LERARENTEKORTJES Een klein beetje oorlog op school

Lerarentekortjes Een klein beetje oorlog

LEZERSVRAAG: Dag Klasse. Ik had een geweldig lesidee, maar een collega zag het en liep ermee weg. Dat is niet de eerste keer, en toch durf ik er niets van te zeggen. Help!

— Carla uit Scherpenheuvel

Tekst Peter Mulders Illustratie Amber Gyselings

OPROEP Leraar zijn, het is een zoektocht. Beantwoord ik een vraag over mijn privéleven? Hoe hou ik het voor mezelf interessant? Maar ook: een computer die voor de derde keer niet opstart of een leerling die je achtervolgt tot in je dromen.Voor al die issues: één adres. Peter@klasse.be Dag Carla,

Ik zeg het meteen zoals het is: als je je collega niet op z’n plek zet, maak je je schuldig aan conflictvermijdend gedrag. Conflict. Vermijdend. Gedrag. In deze woelige tijden van oorlog en crisis klinkt dat begrip als een lekker warm dekentje. Sterker nog: bij het horen van die woorden in één zin geeft ons brein ons meteen een shot verdovende stoffen. Goed bezig, zalig.

Maar niet met mij. Want weet je, Carla? Door braaf de vrede te bewaren doe je meer kwaad dan goed. Je doet me denken aan mijn lief. De printer is de hele tijd bezet omdat de zoon van een collega rijexamen heeft? Haar Cola Zero verdwijnt mysterieus uit de koelkast in de lerarenkamer? De docent voor haar gaat een kwartier over tijd in haar lokaal? En dat kan allemaal maar, ze zegt daar nooit iets van! Grappig wel: studenten die twee minuten te laat zijn, geeft ze onder hun voeten, maar die collega die zich een kwartier extra lestijd permitteert, krijgt een glimlach. Want zo zijn ze dan, de lieve, conflictvermijdende maar inconsequente bewakers van de Grote Vrede.

Wel, Carla, fok da. Speak up! Zwijgen brengt je echt nergens. Wie mij kent, weet: ik ben een zelfverklaard ervaringsdeskundige in het open gesprek, de volle discussie en het halfzachte conflict. Ik ben een conflict-believer: Met een simpele “hey, maak je lessen eens zelf”, beweegt er tenminste iets. Zou een heel klein beetje oorlog …? Sowieso!

Oorlog ligt natuurlijk gevoelig, zelfs als het maar een heel klein beetje is. Ik scoor nergens punten als ik je munitie geef om een collega af te kraken. En trouwens, wie ben ik? Net zoals jij je mening vliegensvlug inslikt, spuw ik die van mij er razendsnel uit. Als een aangeboren reflex. Misschien verschillen we helemaal niet zo veel? Daarom zocht ik advies op Google, voor ons allebei.

Tip 1: stel de confrontatie niet uit. Niet moeilijk voor mij, maar wel een werkpunt voor jou? Tip 2: vorm kritiek om tot feedback en spreek vanuit de ik-vorm. Ow, dat is lastiger. En tip 3: luister en toon begrip, probeer samen tot een oplossing te komen. Euh? Wacht.

Co-teaching, Carla, zegt je dat iets? Als die collega toch je lessen steelt, moeten jullie ze misschien samen geven? Kan je dat eens vragen? Maar wel opletten dat je niet alles zelf moet doen! Speak up!