α κομ α β αφτ ι ζ ομ α σ τ ε
μέρες καλοκαιριού του δύο χιλιάδες δεκαοκτώ έναν αιώνα μετά· ακόμα χωρίς δουλειά από το Dalston στο Jericho και πάλι πίσω μια στη βαλτετσίου και μια γύρω απ’ τη Λουκιανού ανάνθιστος φοράω πάλι μαύρα κι αφήνω γένια σας συναντώ ξανά επιχειρούμε το θαύμα στο ασυνεχές ανακαλύπτουμε ουλές με δίκαιους φόβους σε αυθαίρετους καιρούς και τόπους ανάμεσα στον ήλιο και σε μια ανοιχτή φλέβα το παρελθόν είχε άλλα σχέδια για μας βαφτιζόμαστε στις νεραντζιές που ανθίζουν στους δρόμους του κέντρου
[9]
κρίσης κρήνες ποτίστε μας κι άλλο οι κυκλικοί ρυθμοί ακτινοβολούν κι όπως δεν ήταν το πριν γιορτή δεν είναι και το τώρα απόγνωση θα υποφέρουμε κι αυτήν την ειρήνη ό,τι κόσμος ήταν κόσμος παραμένει
[ 10 ]
μετωπα
με έναν λαμπρό θόρυβο και μια ώθηση προς το νέο μεταβαίνουμε όχι γρήγορα όχι αργά εκεί που μέτωπα ανοίγουν και εκεί που μέτωπα κλείνουν όχι πολύ όχι αρκετά ποιος διχάζει και ποιος ενώνει; η συγκυρία είπαν η άνοδος μιας ενιαίας θέασης λέω και η διαλεκτική του θαύματος έλλειψη χρονικότητας αιφνιδιασμός πίσω στη φυσική κατάσταση η κυριαρχία παραπλανά όσο η ηγεμονία συγκροτείται
[ 11 ]
η αμφισημία του μαύρου κλιμακώνεται η άσκηση της πειθούς καλλιεργεί την αδιάκοπη αστάθεια ένταση, στάση και μετά ρήξη η εποπτεία της μετατόπισης προετοιμάζεται έχεις να μοιραστείς κάτι μαζί μας; έναν μεταιχμιακό συντονισμό το παράλογο της αναγκαιότητας μια θολή μελωδία οτιδήποτε αν μη τι άλλο έχει απομείνει να μετουσιωθεί σε φως κάποιου είδους πρόληψη όχι όμως άλλη πρόβλεψη η πολλαπλότητα πηγή κάθε πλάνης δεν είναι το κόκκινο με το οποίο ματώνουμε είναι απλώς η αλληλεγγύη της βαρβαρότητας με μαύρο πέπλο καλυμμένη στο βασίλειο των αναγκών η ομορφιά δεν υπάρχει αλλά καθορίζει ό,τι είμαστε [ 12 ]
σ ε μ ια ε ξ α ρ σ η π ρα γμ ατ ι κο τ η τα σ
μεταξύ γνώσης και ενόρασης δεν έχουμε υπερβεί την ιδέα αγωνιούμε να μοιάσουμε στην αυθεντικότητα η μαύρη ρωγμή καθορίζει το βλέμμα μας θυμίζει τον ήχο της βροχής πάνω στο φύκι κοίτα πώς απομακρύνονται τα όρια βλέπω παντού μάτια ανάμεσα σε ρίζες ανέμου κάθε γραμμή κινδυνεύει σε τρομάζει το παιδί όταν βρίσκεσαι έξω από τον εαυτό χρειάζεσαι περισσότερο μαύρο δεν πρέπει να μας ακούσουν χωρίς στόμα αποφεύγεις τα λόγια εγώ πάντως θα τη φιλούσα αμφιβολία και μετά αμηχανία ανακάλυψα το μονοπάτι που έκρυψες ανάμεσά τους δεν μπορεί να βρίσκεται το σκοτάδι πάντα κάτω επιτέλους κίνηση [ 13 ]
δεν επιλέχθηκε αλλά υπήρξε πιστεύουμε στην απόσταση στις καμπύλες της ονειροπόλησης αν είναι να υπάρχουν άνθη ας είναι ριγμένα στο χώμα σε μια έξαρση πραγματικότητας
[ 14 ]
η φευγουσα κορη
γνώρισα ένα κορίτσι που όλο φεύγει με έμαθε να πλησιάζω τους ανθρώπους μέσα από το πρίσμα του πόνου τους μια ανθρωπόμορφη αμμουδιά μια μορφή που τρέχει μες στις φλόγες ας ανταλλάξουμε βάθη σαν τα θαλασσοπούλια ίσως λιγάκι πιο θλιμμένοι κάποιος έκανε λόγο για λάμψη αλλά δεν είναι αρκετά νωρίς η είσοδος παραμένει άδεια σαν να φωτίζεις τον ήλιο μ’ ένα κερί χρόνος αρπακτικός — με λίγη όμως επιείκεια δεν θα γίνει πολύ κακό εκείνη απόψε πετάει για άλλη χώρα σταθερή εικόνα ενός πάντα ασταθούς φαινομένου
[ 15 ]
ο χορός έχει σκορπίσει λίγα σώματα έχουν παραμείνει και φωνή οφθαλμού ακούγεται ενοποιημένες αντιφάσεις αλλαγή ύφους — με προειδοποίησες για τον εθισμό γιατί όμως τώρα τρέμεις; η παροδικότητά σου επιμένει διαγράφοντας τις πιθανότητές μας πρώτη εκδήλωση σωτηρίας που ζει ακόμα μες στα μάτια μας με μια αίσθηση ευτοπίας ωσότου αποσυρθεί η στιγμή από την επανάληψή της εδώ υπάρχουν περισσότερα για σένα και λιγότερα για μένα ας είναι θα το ήθελα πολύ να με κρατήσεις με τον τρόπο που κρατάει τ’ αγκάθια το κορίτσι με τα ρόδα
[ 16 ]