जोसेफ आनी आसेनाथ हाां णी केला आसेनाथाक राजाचो पूत आनी हेर जायते जाण लग्ाांत सोदतात. 1. भरपूरपणाच्या पयल्या वर्ाा, दु र्ऱ्या म्हयन्ाांत, म्हयन्ाच्या पाांचव्या ददर्ा फारोन जोर्ेफाक र्गळ्या इदजप्त दे शाांत भोांवपाक धाडलो; पयल्या वर्ााच्या चवथ्या म्हयन्ाांत, म्हयन्ाच्या अठराव्या ददर्ा जोर्ेफ हे दलयोपोदलर्च्या दशमेचेर पावलो आनी तो त्या दे शाांतलो मको दयााच्या रें व र्ारको एकठाांय करतालो. त्या शाराांत पेन्टेफ्रेर् नाांवाचो एक मनीर् आदशल्लो, तो हे दलओपोदलर्चो याजक आनी फारोचो र्त्रप आनी फारोच्या र्गळ्या र्त्रपाांचो आनी राजकुांवराांचो मुखेली आदशल्लो. आनी हो मनीर् चड दगरे स्त आनी खूब ऋषी आनी र्ौम्य आदशल्लो आनी तो फारोच्या र्गळ्या राजकुांवराां परर् चड दववेकी आदशल्ल्यान तो फारोचो र्ल्लागारय आदशल्लो. ताका आर्ेनाथ नाांवाची एक कुमारी धूव आदशल्ली, ती अठरा वर्ाां दपरायेची, उां च आनी र्ोबीत आनी पृथ्वीचेर आदशल्ल्या दर एका कुमाररका परर् चड र्ोबीत. आर्ेनाथ स्वता इदजप्ताांतल्या धुवाांच्या कुमाररकाांचें र्ारकें नार्लें, पूण र्गळ्या गजालीांनी दहब्रूच्या धुवाांक र्ारको आदशल्लो, र्ारा र्ारको ऊांच आनी रे बेका र्ारको र्ोबीत आनी राहे ल र्ारको र्ोबीत आदशल्लो. आनी दतच्या र्ोबीतकायेची कीता त्या र्गळ्या दे शाांनी आनी र्ांवर्ाराच्या शेवटाक पातळ्ळी आनी ताका लागून र्गळ्या राजकुांवर आनी र्त्रपाांच्या पुताांक दतका लुबाडपाची इत्सा जाली, ना आनी राजाांच्या पुताांकय. र्गळे तरणाटे आनी पराक्रमी आनी दतचे खातीर ताांचे मदीां व्हड झगडीां जालीां आनी ताांणी एकामेकाां आड झुजपाक दनबांद केलो. फारोच्या पयल्या पुतानय दतची खबर आयकली आनी ताणें आपल्या बापायक दतका बायलेक ददवपाक दवनवणी केली आनी ताका म्हळें : “बापूय, पेन्टेफ्रेर्ाची धूव आर्ेनाथ, हे दलओपोदलर्चो पयलो मनीर् म्हाका बायलेक ददव. आनी ताचो बापूय फारोन ताका म्हळें : ''तुज्या वटे न तुज्या वटे नच्यान उण्या बायलेक दकत्याक र्ोदतात, जेन्ना तूां ह्या र्गळ्या दे शाचो राजा जाता? ना, पूण पळय! मोआबचो राजा योआर्ीमाची धूव तुका लग्न जाल्या आनी ती स्वता एक राणी आनी पळोवपाक र्ामकी र्ोबीत आर्ा. मागीर हो एक बायलेक तुज्या कडे न घे." असेनाथ ज्या गोपुराांत रावता ताचें वणणन केलाां . 2. कोठयो आर्तात. पयली कोठडी व्हडली आनी खूब मोगाळ आनी जाांबळ्या फातराांनी पक्की आदशल्ली आनी दतच्यो वण्टी मोलादीक आनी जायत्या रां गाांच्या फातराांनी आदशल्ल्यो आनी त्या कोठयेचीय छप्पर भाांगराची आदशल्ली. आनी त्या कुडी दभतर इदजप्ताांतल्या लोकाांचे दे व, जाांचो आां कडो नादशल्लो, भाांगर-रुपें, थारादयल्ले आनी र्गळे आर्ेनाथ पुजताले आनी ती ताांकाां दभयेताली आनी ती दर ददर्ा ताांकाां बळी ददताली. आनी दु र्र् या कोठयेंत अर्ेनाथाचीां र्गळीां अलां कार आनी छाती आदशल्लीां आनी तातूांत भाांगर, आनी जायते रुपें आनी भाांगरान दवणलेले वस्त्र अमयाादीत, आनी फातराांचीां आनी व्हड मोलाचीां, आनी तागडे चीां बारीक वस्त्राां आनी दतच्या कुमारीपणाचीां र्गळीां अलांकाराां आदशल्लीां थांय आदशल्लो. दतर्री कोठली म्हळ्यार आर्ेनाथाचो र्ाांठो, तातूांत पृथ्वीचेर र्गळ्यो बऱ्यो वस्तू आदशल्ल्यो. आनी उररल्लीां र्ात कुडीां आर्ेनाथाची र्ेवा करपी र्ात कुमाररकाां रावतालीां, दरे क कुडीक एक कोठरी आदशल्ली, कारण तीां र्मान दपरायेचीां, अर्ेनाथाच्या एकाच रातीां जल्मल्लीां आनी दतका ताांचो खूब मोग आदशल्लो; आनी तेय र्गााच्या नखेत्राां भशेन अत्यांत र्ोबीत आदशल्ले आनी ताांकाां केन्नाच मनीर् वा दादल्या भुरग्या कडे न र्ांवाद र्ादलो ना. आताां अर्ेनाथाच्या व्हडल्या कोठयेंत जांय दतचें कुमारीपण पोर्लें, थांय तीन जनेलाां आदशल्लीां; आनी पयली जनेलाां खूब व्हडली, उदें तेवटे न आां गणाचेर पळयताले; आनी दु र्रो ददिणे वटे न आनी दतर्रो रस्त्या वयल्यान पळयतलो. आनी कोठयेंत उदें ते वटे न पळोवपी भाांगराची खाट उबी आदशल्ली; आनी खाटी भाांगरान गुांदथल्ल्या जाांबळ्या रां गाच्या वस्तूांनी घालताले, खाट ताांबड्या आनी दकरदमजी रां गाच्या वस्तूांनी आनी बारीक तागड्यान दवदणल्ली. ह्या खाटीर आर्ेनाथ एकलोच न्हिददल्लो, आनी केन्नाच दादलो वा हे र बायल ताचेर बर्ूांक नादशल्ली. तशेंच घराच्या भोांवतणीां एक व्हडलें आां गण आनी आां गणाच्या
भोांवतणीां व्हड आयताकृती फातराांनी बाांददल्ली एक व्हडली वण्टी आदशल्ली; तशेंच आां गणाांत लोखणान व्यादपल्लीां चार दाराां आदशल्लीां आनी तीां दरे कीां अठरा बदळश्ट तरणाट्ाांनी र्शस्त्राां दवरतालीां; आनी वण्टीच्या कुशीक र्गळ्या तराांचीां आनी र्गळीां फळाां ददवपी र्ोबीत झाडाां लादयल्लीां, ताांचीां फळाां दपदकल्लीां, कारण तो कापणीचो हां गाम आदशल्लो ; आनी त्याच आां गणाच्या उजव्या वटे नच्यान उदकाचो एक दगरे स्त फव्वारोय व्हाांवतालो ; आनी त्या व्हाळाच्या र्कयल एक व्हडलो कुांड आदशल्लो, जो त्या व्हाळाचें उदक घेतालो, थांयच्यान आां गणाच्या मदल्यान अशें म्हणूां येता, एक िां य गेली आनी ती त्या आां गणाांतल्या र्गळ्या झाडाांक उदक ददताली. जोसेफ पेंटेफ्रेसाांत येवपाची घोशणा करता. 3. र्ात वर्ाांच्या पयल्या वर्ाा, चवथ्या म्हयन्ाांत, म्हयन्ाच्या अठ्ठाव्या ददर्ा, जोर्ेफ त्या दजल्ह्ह्याचो मको एकठाांय करून हे दलयोपोदलर्च्या दशमेचेर आयलो. जोर्ेफ त्या शाराक लागीां पावलो तेन्ना ताणें बारा मनशाां मुखार हे दलयोपोदलर्च्या याजक पेंटेफ्रेर्ा कडे न धाडू न र्ाांगलें: "आयज हाांव तुज्या कडे न दभतर र्रतलोां, कारण दनपाराां आनी मध्याि जेवणाचो वेळ आर्ा आनी थांय आर्ा." र्ुयााची व्हडली उश्णताय आनी तुज्या घराच्या छप्परा र्कयल थांड जावां क." आनी पेंटेफ्रेर्ान हीां गजाली आयकून, व्हड खोशीन खोशी जाली आनी म्हणलें: "जोर्े फाच्या दे वाचो आशीवााद जावां, कारण म्हज्या स्वामी जोर्ेफान म्हाका फावो अशें मानलाां." आनी पेंटेफ्रेर्ान आपल्या घराच्या दे खरे खदाराक आपयलो आनी ताका म्हणलें: "बेगीन आनी म्हजें घर तयार कर आनी व्हडलें जे वण तयार कर, दकत्याक दे वाचो बळवांत जोर्ेफ आयज आमचे कडे न येतलो." आनी आर्ेनाथान दतचो बापूय आनी आवय ताांच्या वारर्ा थावन आयल्यात म्हण आयकून ती व्हडली खोर् जाली आनी म्हणाली: "हाांव वचून म्हज्या बापायक आनी आवयक पळे वन वचतलोां, कारण ते आमच्या वारर्ा थावन आयल्यात" (ते खातीर तें कापणीचो हां गाम आदशल्लो). आर्ेनाथ बेगीन आपल्या वस्त्राां पडू न आदशल्ल्या कुडीांत दभतर र्रलो आनी दकरदमजी वस्तूांचो आनी भाांगरान गुांदथल्लो बारीक तागडे चो चोळो घालो आनी भाांगराची पट्टी आनी हाताांत बाांगडे बाांदली. आनी पाांयाांच्या भोांवतणी भाांगराच्यो बर्क्यो घाल्यो आनी गळ्याांत व्हड मोलाचो आनी मोलादीक फातर घालून र्गळ्या वटाांनी र्जयल्ले आनी ताचेर र्गळे कडे न इदजप्ताांतल्या दे वाांचीां नाांवाां कोराांदतल्लीां, दोनूय बाांगड्याांचेर आनी फातराांक; आनी दतणें तकलेर मुकुटू य घालू न आपल्या दे वळाां भोांवतणी मुकुट बाांदून तकले क आां गठो लायलो. पॅन्टेफ्रेसान आसेनाथ जोसेफाक लग्ाांत ददवपाचो प्रस्ताव माांडटा. 4. आनी तेन्ना दतणें बेगीन बेगीन आपल्या लॉफ्ाांतल्यान र्ोपणाां र्कयल दें वली आनी आपल्या बापाय कडे न आनी आवय कडे न ये वन ताांकाां चुांबन घेतलें. पेन्टेफ्रेर् आनी ताची बायल आपली धूव अर्ेनथाचेर व्हड खोशी जाली, कारण ताांकाां दे वाची िवरो म्हणून र्जयल्ली आनी अलांकृत जाल्ली ददर्ली. आनी ताांणी आपल्या वारर्ाहक्का थावन हाडल्लीां र्गळीां बरीां वस्तू हाडू न आपल्या चलयेक ददली; आनी आर्े नाथ र्गळ्या बऱ्या गजालीांचेर, उमाशेच्या दनमाण्या काळाांत फळाां आनी द्राि आनी खजूर आनी पारव्याांचेर आनी तुती आनी अांजीराांचेर खोशी जालो, कारण तीां र्गळीां गोरी आनी रुचीक आवडपी आदशल्लीां. आनी पेंटेफ्रेर्ान आपली धूव आर्ेनाथाक म्हणलें: "भुरगो." आनी दतणें म्हणलें: "हाांगा हाांव आर्ाां, म्हज्या स्वामी." आनी ताणें दतका म्हणलें: "आमच्या मधें बर्, हाांव तुका म्हजीां उतराां र्ाांगतलोां." "पळे ! दे वाचो बळवांत जोर्ेफ आयज आमचे कडे न ये ता आनी हो मनीर् र्गळ्या इदजप्त दे शाचो राज्यकतो आर्ा; आनी राजा फारोन ताका आमच्या र्गळ्या दे शाचेर आनी राजाचो राज्यकतो नेमलो आनी तो स्वता ह्या र्गळ्या दे शाक धान् ददता." , आनी येवपी दु कळाांतल्यान ताका वाचयता, आनी हो जोर्ेफ दे वाची उपार्ना करपी मनीर्, आनी आयज तूां र्ारको र्ुज्ञ आनी कुमारी, आनी बुद्धी आनी दगन्ानाांत बदळश्ट मनीर् आनी दे वाचो आत्मो ताचेर आनी ताची कृपा आर्ा र्वेस्पर तातूांत आर्ा, ये, दिय भुरग्या, आनी हाांव तुका ताचे कडे न बायलेक ददतलोां आनी तूां ताचे कडे न िवरो जातलो आनी तो स्वता तुजो िवरो र्दाांकाळ जातलो." आनी, आर्ेनाथान दतच्या बापाय कडल्यान हीां उतराां