Column Survival due to bits

De moderne technologie weet zich telkens weer aan te passen aan de veranderende omstandigheden in onze wereld. Of veranderen de nieuwe technologieën juist de omstandigheden waarin wij leven? En vraagt dat van ons om ons telkens aan te passen? Dan wordt dus steeds vaker een beroep gedaan op ons vermogen om te overleven in die virtuele wereld.

De vraag die bij mij dan opkomt is de volgende: Wat is het effect van Virtual Reality en Artificial Intelligence op ons gedrag? En vergroot het onze kans op overleven? Het zette mij aan het denken. Dus ik ging op onderzoek in de digitale wereld. En omdat mijn interesse bij het gedrag van apen ligt, zocht ik daar als eerst. En wat bleek? Wanneer je een chimpansee een VR-bril opzet, belandt hij in een virtuele wereld waarin hij - net als wij - een weg probeert te vinden. Stel je voor: een chimpansee met een VR-bril op zijn neus die een filmpje bekijkt van ballonnen. De reactie lijkt logisch: de aap probeert de ballonnen weg te tikken. Aan de wilde armgebaren kun je duidelijk opmaken dat de aap het gevoel heeft in een echte wereld te zijn. Interessant om naar te kijken. Net zo interessant als het kijken naar mensen met een VR-bril op. Vooral wanneer zij proberen op aanwijzing van hun collega’s een virtueel parcours af te leggen. Een parcours waarin zij door het invoeren van codes deuren kunnen openen, waarmee diezelfde collega’s tot de oplossing van de game komen. Ik heb zo’n game (van Windshift Catalyst) eens mogen observeren om daarna iets over het door mij waargenomen VR-gedrag te zeggen. Wat ik het mooiste vond? Dat mensen de meest vreemde bewegingen maken om zich in de virtuele wereld te verplaatsen en… dat de collega’s zonder bril met allerhande handgebaren proberen om die ene persoon met VR-bril te helpen. Zouden ze dan echt niet door hebben dat hun gebaren nooit gezien zouden worden? En nog mooier: wanneer de bebrilde collega de aanwijzingen niet snapt of opvolgt, worden de handgebaren nog stelliger en met meer kracht uitgevoerd. Het was komisch om te zien. Het geeft tegelijk aan hoe wij zijn ingesteld op direct visueel contact.

In mijn zoektocht naar voorbeelden stuitte ik vervolgens op een makaak die twee Neuralink*-kastjes in zijn brein geïmplanteerd had gekregen. De kastjes zorgen ervoor dat zijn hersenactiviteit wordt gemeten tijdens het uitvoeren van een opdracht: het verplaatsen van een wit stipje op een computerscherm richting een gekleurd vlakje. Wanneer het hem lukt om het witte stipje met behulp van een joystick juist te plaatsen, wordt het aapje beloond. Met de verzamelde data worden de implantaten geprogrammeerd. Het aapje kan zo de witte stip aansturen door alleen maar aan het verplaatsen naar het gekleurde vakje te denken, zonder joystick dus. Zo krijgt complexe techniek ineens een maatschappelijk zeer relevante toepassing, namelijk voor mensen die hun armen en handen niet meer kunnen aansturen. De technologie visualiseert bewegingen en zet deze om in actie op een computer. Zo kunnen mensen in de nabije toekomst beter overleven in hun eigen niet-virtuele wereld. Zie daar de enorme impact op gedrag. Survival due to bits.

Daniel Seesink adviseert bedrijven over passend gedrag bij de veranderende bedrijfsstrategie. Hij doet dit door gedrag op de werkvloer te observeren en zijn bevindingen te spiegelen. Het gedrag van apen vormt hierbij zijn onuitputtelijke inspiratiebron. Daniel geeft zijn bespiegelingen door in sprekende lezingen. Voor info en boekingen, neem contact op met Speakers Academy ®.