կարմրությամբ, որը ևս կամաց-կամաց կուլ էր գնում խավարի տիրակալությանը: Եթե ուրվականն անցնում էր հրապարակից բավականին հարավ գտնվող վագոն-տնակի կողքով, մուտքի վերևում կախված լամպից թափվող պղտոր լույսի տակ մի անգամ ևս կարելի էր տեսնել նրա անդիմագիծ գոյի հավաստումն, ու վերջ: Մարդը, որ մի պահ երևաց տնակի մուտքի լուսավոր եռանկյան մեջ, մինչ այդ որևէ բանով չէր դրսևորել իր գոյությունը, և հրապարակի անցուդարձին հատուկ ծխա-խոտների կարմիր առկայծումը, կարծես, նրան բնորոշ չէր: Քիչ անց տնակի հավանաբար արևելյան և արևմտյան պատուհաններից լույսի ընդհատվող ու տարօրինակ մի շեղբ, Մորզեի այբուբենի նման տկտկալով, ինչ-որ բան ասաց արդեն գիշերվա լռությանն ու հանգավ: Հետո լուսավոր եռանկյունին նորից արտատպեց մարդուն: Նա պայուսակի պես մի բան գցեց ուսին ու հապշտապ ձուլվեց ամենակուլ մթությանը: Ամեն ինչ լռեց:
III
Արդեն առավոտ էր, և հրապարակում հավաքված մարդկանց կիսաձայն զրույցներից գոլորշու նման ինչ-որ չարագույժ բան էր բարձրանում վեր` իր մեջ ամփոփելով քաղաքի անբնական լուսաբացը: Բնականը միայն ավտոմեքենաների ազդանշաններն էին, որ ստիպված էին այդ կերպ ճանապարհ բացել չշտապող ու պարապ ամբոխի միջով: Հրապարակի ծայրին հազիվ նշմարվող տնակը ներկայացման գլխավոր տեսիլն էր, և հերթապահ մի քանի ոստիկաններ իրենց
5