VAN DE DIRECTEUR

Helpt

Je moest mij een aantal jaren geleden niet vragen om mee te gaan wandelen: vreselijk vond ik dat! Opeens was ik toch aan het wandelen. Het was verassend hoe leuk het bleek, heel leuk zelfs. Het is een ideale manier van bewegen. Je kunt erbij praten en lekker buiten zijn. Laatst was ik met een vriend die ik lang niet had gesproken in de duinen aan het wandelen. Tijdens een verdiende pauze deelde ik een koek die nog in mijn rugzak bleek te zitten. De vriend, nogal filosofisch van aard, vroeg opeens: ‘Met welk woord zou jij de rode draad van jouw leven samenvatten?’ Geeneens verbaasd over zijn vraag antwoordde ik: ‘Delen’. Hij keek naar het stukje koek en zei: ‘Je bedoelt vast iets anders dan spullen.’ Nu deel ik makkelijk mijn spullen, maar nog belangrijker vind ik het delen van wat je doormaakt in het leven. Ik weet graag hoe het de mensen in mijn omgeving vergaat, en delen van gedachten kan iemand anders, maar ook mezelf een duwtje in de goede richting geven.

Van kinderarts naar volwassenenpoli. Hoe dan?

Ik was die dag ervoor teruggekomen van een geweldig symposium waar vele artsen uit alle uithoeken van de wereld hun kennis en bevindingen uit wetenschappelijk onderzoek deelden, met als doel nog betere beslissingen ten aanzien van de behandeling van leverziekten. Ik ben graag op deze bijeenkomsten. Het is altijd heel plezierig te ervaren hoe iedereen elkaar kent en graag kennis deelt. Het blijft ook niet bij delen. Er wordt ook gediscussieerd hoe de kennis kan worden ingezet, of bepaalde richtlijnen niet moeten worden aangepast en of er nog meer onderzoek moet plaatsvinden, en wie dan meedoet. De inbreng over het patiëntenperspectief die ik en mijn collega’s delen is steeds vanzelfsprekender. Uiteindelijk komt al die gedeelde kennis in de spreekkamer bij de patiënt terecht. Alles wat daar ter sprake komt draait om delen, op vele manieren.

Ik kan mijn werk alleen maar goed doen als veel mensen uit onze achterban hun ervaringen met mij delen. Alleen dan weet ik wat er leeft bij mensen: wat is voor hen belangrijk, wat zijn hun vragen, hun ervaringen met de zorg, maar ook hun ervaringen in het dagelijks leven. De goede vriend vroeg: ‘Maar hoe deelt jouw achterban dit dan met jou?’ Ik heb altijd het gevoel dat dit vanzelf gaat omdat mensen zich blijkbaar verbonden voelen met de NLV, maar zich ook voldoende veilig voelen om hun verhalen, hun ervaringen en lief en leed met ons, met mij te delen. Dat geldt trouwens ook voor jonge wetenschappers en artsen in opleiding. Ook zij delen graag met ons waar ze mee bezig zijn. En als ze dan vragen of ze dat mógen delen in de NLVisie, dan ben ik daar ongelofelijk trots op.

Ook in deze NLVisie staan weer indrukwekkende verhalen van mensen met een leverziekte. Het is een eer dat zij dit met ons willen delen. Uiteraard met grote dank aan de redactieleden en schrijvers die zich hebben ingespannen om deze NLVisie tot weer een fantastisch exemplaar te maken.

Delen: dat maakt dat we elkaar verder brengen in het leven.

José Willemse Directeur NLV