Paraklimmen

19 juni, vertrekkensklaar met op de GPS Innsbruck ingesteld. Ik wacht Frederik Leys en Pavitra Vandenhoven op aan het station van Leuven om samen naar de IFSC World Cup Paraclimbing te rijden. Voor hen is het al bijna een routine, voor mij is het de eerste keer dat ik mag coachen op een internationale wedstrijd. Toch is het ook voor hen wat anders dan anders, want ze hadden nog niet eerder officieel een coach mee. Dat hield hen in het verleden niet tegen om wel enkele topprestaties neer te zetten. Zo haalde Pavitra goud op het Wereldkampioenschap in 2021 en kon ook Fré die kleur bemachtigen op een Wereldbeker in LA.

De autorit is lang, gelukkig komen we in de avond net op tijd aan in Innsbruck om nog een verkennende klimsessie mee te pikken. Ik was al eerder in het beroemde Kletterzentrum geweest, maar met alle voorbereidingen in volle actie voor de verschillende Wereldbekers die er de volgende dagen gaan plaatsvinden, is het toch een indrukwekkend zicht. Meerdere medewerkers zijn nog druk in de weer om er voor te zorgen dat we een heus spektakel gaan krijgen. Er staan enkele routes op de muur en je kan niet anders dan respect krijgen voor de routebouwers wanneer je ze aan het werk ziet. Ze moeten kwalitatieve routes creëren voor zowel een Wereldbeker boulder, lead als de 10 verschillende categorieën bij de paraklimmers. Terwijl we aankomen in de klimzaal, komen Fré en Pavitra overal mede-paraklimmers tegen die ze al lang niet meer gezien hebben. De sfeer is uitermate vriendelijk en ik leer op een uur tijd wel meer dan twintig mensen uit verschillende landen kennen. Mijn eerste impressie van paraklimmen wordt gevormd: iedereen komt hier samen om te genieten van eenzelfde passie én omdat ze uitkijken naar de routes die specifiek voor hun beperking zijn gezet. Want dat is niet overal zo vanzelfsprekend en je voelt aan de sfeer die er hangt dat iedereen dankbaar is dat ze samen kunnen klimmen. Je zou bijna vergeten dat er een wedstrijd is binnen twee dagen, maar daar zou snel verandering in komen.

Op de dag van de wedstrijd is de sfeer nog steeds gemoedelijk, maar hangt er toch ook wat spanning in de lucht. Iedereen is duidelijk gefocust. De dag begint vroeg met de B-categorieën. Dat zijn de klimmers met een visuele beperking en daarvoor moet de omgeving stil zijn zodat de klimmers hun coach goed kunnen verstaan die aanwijzingen mogen roepen. Daarna is het aan de RP klimmers en de A-categorieën. De A-categorieën zijn de klimmers met een amputatie/beperking aan één of meerdere ledematen. Fré zit bijvoorbeeld bij AL2: een beperking aan 1 van de onderste ledematen. De RP’s hebben heel uiteenlopende beperkingen, gaande van neurologische aandoeningen tot beperkingen in mobiliteit, stabiliteit of bewegingsvrijheid. Pavitra doet mee met RP1, al zou ze eigenlijk in de AL1 categorie moeten zitten. Doordat er te weinig klimmers van haar categorie deelnemen, worden er categorieën samengevoegd.

Dat is een grote bijblijver van deze trip voor mij: daar waar klimmers coachen op wedstrijden zelf een gekende zaak is, komt er bij paraklimmen zo veel meer bij kijken. Veel klimmers moeten voor de start van de wedstrijd nog geclassificeerd worden en kunnen zomaar plots in een andere categorie terechtkomen. Thuis probeer ik mijn jeugdteam voor te bereiden op verschillende onverwachte elementen zoals plots extra lang moeten wachten of slechte condities, maar hier kan je plots in een compleet andere categorie belanden, gebaseerd op je beperking op een specifiek moment. Dat kan heel zwaar aankomen en je wedstrijd volledig veranderen of zelfs annuleren.

to podium or not to podium

Gelukkig zijn Fré en Pavitra zeker van hun deelname en knallen ze in Innsbruck door de kwalificaties. Er zijn euforische momenten zoals wanneer Fré zijn tweede route kan toppen of iets mindere zoals wanneer Pavitra er in haar tweede route vroeger uit gaat dan verwacht. Dit zijn de emoties die bij een wedstrijd horen, en het is mooi om te zien hoe de paraklimmers van verschillende landen er voor elkaar zijn in beide richtingen. Na hun eigen wedstrijd, blijven ze voor elkaar supporteren en elkaar steunen. Onze Belgische klimmers gaan beide naar de finale vanuit een sterke 2e plaats: het was een spannende en gevulde dag.

In de finale kwamen de gebruikelijke zaken aan bod: wachten, opwarmen, nog eens wachten en een lange tijd in isolatie zitten. Een regenstorm zorgde er voor dat we nog anderhalf uur langer in spanning moesten blijven. Hoewel dat niet de fijnste activiteiten zijn, horen ze bij het wedstrijdleven. Rustig en gefocust blijven is key en als coach kan je enkel maar proberen dat uit te stralen en over te brengen.

In de finale wordt alles plots extra spannend. Vanaf het moment dat de klimmers naar de muur vertrekken, geef je zelf alles uit handen. Je kan helpen bij de voorbereiding, maar daarna moeten ze het zelf doen. In Innsbruck was het erg spannend en Fré miste bijvoorbeeld een podiumplaats met maar één plusje.

Voor Pavitra was het lang geleden. Ze klom zoals steeds erg sterk, in een vlot tempo en met het nodige doorzettingsvermogen. Een verre zijwaartse pas zorgde dat ook zij net op dat ondankbare trapje naast het podium terecht kwam. Sowieso was het voor mij een ervaring om niet snel te vergeten en konden we met een gerust hart richting België vertrekken. Drie weken later was ik met Fré in Villars. Daar waren er minder eerste impressies en had ik dus extra tijd om nog meer bij te leren en ook wat te genieten. De omgeving rond Villars is prachtig en zo kreeg ik een kans om via het coachen ook dat te ontdekken.

De kwalificatie was er enorm spannend en met een indrukwekkende top van Fré in zijn tweede route kreeg hij toch een laatste kans op een medaille dit seizoen. Ik had al gezegd dat z'n isolatie best een saaie aangelegenheid was, maar daar hadden ze het mooiste uitzicht dat ik ooit in isolatie was tegengekomen, inclusief buitenlucht. Misschien een goede tip voor alle organisatoren in de toekomst, want dat maakte het wachten toch een pak aangenamer

De finale was een heus spektakel. Het weer was aangenaam en de Zwitsers hadden er bijna een festival van gemaakt; er was heel wat randanimatie en heel wat supporters die zorgden voor een fijne sfeer. We waren de afgelopen dagen al Belgen in het dorp tegengekomen die beloofd hadden te komen supporteren. Deze keer was de World Cup Paraclimbing een apart event, en het was heel interessant om te zien dat er evenveel tijd en energie in was gestoken als bij de reguliere World Cup van een week eerder. Fré zijn finaleroute was speciaal gezet met extra spectaculaire passen en ook dat moet één van de eerste keren geweest zijn, dat er met die insteek gebouwd werd. Gelukkig deed hij de route alle eer aan, met een episch gevecht op de moeilijkste sectie. Zo konden we de laatste momenten van het seizoen afsluiten met een glimlach. En die mooie zilveren medaille uiteraard!