ταμΙαΣ / ΚαταΓΩΓΗ
Στην εποχή της άπνοιας, μαθαίνεις από πού είσαι. Τα κουμπιά της ταμειακής μηχανής χοροπηδούν κάτω από τα παρδαλά βαμμένα νύχια της. Αριθμοί από το μηδέν ως το άπειρο σφυρίζουν σαν αδέσποτες σφαίρες στο αχανές σουπερμάρκετ. Κόκκινα λέιζερ πέφτουν ασταμάτητα στα barcodes. Αναγνωρίζουν αμέσως την ποικιλία των προϊόντων, μ’ ένα ηλεκτρονικό επιφώνημα. Οι αποδείξεις αιχμαλωτίζουν πορτοφόλια και οι πιστωτικές κάρτες μπαίνουν σε λιποαναρρόφηση. Αυτός ο τεράστιος αεροδιάδρομος διατροφής στη λεωφόρο Ζ300 του Νότιου Τομέα είναι το σπίτι της. Ένας τεράστιος ιμάντας στις προδιαγραφές της μαζικής αφθονίας. Η Δάφνη Σκίντζα κάθε πρωί, μέσα από την γκρι στολή της, που ξεχειλώνει επικίνδυνα, μοιράζει το αδιαφιλονίκητο πλεονέκτημα πως η ζωή συνεχίζεται. Στα σαράντα της χρόνια βλέπει το ταμείο σαν τον θρόνο του βασιλείου της, στην επικράτεια της συσκευασίας. Την ικανοποιεί αφάνταστα η φευγαλέα ανακούφιση του πελάτη. Ευχαριστιέται που μπορεί, ως ενδιάμεσος, να εξασφαλίσει το σήμερα και το αύριο του καταναλωτή. Η Δάφνη, ένας κύλινδρος που δίνει ενέργεια στην τουρμπομηχανή της ανάγκης. Ο φύλακας άγγελος που δίνει τα ρέστα στην πρόσκαιρη παράταση του χρόνου επιβίωσης. ~9~