Der Protevangelion KAPITEL 1 1 W stawiznach dwanasćo rodow Israela cytamy, až jo wěsty muski z mjenim Joachim wjelgin bogaty był a Knězoju, Bogoju, dwójnym woporam jo rozkładł, za tym až jo slědujuce enšluluß kusnuł: Mójo zamóženje ma k wužytkoju cełego luda byś, a aby wót Boga, Toma, zmilnosći namakał k wódaśu mójich grěchow. 2 Na wjelikem swěźenju Kněza, ako su źiśi Israela swóje dary wózjawili a teke Joachim swóju, jo se rubenje wopěrał, wusoki góńtwaŕ, jomu a jo gronił, až njejo śi to dowóliło, twóje dary pśedstajiś, dokulaž njejsy w Israelu nic wopóznanił. 3 To jo był Joachim wjelgin znjeměrnjony a jo šeł dalej, aby w registrach dwanasćo rodow glědał, lěc jo jadnučki, kenž njejo nic znank. 4 ako pak jo se wobgónił, jo wón namakał, až su wšykne spšawne w Israelu semje wubuźili. 5 a wón jo se dopominał na patriarcha Abrahama: Kak jo Bog jomu na kóńcu swójogo žywjenja swójogo syna Isaak pósćił; Wó comž jo był wjelgin wobtužny a njejo kśěł se wót swójeje žeńskeje wiźeś. 6 Wón pak jo se do pusćiny wrośił, jo tam derił swój stan a jo pśisamem styrźasća dnjow a styrźasća nocow powědał a jo k sebje powědał: 7 ja njok dołoj stupaś, aby jědł abo pił, daniž Kněz, mój Bog, na mnjo dołoj glědaś buźo, ale módlitwa buźo mója jěza a mój pitśitś. KAPITEL 2 1 W mjazycasu jo jogo žeńska Anna na dwójny part tužna była a zamuśiła a jo groniła: "Budu se wó mójo wudowy ako teke wó móju njepłodnosć žałowaś." 2 A jo se bližył wjeliki swěźeń Kněza, a Judith, jeje słužabna, źašo: Kak dłujko coš swóju dušu hyšći tak katowaś? Swěźeń Kněza jo něnto pśišło, dokulaž njejo nikomu zakazane, žałowaś. Wzej toś tu kapucu, kótaraž jo se wót někogo dała, kenž take wěcy cyni, pśeto se njemjelcyjo, až som ja, kenž som ten, ale wóna se derje góźi k wósobje twójogo wětšego charaktera. 4 Anna pak jo wótegroniła: Źi pšec wóte mnjo, njejsom na to pśiwucona; Mimo togo jo mě Kněz wjelgin pokornje. 5 ja se bójm, někaki zły cłowjek jo śi to dał, a ty sy pśišeł, aby se z mójim grěchom zakusył. 6 Da jo Judit wótegronił, jeje magd: Co dejm śi złe žycyś, gaž na mnjo njesłuchaš? 7 njamógu śi wětšego zaklěśa žycyś, ako maš, pśeto Bog jo twój klin zamknuł, až njeby maś w Israelu była. 8 da jo była Anna wjelgin znjeměrnjona, a za tym až jo swóju swajźbnu suknju woblakła, jo se wóna pśeśiwo tśom wótpołdnja w swójej zagroźe pśechójźowała. 9 a wóna jo wiźeła lawrjeńskego boma, jo se sednuła pód nim a jo se módliła k Knězoju a źašo: 10 O Bog mójich wóścow, žognujo mě a glědaj na móju módlitwu, kak sy klin Saras žognował a jej syna Isaaka darił.
KAPITEL 3 1 a ako jo k njebju glědała, jo wiźeła w Lorbeerowem wroblowem gnězdźe, 2 a w jeje nutśikownem žałujucy, jo wóna powědała: Źo som ja, kenž som se wopóznał? A kótary klin jo se mě naroźił, až se stakim zaklětujom pśed źiśimi Israela, a to som se mě wobgroźił a zasunjone w templu mójogo Boga: Źo som ja, z cymž mógu se pśirownowaś? 3 Njejsom pśirownujobny ze zwěrjetami zemje, pśeto teke zwěrjeta zemje su płodne pśed tobu, o kněz! Źo som, z cym mógu se pśirownowaś? 4 Ja njejsom pśirownujobny ze zwěrjecymi zwěrjetami, pśeto teke zwěrjece zwěrjeta su płodne pśed tobu, o kněz! Źo som, z cym som pśirownujobny? 5 njamógu se z tymi wódami pśirownaś, pśeto teke wóda su płodne pśed tobu, ow kněz! Źo som, z cym mógu se pśirownowaś? 6 Ja njejsom pśirownujobny ze žwałami mórja; Pśeto te, lěc su měrne abo pógibne, z rybami, kótarež su w nich, chwale śi, o kněz! Źo som, z cym mógu se pśirownowaś? 7 Njejsom pśirownujobny ze zemju, pśeto zemja wunjaso swóje płody a chwali śi, o kněz! KAPITEL 4 1 Data jo janźel kněza pódla njeje stupił a źašo: Anna, Anna, Kněz jo twóju módlitwu wusłyšył; Musyš samodruga byś a póroźiś, a wó twójich pótomnikach buźo se pó cełem swěśe powědaś. 2 a Anna jo wótegroniła: Tak wěrny kněz, mój Bog, žywy, wšykno, což wusegujom, lěckuli jo to muskecy abo žeński, to cu Knězoju, swójomu Bogu, wuswěśenju, a buźo jomu słužyś w swětych wěcach cełe žywjenje. 3 a lej, stej se zjawiłej dwa janźela a stej k njej powědałej: Lej, Joachim, twój cłowjek, pśiźo ze swójimi pastyrjami. 4 pśeto teke janźel Kněza jo k njomu dołoj póstupił a jo gronił: Bog, Kněz, jo twóju módlitwu wusłyšał, chwatał a źi dalej, pśeto lej, Anna, twója žeńska buźo samodruga. 5 a Joachim jo šeł dołoj a jo zawołał swójich pastyrjow a źašo: Pśinjasśo mě źaseś jagnjetkow bźez flakow a maklow, ga budu za Kněza, mójogo Boga, byś. 6 A wunjaso mě dwanasćo śeletkow bźez makle, a dwanasćo śeletkow buźo za mjeršnikow a nejstaršych. 7 Pśinjaso mě teke sto nałožk, tak budu sto bantow za ceły lud. 8 a Joachim jo šeł z pastyrjami dołoj, a Anna jo stojała pśed wrotami a jo glědała Joachima z pastyrjami pśiś. 9 a wóna jo pśignawała, jo jomu wokoło šyje padnuła a źašo: Něnt wěm, až jo mě Kněz wjelgin žognował. 10 pśeto lej, ja, ja, kótaruž som wudowa była, njejsom wěcej wudowa, a ja, kótarejž som był njepłodny, budu samodruga. KAPITEL 5 1 a Joachim jo wóstał prědny źeń w swójom domje, ale na druge zajtšo jo pśinjasł swóje wopory a źašo: 2 Gaž jo kněz mě gnadny, tak ma plata, kótaraž jo na cole mjeršnika, to pokažo. 3 a wón jo wiźeł talaŕ, kótaryž jo mjeršnik nosył, a jo jen wiźeł, a lej, grěch njejo w njom był.