Valeria osaba Albertoren (hau da, amaren anaia zaharrenaren) emaztea da. Eta arazoa ez zen gaizki edo zakar portatzen zela gurekin, baizik eta haurtxo batzuen moduan tratatzen gintuela beti. Baina Eugenia beste kontu bat zen. Bi hitzetan esateko: gu amorrarazteko aukerarik galtzen ez zuen izorratzaile profesional bat zen, euliak baino gogaikarriagoa. Une horretan, ziur, izugarrizko amorrua sentitzen ariko zen guri behetik gora begira egon beharragatik. Izan ere, izugarri gozatzen zuen guri nagusitasunez begiratuz, berak 16 urte zituela eta gu ume mukizu batzuk baino ez ginela gogoraraziz. Uf! Ez genuen Eugenia 51 Eremura igotzerik nahi, baina amaren begiradak garbi utzi zigun, hitzen beharrik gabe, ez genuela beste aukerarik. Bietako bat: edo gu jaisten ginen, edo bera igotzen zen. Onena lehengusina gure terrenora ekartzea izango zela pentsatu genuen. Gu baino zaharragoa izanagatik, nahiko baldar mugitzen zen, eta eskaileretan gora igotzen eskaini zigun ikuskizunak erabat alaitu zigun eguna. —Kaixo, umetxook! —esan zigun, egindako ahaleginaren ondoren arropa lisatzen zuen bitartean—. Ikusten dudanez, etxetxotan jolasten jarraitzen duzue zuhaitz gainean ere, ezta? —esan zuen, lehen unetik bertatik gu izorratzeko ohiturari eutsiz.
14