γράφει η Μαίρη Σαββοπούλου
Η Μοναξιά του Όστρακου
8
Το σπειροειδές κογχύλι στο χέρι μου είναι εγκαταλειμμένο. Κάποτε υπήρξε το σπίτι ενός σαλιγκαριού, μετά ίσως ενός μικρού καβουριού που κι’ αυτό το εγκατέλειψε αφήνοντας τα ίχνη του στην άμμο, σαν μία λεπτεπίλεπτη άλικα αμπελιού. Υπήρξε το καταφύγιο μα συνάμα το κάστρο του που το προφύλασσε από τους εξωτερικούς κινδύνους. Έμπαινε και έβγαινε όποτε ήθελε. Γυρίζω το όστρακο στο χέρι μου και κοιτάζω το στόμιο απ’ όπου έφυγε. Γιατί έφυγε; Είχε την ελπίδα πως θα βρει ένα καλύτερο σπίτι, ένα καλύτερο τρόπο ζωής; Ποίος ξέρει; Έστω και άδειο είναι όμορφο και μοναδικό με μία τέλεια αρχιτεκτονική. Στο κέντρο φουσκώνει σαν αχλάδι και μετά από ένα έξοχο ελικοειδές σχήμα καταλήγει σε μία οξεία μύτη. Όλοι οι άνθρωποι έχουν το όστρακό τους που ποτέ-πότε το εγκαταλείπουν για λίγες ώρες ή μέρες, μέχρι τη στιγμή του μεγάλου τελικού «αντίο». Το δικό μου όστρακο, το όστρακο της ζωής μου, είναι τώρα διαφορετικό, άλλαξε εμφάνιση, είναι γεμάτο από βρύα και μικρές πεταλίδες. Μόλις και μετά βίας το αναγνωρίζεις, αν και στο μυαλό μου έχει την πρωταρχική μορφή και σχήμα του. Ποια είναι τώρα η ζωή μου; Φυσικά ορίζεται από πολλά πράγματα. Το οικογενειακό και κοινωνικό υπόβαθρο, η παιδική ηλικία, η παιδεία, τα παιδιά και τα εγγόνια, η συνείδηση, η καρδιά, οι επιθυμίες. Αυτά δεν άλλαξαν. Μπορώ και θέλω να συμμετέχω στις δραστηριότητες της καθημερινότητας ώστε να συμφιλιωθώ με τη μορφή που έχει τώρα το όστρακο της ζωής μου. Θέλω να κρατήσω την εσωτερική μου ισορροπία που θα με οδηγήσει τελικά στην αρμονική συνύπαρξη με τον κόσμο. Στον Πλατωνικό «Φαίδρο» διατυπώνεται η ευχή: «μακάρι ο εσωτερικός και εξωτερικός άνθρωπος να γίνουν ένα». Είθε να συνεχίσει να ισχύει και για μένα. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει κάποιος να βρει την «τεχνική» του να ζεις με αρμονία με τους γύρω σου, παρά τις κεντρομόλες δυνάμεις του πένθους που τείνουν να σε αποσπάσουν από το κέντρο και να σπάσουν την περιφέρεια του τροχού της ζωής σου. Υπάρχει εύκολη λύση και απάντηση; Όχι βέβαια. Υπάρχουν όμως πολλά όστρακα στην έρημη παραλία που θα βοηθήσουν.
γράφει η Μαρία Ρουσοχατζάκη
Στήλη Βιβλίου «Το κουτί του Χουντίνι - Η τέχνη της απόδρασης» του Άνταμ Φίλιπς Εκδόσεις: Νάρκισσος Στο πιο συναρπαστικό έως σήμερα βιβλίο του, ο Άνταμ Φίλιπς εξερευνά την ατέρμονη γοητεία που ασκεί στον άνθρωπο η ιδέα της απόδρασης. Με αφορμή τη ζωή και το έργο του Χουντίνι -του μεγαλύτερου μάγου που έχει εμφανιστεί ποτέ επί προσώπου γης - εξετάζει το πώς κάποιοι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε ψυχαναγκαστικούς καλλιτέχνες της απόδρασης, ενώ κάποιοι άλλοι φαίνεται να βρίσκουν την ελευθερία σε περιορισμούς που οι ίδιοι επιβάλλουν στον εαυτό τους. Η ανάγνωση του βιβλίου «Το κουτί του Χουντίνι» του Άνταμ Φίλιπς, είναι μια απολαυστική εμπειρία ανάλογη με την απόλαυση που θα είχε κάποιος αν, ως ηδονοβλεψίας, κατάφερνε να παραμείνει κρυμμένος στο γραφείο ψυχοθεραπείας του συγγραφέα». «… Το αντικείμενο της επιθυμίας είναι ο ίδιος ο φόβος και, όπως κάθε κατάσταση διέγερσης, αναζητά την εκτόνωση του». «…Οι φοβίες μας θυμίζουν, με την παράλογη βιασύνη τους και τη φουριόζικη προσήλωση τους στην ασφάλεια, πόσο βασική είναι για την αυτογνωσία μας η αίσθηση του να αποφεύγουμε διάφορα πράγματα. Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά τις ικανότητες του εαυτού μας, ως καλλιτέχνη των αποδράσεων». Ο Adam Phillips γεννήθηκε το 1954 στη Μεγάλη Βρετανία. Είναι παιδοψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής, δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Διετέλεσε επί μία οκταετία επικεφαλής παιδοψυχοθεραπευτής. Είναι επιστημονικός επιμελητής της νέας μετάφρασης των έργων του Φρόιντ στα αγγλικά από τις εκδόσεις Penguin και τακτικός αρθρογράφος στο London Review of Books. Έχει γράψει περισσότερα από δέκα βιβλία, στα οποία πραγματεύεται με ποικίλους τρόπους την ψυχανάλυση.
9