O primeiro evanxeo da infancia de Xesucristo CAPÍTULO 1 1 Os seguintes relatos atopamos no libro do sumo sacerdote Xosé, chamado por algúns Caifás 2 Conta que Xesús falou aínda cando estaba no berce e díxolle á súa nai: 3 María, eu son Xesús, o Fillo de Deus, a palabra que ti deches a luz segundo a declaración que che fixo o anxo Gabriel, e o meu pai envioume para a salvación do mundo. 4 No ano trescentos nove da era de Alexandre, Augusto publicou un decreto de que todas as persoas debían tributar no seu país. 5Xose levantouse, e con María, a súa esposa, foi a Xerusalén, e despois chegou a Belén, para que el e a súa familia fosen tributados na cidade dos seus pais. 6 E cando pasaron pola cova, María confesoulle a Xosé que chegou o momento do seu parto e que non podía ir á cidade, e díxolle: "Imos a esta cova". 7 Daquela o sol estaba moi preto de poñerse. 8 Pero Xosé marchou rapidamente para buscarlle unha parteira; e cando viu a unha vella hebrea que era de Xerusalén, díxolle: "Prega, ve aquí, boa muller, e entra nesa cova, e alí verás unha muller que está a punto de dar a luz". 9 Foi despois do solpor, cando a vella e Xosé con ela chegaron á cova, e ambos entraron nela. 10 E velaquí, todo estaba cheo de luces, maior que a luz das lámpadas e das velas, e maior que a luz do propio sol. 11 O neno foi entón envolto en pañales e chupando os peitos da súa nai Santa María. 12 Cando ambos viron esta luz, quedaron sorprendidos; a vella preguntoulle a Santa María: ¿Es ti a nai deste neno? 13 Santa María respondeulle: Ela estaba. 14 A vella dixo: "Es moi diferente de todas as demais mulleres". 15 Respondeu Santa María: "Como non hai neno coma o meu fillo, tampouco hai muller coma a súa nai". 16 A vella respondeu e dixo: "Oh miña Señora, vin aquí para obter unha recompensa eterna". 17 Entón a nosa Señora, Santa María, díxolle: Pon as mans sobre o neno; que, cando o fixo, quedou enteira. 18 E mentres ía saír, dixo: "De aquí en diante, todos os días da miña vida, atenderei e serei criada deste neno". 19 Despois disto, cando chegaron os pastores, prenderon lume e estaban moi contentos, apareceronlles o exército celestial, loubando e adorando ao Deus supremo. 20 E como os pastores estaban ocupados no mesmo traballo, a cova daquela parecía un templo glorioso, porque tanto as linguas dos anxos como dos homes uníronse para adorar e engrandecer a Deus, por mor do nacemento do Señor Cristo. 21 Pero cando a vella hebrea viu todos estes milagres evidentes, ela louvaba a Deus e dixo: Agradézoche, Deus, Deus de Israel, porque os meus ollos viron o nacemento do Salvador do mundo.
2 E a vella hebrea colleu o prepucio (outros din que colleu o cordón do embigo) e gardouno nunha caixa de alabastro con aceite vello de nardo. 3 E ela tivo un fillo que era boticario, ao que lle dixo: "Ten coidado de non vender esta caixa de alabastro de ungüento de nardo, aínda que che ofrezan trescentos denarios por ela". 4 Agora ben, esta é a caixa de alabastro que conseguiu María a pecadora, e derramou dela o ungüento sobre a cabeza e os pés do noso Señor Xesucristo, e limpouna cos pelos da súa cabeza. 5 Despois de dez días levárono a Xerusalén, e no corenta día do seu nacemento presentárono no templo diante do Señor, facéndolle as ofrendas axeitadas, segundo o requisito da lei de Moisés: o varón que abre o ventre será chamado santo para Deus. 6 Naquel tempo o vello Simeón viu que brillaba coma un alicerce de luz, cando Santa María a Virxe, a súa nai, o levaba nos seus brazos e encheuse do maior pracer ó velo. 7 E os anxos estiveron ao seu redor, adorándoo, como os gardas dun rei están ao seu redor. 8 Entón Simeón achegándose a Santa María, tendendo as mans cara a ela, díxolle ao Señor Cristo: Agora, o meu Señor, o teu servo marchará en paz, segundo a túa palabra; 9 Porque os meus ollos viron a túa misericordia, que preparaches para a salvación de todas as nacións; unha luz para todos os pobos e a gloria do teu pobo Israel. 10 Tamén estaba presente Ana, a profetisa e, acercándose, loubou a Deus e celebrou a felicidade de María. CAPÍTULO 3 1 E aconteceu que cando o Señor Xesús naceu en Belén, cidade de Xudea, en tempos do rei Herodes; os magos viñeron de Oriente a Xerusalén, segundo a profecía de Zoradascht, e trouxeron consigo ofrendas: ouro, incenso e mirra, e adoráronlle e ofrecéronlle os seus agasallos. 2 Entón a dama María colleu un dos seus pañales no que estaba envolto o neno e deulles en lugar dunha bendición, que recibiron dela como un nobre agasallo. 3 E ao mesmo tempo apareceulles un anxo coa forma daquela estrela que antes fora o seu guía na súa viaxe; a luz da cal seguiron ata que regresaron ao seu propio país. 4 Ao regresar os seus reis e príncipes achegáronse a eles preguntando: Que viran e que fixeran? Que tipo de viaxe e regreso tiveron? Que compañía tiñan na estrada? 5 Pero sacaron o pañal que lles dera Santa María, polo que celebraban unha festa. 6 E, segundo o costume do seu país, prenderon lume, adorárono. 7 E botando nel o pañal, o lume colleuno e gardouno. 8 E cando o lume foi apagado, sacaron o pañal ileso, coma se o lume non o tocara. 9 Entón comezaron a bicalo e poñérono sobre as súas cabezas e os ollos, dicindo: Esta é unha verdade sen dúbida, e é realmente sorprendente que o lume non puidese queimalo nin consumilo. 10 Entón tomárono e, co maior respecto, gardárono entre os seus tesouros. CAPÍTULO 4
CAPÍTULO 2 1 E cando chegou o momento da súa circuncisión, é dicir, o oitavo día, no que a lei mandaba circuncidar o neno, circuncidaronno na cova.
1 Herodes, ao decatarse de que os sabios tardaban e non volvían a el, convocou os sacerdotes e os sabios e díxome: "Dígame en que lugar debe nacer o Cristo? 2 E cando eles responderon, en Belén, cidade de Xudea, comezou a idear na súa mente a morte do Señor Xesucristo.