ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ

-Αυτό που σε πονά πιο πολύ, µου ξανάπε, αυτή τη φορά µε µιαν απογοήτευση,ύστερα από ένα µικρό κενό σιωπής. Αυτό που µε πονά πιο πολύ... σκέφτηκα. Ποιο είναι; Ποτέ δεν είχα ξαναµπεί σ' έναν τέτοιο προβληµατισµό. Γιατί, µέχρι τότε, έβλεπα όλη τη ζωή µου σαν ένα τεράστιο σύµπλεγµα πόνου, απ' το οποίο ήταν αδύνατο να διαφύγω για λίγο και να ησυχάσω. Τώρα όµως, έπρεπε να διαλέξω, απ' όλο το σύµπλεγµα, ένα µόνο στοιχείο του, απ' όλο τον πόνο µου, τον πιο δυνατό. Να 'ταν οι δυσκολίες που 'χα τότε µε το νοίκι κι είχα δυο µήνες να πληρώσω, ο αδελφός που ταξίδευε στα ξένα, οι νεκροί γονείς, το ανόητο επάγγελµα που διάλεξα και τώρα έπρεπε ν' ακολουθήσω, ή εκείνη... Η µατιά µου έπεσε πάνω στο τζάµι αφηρηµένα- µέσ' απ' το τζάµι, στο σηµείο που 'χε ζωγραφιστεί το παράξενο ανθρωπάκι, είδα το δικό µου πρόσωπο να 'χει καθρεφτιστεί, µπλεγµένο αξεδιάλυτα µε το δικό του χαµογελαστό µουτράκι.

-Το χαµόγελό µου, ψιθύρισα ασυναίσθητα.

-Και τι σηµαίνει πάλι τούτο; έκανε ξαφνιασµένο.

-Να, εσύ έχεις ένα τόσο όµορφο χαµόγελο... ενώ εγώ, ποτέ µου δεν κατάφερα να χαµογελάσω, έστω και µια φορά, έτσι φυσικά και αβίαστα. Πάντοτε κάτι µε κρατούσε, πάντοτε κάτι µε εµπόδιζε. Το χαµόγελο ήταν πάντα στη ζωή µου, κάτι που διαρκώς µου αντιστεκόταν. Γι' αυτό κι εγώ, θα σ' έλεγα: Χ α µ ό γ ε λ ό µ ο υ.

-Χαµόγελό µου, επανέλαβε κι αυτό σκεφτικό κι είχε απλωθεί µια γλύκα στο πρόσωπο του... θα ήθελα να σε δω να χαµογελάς, είπε η ζωγραφιά, και µε κοίταζε στα µάτια.

-∆ε µου 'πες όµως... προσπάθησα να ξεφύγω. Εσύ... εσύ λέω, δεν θα 'θελες να δώσεις στον εαυτό σου ένα όνοµα; Γιατί µόνον οι άλλοι...

-Μα, πώς;...

-Είναι πολύ απλό. ∆ώσε όνοµα στον δικό σου πόνο, και πες µου, πώς θα ήθελες να σε λέµε... είπα, κοιτάζοντας ανυπόµονα το στόµα της ζωγραφιάς, σαν να 'θελα να µαντέψω από πριν τις λέξεις που θα 'βγαζε για να µου απαντήσει. Όµως, ο ανθρωπάκος µου καθόταν για πολλή ώρα σκεφτικός και δεν άνοιγε το στόµα του. Κάποια στιγµή, τέλος, αποφάσισε να µιλήσει: -Εγώ... ξέρεις εγώ... δεν έχω δική µου ζωή, ούτε και δικά µου βάσανα. Η δική µου λύπη, είναι η λύπη όλων των άλλων. Έτσι λοιπόν, αν θα ήθελα ένα όνοµα, θα 'θελα να µε λέτε: η Λ ύ π η των Ανθρώπων.

8