Gazette nr 7

Inhoudstafel

Giesbaergske koleuren gazette

giesbaergske gazette vordat de koleuren goe zoan vermingen

verdubbeling

Zomer ‘13-editie

Voorwoord van de redactie

Licht op de stad

Intussen in de wereld

Familie Mo Guuleed-Abdi, Somalië

Koleurenfeest 2013

Boeddhistische Blik:

Shodo Harada Roshi

Faqiri Zarifkan, Afghanistan

Geert De Vleeschouwer, ‘Crisis, een gouden kans’

Pablo Morales, Chili

Clem & Annie Peltier, Brussel

Barbara

Walter Aelvoet: FietsPraat

Fietscampagne

‘We Cycle this City’ Fietsverhalen

Jan Van Raemdonck, Boeddhisme in Myanmar

Boeddha Boodschap, Zen Sangha

Hannelore Schmid, Kinshasa

Familie Chaib, Marokko

Rebus - Autopia

Tamgnoue Wamba Christian, Kameroen

Velostories

De Rietbeemd, 25 jaar Schoolbankherinneringen

Nahid Mohammadi,

“The Forty Rules of Love” Gazetteproat

Abdul, Manige & Samona, Afghanistan

Cursiefje - Dana-principe

Poëzietjes ‘Zitterdezit’ Fotocollage - Colofon

Citaat ZH de Dalai Lama

Intussen

in de wereld In Kortrijk is de laatste begijn ter wereld Marcelly Pattyn op 92-jarige leeftijd in haar slaap overleden. Ze trad 71 jaar geleden in als begijn in SintAmandsberg bij Gent. In 1960 trok

Licht op de stad

Bomen zijn belangrijk. Niet alleen voor de fotosynthese waarbij boombladeren koolstofdioxide weten om te zetten in energierijke verbindingen zoals glucose en op die manier onze opgewarmde aarde helpen afkoelen; bomen zijn ook ijkpunten in een mensenleven. Ze zijn, per definitie, wat wij mensen vaak missen: geworteld. Waardoor ze ons onbewust blijven aantrekken: we kijken ernaar op, bij hevige wind zwaaien zij ons toe, schaduw vindt er een plek om te rusten wanneer het heet is, we mijmeren er graag, we denken er soms ‘s goed na. Armenstrekkend proberen we denkbeeldig even groot te zijn, als om de bovenste kruin te raken.

ze naar het begijnhof van Kortrijk. Daar werd ze de nieuwe organiste. Het laatste begijntje speelde vlot piano, orgel en accordeon. Met haar dood komt een einde aan een traditie die al ontstond in de late middeleeuwen. Het begijnhof van Kortrijk bestaat al sinds 1242. n De Chinese kunstenaar Ai Weiwei (55) heeft zijn eerste single uit: Dumbass. Ai WeiWei schreef het liedje tijdens zijn verblijf in de Chinese gevangenis. Hij werd in 2011 81 dagen vastgehouden voor zijn kritiek op de Chinese regering.

perskaart

Koleuren

Voor zover wij weten, zullen we nooit een boom zijn. Dat is enkel hen voorbehouden.

Elk van ons herinnert zich plaatsen, of tijden, uit een ver of dicht verleden, met een of meerdere bomen, die onopvallend de hoofd rol weten te spelen in onze memorie. We beginnen ons verhaal ook vaak met ‘Onder die boom’, of ‘Er stond een lange rij bomen’. Of nog ‘En de takken waaiden hevig heen en weer!’.

Buiten een kleurenpallet door de seizoenen heen gebruiken bomen ook geen taal en zijn daardoor sowieso intercultureel. Zonder grenzen.

Deze grenzeloze mijlpalen kunnen we best naar behoren blijven eren. En er op een respectvolle

Volgende maand komt er een volledig album uit. n Amerikaans Jazz-muzikant Charles Lloyd: “Ik ben nog altijd een kind in de muziek. Ik weet niet anders dan dat ik van muziek hou en dat ik met muziek het gewicht van de wereld wil helpen dragen. Het lijden zal altijd blijven, maar we moeten er bovenuit stijgen en met muziek een betere wereld maken. De wereld heeft meer tederheid nodig. Maar tederheid kun je niet afdwingen. In

manier mee omgaan. Omdat zij zoveel kunnen, wat een mens niet kan. Net zoals deze roze Japanners die bij de ingang van het Geraardsbergs Abdijpark dat eenmaal per jaar in de lente weten te doen, zo roos zijn. (WiSch)

Een krant zonder lezers is als een café zonder bier, en omdat wij geen bier brouwen, willen we als vrijwillige en onafhankelijke redactie onze lezers danken: dankuwel, ありがとう, gracias, спасибо, grazie, merci, terima kasih, herzlichen Dank, tesekkür ederim, thank you, obrigado, 谢谢, kiitos, va multumesc, شكرا, asante, voor het lezen en appreciëren van het vrij leesvoer dat wij u graag aanbieden via het publiceren van deze driemaandelijkse vrijwillige, onafhankelijke, interculturele publicatie.

‘Giesbaergske Koleuren Gazette’ verschijnt driemaandelijks online en gratis leesbaar op de website. Wie dat wil kan ze voortaan ook in papieren versie aanschaffen (beperkte oplage).

Veel lees-, kijk- & bladerplezier in deze zevende editie van de Giesbaergske Koleuren Gazette! De redactie (glunderend om uw sympathie en schrijvend aan een achtste Giesbaergske Koleuren Gazette die op 1 oktober verschijnt)

© Studio Schrever

Familie Mo Guuleed-Abdi Roots

in Somalië

“Geboorteland is ver maar blijft in mijn hart”

Vrees is ongegrond

Deze familie woont nu al 15 jaar in onze stad.

Mevrouw Abdi: “Mijn Afrikaans moederland wordt al lang geteisterd door oorlogen en allerlei machtsconflicten. Wij kwa-

men noodgedwongen naar hier en ginds hebben we nog weinig overgebleven familie. Onze vijf kinderen (Abdi, Abdirahman, Ayan, Liban en Loyan) zijn, behalve de oudste, hier geboren en gaan naar verschillende plaatselijke scholen. Het was hier natuurlijk hard wennen zonder familie. Bij ons thuis en in mijn moederland kan je altijd ergens terecht. Men maakt ook steeds wat teveel eten, omdat er altijd iemand langs kan komen! In de Weverijstraat, waar we vroeger woonden, hadden we

goede buren die ons meteen hielpen om hier wegwijs te raken.”

Gevaar godsdienst/cultuur?

“Ik kan best begrijpen dat de Geraardsbergenaars en vele anderen wat schrik hebben van onze religie en cultuur. Hoewel ik zelf moslim ben, ga ik niet naar de moskee. Ik en vele anderen hebben ook geen zin om medemensen van hun waarden te overtuigen. Iedere godsdienst wil ten andere het beste in iedere mens naar boven halen en bestendigen.”

“Soms denk ik er wel ‘s aan om terug te keren naar mijn geboorteland. Maar intussen hebben de kinderen hier vaste voet gekregen en willen hier hun toekomst uit-

bouwen. Na mijn inzet voor hun opvoeding, wil ik hier graag aan de slag in de boekhouding, een opleiding die ik intussen al een jaar volgde.”

Intussen hebben de vijf kinderen een fiets. Langs het jaagpad en op bredere voetpaden kunnen ze zich oefenen om te leren beter fietsen. Want een goede scholing en veel bewegen, zijn belangrijke dingen in het leven. Ook voor deze Afrikaanse Europeanen is gastvrijheid helemaal vanzelfsprekend, zoals we opnieuw zelf konden ervaren! (AMa)

Ayan, mama Abdi en Loyan

Mama en kids, met de fiets

Somalië geografisch

op zaterdag 7 september 2013 in Het Ideeënhuis,

i.s.m. Het Ideeënhuis organiseert Orkest van de Elim-gemeenschap

Vredestraat 20, Geraardsbergen

Bleri Lleshi (Brussel), over interculturaliteit Gastspreker: 3 3

met specialiteiten uit de wereld van en door verschillende culturele gemeenschappen

‘zjuskau petimatain’

Boeddhistische Blik

Shodo Harada Roshi

“Een plotse ontmoeting met Mumon Roshi”

Shodo Harada Roshi is zen-leraar en abt van een zenklooster in Japan en in Washington. Hij komt regelmatig op bezoek in Europa; in juni was hij te gast bij Zen Sangha in Gent. Een bijzondere ontmoeting.

Harada Seicho (° 26 augustus 1940, Nara, Japan) werd geboren als derde kind in een gezin van zes. Zijn vader was priester in een tempel, zijn moeder hielp daarbij. Het achtkoppige gezin had het niet breed, het waren harde tijden. Als kind had Seicho meer interes-

se in avonturenfilms en ruimteraketten dan in het boeddhistisch priesterschap. De kleine Seicho wilde dan ook piloot worden. Later, als tiener had hij een bijzonder interesse in de werking van de menselijke psyche en had hij er zijn zinnen op gezet om psycholoog te worden. Maar dat zou plots veranderen wanneer hij op een dag door zijn vader naar de tempel van Myoshin-ji werd gestuurd om er een pakje te bezorgen. Het was in de vroege ochtend dat Seicho op pad ging, en de bussen zaten overladen vol. Hij wrong zich

doorheen de vele passagiers om achteraan plaats te gaan nemen. Langs het gangpad van de bus kwam hij plots oog in oog met een mysterieuze persoon, die hem intens aankeek doorheen zijn brilglazen. Seicho kon niet anders dan toekijken hoe de oude man in lompen waarlijk licht uitstraalde, terwijl alle andere mensen op de bus overladen leken van zorgen en bekommernissen. Op dat moment zag de jonge Seicho in dat hijzelf, ondanks van geboorte in een tempel wonend, geen verdere binding had met de religie die eraan verbonden was. Dat hij zich veeleer afkeerde van het boeddhisme: hij vond tempels en priesters geen aantrekkelijk vooruitzicht. Daar in die bus, vroeg hij zich af om welke reden deze oude man ervoor had gekozen om zich in het spirituele pad te verdiepen, om zich daarmee te vereenzelvigen en zich daarin ook te uiten als priester -even later zou blijken dat het Yamada Mumon was. Toen de bus aan de volgende halte stopte en de priester uitstapte, besloot Seicho om hem te volgen. Yamada Mumon was op weg naar Reiun-in, een kleine boeddhistische tempel in Myoshinji. Seicho volgde hem tot aan de poort van de tempel, waar hij hem zag binnengaan.

Yamada Mumon Roshi was een zen-leraar in de lijn van Tenryuji en abt van Shofukuji in Kobe. Daarnaast was Mumon Roshi ook abt van Reiunin, een zij-tempel van Myoshinji en voorzitter van Hanazono Universiteit, de Rinzai Buddhist universiteit waar ook de jonge Harada gauw zou gaan studeren.

‘Deze ontmoeting deed me realiseren dat ik zo weinig af wist van het Boeddhisme, vertelt Harada. ‘Ondanks mijn betrokkenheid bij de tempel, als zoon van een priester had ik me afgekeerd van de teachings. Het is weinig waarschijnlijk dat ik ooit boed-

dhistische priester zou geworden zijn, mocht ik Mumon Roshi niet ontmoet hebben. Bij hem zag ik voor het eerst hoe de innerlijke kwaliteiten van een persoon werkelijk kunnen uitstralen en ik was vastbesloten om meer te weten te komen over de lessen die Mumon zo verhelderden’.

Tijdens zijn studie aan de Hanazono Universiteit overleed zijn vader. Zijn oudere broer nam de familie-tempel in Nara die door zijn vader was beheerd, over. Na het behalen van zijn universiteitsdiploma trok Seicho langs bergen en wouden te voet naar Shofukuji in Kobe, en hij werd een monnik van Mumon Roshi. Hij kreeg de naam Shodo (‘de ware weg’).

Zijn beoefening was intens met vele wekenlange sesshins. Na een bepaalde sesshin voelde hij zich echter onvoldaan over zijn spiritueel werk: hij had ondanks alles nog steeds geen kensho (‘verlichting’) bereikt. Twee jaar later was dat nog steeds zo, en hij vroeg Mumon Roshi om het klooster te mogen verlaten en zich helemaal alleen terug te trekken in de bergen tot hij verlichting zou bereiken. Mumon keek hem stil aan en vroeg wat hij dan zou doen wanneer hij geen verlichting zou bereiken. Seicho’s antwoordde resoluut dat hij niet zou terugkeren naar het klooster vooraleer hij verlichting had bereikt. Er werd hem toestemming gegeven het klooster te verlaten en hij vertrok.

Seicho zette zijn intense beoefening in zazen voort. Het was hard werk. Op een bepaald ogenblik, op een zaterdag, stootten twee studenten op hem terwijl hij in zazen zat. Ze vroegen of hij een boeddhistische monnik was. Op zijn bevestigend antwoord uitten de twee hun bewondering: dat hij toch geluk had om de hele tijd tijd niets anders te hoeven doen dan mediteren, terwijl zijzelf hard moesten werken om te

overleven in de wereld en enkel op vrije weekends zich konden toeleggen op het bezingen van de Boeddha.

Op dat ogenblik, kwam Harada tot werkelijk inzicht; alle lasten vielen meteen van hem af en hij zag in wat de twee studenten bedoelden. Hij begreep dat hij tot nu toe enkel met zijn ego bezig was geweest, dat hij enkel maar een bevestiging van zijn eigen kleine ik had gezocht en dat hij op die manier nooit een kensho ,zou kunnen bereikt hebben. Vanaf dat ogenblik werd alles anders voor ‘m. Het zitten in zazen viel hem minder zwaar, i.p.v. rond te kijken bleef zijn blik tijdens de zazen werkelijk gefixeerd op een plek en zijn inzicht in koans verliep veel makkelijker.

Shodo Harada oefende intens in Shofukuji gedurende twintig jaar.

Op een dag had de vorige abt van Sogenji aan Mumon Roshi een op-

volger gevraagd, waarop Mumon Roshi Shodo Harada aanwees.

Shodo Harada ontving de transmissie en kwam naar Sogenji om er studenten en beoefenaars van over heel de wereld te ontvangen. Later begon hij ook een centrum in Washington (Verenigde Staten) en vestigde ook een zenklooster in Duitsland, om van daaruit activiteiten in Europa te organiseren. Hij is tevens gespeciliaseerd in Japanse kaligrafie. Intussen gaat hij ook elk jaar naar Japan om er sesshins te leiden.

Shodo Harada Roshi mag beschouwd worden als de immanente bevestiging van de Boeddha Dharma in de hoogst mogelijke vorm. (WiSch)

Faqiri Zarifkhan

Roots in Afghanistan

“Een

leven ver van mijn moeder, broer en zus”

Niet makkelijk om gelukkig te zijn

Voor Faqiri is 22 juni 2010 een datum om nooit te vergeten: hij moest helemaal alleen zijn verscheurd moederland Afghanistan verlaten. “Je komt in een totaal onbekende wereld, waar je niets van af weet. Je weet dat een dossier aangelegd wordt en dat je een ganse procedure moet doorlopen. Ook al weet je zeker dat deze verhuis alleen gedwongen was…”.

Drie jaar later ontmoetten we Faqiri op de Markt van zijn nieuwe thuisstad Geraardsbergen. Met

een stadsuitrusting wil hij er mee voor zorgen dat de stad proper is. Hij spreekt heel goed Nederlands, heeft een aanstekelijke glimlach en belt regelmatig met zijn achtergebleven moeder…

Het aanvoelen van een echte mama

Faqiri kent ook de geschiedenis van vreemde soldaten in Afghanistan: de Turken, Engelsen, Russen, Amerikanen… allemaal kwamen ze langs voor de rijkdommen van het land. En de Taliban is daar ook het grote spookbeeld in een sfeer van

rechtsonzekerheid en onderlinge spanningen tussen de bewoners. “Typisch voor mijn land is dat het het eerste rijstland is. Mannen en vrouwen bewegen zich grotendeels apart in het sociale leven. Het respect voor de ouders en de ouderen zit er sterk ingebakken…”

Intussen heeft de jonge Zarifkhan al een duidelijk beeld gekregen van onze samenleving: veel geld, veel kortstondige en wisselende relaties, weinig respect voor ouderen, en weinig respect voor allerlei regels. Als onderhoudsman van de stad weet hij maar al te goed hoe diep de ziekte zit van sluikstorten en verspilling… “Intussen ben ik lid van de boksgroep van Hovic (een stadsgenoot met Armeense roots: hij is bokser op internationaal niveau, red.). Boksen is goed voor de beweging, zelfverdediging en inzicht. En elke sport is niet in het minst belangrijk voor de ontwikkeling van de geest en het realiseren van jezelf. Dat geldt ook voor de bokssport.”

Wat Zarifkhan ook telkens weer blijgezind maakt, is wanneer hij zijn moeder kan bellen: “Ze kan niet echt gelukkig zijn als een van haar kinderen weg is, zegt ze. Ook herhaalt ze regelmatig dat ik precies minder gelukkig ben en minder lach dan vroeger. Het is een harde dobber als je wordt weggerukt uit je familie. Maar ik moet verder. Binnenkort maak ik een uitgebreide test mee

wat mijn mogelijkheden van opleiding en werk zijn voor de toekomst. Ik zal in ieder geval mijn best doen en kijk ernaar uit om mijn leven verder uit te bouwen. (AMa)

Afghanistan geografisch

Faqiri Zarifkhan

Kleinkunst met een boodschap

Geert De Vleeschouwer

‘Crisis, een gouden kans’

Zoals dat altijd het geval al is geweest, schijnt het licht in de duisternis: op een woensdagavond in de voorbije maand mei was dat bij de kleinkunstvoorstelling van Geert De Vleeschouwer ‘Crisis, een gouden kans’, in Het Ideeënhuis van Geraardsbergen.

Na de voorstelling in het gezellige, onafhankelijke Huis hadden we een boeiend gesprek met hem: die avond nog bij kaarslicht, nu voluit verhelderend in de zevende editie van de Giesbaergske Koleuren Gazette.

In een vorig leven was Geert zakenman in de IT-wereld geweest, met verschillende vestigingen. Tot de drukte hem naar een burnout had geleid en hij aanpassen moest. Een reis naar Indië bracht inzicht: hij zou het nu anders doen, verkocht wat hem tot dan toe lief was geweest -zijn bedrijfen richt zich sindsdien op het leven. Zijn brio om voordrachten te geven behield hij evenwel, en gelardeerd met zelf geschreven nummers wil hij zijn toehoorders nu wegwijs maken in het kluwen van de financiële elite die ons allen aanstuurt -of we dat willen of niet.

Geert noemt meteen twee mogelijkheden op om de financiële economie te overleven: ‘Bouwen aan een lokale gemeenschap en

het gebruik van alternatieve betaalmethoden zoals een complementaire munt kunnen ons terug naar een balans in de samenleving brengen, waarin de nadruk opnieuw ligt op ethiek, op een gezonde moraal.’

‘Als winst geen punt meer is’, gaat hij verder, ‘leven we in een goede wereld. Winst is de kern van heel veel ellende. Alleen als we daarvan ten volle bewust worden, kunnen we uit die mallemolen geraken. En daarin moeten we creatief zijn om dat te kunnen doen. Enkel creatieve ideeën kunnen ons uit de gevangenschap van de Euro halen.’

Want uiteindelijk kunnen we geluk enkel bereiken wanneer we onze talenten kunnen ontplooien en die inzetten ten voordele van de anderen.

‘We zitten beslist al in een keerpunt’, zegt Geert, ‘en het is belangrijk om daarin met z’n allen verder te gaan’. Dat kunnen we doen door het gebruik van complementaire betaalsystemen (zoals Lets, dat met een ruileconomie tevens de sociale cohesie bevordert, red.), het aanboren van vrije energie (want energie is overal en daarin is volgens Geert nog heel wat te ontdekken), meer aandacht voor spiritualiteit en lokaal ondernemen met een behoud van de kleinschaligheid waardoor het belang van de winstmarge vermindert.

Geert met zijn levensgezellin Adinda

Geert weet wat winst is, door de ervaringen in zijn vorige leven als zakenman in de IT-wereld. Hij weet ook waartoe het een mens kan brengen. Na de stopzetting van zijn activiteiten als IT-er, kon hij zich toeleggen op wat hij echt graag doet: het schrijven van liedjes en het geven van lezingen. Op vrijwillige basis. ‘Als ik zou betaald worden voor deze spreekavond hier in het gezellige Ideeënhuis zou ik heus niet gelukkiger naar huis rijden. Integendeel!’. Hij onderstreept dat onze economie -voolopig!- een vangnet blijft en dat we best betaalsyste-

men kunnen combineren. ‘Want vroeg of laat -eerder vroeg dan laat- spat de hele financiële wereld uit elkaar. Van de financiële economie blijft dan niets meer over. Daarom is het belangrijk om nu al te beginnen met die complementaire betaalsystemen’. (WiSch)

Message in a Chili

Pablo Morales is van geboorte al van meerdere culturen thuis: vader Rodrigo heeft zijn roots in Chili, moeder Lydia heeft de hare in Geraardsbergen. Op een scharnierpunt in zijn leven -tussen het secundair en hoger onderwijs- wil Pablo de cultuur van zijn vader beter leren kennen en hij besloot om een jaar lang rond te reizen in het Zuid-Amerikaanse land. In september 2012 vertrok hij vanuit zijn thuisstad Geraardsbergen. Via zijn blog hield hij vrienden en kennissen graag op de hoogte van zijn belevenissen.

We brengen verslag uit zijn blog-nota’s.

‘zondag 24 februari 2013 Dit wordt het laatste berichtje voor een lange tijd.

Ik zit nu in San Pedro de Atacama en heb de voorbije week hier rondgedwaald.

Morgen vertrek ik richting Argentinië en neem afstand van het origineel traject.

Twee dagen geleden werd mijn netbook, waarmee ik mijn blog bijhou, gestolen. Ik kon maar niet stoppen met denken dat ze al mijn herinneringen vanaf september tot nu gestolen hadden.

Ik moet wel toegeven dat ik schrok hoeveel belang het materiële kon hebben, of toch had voor mij. Nu weet ik intussen dat ik al die herinneringen nog in me heb en ik deel ze nu verder met de mensen die ik ontmoet, wat

ook een hele fijne en directe ervaring is.

Ik moet ook toegeven dat ik me nu lichter voel, minder gestresseerd. Het besef is gekomen dat mijn reis beleven nu het belangrijkste is, in plaats van me zorgen te maken over mijn spullen, over mijn netbook in het bijzonder.

In San Pedro heb ik weeral zeer veel mooie mensen leren kennen, fascinerende mensen. Ze hebben me vanuit zichzelf zeer goed geholpen om mijn reis verder te plannen. Ze toonden me aan hoe ik mijn reis moet beleven, op eigen manier.

Dit is, denk ik, een van mijn beste ervaringen.

Het plan is dat ik nu naar Argentinië reis en vandaar verder naar Bolivië en Peru. Maar deze keer ga ik dat al liftend doen (door Argentinië op z’n minst; Bolivië en Peru ken ik niet genoeg).

Mijn reiservaringen schrijf ik nu in een boekje dat ik cadeau heb gekregen . Eigenlijk voelt dit ook veel beter aan.

Op een manier is het persoonlijker en ook spannender (ik mag namelijk geen fouten schrijven, want ik heb hier geen tip-ex).’

(Pablo Morales)

De belevenissen van Pablo in Chili (tot maart 2013) kan je nog steeds lezen op zijn blog: http://pablomoralesinchili. blogspot.be

Pablo Morales

Regio Aysen in Patagonië (Chili)

Clem & Annie Roots in Brussel

“We

moeten de jeugd tonen hoe de wereld weer beter kan”

Hoewel de migratie van deze twee geboren Brusselaars slechts over een afstand van pakweg 50 km liep, noemen ze zich graag artistes-nomades : het laatste heeft alles te maken met hun reis-karakter, het eerste met hun actieve leven, Clem als kunstschilder en Annie als zangeres.

Zo’n twaalf jaar geleden streken ze neer in Geraardsbergen, na een eerste deel van hun leven

in Brussel te hebben gewoond. Toen ze de kleine stad zagen, waren ze direct verkocht: als kunstschilder begon Clem zijn nieuwe woonplaats meteen uit te beelden in zijn werken. Zoals hij dat altijd al gedaan had, vermengde hij de kunstdoeken met mythische taferelen die hij vaak terugvindt bij o.a. Wagner.

‘Wagner was een uitmuntend componist, wat zeg ik: hij is absoluut de grootste componist ooit! Hij is dat d’ailleurs nog steeds in zijn muziekstukken waarin hij verder leeft (hij lacht). Wagner is van het niveau van Nietsche: een zelfde soort denker, een filosoof. Een anarchist ook.’

Dit jaar vieren we de 200ste verjaardag van Wagner en op Clem’s voorstel maken de leerlingen van basisschool De Dender werkjes daarrond.

‘Daarvan zullen ze des te meer opnieuw glans in hun ogen krijgen, omdat het hen zal helpen op een open manier naar de wereld te kijken. En daar worden we allemaal beter van: het kan ons helpen om terug naar een mooiere wereld te evolueren, meen ik.’

In een eerdere ontmoeting met de jonge mensen van die school, had Clem hen door de expo van ‘De Schatten van Toetanchamon’, in Brussel, gegidst. Als kunstschilder kon hij hen maar al te makkelijk meenemen in de creatieve levensstijl van de Egyptenaren. Om de kennismaking met zo’n rijke Egyptische cultuur af te ronden, mochten de leerlingen tekeningen en schilderwerken daarover maken. Clem liet hen even verbeelden dat de Dender de Nijl zou zijn, ‘want een rivier is steeds aanvoerder van andere invloeden, van een grenzeloze creativiteit. Een rivier in een stad is een heel belangrijk symbool.’ De kinderen konden dan hun creativiteit de volle loop laten om dat zinnebeeld op papier te zetten. In het teken van Wagner’s tweehonderdste verjaardag stelde Clem al soortgelijke opdracht voor: ‘Dat zou dan een mooie overgang voor die kinderen betekenen, van de lagere school naar het secundair kunnen.’

Clem is er vast van overtuigd dat tekenen en schilderen van essentieel belang zijn in het leven. Het helpt je om verder na te denken, om niet vast te gaan zitten in denk- of leefpatronen. Dat kan je van alle creatieve uitingen zeggen, en niet in het minst van zang: Clem’s levenspartner, An-

nie, is zangeres. Ze doet dat o.a. bij het koor van Gaudicanto (een zestigkoppig koor, met wekelijkse zangplaats in Grimminge, red.), waar ze zich goed thuis voelt. Het zingen als soliste vindt ze nog uitdagender. Een uitdaging die ze graag aangaat. ‘Als ik op zo’n voorstelling dan door een bekend pianist wordt gefeliciteerd, doet mij dat heel veel deugd. Het voelt mij dan alsof ik een beetje zou zweven, maar ik hou de voeten goed op de grond’, vult Annie vlot aan. Momenteel bereiden ze samen

In zijn schilderijen verwerkt Clem zichten op de stad Geraardsbergen met mythische taferelen.

Clem & Annie Peltier

Giesbaergske Koleuren Gazette

Clem’s volgende schilderstentoonstelling voor, die loopt van 28 juni tot 28 juli in Contemporary Art Gallery ‘Espace Blanche’, Brussel (vlakbij de Grote Markt).

‘Exposities doe ik al veertig jaar lang, én heel graag.’ Eerder dit jaar exposeerde hij al in Londen en Istanboel. ‘Mijn allereerste expo was op bijna dezelfde

Clem in zijn schildersatelier

plaats in Brussel, in de toenmalige Gallerie L’ Archange (‘aartsengel’) die ook het symbool is voor de stad Brussel. En vanop die plaats waar toen voor het eerst mijn schilderwerken werden tentoongesteld, kon ik Barbara horen zingen, in een van de kelder-cafés waar ze toen optrad. Dat bracht mij meteen in een heel bijzondere sfeer: het was alsof ik mij bevond op de Parijse Saint-Germain-des-Prés (Parijse woonwijk aan linkeroever van de Seine, red.), waar kunstenaars een eigen stadsambiance hadden weten op te bouwen.’ Clem kijkt vanin de tuin even het begin van een mooie zomer-

Barbara

De Franse Barbara was van Joodse afkomst en moet tijdens de bezetting door de nazi’s in de Tweede Wereldoorlog met haar familie onderduiken. Na de oorlog geeft een buurvrouw-zanglerares aan Barbara de kans om haar prille zangtalent te ontwikkelen en krijgt ze zang- en pianolessen in de Ecole Supérieure de Musique. Ze zingt ook in een populair cabaret in Parijs. Haar ranke gestalte, zwarte kledij en gitzwarte haren versterken meteen de typische, melancholische stijl die haar eigen is en die het beeld oproept van een teleurgestelde liefde. In 1950 komt ze in Brussel wonen. Ze maakt meteen deel uit van de Brusselse kunstenaarsgemeenschap en krijgt van haar artistieke vrienden een concertzaal ter beschikking waar ze o.a. de liederen van Edith Piaf en Juliette Gréco brengt. Haar carrière ontwikkelt zich echter langzaam

en het is moeillijk om de eindjes aan elkaar te knopen.

Terug in Parijs, in 1952, ontmoet ze Jacques Brel. Het wordt een hechte vriendschap tussen de twee en ze vertolken samen enkele van Brel’s nummers. In die tijd ontmoet ze ook George Brassens. Intussen vormt zich een trouw publiek voor haar optredens die ze in kleine zaaltjes geeft. Het zijn vooral studenten van het Quartier Latin in Parijs die zich rond haar scharen.

In 1957 keert ze terug naar Brussel, neemt er haar eerste plaat op en wordt echt beroemd door optredens in de toenmalige muziektempel Bobino bij Montparnasse in Parijs. Met een nieuw repertoire weet ze een vast publiek verder rond zich te verzamelen en in 1964 tekent ze een platencontract bij Philips Records, het platenlabel dat in 1950 was opgericht door de Nederlandse electronicaconcern Philips.

In haar eigen composities wordt ze vooral geïnspireerd door toenmalige grote vedetten Mireille en Charles Trenet. De liedjes van Barbara versterken het melancholische karakter van haar repertoire. De lyrische poëtische teksten, haar dramatiek en de diepgang van de emotie in haar stem zijn drie van Barbara’s eigenschappen die haar verzekeren van een publiek die haar dertig jaar volgt. Beroem-

avond in, over de daken van de huizen. Maar hij vervolgt snel vurig: ‘De stem is sans aucun doute een van de mooiste muziekinstrumenten die we hebben. Het is beslist geen toeval dat ik mijn leven deel met een zangeres.’ Souriant kijkt hij nu naar Annie, die ons nog wat koffie schenkt. De zomer kan niet meer stuk. (WiSch)

Expo Clem Peltier, van 28 juni tot 28 juli in Contemporary Art Gallery ‘Espace Blanche’, Kolenmarkt 3, 1000 Brussel. www.espaceblanche.be www.clempeltier.info

de nummers uit die tijd zijn ‘Ma plus belle histoire d’amour c’est vous’, ‘L’aigle noir’, ‘Nantes’, ‘La solitude’ en ‘Une petite cantate’. Het album ‘Barbara chante Barbara’, uitgegeven in 1965, wordt een groot succes en bij de uitreiking van een belangrijke muziekprijs breekt ze de trofee in stukken en deelt ze uit aan haar technici, om haar dankbaarheid te tonen. Op vrijwillige basis doet ze schenkingen en gaat ze haar beroemdheid gebruiken om hulp te bieden aan arme kinderen. Van 1969 tot 1977 wordt ze actrice en speelt onder meer samen met Brel in zijn film ‘Franz’ (1971) waarvoor ze ook de muziek schrijft. In 1977 sluit ze haar acteertalent af in de film ‘Je suis né à Venise’ in een regie van danser en choreograaf Maurice Béjart. Ze blijft in de jaren zeventig muzikaal actief en gaat op tournee in Japan, Canada, België, Israël, Nederland en Zwitserland. Begin jaren tachtig verschijnt haar album ‘Seule’, dat in 1981 een van de best verkochte platen wordt. In 1982 ontangt ze de

Grand Prix du Disque voor haar bijdrage aan de Franse cultuur. Eind jaren tachtig gaat ze zich actief inzetten voor fondsenwerving voor het onderzoek in de strijd naar aids en in 1988 ontvangt ze de Légion d’ Honneur, de hoogste en belangrijkste Franse nationale onderscheiding. Haar memoires begint ze te schrijven in 1996. Ze zouden pas na haar overlijden in 1997 verschijnen. De herinneringen aan de Franse chansonnière blijven echter levendig: de gemeente Saint-Marcellin in het Franse departement Isère (regio Rhône-Alpes) waar Barbara en haar familie tijdens de Tweede Wereldoorlog onderdoken, besluit in 1998 om een plein naar haar te noemen en organiseert nog steeds activiteiten rond haar oeuvre en persoonlijkheid. (WiSch)

Op deze link haar grootste succes: http://youtu.be/qjetz4xJZ9o. Een intro op de ontmoeting Barbara-Brel: http://www.filmsdocumentaires.com/films/1342-tusauras-qui-je-suis

Barbara en Brel in Brel’s film ‘Franz’

Cover van Barbara’s ‘La Fleur d’ Amour’

Walter Aelvoet

“Een stralende zon lacht mij en mijn fiets toe: waarlijk heerlijk!”

In ‘Fietspraat’ brengt Walter Aelvoet, voorzitter van de Fietsersbond GeraardsbergenLierde, een stukje met zijn ervaringen als fervent fietser in het dagdagelijkse leven. In dit stuk vertelt hij over een uitstap per fiets naar de Nederlandse Hoge Veluwe.

Knooppunten

‘Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur zichzelf een weg baant’, zong Boudewijn De Groot bijna veertig jaar geleden, een prachtig beeld dat nog steeds overeind blijft. Een fietstocht naar de Hoge Veluwe is geen wereldreis maar een leuke vakantietrip op weg naar een Natuurpunt-weekend-uitstap.

Knooppunten zijn een hulpmiddel, het is wel zaak om er de fiets-veilige verbindingen in op te zoeken. Het is zalig ligfietsen langs waterwegen en oude tram- en treinbeddingen, en alleen onderweg zijn betekent daarom niet eenzaam. Nog van de stilte kunnen genieten op paden ver genoeg van het autowegennet is een echte zegen. Oortjes van een mp3-speler zouden wel vloeken in deze omstandigheden. De auto lijkt nog niet uitgevonden en mensen nemen nog

de fiets ergens naartoe. Knooppunten zijn handig, maar als je er eentje mist zit je in nesten. Terugkeren naar het laatste bordje dat je verder op weg moet helpen is dan de boodschap. Klinkt simpel, maar is het niet altijd. Het beeld van de weg terug kan totaal verschillen van de weg er naartoe.

Ben je niet alleen het noorden maar ineens alle windstreken kwijt, dan sta je daar te sakkeren dathet-niet-meer-mooi-is.

De wanhoop nabij?

De redding is niet veraf!

Als uit de hemel gezonden verschijnt er een fietser die onmiddellijk de hulpeloze toerist gespot heeft. Een man die gans Europa per fiets doorkruiste heeft natuurlijk oog voor een fietser in nood. De redder noemt Ron, verneem ik even later. Ron’s verhaal over al zijn omzwervingen is uitermate boeiend. Is er in die uitpuilende reisagenda nog tijd vrij om te gaan werken vraag ik me af?

Samen de kaart en de situatie opnemen en vijf minuten later zitten we weer helemaal op

koers. Hij fietst nog een eindje mee vooraleer we afscheid nemen. De zon lacht me toe en in de beste stemming bereik ik het volgende rustpunt.

Je gelooft je ogen niet, maar hier staat Ron me zowaar op te wachten! Zonder verdere uitleg rijdt hij weer een eind mee om dan definitief een andere richting uit te gaan. Kleine en grotere verrassingen kruiden de tocht. Een kat die plots opduikt flitst op volle snel- heid tussen de

twee wielen door en bereikt ongeschonden de overkant. Een egel doet er wat langer over en is , gelukkig voor hem en mijn bandjes, gemakkelijk te ontwijken. En dan … als een duivel uit een kastje springt Ron weer te voorschijn. Je zou voor minder achtervolgingswaanzin krijgen.

Tijd voor een tweede definitief afscheid en het opzoeken van het logeeradres bij één van de vele “Vrienden op de fiets” die Nederland rijk is. Voor weinig geld krijg je een overnachting met ontbijt aangeboden en meestal nog een toffe babbel er bovenop. Enige voorwaarde : je reist met de fiets. Veel zon, geen regen, meer is er niet nodig om de tocht helemaal tot een succes te maken.

De Hoge Veluwe ligt nu op één dag fietsen, en enkele veren verder doorkruisen we het land van Maas en Waal waar niet onze vriend Ron maar Boudewijn De Groot ons verwelkomt.

Naar Otterlo fietsen is op zich niets bijzonders en toch denk ik er nog dikwijls met veel plezier aan terug. Een schitterende natuurvierdaagse als afsluiter, meer is er echt niet nodig. (Walter Aelvoet)

Fietscampagne

van de Giesbaergske Koleuren Gazette

We Cycle this City

De redactie van de Giesbaergske Koleuren Gazette is fietsvriendelijk en dat wil ze bevestigen met haar Fietscampagne ‘We Cycle this City’. Het conceptidee is om aan te tonen dat je beter niet met de auto in de stad rijdt: je neemt (veel te veel) plaats in, je stoort je medemens met lawaai, gevaar, overlast, vervuiling en bovendien stoor je ook jezelf, want je raakt je auto niet kwijt, je moet veel

betalen voor een parkeerplaats, je staat heel vaak in de file temidden van andere automo(de)bielen en je wordt er heus niet blijgezind van, van dat autogedrag. Het bedenken en uitwerken van de campagne zijn het werk van fotograaf en reclamemaker Wim Schrever.

De volledige fietscampagne kan je vinden op http://www.giesbaergskekoleurengazette.be/ fietscampagne.htm

Hoe (on)gelukkig maakt uw wagen u?

Met welk gevoel stapt u uit de auto?

Moe, verveeld, beu, lastig, leeg, opgeblazen??

Probeer dan morgen

de fiets uit en merk meteen het verschil: hoe voelt u zich nu?

Blij, opgeruimd, actief, energiek, levensvol!

Think twice!

Doen!

Je moet wel goed gek zijn om je in een stad als geraardsbergen met de auto te verplaatsen: er is geen doorkomen aan! Bovendien heeft de stad voor-

zien in dubbele rijrichting voor fietsers in alle straten van de stad, én in twee ruime parkings op de stadsrand voor wie de fiets in de auto wil meenemen.

Omdat fi etsen meer uitspaart dan brandstof Fietscampagne ‘We Cycle this City’ is een campagne van Giesbaergske Koleuren Gazette

Meer mensen veilig op de fiets

© Studio Schrever

Fietsverhalen van overzee - Kopenhagen

In ‘Fietsverhalen van overzee’ laten we lezers ver-

tellen over hun fietservaringen in het buitenland. Anaïs verblijft een jaar lang in Kopenhagen, om er haar studie Bio-Ingenieur af te werken. Ze vertelt ons hoe het leven is in fietsparadijs bij uitstek: Kopenhagen, de hoofdstad van Denemarken.

Iedereen fietst in Kopenhagen! Deel 2

De zon is van achter de wolken gedoken in Kopenhagen, iedereen komt op straat, mét de fiets. Heel Kopenhagen fietst overal naartoe, want onder een zonnestraaltje is het nog zo fijn! Een zacht briesje waait door de haren, de lente is aangekomen.

We verkennen nu ook de buitenwijken van Kopenhagen, al fietsend natuurlijk. We gaan naar het strand met de fiets, we bespieden herten in het hertenpark met de fiets, we fietsen naar andere Vikingsteden. En als we te moe zijn, mag de fiets gewoon gratis mee op de trein of metro. Overal gaat de fiets dus mee naartoe. Het is toch zo gemakkelijk, want met de auto rondrijden is moeilijk in de stad en een auto parkeren in uiterst duur in Kopenhagen. Op die manier stimuleert de stad om de fiets te gebruiken. Ook de bakfietsen komen buiten. Elk gezin in Kopenhagen heeft een bakfiets. Dit als vervoersmiddel voor de kindjes, de boodschap-

pen, de hond of zelfs de man of vrouw. De fietspaden in Kopenhagen zijn breed genoeg gemaakt, zodat bakfietsen en fietsers naast elkaar kunnen fietsen. België kan nog wel wat leren van zo een fietsbeleid!

Het einde van mijn Eramus ervaring zit erop. Ik ben net mijn fiets gaan inleveren, een beetje met een droef gevoel, want hoe moet ik nu overal naartoe? Op mijn laatste dag in Kopenhagen wandel ik de hele stad door met twee vriendinnen. We tonen elkaar de plekjes die ons het meest zullen bijblijven. Het is een heuse tocht geworden, mijn voeten doen pijn. Wat mis ik mijn fiets!’

Van de Walle, 23 jaar

Fietsverhalen van hier - MPI Sint-Vincentius

Met de jaarlijkse actie ‘Bike to Work’ wil De Fietsersbond werknemers motiveren om vaker de fiets te gebruiken in het woon-werk verkeer. Ook in MPI Sint-Vincentius VianeDeftinge werd het dit jaar succesvol opgestart.

Een welgemeende fietsproficiat voor de dames en heren van MPI Sint-Vincentius in Viane en Deftinge, die dit jaar deelnamen aan de actie ‘Bike to Work’: er namen niet minder dan 35 personen deel aan het jaarlijks evenement van de Fietsersbond om meer mensen naar en van het werk te laten fietsen. Kijk hoe opgewekt ze op de foto staan!

Fan-fiets-tastisch! Keep going!

Fietsvertelsel

Een lezer van Walter’s verhalen mailde ons zijn eigen fietsverhaal, dat we met u willen delen:

“Beste Walter, Bij deze wens ik je te danken voor je inspirerende woorden in je fietsverhalen. Reeds bij het begin van mijn loopbaan beschikte ik over een

bedrijfswagen voor mijn woonwerk verplaatsing. Dagelijks reed ik van Geraardsbergen naar Nino-ve en terug. Ook al is het maar een korte afstand, de laatste jaren zat ik met steeds meer ergernis achter het stuur. Stilaan begon de idee te groeien om de verplaatsing met de fiets te maken. Midden vorig jaar kocht ik

een nieuwe fiets en wat kledij en dankzij je positieve “vibes” heb ik op 1 april de klik gemaakt: nu fiets ik dagelijks 2x20 km door een prachtig stukje natuur langs de Dender, weg van het drukke verkeer. Ik ondervind nu al de voordelen van de dagelijkse fysieke inspanning maar wat mij vooral opvalt is de sterkere men-

tale weerbaarheid. Dit laatste had ik niet verwacht en is nu dé motivatie om door te zetten. Nogmaals dank Walter voor je inspiratie. Ik kijk uit naar je volgend fietsverhaal!

Met vriendelijke groeten, Bart Bruyneel Geraardsbergen”

Anaïs

Anaïs Van De Walle

Deken Jan Van Raemdonck Boeddhisme in Myanmar

“Bevrijding van alles wat mensen bezighoudt”

Deken van Geraardsbergen Jan Van Raemdonck reist en schrijft graag. Beslist een goede keuze voor iemand die een kerkgemeenschap leiden mag: reizen houdt je jong en open-minded, zoals mag blijken uit zijn reisverslag.

Hij brengt een relaas van zijn reis naar Myanmar en de verrijkende kennismaking met het boeddhisme van dat land.

Op bezoek bij de boeddhisten van Myanmar, het vroegere Birma

Onlangs had ik het genoegen om samen met familie en vrienden het vroegere Birma, nu Myanmar geheten, te mogen bezoeken. Een land dat zo groot is als Duitsland en Groot-Brittannië samen beschrijven is niet eenvoudig, zeker als je er maar korte tijd geweest bent in een beperkt deel van het gebied. Maar na een bezoek aan enkele tientallen boeddhistische pagodes (tempels) met stupa’s die een reliek van de Boeddha bevatten kun je toch al iets schrijven over de sfeer in het land.

Boeddha wordt overal vereerd

De Indische prins Gautama, die na een beschermd hofleven zijn vrouw en zoon achterliet om als monnik te gaan leven, werd na veel lijden en meditatie de Boed-

dha, de Verlichte. Zijn volgelingen stellen als hoofddoel in hun leven zelf ook verlicht te worden. De meeste mensen proberen dat in hun gezin te bereiken via de juiste vorm van handelen, denken en mediteren. Alle tienjarige jongens en eenentwintigjarige jongemannen jaar gaan enkele weken in het klooster leven, gekleed in een oranje pij en met het hoofd kaalgeschoren, om beter tot meditatie en onthechting te komen. Een aantal onder hen blijven in het klooster leven, uiterst sober en zonder enige vorm van vermaak. Monniken vind je overal in het straatbeeld van Myanmar. ’s Morgens bedelen ze hun eten voor de dag samen en de mensen bewijzen hen veel eer. Voor het middaguur nemen ze hun tweede en laatste maaltijd van de dag. Verder bestaat hun dagindeling in het bestuderen van oude geschriften en het reciteren van ellenlange gebeden, naast de uren van meditatie en gebed. Zo hopen ze tot verlichting te komen, bevrijding van alles wat mensen dagelijks bezighoudt. Alle boeddhisten zijn eraan gehouden dagelijks driemaal te bidden en elke dag een offer te brengen van wierook, bloemen, voedsel of drank. Zowel in grote tempels met talloze Boeddhabeelden als op kleine offeraltaar-

tjes kunnen ze hun gaven kwijt. Ook schenken ze geld, dat gebruikt wordt voor het onderhoud van bidplaatsen.

Contrast tussen hemel en aarde

In Myanmar wordt het Theravada-boeddhisme beleden, een volkse vorm van het veel strengere Mahayana-boeddhisme. In de eerste vorm staan de oude geschriften en de overlevering

via wijze mensen centraal. Tegelijk is het een heel gemengde vorm van beleving want er worden overal ook Hindoe-goden en ‘Nats’, goede of boze geesten, vereerd. De tweede vorm is minder onderhevig aan nietboeddhistische invloeden en legt meer de nadruk op het mediteren en het bereiken van verlichting. Een speciale ervaring voor onze groep was het bijwo-

De samengekomen menigte bij de ceremonie

De Boeddhistische tempel

Zicht op het boeddhistisch bouwwerk

nen van een feest waarbij een grote rots, die halvelings boven een afgrond bengelt en die bekroond is met een stupa met als reliek een haar van de Boeddha, na restauratie feestelijk ingewijd werd. Deze rots, die zich bevindt in Kyaiktyo nabij de hoofdstad Yangon, wordt door de gelovigen bijzonder vereerd. Ze geloven dat het haar van Boeddha in de reliekstupa boven de rots ervoor zorgt dat de enorme steenmassa ondanks aardbevingen geen millimeter verschuift. De hele rots is met goudblaadjes bedekt. Dat terwijl er in dit land, dat nog maar net de Westerse democratie en industrialisatie heeft ontdekt na een periode van militaire dictatuur, heel wat armoede is. Toch willen mensen het beste van zichzelf aan hun geloof schenken. Het doet wat denken aan het verhaal van het penningske van de weduwe: Jezus die merkt dat een arme weduwe heel haar bezit aan de tempel schenkt als een teken van geloof.

Verdraagzaamheid en openheid

Wat enorm opviel is dat de mensen in Myanmar zo open, vriendelijk en verdraagzaam zijn. Misschien is het zo omdat ze nog

niet overspoeld zijn door het toerisme, zoals in het nabijgelegen Thailand? Maar het ligt werkelijk in hun aard om hun lot te ondergaan, ook omdat ze geloven dat ze in een volgend leven, na reïncarnatie, beter af zullen zijn wanneer ze nu hun best doen. De kleine christelijke minderheid in het land -zo’n halve procent van de bevolking- heeft in elk geval niet te lijden onder onverdraagzaamheid of vervolging. Ook al is het christendom door de vroegere Britse kolonisator binnengebracht, wie zijn geloof als christen wil belijden heeft daarvoor alle vrijheid. Het was voor ons een verfrissend bad om te zien dat geloven en mediteren voor de Myanmarese mensen een echte vanzelfsprekendheid is, zonder dewelke ze niet kunnen leven. Wellicht kunnen we van deze mensen leren dat we ook ons eigen geloof kunnen ontdekken en dieper leren beleven zonder daarvoor beschaamd te moeten zijn. Misschien komen we dan ook meer tot verlichting en inzicht in wat ons eigen leven mooi en zinvol maakt.

deken Jan Van Raemdonck

Zen Sangha Geraardsbergen is een zitgroep die wekelijks samenkomt om te mediteren volgens de zenboeddhistische traditie zoals die in de Zen Sangha beoefend wordt.

We mediteren in stilte, zittend op een kussen, bankje of stoel.

Voorkennis van zen of meditatie is niet vereist.

Kom een kwartier voor het begin.

We starten stipt om 19.30u. Draag comfortabele, ruimzittende

Droom

Als levende wezens hebben we dromen, we hebben hoop, we hebben idealen. Maar wat betekent het om een droom te hebben?

Alles is in verandering in deze wereld. Hoe werkelijk de dingen ons ook toeschijnen, alles gaat voorbij. We denken dat ons leven bijzonder is, maar hoe gelukkig we ook zijn of hoeveel we ook bereiken, we sterven allemaal.

(uit: ‘Moon by the window: the calligraphy and Zen insights of Shodo Harada Roshi’)

kledij, liefst in ingetogen kleuren. Zitkussens en matjes zijn ter plaatse beschikbaar, maar je kan ook je eigen kussen of zitbankje meebrengen.

Waar & Wanneer?

Kerk Sint-Bavo, Hoge Buizemont 165, Geraardsbergen, wekelijks op donderdag van 19.30u. tot 21.30u.

Nieuwkomers krijgen een korte instructie over de zenmeditatie. In 2013 is de groep nog open op donderdagen 5, 12, 19 en 26 september; 3, 10, 17, 24 en 31oktober; 7, 14, 21 en 28 november; 5, 12 en 19 december. Gesloten tijdens schoolvakanties. Alle info op www.zensangha.be en www.zengaardsbergen.be

Hannelore Schmid’s grootvader was uit het toen verre Duitsland, in 1948, in de Oudenbergstad komen wonen om er werk en familie uit te bouwen. Wat hem ook lukte: hij werd een gevestigde waarde in de revisie van motoren, voedde zijn kinderen op en gaf het bedrijf door aan zijn zoon Werner. Deze laatste bouwde zijn vader’s activiteit verder uit in Geraardsbergen, waarna hij enkele jaren terug emigreerde naar Kinshasa, om er zijn bedrijf verder te zetten.

Werner’s dochter Hannelore, net afgestuurd in Pers & Communicatie aan de VUB, ging op bezoek bij vader Werner, in Kinshasa.

Ze brengt verslag uit hoe het ginds leven is.

Het leven zoals het is in... Kinshasa

zomeravonden zoals wij ze kennen, daarvan is hier geen sprake. Dit gezegd zijnde komt het er dus op neer dat de meerderheid van de bevolking heel vroeg opstaat, ongeveer gelijk met de zonsopgang, om aan hun dag te beginnen maar zij gaan ook laat slapen omdat ’s avonds eigenlijk hun enige vrije tijd is. De lokale markten en de kraampjes langs de straat hebben geen vaste uren om te sluiten. De lucht is hier eigenlijk con-

en waar de bevolking in heel primitieve woningen woont, soms is het zelfs zo dat tussen twee kleine woningen een plaat gelegd wordt en daaronder wonen ook nog eens mensen. Anderzijds zijn er wijken waar luxe en rijkdom normale woorden zijn en waar de rijkere Congolezen en de blanken vertoeven. Een middenklasse bestaat hier niet, je bent ofwel rijk ofwel arm. Vorige week ben ik naar een lokale markt in de wijk Matete geweest en daar waren mensen die zelden een blanke zien en die mij als een soort verschijning zagen, de dag erna ben ik naar een hotel geweest dat zoveel luxe kent

‘Reportage par Hannelore, allé hop, c’ est parti!’

Men zegt wel eens van New York dat het een stad is die nooit slaapt, wel hetzelfde kan gezegd worden van Kinshasa. De zon komt op tussen 5u.30 en 6u. ’s ochtends (afhankelijk van het seizoen) en gaat weer onder rond 17u.30 en 18u.20, en dit het hele jaar door (evenaarsgebied). Iets wat wij niet gewoon zijn in ons vertrouwde België. Het is hier het hele jaar door warm, men geniet hier het hele jaar van een tropisch klimaat, maar de lange

stant vervuild en stoffig, gezien het een drukke wereldstad is met veel verkeer. Maar ’s avonds, eens de zon ondergaat, ruik je een zware geur van vuurtjes die overal in verschillende wijken in de stad gemaakt worden door de lokale bevolking.

De stad Kinshasa wordt een stad genoemd maar wij als Belgen, die uit zo’n klein land komen, zouden deze stad als een land kunnen zien. Wat ik hiermee bedoel is dat er zoveel verschillende wijken zijn die op zich allemaal divers zijn. Er zijn wijken waar bijna geen blanken komen

die zelfs de hotels in België amper kennen. Om maar te zeggen hoe groot het contrast hier is in éénzelfde stad, en daar word je dan wel eens stil van. Het probleem dat zich ook hier afspeelt, is dat de armen armer worden en de rijken rijker. De grote salarissen die hier uitgedeeld worden aan vele buitenlanders die hier komen werken maakt dat veel levensmiddelen, tenzij je naar een lokale markt gaat, enorm duur worden en de “Kinois”, inwoner van Kinshasa, deze zaken niet meer kan kopen. Lage kwaliteitsproducten uit China worden hierdoor massaal op de markt gegooid met als gevolg dat er een grote vervuiling heerst die door de overheid niet wordt aangepakt.

Ik heb vroeger, voor mijn bezoek aan Kinshasa, wel eens gehoord van “l’article 15”, een artikel in de Congolese Grondwet dat eigenlijk zoveel wil zeggen als “débrouillez-vous”. Dit zijn de mensen letterlijk gaan nemen ten gevolge van een zanger “Pepe Kalé” die hierover een lied gemaakt heeft, en daar komt het hier

Familie Chaib

Roots in Marokko

“Mijn hart is in Marokko”

Onze goedheid wordt niet altijd begrepen Voor vader Khaid is 30 juni 2004 een dag om nooit te vergeten: hij was aan het werk op de werf van het industrieterrein in Ghislenghien. Die morgen werd een gaslek vastgesteld en politie en brandweer opgeroepen, om de veiligheid op de werf te verzekeren. ‘Omdat we niets konden doen gingen we wat vroeger onze ochtendboterham opeten in de container wat verderop’, vertelt Khaid. ‘We waren daar pas toen een zware ontploffing toesloeg. Instinctmatig kropen we onder de grote tafel. Maar de container ging aan het smelten en we vluchtten voor ons leven,

in Kinshasa, en wellicht voor de ganse Democratische Republiek Congo op neer. De Congolees moet zijn plan trekken en zelf elke dag zien hoe hij moet rondkomen. Als ik de levenswijze van de lokale bevolking observeer en meer leer kennen naarmate ik hier ben en vragen stel, maakt het mij wel stil en heb ik veel bewondering voor deze mensen. Ze leven in een land waar zoveel rijkdom heerst, een land waar zoveel grondstoffen terug te vinden zijn, en toch moeten velen van hen het doen met bijna niks,

doorheen de enorme hitte van de brand die door verschillende ontploffingen was ontstaan! Ook de tralieafsluiting was aan het smelten toen we erover moesten. Op de steenweg was de hitte ietwat minder. Achteraf vernamen we dat de hulpverleners waarmee we net nog gesproken hadden om de situatie in te schatten, levend waren verbrand. Een toevallige voorbijrijdende auto bracht ons naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis van Geraardsbergen. Later ging het naar het Militair Hospitaal voor een passende behandeling en ingrijpende revalidatie. Vandaag is er nog steeds geen definitieve uitspraak. Maar gelukkig kon ik al deeltijds aan het werk…’.

Geloof en goedheid voor medemensen

De familie woont al sinds ’92 in ons land. Nu wonen ze in de buurt van de Markt. Hun jongste kind van de vier werd geboren, twee weken na het drama van Ghislenghien. De kinderen gaan naar school en sporten graag. Nu en dan gaan ze al eens terug naar het moederland. Vroeger was het daar minder gunstig met minder werk, minder rechten… Nu evolueert alles in de betere richting. Steeds meer toeristen, ook van hier, gaan er regelmatig op verlof. En na Spanje kozen heel wat gepensioneerden daar voor een tweede verblijf. In Ma-

velen onder hen eten zelfs maar om de twee dagen. Dit laatste klinkt misschien heel pessimistisch, maar ik moet er wel bij vermelden dat veel van deze mensen niks anders kennen en zich gelukkig voelen op deze manier. Dit is voor ons, welgestelde Belgen, om jaloers op te zijn. Als je denkt aan wat wij allemaal “nodig hebben” in België om gelukkig te zijn, om gezond te zijn en om te overleven dan krijg ik persoonlijk bewondering voor zij die het hier met zoveel minder doen. Er heerst natuurlijk ook frustra-

rokko is het altijd warm en beweging en ambiance zijn er verzekerd. De kinderen van Khaid en zijn echtgenote spreken intussen grotendeels drie talen: Nederlands, Frans en Arabisch. Alleen de vorming in de eigen Islam-godsdienst is niet altijd voorhanden in het Vlaams onderwijs. Samen met de mama sporen ze op vrijdag al eens naar Brussel om daar te gaan bidden in de moskee.

“We willen goed zijn en goed doen voor de mensen. Maar sommige geloven dat blijkbaar niet. Zo wilde ik onlangs een vrouw helpen die op straat gevallen was. Maar meteen vreesde ik ook dat de geboden hulp kon uitgelegd worden als een diefstal. Gelukkig was er een Geraardsbergenaar in de buurt aan wie ik de zaak kon uitleggen. En zo konden we uiteindelijk het slachtoffer verder helpen. Inzet voor de medemens is voor ons en voor de opvoeding heel belangrijk.” (AMa)

tie onder bepaalde delen van de bevolking, vooral bij degenen die zich bewust zijn van wat er anders zou kunnen zijn, want nogmaals, Congo is een rijk land.

Om af te sluiten wil ik mijn eigen ervaring delen. Men zei mij voor mijn vertrek naar Kinshasa “Je zal in Kinshasa aankomen en ofwel ga je er niet graag zijn, ofwel ga je ervan houden”. Wel, ikzelf behoor tot de tweede groep. Ondanks de conflicten en de moeilijkheden die dit land kent, is het een gastvrij land met over het

algemeen een vriendelijke bevolking. Mijn gevoel en ervaring is moeilijk neer te pennen, maar ik zit momenteel op een terras en wat ik hoor zijn lokale verkopers, autoverkeer, gezang van vogeltjes en een zacht briesje. Wat ik zie is de lokale schrijnwerker die een keukenkast in elkaar timmert, palmbomen, verschillende type woningen, en hagedissen die rond mijn voeten passeren. Wat ik voel is een tropisch klimaat en de warmte die vele mensen mij hier geven. Kortom, na lingi Kinshasa (Hannelore Schmid)

2de jaargang, nummer 7, 1 juli

Vader Khaid

Vader en de kids

Rebus

Wandeling op zondag

Open lucht sporthal ‘De Bleek’ Tien mooie stukjes voor nieuwe Rebus

Den Bleek is een groene plek in het hartje van Geraardsbergen tussen de Guilleminlaan, het Denderjaagpad en de Driftweg. Op deze plaats bevindt zich het oudste openluchtzwembad. Maar dat is zwaar verlieslatend (274.000 euro per jaar). Verder gebeurde daar nog weinig, tenzij dat er 466.000 euro wordt geïnvesteerd in een autoparking in een groen overstromingsgebied. Zonder studiekosten kan deze plek uitgebouwd worden tot een zeer aantrekkelijke veelzijdige plaats. Het volstaat om tien

kleurrijke stukjes te plaatsen in een aantrekkelijke rebus. Aldus het bewegings- en sportproject met dezelfde naam.

1. Aanleg van een wandel- en loopparcours met natuurlijke houtsnippers

2. Een avontuurlijk speelbos voor kinderen

3. Bewoonde en permanent open cafetaria met gezonde drank en hapjes

4. Permanent toegankelijk toilet en opbergkastjes voor sportende bezoekers

5. Versterking van het groen met knotwilgen, fruitbomen, bessenstruiken..

6. In de winter met opgespoten water: leuke glij- en schaatsbaan

Autopia is het Vlaams steuntpunt dat door particulier autodelen te stimuleren en organiseren, meewerkt aan een duurzaam, mens- en milieuvriendelijk transport. Een van hun medewerkers kwam een en ander toelichten in Het Ideeënhuis. Een verslag. Iedereen heeft al wel eens gehoord van een Tuperwareparty. Wel, in heel Vlaanderen kan je nu ook een autodeelparty organiseren. Iemand van Autopia komt bij je thuis en vertelt je alles over het principe van autodelen. Zo kwam Autopia ook langs in het Ideëënhuis in Geraardsbergen. Hier wordt niet gesproken over auto-onderdelen, niet over carpoolen, niet over autoverhuur . Autopia is het Vlaams steunpunt voor particulier autodelen en heeft als doel duurzame, mens-

7. Enkele boten voor watersport en –toerisme

8. Versterken van natuur met een poel, bijenweide, huisvesting voor ooievaars!

9. Een veelzijdige plek voor opleiding van werkzoekenden

10. Een plaats voor ontmoeting, cultuur, kleine optredens…

Met deze tien Rebustukjes moet den Bleek een plaats worden

die veel meer opbrengt financieel, sportief, sociaal, cultureel en met erg veel natuur. (AMa)

Rebus www.gerebus.be reacties: armand.matthijs@skynet.be

Autopia

Het kan ook auto-anders...

en milieuvriendelijke mobiliteit te bevorderen, meer bepaald via het particulier autodelen. Deze vzw bestaat sinds 2003 en is gesubsidieerd door de Vlaamse overheid.

Jeffrey Matthijs, coördinator van vzw Autopia, geeft ons alvast eerst enkele gegevens en cijfers over het autogebruik in Vlaanderen. Wat blijkt: 88% van de stedelingen gebruikt een auto. Een auto staat gemiddeld 23 uur per dag stil en het gemiddelde jaarlijkse budget voor mobiliteit per huishouden is ca. 5100 euro.

Geloof het of niet, maar Autodelen heeft zowel individuele als maatschappelijke voordelen. Ook hier zetten we de voordelen even op een rijtje: autodelen is super goedkoop, is super duidelijk omdat het jou een zicht geeft op reële kosten van je autoge-

bruik, super praktisch, super gezond omdat je minder vaak de auto zal nemen en dus meer kiest voor de fiets of te voet bij kleine afstanden, super sociaal omdat je in contact komt met andere mensen uit jouw buurt. Maatschappelijke voordelen zijn: rationeler autogebruik, meer gebruik van zachte vervoerswijzen. Een sterkte daling van het totaal aantal gereden kilometers. Wat op zijn beurt leidt tot een schoner leefmilieu door minder CO-2 uitstoot. Minder wagens in omloop creëert minder parkeerdruk en meer beschikbare openbare ruimte. Autodelen maakt ruimte voor een ‘communitygevoel’. Autodelen is ideaal voor mensen die de aankoop van een auto overwegen, mensen zonder auto die af en toe een auto nodig hebben, auto-eigenaars die een (tweede) auto te weinig gebruiken, autoeigenaars die een tweede wagen overwegen. Wat houdt autodelen nu juist in? Meerdere personen maken ge-

durende een langere periode om beurten gebruik van één of meerdere gezamenlijke auto’s. Je gebruikt enkel een auto wanneer je hem nodig hebt; als je hem niet nodig hebt, kan hij door anderen gebruikt worden. Heel eenvoudig kies je de autodeelformule die bij jou het beste past. Autopia begeleidt je bij de opstart van een autodeelgroep: zo krijg je toegang tot een reservatiekalender, voorbeeldcontract, het opmaken van een huishoudelijk regelement. Duidelijke afspraken worden gemaakt over de verzekering, het gebruiks, de rijstijl, de standplaats, het brengen en halen van de wagen, het onderhoud en de schoonmaak. Ook worden via het huishoudelijk regelement afspraken gemaakt bij schade of ongeval. Autopia voorziet permanente assistentie. Wil je meer weten over het principe van autodelen, nodig Autopia uit bij je thuis. Of neem een kijkje op de website: www.autodelen.net. (NeW)

Tamgnoue

Wamba Christian Roots in Kameroen

Kunstwerken met een boodschap

Lichtgevende werken rond verbondenheid “Vanaf mijn negende leerde ik tekenen. Mijn leraars trokken mijn aandacht vooral op de natuur. Maar vrij snel wilde ik bepaalde gedachten, ervaringen, thema’s uitbeelden. Dat werden dan meer abstracte beelden. Ook schrijf ik de laatste tijd ook al eens een gedicht.Voor mijn schilderijen gebruik ik verf en een verzameling van eenvoudige materialen als koorden, schelpen, zelfs zaken die worden weggegooid. Ik kan nu binnenkort mijn werken tentoonstellen in Mons en in het najaar krijg ik ook een kans om dat te doen in de bibliotheek van Geraardsbergen,” vertelt Christian ons op zijn zolderatelier.

Inspiratie op de trein

De vijfentwintigjare Christian moest ruim vijf jaar terug zijn Afrikaans geboorteland Kameroen ontvluchten. Graag had hij

verder kunnen studeren aan het

Vlaamse hoger onderwijs. Maar dat lukte niet en zo kwam hij terecht aan de Hogeschool in Mons voor een opleiding als laborant. Dat betekent per dag zowat drie uur treinreis…

En intussen kan hij rustig doordenken op nieuwe inspiratie en nieuwe creaties. Een basisthema is steeds de onderlinge verbondheid van mensen met elkaar en met de natuur. Maar ook komen eigen ervaringen als de Afrikaanse fierheid, racisme en vervuiling aan bod. En dikwijls zijn de werken zelfs lichtgevend in het donker.

Christian brengt zelf werken of werkt ook op vraag. Dan wil hij wel weten in welke omgeving zijn werk terecht komt. Want een kunstwerk heeft ook verbondenheid nodig met de omgeving. Christian kan je bereiken via 0485/83.82.92 of tamgnouewamba@yahoo.com (AMa)

Tamgnoue Wamba Christian

Enkele van zijn recente werken

Velostories

Fietsschuintjes

In deze nieuwe rubriek ‘Vélostrories’ publiceren we fietsverhalen; we noemen ze graag ‘fietsschuintjes’, omdat het lettertype al cursief staat...

Naast zon- was het gisteren ook wim-dag: vroeg in de ochtend al greep ik mijn getrouwe eco-tweewieler gezwind bij beide stuureinden en fietste langs het sublieme LF-fietspad, van onze Geraardsbergse thuis alnaar het Kasteel Van Gaasbeek: ronduit schitterend!

Ongeacht mijn afschuw voor de bult van toen ik nog als ingepakte zondagsheld (ik beken...) flitsend berg- en dal doorkoerste koos ik meteen voor de Bosberg. De eindstreep van de klepper in wielbereik, ontving ik in grote kleine grandeur een uniek fluitconcert van een georchestreerde samenscholing zangvogels die er voor de gelegenheid hun generale repetitie hielden. Ze stuwden

me moeiteloos naar de top. Het verbaast me nog vaak hoe vlot fietsen wel gaat -waarschijnlijk heeft dat ook te maken met de vrolijkheid die je er onder het pedalentrappen als vanzelf bijkrijgt- en even later stond ik gapend in ogenschouw met het majuskule werk van Sam Dillemans, die zijn werken exposeert in de Gaasbeekse burcht. De uitgestreken kwasten verf op de grote doeken overmeesterden me en opnieuw opgeladen fietste ik fluitend huiswaarts. Even poogden mijn gedachten nog een schijnbeweging om een andere en snellere rechtdoorroute naar huis te kiezen. Mijn interne lijn- en scheidsrechter had het echter meteen in de mot en corrigeerde vlaggen-

zwaaiend bij: ik koos het pad langswaar hazen en andere konijnachtigen dartele wegversperringen bedenken en ik daar dan extaties omheen fiets.

Naast het eindeloos genieten bleef me één gedachte bezighouden: hoe het komt dat -vooral in strakke wielerpakjes gehesenfietsers zo schaars zijn in het elkaar uitbundig met luide glimlach groeten zoals we de boeren dat zo graag weten doen in het Vlaschaard-epos en zoals we er bij thuiskomst van op reis van overtuigd zijn dat enkel mensen in verre buitenlanden dat nog doen. Ook de spaken van mijn fiets dienen regelmatig bijgesteld...

(WiSch)

Met een jaarlijks gemiddeld fietsverkeer van twaalf kilometer per dag (een gemiddelde is slechts een gemiddelde van de grootste afstand tov de kleintste afstand, gemeten over een periode van meerdere maanden!) geven we graag mee dat we van de meeste andere weggebruikers wel kunnen rekenen op sympathie: de overgrote meerderheid van zowel autobestuurders als vrachtwagenchauffeurs als voetgangers geven rekenschap van onze

deelname als fietsers aan het wegverkeer; vaak gebeurt het zelfs dat automobilisten ons volgaarne voorrang geven in een straat, zelfs zonder speciaal ‘Fietsersstraat’-bord! Af en toe gebeurt het wel nog ‘s dat we een morrende autorijder tegenkomen, die alle nijdige kleuren toont, gezeten achter het volrond stuur van zijn of haar glimmende bak, in hun aquarium van airco & disco, luisterend naar een computerstem die hen aangeeft

waar ze zich bevinden, alsof ze daar zelf niet meer toe in staat zijn.

Als fietsers weten we echter dat ze die werkelijk afgunstige blikken hebben uit medelijden met zichzelf, omdat zij niet in vrijheid pedaleren maar vastgeketend zitten in hun gemotoriseerde fabrieksketting.

Ayez pitié, Notre Dame de la Vielle Montagne, avec ces pauvres ...

(WiSch)

2de jaargang Giesbaergske Koleuren Gazette

Met deze zevende editie van de Giesbaergske Koleuren Gazette -Editie Zomer ‘13- zetten we het tweede publicatiejaar door. Hieronder zetten we nog ‘s de covers van de zes eerdere verschenen nummers van de Giesbaergske Koleuren Gazette op een rijtje.

‘Giesbaergske Koleuren Gazette’ blijft een gratis digitale krant; ze is ook leesbaar op verschillende openbare plaatsen (biblio-

Alle verschenen edities blijven ook online leesbaar op de website van de Gazette: www.giesbaergskekoleurengazette.be Giesbaergske Koleuren Gazette is ook op Facebook. De Gazette of de link naar de website kunnen ook makkelijk

theek, etablissementen in en rond Geraardsbergen).

Voortaan kan, wie dat wil, een papieren versie van de krant

doorgestuurd worden naar familie en vrienden. Op de homepage van de website kan u ook een link vinden om in te schrijven op de nieuwsbrief van de Giesbaergske Koleuren Gazette: u ontvangt dan telkens bij publicatie de nieuwste editie

aanschaffen: de Gazetten zijn (tot uitputting van de voorraad) verkrijgbaar bij Studio Schrever, Kollegestraat 5, Geraardsbergen

van de Gazette gratis in uw mailbox. Dank aan alle lezers, voor uw sympathie en steun. Veel lees-, kijk- & bladerplezier in de zeven Giesbaergske Koleuren Gazetten op de website www. giesbaergskekoleurengazette.be!

en kosten 10 euro/ex. Giesbaergske Koleuren Gazette is een vrijwillig, onafhankelijk, intercultureel project.

Velostories

Omdat wij het allebei graag doen, ben ik vanmorgen met vrouwlief meegefietst naar haar werk, langs de lange route, het sublieme denderpad Geraardsbergen-city (hoewel ik village beter bekken vind..) - Deux-Acres - Viane. We begonnen met een tussensprint om tijdig de buitendeur te halen en haar werkuren niet in het gedrang te brengen. Vlak erna bolden we uit langs het pad dat de

rivier volgt en begon het ware genieten.

‘Dadis hier precies het buitenland’.

‘Haja, dat moet dan Bretagne zijn’ -want gisteravond fietsten we de Dender langs in de andere richting en daar hadden we het zowaar de Bourgogne genoemd.

In de verte hoorden we het nerveus gezoem van de drukke rijweg en loeiende sirenes die die probeerden te behandelen.

Terwijl ik de fiets buitentroon, spreekt buurman Fons-met-depet me aan, van de overkant van de straat.

Hier hoorden we enkel vogeltjens fluiten. Mezelf niet meegerekend kon ik exemplaren horen die ik lang niet gehoord had -of het moeten hele oude vogeltjens zijn... Mijn eigen stem piepte wel ‘s pogend (pochend..?) mee met ‘Schatje, kijk..’ of ‘Liefje, ik...’ maar zij glimlachte en zoefde ijlings en moeiteloos verder.

Het is een snelle meid. (WiSch)

- ‘Gojisch ‘n toerken doen?’ - ‘Ha, jeik. Ik gon nor ons moeder, man biejnen onder toafel skuijven.’ Fons bevestigt woordeloos, met een wijsvinger in de lucht.

‘t Sjonkelveld. Daar fietste ik net. Langs het smalle pad dat bucolies afwaarts kronkelt om dan op dezelfde manier weer op te gaan. Heel even dacht ik aan het tuig van de Royal Airforce dat hier in WOII neerstortte in de waterige grasvlakte naast het weggetje. Heel even

stelde ik me voor hoe dat daar toen gebeurde, in een hels lawaai en vol met rook en vlammen, en gekrijs waarschijnlijk ook. Ik haalde me voor ogen hoe dat er in Photoshop zou uit gaan zien zijn, maar dan in het echt. Heel even zag ik dat gebeuren, daar in dat moerassige

- ‘Dadis wel: doe stille vuort!’, terwijl hij me vurig aankijkt als om zijn woorden kracht bij te zetten.

- ‘Doe stille vuurt’, herhaalt hij nogmaals, met zijn wijze vinger in de lucht.

Zijn ogen spreken een leven.

gebied. Heel even zei ik ook dankuwel aan de piloot van de Halifax, die de vallende machine net dáár deed dreunen, en niet op de molshoop vlakbij die deze stad eigen is, en die ons hoogte geeft, hoogte om uit te kijken naar wat de dag brengt. Heel even. (WiSch)

(WiSch)

Natuurreservaat De Rietbeemd, op het grensgebied van Geraardsbergen en Lessen, viert 25 jaar.

Bezieler en conservator Godfried Merlevede gidste voor de gelegenheid doorheen zijn levenswerk. Wij waren erbij -mét laarzen- om verslag uit te brengen.

25 jaar Rietbeemd in Geraardsbergen en Lessen: Een plek van grenzeloze inzet en schoonheid

“Dit reservaat kreeg zuiverder water met meer vis, de natuur werd rijker en verscheidener en de herstelde meanders voorkomen meer overstromingen in Geraardsbergen. Dat resultaat konden we bereiken met steun van de Vlaamse en Europese overheid. Op Waalse grond worden nog drie meanders aangesloten op de Marke. De situatie

25 jaar

De Rietbeemd

is nog niet perfect maar we kunnen toch spreken van een mooi verjaardagsfeest,” aldus Conservator Godfried Merlevede. Op een zonnige zondag neemt hij ons mee voor een wandeling doorheen het reservaat. Meteen kunnen we genieten van veel kennis, duidelijke standpunten en een sterke maatschappelijke inzet voor een gezonde leefomgeving. Het project dat in 1987 klein begon met 20 are, groeide uit tot een unieke plek van 80 hectare, langs beide kanten van de taalgrens.

Veel kleuren en zalige stilte “Geniet van de kleuren, de verscheidenheid en vooral van de stilte,” nodigde de gids ons uit bij de start van de wandeling door grasland, langs een rietveld, struiken, knotwilgen… In het overwegend drassig terrein groeien vooral de pioniers als meidoorn en eiken. Geluiden in de lucht wijzen op de aanwezigheid van verschillende vogels. En er zijn de kleine insecten en het vele ongeziene leven op en in de grond. Het stopzetten van intensieve bemesting zorgde voor de terugkeer van verschillende planten. De waterkwaliteit is fel verbeterd na de waterzuivering vanaf de hoger gelegen Heuvelen Zavelstraat. Alleen een paar landbouwbedrijven dragen nog niet voluit bij tot een zuivere waterstroom. Er zijn afspraken met landbouwers voor de begrazing en het ophalen van het hooi. De oerrassen van Schotse koeien en Engelse pony’s zorgen voor een natuurlijke omgeving. Een goed natuurbeheer zorgt voor een verdere heropleving van de natuur als basis van onze leven, landbouw en voedselvoorziening.

Diep ingegraven geschiedenis Geschiedenis- en cultuurkenner Joris Capenberghs wandelt mee. “We deden vergeefse pogingen om dit rustig gebied aan te sluiten bij het stiltegebied Waerbeke. Maar deze plek bepaalde ook de geschiedenis. Hier loopt al tweeduizend jaar een grens van taal en cultuur met Latijnse en Germaanse invloeden. Deze taalgrens komt hier samen met het historisch drielandenpunt tussen het graafschap Henegouwen, Graafschap Vlaanderen en Hertogdom Brabant. Vlaanderen is een zwaar geasfalteerd land. Per vierkante kilometer ligt er vier kilometer asfalt. Gelukkig is

dat hier wat minder. Vrouwen hadden voorheen in Vlaanderen meer rechten! En de overgebleven bossen waren voorheen bufferstroken om de grenzen te verduidelijken of de vijand af te remmen.”

Doorheen een parklandschap Achter gids Merlevede aan lopen we lange tijd op de taalgrens. Daarbij ook de dikke bomen, waarin soldaten voordien allerlei boodschappen achterlieten in de schors. We begroeten de wat schichtige grazers en komen langs een rijke poel.

We stappen ook even door een gebied dat je alleen onder begeleiding kan doorkruisen. Dit bosschage en parklandschap zorgen voor een thuis voor zeldzame planten en dieren, die nergens anders meer te vinden zijn. Het gras en het riet wachten hier en daar nog op een maaibeurt of de nobele grazers…

Een naam voor tien eilanden?

Eindelijk staan we bij de Marke. Tijdens vorige eeuw werd deze rivier nog ‘onverantwoord rechtgetrokken’ en werd er zelfs een drukke weg gepland. Ook een industriële varkenskwekerij had haar zinnen gezet om dit terrein in te palmen!

De Vlaamse overheid zette de klok terug en herstelde de vergissingen. Vijf nieuwe en oude meanders werden gegraven. Daardoor kan de vallei meer water bergen of ophouden. Het water stroomt ook sneller en daardoor komt er meer vis-leven in. Nieuwe vogels en planten vonden er

een nieuwe plaats. Al gehoord van de roodgele kwik, de weidebeekjuf, de blauwborst? Langs de kronkelende Marke ligt een erfdienstbaarheid die plaats zou kunnen bieden voor een mooi en veilig wandel- en fietspad. En dan zijn er, door de hernaanleg van de meanders, tien eilanden ontstaan. Hoe zouden we deze

een originele naam kunnen geven? Heb je een idee? Godfried Merlevede en de ploeg van Natuurpunt werken hier al 25 jaar met zorg en verantwoordelijkheid voor de ontwikkeling van een unieke plek die ook de taalgrens overschrijdt. Hier werden grenzen verlegd. Daarvoor een welgemeende dank je! (AMa)

Schoolbank-herinneringen

Codetaal uit een school(s)t(r)ijd

Merlevede, de schrik van iedere puber die toentijds schoolbanken slijten moest in ‘het Kollèzje’. Ook ikzelf herinner het me nog levendig.

In het beroepsleven was conservator Merlevede leraar geweest, vooral in klassieke talen en dies meer.

Al van voor de schoolaanvang werd ons gezegd dat de man het eind van zijn eigen enthousiasme niet kende; laat staan het begin. En daar moest je dan als leerling maar mee om kunnen. En zien dat je goede punten haalde. Het was een huzarenstuk. Zonder liegen.

Naast zijn Latijnse, Griekse en cultuurhistorische lessen was de man -’Pompon’ in codetaal- ook begaan met klassieke muziek en troonde hij ons als domdwaze jonge barbaren maar al te graag mee naar concerten van klassieke muziek, in de Brusselse Munt en het Paleis voor Schone Kunsten -by all means

De bijnaam van mijn voormalige leraar Latijn, een beetje Grieks (want ik was snel gebuisd voor het vak...) en vooral veel Griekse cultuur met Homeros’ heroïsche

‘Ilias’ als lijfstuk, was klankmatig gekozen: het heeft alles te maken met zijn gedreven liefde

voor de klassieke muziek en de manier waarop hij zonder gêne, ‘pompon-matig’, ons in het klaslokaal een melodie naar voor kon brengen, terwijl hij met de vingers co-dirigeerde en zijn ogen als sterren schitterden. Zo hard was zijn verbetenheid in de muzikale schoonheid.

Elkeen die erbij was, zal zich bij het lezen van deze woorden levendige herinneringen aan zulke evenementen weten op te halen. Zulke ervaringen vergeet je immers niet.

Niet in het minst kenden we hem in de klas ook als pionier van het natuurreservaat waar hij nog

steeds borg voor staat: ondanks zijn specifieke eigenschappen -en de schrik die we er als idiote jonge leerlingen voor haddenherinneren we ons nog allen, als was het gister, de wijze lessen in natuurbehoud die hij tot ons richtte.

Het resultaat van zijn volharding ligt te kijk in De Rietbeemd. Tot vandaag en nog veel later rest er ons enkel nog respectvol te zijn voor zijn inzet voor dit unieke reservaat dat nu beslist een waardevolle groene long van onze regio is.

Pompon, forever.

Thanks! (WiSch)

In de rubriek ‘Koleurenboeken’ werpen we onze blik op literatuur doorheen verschillende culturen.

Onze literatuur-medewerkster, Nahid Mohammadi, vertelt ons meer over het boek “The Forty Rules of Love”, geschreven door de Turkse Elif Shafak.

Liefde kent, volgens Sjams, veertig regels

“The forty rules of love”, geschreven door de Turkse Elif Shafak, is een wereldwijde bestseller. Het werd vertaald in het Nederlands onder de titel “Liefde kent veertig regels”.

Dit boek gaat over Ella Rubenstein, een 40-jarige Joods-Amerikaanse vrouw, die moeder is van drie kinderen, een echtgenoot heeft met goede job, woont in een groot huis, zich materieel alles kan veroorloven, maar in haar binnenste diep ongelukkig is. Wanneer ze uit verveling een baan aanneemt als proeflezer voor een literair agentschap, is haar eerste opdracht het lezen van een manuscript, geschreven door een voor haar onbekende A. Z. Zahara. Het boek gaat over

Koleurenboeken

Nahid Mohammadi over literatuur

“The Forty Rules of Love”

de grote Soefi-dichter Roemi. Deze mysterieuze A. Z. Zahara en de opvattingen van de 13de eeuwse Roemi intrigeren haar zodanig dat zij uiteindelijk beslist om haar leven een volledig nieuwe wending te geven…

Het verhaal over Ella Rubenstein wordt afgewisseld met episodes over het leven van Roemi, zijn inspirator Sjams e Tabrizi en de reacties vanuit hun omgeving. Verweven doorheen het verhaal kom je de veertig regels van de liefde te weten, die van Sjams, die tezelfdertijd ook die van Roemi zijn en tijd, plaats, religies en culturen overstijgen…

“In 1244 maakte Roemi kennis met Sjams – een zwervende derwisj met onconventionele manieren en ketterse uitspraken. Hun ontmoeting betekende een ommekeer in hun beider lever. Tegelijkertijd markeerde die het begin van een hechte, unieke vriendschap, die de daaropvolgende eeuwen door Soefi’s zou worden vergeleken met het samenkomen van twee oceanen. Doordat hij deze bijzondere metgezel ontmoette, veranderde Roemi van een doorsnee geestelijke in een toegewijd mysticus, een hartstochtelijk dichter, een voorvechter van de liefde en de bedenker van de extatische dans van de wervelende derwisjen (een derwisj is een islamitische geestelijke, red.), in iemand die zich durfde te ontdoen van alle conventionele regels. In een tijdperk van diep verankerd fanatisme en botsingen, stond hij voor een universele spiritualiteit en opende hij zijn deuren voor iedereen. In plaats van een naar buiten gerichte jihad – gedefinieerd als “de oorlog tegen ongelovigen”, die door velen werd gevoerd in die tijd, net als tegenwoordig – kwam Roemi op voor een naar binnen gerichte jihad die als doel had te strijden tegen en uiteindelijk te zegevieren over je eigen ego, je “nafs”. Niet alle mensen waren echter blij

met die ideeën, net zomin als alle mensen hun hart openen voor de liefde. De krachtige spirituele band tussen Sjams en Roemi werd het mikpunt van geruchten, kwaadsprekerij en aanvallen. Ze werden verkeerd begrepen, benijd, belasterd en uiteindelijk verraden door degenen die het dichtst bij hen stonden. Drie jaar nadat ze elkaar ontmoet hadden, werden ze op tragische wijze gescheiden.

Maar daar eindigde het verhaal niet.

In werkelijkheid was er nooit een einde. Bijna achthonderd jaar later leven de geesten van Sjams en Roemi nog altijd voort, ergens in ons midden rondwervelend…”

Elif Shafak, geboren in Straatsburg (Frankrijk) in 1971, is één van de meest opmerkelijke persoonlijkheden van de hedendaagse Engelstalige én Turkse literatuur. Zij heeft al verschillende boeken geschreven en diverse literaire prijzen op haar palmares staan.

Een aantal van haar romans zijn ook vertaald in het Nederlands, bijvoorbeeld:

In Het Luizenpaleis, beschrijft ze gebeurtenissen in het leven van een aantal families die in Istanbul wonen, in de eens zo statige residentie van een Russische emigrant. Dit gebouw vormt een mi-

derwisjen

Nahid Mohammadi

Elif Shafak

Dansende

cro-kosmos van de samenleving van Istanbul, met haar mooie, maar soms ook minder fraaie kanten…

In ‘De Bastaard van Istanbul’, beschrijft ze de queeste van Anmanoush, een meisje die op zoek gaat naar haar Armeense roots. In Istanbul kan ze logeren bij de familie van haar stiefvader, die, op enkele uitzonderingen na, alleen maar uit vrouwen bestaat...

Elif Shafak, dochter van een Turkse diplomate, bracht haar kindertijd door in verschillende landen. Terugblikkend op haar jeugd, noemt ze het “een nomadisch bestaan”. Pas als tiener ging ze met haar moeder in Turkije wonen. Ze studeerde internationale politieke relaties en gender-studies en behaalde een doctoraat in politieke wetenschappen, over soefisme (islamitische mystiek).

Ze werkte gedurende enkele jaren als wetenschappelijk onderzoekster in Massachusetts en als gastprofessor aan de universiteiten van Michigan en Arizona. In diverse toonaangevende Turkse en Amerikaans kranten, publiceert ze artikels over thema’s als identiteit, de hedendaagse politiek en multiculturalisme.

De rode draad doorheen de verhalen van Elif Shafak is vaak de samenkomst van diverse personages, met een sterk verschillende levensstijl, maar die geleidelijk aan het besef ontwikkelen dat zij, ondanks alle verschillen, onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Vaak spelen deze verhalen zich af in haar geliefde stad Istanbul, als symbool voor een smeltkroes van culturen.

Elif Shafak zegt zelf sterk beïnvloed te zijn door twee vrouwen in haar leven: haar intelligente, hoogopgeleide, immer rationele moeder en haar minder opgeleide grootmoeder, die emotioneler en spiritueler was. Het was het type grootmoeder die de toekomst voorspelde in koffiedik, geloofde in geesten en djinns en de kracht van het boze oog…

Deze tegenstelling uit zich, enerzijds, in haar romans en haar maatschappijkritische artikels en opiniestukken, anderzijds, brengt zij de lezer in vervoering met romantiek, drama, noodlot, magie, mystiek, geloof en bijgeloof, wat tezelfdertijd ook haar liefdesverklaring is aan haar eigen Turkse roots.

(NaMo)

Gazetteproat

- Ha, dag iffra. Hoejist mè a?! - A, gelijk asdage zietj, goed hein. - En mè aje maan, hoe ist mè ‘m? - Och, zwaugt! Gelek asme de mart van Broakel: alvelings!’

(Prof. Drs. D. Waul)

De wereldwijde bestseller van Elif Shafak: ‘The Forty Rules of Love’

Abdul, Manige & Samona Roots in Afghanistan

“Geboorteland blijft in mijn hart”

Van Brussel centrum naar de Markt van Geraardsbergen

Abdul runde een groentenwinkel in het centrum van Brussel-’het was meer een klein warenhuis’, zegt hij straks vol trots-, maar door een overname kon hij op de Markt van Geraardsbergen zijn activiteiten verderzetten. Het geeft hem meer ruimte en tijd om zijn drukke beroep te combineren met zijn familieleven: terwijl hij voor de vorige zaak in Brussel ‘s morgens heel vroeg moest vertrekken van zijn thuis in Geraardsbergen en pas ‘s avonds laat terug thuiskwam, zag hij vrouw en dochter nauwelijks. Nu is dat anders: zijn woonst is niet zo ver van zijn winkel, en moeder Manige en dochter Samona komen graag een handje toesteken in de nieuwe winkel.

Dagelijks brood

‘Twee- tot driemaal per week

ga ik naar de vroegmarkt in Brussel om verse groenten en vers fruit in te kopen.’

Hij leidt ons meteen rond tussen de rekken. ‘Rijst hebben we in veel verschillende soorten: wist je trouwens dat rijst eigenlijk een typisch Afghaans product is? Het werd het eerst populair in ons geboorteland. En pas later werd het ook ingevoerd in India en China: nochthans denkt iedereen dat rijst van oorsprong uit die landen komt.’

‘Wanneer je deze rijst proeft, zal je meteen het verschil proeven. Ook de manier van bereiden is heel belangrijk: vóór het koken, kan de rijst best enkele uren in koud water blijven staan: de smaak zal dan helemaal anders zijn. Bij ons worden, op het eind van de kooktijd, ook vaak groene rozijnen toegevoegd aan de rijst. En dat geeft natuurlijk een extra smaak.’

Ook een mooi assortiment broden legt Abdul elke dag in: ‘Vooral Turks en Marokkaans brood

zijn hier erg in trek. Beide broden lijken wel op elkaar (grote, platte broden) maar zijn toch anders van smaak. Verder ook pistolets en gewone broden. Ha, oui.’

In de grote frigotoog merken we veel Feta-kaas: ‘Die feta is heerlijk bij brood, en wordt ook vaak gebruikt in andere schotels.’

Toekomst

Vrouw Manige en dochter Samona zijn er komen bijstaan. Ook voor hen is nu een andere periode aangebroken: ‘Het is echt

leuk om mijn vader nu vaker te zien, ook in de week’, zegt Samona stralend. Zij zit in de humaniora van het St-Catharinacollege: ‘Ik heb voor Latijn gekozen; ook even les Grieks erbij genomen, maar dat vlotte niet zo en dus koos ik opnieuw volop voor de Latijnse lesrichting.’ Moeder Manige: ‘Het is echt leuk om in de dag mijn man ‘s te kunnen komen opzoeken. Ik breng hem dan iets mee dat ik thuis voor hem heb klaargemaakt.’

(WiSch)

Abdul Basir, Manige en Samona

Vader Abdul en dochter Samona

“Ondanks mijn grofweg half zo oude levensadem raak ik spontaan aan de praat met de tachtigjarige André. Hij kent zijn verleden als was het gisteren en noemt een resem populaire personen uit de stad op, met hun respectievelijke verwantschap.

- Já, awè, en tusj oje zan bruur oujk, die in den baa zat en nefesjt a grutvojer woondjegen: da was ne vrieje mensj! Pas op, a goed hart hein, mor a en kost nie thyjsblauven...

Heerlijk om zijn pratend ge-

schiedenisboek te aanhoren.

- Witje ga dame weur, met den eurlog, in ‘t Karmelieten, op de speelplusje Fraens moeste klappen?! Jaja, en asme da niet deen, tusj krege me ne sleutel.

Já, ne sleutel, ne groute sleutel die me rond onze nekke moesten angen, as bewyjs dame Vlems geklapt hoon.

Terug thuis opent de radio met een bericht over het politieke kinderspel van de GAS-boeten.

De lentezon wil er maar niet doorkomen.”(WiSch)

De edities van de Geisbaergske Koleuren Gazette zijn nu ook in papieren versie (in een beperkte oplage) beschikbaar en kosten 10 euro/ex.

Wie dat wil kan ze aanschaffen bij Studio Schrever, Kollegestraat 5, Geraardsbergen.

Dana-principe

Volgens het aloude boeddhistische danaprincipe (Dana betekent vrijgevigheid, één van de hoogste deugden in het Boeddhisme) kunnen degene die dat zouden willen een vrijwillige gift schenken aan Giesbaergske Koleuren Gazette.

De redactie van de Giesbaergske Koleuren Gazette koos ervoor om dat door te schenken aan een goed doel, nl. Zen Sangha, die ook een lokale zitgroep in Geraardsbergen heeft.

Schenkingen en giften aan Zen Sangha zijn welkom op volgende rekening: Rekeningnummer BNP Paribas Fortis: 001-3822549-49 van Zen Sangha vzw, Elyzeese Velden 10 B, 9000 Gent (België)

Gegevens voor betalingen uit het buitenland:

IBAN-nummer: BE97 0013 8225 4949

BIC-code: GEBABEBB

Bank: BNP Paribas Fortis, Warandeberg 3, 1000 Brussel, België

als geluk een naam had dan is het dat: het laatste bier in je glas, stoel in het gras, aan je voeten een rivier. de nacht is nog even, de zon is lang weg.

heerlijk zijn, zo onderweg

(WiSch)

mijn ziel is te ondiep -en zondig geschaafd ookom mijn overvolle hart dat ik voor jou heb volledig op te kunnen nemen

meer dan zielsdiep dus hou ik van je. veel meer dan de diepte van mijn ziel. veel meer.

Wat huist de ochtend anders dan de dag?

(WiSch)

Sterrenbomen, K. Leurpalet

(WiSch)

“If we make consistent effort, based on proper education, we can change the world. We are selfish, that’s natural, but we need to be wisely selfish, not foolishly selfish. We have to concern ourselves more with others’ wellbeing, that’s the way to be wisely selfish. We have the ability to take the long-term benefit into account. I think it is possible to make real change in this century.”

Hoofdredactie:

Eindredactie:

Redactie:

Fotografie & Vormgeving:

Tekst:

Productie:

Uitgeverij:

Redactie-adres:

Werkten mee aan dit nummer: Munkhbayasgalan Zola

Website: www.giesbaergskekoleurengazette.be

Gratis inschrijven op de nieuwsbrief van de Giesbaergske Koleuren Gazette kan door op de website op ‘inschrijven’ te klikken: u ontvangt dan de meest recente editie van de Gazette in uw mailbox.