συνέχεια τούς Ἐπισκόπους Κνωσοῦ Νεόφυτο, Χερρονήσου Ἰωακείμ, Λάμπης Ἱερόθεο, Σητείας Ζαχαρία καί τόν Διοπόλεως Καλλίνικο. Ἐπίσης φόνευσαν δεκαεπτά (17) Ἱερεῖς καί πέντε (5) Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀπό τήν Ἱ. Μονή Βατοπαιδίου, πού εἶχαν ἔλθει στό Ἡράκλειο γιά νά μεταφέρουν τήν Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου καί ἱερά λείψανα ἁγίων, γιά νά προσκυνήσουν οἱ χριστιανοί καί νά δεηθοῦν γιά τή σωτηρία τους ἀπό τήν ἐπιδημία τῆς πανώλης. Στή συνέχεια οἱ κατακτητές στράφηκαν ἐναντίον τοῦ ἄμαχου πληθυσμοῦ καί σκότωσαν βάναυσα περίπου τριακόσιους (300) χριστιανούς καί ξεχύθηκαν στούς κεντρικούς δρόμους τοῦ Ἡρακλείου σφάζοντας ὅποιο χριστιανό συναντοῦσαν. Ἀπό τή μανία τους δέν γλίτωσαν οὔτε ὁ Ἐπίσκοπος Λάμπης Ἱερόθεος μέ τό διάκονό του, οἱ ὁποῖοι σφαγιάσθηκαν, οὔτε ὁ Ἐπίσκοπος Πέτρας Ἰωακείμ πού τόν τυφέκισαν μία μέρα μετά ἔξω ἀπό τόν Ἱ. Ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στό χωριό Ἐπάνω Φουρνή Μερ/λου, ὅπου ἦταν τότε ἡ ἕδρα τῆς Ἐπισκοπῆς Πέτρας. Ἀπό τούς δώδεκα τότε Ἐπισκόπους τῆς
Ἐκκλησίας Κρήτης σώθηκε μόνο ὁ Ἐπίσκοπος Ἱεραπύτνης Ἀρτέμιος πού βρισκόταν στήν Κων/πολη καί προσωρινά ὁ Ἐπίσκοπος Ἀρκαδίας Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος ἐνῶ πήγαινε πρός τό Ἡράκλειο ἔμαθε για τήν τουρκική ἐπίθεση καί ἐπέστρεψε πίσω. Ὅμως ἀργότερα συνελήφθη, μεταφέρθηκε μέ τή βία στό Ἡράλειο, ὅπου πέθανε μετά ἀπό δύο μῆνες ἀπό πανούκλα, ἀσθένεια ἀπό τήν ὁποία εἶχε πεθάνει νωρίτερα καί ὁ Ἐπίσκοπος Αὐλοποτάμου. Τό ἔτος 2000 ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατέταξε στή χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τούς Ἱερομάρτυρες Ἐπισκόπους τῆς Κρήτης καί τούς γνωστούς καί τούς ἀνώνυμους κληρικούς καί λαϊκούς Νεομάρτυρες πού μαρτύρησαν κατά τό ἔτος 1821 σέ ὅλη τή Μεγαλόνησο, ὅπως τούς δώδεκα Μοναχούς καί ἰσάριθμους λαϊκούς, πού σφάχτηκαν τή νύκτα τῆς 26ης πρός 27η Ἰουνίου τοῦ 1821 στή Μονή Τοπλοῦ Σητείας. Ἡ μνήμη ὅλων τῶν Νεομαρτύρων τιμᾶται στίς 23 Ἰουνίου. Κατηχητικό Σχολεῖο Ἐνορίας Καλοῦ Χωριοῦ Μερ/λου
Ἡ σιγή τῶν πουλιῶν καί ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ὁ Ἁγιορείτης Ὁ Ἱερομόναχος Χριστόδουλος Καπέτας, Γέροντας τοῦ Ἰβηρίτικου Κελλιοῦ Ἁγίων Πέτρου καί Ὀνουφρίου, διηγήθηκε γιά τήν πρώτη του συνάντηση μέ τόν Πατέρα Παΐσιο. «Ἀκούγαμε γιά τόν Γέροντα ὅτι μιλᾶ μέ τά ζῶα καί τά πουλιά, ὅτι πιάνει τά φίδια μέ τά χέρια του, ἀλλά ἐγώ προσωπικά δέν τά πίστευα. Θεωροῦσα ὅτι εἶναι λόγια τοῦ κόσμου καί λέγονταν γιά ν’ ἀποκτήσει ὁ Γέροντας ἀκόμα καί φήμη. Ὅταν ἀποφοίτησα ἀπό τήν Ἀθωνιάδα, τό 1971, ἀρχές Ἰουλίου, μ’ ἕναν πνευματικό ἀδελφό μου ὀνόματι Κωνσταντῖνο Λύτρα, ἀπό τήν Κατερίνη, ἐπισκεφθήκαμε τόν Γέροντα στό Κελλί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Φθάσαμε ἐκεῖ τό πρωί, γύρω στίς ἐννιάμισυ ἡ ὥρα, καί μᾶς ὑποδέχθηκε ὁ Γέροντας στό ὑπαίθριο Ἀρχονταρίκι, στήν ἐλιά. Ἀφοῦ μᾶς κέρασε ἀπό ἕνα ξερό σῦκο καί δύο-τρία φουντούκια καί νεράκι, ἄρχισε
νά μᾶς ὁμιλεῖ γιά διάφορα πνευματικά θέματα. Ἡ περιοχή εἶχε πολλά πουλιά, κυρίως ἀηδόνια, τά ὁποῖα κελαηδοῦσαν καί ἦταν κουραστικά. Μᾶς δυσκόλευαν στή συζήτηση. Ὁπότε σέ μιά στιγμνή ἀκοῦμε τόν Γέροντα νά λέει: -Κοπᾶστε (δέν εἶπε σωπᾶστε) εὐλογημένα, ἀφοῦ βλέπετε ὅτι ἔχω συζήτηση. Ὅταν τελειώσω ἐγώ, τότε ν’ ἀρχίσετε ἐσεῖς. Αὐτομάτως τά πουλιά «κόπασαν», χωρίς νά κουνηθοῦν καθόλου ἀπό τή θέση τους. Τόσο ἐντυπωσιασθήκαμε ἀπό τό γεγονός αὐτό, ὥστε ἀδυνατούσαμε, στή συνέχεια, νά παρακολουθήσουμε τή συζήτηση. Αὐτό ἦταν καί μιά μυστική ἀπάντηση σέ μένα προσωπικά, πού εἶχα αὐτήν τήν ἀμφιβολία γιά τόν Γέροντα. Ἄς μέ συγχωρέσει πού τό ἀναφέρω μετά τήν κοίμηση του καί ζητῶ νά ἔχω τήν εὐχή του». Βίος Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου