Txano e Óscar 1 - A pedra verde (Cap.1-2)

1

Copyright © 2020 Julio Santos García e Patricia Pérez Redondo © Texto: Julio Santos García, 2017 © Ilustracións: Patricia Pérez Redondo, 2017 Tradución: Antía Veres Gesto Corrección de textos: María López Suárez Maquetación e deseño: Julio Santos e Patricia Pérez Colección: As aventuras de Txano e Óscar Título: A pedra verde Número: 1 www.txanoyoscar.com julioypatri@txanoyoscar.com Xarpa Books Obra registrada en SafeCreative

A obra As aventuras de Txano e Óscar - A pedra verde, foi creada por Patricia Pérez e por Julio Santos, e está suxeita a unha licenza Creative Commons Atribución-Non comercial-Non derivadas 4.0 Internacional.

Pode consultar as condicións da licenza no seguinte URL: https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.gl

A pedra verde IlustraciĂłns Texto Patricia PĂŠrez Julio Santos

Txano

Boas! Eu son Txano, e este de aquí abaixo é o meu irmán Óscar. Somos xemelgos fraternais, aínda que eu son o maior, porque nacín cinco minutos antes. Xa verás como se nota!

Óscar A máis pequena da familia é a nosa irmá Sara-Li. Ela atopou a Maxi nunha caixa de cartón na rúa e convenceu a mamá para traela á casa.

Velaquí tes o resto da familia: o do pelo rubio e a barba rara é o noso pai. O seu nome é Alexandre, pero todo o mundo lle chama Álex. Ten unha tenda de antigüidades na cidade.

Álex Bárbara A nosa nai chámase Bárbara e é tradutora. Cando facemos que se anoxe..., ufff!, o seu nome queda curto.

Sara-Li

Maxi

A millóns de quilómetros do planeta máis próximo, unha estraña rocha luminosa sucaba o espazo e debuxaba ao seu paso un ronsel de po verde.

Había tempo que deixara atrás Marte e, nese momento, atravesaba o baleiro a toda velocidade, rumbo ao seu destino final: un fermoso planeta azul chamadoTerra.

Sóache, non si?

Por sorte, era un asteroide pequeno e non supoñía unha ameaza global, pero agochaba un incrible segredo.

De alí a poucos días, esa estraña pedra ía cruzarse nas vidas de Txano e de Óscar, e ía mudalas para sempre.

Pero, como vas ver enseguida, mentres a pedra seguía avanzando, eles tiñan outras preocupacións...

Ola, eu son Txano!

Xa case era mediodía. Eu estaba de pé xunta a porta da cociña e acababa de dispararlle á nosa nai cun bote de ketchup. E o peor era que o meu irmán fixera o mesmo con outro de maionesa. Pero o malo, malísimo de verdade era que os dous atinaramos. Fora sen querer, pero derámoslle de cheo.

Xa, ben o sei, vasme dicir que non é para tanto e que un chorro de ketchup ou de maionesa non é nada coma para morrer. E levas razón! Para morrer non era, pero podía significar un castigo de, polo menos, nivel sete.

Sei que todo isto soa un pouco estraño, pero asegúroche que non é que estivésemos tolos nin que a confundísemos cunha ración de patacas fritas. A culpa de todo tíñaa a chuvia.

9

Pero déixame que che conte a historia dende o principio. A ver…, comecemos de novo.

Ola, eu son Txano.

O certo é que, en realidade, o meu nome é Xurxo, pero, á parte da miña avoa Encarna, ninguén me chama así dende hai unha chea de tempo. Nin sequera mamá nin papá.

Un día, cando tiña dous anos, fomos de viaxe ao País Vasco e, alí, mercáronme un gorriño de la vermella e verde. Mamá, que sabe moito de idiomas,

10

explicounos que, en vasco, gorro se di chano (máis adiante, descubrín que realmente se escribe txano).

A min gustoume tanto aquel gorriño que non o sacaba nin para durmir, e toda a familia empezou a chamarme así. Cando fixen seis anos, quitei o gorro, pero xa non puiden desfacerme do nome. E non me importa. Gústame máis ca Xurxo.

Ao meu irmán xa o coñeces. Si, ese mesmo, o da maionesa. É o meu xemelgo fraternal e chámase Óscar.

Aínda que somos xemelgos fraternais, eu nacín cinco minutos antes, así que son o maior. E, malia que nos asemellamos bastante no físico, mamá e papá din que somos coma a noite e o día. É certo que o noso carácter non ten nada que ver, porque, por dicilo con suavidade, Óscar é un cabeza tola que fai as cousas sen pensar nunca nas consecuencias. Aínda así, por outra parte, é un superfriki da tecnoloxía e, cando se pon cun dos seus inventos, é quen de estar días traballando totalmente concentrado e de crear cousas incribles.

Eu, pola contra, nin son tan impulsivo nin son tan friki. Digamos que penso un pouco máis as cousas antes de facelas, pero non teño esa chispa de xenialidade que, ás veces, ten o meu irmán.

Iso si, a min encántame contar historias.

11

A pesar de que o noso carácter sexa distinto, tamén é certo que compartimos unha chea de afeccións, sobre todo a paixón polo Lego, polos videoxogos e polas películas de superheroes. Ah! E aos dous nos encantan as pizzas e os espaguetes en salsa boloñesa que prepara a nosa nai.

Vamos coa historia, e non te preocupes polos demais protagonistas, que xa chos irei presentando a medida que vaian aparecendo.

Había case unha semana que remataramos a escola e, dende entón, gozabamos ou, mellor dito, sufriamos unhas chuviosas e aburridas vacacións.

Estaría ben que puidésemos estrear a nosa liberdade con sol e con calor, ou polo menos sen chuvia, pero non foi así e o mal tempo acompañounos durante a semana enteira.

Xogar todo o tempo coa tableta ou co Lego estaba ben para un par de días, pero asegúroche que, cando levabas unha semana sen facer outra cousa, non era tan divertido. Óscar e mais eu tiñamos unha morea de plans alternativos, pero para todos eles precisabamos o ceo azul e o chan seco, polo que as opcións para distraernos empezaban a escasear.

A nosa nai chámase Bárbara e traballa na casa traducindo libros, así que aquela semana foi a primeira sufridora dos nosos aburrimentos estivais.

12

Despois de botarmos a mañá enteira á procura de cousas coas que divertirnos, esgotaramos o noso repertorio e, aburridos, perseguiámonos pola casa pelexando por calquera trangallada.

Nunha desas pelexas, a Óscar ocorréuselle que podiamos facer un Burger Combat. Si, xa sei que, con ese nome, tería que dicirlle que non sen preguntar, pero recoñezo que a miña curiosidade puido máis e quixen saber que barbaridade maquinara naquela ocasión.

13

Cun brillo na ollada que eu xa coñecía de desastres anteriores, dirixiuse á cociña con paso decidido e, sen dar un chío, abriu a neveira. Sacou un bote de ketchup e outro de maionesa, e sostívoos nas mans diante de min. Entón, fitoume moi serio e, namentres me entregaba o primeiro deles, díxome: —Esta é a túa arma, soldado. Sorte e que gañe o mellor!

Unha vez dito isto, retirouse ao outro lado da cociña, abriu o bote e apuntoume coa clara intención de xiringarme cun bo chorro daquela apócema.

Mírese por onde se mire, era unha das nefastas trapalladas típicas de Óscar, e debín aproveitar ese momento para saír de alí ás carreiras. Así e todo, logo dunha mañá aburrida a máis non poder, aquela ocorrencia do meu irmán ata tiña a súa graza, así que, sen pensalo demasiado, abrín o meu bote para defenderme.

Flisss! O chorro de maionesa pasou a rentes de min e rematou na parede.

Flisss! Contraataquei co ketchup, que fallou por un pelo e acabou no chan.

Tras uns cantos ataques e contraataques, nin a cociña nin nós mesmos tiñamos moi boa traza. Aínda así, pode que todo fose ben se á nosa nai non lle dese por entrar nese intre.

14

Flisss! Flisss! Un segundo despois, un chorro vermello e outro amarelo escorregábanlle a cámara lenta polas fazulas. Óscar e mais eu quedamos dunha peza e mirámola con cara de panocos mentres baixabamos amodiño as armas…, digo…, os botes e os deixabamos enriba da mesa.

Polo xeral, a nosa nai é bastante tranquila, pero cando se anoxa de verdade…, ufff! É coma un furacán deses que saen pola tele.

E eu estaba seguro de que os chorros da súa cara e mais os nosos e os da cociña daban de sobra para un cabreo de categoría épica.

Durante uns segundos ficou alí queda, sen abrir os ollos, seguramente planeando a tortura chinesa á que nos ía someter a continuación. Ou pensabamos en algo axiña ou podiamos dar o día por terminado.

Entón, Óscar puxo cara de que tivera unha idea e fíxome un aceno para que o imitase.

Fómonos achegando aos poucos á nosa nai, con medo a que abrise os ollos en calquera momento e nos dese dous superlapotes de grao cinco, pero ela non se moveu. A ver se ía resultar que o ketchup e a maionesa tiñan propiedades paralizantes e nós non o sabiamos!

Moi devagar, colocamos dous tallos aos lados e subimos neles para arrimarnos á súa cara. Ante esta operación, pensei que a idea de Óscar era abrandala a base de bicos, pero, de súpeto, púxose a darlle lambetadas nos chorros de maionesa, e eu, co cerebro totalmente desconectado, fixen o mesmo cos de ketchup.

Ai, ai, ai! Pero que estabamos facendo? O meu irmán era o rei de facer as cousas ás toas e, aínda por riba, eu seguíao. Isto non podía rematar ben.

16

No medio e medio das lambetadas, a nosa nai abriu os ollos, removeuse, fungou coma un gato e soltou un berro que se debeu de oír ata nos sistemas exteriores da Galaxia. A onda expansiva tirounos dos tallos e, dende o chan, ollamos a súa cara, que estaba enlarafuzada cunha mestura de babas vermellas e amarelas.

Alertadas polo berro, pola porta da cociña asomáronse a nosa irmá pequena, Sara-Li, e Maxi, a súa cadeliña, que cheiraron o perigo e quedaron observando dende alí, sen entraren. Sara-Li era de orixe chinesa e tiña tres anos menos ca nós.

Un día, xusto cando Óscar e mais eu fixemos cinco anos, papá e mamá explicáronnos que nós eramos moi afortunados porque tiñamos un pai e unha nai, pero que había moitas nenas e nenos no mundo que non tiñan ninguén. Dixéronnos que sería moi fermoso podermos compartir a nosa familia cunha desas persoas e preguntáronnos se nos gustaría ter unha irmanciña. Aínda que penso que non entendemos moi ben a que se referían, a idea soaba xenial.

E, así, case un ano despois, mamá e papá marcharon á China e volveron con Sara-Li. Xa dende pequena era lista coma un allo, e o noso pai e a nosa nai dicían que era máis responsable ca nós os dous xuntos.

17

Unha tarde, ía ela pola rúa con mamá cando, de repente, bateu cun canciño abandonado nunha caixa, que resultou ser unha cadeliña. Sara-Li convenceu a nosa nai para traela á casa «só uns días».

Maxi, como a bautizou a nosa irmá, está connosco dende aquel momento.

Aínda que, de vez en cando, Sara-Li botaba a perder a diversión co seu sentido da responsabilidade, facíase querer e todo o mundo a adoraba.

Agora, ela e Maxi estaban na porta contemplando a escena mentres a nosa nai nos atravesaba coa súa mirada láser.

Daquela, soou o teléfono.

Soou unha vez. Dúas veces. Tres veces…

A nosa nai oíao impasible, sen deixar de fitarnos.

Por fin, á cuarta, colleu aire e, apuntándonos cun dedo namentres coa outra man limpaba un pouco a cara, saíu da cociña para contestar.

Era o tío Alberte, o irmán de mamá. Caramba! Iso si que era ter sorte. Falar con el sempre a poñía de bo humor. Se cadra aínda nos dabamos zafado.

Por se acaso, antes de que a Óscar se lle ocorrese outra das súas ideas, encargueime eu mesmo de organizar a limpeza do desastre. Ata Sara-Li nos botou unha man, porque, cando mamá se anoxaba de verdade connosco, nunca se sabía como podía acabar a

18

cousa e, ás veces, tamén a acababa salpicando a ela.

Cando a nosa nai rematou de falar, a cociña estaba case limpa.

Sen dar unha palabra, plantouse na porta con cara de que xa esgotaramos as reservas mundiais de paciencia, pero, ao vernos cos trapos nas mans, acabando de limpar, relaxóuselle o rostro e quedou parada un intre.

—Librástesvos polos pelos —dixo, moi seria—.

Tivestes moita sorte de que chamase o tío, pero, sobre todo, librádesvos por ter a idea de limpar a cociña. Se me volvedes montar unha destas, póñovos a varrer a casa co cepillo de dentes. Entendido?

—ameazou, sen deixar de atormentarnos coa mirada.

Uf! Non sei de onde sacaba a nosa nai esas ideas, pero mellor nos ía ser andar con ollo e deixar a maionesa e o ketchup para as hamburguesas.

—Graaazas, mami! —dixo Óscar, que se achegou a ela con aire garatuxeiro.

—Non me veñas con contos, que estou segura de que isto foi cousa túa! —retrucoulle mamá, apartándoo—. Atendede! —continuou falando mentres

19

incluía tamén a Sara-Li e a Maxi coa ollada—. Antes de acabar untada coma unha ración de patacas, viña propoñervos un plan para a fin de semana. Semella que vai ir bo tempo, así que poderiamos facer unha saída familiar e estrear a tenda de campaña, que está morta do aburrimento no rocho. Que tal se imos ao lago dos Osos?

—Siii! —berramos en coro, sen sospeitarmos que aquel ía ser o comezo das nosas aventuras.

20

O lago dos Osos

Con ese nome, seguro que imaxinas un sitio cunha morea de osos agochados detrás dos arbustos, á espera do momento ideal para roubarnos a comida, non si?

Pois non! O noso pai contounos que había tempo que por alí xa non quedaban animais grandes, agás os seres humanos, claro.

O lago estaba nun lugar superchulo, arrodeado de bosques e de pequenos outeiros rochosos. Despois de botarmos un anaco conducindo amodiño por unha estrada estreita e bordeada de árbores, chegamos a un clareiro situado na ribeira e papá anunciou: —Familia, chegamos!

Logo, mentres baixaba do coche e se espreguizaba, engadiu:

21

—Ahhh! Hai máis de dez anos que non viña por aquí, pero vexo que segue igual ca sempre. Veña, todo o mundo abaixo, que hai que montar o campamento. Ímolo pasar de marabilla!

Fregou as mans, abriu o maleteiro e púxose a sacar trebellos e máis trebellos, coma se fósemos quedar alí un mes. E iso que mamá non lle deixara meter nin a metade do que quería.

Antes de que me esqueza, aproveito para presentarche o noso pai: o seu nome é Alexandre, aínda que todo o mundo lle chama Álex. A única que lle chama Alexandre é a nosa nai cando se anoxa con el.

A dicir verdade, cando se cabrea di o seu nome e o seu apelido. «Alexandre Lafonte!», bérralle, cun aquel de profesora de Matemáticas. E, cando se anoxa moito moito e quere amolalo en serio, chámalle Alexandre Lefante. Píllalo?

Para min que a papá lle dá tanta rabia este xogo de palabras porque el aínda non atopou ningún parecido para soltarlle a mamá, e mira que con Bárbara se poden dicir barbaridades, eh?

22

Ten unha tenda de antigüidades na cidade e sente debilidade pola arte oriental, aínda que, como descubrirás nesta historia, posúe outras facetas interesantes que nin sequera nós coñeciamos.

Pero volvamos ao lago dos Osos.

No medio daquela montaña de cachifallos que papá sacara do coche, sobresaía un enorme saco que debía de ser a tenda de campaña que mercara o verán anterior. Así que o abriu, púxose a sacar varas, cordas e o resto do material e a esparexelo todo polo chan, sen facerlle nin caso ao libro de instrucións.

Ao vermos aquilo, Óscar e mais eu mirámonos e, ao momento, tivemos claro como ía acabar a cousa, polo que observamos a manobra dende os arredores, a unha distancia segura.

—Non valerá máis seguir as instrucións? —preguntáballe a nosa nai de cando en vez.

—As instrucións son para principiantes. Ti déixame a min e verás como todo está listo nun abrir e pechar de ollos.

Dúas horas e sete ou oito rifas despois, a tenda seguía sen montar e papá desesperábase buscando polo chan unhas varas que faltaban. Ou iso dicía el.

—Esta tenda está defectuosa —dixo mentres sentaba suorento nunha das cadeiras de cámping—.

Fáltanlle pezas, e así non hai quen a monte.

23

—Se cadra os que están defectuosos son os teus miolos —retrousou a nosa nai cunha voz calma—.

Mira, vaise achegando a hora de xantar. Eu penso que é bo momento para empezarmos a ler o manual, non che parece? —determinou, co ton que usaba sempre que quería picalo.

Debo recoñecer que, en xeral, ao noso pai se lle dá ben montar cousas. Por iso, para el, consultar o libro de instrucións é coma cometer un sacrilexio e, cando a cousa se lle torce, mamá pásao en grande e pon un sorriso de orella a orella.

Non te vou aburrir cos detalles, pero, como seguro que xa has de supoñer, media hora despois de que a nosa nai se puxese a ler e a seguir as instrucións, a tenda estaba montada e…, oh, sorpresa!, non faltaba peza ningunha, aínda que papá seguise teimando en que fora ela quen as agochara.

Cando chegou a hora do xantar, o noso pequeno campamento estaba listo. Mmm! Estarás de acordo comigo en que a comida sabe moito máis no campo, verdade? Mamá tivera a feliz idea de levar eses espaguetes que tanto nos gustan, así que Óscar e mais eu repetimos. A dicir verdade, foi sobre todo Óscar, pois, cando lle gusta algo, non ten medida.

Mamá e papá penduraron das árbores unhas hamacas e decidiron que, tras unha mañá de duro traballo

24

montando o campamento, o mellor para baixar a comida sería unha sesta.

Sara-Li levara o último libro da súa colección favorita e tamén preferiu quedar alí, lendo un anaco na hamaca.

A nosa irmá podía facer o que lle petase, pero nós non estabamos dispostos a quedar estomballados

25

mentres ao noso redor había tantos sitios por explorar. Pedímoslles permiso a mamá e a papá, aos que lles aseguramos que non nos iamos arredar demasiado, e deixáronnos ir coa condición de que levásemos a Maxi.

Enchemos as mochilas con auga e con algo de comer, e puxémonos en marcha cara a un pequeno outeiro que non quedaba lonxe do campamento e que semellaba ofrecer unhas vistas estupendas de todo o lago.

Aínda que aos dous nos encanta rubir e saltar polas penas, naquela ocasión tivemos que buscar carreiros sen atrancos, xa que viña Maxi connosco e ela non podía escalar. Así e todo, malia que o camiño era doado, entretivémonos chimpando de aquí para acolá en todos os pedregais que iamos atopando, de modo que chegamos arriba rebentados. Iso si, as vistas eran xeniais de verdade.

Sentamos para beber un grolo e descansar un cacho, pero, de súpeto, Maxi rompeu a ladrar coma unha tola cara ás nubes. Tentamos acougala, pero non había xeito de tranquilizala.

Daquela, deu en ladrar máis forte aínda e, xusto nese intre, tres pequenas bólas de lume cruzaron o horizonte ao lonxe, diante dos nosos ollos, e desapareceron decontado, coma as estrelas fugaces.

26

—Aaala, tío! Viches iso? —preguntei ao tempo que me poñía de pé, sen apartar os ollos do ceo. Óscar tamén se ergueu e asentiu, coa boca aberta.

Nunca viramos estrelas fugaces de día. Cando aínda estabamos atónitos, cos ollos cravados no lugar polo que desaparecera a última delas, Maxi púxose a ladrar de novo. De repente, á nosa dereita xurdiu outra bóla luminosa, meirande ca as anteriores, que nos deu un susto de morte.

—Vaites! —exclamou Óscar mentres se encollía.

Desta vez, a bóla non desapareceu. En troques, cruzou o ceo e foi estrelarse do outro lado do lago, tras deixar ao seu paso un longo ronsel fumegante que se foi esvaecendo pouco a pouco.

27

Logo, non se sentiu máis nada, á parte dun breve escintileo luminoso e dunha renxedura afastada de troncos tronzados. Se mamá e papá aínda estaban durmindo, era case seguro que non se decataran de nada.

Unha fina columna de fume que se elevaba sobre as árbores sinalábanos o punto do impacto, pero esta disipouse ao cabo duns poucos minutos, sen deixar nin rastro.

28

Maxi devolveunos á realidade cun ladrido nervioso, e Óscar virouse cara a min, abraiado.

—Iso era un meteorito? —preguntou—. Acaba de caernos un meteorito diante dos fociños? Arre demo, eu alucino! —engadiu, sen poder parar quieto no sitio—. Viches como se estrelou? Viches como desapareceu o fume? Viches…? —seguiu, coma unha metralladora.

—Acouga, acouga! Vin o mesmo ca ti —dixen, nun intento de tranquilizalo—. Temos que baixar e contárllelo a mamá e a papá. Non caeu moi lonxe do campamento.

—Ai, non! Se baixamos e llelo contamos, fixo que volvemos para a casa e chao á fin de semana de acampada —respondeu Óscar—. Iso nin falalo.

Non penso perder a oportunidade de ver o que caeu no bosque.

Quedou pensativo durante un momento e logo púxose diante de min e espetoume: —Escoita! Isto é o que imos facer…

29

30