Icelandic - Joseph and Asenath by E.W. Brooks

JÓSEF OG ASENAT Asenath er leitað í hjónabandi af kóngssyni og mörgum öðrum.

1. Á fyrsta ári ofgnóttarinnar, í öðrum mánuðinum, fimmta hvers mánaðar, sendi Faraó Jósef til að fara um allt Egyptaland; Og í fjórða mánuði hins fyrsta árs, þann átjánda mánaðar, kom Jósef að landamærum Heliopolis, og hann var að safna korni þess lands eins og sandi sjávarins. Og það var maður nokkur í þeirri borg að nafni Pentephres, sem var prestur í Heliopolis og satrap Faraós og höfðingi allra satrapa og höfðingja Faraós. Og þessi maður var ákaflega ríkur og mjög vitur og hógvær, og hann var líka ráðgjafi Faraós, því að hann var skynsamur umfram alla höfðingja Faraós. Og hann átti meydóttur, Asenat að nafni, átján ára, hávaxin og fríð og fögur að sjá ákaflega út fyrir allar meyjar á jörðinni. En Asenat líktist ekki meyjunum, dætrum Egypta, heldur var hún í öllu eins og dætur Hebrea, hávaxin eins og Sara og fríð sem Rebekka og fríð eins og Rakel. og frægðin um fegurð hennar breiddist út um allt það land og til endimarka veraldar, svo að vegna þessa vildu allir synir höfðingjanna og satraparnir biðja hana, nei, og synir konunganna líka. allir ungir menn og voldugir, og var mikill deilur meðal þeirra vegna hennar, og þeir reyndu að berjast hver við annan. Og frumgetinn sonur Faraós heyrði líka um hana, og hann hélt áfram að biðja föður sinn að gefa sér hana að eiginkonu og sagði við hann: Gef mér, faðir, Asenat, dóttur Pentephres, fyrsta maðurinn frá Heliopolis. Og Faraó faðir hans sagði við hann: 'Hví leitar þú af þinni hálfu að konu sem er lægri en þú sjálfur, þegar þú ert konungur alls þessa lands? Nei, en sjá! dóttir Jóakíms Móabskonungs er föstnuð þér og sjálf er hún drottning og fögur að sjá. Taktu þá þennan til eiginkonu."

Lýst er turninum sem Asenath býr í.

2. En Asenat gerði að engu og smánaði hvern mann, hrósandi og hrokafullur, og aldrei hafði nokkur maður séð hana, því að Pentephres hafði í húsi sínu turn við hliðina, stóran og háan, og fyrir ofan turninn var loft með tíu. hólf. Og fyrsta herbergið var mikið og mjög fallegt og hellt með purpurasteinum, og veggir þess voru með dýrmætum og marglitum steinum, og þak þess herbergis var einnig af gulli. Og inni í því herbergi voru guðir Egypta, sem ekki voru til taldir, gull og silfur, og allir þeir Asenat dýrkuðu, og hún óttaðist þá, og fórnaði þeim á hverjum degi. Og annað herbergið hafði einnig að geyma allt skraut Asenats og kistur, og í því var gull og mikið af silfri og gullofnum fatnaði ótakmarkaða, og úrvals steina og dýra, og fínleg klæði af líni og allt skraut meydóms hennar. var þar. Og þriðja herbergið var forðabúr Asenats, sem hafði að geyma allt það góða á jörðinni. Og hinar sjö herbergin, sem eftir voru, tóku meyjarnar sjö, sem þjónuðu Asenat, undir sig, hver þeirra hafði eitt herbergi, af því að þær voru jafnaldrar, fæddar sömu nóttina með Asenat, og hún unni þeim mikið. og þær voru líka einstaklega fallegar eins og stjörnur himins, og aldrei talaði maður við þær né karlkyns barn. Hið mikla herbergi Asenath, þar sem meydóm hennar var fóstrað, hafði þrjá glugga; og var fyrsti glugginn mjög stór, og horfði til austurs yfir forgarðinn; og sá annar horfði til suðurs og sá þriðji yfir götuna. Og gylltur

rúmstokkur stóð í herberginu og horfði í austur; og rúmið var lagt purpura, gullfléttu, og rúmið var ofið úr skarlati og purpurauðu dóti og fínu hör. Á þessu rúmi svaf Asenat einn og hafði aldrei þar setið karl né önnur kona. Og mikill forgarður var við húsið allt í kring, og mjög hár veggur umhverfis forgarðinn, byggður af stórum ferhyrndum steinum. Þá voru og fjögur hlið í forgarðinum, klædd járni, og þau voru hvert um sig vopnuð af átján sterkum ungum mönnum; Og meðfram veggnum voru líka gróðursett fögur tré af ýmsu tagi og öll báru ávöxt, ávextir þeirra voru þroskaðir, því að það var uppskerutími; ok var þar ok ríkr vatnsbrunnur, sem rann af hægri sama dómi ; Og fyrir neðan lindina var stór brunnur, sem tók við vatninu úr lindinni, þaðan sem lækur fór í gegnum miðjan forgarðinn og vökvaði öll tré þess.

Jósef tilkynnir komu sína til Pentephres.

3. Og svo bar við á fyrsta ári hinna sjö allsnægðaára, í fjórða mánuðinum, tuttugasta og áttunda mánaðarins, að Jósef kom að landamærum Heliopolis og safnaði korninu úr því héraði.

Og er Jósef nálgaðist þá borg, sendi hann tólf menn á undan sér til Pentephres, prestsins í Heliopolis, og sagði: "Ég mun koma til þín í dag, því að það er tími hádegis og hádegismáltíðar, og það er mikill sólarhiti og að ég megi kæla mig undir þaki húss þíns." Og Pentephres, þegar hann heyrði þetta, gladdist af miklum fögnuði og sagði: "Lofaður sé Drottinn, Guð Jósefs, því að herra minn Jósef hefur talið mig verðugan." Og Pentephres kallaði á umsjónarmann húss síns og sagði við hann: "Flýttu þér að búa til hús mitt og búa til stóran kvöldverð, því að Jósef, hinn voldi Guðs, kemur til okkar í dag." Og þegar Asenat frétti að faðir hennar og móðir væru komin úr arfleifð sinni, gladdist hún mjög og sagði: "Ég mun fara og hitta föður minn og móður, því að þau eru komin úr arfleifð okkar." var uppskerutímabilið). Og Asenat flýtti sér inn í herbergið sitt, þar sem skikkjur hennar lágu, og klæddist fínni línskikkju úr rauðleitu dóti og gullfléttu, og gyrti sig gullbelti og armbönd um hendur hennar. og um fætur sér setti hún gylltar kerrur, og um háls sér steypti hún dýrmætu skarti og gimsteinum, sem voru skreyttir á allar hliðar, með nöfnum guða Egypta hvarvetna grafið á sig, bæði á armböndin. og steinarnir; Og hún setti einnig tígar á höfuð sér og batt tígli um musteri sér og huldi höfuðið möttli.

Pentephres leggur til að gefa Jósef Asenath í hjónaband.

4. Og því næst flýtti hún sér og gekk niður stigann af loftinu sínu og kom til föður síns og móður og kyssti þær. Og Pentephres og kona hans glöddust yfir dóttur sinni Asenath með ákaflega mikilli fögnuði, því að þau sáu hana skreytta og skreytta sem brúður Guðs. Og þeir báru fram allt það góða, sem þeir höfðu flutt úr arfleifð sinni, og gáfu það dóttur sinni.

Og Asenat gladdist yfir öllu því góða, yfir síðsumarsávöxtunum og vínberunum og döðlunum og yfir dúfunum, og yfir mórberjunum og fíkjunum, því að allt var það fagurt og gott á bragðið. Og Pentephres sagði við Asenat dóttur sína: "Barn." Og hún sagði: "Hér er ég, herra minn." Og hann sagði við hana: "Setstu á milli okkar, og ég mun tala við þig mín orð." "Sjá, Jósef, hinn voldugi Guðs, kemur til okkar í dag, og þessi maður er höfðingi yfir öllu Egyptalandi, og Faraó konungur skipaði hann höfðingja yfir öllu landi okkar

og konung, og sjálfur gaf hann öllu þessu landi korn. , og bjargar því frá komandi hungursneyð, og þessi Jósef er maður sem tilbiður Guð og hygginn og mey eins og þú ert í dag, og maður voldugur í visku og þekkingu, og andi Guðs er yfir honum og náð hans. Drottinn er í honum. Kom, elsku barn, og ég mun gefa þér það til eiginkonu, og þú skalt verða honum að brúði, og hann sjálfur skal vera brúðgumi þinn að eilífu." Og er Asenat heyrði þessi orð frá föður sínum, var mikill sviti hellt yfir hana yfir andlit hennar, og hún reiddist af mikilli reiði, og hún horfði spyrjandi augum á föður sinn og sagði: "Þess vegna, herra faðir minn. , talar þú þessi orð? Viltu gefa mig í fangi útlendings og flóttamanns og selds manns? Er þetta ekki sonur hirðisins frá Kanaanlandi? Og hann sjálfur hefur verið skilinn eftir af Hann er þetta ekki sá, sem lá hjá húsmóður sinni, og herra hans varpaði honum í myrkrið, og Faraó leiddi hann út úr fangelsinu, eftir því sem hann túlkaði draum sinn, eins og eldri konur Egypta túlka? en frumgetinn son konungs mun eg giftast, því að hann er sjálfur konungur alls landsins.“ Þegar hann heyrði þetta, þá skammaðist Pentefres fyrir að tala frekar við Asenat dóttur sína um Jósef, því að hún svaraði honum með hroka og reiði.

Jósef kemur heim til Pentephres.

5. Og sjá! ungur maður af þjónum Pentephres spratt inn, og hann sagði við hann: "Sjá, Jósef stendur fyrir dyrum forgarðs vors." Og er Asenat heyrði þessi orð, flýði hún frá augliti föður síns og móður og fór upp í loftið, og hún kom inn í herbergið sitt og stóð við gluggann mikla og horfði í austur til að sjá Jósef koma inn í hús föður síns. Og Pentephres gekk út ásamt konu hans og allri ætt þeirra og þjónum þeirra til móts við Jósef. Og er hlið forgarðsins, sem horfði til austurs, voru opnuð, kom Jósef inn sitjandi í öðrum vagni Faraós. Og þar voru ok fjórir hestar hvítir eins og snjór með gylltum bitum, og vagninn var gerður úr skíru gulli. Og Jósef var klæddur kyrtli hvítum og sjaldgæfum, og skikkjan, sem um hann var kastað, var purpur, úr fínu höri, gullfléttu, og gullsveigur var á höfði hans, og utan um krans hans voru tólf úrvalssteinar og þar fyrir ofan. steinarnir tólf gylltir geislar og í hægri hendi hans konungsstafur, með útréttri ólífugrein, og á honum var mikill ávöxtur. Þegar Jósef var kominn inn í forgarðinn og dyr hans voru lokaðar, og sérhver ókunnugur maður og kona voru eftir fyrir utan forgarðinn, því að hliðverðirnir drógu að og lokuðu dyrunum, kom Pentephres og kona hans og allir. ættingja þeirra, nema Asenat dóttir þeirra, og þeir luku Jósef á ásjónu sinni á jörðinni. Og Jósef steig niður af vagni sínum og heilsaði þeim með hendi sinni.

Asenath sér Jósef út um gluggann.

6. Og er Asenath sá Jósef, var henni stungið sárt í sálina, og hjarta hennar kramdi, og hné hennar losnuðu og allur líkami hennar skalf og hún óttaðist af miklum ótta, og þá andvarpaði hún og sagði í hjarta sínu: "Vei mér. ömurlegur, hvert á ég nú, hinn aumingi, að fara, eða hvert á ég að vera hulinn ásjónu hans, eða hvernig mun Jósef Guðsson sjá mig, af því að ég hef talað illt um hann? ömurlegur, hvert á ég að fara og fela mig, því að hann sér hvern huldustað sjálfur og veit allt, og ekkert hulið kemst undan honum vegna hins mikla ljóss, sem í honum er? Og nú megi Guð Jósefs vera náðugur. til mín vegna þess

að ég hefi í fáfræði talað illum orðum gegn honum.Hvað á ég nú, hinn vesæli, að fylgja? Hef ég ekki sagt: Jósef kemur, sonur hirðarins frá Kanaanlandi? Nú er hann kominn til okkar. í vagni sínum eins og sól af himni, og hann kom inn í hús okkar í dag, og hann skín inn í það eins og ljós á jörðu. En ég er heimskur og djarfur, af því að ég smánaði hann og talaði illt um hann og vissi ekki að Jósef er sonur Guðs. Því að hver meðal karla mun nokkurn tíma geta fætt slíka fegurð, eða hvaða móðurkviði mun fæða slíkt ljós? Ömurlegur er ég og heimskur, af því að ég hef talað illa við föður minn. Nú skal faðir minn gefa mig Jósef til ambáttar og ambáttar, og mun ég vera honum í ánauð að eilífu."

Joseph sér Asenath við gluggann.

7. Og Jósef kom inn í Pentephres hús og settist á stól. Og þeir þvoðu fætur hans og settu borð fyrir hann sérstaklega, því að Jósef át ekki með Egyptum, því að þetta var honum viðurstyggð. Og Jósef leit upp og sá Asenat gægjast út, og hann sagði við Pentephres: "Hver er þessi kona, sem stendur á loftinu við gluggann? Leyfðu henni að fara burt úr þessu húsi." Því að Jósef óttaðist og sagði: "Sjálf hún pirri mig ekki líka." Því að allar konur og dætur höfðingjanna og satraparnir í öllu Egyptalandi voru vanir að ónáða hann til þess að leggjast með honum. En margar konur og dætur Egypta, svo margar sem sáu Jósef, voru nauðstaddir vegna fegurðar hans. Og sendimennirnir, sem konurnar sendu honum með gulli og silfri og dýrmætum gjöfum, sendi Jósef til baka með hótunum og móðgun og sagði: "Ég mun ekki syndga í augum Drottins Guðs og Ísraels föður míns." Því að Jósef hafði alltaf Guð fyrir augum sér og minntist ætíð fyrirmæla föður síns. Því að Jakob talaði oft og áminnti Jósef son sinn og alla syni hans: "Varðið yður, börn, tryggilega frá ókunnugri konu, til þess að eiga ekki samfélag við hana, því að samfélag við hana er glötun og tortíming." Þess vegna sagði Jósef: "Leyf konunni að fara úr þessu húsi." Og Pentephres sagði við hann: "Herra minn, þessi kona, sem þú hefur séð standa á loftinu, er ekki ókunnug, heldur dóttir okkar, sú sem hatar alla, og enginn annar maður hefur nokkurn tíma séð hana nema þú aðeins í dag, og , ef þú vilt, herra, þá skal hún koma og tala við þig, því að dóttir okkar er eins og systir þín." Og Jósef gladdist af mikilli gleði, því að Pentephres sagði: "Hún er mey og hatar hvern mann." Og Jósef sagði við Pentephres og konu hans: "Ef hún er dóttir þín og er mey, þá komi hún, því að hún er systir mín, og ég elska hana frá í dag eins og systur mína."

Jósef blessar Asenath.

8. Síðan gekk móðir hennar upp í loftið og leiddi Asenat til Jósefs, og Pentephres sagði við hana: "Kysstu bróður þinn, því að hann er líka mey eins og þú í dag, og hatar hverja útlenda konu eins og þú hatar alla útlendinga. ." Og Asenat sagði við Jósef: "Heill þú, herra, blessaður af Guði Hæsta." Og Jósef sagði við hana: ,,Guð, sem lífgar allt, mun blessa þig, stúlka."

Pentephres sagði þá við Asenat dóttur sína: "Komdu og kysstu bróður þinn." Þegar Asenat kom þá upp til að kyssa Jósef, rétti Jósef fram hægri sinn. hendinni og lagði það á brjóst hennar á milli tveggja papa hennar (því að pabbar hennar stóðu þegar fram eins og yndisleg epli), og Jósef sagði: "Það er ekki viðeigandi fyrir mann sem tilbiður Guð, sem blessar með

munni sínum lifandi Guð, og etur hið blessaða brauð lífsins og drekkur hinn blessaða bikar ódauðleikans, og er smurður með blessuðum salk óforgengileikans, til að kyssa ókunnuga konu, sem blessar með munni sínum dauð og heyrnarlaus skurðgoð og etur af borði þeirra kyrkingarbrauð. Og þeir drekka af dreypingu þeirra svikabikarinn og er smurður tortímingarinnar. en sá sem tilbiður Guð mun kyssa móður sína og systur, sem er fædd af móður hans, og systur, sem er fædd af ættkvísl hans, og konu, sem deilir legubekk hans, sem blessa með munni sínum lifandi Guð. Sömuleiðis er ekki hæfilegt fyrir konu, sem tilbiðjar Guð, að kyssa ókunnugan mann, því að þetta er viðurstyggð í augum Drottins Guðs." Og þegar Asenat heyrði þessi orð frá Jósef, varð hún mjög hrædd og stundi. Og er hún horfði staðföst á Jósef með opin augun, fylltust þau tárum. Og er Jósef sá hana gráta, vorkunnaði hann henni mjög, því að hann var mildur og miskunnsamur og óttaðist Drottin. hóf upp hægri hönd sína yfir höfuð hennar og sagði: "Drottinn Guð Ísraels föður míns, hinn hæsti og voldugi Guð, sem lífgar allt og kallar frá myrkrinu til ljóssins og frá villu til sannleikans og frá dauða til lífs, blessa þú líka þessa mey og lífgaðu hana og endurnýjaðu hana með þínum heilögum anda, og lát hana eta brauð lífs þíns og drekka blessunarbikar þinn og telja hana með lýð þínum, sem þú útvaldir áður en allt var til. og lát hana ganga inn í hvíld þína, sem þú býrð fyrir þínum útvöldu, og lát hana lifa í þínu eilífa lífi að eilífu."

Asenath lætur af störfum og Joseph býr sig undir að fara.

9. Og Asenat gladdist yfir blessun Jósefs með ákaflega miklum fögnuði. Síðan flýtti hún sér og gekk ein upp í loft sitt og féll á rekkju sína í veikindum, því að í henni var gleði og sorg og mikil ótti; Og stöðugur sviti var úthellt yfir hana, þegar hún heyrði þessi orð frá Jósef, og þegar hann talaði við hana í nafni Guðs hins hæsta. Þá grét hún með miklum og beiskjum gráti, og sneri hún í iðrun frá guðum sínum, sem hún var vön að tilbiðja, og skurðgoðunum, sem hún fyrirleit, og beið þess að kveldið kæmi. En Jósef át og drakk. Og hann sagði þjónum sínum að leggja hestana í ok í vagna þeirra og fara um allt landið. Og Pentephres sagði við Jósef: "Lát herra minn gista hér í dag, og í fyrramálið skalt þú fara þína leið." Og Jósef sagði: "Nei, en ég mun fara burt í dag, því að þetta er dagurinn sem Guð byrjaði að gera allt sitt skapaða, og á áttunda degi snýr ég líka til þín og mun gista hér."

Asenath hafnar egypsku guðunum og niðurlægir sig.

10. Og er Jósef hafði yfirgefið húsið, fór og Pentephres og öll hans ættmenn til arfleifðar sinnar, og Asenat varð einn eftir með meyjunum sjö, sljór og grátandi uns sól sest; og hvorki át hún brauð né drakk vatn, en meðan allir sváfu, var hún sjálf ein vakin og grét og barði sér oft á brjóstið með hendinni. Og eftir þetta stóð Asenat upp úr rekkju sinni og gekk hljóðlega niður stigann af loftinu, og þegar hún kom að hliðinu fann hún portfreyjuna sofandi hjá börnum sínum. Og hún flýtti sér og tók niður úr hurðinni leðurhlífina á fortjaldinu og fyllti hana með glösum, bar hana upp á loftið og lagði á gólfið. Og því næst lokaði hún hurðinni tryggilega og festi hana með járnboltanum frá hliðinni og stundi með miklum andvarpi með miklum og miklum gráti. En meyjan, sem Asenat elskaði

umfram allar meyjarnar, heyrði hana stynja, flýtti sér og kom til dyra eftir að hafa vakið hinar meyjarnar líka og fann þær lokaðar. Og þegar hún hafði hlustað á stynið og grát Asenats, sagði hún við hana, standandi fyrir utan: "Hvað er það, húsfreyja, og hvers vegna ert þú hrygg? Og hvað er það, sem truflar þig? Opnaðu fyrir okkur og leyfðu okkur við sjáum þig." Og Asenath sagði við hana, lokuð inni: "Mikill og sár kvöl hefur herjað á höfuð mitt, og ég hvíli í rúmi mínu, og ég get ekki risið upp og opnað fyrir þig, því að ég er veikur yfir öllum útlimum mínum. Farið því hver og einn inn í herbergi hennar og sofið, og lát mig vera kyrr." Og þegar meyjarnar voru farnar, hver til síns herbergis, reis Asenath upp og opnaði hurðina á svefnherbergi sínu hljóðlega og fór inn í annað herbergi sitt, þar sem skrautkistur hennar voru, og hún lauk upp kistu sinni og tók svartan og dimmur kyrtill sem hún fór í og syrgði þegar frumgetinn bróðir hennar dó. Eftir að hafa tekið þennan kyrtla, bar hún hann inn í herbergið sitt og lokaði hurðinni aftur tryggilega og setti boltann til hliðar. Því næst klæddi Asenat af sér konunglega skikkjuna og fór í harmkyrtlina og leysti gullbeltið sitt og gyrti sig í reipi og tók tírun, það er mítrið, af höfði hennar, sömuleiðis tígullinn, og hlekkirnir úr höndum hennar og fótum voru líka allir lagðir á gólfið. Síðan tók hún völdu skikkjuna sína og gullbeltið og mítilinn og hlífina og kastaði þeim inn um gluggann, sem snéri til norðurs, til hinna fátæku. Og þaðan tók hún alla sína guði, sem voru í herbergi hennar, gull- og silfurguði, sem engir voru af, og braut þá í sundur og varpaði þeim í gegnum gluggann til fátækra manna og betlara. Og aftur tók Asenat konungsmatinn sinn og alifuglana, fiskinn og kvígukjötið og allar fórnir guða hennar og áhöld dreypingarvínsins, og kastaði þeim öllum út um gluggann, sem horfði í norður, til matar fyrir hundana. . 2 Og eftir þetta tók hún leðurhlífina, sem geymdi glösin, og hellti því á gólfið. Síðan tók hún hærusekk og gyrti lendar sínar. Og hún leysti einnig netið af hári sínu og stökkti ösku yfir höfuð sér. Og hún stráði einnig glösum á gólfið og féll á glösin og barði stöðugt á brjóstið með höndum sér og grét alla nóttina með styni til morguns. Og þegar Asenat stóð upp um morguninn og sá, og sjá! glösin voru undir henni eins og leir af tárum hennar, hún féll aftur á andlit sitt á glösin uns sólin settist. Þannig gerði Asenat í sjö daga og smakkaði ekki neitt.

Asenath ákveður að biðja til Guðs Hebrea.

11. Og á áttunda degi, þegar dögun rann upp og fuglarnir voru þegar að kvaka og hundarnir geltu að vegfarendum, lyfti Asenath höfðinu dálítið frá gólfinu og glösunum, sem hún sat á, af því að hún var mjög þreytt. og hafði misst mátt lima sinna af mikilli niðurlægingu; Því að Asenat var orðin þreytt og dauð og kraftar hennar voru að þrotum, og við það sneri hún sér að veggnum og sat undir glugganum sem horfði í austur. og höfuðið lagði hún á barm sér og tvinnaði fingur handa sinna yfir hægra hné; Og munnur hennar var lokaður, og hún lauk ekki upp á þeim sjö dögum og sjö nætur, sem hún var niðurlægð. Og hún sagði í hjarta sínu, án þess að opna munninn: "Hvað á ég að gera, ég hinn lítilláti, eða hvert á ég að fara? Og hjá hverjum á ég aftur að finna hæli hér eftir, eða við hvern á ég að tala, meyjan sem er munaðarlaus og auðn og yfirgefin af öllum og hataðri?Allir eru nú komnir til að hata mig, og meðal þessara jafnvel faðir minn og móðir mín, fyrir það að ég fyrirleit guðina með andstyggð og gerði upp með þá

og gaf þá fátækum til verða eytt af mönnum. Því að faðir minn og móðir mín sögðu: "Asenat er ekki dóttir okkar." En allir ættingjar mínir eru líka komnir til að hata mig og alla menn, fyrir það að ég hef lagt guði þeirra til tortímingar. Og ég hef hatað mig. sérhver maður og allir sem beittu mér, og nú í þessari niðurlægingu minni hef ég verið hataður af öllum og þeir gleðjast yfir þrengingu minni.En Drottinn og Guð hins volduga Jósefs hatar alla sem tilbiðja skurðgoðin, af því að hann er vandlátur Guð og hræðilegt, eins og ég hef heyrt, gegn öllum þeim, sem tilbiðja ókunnuga guði, þaðan sem hann hataði mig líka, af því að ég dýrkaði dauð og heyrnarlaus skurðgoð og blessaði þau. En nú hef ég forðast fórn þeirra, og munnur minn hefur fjarlægst borð þeirra, og ég hef ekki hugrekki til að ákalla Drottin, Guð himinsins, hinn hæsta og volduga Jósef, því að munnur minn er saurgaður af fórnir skurðgoðanna. En ég hef heyrt marga segja að Guð Hebrea sé sannur Guð og lifandi Guð og miskunnsamur Guð og aumkunarverður og langlyndur og fullur miskunnar og ljúfsárs og sá sem álítur ekki synd manns er auðmjúkur, og einkum sá, sem syndgar í fáfræði, og sakfellir ekki um lögleysu á tímum þrenginga hins þjáða manns; í samræmi við það mun ég líka, hinn auðmjúki, vera djarfur og mun snúa mér til hans og leita hælis hjá honum og játa allar syndir mínar fyrir honum og úthella bæn minni fyrir honum, og hann mun miskunna mig eymd minni. Því að hver veit, hvort hann mun sjá þessa auðmýkingu mína og auðn sálar minnar og aumka mig, og mun einnig sjá munaðarleysi eymdar minnar og meydóms og verja mig? því að, eins og ég heyri, er hann sjálfur faðir munaðarlausra og huggun hinna þjáðu og hjálpar ofsóttum. En hvað sem því líður mun ég líka, hinn auðmjúki, vera djarfur og hrópa til hans. Þá reis Asenat upp frá veggnum, þar sem hún sat, og reis á kné til austurs, beindi augunum til himins, opnaði munninn og sagði við Guð:

mína, og til þín mun ég hrópa. Frelsa mig frá þeim sem elta mig. Meistari, áður en ég verð tekinn af þeim; Því að eins og ungbarn, sem óttast einhvern, flýr til föður síns og móður, og faðir hans réttir út hendur sínar og nær honum að brjósti sér eins og þú. Drottinn, réttu út óflekkuðu og hræðilegu hendurnar þínar yfir mig eins og barnelskan faðir, og gríp mig úr hendi hins ofurkynhneigða óvinar. Fyrir sjá! hið forna og grimma og grimma ljón eltir mig, því að hann er faðir guða Egypta, og guðir skurðgoðabrjálæðinganna eru börn hans, og ég er kominn til að hata þau, og ég leysti þau burt, því að þau eru ljónsbörn, og ég varpaði frá mér öllum guðum Egypta og gjörði þá burt, og ljónið, eða faðir þeirra, djöfullinn, reynir í reiði gegn mér að gleypa mig. En þú, Drottinn, frelsa mig úr höndum hans, og ég mun frelsast úr munni hans, svo að hann rífi mig ekki í sundur og kasti mér í eldslogann, og eldurinn kasti mér í storm og stormurinn sigri yfir mig í myrkri. og kasta mér í hafsdjúpið, og dýrið mikla, sem er frá eilífð, gleypir mig, og ég glatast að eilífu. Frelsa mig, Drottinn, áður en allt þetta kemur yfir mig. Frelsa mig, meistari, hinn auðna og varnarlausa, því að faðir minn og móðir mín hafa afneitað mér og sagt: ,Asenat er ekki dóttir okkar,' af því að ég braut guði þeirra í sundur og braut með þeim, eins og þeir hefðu algjörlega hatað þá. Og nú er ég munaðarlaus og auðn, og ég á enga aðra von nema þig. Drottinn, né annað athvarf bjarga miskunn þinni, þú mannanna vinur, því að þú ert aðeins faðir munaðarlausra og baráttumaður ofsóttra og hjálpar hinna þjáðu. Miskunna þú mér Drottinn, og hafðu mig hreinan og mey, hinn yfirgefna og munaðarlausa, því að þú einn Drottinn ert ljúfur og góður og blíður faðir. Því að hver faðir er ljúfur og góður eins og þú, Drottinn? Fyrir sjá! öll hús Pentephres föður míns, sem hann gaf mér til arfleifðar, eru um tíma og hverfa. en hús arfleifðar þinnar, Drottinn, eru óforgengileg og eilíf."

Asenath bæn

Asenath's Prayer (framhald)

12. Bæn og játning Asenats: „Drottinn Guð hinna réttlátu, sem skapar aldirnar og gefur öllu lífi, sem gaf allri sköpun þinni lífsanda, sem leiddi hið ósýnilega út í ljósið, sem skapaði allir hlutir og opinberaðir hlutir sem ekki birtust, þeir sem lyfta upp himni og grundvalla jörðina á vötnunum, sem festa stóru steinana á undirdjúp vatnsins, sem ekki skulu sökkva á kaf heldur gera allt til enda vilja þinn, því að þú Drottinn, sagðir orðið og allt varð til, og orð þitt, Drottinn, er líf allra skepna þinna, til þín flýi ég í skjól, Drottinn Guð minn, héðan í frá mun ég hrópa til þín, Drottinn , og fyrir þér mun ég játa syndir mínar, fyrir þér mun ég úthella bæn minni, meistari, og fyrir þér mun ég opinbera lögleysur mínar. Hlífið mér, Drottinn, spara, því að ég drýgði margar syndir gegn þér, ég gjörði lögleysu og Guðleysi, ég hef talað það sem eigi er mælt og rangt í þínum augum, munnur minn, Drottinn, hefur saurgast af fórnum skurðgoða Egypta og af borði guða þeirra. Ég syndgaði, Drottinn, ég syndgaði Ásýnd þinni, bæði í þekkingu og fáfræði, gjörði ég guðleysi þar sem ég dýrkaði dauð og heyrnarlaus skurðgoð, og ég er ekki verðugur að opna munn minn fyrir þér, Drottinn, ég ömurlega Asenath dóttir Pentephres prests, mey og drottningu, sem eitt sinn var stoltur og hrokafullur og sá sem dafnaði í auði föður míns umfram alla menn, en nú munaðarlaus og auðn og yfirgefinn allra manna. Til þín flý ég, Drottinn, og til þín býð ég fram bæn

13. "Heimsókn, Drottinn, auðmýking mín og miskunna munaðarleysi mínu og miskunna mig, hinum þjáða. Því sjá! Ég, meistari, flýði frá öllum og leitaði hælis hjá þér eina vini mannanna. Sjá! Ég yfirgaf allt gott. jörðinni og leitaði hælis hjá þér.Drottinn, í hærusekk og ösku, nakinn og einmana.Sjá, nú læt ég af mér konunglega kyrtlina úr fínu líni og rauðleitu dóti sem er samofið gulli og hef klætt mig í svartan harmakyrt.

Sjá, ég hef leyst gullbeltið mitt og varpað því frá mér og gyrt mig reipi og hærusekk. Sjá, hlífina mína og mítur steypti ég af höfði mér og stökkti á mig glös. Sjá, gólfið í herbergi mínu sem var malbikaður með marglitum og fjólubláum steinum, sem áður voru vættir með smyrslum og þurrkaðir með skærum líndúkum, er nú vætt af tárum mínum og hefur verið vanvirt að því leyti að það er stráð ösku.Sjá, Drottinn minn, af glösum.

Og tár mín hafa myndast mikill leir í herbergi mínu eins og á breiðum vegi.Sjá, Drottinn minn, konunglega kvöldverðinn minn og kjötið sem ég hef gefið hundunum. Sjá! Ég hef líka, meistari, fastað sjö daga og sjö nætur og hvorki át brauð né drukkið vatn, og munnur minn er þurr sem hjól og tunga mín sem horn og varir mínar sem leirbrot, og andlit mitt hefur minnkað og augu mín hafa mistekist að fella tár. En þú, Drottinn, Guð minn, frelsa mig frá minni margvíslegu fáfræði og fyrirgef mér það, þar sem ég er mey og óvitandi, hef ég villst. Sjá! nú veit ég alla þá guði, sem ég dýrkaði áður í

fáfræði, að þeir voru heyrnarlausir og dauð skurðgoð, og ég braut þá í sundur og gaf öllum til að troða þeim á, og þjófarnir rændu þeim, sem voru gull og silfur. , og hjá þér leitaði ég hælis, Drottinn Guð, hinn eini miskunnsami og mannvinur.

Fyrirgefðu mér, Drottinn, að ég drýgði margar syndir gegn þér í fáfræði og hef talað guðlast gegn herra mínum Jósef, og vissi ekki, hinn ömurlegi, að hann er sonur þinn. Drottinn, þar sem óguðlegu mennirnir, hvattir af öfund, sögðu við mig: 'Jósef er sonur hirðis frá Kanaanlandi,' og ég hinn vesæli hef trúað þeim og villst, og ég gjörði hann að engu og talaði illsku. um hann, án þess að vita að hann er sonur þinn. Því hver meðal mannanna gat eða mun nokkurn tíma geta slíka fegurð? eða hver annar er slíkur sem hann, vitur og voldugur eins og hinn alfrægi Jósef? En þér, Drottinn, fel ég hann, því að ég elska hann meira en sál mína. Varðveit hann í speki náðar þinnar og fel mig honum til ambáttar og ambáttar, svo að ég megi þvo fætur hans og búa um rúm hans og þjóna honum og þjóna honum, og ég mun vera honum ambátt fyrir tímum lífs míns."

Erkiengillinn Michael heimsækir Asenath.

14. Og er Asenat hafði hætt að játa Drottni, sjá! morgunstjarnan reis líka upp af himni í austri; og Asenath sá það og gladdist og sagði: "Hefur Drottinn Guð þá heyrt bæn mína? Því að þessi stjarna er boðberi og boðberi hámarks hins mikla dags." Og sjá! hart við morgunstjörnuna var himinninn rifinn og mikið og ósegjanlegt ljós birtist. Og er hún sá það, féll Asenat fram á ásjónu sína á glösin, og jafnskjótt kom til hennar maður af himni, sem sendi frá sér ljósgeisla, og stóð yfir höfuð hennar. Og er hún lá á andlitinu, sagði guðlegi engillinn við hana: "Asenat, stattu upp." Og hún sagði: "Hver er það, sem kallaði mig fyrir það, að dyr herbergis míns eru lokuð og turninn hár, og hvernig hefur hann þá komið inn í herbergi mitt?" Og hann kallaði hana aftur í annað sinn og sagði: Asenat, Asenat. Og hún sagði: "Hér er ég, herra, seg mér hver þú ert." Og hann sagði: "Ég er æðsti foringi Drottins Guðs og yfirmaður alls hers hins hæsta. Stattu upp og stattu á fótum þínum, að ég megi tala við þig orð mín." Og hún hóf upp andlit sitt og sá, og sjá! maður í öllu líkt og Jósef, í skikkju og kransi og konungsstaf, nema andlit hans var sem elding og augu hans sem ljós sólar og hár á höfði hans sem eldslogi logandi kyndils. , og hendur hans og fætur eins og járn skínandi úr eldi, því að eins og neistar gengu bæði frá höndum hans og fótum. Þegar Asenat sá þetta óttaðist hún og féll fram á ásjónu sína og gat ekki einu sinni staðið á fætur, því að hún varð mjög hrædd og allir útlimir hennar nötruðu. Og maðurinn sagði við hana: Vertu hughreystandi, Asenat, og óttast ekki, heldur stattu upp og stattu á fætur, svo að ég megi tala við þig orð mín. Þá stóð Asenat upp og stóð á fætur, og engillinn sagði við hana: "Farðu án hindrunar inn í annað herbergið þitt og leggðu til hliðar svarta kyrtlinum, sem þú ert klædd í, og kastaðu hærusekknum af lendum þínum og hristu út öskuna. af höfði þínu og þvoðu andlit þitt og hendur með hreinu vatni og farðu í hvíta ósnortna skikkju og gyrðu lendar þínar björtu meybeltinu, hinum tvöfalda, og komdu aftur til mín, og ég mun tala við þig orðin. sem til þín eru sendar frá Drottni."

Síðan flýtti Asenat sér og gekk inn í annað herbergið sitt, þar sem kisturnar voru skreyttar í henni, opnaði kistu hennar og tók hvíta, fína, ósnortna skikkju og fór í hana, hafði fyrst afklætt svörtu skikkjuna og losaði einnig reipið og

hærusekkurinn um lendar hennar og gyrti sig í björtu, tvöföldu belti af meydómi hennar, eitt belti um lendar hennar og annað belti um brjóst hennar. Og hún hristi einnig glösin úr höfði sér og þvoði hendur sínar og andlit með hreinu vatni, og hún tók fegurstan og fínan möttul og huldi höfuðið.

Michael segir Asenath að hún skuli vera kona Jósefs.

15. Og þar næst kom hún til hins guðlega höfðingja og stóð frammi fyrir honum, og engill Drottins segir við hana: „Tak þú möttulinn af höfði þér, því að þú ert í dag hrein mey, og höfuð þitt er eins og ungur maður." Og Asenath tók það af höfði sér. Og enn segir hinn guðdómlegi engill við hana: „Vertu hughreystandi, Asenat, mey og hrein, því sjá! Drottinn Guð heyrði öll orð játningar þinnar og bænar þinnar, og hann hefur líka séð niðurlægingu og þrengingu sjö daga bindindis þíns, því að af tárum þínum hefur mikill leir myndast fyrir augliti þínu á þessum glösum. Vertu því hughreystandi, Asenat, meyjan og hrein, því sjá, nafn þitt hefur verið ritað í bók líf og mun ekki verða afmáð að eilífu, en frá þessum degi muntu endurnýjast og umbreytast og endurnýjast, og þú skalt eta hið blessaða brauð lífsins og drekka bikar fullan ódauðleika og vera smurður með blessuðum salk óforgengileikans. gleðjast, Asenat, mey og hrein, sjá, Drottinn Guð hefur gefið þér Jósef í dag að brúði, og sjálfur mun hann vera brúðgumi þinn að eilífu. Og ekki framar skalt þú kallaður Asenat, heldur skal nafn þitt vera. vertu griðastaður, því að hjá þér munu margar þjóðir leita skjóls og þær munu gista undir vængjum þínum, og margar þjóðir munu finna skjól með hjálp þinni, og á múrum þínum munu þeir, sem halda fast við Guð Hæsta með iðrun, varðveitast. Því að iðrunin er dóttir hins hæsta, og sjálf biður hún Guð hinn hæsta fyrir þig á hverri stundu og fyrir alla þá, sem iðrast, þar sem hann er faðir iðrunarinnar, og sjálf er hún fullkomnun og umsjónarmaður allra meyja, og elskar þig mjög og Hún biður hinn hæsta fyrir yður á hverri stundu, og öllum þeim, sem iðrast, mun hún veita hvíldarstað á himnum, og hún endurnýjar hvern þann, sem iðrast. Og iðrun er ákaflega fagur, meyja hrein og blíð og mild; og þess vegna elskar Guð hinn hæsti hana, og allir englarnir virða hana, og ég elska hana ákaflega, því að hún er sjálf systir mín, og eins og hún elskar yður meyjar, elska ég yður. Og sjá! fyrir mitt leyti fer ég til Jósefs og mun tala við hann öll þessi orð um þig, og hann mun koma til þín í dag og sjá þig og gleðjast yfir þér og elska þig og vera brúðguminn þinn, og þú skalt vera hans ástkæra brúður að eilífu. Hlustaðu því á mig, Asenat, og farðu í brúðkaupsskikkju, hina fornu og fyrstu skikkju, sem enn hefur verið lagður í herbergi þínu frá fornu fari, og settu allt þitt val á skraut líka um þig, og skrýddu þig eins og góða brúður og gjörðu þig. búinn að hitta hann; fyrir sjá! hann kemur sjálfur til þín í dag og mun sjá þig og gleðjast." Og þegar engill Drottins í mannslíki hafði lokið við að mæla þessi orð til Asenat, gladdist hún með miklum fögnuði yfir öllu því, sem talað var af honum. , og féll fram á ásjónu sína til jarðar og lotnaði fyrir fótum hans og sagði við hann: Lofaður sé Drottinn, Guð þinn, sem sendi þig til að frelsa mig úr myrkrinu og leiða mig frá undirstöðum undirdjúpsins í sjálfan sig. ljós, og blessað sé nafn þitt að eilífu. Ef ég hef fundið náð, herra minn, í þínum augum og veit að þú munt framkvæma öll þau orð sem þú hefur sagt við mig svo að þau verði uppfyllt, þá lát ambátt þína tala við þig." Og

engillinn sagði við hana: " Segðu áfram." Og hún mælti: "Ég bið þig, herra, sestu um stund á þessu rúmi, því að þetta rúm er hreint og óflekkað, því að aldrei hefur annar maður eða önnur kona setið á því, og mun ég setja fyrir þig. borð og brauð, og þú skalt eta, og ég mun einnig færa þér gamalt og gott vín, sem ilmurinn mun ná til himins, og þú skalt drekka af því og síðan leggja af stað á þinn veg." Og hann sagði við hana: " Flýttu þér og komdu með það fljótt."

Asenath finnur hunangsseim í forðabúrinu sínu.

16. Og Asenat flýtti sér og setti autt borð frammi fyrir honum; og þegar hún var farin að sækja brauð, sagði guðlegi engillinn við hana: "Færðu mér líka hunangsseim." Og hún stóð kyrr og var ráðvillt og hrygg yfir því að hafa ekki býflugnakamb í forðabúrinu sínu. Og hinn guðdómlegi engill sagði við hana: "Hví stendur þú kyrr?" Og hún sagði: "Herra minn, ég mun senda svein í bæinn, því að arfleifð vor er í nánd, og mun hann koma og flytja einn þaðan í skyndi, og ég mun leggja það fyrir þig." Hinn guðdómlegi engill segir við hana: "Gangið inn í forðabúrið þitt og þú munt finna býflugnakamb sem liggur á borðinu; taktu hann upp og komdu með hann hingað." Og hún sagði: "Herra, það er enginn býflugnakambur í forðabúrinu mínu." Og hann sagði: "Farðu og þú munt finna." Og Asenat gekk inn í forðabúrið sitt og fann hunangsseim liggjandi á borðinu. Og kamburinn var mikill og hvítur eins og snjór og fullur af hunangi, og það hunang var eins og dögg himins og ilmurinn af því sem lífsilmur. Þá undraðist Asenath og sagði við sjálfa sig: "Er þessi greiði úr munni þessa manns sjálfs?"

Og Asenat tók kamuna, kom með hann og lagði fram á borðið, og engillinn sagði við hana: "Hvers vegna sagðir þú: ,Það er enginn hunangsseimur í húsi mínu," og sjá, þú hefur fært mér hann? " Og hún sagði: "Herra, ég hef aldrei sett hunangsseim í húsið mitt, en eins og þú sagðir, er það búið til. Kom þetta fram úr munni þínum? Því að lyktin af því er eins og smyrsl lykt." Og maðurinn brosti að skilningi konunnar. Síðan kallar hann hana til sín, og þegar hún kom, rétti hann út hægri hönd sína og tók um höfuð hennar, og þegar hann hristi höfuð hennar með hægri hendi, óttaðist Asenath mjög hönd engilsins, því að neistarnir komu frá hendur hans að hætti rauðglóandi járns, og í samræmi við það horfði hún allan tímann með miklum ótta og skjálfandi á hönd engilsins. Og hann brosti og sagði: "Blessaður ert þú, Asenath, því að ólýsanlegir leyndardómar Guðs hafa verið opinberaðir þér, og sælir eru allir sem halda fast við Drottin Guð í iðrun, því að þeir munu eta af þessum kamb, fyrir þennan kamb. er andi lífsins, og þetta hafa býflugur gleðinnar paradísar búið til úr dögg lífsins rósanna sem eru í paradís Guðs og sérhvers blóms, og af henni eta englana og alla Guðs útvöldu og alla. synir hins hæsta, og hver sem af því etur, mun ekki deyja að eilífu." Þá rétti guðlegi engillinn fram hægri hönd sína og tók lítinn bita úr kambinu og át, og lagði það sem eftir var í munn Asenats með eigin hendi og sagði við hana: "Borðaðu," og hún át. Og engillinn sagði við hana: "Sjá, nú hefur þú etið brauð lífsins og drukkið bikar ódauðleikans og verið smurður með bragði óforgengileikans; sjá, nú framleiðir hold þitt lífsins blóm úr lind hins Mesta. Há, og bein þín verða feit eins og sedrusvið gleðinnar paradísar Guðs og óþreyttir kraftar munu viðhalda þér; því mun æska þín ekki sjá elli, og fegurð þín mun ekki bregðast að eilífu, heldur munt þú vera sem múrveggur.

móður-borg allra." Og engillinn æsti upp kamburinn, og margar býflugur risu upp úr klefum þess kamb, og frumurnar voru óteljandi, tugþúsundir tugþúsunda og þúsundir þúsunda.

Og býflugurnar voru líka hvítar eins og snjór, og vængir þeirra sem purpura og rauðleitt efni og sem skarlat. og þeir höfðu og hvassar stungur og særðu engan mann. Þá umkringdu allar þessar býflugur Asenath frá fótum til höfuðs, og aðrar stórar býflugur, eins og drottningar þeirra, risu upp úr klefanum, og þær hringsóluðust um andlit hennar og á vörum hennar, og gerðu greiða á munni hennar og á varir hennar eins og greiðann sem lá fyrir englinum; Og allar þessar býflugur átu af kambinu, sem var á munni Asenats. Og engillinn sagði við býflugurnar: "Farið nú heim til ykkar." Þá risu allar býflugurnar og flugu og fóru til himna; en allir sem vildu særa Asenat féllu til jarðar og dóu. Þá rétti engillinn staf sinn yfir dauðu býflugurnar og sagði við þær: Rísið upp og farið líka í yðar stað. Þá risu allar dauðu býflugurnar upp og fóru inn í forgarðinn, sem liggur að húsi Asenats, og tóku sér gistingu á trjánum, sem bera ávöxt.

Michael fer.

17. Og engillinn sagði við Asenat: "Hefir þú séð þetta?" Og hún sagði: "Já, herra minn, ég hef séð allt þetta." Hinn guðdómlegi engill segir við hana: "Svo skulu vera öll orð mín og fínt hör gulli, og gullkóróna var á höfði hvers og eins, mörg eins og ég hef talað við þig í dag." Þá rétti engill Drottins í þriðja sinn fram hægri hönd sína og snart hlið kamarsins, og þegar í stað kom eldur upp af borðinu og eyddi kambunni, en borðið skaðaði ekki smátt. Og þegar mikill ilmur hafði komið fram af brennslu kammans og fyllt herbergið, sagði Asenath við guðlega engilinn: "Drottinn, ég á sjö meyjar, sem aldar voru upp með mér frá æsku og fæddust á einni nóttu með mér. , sem bíða mín, og ég elska þær allar eins og systur mínar. Ég mun kalla þær og þú skalt líka blessa þær, eins og þú blessar mig." Og engillinn sagði við hana: "Kallaðu á þá." Þá kallaði Asenat á meyjarnar sjö og setti þær fyrir engilinn, og engillinn sagði við þær: "Drottinn Guð hinn hæsti mun blessa yður, og þér munuð vera skjólstæðingar sjö borga og allra útvalinna þeirrar borgar, sem búa. saman skulu hvíla yfir þér að eilífu."

Og eftir þetta segir hinn guðlegi engill við Asenat: "Taktu þetta borð." Og er Asenat sneri sér við til að taka borðið af, hvarf hann strax frá augum hennar, og Asenat sá eins og vagn með fjórum hestum, sem fóru austur til himins, og vagninn var sem eldslogi og hestarnir sem eldingar. , og engillinn stóð fyrir ofan vagninn. Þá sagði Asenath: "Kjánalegur og heimskur er ég, hinn lítilláti, af því að ég hef talað eins og maður kom inn í herbergi mitt af himni! Ég vissi ekki að Guð kom inn í það, og sjá, nú fer hann aftur til himna til hans stað." Og hún sagði við sjálfa sig: "Vertu náðugur, Drottinn, ambátt þinni og hlífið ambátt þinni, því að ég hef í fáfræði talað fyrir þér í fáfræði."

Andlit Asenath er umbreytt.

18. Og meðan Asenat var enn að tala þessi orð við sjálfa sig, sjá! ungur maður, einn af þjónum Jósefs, sagði: "Jósef, hinn voldugi Guðs, kemur til þín í dag." Og þegar í stað kallaði Asenat á umsjónarmann húss síns og sagði við hann: "Flýttu þér og búðu til hús mitt og búðu til góðan kvöldverð, því að Jósef, hinn voldugi Guðs, kemur til okkar í dag." Og

umsjónarmaður hússins, er hann sá hana (því að andlit hennar hafði hopað af þrengingum sjö daga, gráti og bindindi), hryggðist og grét. og hann tók í hægri hönd hennar og kyssti blíðlega og sagði: "Hvað er að þér, frú mín, að andlit þitt er svona hopað?" Og hún sagði: "Mikið hef ég haft um höfuð mitt, og svefninn hvarf úr augum mínum." Síðan fór umsjónarmaður hússins og bjó til húsið og kvöldverðinn. Og Asenat minntist orða engilsins og fyrirmæla hans, flýtti sér og gekk inn í annað herbergi hennar, þar sem kistur hennar voru skrautlegar, og lauk upp stóru kistunni sinni og tók fram sína fyrstu skikkju eins og eldingu til að sjá og klæddist henni. og hún gyrti sig einnig björtu og konunglegu belti, sem var úr gulli og gimsteinum, og á hendur sér setti hún gyllt armbönd og á fætur sér gyllt skartgripi og dýrindis skraut um háls sér og gullkrans setti hún um. höfuð hennar; Og á kransinum eins og á framhlið hans var mikill safírsteinn, og umhverfis steininn mikla voru sex stórkostlegir steinar, og með mjög undursamlegum möttli huldi hún höfuð sitt. Og er Asenat minntist orða umsjónarmanns húss hennar, af því að hann sagði við hana, að andlit hennar hefði minnkað, hryggðist hún mjög, andvarpaði og sagði: "Vei mér, hinn lítilláti, því að andlit mitt er hopað. Jósef mun sjá mig þannig og ég mun verða að engu af honum." Og hún sagði við ambátt sína: "Færðu mér hreint vatn úr lindinni." Og þegar hún hafði komið með það, hellti hún því í skálina, og beygði sig niður til að þvo andlit sitt og sér sitt eigið andlit skína eins og sólina og augu hennar sem morgunstjörnu, þegar hún rís, og kinnar hennar. eins og stjarna himinsins og varir hennar sem rauðar rósir, höfuðhárin voru eins og vínviðurinn sem blómstrar meðal ávaxta hans í paradís Guðs, háls hennar eins og margbreytileg kýpur. Og þegar Asenath sá þetta, undraðist hún sjálfa sig yfir sjóninni og gladdist af mikilli gleði og þvoði ekki andlit sitt, því að hún sagði: "Eg þvoði ekki af mér þessa miklu og fallegu fegurð." Umsjónarmaður húss hennar kom þá aftur til að segja henni: "Allt er gjört, sem þú bauðst." og er hann sá hana, varð hann mjög hræddur og varð lengi skjálfandi, féll til fóta henni og tók að segja: "Hvað er þetta, húsfreyja? Hvað er þessi fegurð, sem umlykur þig, sem er mikil og mikil. Dásamlegt?

Hefur Drottinn, Guð himinsins, valið þig að brúði handa Jósef syni sínum?

Joseph snýr aftur og Asenath tekur á móti honum.

19. Og meðan þeir voru enn að tala þetta, kom drengur og sagði við Asenat: "Sjá, Jósef stendur fyrir dyrum forgarðs vors." Þá flýtti Asenat sér og gekk niður stigann af loftinu sínu með meyjunum sjö til móts við Jósef og stóð í forsal húss síns.

Og er Jósef kom inn í forgarðinn, lokuðust hliðin og allir ókunnugir urðu fyrir utan. Og Asenat gekk út af forsalnum á móti Jósef, og er hann sá hana undraðist hann fegurð hennar og sagði við hana: "Hver ert þú, stúlka? Segðu mér það fljótt."

Og hún sagði við hann: "Ég, herra, er ambátt þín Asenath, öll skurðgoðunum hef ég varpað frá mér og þau fórust. Og maður kom til mín í dag af himni og gaf mér lífsins brauð og ég át og Ég drakk blessaðan bikar, og hann sagði við mig: 'Ég hef gefið þér Jósef að brúði, og sjálfur mun hann vera brúðgumi þinn að eilífu, og nafn þitt skal ekki heita Asenat, heldur skal það heita "City of Skjól,“ og Drottinn Guð mun ríkja yfir mörgum þjóðum og fyrir þig munu þeir leita hælis hjá Guði Hæsta. Og maðurinn sagði: "Ég vil líka fara til Jósefs, að ég megi tala

þessum orðum honum fyrir eyru um þig." Og nú veit þú, herra, hvort sá maður er kominn til þín og hvort hann hefur talað við þig um mig." Þá sagði Jósef við Asenat: ,,Blessuð ert þú, kona, af Guði Hæsta, og blessað sé nafn þitt að eilífu, því að Drottinn Guð hefur lagt grundvöll múra þinna, og synir hins lifanda Guðs munu búa í griðaborg þína, og Drottinn Guð mun ríkja yfir þeim að eilífu. Því að sá maður kom af himnum til mín í dag og sagði mér þessi orð um þig. Og kom nú hingað til mín, þú mey og hrein, og hvers vegna stendur þú álengdar? "Þá rétti Jósef út hendur sínar og faðmaði Asenat og Asenat Jósef, og þeir kysstu hvor annan í langan tíma, og lifðu báðir aftur í anda sínum. Og Jósef kyssti Asenat og gaf henni lífsanda, síðan í annað sinn gaf henni anda visku, og í þriðja sinn kyssti hann hana blíðlega og gaf henni anda sannleikans.

Pentephres snýr aftur og vill trúlofast Asenath Jósef, en Jósef ákveður að biðja Faraó um hönd hennar.

20. Og er þeir höfðu þrýst hver öðrum um langan tíma og fléttað saman handahlekkjum sínum, þá sagði Asenat við Jósef: "Kom hingað, herra, og kom inn í hús vort, fyrir það af minni hálfu hef ég búið hús vort og frábær kvöldverður." Og hún tók í hægri hönd hans og leiddi hann inn í hús sitt og setti hann á stól Pentephres föður síns. og hún kom með vatn til að þvo fætur hans. Og Jósef sagði: "Látið eina af meyjunum koma og þvo fætur mína." Og Asenat sagði við hann: Nei, herra, því að héðan í frá ert þú herra minn og ég er ambátt þín. Og hvers vegna leitar þú þess, að önnur meyja skuli þvo fætur þína? því að fætur þínir eru mínir fætur, og hendur þínar hendur mínar og sál mín sál mín, og annar skal ekki þvo fætur þína." Og hún þvingaði hann og þvoði fætur hans. Þá tók Jósef í hægri hönd hennar og kyssti hana blíðlega. Og Asenat kyssti höfuð hans blíðlega og setti hana því næst sér til hægri handar. Faðir hennar og móðir og öll ættfólk hennar komu þá úr arfleifð sinni og sáu hana sitja með Jósef og klædda brúðkaupsklæðum. undraðist fegurð hennar og gladdist og vegsamaði Guð, sem lífgaði hina dauðu. Og eftir þetta átu þeir og drukku, og allir hressir, sagði Pentephres við Jósef: "Á morgun mun ég kalla á alla höfðingja og herforingja alls landsins. Egyptalandi og gjörir þér brúðkaup, og þú skalt taka dóttur mína Asenat að konu." En Jósef sagði: "Ég fer á morgun til faraós konungs, því að hann er sjálfur faðir minn og skipaði mig höfðingja yfir öllu þessu landi. og ég mun tala við hann um Asenat, og hann mun gefa mér hana að konu." Og Pentephres sagði við hann: "Far þú í friði."

Jósef giftist Asenath.

21. Og Jósef dvaldist þann dag hjá Pentephres, og fór hann ekki inn til Asenat, því að hann var vanur að segja: "Eigi hæfir manni, sem tilbiður Guð, að sofa hjá konu sinni áður en hann giftist." Og Jósef stóð snemma upp og fór til Faraós og sagði við hann: "Gef mér Asenat, dóttur Pentefres, prests í Heliopolis, að konu." Og Faraó gladdist af miklum fögnuði og sagði við Jósef: "Sjá, hefur þessi ekki verið föstnuð þér konu frá eilífð? Lát hana því vera kona þín héðan í frá og um eilífð." Þá sendi Faraó og kallaði á Pentephres, og Pentephres kom með Asenat og setti hana frammi fyrir Faraó. Og þegar Faraó sá hana undraðist fegurð hennar og sagði: 'Drottinn, Guð Jósefs, mun blessa þig, barn, og þessi fegurð þín mun haldast

að eilífu, því að Drottinn, Guð Jósefs, útvaldi þig að brúði handa honum. Jósef er eins og sonur hins hæsta, og þú skalt kallast brúður hans héðan í frá og að eilífu." Og eftir þetta tók Faraó Jósef og Asenat og setti gullsveina á höfuð þeirra, sem voru í húsi hans frá fornu fari og frá fornu fari. Fornöld, og Faraó setti Asenat til hægri handar Jósef, og Faraó lagði hendur sínar á höfuð þeirra og sagði: "Drottinn Guð hinn hæsti mun blessa yður og margfalda og vegsama yður og vegsama yður að eilífu." Þá sneri Faraó þeim við. til að horfast í augu við og færa þeim munn til munns, og þeir kysstu hver annan.

Og Faraó gjörði Jósef brúðkaup og mikla kvöldverð og drykkju í sjö daga, og kallaði saman alla höfðingja Egyptalands og alla konunga landsins. þjóðir, sem hafa boðað í Egyptalandi og sagt: "Hver maður, sem vinnur á sjö dögum brúðkaups Jósefs og Asenats, skal vissulega deyja." Og meðan brúðkaupið stóð yfir og þegar kvöldverðurinn var enda fór Jósef inn til Asenat, og Asenat varð þunguð af Jósef og ól Manasse og Efraím bróður hans í húsi Jósefs.

Asenath er kynntur fyrir Jakobi.

22. Og er gnægðarárin sjö voru liðin, tóku hungursárin sjö að koma. Og er Jakob frétti um Jósef son sinn, kom hann til Egyptalands með allri ætt sinni á öðru ári hungursins, í öðrum mánuðinum, hinn tuttugasta og fyrsta mánaðar, og settist að í Gósen. Og Asenat sagði við Jósef: ,,Ég mun fara og hitta föður þinn, því að faðir þinn Ísrael er sem faðir minn og Guð. Og Jósef sagði við hana: ,,Þú skalt fara með mér og sjá föður minn.`` Og Jósef og Asenat komu til Jakobs í Gósenlandi, og bræður Jósefs mættu þeim og luku þeim á ásjónu sinni á jörðinni. báðir gengu inn til Jakobs, og Jakob sat á rekkju sinni, og sjálfur var hann gamall maður í lostafullri elli. Og þegar Asenat sá hann, undraðist hún fegurð hans, því að Jakob var ákaflega fallegur að sjá og hans. elli eins og unglingur ljúfs manns, og allt höfuð hans var hvítt sem snjór, og höfuðhárin voru öll ákaflega þétt og þétt, og skeggið hvítt að brjóstinu, augun glöð og glitrandi, sinar og axlir hans og handleggir eins og engils, læri hans og kálfar og fætur eins og risi. Þá undraðist Asenat, þegar hún sá hann þannig, og féll niður og lotnaði á ásjónu sinni til jarðar. Jakob sagði: Jósef: „Er þetta tengdadóttir mín, konan þín? Blessuð skal hún vera frá Guði Hæsta." Þá kallaði Jakob Asenat til sín, blessaði hana og kyssti hana blíðlega, og Asenat rétti út hendurnar og tók um háls Jakobs og hékk á háls hans og kyssti hann blíðlega. Og eftir þetta þeir átu og drukku, og þá fóru þeir bæði Jósef og Asenat heim til sín, og Símeon og Leví, synir Leu, einir fóru með þá, en synir Bílu og Silpu, ambáttir Leu og Rakelar, gengu ekki saman. með því að leiða þá fram, fyrir það öfunduðu þeir þá og höfðu andstyggð á þeim. Og Leví var hægra megin við Asenat og Símeon til vinstri hennar. Og Asenat tók í hönd Leví, því að hún elskaði hann ofur öllum bræðrum Jósefs og sem spámaður og tilbiðjandi. Guðs og Drottins óttast, því að hann var skilningsríkur maður og spámaður hins hæsta, og sjálfur sá hann bréf rituð á himni og las þau og opinberaði Asenat í leynum, því að sjálfur Levi elskaði Asenat mikið. og sá hvíldarstað hennar í hæstu hæðum.

Sonur Faraós reynir að fá Símeon og Leví til að drepa Jósef.

23. Og svo bar við, er þeir Jósef og Asenat gengu fram hjá, þegar þeir fóru til Jakobs, að frumgetinn sonur Faraós sá þá frá veggnum, og er hann sá Asenat, varð hann reiður út í hana vegna hinnar miklu fegurðar hennar. Þá sendi sonur Faraós sendimenn og kallaði til sín Símeon og Leví. og þegar þeir komu og stóðu frammi fyrir honum, sagði frumgetinn sonur Faraós við þá: "Ég veit að þér eruð í dag voldugir umfram alla menn á jörðinni, og með þessum hægri höndum yðar var borg Síkemítanna steypt niður. 30.000 hermenn voru felldir með sverðum yðar tveimur, og í dag mun ég taka yður til mín sem félaga og gefa yður mikið gull og silfur og þjóna mönnum og ambáttum og húsum og mikla arfleifð, og rífast við mína hlið og gjöra mér góðvild. Fyrir það fékk ég mikinn vanda frá Jósef bróður þínum, þar sem hann sjálfur tók Asenat að konu, og þessi kona var föstnuð mér frá fornu fari. Og far þú nú með mér, og ég mun berjast við Jósef til að drepa hann með sverði mínu. og ég mun taka Asenat að konu, og þér skuluð vera mér bræður og trúir vinir. En ef þér hlýðið ekki orðum mínum, mun ég drepa yður með sverði mínu." Og er hann hafði sagt þetta, dró hann fram sverðið og sýndi þeim það. Og Símeon var djarfur og áræðinn maður, og hann hugsaði sér að leggja hægri hönd sína á sverðshjöltun sína og draga það úr slíðrinu og slá son Faraós fyrir að hafa talað harðorð við þá. Leví sá þá hugsun hjarta síns, því að hann var spámaður og tróð fótinn á hægri fæti Símeons og þrýsti honum og sagði honum að hætta reiði sinni. Og Leví sagði hljóðlega við Símeon: "Hvers vegna ert þú reiður þessum manni? Við erum menn sem tilbiðja Guð og það er ekki hæfilegt fyrir okkur að gjalda illt með illu." Þá sagði Leví við son Faraós opinskátt með hógværð í hjarta: "Hví talar herra vor þessi orð: Vér erum menn, sem tilbiðja Guð, og faðir vor er vinur Guðs hins hæsta, og bróðir vor er sem sonur Guðs. Og hversu eigum vér að gjöra þetta illsku, að syndga í augum Guðs vors og föður vors Ísraels og í augum Jósefs bróður vors? Og heyrðu nú orð mín: Það er ekki hæfilegt fyrir þann sem tilbiðjar Guð að særa nokkurn mann í og ef einhver vill særa mann sem tilbiðjar Guð, þá hefnir sá sem tilbiðjar Guð sig ekki á honum, því að ekkert sverð er í höndum hans. Og varast þú að tala lengur þessi orð um bróður vorn. Jósef. En ef þú heldur áfram í þínu illu ráði, sjá, þá eru sverð okkar brugðin gegn þér." Þá drógu Símeon og Leví sverð sín úr slíðrum sínum og sögðu: "Sérðu þessi sverð? Með þessum tveimur sverðum refsaði Drottinn misgjörðum Síkemítanna, sem þeir gjörðu gegn Ísraelsmönnum fyrir Dínu systur okkar, sem Síkem, sonur Hamors saurgaður." En er sonur Faraós sá sverðin brugðin, óttaðist hann ákaflega og skalf yfir öllum líkama sínum, af því að þau ljómuðu eins og eldslogi, og augu hans urðu dauf, og hann féll á ásjónu sína til jarðar undir fótum þeirra. Þá rétti Leví fram hægri hönd sína og greip um hann og sagði: "Stattu upp og óttast ekki, varaðu þig aðeins á því að mæla framar illt orð um Jósef bróður vorn."

Og svo gengu bæði Símeon og Leví út undan honum.

Sonur Faraós gerir samsæri við Dan og Gað um að drepa Jósef og ná Asenat.

24. Sonur Faraós hélt þá áfram að vera fullur af ótta og harmi fyrir það, að hann óttaðist bræður Jósefs, og aftur varð hann

ákaflega vitlaus vegna fegurðar Asenats, og hryggðist mjög. Þá sögðu þjónar hans í eyra hans: "Sjá, synir Bílu og synir Silpu, ambáttir Leu og Rakelar, konur Jakobs, eru í miklum fjandskap við Jósef og Asenat og hata þá; þessir munu verða þér í allt eftir þínum vilja." Þegar í stað sendi sonur Faraós sendimenn og kallaði á þá, og þeir komu til hans á fyrstu stundu nætur, og þeir stóðu frammi fyrir honum, og hann sagði við þá: ,,Ég hef lært af mörgum, að þér eruð kappar. Og Dan og Gað, eldri bræðurnir, sögðu við hann: "Lát þú nú herra minn tala við þjóna sína það sem hann vill, svo að þjónar þínir heyri og vér getum gjört eftir þínum vilja." Þá gladdist sonur Faraós af miklum móð. fögnuði og sagði við þjóna sína: "Farið þér nú frá mér í stuttan tíma, því að ég hef leyndarmál að halda við þessa menn." Og þeir fóru allir aftur. Þá laug sonur Faraós, og hann sagði við þá: "Sjá! nú er blessun og dauði fyrir augliti yðar; Takið því blessunina frekar en dauðann, því að þér eruð voldugir og munuð ekki deyja sem konur. en verið hugrakkir og hefnið yðar á óvinum yðar. Því að ég hef heyrt Jósef bróður þinn segja við Faraó föður minn: Dan og Gað, Naftalí og Aser eru ekki bræður mínir, heldur börn ambátta föður míns. Ég bíð þess vegna dauða föður míns og mun afmá þá af jörðinni og allt sitt gjald, svo að þeir eigi ekki að erfa með oss, af því að þeir eru ambáttarbörn.Því að þessir seldu mig líka Ísmaelítum, og ég mun aftur gjalda þeim eftir því, sem þeir hafa drýgt illt gegn mér, aðeins faðir minn skal deyja. ." Og Faraó faðir minn hrósaði honum fyrir þetta og sagði við hann: "Vel talaðir þú, drengur. Taktu því frá mér kappa og far gegn þeim eins og þeir unnu gegn þér, og ég mun vera þér til hjálpar. " Og er Dan og Gað heyrðu þetta frá syni Faraós, urðu þeir mjög hryggir og hryggðust mjög, og sögðu við hann: Vér biðjum þig, herra, hjálp oss, því að héðan í frá erum vér þrælar þínir og þrælar og munum deyja með þér. ." Og sonur Faraós sagði: "Ég mun vera yður hjálparhella, ef þér líka hlýðið orðum mínum." Og þeir sögðu við hann: "Bjód oss það sem þú vilt og við munum gjöra eftir þínum vilja." Og sonur Faraós sagði við þá: "Ég mun drepa föður minn Faraó í nótt, því að Faraó er eins og faðir Jósefs og sagði við hann að hann myndi hjálpa gegn yður, og drepið þér Jósef, og ég mun taka mér Asenat að konu. , og þér skuluð vera bræður mínir og samerfingjar allra eigna minna. Gjörið aðeins þetta." Þá sögðu Dan og Gað við hann: "Við erum þjónar þínir í dag og munum gera allt sem þú hefur boðið okkur. Og vér höfum heyrt Jósef segja við Asenat: ,Farðu á morgun til eignar arfleifðar okkar, því að það er og sendi hann sex hundruð kappa til stríðs við hana og fimmtíu forvígismenn. Og þeir töluðu við hann öll sín leyniorð. Þá gaf sonur Faraós bræðrunum fjórum fimm hundruð manna hverjum og skipaði þá höfðingja þeirra og höfðingja. Og Dan og Gað sögðu við hann: "Vér erum þjónar þínir í dag og munum gjöra allt það, sem þú hefur boðið okkur, og vér munum leggja af stað um nóttina og leggjast í gil í gilinu og fela okkur í reyrþykkni. Taktu með þér fimmtíu bogamenn á hestum og farðu langt á undan okkur, og Asenat mun koma og falla í okkar hendur, og vér munum fella mennina, sem með henni eru, og hún sjálf mun flýja á undan með vagni sínum. og fall í þínar hendur, og þú skalt gjöra við hana eins og sál þín girnist, og eftir þetta munum vér líka drepa Jósef, meðan hann syrgir Asenat, og sömuleiðis munum vér drepa börn hans fyrir augum hans." Frumgetinn sonur Faraós, er hann heyrði þetta, gladdist mjög, og sendi þá út og tvö þúsund stríðsmenn með

þeim. Og er þeir komu að gljúfrinu földu þeir sig í reyrþykkni og skiptust í fjóra flokka og tóku sér stað yst í gilinu eins og í fremri hlutanum fimm hundruð manna hinum megin við veginn. og á því og nærri gljúfrinu sömuleiðis var afgangurinn eftir, og sjálfir tóku þeir sér stað í reyrkjarfinu, fimm hundruð manna hinum megin og veginum. og á milli þeirra var vegur breiður og breiður.

Sonur Faraós fer til að drepa föður sinn en fær ekki inngöngu. Naftalí og Aser mótmæla Dan og Gað gegn samsærinu.

25. Þá reis sonur Faraós upp þessa sömu nótt og kom í svefnherbergi föður síns að drepa hann með sverði. Varðmenn föður hans komu því í veg fyrir að hann kæmi inn til föður síns og sögðu við hann: "Hvað býður þú, herra?" Og sonur Faraós sagði við þá: "Ég vil sjá föður minn, til þess ætla ég að safna uppskerutímanum af nýgræddu víngarðinum mínum." Og varðmennirnir sögðu við hann: "Faðir þinn þjáist af sársauka og lá vakandi alla nóttina og hvílir sig nú, og hann sagði við okkur að enginn skyldi koma inn til hans, jafnvel þótt það væri frumgetinn sonur minn." Og er hann heyrði þetta, fór hann burt í reiði og tók þegar í stað fimmtíu bogamenn, og fór á undan þeim eins og Dan og Gað höfðu sagt við hann. Og yngri bræðurnir Naftalí og Aser töluðu við eldri bræður sína Dan og Gað og sögðu: "Hví gerið þér aftur illsku af yðar hálfu gegn Ísrael föður þínum og Jósef bróður þínum? Og Guð varðveitir hann eins og augastein. selduð þér Jósef ekki einu sinni? og hann er í dag konungur yfir öllu Egyptalandi og matgjafi. Nú, ef þér viljið aftur fremja illsku gegn honum, mun hann hrópa til hins hæsta og hann mun senda eld frá himinninn og hann mun eta þig, og englar Guðs munu berjast gegn þér." Þá reiddust eldri bræðurnir til reiði gegn þeim og sögðu: „Og eigum við að deyja sem konur? Og þeir fóru út á móti Jósef og Asenat.

Samsærismennirnir drepa varðmenn Asenath og hún flýr.

26. Og Asenat reis upp um morguninn og sagði við Jósef: "Ég fer til eignar vorrar arfleifðar, eins og þú hefir sagt, en sál mín óttast ákaflega, að þú skulir skilja við mig." Og Jósef sagði við hana: Vertu hughraust og óttast ekki, heldur far þú burt glaður, af ótta við engan, því að Drottinn er með þér og sjálfur mun hann varðveita þig sem augastein frá öllum. illt. Og ég mun leggja fram mat minn og gefa öllum mönnum í borginni, og enginn skal farast af hungri í Egyptalandi." Síðan fór Asenat á leið sína og Jósef til að gefa honum mat. Og er Asenat kom að gljúfrinu með sex hundruð mönnum, gengu þeir, sem voru með syni Faraós, skyndilega út úr launsátri sínum og gengu í bardaga við þá, sem með Asenat voru, og höggva þá alla niður með sverðum sínum og allt hennar. undanfara drápu þeir, en Asenat flýði með vagni sínum. Þá vissi Leví, sonur Leu, allt þetta sem spámaður og sagði bræðrum sínum frá hættu Asenats, og þegar í stað tók hver þeirra sverð sitt á lærið og skildi sína á handleggina og spjótin í hægri hendi og elti eftir.

Asenath með miklum hraða. Og þar sem Asenat var á flótta áður, sjá! Sonur Faraós hitti hana og fimmtíu riddara með honum, og þegar Asenat sá hann, varð hún hrifin af miklum ótta og titraði, og hún ákallaði nafn Drottins Guðs síns.

Mennirnir með syni Faraós og þeir sem voru með Dan og Gað eru drepnir. og bræðurnir fjórir flýðu í gilið og sverð þeirra voru slegin úr höndum þeirra.

27. Og Benjamín sat hjá henni á vagninum hægra megin; Og Benjamín var sterkur sveinn um það bil nítján ára og yfir honum var ólýsanleg fegurð og kraftur eins og ljónshvolpur, og hann var líka sá sem óttaðist Guð ákaflega. Þá hljóp Benjamín niður af vagninum, tók hringstein úr gljúfrinu og fyllti hönd hans og kastaði að syni Faraós og sló vinstra musteri hans og særði hann með alvarlegu sári, og féll hann af hesti sínum til hálfs á jörðina. dauður. Þá hljóp Benjamín upp á bjarg og sagði við vagnmann Asenats: ,,Gef mér steina úr gilinu." Og hann gaf honum fimmtíu steina. Þá kastaði Benjamín steinunum og drap þá fimmtíu menn, sem voru með faraós. sonur, allir steinarnir sökktu inn í gegnum musteri þeirra, og synir Leu, Rúben og Símeon, Leví og Júda, Íssakar og Sebúlon, eltu þá menn, sem setið höfðu í leyni gegn Asenat, og féllu á þá án þess að vita og hjuggu þá alla niður. , og sex mennirnir drápu tvö þúsund sjötíu og sex menn, og synir Bílu og Silpu flýðu frá ásjónu sinni og sögðu: "Vér höfum farist fyrir hendi bræðra okkar, og sonur Faraós hefur einnig dáið fyrir hendi Benjamíns. sveinninn og allir, sem með honum voru, fórust fyrir hendi Benjamíns drengs. Komum því, og skulum drepa Asenat og Benjamín og flýja í þykk þessa reyrs."

Og þeir gengu á móti Asenat með sverðum sínum lokuð blóði.

Og þegar Asenat sá þá óttaðist hún mjög og sagði: "Drottinn Guð, sem lífgað mig og frelsað mig frá skurðgoðum og spillingu dauðans, eins og þú sagðir við mig að sál mín mun lifa að eilífu, frelsa mig nú frá þessum óguðlegu mönnum." Og Drottinn Guð heyrði rödd Asenats og strax sverðin. andstæðinganna féllu úr höndum þeirra til jarðar og breyttust í ösku.

Dan og Gad er hlíft við bæn Asenath.

28. Þegar synir Bílu og Silpu sáu hið undarlega kraftaverk, sem gjört hafði verið, óttuðust þeir og sögðu: "Drottinn berst við oss fyrir Asenat." Þá féllu þeir fram á ásjónu sína til jarðar og hlýddu Asenat og sögðu: "Miskunaðu okkur þjónum þínum, því að þú ert húsmóðir okkar og drottning. Vér frömdum ill verk gegn þér og Jósef bróður vorum, en Drottni. endurgoldið oss eftir verkum vorum.. Fyrir því biðjum vér þrælar þínir, miskunna þú oss hinum lítillátu og aumingja og frelsaðu oss úr höndum bræðra vorra, því að þeir munu gera sig hefnda fyrir það sem þér hefur verið gert og sverð þeirra eru á móti oss. Vertu því miskunnsamur þjónum þínum, húsfreyja, frammi fyrir þeim." Og Asenath sagði við þá: Verið hughraust og hræddist ekki bræður yðar, því að þeir eru sjálfir menn, sem tilbiðja Guð og óttast Drottin, en farið inn í þykk þessa reyrs, uns ég mun friða þá fyrir yður. og stöðvað reiði þeirra vegna hinna miklu glæpa, sem þér hafið þorað að fremja gegn þeim. En Drottinn sér og dæmir milli mín og yðar." Þá flýðu Dan og Gað inn í reyrkjarfið; Og bræður þeirra, synir Leu, komu hlaupandi í móti þeim eins og hjartsláttar. Og Asenat steig niður af vagninum, sem var hulið hennar, og rétti þeim hægri hönd sína með tárum, og þeir féllu niður og hlýddu henni á jörðinni og grétu hárri röddu. Og þeir héldu áfram að

biðja bræður sína, sonu ambáttanna, að drepa þá. Og Asenat sagði við þá: "Ég bið yður, hlífið bræðrum yðar og endurgoldið þeim ekki illt með illu. Því að Drottinn bjargaði mér frá þeim og sundraði rýtingum þeirra og sverðum úr höndum þeirra, og sjá, þeir hafa bráðnað og urðu brennt til ösku á jörðinni eins og vax undan eldi, og það nægir okkur, að Drottinn berjist fyrir oss gegn þeim. Hlífið því bræðrum yðar, því að þeir eru bræður yðar og blóð Ísraels föður þíns." Og Símeon sagði við hana: "Hví talar húsfreyja okkar góð orð fyrir hönd óvina hennar? Nei, heldur munum vér höggva þá lim frá limum með sverðum okkar, af því að þeir hugsuðu upp illt um Jósef bróður okkar og föður okkar Ísrael og gegn þú, húsfreyja okkar, í dag." Þá rétti Asenat fram hægri hönd sína og snerti skegg Símeons og kyssti hann blíðlega og sagði: "Engan veginn, bróðir, gjörðu náunga þínum illt fyrir illt, því að Drottinn mun þó hefna þessa. Þeir eru sjálfir, þú veist, bræður og niðjar Ísraels föður þíns, og þeir flýðu úr fjarska frá augliti þínu. Gef þeim því fyrirgefningu." Þá gekk Leví til hennar og kyssti blíðlega hægri hönd hennar, því að hann vissi, að hún vildi gjarnan bjarga mönnum frá reiði bræðra þeirra, að þeir skyldu ekki drepa þá. Og þeir voru sjálfir í nánd í reyfirbrjótinu, og Leví bróðir hans, sem vissi þetta, sagði bræðrum sínum það ekki, því að hann óttaðist, að þeir myndu í reiði sinni höggva bræður sína niður.

Sonur Faraós deyr. Faraó deyr líka og Jósef tekur við af honum.

29. Og sonur Faraós reis upp af jörðinni og settist upp og spýtti blóði úr munni hans; því að blóðið rann niður úr musteri hans í munn hans. Og Benjamín hljóp til hans og tók sverð sitt og dró það úr slíðri Faraóssonar (því að Benjamín bar ekki sverði á læri sér) og vildi berja son Faraós á brjóst. Leví hljóp þá til hans, tók í hönd hans og sagði: "Engan veginn, bróðir, gjör þetta, því að vér erum menn, sem tilbiðja Guð, og það er ekki hæfilegt fyrir mann, sem tilbiðjar Guð, að afgreiða illt fyrir illt, né að traðka á fallnum né að mylja óvin hans allt til dauða, og legg nú sverðið aftur á sinn stað, og komdu og hjálpaðu mér, og við skulum lækna hann af þessu sári, og ef hann lifir, mun hann vera vinur okkar og Faraó faðir hans verður faðir okkar." Þá reisti Leví son Faraós upp af jörðinni og þvoði blóðinu af andliti hans og batt sárið um sár hans og setti hann á hest sinn og leiddi hann til Faraós föður síns og sagði honum allt það sem gerst hafði og gerst. Og Faraó stóð upp af hásæti sínu og hlýddi Leví á jörðinni og blessaði hann. Síðan, þegar þriðji dagur var liðinn, dó sonur Faraós af steininum, sem Benjamín særði hann með. Og Faraó harmaði frumgetinn son sinn ákaflega, þaðan af sorginni veiktist Faraó og dó 109 ára, og hann skildi eftir deygju sína til hins alfræga Jósefs. Og Jósef ríkti einn í Egyptalandi í 48 ár. Og eftir þetta gaf Jósef aftur hlífina til yngra barns Faraós, sem var við brjóstið, þegar Faraó gamli dó. Og Jósef var upp frá því faðir yngra barns Faraós í Egyptalandi til dauðadags, þar sem hann vegsamaði og lofaði Guð.