Kruip in je pen 3e en laatste deel van vaders memoires: Vader stond voor de pijnlijk keuze. Maten wilden hem mee naar Australië of Canada. Zou hij gaan of zou hij het toch riskeren om naar huis te trekken of zou hij betere 3jden afwachten? Vader had niet het minste idee of nieuws hoe het er in Katowice voor stond. Dus, hij tekende bij in het Polish Rese@lement Corps en wach@e af. Terug naar huis kunnen liet hem niet los. Australië en Canada, eenmaal daar, was “thuis raken” veel ingewikkelder. Neen, hij vond dat hij maar beter hier ergens op het vasteland kon blijven. Desnoods, als het moest, kon hij nog wel met een fiets thuis zien te raken. Vader schreef naar zijn contacten in Gent. Ze hadden werk voor hem gevonden. Op een dag was het zo ver. Hij trok naar het staRlok. Hij kon de papieren voor een “permis de travail” en een verblijfsvergunning voorleggen. Hij stapte in burger met twee plunjezakken van de boot in Oostende. De trouwbelo;e van vader en moeder moest uithangen in het kastje aan het Gentse stadhuis. Ondertussen was vader koortsach3g in de weer om zijn papieren in orde te krijgen. Hij had een arbeidskaart en een verblijfsvergunning van onbepaalde duur. Maar hij kon zijn na3onaliteit niet bewijzen. Het Poolse regime had alle soldaten die niet waren teruggekeerd, vervallen verklaard van het Pools staatsburgerschap. Het Pools consulaat in Brussel gaf geen kik. Geboortebewijs en bewijs van ongehuwd
te zijn moesten voorgelegd worden. Vader hee; als bezeten geschreven naar zijn broer Janek. De oudste en dus de wijste moest en zou hem helpen. Dat hij nog niet gehuwd was kon vader gelukkig bewijzen met een bachelorcer3ficaat van het ministerie van defensie van de Poolse regering in ballingschap te Londen. Maar, helaas, zijn geboortebewijs was een probleem. Janek was met de motorfiets uitgereden naar Stodolka Chechlo. De burgerlijke stand lag in puin. Het Russisch offensief had komaf gemaakt met de Duitse tanks en het gemeentehuis was vernie3gd. In Stodolka Chechlo verklaarden leden van de achtergebleven familie notarieel dat vader er geboren was. In het kerkboek stond dat hij er gedoopt was. En, er waren nog een paar papieren met een hakenkruis op. Het was voldoende voor een Gents advocaat om de oplossing te vinden. Vader was staatloos en kon het UNO statuut van “displaced person” krijgen. Vader trouwde. Ik kwam ter wereld. Samen waren we vier jaar “van onbepaalde na3onaliteit”. Alles viel in de plooien toen het Belgisch Staatsblad kond gaf van de wet die vader de gewone naturalisa3e met vrijstelling van het registra3erecht verleende. Vader wach@e tot de zomer van 1965 om na een afscheid van 25 jaar terug thuis te komen. In de zomer van 1971 reden we samen. Voor het eerst zag ik mijn ooms en tantes aan vaderszijde.
8
