliaanse favela, mensen met een zware lichamelijke beperking en zelfs vogelverschrikkers zijn aan het woord. Twintig kunstenaars delen hun visie op het leven en op de toekomst, op hun ideale wereld of juist op de bedreigingen daarvoor. Dat gebeurt op een onverwachte, onvoorspelbare en ongangbare wijze.

Zo zijn vier vogelverschrikkers de antihelden in de voorstelling Farm Fatale, van Philippe Quesne. Op inventieve wijze brengen ze de eco-revolutie onder de aandacht. Een droogkomische preek, activisme op het randje van satire. De maker wijst met dit stuk niet met de vinger, maar verwart het publiek. We leven in een tijd van het grote gelijk: iedereen denkt alles te weten. Maar mogen we het af en toe ook eens níet weten? Laten we toegeven dat we weleens twijfelen, ons verbazen of ontroerd zijn. Durf te zeggen dat we het antwoord niet hebben. Dat maakt ons sensitief.

In times of unrest, it is the natural reaction of humans to turn inward. We are then less open to voices from outside the established norms. We notice that we become less sensitive. It is necessary that we continue to understand each other, especially when there is a lot at stake. Artists allow us to see the world through the eyes of another. Art is a place where empathy is sparked. It provides recognition and opens doors to change. A change of feelings, change of outlook, and perhaps change of a behaviour.

The story of Arcadia can only unfold when you let as many people speak as possible. Like the neighbours opposing each other in the Bosk dispute. For one, a garden cannot be green enough, while the other prefers tiles to a garden. Both sides are heard. Animals are also part of the conversation. Such as the birds in the play Verdriet van de Zuiderzee (‘Sorrow of the Zuiderzee’), which reflect on the transformation of the landscape after the construction of the Afsluitdijk dam ended the biodiversity of the Zuiderzee and the IJsselmeer was created.

PaFFF: outside your own conventions

A radical approach to looking at your own habits is what the PAFFF festival, a co-production with Stadsschouwburg De Harmonie, is all about. The festival provokes us to think more deeply about the generations after us. In the performances, people who often go unheard – and thus unknown – are given a voice. Inhabitants of a Brazilian favela, people with severe physical disabilities, and even scarecrows say their piece. Twenty artists share their views on life and the future, on their ideal world or the threats to it. This happens in an unexpected, unpredictable, and unconventional way.

For example, four scarecrows are the antiheroes in the performance Farm Fatale, by Philippe Quesne. They bring the eco-revolution to the audience’s attention in an inventive way. A deadpan comic sermon, activism on the brink of satire. The maker does not point the finger with this piece but confuses the audience. We live in a time of ‘rightness’: everyone thinks they are right and that they know everything. But can we also not know, from time to time? Let’s admit that we sometimes doubt, surprise ourselves, or are touched. Dare to say we don’t have the answer. That makes us sensitive.

Raving wheelchairs

The performance Every Body Electric by Doris Uhlich is perplexing. A stage-on-stage experience in which

Ravende rolstoelers

Verwarrend is de voorstelling Every Body Electric van Doris Uhlich. Een toneel-op-toneelervaring, waarbij performers en bezoekers het podium delen. Een behoorlijk contrast: je loopt de chique schouwburg binnen, klaar voor een avondje uit. Vervolgens is er in de zaal direct de confrontatie met een vrouw, naakt op de grond, spastische bewegingen makend. Een confrontatie met een lichaam dat iets niet kan. Of kan ze iets juist wél?

Binnen enkele minuten verandert het perspectief: je ziet mensen met beperkingen compleet uit hun plaat gaan. De bezoeker beoordeelt de performers niet op basis van hun handicap, maar op hun performance. “Ik zal nooit meer op dezelfde manier naar iemand met een rolstoel kijken”, is de reactie na deze voorstelling met ‘ravende rolstoelers’. PAFFF creëert met de voorstellingen ruimte voor begrip voor andere perspectieven.

Maar er is ook ruimte voor hilariteit. Zo vormen de mollen van Maulwürfe van Philippe Quesne in La parade des taupes een vrolijk hoogtepunt. De 3 meter hoge blinde dieren spelen een luid rockend concert. De volgende dag varen ze muziekmakend op een rondvaartboot door de Leeuwarder grachten en maken ze Bosk onveilig. Verwarring alom. Een act die de stad op zijn kop zet, die een lach op het gezicht tovert van concertpubliek en terrasgangers tot vaders met kinderen tijdens een zondagswandeling.

performers and visitors share the stage. Quite a contrast: you walk into the chic theatre, ready for a night out. Then in the room, you are immediately confronted with a woman, naked on the floor, making spastic movements. A confrontation with a body that can’t do something. Or perhaps it can do something? Within a few minutes, the perspective changes: you see people with disabilities go totally wild. The visitor assesses the performers not on the basis of their disability, but on the basis of their performance. ‘I will never look at someone with a wheelchair the same way again,’ is the reaction after this performance with ‘raving wheelchairs’. With the performances, PAFFF creates room for the understanding of other perspectives. But there is also room for hilarity. The moles of Maulwürfe by Philippe Quesne in La parade des taupes are a cheerful highlight. The 3-metre tall, blind animals play a loud rocking concert. The next day, they again play loudly as they sail on a tour boat through the Leeuwarden canals and make Bosk unsafe.