Tekst en foto's Arne Monstrey
TE ARAROA a walk Is het nog relevant om negen jaar na datum een artikel te schrijven over deze tocht? Ja, want bijna maandelijks droom ik er ’s nachts nog van. Het gevoel weer te kunnen vertrekken op avontuur, met alleen een rugzak, de schoenen en de kleren die je aanhebt… Op mijn 23ste had ik de Haute Route des Pyrénées gestapt, op mijn 25ste de Via Alpina en op mijn 27ste was ik met een tandem naar Meteora in Griekenland gefietst, telkens met mijn toenmalige vriendin. Nu was ik 29 en was ik voor het eerst van plan om zo’n grote tocht in mijn eentje aan te vatten. Het ging op dat moment iets minder goed met mij en deze tocht leek mij letterlijk en figuurlijk een goede ontsnapping. Geen job, geen huis, geen vaste relatie, geen verplichtingen. Vrijheid dus, met een grote V. En ook al was dit alles een goed excuus om er weer maar eens op uit te trekken, ik kwam er toch achter dat de antwoorden die ik zocht, niet per se te vinden waren aan de andere kant van de wereld. Ze zaten reeds in mijn eigen hoofd, in mijn eigen hart.
52
Een hele dag buiten zijn, alle zintuigen op scherp.
Zitten, zijn en zen.
Toen mensen mij weer maar eens vroegen waarom ik dat zo graag deed, was mijn antwoord meestal: ‘Omdat ik het fijn vind om een hele dag buiten te zijn.’ Weer of geen weer, dag of nacht. Het is misschien een cliché, maar het merendeel van de moderne mens, inclusief mezelf, heeft zowat alle voeling met de natuur verloren. We keren er graag naar terug, willen het zelfs bijbrengen aan onze kinderen, omdat we voelen dat de natuur belangrijk is, maar missen vaak de essentie ervan. Is het omdat we schrik hebben om het koud te hebben? Te warm? Honger? Vermoeidheid? Na een drietal maanden stappen door de Nieuw-Zeelandse natuur, herinner ik mij nog het moment dat ik rook dat ik aan een water kwam, nog voor ik nog maar hoorde of zag dat hier een klein riviertje stroomde. Als je maar lang genoeg in de natuur bent, zetten je zintuigen zich terug op scherp.
Een ander antwoord dat ik vaak gaf, ook aan mezelf, is de ongelooflijke vrijheid die ik ervaar tijdens zo’n tochten. Het leven wordt plots zo ongelooflijk simpel. Eten, drinken en een dak boven mijn hoofd. Opstaan, eten, wandelen, eten, wandelen, eten, rusten, slapen... En dit elke dag opnieuw. Ik ben en was me er goed van bewust dat dit voor een heel groot deel van de wereldbevolking eerder noodzaak is, maar voor mij was het absolute luxe. Die eenvoud is zo ongelooflijk verrijkend en verhelderend. Ik prijs mijzelf gelukkig dat smartphones toen nog niet echt opmars hadden gemaakt. Ook al had ik een GSM bij, net zo vaak had die geen ontvangst. Ook muziek had ik niet meegenomen. Af en toe nam ik een gevonden boek mee uit een bivakhut om die dan enkele hutten verder weer in te ruilen voor een ander. Gewoon in de natuur zitten. Gewoon zijn, zonder meer, da’s pas zen.
