Valery van Barneveld, ‘Van verstoring naar balans’
‘Levensplezier terugvinden door te weten wat je kan’ Valery is 23 en startte haar middelbare schooltijd op een tweetalig Athenaeum. Een intelligent meisje dat net als de meeste van haar leeftijdgenootjes nog weinig vastomlijnde plannen had. Ze zou wel zien waar ze uiteindelijk terecht zou komen qua vervolgopleiding.
M
aar al snel kwamen er hindernissen op haar pad en werd school een lastige opgave. Ze doubleerde in het tweede jaar en vervolgde de route op 3 Havo. Echter ook toen bleven
‘Hoewel het nu beter gaat, komt het zo nu en dan ineens opzetten en slaat mijn stemming 180 graden om.’ de problemen voortduren. Iedere keer kampte ze met periodes van grote vermoeidheid en
keelontsteking. Hoewel haar amandelen al waren geknipt toen ze klein was, werd dit nog een keer herhaald. Door het hoge verzuim lukte het haar niet om het tempo van huiswerk en leren bij te benen, waardoor ze van school af moest. Na eerst een poos thuis te hebben gezeten met vaak sombere buien, ging ze naar de 4e klas van de VAVO. Ze werd op haar 14e op antidepressiva gezet, maar dat mocht uiteindelijk niet baten. Ondanks alle psychologen en therapeuten die zich over haar ziektebeeld bogen, bleek ze nog steeds niet in staat om haar school af te maken. Met haar moeder en stiefvader ging ze mee naar Spanje waar ze
Spaanse les volgde en na 6 maanden keerde ze terug naar Nederland waar ze in een instelling terechtkwam met groepstherapie. Haar aandoening had vanaf dat moment een naam: een dysthyme stoornis (chronische sombere stemming).
DE KUNST VAN HET LEVEN
Valery: ‘Ik was heel vaak depressief, maar niet de hele tijd. Hoewel het nu beter gaat, komt het zo nu en dan ineens opzetten en slaat mijn stemming 180 graden om. Georganiseerd vanuit de instelling ging ik vrijwilligerswerk doen bij het Klimbos, een organisatie met vier locaties waar kinderen onder begeleiding klimactiviteiten
kunnen doen. Na zes maanden hield het op bij de instelling en zat ik opnieuw thuis. Ik probeerde nog in mijn eigen buurt bij een klimbos te werken, maar dat is seizoenswerk. Het gaf mij geen vervulling voor het hele jaar, waardoor ik tussendoor opnieuw thuis kwam te zitten en mede daardoor weer een terugval kreeg. Het keerpunt kwam op het moment dat ik kennismaakte met El arte de la Vida, een begeleid wonen initiatief. Ik voelde me daar veilig en leerde steeds beter met mezelf omgaan. De sombere momenten werden ook steeds korter. In de dagbesteding kreeg ik het gevoel weer nuttige dingen te doen. Na mijn tijd in de instelling voor begeleid
wonen, kreeg ik behoefte aan een eigen plekje. Ik had inmiddels een vriend en was steeds
‘Het keerpunt kwam op het moment dat ik kennismaakte met El arte de la Vida, een begeleid wonen initiatief.’ minder thuis. Nu woon ik samen en ben ik weer met school begonnen. Eerst ging ik langs verschillende open dagen van ROC’s. Toen ik me aanmeldde