ЮСУФ ВА АСЕНАТ Асенатро писари подшоҳ ва бисёр дигарон дар ҷустуҷӯи издивоҷ мекунанд. 1. Дар соли якуми фаровонӣ, дар моҳи дуюм, дар панҷуми моҳ, фиръавн Юсуфро фиристод, то тамоми замини Мисрро давр занад; ва дар моҳи чоруми соли якум, дар ҳаждаҳуми моҳ, Юсуф ба сарҳади Ҳелиополис омад, ва ғаллаи он кишварро мисли реги баҳр ҷамъ мекард. Ва дар он шаҳр Пентефрис ном марде буд, ки коҳини Ҳелиополис ва мири фиръавн ва сардори ҳамаи сатрапон ва мирони фиръавн буд; ва ин мард бениҳоят сарватманд ва хеле ҳаким ва ҳалим буд, ва ӯ ҳамзамон машваратчии фиръавн буд, зеро ки ӯ аз тамоми мирони фиръавн доно буд. Ва ӯ духтари бокирае дошт, ки Асенат ном дошт, ҳаждаҳсола, қоматбаланд ва зебо ва зебое буд, ки аз ҳар бокираи рӯи замин бағоят зебост. Ва худи Асенат ба бокираҳои духтарони мисрӣ монанд набуд, балки дар ҳама чиз мисли духтарони ибриён буд, ва мисли Соро қадбаланд ва мисли Ривқо зебо ва зебое мисли Роҳел буд; ва шӯҳрати зебоии вай дар тамоми он сарзамин ва ақсои ҷаҳон паҳн шуд, ба тавре ки аз ин сабаб ҳамаи писарони мирон ва сатрапон мехостанд вайро ба худ ҷалб кунанд, на, ва писарони подшоҳон низ, ҳама ҷавонмардон ва тавоно буданд, ва дар миёни онҳо ба хотири вай низоъҳои азиме ба амал омад ва онҳо қасд доштанд, ки бо якдигар ҷанг кунанд. Ва писари нахустзодаи фиръавн низ дар бораи вай шунид, ва ӯ пайваста аз падараш илтимос кард, ки вайро ба занӣ бидиҳад ва ба ӯ гуфт: «Эй падар, Асенатро, духтари Пантефресро, ки аввалин марди Ҳелиополис буд, ба ман деҳ». Ва падараш Фиръавн ба ӯ гуфт: «Чаро ту аз ҷониби худ зани пасттар аз худ меҷӯӣ, дар ҳоле ки подшоҳи тамоми ин сарзамин ҳастӣ? На, балки инак! духтари Юаким, подшоҳи Мӯоб, бо ту издивоҷ кардааст, ва худаш малика ва зебост, ки ба назар намоён аст. Пас инро ба худат ба занӣ гир». Манорае, ки дар он Асенат зиндагӣ мекунад, тасвир шудааст. 2. Аммо Асенат, ки фахркунанда ва мағрур буд, ҳеҷ касро дашном дода, ҳар касро тамасхур мекард, ва ҳеҷ гоҳ касе ӯро надидааст, зеро ки Пентефрис дар хонаи худ бурҷи хеле баланд ва азим буд, ва дар болои бурҷ ошёнае буд, ки дорои даҳ нафар буд. палатахо. Ва ҳуҷраи якум бузург ва хеле зебо буд ва бо сангҳои арғувон фарш карда шуда буд, ва деворҳои он бо сангҳои қиматбаҳо ва рангоранг рӯ ба рӯ шуда буд, ва боми он ҳуҷра низ аз тилло буд. Ва дар он хона худоёни мисриён, ки шумораашон набуд, тилло ва нуқра собит шуда буданд, ва ҳамаи онҳое ки Асенат саҷда мекарданд, ва аз онҳо метарсид, ва ҳар рӯз барои онҳо қурбонӣ меовард. Ва ҳуҷраи дуюм низ тамоми ороиш ва сандуқҳои Асенатро дар бар мегирифт, ва дар он тилло буд, ва либосҳои зиёди нуқра ва тилло бофташуда бемаҳдуд, ва сангҳои интихоб ва гаронбаҳо, ва либосҳои зебои катон, ва тамоми зебу зинати бакорати вай. он ҷо буд. Ва ҳуҷраи сеюм анбори Асенат буд, ки тамоми неъматҳои заминро дар бар мегирифт. Ва дар ҳафт ҳуҷраи боқимонда ҳафт бокирае ки ба Осенат хизмат мекарданд, ишғол мекарданд, ки ҳар яке як ҳуҷра дошт, зеро онҳо ҳамсол буданд, ки дар як шаб бо Асена таваллуд шудаанд, ва вай онҳоро хеле дӯст медошт; ва онҳо низ мисли ситораҳои осмон бағоят зебо буданд, ва ҳеҷ гоҳ касе бо онҳо сӯҳбат намекард ва ё писарбачае. Акнун ҳуҷраи бузурги
Асенат, ки дар он бакорати вай тарбия карда шуда буд, се тиреза дошт; ва тирезаи аввал хеле калон буд, ки ба саҳни ба тарафи шарқ менигарист; ва дуюм ба тарафи ҷануб нигоҳ кард, ва сеюм ба кӯча менигарист. Ва кати тиллоӣ дар ҳуҷра ба тарафи шарқ менигарист; ва кат бо матоъҳои арғувон бо тилло бофташуда гузошта шуда буд, кат аз матои арғувонӣ ва арғувонӣ ва катони маҳин бофта шуда буд. Дар ин бистар танҳо Асенат хобида буд ва ҳеҷ гоҳ мард ё зани дигар бар он нишаста набуд. Ва як саҳни бузурге буд, ки гирду атрофи он хона буд, ва девори бениҳоят баланде, ки гирди саҳн аз сангҳои росткунҷаи калон сохта шуда буд; ва дар ҳавлӣ низ чор дарвозае буд, ки бо оҳан пӯшонида шуда буд, ва ҳар кадоми онҳоро ҳаждаҳ ҷавони пурқуввати мусаллаҳ нигоҳ медоштанд; Ва дар канори девор дарахтони ҳар навъ ва ҳар гуна мевадор шинонда шуданд, ки меваашон пухта буд, зеро ки мавсими дарав буд; Ва дар он ҷо як чашмаи пуробе низ буд, ки аз тарафи рости ҳамон ҳавлӣ ҷорӣ мешуд; ва дар зери чашма як кӯзаи бузурге буд, ки оби он чашмаро мегирифт, аз он ҷо, гӯё дарёе аз миёни саҳн мегузашт ва тамоми дарахтони он ҳавлиро об медод. Юсуф аз омадани худ ба Пентефрес эълон мекунад. 3. Ва чунин воқеъ шуд, ки дар соли якуми ҳафт соли фаровонӣ, дар моҳи чорум, бисту ҳаштуми моҳ, Юсуф барои ҷамъоварии ҳосили он ноҳия ба ҳудуди Ҳелиополис омад. Ва ҳангоме ки Юсуф ба он шаҳр наздик шуд, дувоздаҳ нафарро пешопеши худ назди Пентефрис, коҳини Ҳелиополис фиристод, ва гуфт: «Имрӯз назди ту меоям, зеро вақти нисфирӯзӣ ва нисфирӯзӣ аст, ва гармии бузурги офтоб, ва ман дар зери боми хонаи ту хунук шавам». Ва Пентефрис, чун инро шунид, аз шодии бениҳоят шод шуд ва гуфт: «Муборак аст Худованд Худои Юсуф, зеро ки оғоям Юсуф маро сазовор донист». Ва Пентефрис нозири хонаи худро ҷеғ зада, ба ӯ гуфт: «Шитоб ва хонаи маро тайёр кун ва зиёфати бузурге тайёр кун, зеро ки Юсуфи тавонои Худо имрӯз назди мо меояд». Ва Асенат шунид, ки падар ва модараш аз мулки мероси худ омадаанд, хеле шод шуд ва гуфт: «Ман рафта, падар ва модари худро бубинам, зеро ки онҳо аз мулки мероси мо омадаанд» (барои ин мавсими дарав буд). Ва Асенат ба ҳуҷраи худ шитофт, ки ҷомааш дар он ҷо хобида буд, ва ҷомаи нозуки катони аз матои арғувонӣ сохташуда ва бо тилло бофташуда ба бар кард, ва камарбанди тиллоӣ бандед, ва ба дастонаш дастбандҳо печонд; ва бар пойҳои худ ҷӯйборҳои тиллоӣ андохт, ва ба гарданаш зебу зинати қиматбаҳо ва сангҳои қиматбаҳо андохт, ки аз ҳар тараф зинат ёфта буданд, ва инчунин дар ҳама ҷо номҳои худоёни мисриён дар ҳама ҷо нақш баста буданд, ҳарду дар дастбандҳо. ва сангҳо; ва бар сари худ диадема низ гузошта, ба маъбадҳои худ диадема баста, сарашро бо ҷома пӯшонд. Пентефрес пешниҳод мекунад, ки Асенатро ба Юсуф ба шавҳар диҳад. 4. Ва шитобон ва аз ошёнаи худ аз зинапоя фуромад ва назди падар ва модараш омад ва онҳоро бӯсид. Ва Пентефрис ва занаш аз духтари худ Осенат бо шодии бениҳоят шод шуданд, зеро ки ӯро ҳамчун арӯси Худо ороста ва зинат ёфта диданд; ва тамоми он чиро, ки аз мулки худ оварда буданд, бароварда, ба духтари худ доданд; ва Асенат аз ҳама чизҳои хуб, аз меваҳои охири тобистон ва ангур ва хурмо ва аз кабӯтарҳо, ва аз тутҳо ва анҷир шодӣ мекард, зеро ки ҳама зебо ва лаззатбахш буданд. Ва Пентефрес ба духтараш