Tekst Arne Monstrey / Foto's Willem Vandoorne
LONG DISTANCE SOLO HIKING
... een interview met Willem Vandoorne
KBF: Willem, hoe is dit alles ooit begonnen? Heb je deze passie meegekregen van je ouders? Willem: Eigenlijk niet. Als kind gingen wij met het gezin uiteraard af en toe op vakantie. Zo herinner ik mij nog een vakantie naar het Centraal Massief in Frankrijk, maar meer dan dagtochten deden we daar niet. Meer zelfs, voor mijn 18de had ik nog nooit in een tent geslapen. Alles is eigenlijk begonnen met Louis Beyens. Deze professor aan de Universiteit Antwerpen nodigde elk jaar enkele studenten uit van de Universiteit, alsook jongeren die net afgestudeerd waren. Samen met hen trok hij dan op expeditie naar Spitsbergen. Dat leek mij wel iets en dus schreef ik mij in. Pas afgestudeerd als middelbare scholier werd ik uitgekozen. Daar en toen is alles voor mij begonnen en het is nadien nooit meer gestopt. Nadien volgde dan redelijk snel de GR20 in Corsica en de Hardangervidda in Noorwegen. Telkens met vrienden. De GR20 is eigenlijk de enige tocht die ik ooit gelopen heb waarbij ik een bestaande en gemarkeerde route volgde. In Noorwegen keken we vooral goed naar onze kaart en verbonden we op onze eigen manier de plekken die ons interessant leken. Nadien volgde dan de traverse van de Pyreneeën toen ik 20 was. Mijn eerste solo tocht. KBF: Is er een reden waarom je deze en vele andere tochten solo hebt ondernomen? Willem: Het is meer uit noodzaak begonnen dan uit goesting. Ten eerste moest ik in mijn eigen omgeving niet alleen op zoek gaan naar mensen die goesting hadden om hetzelfde traject af te leggen, maar ook naar mensen die er genoeg tijd voor hadden. De tocht door de Pyreneeën duurde voor mij bijvoorbeeld twee maanden in totaal. Er zijn toen vrienden afgekomen om stukken mee te stappen, maar uiteindelijk liep ik er in totaal wel vijf weken op mijn eentje. Door zo alleen onderweg te zijn, merkte ik dat dit mij ongelooflijk aansprak. Het was ambitieuzer, authentieker en bood meer kans op ontdekkingen. Zowel landschappelijk als persoonlijk. Als je met zijn tweeën op stap bent en het gaat even moeilijk dan kun je je nog door moeilijke situaties heen ‘zeveren’, maar als je alleen onderweg bent, moet je jezelf oppeppen. Een tocht krijgt nog meer amplitude op die manier, de highs en lows zijn nog meer uitgesproken. Het werd voor mij echt een andere manier van beleven met meer pure emoties en uitdagingen. Zodanig zelfs dat het op den duur voor mij echt verslavend begon te werken.
36
KBF: Hoe begin je aan zoiets? Hoe bereid je je voor op dergelijke solo tochten? Willem: Alles begint eigenlijk met het kijken naar een kaart of het zien van een foto. Dat kleine vlammetje dat dan begint te branden, wakkert al vlug meer dromen en ambities aan. In de Pyreneeën bijvoorbeeld nam ik een bestaande route (de HRP) als leidraad. Maar daarnaast keek ik op de kaart en zag ik andere dingen die ik ook wel wou zien, zoals Ordesa, de Posets, de Monte Perdido... Waar de meeste mensen zo’n 40 dagen over deze traverse doen, deed ik er eerder 60 dagen over. Gewoon omdat ik wou zigzaggen over het terrein langs plaatsen die mij de moeite leken. Ik voelde redelijk snel de ambitie om er mijn eigen tocht van te maken. Hetzelfde deed ik eigenlijk voor mijn solo tochten door Noorwegen en Nieuw Zeeland. Ik stelde mezelf telkens de vraag wat ik écht wou zien. Als ik de kaart van Noorwegen vasthad bijvoorbeeld, zag ik redelijk vlug de nationale parken liggen. De kunst hier was dan om mijn tocht zodanig aan te passen dat ik al deze interessante plekken met elkaar kon verbinden op een manier die toch nog steeds mooi en uitdagend was. Hetzelfde voor het zuidereiland van Nieuw Zeeland. Gelukkig waren er voor deze bestemmingen genoeg gedetailleerde topografische kaarten en fotomateriaal voorhanden om mij een beeld van de tocht te kunnen vormen. Groenland daarentegen vormde voor mij een hele nieuwe uitdaging. Topografische kaarten zoals wij ze kennen bestaan hier immers niet. Ik moest mij dus tevreden stellen met satellietbeelden via Google Earth of van lokale geografische instituten. Interessant hierbij was dat ik soms een plan B moest incalculeren. Het is niet omdat ik op de kaart dacht dat iets mogelijk was, dat dat in de praktijk ook zo bleek. Soms moest ik bijvoorbeeld drie dagen rondlopen om op hetzelfde geplande punt te willen uitkomen. Deze extra onzekerheid maakte zo’n tocht direct mentaal veel belastender maar ook rijker. Zo’n mogelijkheid tot falen van oorspronkelijk geplande trajecten bestaat gewoon niet in de courantere wandelgebieden.
