Протевангелион БОБИ 1 1Дар таърихи дувоздаҳ сибти Исроил мо мехонем, ки Юаким ном шахсе буд, ки хеле бой буд ва ба Худованд Худо ҳадияҳои дучанд оварда, чунин қарор дод: молу мулки ман ба нафъи тамоми қавм хоҳад буд. , ва то ки марҳамати Худованд Худоро барои омурзиши гуноҳҳои худ пайдо кунам. 2Вале дар иди бузурги Худованд, вақте ки банӣ-Исроил ҳадияҳои худро тақдим карданд, ва Юаким низ ҳадияҳои худро тақдим карданд, Реубени саркоҳин ба ӯ муқобилат карда, гуфт, ки ҳадияҳои худро тақдим кардан бароят ҷоиз нест, зеро ки ту не дар Исроил ягон масъаларо ба миён овард. 3 Аз ин хеле ба ташвиш афтода, Юахим рафт, то ки аз дафтари дафтари дувоздаҳ сибт машварат кунад, то бубинад, ки оё ӯ ягона шахсе аст, ки ба дунё наомадааст? 4Вале ҳангоми тафтиш ӯ фаҳмид, ки ҳамаи одилон дар Исроил насл ба вуҷуд овардаанд; 5 Он гоҳ падари Иброҳимро ба ёд овард: «Чӣ гуна Худо дар охири умраш писараш Исҳоқро ба ӯ ато кардааст; ки аз он сахт ғамгин шуд ва занаш ӯро надид. 6 Аммо ба биёбон рафта, хаймаи худро дар он ҷо таъмир кард ва чил рӯзу чил шаб рӯза гирифта, ба худ гуфт: 7 Ман на барои хӯрдан ва нӯшидан фурӯд нахоҳам шуд, то даме ки Худованд Худои ман ба ман нигоҳ накунад, аммо дуо хӯрок ва нӯшокии ман хоҳад буд. БОБИ 2 1 Дар ин миён занаш Анна аз дучанд ғамгин ва парешон шуд ва гуфт, ки ман ҳам барои бевагии худ ва ҳам барои нозории худ мотам мегирам. 2 Он гоҳ ба иди бузурги Худованд наздик шуд, ва канизи вай Юдит гуфт: «То ба кай ҷони худро чунин азоб медиҳӣ? Иди Худованд ҳоло фаро расид, вақте ки барои касе мотам гирифтан ҳаром аст. 3 Пас, ин кулоҳеро, ки аз ҷониби шахсе, ки чунин чизҳо медиҳад, бигир, зеро ки ман, ки ғулом ҳастам, пӯшидани он мувофиқ нест, балки барои шахси аз ту бузургтар мувофиқ аст. 4 Аммо Анна ҷавоб дод: «Аз ман дур шав, ман ба ин корҳо одат накардаам; Ғайр аз ин, Худованд маро бағоят фурӯтан кардааст. 5 Метарсам, ки шахси бадкор инро ба ту додааст, ва ту омадаӣ, то маро бо гуноҳам олуда кунӣ. 6 Он гоҳ канизи вай Ҷудит гуфт: «Ба ту чӣ бадӣ хоҳам дод, вақте ки ба гапи ман гӯш нахоҳӣ дод? 7 Ман наметавонам ба ту лаънати бузургтар аз он ки дар зери он ҳастӣ, орзу мекунам, ки Худо шиками туро бастааст, то ки дар Исроил модар нашавӣ. 8 Аз ин Анна бағоят изтироб афтод ва либоси арӯсии худро дар бар карда, тақрибан соати сеи нисфирӯзӣ барои сайру гашт ба боғи худ рафт. 9 Ва вай дарахти лавре дид, ва дар зери он нишаст ва ба Худованд дуо карда, гуфт: 10 Эй Худои падарони ман, маро баракат деҳ ва дуои маро бипазир, чунон ки Ту шиками Сороро баракат додаӣ ва ба ӯ Исҳоқро писаре додӣ.
БОБИ 3 1 Ва ҳангоме ки ба сӯи осмон менигарист, лонаи гунҷишкеро дар лавр дид, 2 Ва дар дили худ мотам гирифта, гуфт: «Вой ман, ки маро ба дуньё овардааст? ва чӣ шиками маро зоид, ки дар пеши банӣ-Исроил чунин лаънат шавам, ва дар маъбади Худои худ маро мазаммат кунанд ва тамасхур кунанд: вой бар ман, ба чӣ монанд шуда метавонам? 3 Ман ба ҳайвони ваҳшии рӯи замин баробар нестам, зеро ки ҳатто ҳайвоноти рӯи замин пеши Ту бороваранд, эй Худованд! Вой, ки маро ба чӣ монанд кардан мумкин аст? 4 Ман ба ҳайвонҳои ваҳшӣ баробар нестам, зеро ки ҳатто ҳайвонҳои ваҳшӣ дар ҳузури Ту бороваранд, эй Худованд! Вой ман, ки маро бо чӣ муқоиса кардан мумкин аст? 5 Маро бо ин обҳо муқоиса кардан мумкин нест, зеро ки ҳатто обҳо дар пеши Ту, эй Худованд, бороваранд! Вой, ки маро ба чӣ монанд кардан мумкин аст? 6 Ба мавҷҳои баҳр монанд нестам; Зеро ки онҳо, хоҳ ором бошанд, хоҳ дар ҳаракат, бо моҳӣ, ки дар онҳост, Туро ситоиш гӯй, эй Худованд! Вой, ки маро ба чӣ монанд кардан мумкин аст? 7 Ман ба замин монанд нестам, зеро замин меваҳои худро медиҳад ва Туро ҳамду сано мегӯяд, эй Худованд! БОБИ 4 1 Ва фариштаи Худованд назди вай истода, гуфт: «Эй Анна, Ҳано! Худованд дуои туро шунид; ту ҳомила хоҳӣ кард ва зоид, ва насли ту дар тамоми ҷаҳон сухан гӯянд. 2 Ва Анна ҷавоб дод: «Бале ки Худованд Худои ман зинда аст, он чиро, ки ман ба вуҷуд меоварам, хоҳ нар ва хоҳ зан, ба Худованд Худои худ мебахшам, ва он дар тамоми умри худ ба Ӯ дар чизҳои муқаддас хизмат хоҳад кард. 3 Ва инак, ду фаришта зоҳир шуда, ба вай гуфтанд: «Инак, шавҳари ту Юаҳим бо чӯпонони худ меояд». 4 Зеро фариштаи Худованд низ назди ӯ нозил шуда, гуфт: "Худовандо Худо дуои туро шунид, шитоб кун ва аз ин ҷо бирав, зеро инак, занат Анно ҳомила хоҳад шуд". 5Ва Юаким фуруд омада, чӯпонони худро ҷеғ зада, гуфт: ба ман даҳ барраи беайб ва беайб биёред, ва онҳо барои Худованд Худои ман хоҳанд буд. 6Ва ба ман дувоздаҳ гӯсолаи беайб биёред, ва он дувоздаҳ гӯсола барои коҳинон ва пирон хоҳад буд. 7 Ба ман низ сад буз биёред, ва сад буз барои тамоми қавм хоҳад буд. 8 Ва Юаким бо чӯпонон фурӯд омад, ва Анна назди дарвоза истода, Юахимро дид, ки бо чӯпонон меояд. 9 Ва давида давида, ба гарданаш овезон гуфт: «Акнун медонам, ки Худованд маро баракатҳои зиёде додааст; 10 Зеро инак, ман, ки бевазане будам, дигар бевазан нестам, ва ман, ки нозой будам, ҳомиладор хоҳам шуд. БОБИ 5 1Ва Юаким рӯзи аввал дар хонаи худ монд, вале фардо ҳадияҳои худро оварда, гуфт: 2 Агар Худованд ба ман марҳамат кунад, бигзор табақе ки бар пешонии коҳин аст, 1 онро ошкор кунад. 3 Ва ӯ табақеро, ки коҳин мепӯшид, машварат карда, дид, ва инак, дар вай гуноҳ пайдо нашудааст. 4 Ва Юаким гуфт: «Акнун медонам, ки Худованд ба ман лутфу марҳамат дорад ва тамоми гуноҳҳои маро бардоштааст». 5 Ва ӯ аз маъбади Худованд одилона фурӯд омад ва ба хонаи худ рафт.