Faroese - The Protevangelion

The Protevangelion CHAPTER 1 1 í søguni hjá tólv ættunum í Ísrael, vit lósu har, var ein ávísur persónur, sum eitur Joachim, sum var sera ríkur, gjørdi dupult 1 bjóðar til Harrin, sum hevur gjørt hetta avgerð: mítt evni skal vera fyri at fáa fatur á øllum fólki, og at eg kann finna náði frá Harrinum.

2 men í eini ávísar veitslu av Harrinum, tá børnini hjá Ísrael bjóðaði teirra gávur, og Joachim eisini bjóðaði honum, Reuben tann høga-priest ímóti honum, sigur tað ikki vera lóg fyri teg at bjóða tær/tykkum/tygum, tá ið tú/ikki hevur/hava fingið nakað at gera.

3 Í hesum Joachim var sera stúrin, fór avstað til at leita sær av teimum tólv ættunum, fyri at vita, um hann var tann einasti persónurin, sum hevði verið í einum máli.

4 men á fyri at hann fann útav, at øll rætta rættin hevði vaks upp í Ísrael: 5 so ringdi hann til at leggja í patriarch Abraham, hvussu Gud í endanum av lívinum hevði givið honum son sín. Á tí, sum hann var sera distressur, og fór ikki at síggjast av konu síni: 6 men fór frá sær sjálvum, og gjørdi tjaldið har, og fast fjøruti dagar og fjøruti kvøld, segði við seg sjálvan, segði við seg sjálvan, og gjørdi tað fjøruti dagar og fjøruti kvøld, segði við seg sjálvan, og gjørdi tað fjøruti dagar og fjøruti kvøld, segði við seg sjálvan, segði við seg sjálvan, og gjørdi tað fjøruti dagar og fjøruti kvøld, segði við seg sjálvan, segði við seg sjálvan, og gjørdi tað fjøruti dagar 7 eg fari heldur ikki at eta ella drekka, fyrr enn Harrin hjá mær skal hyggja niður á meg, men bøn skal vera mítt kjøt og drekka.

CHAPTER 2 1 í óreinurtime konu hansara var distress og perplexed á eini dupulta kontu, og segði, at eg fari at syrgda bæði fyri mína einkju og mína einkju.

2 Then teknaði nær við eina stóra veitslu av Harrinum, og tað, sum tú/segði/søgdu, hvussu leingi fert/fara tú//tygum at gera tað, sum tú//tygum fert/fara at gera. Veitslan hjá Harrinum er nú komin, tá ið tað ikki er nakað at syrgda.

3 Tak/takið tí, sum fekk hetta hettuna, sum fekk eitt, sum ger slíkt, tí tað er ikki hóskandi, at eg eri ein tænari, átti at verið í tí, men tað er væl ein persónur, sum hevur fingið ein persónur.

4 men Anna svaraði, Depart frá mær, eri eg ikki von við slíkt; umframt, Harrin hevur nógv eyðsi.

5 eg ræðist, at nakrar sjúkir persónur hava givið tær hetta, og tú/kemur/koma til at dálka meg við mínum synd.

6, tá ið hon svaraði, hvat ónd skal eg ynskja tær, tá tú ikki hoyrirken fyri mær?

7 eg kann ikki ynskja tær/tykkum/tygum eina stóra bann, enn tú/ert/eru undir, í Tí Gud hevur/hava tú/ikki verið ein mamma í Ísrael.

8 í hesum Anna var sera stúrin, og at hava verið í brúdleypinum, fór umleið trý klokkan seinnapartin at ganga í garðinum.

9 Og hon sá ein laurel-tree, og sat undir tí, og bað um Harrin, segði, segði hon, 10 O Gud hjá pápa mínum, signi meg og metti mína bøn, sum tú/gjørdi/gjørdu, og gav henni ein son.

CHAPTER 3

1 And sum hon hugdi at himni, sum hon varnaðist, at hon var í laurel, 2 Og syrgdi við sær sjálvum, segði hon, Wo er eg, sum begat meg? og hvat var tað, sum eg skuldi verið saman við, at eg skuldi verið saman við børnunum hjá Ísrael, og at tey skuldu reproach og deride meg í templið hjá mær: Wo er eg, til tað, sum eg kann samanbera?

3 eg eri ikki comparur/compart til tað sera, sum er á jørðini, tí sjálvt tann, sum er frukt, áðrenn tú/ert/eru frukt, áðrenn tú/ert/eru frukt, áðrenn tú/ert/eru frukt, áðrenn Wo er eg, hvat kann eg samanbera?

4 eg eri ikki comparur/compar til brute djór, tí sjálvt brute djór eru frukt áðrenn teg, O Lord! Wo er eg, hvat eri eg compar?

5 eg kann ikki samanbera við hesi vatnið, tí sjálvt vatnið er frukt, áðrenn tú/ert/eru, O Lord! Wo er eg, hvat kann eg samanbera?

6 eg eri ikki comparur/compart til aldurnar á sjónum; fyri hesar, um teir/tær/tey eru rólig, ella í uppskotinum, við fiskunum, sum eru í teimum, rós, O Lord! Wo er eg, hvat kann eg samanbera?

7 eg eri ikki comparur/compar til jørðina, tí jørðin framleiðir sínar frukt, og rós, O Lord!

CHAPTER 4 1 Then ein eingil av Harrinum stóð við henni og segði, Anna, Anna, Harrin hevur hoyrt tína bøn; tú/skalt/skulu fáa fatur á og taka tær/tykkum/tygum fram, og tín/tykkara/tygara progeny skal tosa um allan heimin.

2 Og Anna svaraði, As Harrin hjá Gudi, sum eg havi við sær, um tað er ein maður ella kvinnu, eg fari at ofra tað til Harrin hjá mær, og tað skal vera ráð hjá honum í holy ting, meðan alt lívið er.

3 Og hygg har kom tveir einglar, siga unto hana, Behold Joachim maður tín kemur við sínum.

4 For ein eingil av Harrinum, sum eisini kemur niður til hansara, og segði, Harrin hevur hoyrt tína bøn, ger hann og fara til hansara, tí hann skal gera tað, sum kona tín skal gera.

5 And Joachim fór niður og ringdi til hansara, segði hon, at hon var í tíggju, uttan at hon var í ferð við at gera tað, og tey skulu vera fyri Harrin hjá mær.

6 Og kom við mær tólv calves uttan blemish, og tólv calves skal vera fyri priests og tey eldru.

7 kom við mær eisini hundrað geitir, og hundrað geitir skulu vera fyri øll fólkið.

8 Og Joachim fór niður við hon, og Anna stóð við portrið og sá Joachim koma við henni.

9 Og hon rann, og heingja um hálsin á honum, segði nú, at Harrin hevur nógv signað meg: 10 For behold, eg, sum var ein einkja, sum ikki longur var einkja, og eg, sum var ein einkja.

CHAPTER 5 1 And Joachim abode fyrsta dagin í sínum húsum, men í morgin kom hann við sínum boð og segði, 2 um Harrin er propit fyri meg at lata tallerkin, sum er á priestinum hjá priestinum 1 gera tað manifest.

3 Og hann leitaði sær ráð í tallerkinum, sum presturin var í, og sá hann, og tað var ikki funnið í honum.

4 Og Joachim segði, nú veit eg, at Harrin er propitious fyri meg, og hath tók allar mínar syndir.

5 Og hann fór niður úr templið hjá Harrinum, og hann fór til sítt egna hús.

6 Og tá níggju mánaðir vóru framd til Anna, kom hon fram, og segði við konuna, hvat havi eg tikið fram?

7 Og hon segði henni, eina gentu.

8 Then Anna segði, Harrin hevur hendan dagin, sum eg hevði gjørt, tá ið eg var í ferð við at gera mína sál; og hon legði hana í song.

9 Og tá ið dagar í hennara purification vóru framt, gav hon sær eitt barn, og ringdi til hennara navn.

CHAPTER 6 1 Og barnið økti í styrki hvønn dag, so tá hon var níggju mánaðir, legði mamma hennara á jørðina fyri at royna, um hon kundi standa; og tá hon hevði gingið níggju fet, kom hon aftur til mammu sína.

2, so fekk mamma hennara hana upp, og segði, As Harrin hjá Gudi, tú skalt ikki ganga aftur á hesum jørðini, fyrr enn eg havi tikið teg inn í templið hjá Harrinum.

3 Sambært tí, at hon gjørdi hana til eitt heilaga stað, og leið einki óvanligt ella morbróðir/farbróðir at koma nær við hana, men bjóðaði henni ávísar døtur í Ísrael, og tey teknaði hana til síðis.

4 men tá barnið var eitt ára gamal, Joachim gjørdi eina stóra veitslu, og bjóðaði priestunum, scribes, eldru, og øll fólkið í Ísrael; 5 Og Joachimn gjørdi eitt tilboð av gentuni til at seta priests, og tey signi hana, segði Gud hjá pápa okkara, og gev henni eitt navn, og tað vardi í øllum ættarliðum. Og øll fólk svaraðu, so vera tað, Amen.

6 Then Joachim eina aðru ferð bjóðaði henni til priests, og tey signi hana, siga, O most høgt Gud, regard hesa gentuna, og signi hana við einum nakrantíðlasting vælsignilsi.

7 Á hesum mammu síni tók hana upp, og gav henni bróst, og sang sangin til Harrin.

8 eg fari at syngja ein nýggjan sang til Harrin hjá mær, tí hann hevur vitjað meg, og tók burtur frá mær, og tók mær burtur frá mær, og tað kann vera, at hann kann fáa at vita, at tað kann vera sagt, at Anna gevur mær.

9 so legði hon barnið at hvíla seg í rúminum, sum hon hevði consecrated, og hon fór út og ráð.

10 Og tá veitslan var liðug, fóru tey avstað og praising Gud í Ísrael.

CHAPTER 7 1 men gentan vaks, og tá hon var tvey ára gomul, Joachim segði við Anna, lat okkum føra hana til templið hjá Harrinum, sum vit kunnu útinna okkara vow, sum vit hava lovað, at Harrin hjá Gud, so at hann skuldi verið illur við okkum, og okkara bjóðar.

2 men Anna segði, lat okkum bíða triðja árið, so hon skuldi verið í einum missi at kenna pápa sín. Og Joachim segði, lat okkum bíða.

3 Og tá barnið var trý ára gamal, Joachim segði, lat okkum bjóða døtur av hebraiskt, sum eru óbrúkar, og lat tey taka eina lampu, og lat tey vera ljós, og lat tey ikki koma aftur, og hon er sett ímóti templið.

4 Og teir/tær/tey gjørdu soleiðis, til teir/tær/tey fóru upp í templið hjá Harrinum. Og tann høgi, sum fekk hana, og signi hana, og segði, Mary, Harrin, sum gud hevur gjørt, og til tað, sum er liðugt, og til tað, at Harrin fer at gera, at Harrin hjá honum fer at gera, at hon er komin til børnini hjá Ísrael, og segði, at Harrin er komin til ta niðurstøðu, at harrin er komin til ta niðurstøðu, at hon 5 Og hann legði hana á triðja stigið av altar, og Harrin gav henni ikki, og hon dansaði við hennara fótum, og alt húsið í Ísrael elskaði hana.

CHAPTER 8 1 Og foreldur hennara fóru avstað við undur, og praising Gud, tí gentan kom ikki aftur til teirra.

2 men Mary helt fram í templið sum ein dove útbúgvin har, og fekk mat úr hondini á einum eingil.

3 Og tá hon var tólv ára gomul, priests met í einum ráðgevi, og segði, Behold, Mary er tólv ára gomul; Hvat skulu vit gera við hana, tí at tað er so, at Harrin hjá Harrinum skuldi verið defiled?

4 Then svaraði priestunum til Zacharias tann høga-priest, Do tú stendur á altar av Harrinum, og kom inn í holy stað, og ger tað, sum Harrin skal gera, og tað, sum Harrin skal gera.

5 Then tann høga-priest kom inn í Holy of Holies, og taka burtur við honum bróstplate av 1 gjørdi bønir um hana; 6 Og hygg at einum eingil av Harrinum kom til hansara, og segði, Zacharias, Zacharias, Go fram og ring saman øll tey, sum eru millum fólkið, og lat hvønn av teimum hava við sær, og hann, sum Harrin skal vera, skal hon vera ein maður hjá Mary.

7 Og criarnir fóru út gjøgnum allar Judæa, og trompetin av Harrinum ljóðaði, og øll fólk runnu og møttust saman.

8 Joseph eisini, blakaði burtur, fór út at hitta tey; og tá ið teir/tær/tey vóru møtt, fóru teir/tær/tey til høgan mann, tá ið teir/tær/tey vóru saman við.

9 Eftir høga-priest hevði fingið teirra rods, fór hann inn í templið at biðja; 10 Og tá ið hann var liðugur við bønina, tók hann rods, og fór fram og býtti tey, og har var einki undur til teirra.

111 var tikin av Joseph, og hygg at einum dovei, og fleyg á høvdið av Joseph.

12 Og høga-priest segði, Joseph, tú list, sum valdi at taka moy av Harrinum, fyri at halda hana fyri hann: 13 men Joseph noktaði, segði eg, at eg eri ein gamal maður, og hava børn, men hon er ung, og eg ræðist, at eg skuldi verið láturligur í Ísrael.

14 Then tann høga-priest svaraði, Joseph, óttast Harrin hjá tær, og minnist, hvussu Gud hevði við Dathan, Korah, og Abiram, hvussu jørðin læt upp og svølgdi tey upp, tí tey vóru mótsøgn.

15 nú, Joseph, óttast Gud, so at tað skuldi hent í tíni familju.

16 Joseph var bangin, tók hana til húsini hjá honum, og Joseph segði, at Mary, Behold, eg havi tikið teg úr templið í Harrinum, og nú fari eg úr mínum húsum; Eg má fara í mín handilshandil. hann Harrin er saman við tær.

CHAPTER 9 1 Og tað kom at standa, í einum ráðgevi av priestunum, tað var sagt, lat okkum gera eitt nýtt veil til templið.

2 Og tann høgi segði, ring saman til mín sjey undefiled virgins av David.

3 Og tænastufólkini fóru og tóku tey inn í templið hjá Harrinum, og tann høga-priest segði unto tey Cast nógv áðrenn meg nú, sum av tær/tykkum skalt/skulu mala tann gull tráð, sum tann bláa, sum tann bláa, sum tann bláa, sum tann bláa, og sum tann sonn korkalittu.

4 Then tann høga-priest visti Mary, at hon var av ættunum hjá David; og hann ringdi til hennara, og tað sanna korkalittu datt til hennara egna hús, og hon fór avstað til hennara egnu hús.

5 men frá tí, at Zacharias tann høga-priest gjørdist býtt, og tað var sett í kamarið hjá honum, til Zacharias tosaði aftur.

6 men Mary tók tað sanna korkalittu, og mala tað.

7 Og hon tók ein pott, og fór út at tekna vatn, og hoyrdi eina rødd siga unto her, Hail tú, sum list full av yndi, 1 Harrin er við tær; tú/hevur/hava list signað millum kvinnur.

8 Og hon hugdi runt til høgru og til vinstru (to síggja), tá ið røddin kom, og síðani fór hon inn í húsini, og lá niður í vatnið, og setti seg niður í hennara sess til arbeiðis.

9 Og hygg at einum eingil av Harrinum stóð við henni, og segði, Óttast ikki, Mary, tí tú hevur funnið tænastu í Gudi; 10, tá hon hoyrdi, var hon orsøkin til seg sjálva, hvat hatta slagið av salutation merkti.

11 Og eingil segði, at Harrin er saman við tær, og tú skalt conceive: 12 Til tað, sum hon svaraði, hvat! Skalt/skulu eg gera av, at Gud er, og taka fram sum allar aðrar kvinnur?

13 men eingil kom aftur, ikki so, O Mary, men Holy spøkilsi skal koma á teg, og valdin av teimum mest High skal yvirshadow; 14 Hvarfore, sum skal verða føddur av tær, skal vera heila, og skal verða kallað Son av tí, sum býr Gud, og tú skalt ringja til hansara navn; fyri at hann skal bjarga fólki sínum frá syndir teirra.

15 Og hygg/hyggið at systkinabarninum hjá tær/tykkum, hon eisini hevur ein son í sínum gomlu aldri.

16 Og hetta nú er seks mánaðurin við henni, sum varð kallaður; fyri einki er ógjørligt við Gud. 17 Og Mary segði, Behold hondin hjá Harrinum; Lat/Latið tað vera við meg at siga títt/tykkara orð.

18 Og tá hon hevði gjørt sítt korkalittu, bar hon tað til høgapriest, og tann høga-priest signi hana, segði Mary, Harrin, sum tú/hevur/hava fingið eitt navn, og tú/skalt/skulu vera signað í øllum øldir í heiminum.

19 so var Mary, fylti av gleði, fór avstað til systkinabarn hennara, og bankaði á hurðina.

20, tá ið Elizabeth hoyrdi, rann hon og læt hana upp, og signi hana, og segði, tá ið tað er fyri meg, at mamma mín skuldi komið til mín?

21 For lo! So skjótt sum røddin á tínum/tykkara salutation kom til mínar oyru, sum er í mær, og signi teg/tykkum.

22 men Mary, var óvitandi um alt tað gátuføra, sum einchangel Gabriel hevði tosað við hana, lyfti eyguni upp til himmal, og segði, Harrin! Hvat eri eg, sum øll ættarliðið av jørðini skuldi ringt til mín?

23 men varnaðist seg sjálva dagliga at vaksa stór, og var bangin, fór hon heim, og fjaldi seg frá børnunum í Ísrael; og var fjørutand ára gamal/gomul, tá alt hetta hendi.

CHAPTER 10 1 Og tá ið hennara seks mánað var komin, kom Joseph aftur úr bygninginum uttanlands, sum var hansara handils, og kom inn í húsini, fann tað stóra: 2 So forelskaður hann á andlitinum, segði hann, við hvat andlit kann eg hyggja upp til Harrin hjá mær? ella hvat skal eg siga um hesa unga kvinnuna?

3 For eg fekk hana ein moy úr templið hjá Harrinum, og hava ikki hildið hana so!

4, hvør hevur lumpað meg? Hvør hevur framt hetta ónda í mínum húsum, og forføra moy frá mær, hath defiled hana?

5 er ikki søgan hjá barka júst framt í mær?

6 For í sera løtu av hansara æru, serpent kom og fann Eve einsamallur, og forførti hana.

7 beint eftir sama hátt er tað hent mær.

8 Then Joseph arising frá jørðini, ringdi til hennara, og segði, O tú, sum hevur verið so nógv fyri Gud, hví hevur tú ikki gjørt hetta?

9 Hví hevur tú ikki so nógv at gera, sum var útbúgvin í Holy av Holies, og fekk tín mat úr hondini av einglum?

10 men hon, við einum vatnflóðini av tárum, svaraði eg, eg eri ósekur, og havi kent ongan mann.

11 segði Joseph, hvussu kemur tað at klára teg við barni?

12 Mary svaraði, Sum Harrin hjá mær býr, veit eg ikki, hvat merkir.

13 Then Joseph var sera bangin, og fór avstað frá henni, hugsaði um, hvat hann skuldi gera við hana; og hann var orsøkin til seg sjálvan: 14 Um eg fjaldi hennara brotsverk, skal eg verða funnin sekur av lógini hjá Harrinum; 15 Og um eg finnur hana til børnini í Ísrael, ræðist eg, so at hon er saman við barni av einum eingil, skal eg verða funnin fyri at svíkja lívið av einum ósekum persóni: 16 Hvat skal eg gera? Eg fari í trúnaði at vísa henni frá.

17 Then náttina var komin á hann, tá ið ein eingil av Harrinum kom til hansara í einum dreymi, og segði, 18 Be ikki bangin fyri at taka hasa unga kvinnuna, tí tað er við henni, sum er við í Holy spøkilsi; 19 Og hon skal taka ein son, og tú skalt ringja til hansara navn, tí hann skal bjarga sínum fólki frá sínum syndir.

20 Then Joseph arose frá svøvni sínum, og glorified Gud í Ísrael, sum hevði víst honum so nógv, og varðveita hann.

CHAPTER 11 1 So kom Annas scribe, og segði við Joseph, hvarfore hava vit ikki sæð teg síðani tú/kemur/koma aftur?

2 Og Joseph svaraði, tí eg var í ferð eftir ferð mína, og hvíldi fyrsta dagin.

3 men Annas vendi sær um at skilja moynin við barni.

4 Og fór avstað til priest, og segði honum, Joseph í hvørjum tú/hevur/hava fingið so nógv álit á, er sekur í einum ikki so nógv, sum hann hevði fingið út av, at hann fekk fatur á, og tað var ikki neyðugt hjá Harrinum, og tað var ikki neyðugt hjá henni at finna út av tí, sum hann hevði fingið.

5 So segði presturin, Hath Joseph gjørdi hetta?

6 Annas svaraði, um tú sendir nakað av tínum tænastufólkum, finnur tú, at hon er saman við barni.

7 Og tænastufólkini fóru, og fann tað, sum hann segði.

8 Á hesum báðum hon og Joseph vóru við til dómsviðgerðina, og presturin segði, hvat hevur tú gjørt?

9 Hví hevur tú ikki fingið tín sál, og gloymdi Gud, at tú/vart/vóru uppvaksin í Holy av Holies, og gjørdi/gjørdu tú//tygum matin frá einumglum, og hoyrdi/hoyrdu teirra sangir?

10 Hví hevur/hava tú/ikki gjørt hetta?

11 Til tað, sum við einum vatnflóðini av tárum, sum hon svaraði, As Harrin hjá Gudi, eg eri ósekur/ósek í hansara eygnabrá, síggi eg ongan mann.

12 so segði presturin við Joseph, hví hevur tú ikki gjørt hetta?

13 Og Joseph svaraði, Sum Harrin hjá gudi, eg havi ikki verið stúrin um hana.

14 men presturin segði, Lie ikki, men lýstu sannleikan; Tú/hevur/hava ikki verið giftur/gift við henni, og ikki fann tað til børnini hjá Ísrael, og tað er kanska tað, at tú/hevur/hava fingið at vita, at tú/kanska hevur/hava fingið signað.

15 Og Joseph var stillur.

16 segði presturin til Joseph, mást tú seta teg aftur til templið hjá Harrinum, sum tú tókst.

17 men hann græt beiskt, og presturin legði afturat, fari eg at elva til, at tú/fert/fara at drekka vatnið hjá Harrinum, 1, sum er fyri at royna, og so er tað, at tú//tygum skalt/skulu vera opin fyri teg/tykkum/tygum.

18 so tók presturin vatnið, og fekk Joseph at drekka, og sendi hann til eitt fjalla stað.

19 Og hann kom fullkomiliga væl aftur, og øll fólk undraðust, at hansara skuldarkenslu var ikki funnin.

20 so presturin segði, tí Harrin hevur ikki gjørt tínar syndir, hvørki eg geri teg/tykkum.

21 so hann sendi teir/tær/tey burtur.

22 Then Joseph tók Mary, og fór til hús hansara, rejoicing og praising Gud í Ísrael.

CHAPTER 12 1 Og tað kom at standa, at har fór fram ein decree frá keisaranum, sum øll vóru skatta, sum vóru skatta, sum vóru av Bethlehem í Judæa: 2 Og Joseph segði, eg fari at taka mær av, at børn míni eru skatta: men hvat skal eg gera við hesa unga kvinnuna?

3 To hava hennara skatt, sum kona mín skammast; og um eg skatta hana sum dóttir mín, veit hon ikki, at hon ikki er dóttir mín.

4 tá ið Harrin hjá Harrinum skal koma, lat hann gera tað, sum tykist honum gott.

5 Og hann keddur av assinum, og setti hana á tað, og Joseph og Simon fylgdi eftir henni, og kom til Bethlehem við trimum mílum.

6, sum Joseph vendi sær um at síggja Mary sorg, og segði við sær sjálvum, kanska er hon í pínu gjøgnum hatta, sum er við henni.

7 men tá ið hann vendi sær aftur, sá hann hana flenna, og segði við hana, 8 Mary, hvussu hendir tað, at eg onkuntíð síggi sorg, og onkuntíð látur og gleði í tínum/tykkara/tygara telja?

9 Og Mary svaraði honum, eg síggi tvey fólk við eygunum, tann gráti og syrgdi, hin flenna og gleði.

10 Og hann fór aftur tvørtur um vegin, og Mary segði við Joseph, tak meg niður úr assinum, tí tað er í mær, sum er í mær at koma fram.

11 men Joseph svaraði, Whither skal eg taka teg? fyri staðið er oyðimørkin.

12 segði Mary aftur til Joseph, tak meg niður, tí tað er við mær, sum er við mær.

13 Og Joseph tók hana niður.

14 Og hann fann har ein hell, og lat hana inn í tað.

CHAPTER 13 1 Og lat hana og synir hansara í hellinum, Joseph fór fram at leita eftir einum hebraiska konu í bygdini.

2 men sum eg fór, segði Joseph, eg hugdi upp í luftina, og eg sá skýggini, og tað, sum eg var í luftini, og tað var í luftini, og eg sá, at tey vóru í flogfarinum.

3 Og eg hugdi niður móti jørðini, og sá eitt borð breiddi seg, og arbeiða fólk, sum sótu runt í tí, men teirra hendur vóru á borðinum, og tey fluttu ikki at eta.

4 Tey, sum høvdu kjøt í munninum, ótu ikki.

5 Tey, sum lyfti hendurnar upp til høvdið, teknaði tey ikki aftur: 6 Og tey, sum lyfti teir/tær/tey upp í munnin, legði einki í munnin; 7 men øll andlit teirra vóru umvælt.

8 Og eg helt seyðin, og kortini stóð seyðin enn.

9 Og hon lyfti hondina upp til at smite tey, og hond hansara helt fram.

10 Og eg hugdi til eina á, og sá børnini við munninum tætt við vatnið, og nerta tað, men tey drukku ikki.

CHAPTER 14 1 so var eg ein kvinna, sum kom niður úr fjøllunum, og hon segði við meg, hvar list tú fert, O maður?

2 Og eg segði við hana, fari eg at spyrja um eina hebraiska konu.

3 hon svaraði mær, hvar er kvinnan, sum verður borið fram?

4 Og eg svaraði, í hellinum, og hon er betrothed fyri meg.

5 so segði mid kona tín, er hon ikki kona tín?

6 Joseph svaraði, tað er Mary, sum var útbúgvin í Holy av Holies, í húsinum hjá Harrinum, og hon datt til mína rúgvu, og er ikki kona mín, men hevur gjørt av Holy.

7 mid kona segði, er hetta satt?

8 hann svaraði, kom og vita.

9 Og mid kona fór fram við honum, og stóð í hellinum.

10 Then eitt bjart cloud yvirshadowed hellin, og mid kona mín segði, henda dagin er mín sál, tí eg havi sæð óvæntað ting, og salvation er við til Ísrael.

11 men á einum brádliga cloud gjørdist eitt gott ljós í hellinum, so at eyguni ikki kundu bera tað.

12 men ljósið lækkaði so líðandi, inntil barnið kom, og sucked bróst av mammu síni.

13 Then mid kona græt út, og segði, hvussu glor ein dag er hetta, har eg havi sæð hetta óvanliga sjónina!

14 Og mid kona fór út úr hellinum, og Salome hitti hana.

15 And mid kona segði við hana, Salome, Salome, eg sigi tær eitt mest óvæntað, sum eg sá, 16 A virgin hath kom fram, sum er nakað mótvegis náttúruna.

17 To sum Salome svaraði, As Harrin hjá Gudi, uttan so at eg fái serliga prógv um hetta málið, fari eg ikki at trúgva, at ein virgin hevur tikið fram.

18 Then Salome fór inn, og mid kona segði, Mary, honw teg sjálvan, til eitt stórt controversy er risen um teg.

19 og Salome fekk nøgd.

20 men hond hennara var viðered, og hon groaned beisk.

21 And segði, Woe to me, orsakað av mínum íquity; fyri at eg havi freistað Gud, og hond mín er til reiðar at sleppa av.

22 Then Salome gjørdi hana supplication til Harrin, og segði, O Gud hjá pápa mínum, minnist meg, tí eg eri av teimum, sum eg havi sæð, og Jacob.

23 ger meg ikki ein reproach millum børnini í Ísrael, men restore meg ljóða til foreldrini.

24 Fyri teg væl at kenna, O Lord, at eg havi framt nógvar skrivstovur av vælgerandi endamáli í tínum navn, og hava fingið mína løn frá tær.

25 Upon hetta ein eingil av Harrinum stóð við Salome, og segði, Harrin hevur hoyrt tína bøn, kom fram við hondini á barninum, og bera hann, og við tí merkir, at tú skalt verða aftur.

26 Salome, fylti við gleði, fór til barnið, og segði, eg fari at nerta hann: 27 Og hon vildi tilbiður hann, tí hon segði, hetta er ein frálíkur kongur, sum er føddur í Ísrael.

28 And beint Salome var læknað.

29 síðani fór mid konain út úr hellinum, varð góðkend av Guði.

30 And lo! Ein rødd kom til Salome, Declare ikki tað løgna, sum tú/hevur/hava sæð, til barnið skal koma til Jerusalem.

31 So Salome fór eisini avstað, góðtók Gud. CHAPTER 15 1 Then Joseph fyrireika seg at fara avstað, tí har einrose a great etingarólag í Bethlehem by kom av 1 nøkrum vísum monnum frá eystur, 2, hvør segði, hvar er kongurin hjá jødum? Fyri vit hava sæð hansara stjørna í eystur, og eru komin at tilbiður hann.

3 tá Herod hoyrdi hetta, var hann sera stúrin, og sendi boð til klóku menn, og til priests, og spurdi tey í býnum-hall,

4 Og segði, hvar hevur/hava tú/skrivað tað um Christ, ella hvar skuldi hann verið føddur?

5 So siga tey, at hann er, In Bethlehem of Judæa; fyri at tað er skrivað: Og tú/skalt/skulu gera tað, sum ikki er skrivað í landinum, list ikki tann minsta millum prinsurin, sum skal koma út úr tær/tykkum/tygum, sum skal stýra mínum fólkum.

6 Og at hava sent burtur frá priestunum, spurdi hann um menn í býnum, og segði, hvat tekin var tað, sum tú/sá/søgdu, at kongurin er føddur/fødd?

7 teir/tær/tey svaraðu honum, vit sóu eina óvanliga stóra stjørna millum stjørnurnar í himni, og so út-shined allar aðrar stjørnur, sum teir/tær/tey gjørdust ikki sjónligir, og vit vistu, at ein stórur kongur var føddur í Ísrael, og tí eru vit komin at tilbiður hann.

8 Then segði Herod til teirra, Far og gera íðin; og um tú/finnur/finna barnið, kom/komið við mær aftur, at eg kann koma og tilbiður hann eisini.

9 So vísu menn fóru fram, og hygg, stjørnan, sum tey sóu í eystur, áðrenn tey komu, til tað kom og stóð yvir hellinum, har ung barnið var saman við mammu síni.

10 so tóku teir/tær/tey fram við sínum dýrgripum, og bjóðaði honum gull og frankincense, og mínrrh.

11 Og verða ávarað í einum dreymi við einum eingil, at tey skuldu ikki koma aftur til Herod gjøgnum Judæa, tey fóru inn í sítt egna land við einum øðrum hátt.

CHAPTER 16 1 Then Herod varnaðist, at e hann var spott av teimum vísu monnunum, og at vera sera illur, meðan menn fóru at drepa øll børnini, sum vóru í Bethlehem, frá tveimum ára gomul og undir.

2 men Mary hoyrdi, at børnini vóru dripin, og tað var ikki nógv bangin fyri, at barnið var í einum oxi, og legði hann inn í eitt ox-manger, tí tað var einki pláss fyri tey í inn.

3 Elizabeth eisini hoyrdi, at sonur hennara var um at leita eftir, tók hann og fór upp í fjøllini, og hugdi runt í eitt stað at goyma hann; 4 Og har var einki loyndarmál at finnast.

5 so var hon groan við sær sjálvum, og segði, O fjallið av Harrinum, fáa mammu sína við barninum.

6 For Elizabeth kundi ikki klintra upp.

7 Og beinanvegin var fjallið býtt og fekk tey.

8 Og har sýntist teimum ein eingil av Harrinum, fyri at varðveita tey.

9 men Herod gjørdi at leita eftir John, og sendi tænastufólk til Zacharias, tá hann var ráð í altar, og segði unto hann, hvar hevur tú ikki krógvað son tín?

10 hann svaraði teimum, eg eri ráð hjá Guði, og ein tænari í altar; Hvussu skuldi eg vitað, hvar sonur mín er?

11 so tænastufólkini fóru aftur, og segði Herod alla; Á hvørjum hann var ícensed, og segði, er ikki hesin sonur hansara sum at vera kongur í Ísrael?

12 hann sendi tí aftur til Zacharias, sig okkum sannleikan, har er sonur tín, tí tú veitst, at lívið hjá tær er í mínum hond.

13 So tænastufólkini fóru og segði honum alt hetta: 14 men Zacharias svaraði teimum, eri eg ein martyr fyri Gud, og um hann rósti mínum blóði, Harrin fer at fáa mína sál.

15 Umframt at vita, at tú//tygum hevur/hava ósek blóð.

16 Tó Zacharias varð dripin í inngongdini á templið og altar, og um partition; 17 men børnini í Ísrael vistu ikki, nær hann varð dripin.

18 Then í tíma av salutation priests fór inn í templið, men Zacharias gjørdi ikki eftir at custom hitta tey og signi tey; 19 men tey hildu fram at bíða eftir honum at salute tey;

20 Og tá ið teir/tær/tey funnu, at hann ikki var í langa tíð, kom ein av teimum, har altar var, og hann sá blóð liggja á jørðini.

21 tá, hygg, ein rødd frá himni segði, Zacharias er dripin, og blóð hansara skal ikki verða turkað burtur, fyrr enn hevnd av blóði hansara koma.

22 men tá ið hann hoyrdi hetta, var hann bangin, og fór fram og segði priestunum, hvat hann hevði sæð og hoyrt; og teir/tær/tey fóru øll inn, og sóu sannroynd.

23 Then takið á templið, hvussuled, og vóru leigu frá ovastu til botns: 24 Og tey kundu ikki finna líkið, men bert blóð gjørdi hart sum stein.

25 Og tey fóru einwry, og segði fólki, at Zacharias var dripin, og allir ættin av Ísrael hoyrdi harof, og syrgdi fyri hann, og gramdi tríggjar dagar.

26 So tóku priestarnir saman um ein persón at eydnast honum.

27 And Simeon og hini priests kastaði nógv, og nógv datt á Simeon.

28 For hann hevði verið vissaði av Holy Spirit, at hann ikki skuldi doyggja, fyrr enn hann hevði sæð Christ koma í týttum.