Kruip in je pen

3e en laatste deel van vaders memoires: Vader stond voor de pijnlijk keuze. Maten wilden hem mee naar Australië of Canada. Zou hij gaan of zou hij het toch riskeren om naar huis te trekken of zou hij betere jden afwachten? Vader had niet het minste idee of nieuws hoe het er in Katowice voor stond. Dus, hij tekende bij in het Polish Rese lement Corps en wach e af. Terug naar huis kunnen liet hem niet los. Australië en Canada, eenmaal daar, was “thuis raken” veel ingewikkelder. Neen, hij vond dat hij maar beter hier ergens op het vasteland kon blijven. Desnoods, als het moest, kon hij nog wel met een fiets thuis zien te raken. Vader schreef naar zijn contacten in Gent. Ze hadden werk voor hem gevonden. Op een dag was het zo ver. Hij trok naar het sta lok. Hij kon de papieren voor een “permis de travail” en een verblijfsvergunning voorleggen. Hij stapte in burger met twee plunjezakken van de boot in Oostende. De trouwbelo e van vader en moeder moest uithangen in het kastje aan het Gentse stadhuis. Ondertussen was vader koortsach g in de weer om zijn papieren in orde te krijgen. Hij had een arbeidskaart en een verblijfsvergunning van onbepaalde duur. Maar hij kon zijn na onaliteit niet bewijzen. Het Poolse regime had alle soldaten die niet waren teruggekeerd, vervallen verklaard van het Pools staatsburgerschap. Het Pools consulaat in Brussel gaf geen kik. Geboortebewijs en bewijs van ongehuwd te zijn moesten voorgelegd worden. Vader hee als bezeten geschreven naar zijn broer Janek. De oudste en dus de wijste moest en zou hem helpen. Dat hij nog niet gehuwd was kon vader gelukkig bewijzen met een bachelorcer ficaat van het ministerie van defensie van de Poolse regering in ballingschap te Londen. Maar, helaas, zijn geboortebewijs was een probleem. Janek was met de motorfiets uitgereden naar Stodolka Chechlo. De burgerlijke stand lag in puin. Het Russisch offensief had komaf gemaakt met de Duitse tanks en het gemeentehuis was vernie gd. In Stodolka Chechlo verklaarden leden van de achtergebleven familie notarieel dat vader er geboren was. In het kerkboek stond dat hij er gedoopt was. En, er waren nog een paar papieren met een hakenkruis op. Het was voldoende voor een Gents advocaat om de oplossing te vinden. Vader was staatloos en kon het UNO statuut van “displaced person” krijgen. Vader trouwde. Ik kwam ter wereld. Samen waren we vier jaar “van onbepaalde na onaliteit”. Alles viel in de plooien toen het Belgisch Staatsblad kond gaf van de wet die vader de gewone naturalisa e met vrijstelling van het registra erecht verleende. Vader wach e tot de zomer van 1965 om na een afscheid van 25 jaar terug thuis te komen. In de zomer van 1971 reden we samen. Voor het eerst zag ik mijn ooms en tantes aan vaderszijde.

Son was zer goede student in biskoplijk college. Gaat verdere studie uniwersytet Gent Rechten. Son JP getrauwt met asistente socal dienst. Van de huwelijk 3 kinder. 1 uniwersitair psycholog en ander lerar. 1 tje noch studeert historie. Pépé Ton is zeer ac v als verdienstelijk soldat ben veel ker naar Brussel gekomen voor verschillende plech gheden. In ambassade en general consulat ben ik zer goed bekent. Mijn groote plech gheit was decora e met groote verdienst Cross Polonia Restytuta zeer in acht genomen. Na die recep e groote interview van jornalisten B.F.N.I.. Ik nemen deel aan alle plech gheden van Poolse pancer Diwyzie. Alle jaar ben aanwijsig aan groote centrale militere kerhof in Lommel en ook in Ademgem met Canadezen. Zeer moi in september. Na de dood van moeder leerde vader Suzanne kennen. Suzanne had haar man verloren. Ze treurde tot ze vader ontmoe e. Zij wou alleen maar in de kerk trouwen. Het gebeurde in Jeruzalem jdens de Poolse bedevaart. Maar het lot is hard. Suzanne werd getroffen door een zware hersenbloeding kort nadat vader als staalarbeider op brugpensioen ging. Ze ontwaakte uit de coma en leefde met verlamde onderste ledematen en rechterarm Vader nam haar mee op bedevaart naar Lourdes. Vij ien jaar was vader trouw op post aan haar bed en rolstoel in Zonneweelde. Na de dood van Suzanne deed vader zijn uiterste best om Wanda gelukkig te maken. Wanda was een Poolse en ze kon als de beste koken en bakken. Toen Wanda aan kanker s erf, leek vader ten einde krachten. Maar, hij rech e zijn rug en trok op bezoek. Elke makker van de divisie kreeg hem over de vloer. Op elke herdenking in België, Frankrijk en Nederland was vader aanwezig als vaandeldrager. In Damme beleefde hij ooit een klein sprookje. Samen met een paar makkers die nog te been waren en even veel Canadezen tafelde hij met prins Filip om vij ig jaar bevrijding te vieren. Hij wou me nog naar binnen krijgen voor een onvergetelijke foto. Dat liet het protocol niet toe. Maar de foto’s, ja dat kon ik geregeld krijgen. Zes g jaar bevrijding vierden we samen in Normandië op Mont Ormel. Heuvel 262 met beneden de “couloir de la mort” hee vader nooit los gelaten. Thuis plande vader terug vooruit. Straks in het nieuwe voorjaar was er terug iets te vieren. Hij hield zijn vlag al klaar tot … Verrassing!!! Ben geval thuis … tromboze … bel direct na mij schondochter Rita in 10’ was naar klinik. Huisdokter was anwezig … met intensive zorg ben behandeld … na 3 manden in Oostende ins tut ben naar Lemberge gekomen. Ben goed ontvangen. Dit is mijn laatste weg. Ik ben zeer kontent mijn son en schondoschter ook dicht hij huis. Alle tagen con nu therapie zeer ac v. Ik kan nu stape washen schere. Ik doe mooie ac viteiten … Kersen, kartjes voor Kerstdag, schelder op glas ook plas c hobby en verjaadag kartje. Ik ben zeer dankbaar aan mijn schondochter Rita voor zeer moie samenwerken en son voor 2x besuch. Dit is mij memory. Voor U en onze vrijheid. SOS Amen. Vechten voor geen Vaderland Veteran 85 j.

Bevrijde steden Yper, Poperinge, Roeselare, Ruislede, Tielt, Aalter, Maldegem, Adegem, Gent, SintNikolaas, Beveren, Bree, Stekene, Barle Hertog. Na 1971 zijn we regelma g “achterin” geweest. Elke tocht achter het IJzeren Gordijn was een avontuur vol pre ge en/of onaangename verrassingen. De diephartelijke ontroerende gastvrijheid van de Biskupi’s op de Kosciuszko, (straat vh ouderlijke huis) hun spreekwoordelijk sparen uit eigen mond om iets aan een gast te kunnen schenken- draag ik voor al jd onvergetelijk in mijn hart en ziel mee. Zij die het tekort hadden wilden het povere wat ze hadden delen. Mijn Poolse familie eerde als geen andere de diepgelovige Poolse tradi e “een gast in huis, is God in huis” en “gastvrijheid is heilig” Het communis sche regime begon te barsten. Opnieuw was voedselrantsoenering aan de orde en daar kwam na verloop van jd de staat van beleg bovenop. Vader organiseerde niet aflatend de zending van hulpgoederen naar zijn familie. Vader vierde, toen in Warszawa, de vervloekte “kommoena”(Silezisch dialect voor communisten) aan de ronde tafel te kakken werd gezet. De avond dat de televisie de val van de Muur in Berlijn liet zien, belde hij me met een zware krop in de keel. Dat hij dat nog mocht meemaken, was voor hem ongelooflijk. Eindelijk kwam er een einde aan de onrechtvaardigheid van de conferen es van Yalta en Potsdam. Eindelijk was Polen vrij. Na de val van het communisme beleefde vader met de overlevende strijdmakkers het absoluut onverhoopte. Ze mochten met vlag en wimpel naar huis. Aan de grens op de brug over de Nysa (Neisse) (een grensstroom tussen Duitsland en Polen) wach e het eredetachement van de 11de gepantserde cavalerie divisie met als schutspatroon koning Sobieski, hen plech g op. De “oude garde” strekte de rug en stapte in forma e de brug over. Het vaandel van de eerste Poolse pantserdivisie werd in Zagan plech g overgedragen aan het “vrije” Poolse leger. President Lech Walesa, de legendarische stakingsleider van Solidarnosc, nodigde de veteranen uit. In Warszawa werden ze geridderd in de Orde van Polonia Res tuta. De parade van de “veterani” naar het graf van de onbekende soldaat was hun kleine apotheose. Het was alleen zeer spij g dat Maczek hun generaal, hun “baca”, de bezorgde vader, er niet bij was. Zijn beslissingen stuurden hen in doelgerichte manoeuvres over het slagveld maar als geen ander ontzag hij hun leven en dat van burgers. Als laatste teken van erkentelijkheid werd vader benoemd tot “porucznik” (onderluitenant) van de eerste Poolse pantserdivisie. Voortaan stonden er twee sterren en een balk op zijn inktzwarte baret. Na alles wat ik van vader hoorde en met hem beleefde is vaders credo waarach g eenvoudig maar in deze jd langzaam maar zeker “uit de jd “ tenzij men luistert en nadenkt over de boodschap “Pak het leven zoals het komt, vertrouw op God en nog best van al op de moeder van zijn zoon, de “matka boska czenstochowska”, zorg dat je uitrus ng ptop in orde is, houd alles klaar, help wie vast zit en maak dat je er uit komt maar doe nooit iets ten koste van een andere mens ook al mag je die man of vrouw helemaal niet, …want dat is niet christelijk en … je weet maar nooit wanneer je die persoon toch nog eens ergens voor iets nodig kunt hebben”. Jean Pierre Alexander Prosper Francois Gabriël Piotrus-“Pjèrke” Biskup Grensstraat december 2006