Paduaan #4 september 2020

# 4 s e pte m b e r 2 0 2 0

tim

JEUGD & WERK VERZAMELWOEDE

MOVIE MEMORIES

KOKEN MET

'DE GROETEN, IK ZIT HET

'IK MOEST EEN TRAANTJE

'ETEN IS HET MAKEN VAN

HIER WEL UIT'

WEGPINKEN TOEN MUFASA

EEN ONTDEKKINGSREIS'

DOODGING'

PIPO TEKST: ANOUK BOWMAN, BEELD: GEKE BOSCH

Deze hele COVID-19 situatie doet me denken aan mijn jeugd.

Niet omdat ik verplicht een mondkapje moest dragen terwijl ik naar Teletubbies keek, of omdat ik anderhalve meter afstand van de rest van mijn familie hield tijdens de o-zo-traditionele ‘kringverjaardagen’.

Nee, ik kreeg lichtelijke flashbacks richting mijn hunkering naar het tofste, ziekste speelgoed wat de Toys “R” Us gids te bieden had. Ik was een lief kind en Sinterklaas beloonde dit door mij jaarlijks van een groot gedeelte van mijn verlanglijstje te voorzien.

Al dat speelgoed, hoe knuffelig, kleurrijk en duur dan ook, had iets met elkaar gemeen.

Sooner or later stelde het altijd, maar dan ook altijd, teleur.

Het opengaan van de terrassen deed me denken aan m’n eerste FurReal Friends plastic kat.

Het idee van het speelgoed was het nabootsen van echte beesten: de FurReal Friends waren robot knuffelbeesten die konden blaffen (hond) of spinnen en miauwen (kat). Maar hoe erg de fabrikanten ook hun best deden het product te laten lijken op een echt huisdier: de ervaring was allesbehalve hetzelfde. Zo ook mijn eerste drankje op het terras van De Beurs in Utrecht. De alcohol werd rijkelijk op handen gesprayd, de anderhalve meter werd bewaard, de terraservaring werd met behulp van stoelen en tafels (enigszins bij elkaar in de buurt) gewaarborgd maar toch voelde het allesbehalve als het ‘echte’ ding.

Het dragen van mondkapjes gaf me flashbacks naar mijn eerste setje kinder make-up. Niet omdat ik plots in deze crisis geen make-up meer kon dragen, maar omdat ik er na elke treinreis hetzelfde uitzag als ik toen ik voor het eerst mijn make-up probeerde te doen. Pipo vibes.

Na elke rit met het OV zat de lippenstift met een grote ring om mijn mond.

Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd: het dragen van clown make-up of het moeten zwaaien naar vrienden aan de overkant van het terras is een zeer kleine prijs om te betalen als je daarmee mensenlevens kan redden.

Maar net als het doorbladeren van die gigantisch dikke Toys “R” Us gids als kind zijnde, zo lijkt er ook aan deze periode geen einde te komen.

Ik kan niet wachten tot we eindelijk op de laatste pagina van de gids komen.

Anouk Bowman, redacteur

COLOFON HOOFDREDACTEUR LISA KROESEN

REDACTEUREN TESS BERENDREGT, ANOUK BOWMAN, CHIEL BAREMAN

ADJUNCT-HOOFDREDACTEUR RICK PIETERSZ

FOTOGRAAF GEKE BOSCH

SOCIAL MEDIA-REDACTEUR NAOMI VLUG

ART-DIRECTOR NINA ROUMEN

INHOUD 4

HET GESPREK

8

KLEDINGKAST VAN

Tim den Besten

Maureen Rademakers

10 MOVIE MEMORIES Joost Frijters

12

DE MENS ACHTER

14

KOKEN MET

16

EEN GENERATIEDINGETJE

18

U-SPOT

20

STUDENT & BURNED OUT

22

VERZAMELWOEDE

Juri Teijgeler

Rinne Post

Lizzy-Ann van Dijk en Erica

Toon Brouwers

Joao Loupatty

Tessa Burger, Anemone Minderman & Elise van Hooren

PADUAANMAGAZINE

4

HET GESPREK PADUAAN #2

TIM DEN BESTEN

PADUAAN #4 HET GESPREK

5

Na het coronaproof ‘niet handen

kon totaal niet aarden daar.” Ondanks

schudden bij begroeting’ gaat Tim

dat hij niet het meest ‘standaard’

zitten. Wanneer de drankjes worden

gezinsleven heeft gekend, kwam Tim

opgenomen

jonge

aan support niet tekort. “Als ik mijn

serveerder hem gelijk aan: “Hoi! Ben

haar blauw wilde verven, kocht mijn

je er weer?” Tim lacht. “Haha, gaat het

moeder de verf.” Tim speelde op zijn

al beter dan op je eerste werkdag?”,

twaalfde al in een musical van Joop van

vraagt hij. De jongen laat wat bierviltjes

den Ende en in de film Kruimeltje. “Ik

vallen. “Ik hoop dat het beter gaat!”

weet nog heel goed dat mijn buurvrouw

De serveerder loopt weg en Tim

een advertentie uit de krant had geknipt

raapt wat viltjes op. “Je stamkroeg?”,

en aan mijn moeder had gegeven. Daar

vragen we hem voor de grap. “Nee

hoefde ik niet eens over na te denken, ik

niet mijn stamkroeg! Maar als ik met

ben gelijk auditie gaan doen. Ik heb het

vrienden afspreek gaan we toch wel

altijd wel leuk gevonden, dat knutselen

vaak hier zitten, ja…” Hij trekt een

en doen. Zo’n kind was ik wel.” In het

bedenkelijk gezicht. “Ik weet niet, het

programma 100 dagen voor de klas,

is hier gewoon gezellig en ze hebben

geeft Tim samen met collega Nicolaas

goed… bier?”, stelt hij vragend. Het is

Veul les op een middelbare school.

dinsdagmiddag, dus waarschijnlijk voor

Daar is te zien dat Tim de ‘lastige

de formaliteit heeft Tim nu nog veilig

kinderen’ wel begrijpt. “Ik denk dat

een latte macchiato besteld.

ik soms best wel een lastige leerling

spreekt

een

ben geweest. Ik herkende mezelf in

“WIJ HADDEN EEN SOORT HALVE ROMANCE ” We begeven ons op het terras van een typisch Amsterdamse bruine kroeg op de Nieuwmarkt.

Druk waar de stad om bekendstaat, razen hier en daar wat scooters voorbij, lopen groepjes toeristen verdwaald rond, scheuren vuilniswagens door de veel te smalle straatjes en fietst een groepje kletsende vrouwen van middelbare leeftijd langs. We spreken hier af met televisiemaker en presentator Tim den Besten. Met zijn drukke draaidagen voor programma’s als 100 dagen voor de klas, Kwartier van het dier en De outsiders in combinatie met zijn ietwat chaotische uitstraling, is hij wel stipt op tijd. De horecagelegenheid waar we ons begeven, is één van Tim zijn favoriete kroegen.

TEKST: TESS BERENDREGT, BEELD: GEKE BOSCH

LOCKDOWN

de leerlingen die steeds tijd van de

Waar we net nog in de schaduw zaten,

les probeerden af te snoepen of altijd

zitten we nu volop in de zon. Het is

het laatste woord wilden hebben. Mijn

hartje zomer en voor de meesten is

moeder zei altijd tegen mij: ‘Moet je

de vakantie begonnen. Ook voor Tim,

weer het laatste woord hebben?’ Ik

maar op vakantie gaat hij niet. “Ik heb

had een grote mond en zat niet stil.”

nu wel een soort van vakantie. Al kan

Ondanks dat regels bij Tim niet altijd

ik niet eens echt weg. Iedere week heb

hoog in het vaandel stonden, was hij

ik wel een paar dingen op de planning

zeer geliefd bij zijn lerares Duits. “Wij

staan.” De afgelopen periode was

hadden een soort halve romance. Zij

voor hem zacht gezegd nogal intens.

wist waarschijnlijk al eerder dan ik

“De maanden waarin we niet hebben

dat ik homo ben…”, hij beweegt zijn

kunnen draaien, hebben we nu in één

handen in de lucht om te zoeken naar

klap ingehaald. Ik heb echt achter

de juiste woorden. “Ze snauwde vaak

elkaar doorgewerkt. Dat was wel heftig,

naar me, dat vond ik heel grappig. Zo

maar wel leuk.” Tim blijkt de maanden

heb ik op Valentijnsdag een keer een

maart en april in lockdown stiekem

roos voor haar gekocht met een kaartje.

toch wel fijn te hebben gevonden.

Ze stuurde er gelijk eentje terug, met

“Ik vond het best wel leuk, ik mis

zo’n heerlijk Duits accent: ‘Lieve Tim,

eigenlijk gewoon dat het zo leeg is

was ik maar wat jonger’. Hij begint

overal”, lacht hij. “Als ik ging fietsen of

te lachen. “Ik heb ook nog een keer

wandelen, hoorde ik de bomen ruisen

bij haar op schoot gezeten voor een

op de grachten. Dat heb ik eigenlijk nog

schoolfoto. Die foto heb ik nog steeds.”

nooit gehoord, ik wist niet eens dat er bomen stonden!” Hij kijkt ons lachend

VIRAL IN JE NAKIE

aan. “Nee ik kan mij heel goed alleen

Zonder

vermaken.”

zijn

twijfel gemaakte

staat

Tim

werk.

achter “Achter

onze documentaires zit altijd een ROMANCE MET DE LERARES DUITS

maatschappelijk idee en dat kaarten we

Tim groeide op in Rotterdam en

aan door middel van een experiment. Zo

Hellevoetsluis,

Op

heb ik echt veel heftige dingen gedaan

zijn zeventiende ging hij al uit huis.

voor de camera. Ik ben met een meisje

“Hellevoetsluis was verschrikkelijk”.

naar bed geweest om de fluïditeit van

Hij kijkt er een beetje vies bij. “De ene

seksualiteit te onderzoeken, heb in

helft was kak en de andere helft had

een bejaardentehuis gewoond om

een scooter, er zat niks tussenin. Ik

de twee werelden van oud en jong

twee

uitersten.

6

HET GESPREK PADUAAN #4

samen te brengen en zo ouderen te leren

zijn nuchtere opvoeding. “Mijn ouders

Ik had het gevoel dat ik het voor anderen

kennen. Daarnaast is ook mijn eerste Gay

zijn zo anders! Heel rustig, maar wel heel

deed. Tot de knop ineens omging. Mijn

Pride gefilmd in Kiev waar veel geweld bij

nuchter. Als ze morgen langskomen om te

houding was kinderachtig, vond ik. Ik dacht

kwam kijken en heb ik mezelf zestien dagen

vertellen dat ze mijn ouders niet zijn dan zou

bij mezelf: ‘Tim, je wilt dit toch?’”. Hij lijkt heel

lang gelivestreamd om de gevolgen en de

ik zeggen: ‘Zie je wel! Ik wist het!’ Hij slaat

goed te beseffen dat zijn werk deels geluk

impact van social media te onderzoeken.

enthousiast met zijn vuist op tafel. “Nee ik

is en deels talent. “Het werk dat ik doe is

Allemaal heel persoonlijk.” Dat persoonlijke

ben een beetje de outsider van de familie als

heel vrij. Bijna alles heb ik zelf bedacht. Je

is wel kenmerkend voor zijn werk. Zichzelf

het gaat om hoe ik denk en doe, maar dat

hoeft er niet van te houden maar ik snap

livestreamen was voor het programma

nuchtere heb ik wel van ze meegekregen.

zelf wel goed waarom we dingen hebben

Super Stream Me. Overal en te allen tijde

Ik denk ook dat negatieve reacties of kritiek

gemaakt en welke gedachte daarachter zit.

moest de camera aan, ook op het toilet

mij niet zoveel doen omdat ik sterk in mijn

Daar ben ik trots op. Ik kan mijn creativiteit

en in de badkamer… “Dat was nog wel

schoenen sta. Over het algemeen krijg ik

kwijt en bouw aan iets voor mezelf. Ik heb

een dingetje.” Zo is een fragment terug

niet veel negatieve reacties. Tuurlijk hoop ik

geen televisie academie gedaan of zoiets. Al

te zien waarbij Tim zich uitkleedt om te

dat mensen mijn werk goed vinden en dat ik

doende leer ik en dat is wel echt heel leuk.”

gaan douchen, waarna zijn geslachtsdeel

mooie dingen maak, maar het werk maakt

Wat als documentairemaker en presentator

compleet in beeld is. Enkele minuten later

mij niet als persoon.”

Tim den Besten morgen geen werk meer

staat het fragment online, waarmee het zichtbaar is voor iedereen. “Hoe was dat voor jou, dat je piemel viral ging?”, vragen we Tim, waarbij hij zijn latte macchiato over de tafel heen proest. “Dat mijn piemel viral ging?! Oh mijn god!” Hij begint keihard te schateren. “Weet je dat ik me dat moment niet eens meer zo herinner? Ik kreeg wel veel berichtjes van vrienden die screenshots stuurden. Laatst gingen vriendinnen van mij dit opzoeken en die vonden dus gewoon nog screenshots van mijn piemel. Dat is wel een

“HET WERK MAAKT MIJ NIET ALS PERSOON”

gek idee, dat het voor altijd op het internet staat. Ach… Het is uiteindelijk ook maar een

HAATMAILS

piemel, toch?”

Deze wijze lessen heeft hij door schade en schande geleerd. “Het is een proces,

DE OUTSIDER VAN DE FAMILIE

waar je beter in wordt. Vroeger had ik de

Tim lijkt over het algemeen niet veel te geven

behoefte om me overal mee te bemoeien.

om wat andere mensen van hem vinden.

Dat deed ik ook op sociale media, waarbij

In de documentaire Een man weet niet

ik soms in een ongewilde Twitter draaikolk

wat hij mist ondervindt Tim in hoeverre zijn grenzen van zijn seksuele identiteit zijn op te rekken. “Toen we de documentairefilm aankondigden, werden we kapot gemaakt.

We hadden het groots aangepakt met teksten als: ‘Ik ben homo en ik ga het met een meisje proberen’ en ‘Wie wilt er met mij naar bed?’ Dit was om publiciteit te krijgen. Maar toen werden juist heel veel homo’s boos. We kregen reacties als: ‘We hebben jarenlang moeten strijden voor wie we nu zijn en dan zeg jij op deze manier dat we misschien zelf die hokjes hebben bedacht.’ Ik had niet verwacht dat juist mijn eigen scene hier zo boos om zou worden.

Ik snapte het wel, maar tegelijkertijd dacht ik ook: wacht maar tot jullie het gezien hebben.” Tim kijkt tevreden. Zijn vermogen om te relativeren komt misschien wel vanuit

terechtkwam. Nu doe ik dat niet meer.” Toch is hij het niet helemaal verleerd. Zo lag hij onder vuur na discussie met Mona Keijzer over Zwarte Piet bij talkshow Op1. “Ik voelde sterk de behoefte om er wat van te zeggen.

Ik kreeg daarna heel veel haatmails. Foto’s van mijn vakantie in Thailand van twee jaar geleden met daarbij: ‘Je bent zeker op de fiets gegaan? Deugd flikkertje!’ Of: ‘Ik maak je kapot, je bent het leven niet waard’. Echt hele heftige dingen, maar dan weet ik ook: oké Tim de komende twee weken krijg je dit.

Dat doe ik dus niet meer iedere week.”

“TIM JE WILT DIT TOCH?” Dat de mediawereld af en toe hectisch kan zijn, heeft ook hij ervaren. “Ik ben een beetje in dit werk gerold. Tot een paar jaar geleden heb ik mij hier dan ook best wel tegen verzet.

heeft? Hij twijfelt geen seconde en zegt: “Ik zou wel een eigen hotel willen! Ook dan zoek ik wel weer wat anders, maar voor nu hoop

.

ik natuurlijk dat ik dit nog zo lang mogelijk kan blijven doen.”

PADUAAN #2 HET GESPREK

7

PADUAAN #4 DE KLEDINGKAST VAN

DE KLEDINGKAST VAN MAUREEN RADEMAKERS Het is een zonnige middag als we Maureen (23) ontmoeten op het terras van LE:EN. Zoals afgesproken heeft ze een katoenen tote bag bij zich, gevuld met items uit haar kledingkast.

De goedgehumeurde CMD’er laat ons één voor één haar favoriete items én minder goede aankopen zien.

TEKST: LISA KROESEN, BEELD: GEKE BOSCH

COMFORTABEL ÉN CHARMANT Gekleed in een zwarte crop top en een prachtige donkerbruine corduroy broek, neemt Maureen een grote slok van haar koffie voordat ze begint te praten. “Eén van mijn vriendinnen noemt mijn stijl een combinatie tussen art-hoe en skate-hoe. Daar ben ik het eigenlijk wel mee eens!” De brunette lacht. “Het is niet zo dat ik alleen maar dingen van de vintagemarkt draag of juist alleen maar sportief, het zit er tussenin. Comfortabel én charmant.” Voor Maureen is comfortabele kleding dan ook belangrijk. “Jurkjes en rokjes draag ik niet snel omdat ik altijd in dingen klim. Je moet bedekt overal doorheen kunnen komen... En het moet fijn zitten en ademen.” De bruine Dr. Martens die Maureen ooit voor maar liefst

‘OUDE MEUK’

dertig euro - de koopjesjager - kocht op de IJ-hallen, zijn dan ook

Normaal gesproken winkelt Maureen weinig online, maar door het

terug verbannen naar de kledingkast. “Man, ik was zo trots op die

coronavirus is er de afgelopen maanden toch veel in online shops

vondst! Het probleem is: als die krengen eenmaal door een ander

gespeurd. “Merken die ik veelal draag zijn Weekday, Monki en

zijn ingelopen, lopen ze voor geen meter meer.”

merken die te vinden zijn bij Urban Outfitters. De ZARA en de H&M skip ik eigenlijk gewoon permanent, het is daar altijd een enorme zooi

Onder haar donkerbruine broek draagt Maureen een zwarte biker

en de items zijn iets te meisjesachtig voor mijn smaak.” Ondanks

short. “Dat is een typisch voorbeeld van een item waarvan ik in

dat de brunette aangeeft nog te weinig met duurzaamheid in haar

het begin dacht: ‘dat ga ik dus écht niet dragen’. Uiteindelijk werkt

kledingkast bezig te zijn, bestaat toch een goede veertig procent van

‘ie toch wel goed voor me.” We vragen ons af wat een voorbeeld

haar kleding uit tweedehands aankopen. “De meeste dagen ga ik

is van een trend die volgens Maureen per direct de prullenbak in

door het leven met minstens één item dat tweedehands is. Oude

mag. “Witte schoenen”, pleit de CMD’er zonder enige twijfel en

meuk, dingen die eigenlijk anders weg zouden gaan maar die ik er

terughoudendheid. Vol ongemak kijken we met ons drieën naar de

toch nog tussenuit heb gepikt. Je voelt je net iets specialer, omdat

witte schoenen van onze fotografe. “Er is in principe qua stijl niks

de kans kleiner is dat de rest van de wereld met dezelfde outfit

mis mee, ze gaan overal bij! Het probleem is dat je ze aanschaft voor

rondloopt. Ik koop ook wel eens iets dat veel anderen ook dragen,

weet ik niet hoeveel geld en er na drie weken weinig wits meer van

maar dan probeer ik het net anders te combineren waardoor het

over is. Daarbij, echt íedereen heeft ze.”

toch weer iets meer eigen wordt.”

CADEAU

Maureen haar kledingkast bevat veel zwarte items met hier en daar

Uit de katoenen tas komt een zwarte longsleeve tevoorschijn, bewerkt

enkele flarden kleur. Een opvallend kledingstuk is de drukke blouse

met lila tekst opdrukken zoals ‘cute but will fight’, ‘constant pleasure

met zachtgroene en lichtbruine tinten. “Die is van mijn opa geweest,

seeker’ en illustraties. “Deze top is ontworpen door Egle Zvirblyte, een meisje uit New York. Ze heeft een tijdje dingen ontworpen bij Kapitaal, ook dit shirt verkocht ze daar. Ik wilde het onwijs graag hebben, maar vond het toch een tikkeltje aan de dure kant.” Tot haar grote verrassing kreeg Maureen het een poos later cadeau van haar collega’s na het afronden van haar stage. “Dat vond ik zó cool!

Waarschijnlijk heb ik het gewoon één keer kort genoemd in een gesprek en dat hebben ze onthouden. Echt een mooi gebaar. Vaak denken mensen dat ik het zelf heb ontworpen, omdat het helemaal onderstreept wie ik ben.”

hij is helaas in april overleden. De blouse komt uit Indonesië. Als ik het draag, zie ik mijn opa voor me die ergens in een hoekje hout zit te bewerken. Ik vind het bijzonder om nog iets van hem te hebben en te dragen.” De creativiteit spat van de brunette af, het verbaast dan ook niet dat ze nog een stiekeme wens heeft om ooit zelf met behulp van zeefdruk een shirt of hoodie te ontwerpen. “Ik wil ook echt een keer leren om zelf kleren te vermaken! Net iets kunnen alteren zodat het nóg beter past.”

9

10

HET GESPREK PADUAAN #2

PADUAAN #4 MOVIE MEMORIES

11

MOVIE MEMORIES Wat is er nu lekkerder dan een avondje op de bank met goed gezelschap (of juist in je uppie), een lekker snackje en een goede film? Precies, helemaal niks! Waar het kijken van een film voor de meesten van ons slechts ontspanning is - of noodzaak ten tijde van coronaquarantaine betekent het voor Joost Frijters (21, Journalistiek) veel meer.

TEKST: RICK PIETERSZ, BEELD: GEKE BOSCH

Een bewuste voorliefde voor films kwam pas op latere leeftijd, vertelt Joost

zoekt namelijk naar de ontwikkelingen binnen de filmindustrie. Er volgt al

in zijn Utrechtse studentenkamer. “Onbewust denk ik dat de liefde er

vrij snel een niet bij te houden rits aan films die populair zijn in huize Frijters.

meteen was toen ik de standaard kinderfilms ging kijken. Het was voor

“Nu voelen bepaalde dingen van vroeger aan als niet verrassend, omdat

mijn moeder ook vrij makkelijk om gewoon een filmpje aan te zetten en

heel veel films die trends zijn gaan overnemen. Wat in die tijd baanbrekend

mij daarmee zoet te houden.”

was, is nu dan juist heel vaak gebruikt. Het voelt dan misschien niet meer heel speciaal, maar daardoor is het juíst speciaal.” Of er niet onwijs veel tijd

THE LION KING

in gaat zitten, het zoeken naar al deze verbanden? “Ja, je moet je telefoon

Aan de hand van een aantal films duiken we in de geschiedenis van

echt wegleggen. En voor de beleving moet je eigenlijk een film met goede

deze vlotte student, die opgroeide aan de kust van Noordwijk. Het is een

boxen bekijken, of natuurlijk in de bioscoop. Dan ervaar je de beleving

onmogelijke vraag voor hem, wat zijn lievelingsfilm was als klein kind,

zoals die bedoeld is.”

maar na wat wikken en wegen lukt het hem toch om een keuze te maken.

“Van The Lion King was ik toch wel een enorme fan. Ik weet niet zo goed

Bij elke levensfase die wordt aangehaald, is het lastig om te zeggen welke

waarom, maar het verhaal is zo ontzettend goed. Het is zielig, het verhaal

film favoriet is. “Het is eigenlijk een verboden vraag, dat snap je zelf ook

laat je iets voelen. Je gaat een soort heel rare wereld in en je weet dat het

wel.” Maar voor het overzicht is het natuurlijk wel zo handig. “Vaak keek ik

nep is, maar je wordt er helemaal in meegenomen. Ik zal niet de enige

films met mijn vader. Hij vond het dan ook heel leuk om films uit zijn tijd

zijn die een traantje moest wegpinken toen Mufasa doodging. De nieuwe

terug te kijken. Een film waar ik bijvoorbeeld warme herinneringen aan heb

versie heb ik nooit gezien, maar het had naar mijn idee niet de magie die

overgehouden, is The Deer Hunter uit 1978, over de Vietnamoorlog. De

de oude versie heeft.”

film duurt bijna drie uur, maar dat was ontzettend leuk. Echt even quality

HORROR

time met mijn vader en dat verhaal is ontzettend indrukwekkend.” De perfecte mix tussen gezelligheid en een goede film.

Waar Joost als klein kind makkelijk vermaakt kon worden met een willekeurige film, ontwikkelde hij al snel een eigen smaak. “In de pubertijd

HARRY POTTER

sprak ik veel met groepjes vrienden af om horrorfilms te kijken bij iemand

Inmiddels is Joost een aantal jaartjes op weg in de journalistiek, en zijn

thuis. Dan was het een beetje ‘wie heeft de grootste’, met andere woorden:

droom om naar de Filmacademie te gaan komt steeds dichterbij. En waar

wie wordt het minst snel bang”, vertelt Joost, die een grote voorliefde heeft

het werkende leven verandert, verandert ook het privéleven. Waar Joost op

voor de metaforen van de Nederlandse taal. “Na de film gingen we dan af

zijn veertiende nog verwoede – en ietwat schattige - pogingen deed meisjes

en toe nog naar het bos, om elkaar op de kast te jagen.”

te versieren tijdens het kijken van een horrorfilm, pakt het jaren later toch nog goed uit in de liefde. De liefde voor film speelt echter geen grote rol in

Niet alleen met vrienden keek Joost in zijn jongere jaren graag naar een

zijn huidige relatie. “Maar we zijn wel samen naar A Star is Born gegaan,

goede horrorfilm, het was ook hét moment om zijn charmes te ontwikkelen.

dat was heel erg gezellig.” Enigszins onschuldig nog wel, maar niet veel

“Met een meisje kon je dan goed samen onder de dekens gaan zitten. Dat

later komt het leukste verhaal naar voren. “Op de eerste date keken we

was een soort strategie die je kon aannemen. Je was allebei bang, maar als

Harry Potter, ook omdat ik te schijterig was om haar mee te vragen op een echte date. Ze had die films nog nooit gezien, en dat kan natuurlijk niet.”

jongen kon je dat niet laten zien. Dan moest je het meisje ondersteunen. Al gebeurde er natuurlijk niks, want ik was 14, maar toch.”

Joost neemt ons mij in de spannende dag van de eerste date. “Nog even Toch is het niet alleen maar positiviteit rondom de horrorfilms, vindt ook

mijn kamer opruimen, checken of mijn ouders écht niet thuis zouden

deze filmkenner. Er zit namelijk een hoop troep tussen. “Dat is jammer,

komen. Spoiler: dat gebeurde wel.” De, toen nog, date komt aan. “Het

het is vrij commercieel geworden. Bij actiefilms is dat bijvoorbeeld ook het

kijken van de film was heel leuk. Het viel gelukkig ook bijna nooit stil tussen

geval. Af en toe zitten er echt pareltjes tussen de horrorfilms, bijvoorbeeld

ons, en we kenden elkaar ook al.” Toch verloopt de date niet zo soepel als

Get Out, maar die parels zijn uitzonderlijk.”

je zou verwachten: zijn ouders komen thuis. “Ze kwamen de kamer in en zeiden gelijk: ‘Eet je mee?’. Ik kon wel door de grond zakken, maar het is

THE DEER HUNTER “Hoe meer ik van films ging houden, zo rond mijn achttiende, hoe verder ik terugging in de tijd. Ik vind films uit de jaren 60 heel erg leuk, maar bijvoorbeeld ook uit de jaren 40.” Oppervlakkig kijkt hij er niet naar, hij

gelukkig helemaal goed gekomen.”

12

DE MENS ACHTER PADUAAN #4

DE MENS ACHTER

JURI TEIJGELER Hij ontwierp de geboortekaartjes van zijn kinderen, wist colleges zélfs in coronatijd via Teams boeiend te maken en is met drie andere creatieve vaders een heuse man cave begonnen. Deze editie spreken we Juri Teijgeler (37), CMD-docent in hart en nieren.

TEKST: NAOMI VLUG, BEELD: GEKE BOSCH

“Pak een wit papiertje, touw, elastiekjes en plakband en maak in twintig minuten een prototype van je idee”: zo zag een doorsnee les van Juri eruit in tijden van corona. “Alle studenten richten de webcams op hun handen en ik zette een muziekje op. Er werden zelfs verzoeknummers gedraaid, zoals Eye Of The Tiger!”, vertelt hij enthousiast. Met datzelfde enthousiasme kan hij niet praten over de roerige tijd waar we nu in zitten.

“Je gaat het onderwijs in om contact te maken met mensen, en dat wordt nu bemoeilijkt. Het is gewoon helemaal niet leuk.” Teijgeler geeft

“WE WILDEN NAAST HET DRUKKE GEZINSLEVEN OOK TIJD VOOR ONSZELF”

vooral praktische vakken, waar hij naar eigen zeggen in coronatijd geluk mee heeft. “Het scheelt heel erg dat ik geen theoretische vakken geef,

MAN CAVE

waarbij je continu aan het zenden bent.” Om studenten online bij de

Voor Juri’s creatieve uitspattingen is sinds kort ook meer ruimte. Samen

les te houden is een flinke opgave, vertelt hij. “Een les van twee uur en

met drie andere vaders uit Houten zijn we een atelier begonnen. “Alle

een les van vier uur achter elkaar. Dan zit je zes uur naar zo’n scherm

vier wilden we naast het drukke gezinsleven ook wat tijd voor onszelf. Het

te kijken waar je je energie doorheen probeert te proppen. Daarna moet

is een soort creative hub meets man cave geworden. Ik weet nog niet wat

ik even een uurtje wandelen om weer ver te kunnen kijken. Mijn ogen,

we er gaan doen, maar alles is mogelijk”, vertelt Juri. Zijn enthousiasme

die konden gewoon niet meer. Dat niet alleen: je moet veel meer initiatief

om weer dingen te maken is duidelijk merkbaar. “Elf jaar lang help ik

nemen om in gesprek te blijven met de studenten. Normaal loop je door

andere mensen gave dingen maken bij CMD. Daar kan ik veel van mijn

een klas heen en zie je iemand kloten, uit zijn neus vreten of naar een wit

creativiteit in kwijt, maar het begint toch altijd weer te borrelen.”

papier staren. Dan kan je ingrijpen. Maar via Teams, waar mensen hun scherm op zwart houden, glipt dat er tussendoor.”

T-SPLITSING Juri wekt de indruk dat hij zoekende is, alsof hij op een T-splitsing staat

EIGEN SCHOOL

in zijn eigen leven. Hij bevestigt dat beeld, en neemt ons mee naar

Teijgeler wist al vanaf zijn zestiende dat hij het onderwijs in wilde. “Mijn

acht jaar geleden. Hij belandde in een burn-out. “Ik heb heel lang een

moeder was kunstenares. Zij had iedere dag de drive om naar haar

beetje stilgestaan en was al die tijd ontzettend terughoudend”, deelt

atelier te gaan en daar echt voor te leven en veel voor op te geven.

hij. Dat jaar, in 2012, werd hij vader van een tweeling. Na tien dagen

Hoewel ik alles in de kunstwereld heel gaaf en interessant vond, had

kreeg het heuglijk nieuws een vervelende wending. Juri ontwierp een

ik niet de drive die mijn moeder wel had om kunstenaar te worden.”

geboortekaartje en rouwkaart in één; waar de naam van zijn dochtertje

Hij volgde de docentenopleiding beeldende kunst en vormgeving op de

Bodhi in kauwgomroze letters op een grasheuvel op de voorkant van de

Kunstacademie in Arnhem en was daarna betrokken bij het ontstaan

kaart prijkt, is de naam van zijn overleden zoontje, Micah, symbolisch

van CMD, elf jaar geleden. “In het onderwijs ligt een heel groot deel van

naast die van zijn zus afgebeeld. Het is een ontroerend gezicht, maar

mijn hart. Ik vind het geweldig om met studenten en collega’s samen

voor Juri ook absoluut een creatieve uitlating. In hetzelfde jaar verloor

te werken”, vertelt hij. Het onderwijs verveelt niet, maar toch blijft het

Juri zijn moeder en kwam de HU om de hoek kijken met een plotselinge

bedrijfsleven lonken volgens Teijgeler. “Wie weet ga ik volgend jaar wel

master-eis. “Ineens hing het zwaard van Damocles boven mijn hoofd:

naar een job coach om te kijken waar ik mijn kwaliteiten nog meer in

als je de master niet haalt, word je ontslagen.” Het kwam allemaal

kan zetten.” Een grote droom van Juri is om zijn eigen school op te

tegelijk op de docent af.

richten. “Ik zou een HBO willen oprichten, volledig gericht op creative

confidence, plat gezegd het vertrouwen in je eigen creativiteit. Het droomscenario zou zijn dat docenten en studenten de vrijheid hebben om hun eigen lessen in te richten op basis van wie of wat ze inspireert.”

Deze zomer hoeft Juri even niets. Hij hoeft niet te verhuizen, geen master te halen en hij hoeft geen huis of atelier leeg te halen door een overlijden.

“Nu is het tijd voor vragen als: ‘Waar sta ik? Wie ben ik?’”

TABOE PADUAAN #4

PADUAAN #2 HET GESPREK

13

14

HET GESPREK PADUAAN #2

PADUAAN #4 KOKEN MET

15

KOKEN MET RINNE POST

Met z’n drieën bevinden we ons in de keuken van onze fotografe Geke. Rinne (23, Journalistiek) gaat voor ons koken. Zonder chefkok dit keer en gewoon weer ouderwets gezellig in een typische studentenkeuken, de coronamaatregelen in acht nemend. Vandaag staat Rinne zijn versie van een Surinaamse bami op het menu, vegetarisch en wel!

TEKST: LISA KROESEN, BEELD: GEKE BOSCH

Terwijl Rinne behendig een pan in de lucht flipt en daarbij enkele vega kipstukjes

bami. “Koken is voor mij echt the means to an end. Dat moet nou eenmaal

verliest die daarna treurig op de grond eindigen, tuur ik over zijn schouder mee. Ik

gebeuren voorafgaand aan het eten. Als ik voor anderen kook, is het wel echt

vraag hem of hij vaak kookt. “Eigenlijk is het antwoord gewoon nee.” Ai, dat belooft

zo dat ik er – zoals mijn moeder dat zou zeggen – liefde in steek.” Op Rinne

niet veel goeds... De goedlachse journalist volgt snel met een excuus. “Het is niet

zijn gezicht verschijnt een enorme glimlach als ik hem vraag wat eten voor

zo dat ik niet wíl koken, maar ik begeef me vaak rondom mensen die al koken. Dat

hem betekent. “Eten is het maken van een ontdekkingsreis. Er zijn zóveel

doe ik niet met opzet, maar dat is natuurlijk wel mooi meegenomen.” Rinne is van

smaken en iedereen kookt anders. Als jij boerenkool bereidt, doe je dat heel

huis uit opgevoed met de wereldkeuken voorgeschoteld op de dinertafel. “De ouders

anders dan ik. Ik kan uren door een (Turkse) supermarkt struinen, op zoek

van mijn oma waren wetenschappers in Indonesië. Ze maakten echt deel uit van de

naar nieuwe producten om uit te proberen. Als het niks is, is het niks, maar

samenleving, mijn oma is er zelf ook deels opgegroeid. Dankzij mijn vader heb ik daar

dan heb ik wel weer een beetje mijn wereld verbreed.”

ook weer een stukje van meegekregen. Ik houd erg van de Indonesische keuken, die zoveel smaakvoller is dan de relatief saaie Nederlandse keuken.”

SURSTRÖMMING Als het aan Rinne ligt, zul je hem ergens de komende jaren in Zweden vinden,

‘ALLES WAT LOGISCH WAS, VIEL WEG’

proevend van het traditionele en lokale gerecht Surströmming. “Eigenlijk

Scherpe geuren beginnen langzamerhand de grote keuken te vullen, terwijl Rinne

gewoon rotte, gefermenteerde vis. Het schijnt qua geur en smaak erg heftig te

vertelt hoe hij de quarantaine is doorgekomen. “Eerlijk is eerlijk, ik vond de eerste weken

zijn. Ik houd van smaken die je overweldigen, dus ik ben heel benieuwd wat

tachtig keer kut. De relatie met mijn vriendin ging net die week daarvoor uit en eigenlijk

ik daarvan ga vinden!” De Nederlandse keuken kan volgens Rinne wel wat pit

alles wat voor mij logisch was in mijn leven, viel in een klap weg. Ik kon natuurlijk net als

én gemak gebruiken. “Ik vind het heel jammer dat wij niet echt een streetfood-

ieder ander nergens heen en had weinig afleiding, dat maakte het wel moeilijk.” Ook

cultuur hebben. Het is natuurlijk belangrijk om beschaafd met mes en vork te

Rinne zijn liefde voor buiten de deur eten moest even worden onderdrukt. “Bij mij om

kunnen eten, maar als het eventjes niet hoeft... Ik ga daar echt heel lekker op!”

de hoek zit een Surinaamse toko waar ze heerlijke Surinaamse bami hebben. Rond de derde quarantaineweek had ik énorme cravings naar dat gerecht, net als een zwangere

Als de hele pan tot op de laatste druppel sambal is leeggegeten, kletsen we

vrouw – mag ik dat zeggen?” Hij besloot er zijn dagtaak van te maken om het gerecht

nog wat na. “Ik ben wel tevreden”, zegt Rinne over zijn Surinaamse bami. “Het

zelf te recreëren en dook de supermarkt in voor verse ingrediënten. “Dat was net de

was een tikkeltje aan de zoute kant en ik miste een klein zuurtje, maar al met

Efteling! Lange rijen, schreeuwende mensen, immense druktes... Uiteindelijk ben ik

al prima.” Voordat we vertrekken, sluit Rinne af met een flink betoog over zijn

wel geslaagd en heb ik het gerecht meerdere keren bereid.”

favoriete gerecht ooit. “Het gaat niet persé om de Amerikaanse variant met ketchup en mosterd, maar om het feit dat het een volledige maaltijd is die je

Met hongerige ogen en rammelende magen kijken Geke en ik naar de dampende

met de hand kunt eten en met verschillende ingrediënten helemaal op jouw

borden voor onze neus. Eerlijk, het ruikt geweldig. Rinne somt enkele feitjes op die

mood kunt afstemmen. Hamburgers zijn echt geweldig. Als je het daarmee eens bent, heb je het naar mijn mening helemaal begrepen. Het moet er overigens niet zomaar één van de McDonald’s zijn. Voor goede hamburgers mag je me écht altijd bellen.”

hij weet op te trommelen door het kijken van talloze YouTube-filmpjes over eten. Wist je dat het beter is om warm te drinken bij het eten omdat dat de binnenkomende vetten niet stolt en juist helpt met verteren? Met weinig geduld beginnen we aan de

16

EEN GENERATIEDINGETJE PADUAAN #4

EEN GENERATIEDINGETJE De band tussen ouder en kind is bijzonder, zeker als je in het geval van Lizzy-Ann van Dijk (20, Journalistiek) opgroeit met een alleenstaande moeder. Hechter dan deze twee vind je ze niet zo snel, zo blijkt al een paar minuten na onze ontmoeting. En dat terwijl de afstand tussen moeder Erica en dochter Lizzy-Ann fysiek nog nooit zo groot was. Sinds een jaar woont de studente in Utrecht terwijl haar moeder nog altijd in het hoge noorden woont, namelijk in Friesland. En zeker tijdens corona is dat best even pittig. Wat maakt hun band toch zo bijzonder en kunnen we er misschien nog iets van leren?

TEKST: RICK PIETERSZ, BEELD: GEKE BOSCH

Het is een zonovergoten woensdagmiddag en het is ouderwets druk in het

wel een aantal keer heen en weer gegaan. Ik trok het gewoon echt niet meer.”

centrum van Utrecht, ziet ook moeder Erica. “Ja, dat is anders dan in Sneek,

E: “Ik had echt zoiets van: ik behoor dan wel tot de risicogroep, want ik heb

hoor. Daar hadden we in het begin ook wel echt minder last van corona dan

zwaar astma en een spierziekte, maar we zien het wel. Mijn kind mag gewoon

hier, als ik zo naar het nieuws keek.” We zoeken een lekker plekje uit op

thuiskomen en krijgt alsnog een hele dikke knuffel, want mijn moedergevoel

het Domplein en vervolgen het gesprek. Want al voor het echte interview is

gaat toch echt voor de angst. Altijd lekker thuiskomen.”

begonnen, babbelen de twee – die duidelijk dól op elkaar zijn – erop los.

L: “Ja, dat was heel erg fijn. Daarnaast FaceTimen we ook veel, maar dat deden we hiervoor ook al graag.”

WANNEER BEDACHT JE: IK GA JOURNALISTIEK STUDEREN? BEST EEN

E: “Ook met haar zusje hoor, trouwens. Die twee zijn vier handen op één buik.

IMPACTVOL BESLUIT ALS DE OPLEIDING ZO VER WEG ZIT.

Dat is heel bijzonder. Zij gaat in september ook uit huis. Ja, dat is echt leeg.

L: “Vroeger wist ik helemaal niet wat ik wilde doen. Ik had echt geen idee. Tot

Die twee komen goed terecht. Ze kunnen dit, dus dat komt helemaal goed.

er op school een middag werd georganiseerd waarbij je je voor verschillende

Het is ook helemaal niet gezond als ze voor altijd thuisblijven. En ze zullen

voorlichtingen kon opgeven. Ik had er een paar gekozen, waaronder

altijd weer thuiskomen. Onze band gaat nooit stuk.”

journalistiek. Toen ik daar zat, dacht ik: ‘dit is het!’. Het klikte gewoon en uiteindelijk koos ik voor Utrecht. Echt omdat de stad me zo leuk leek. Het leek

IS JE SOCIALE CONTACT VERANDERD DOOR CORONA?

me heel fijn om hier te studeren en dat is gebleken!”

L: “In het begin moesten we het vooral hebben van appen, bellen, FaceTimen

E: “Ik was het absoluut eens met haar keuze! Helemaal haar ding. Al van jongs

en de klassikale meetings via Teams. Op een gegeven moment, rond mei,

af aan is ze heel nieuwsgierig, wil ze alles weten en wil ze alles onderzoeken.

konden we gelukkig op afstand in een parkje afspreken. Dat had ik écht

Maar goed, je begrijpt, ze moest dan wel uit huis… Jeetje. Utrecht is heel ver!

nodig. Sociaal contact is voor mij erg belangrijk.”

Wij waren altijd met ons drietjes (Lizzy-Ann heeft nog een zus, red.), maar

E: “Het was zwaar om te zien hoor, het is naar om je kind zo verdrietig te zien.

toen ik zag waar ze terechtkwam vond ik het goed. Ik wist ook dat ze het aan

Je kunt er niet 1, 2, 3 even naartoe. Het is bijna twee uur rijden en dat doe je

zou kunnen en dat is echt een fijn gevoel.”

met liefde, maar daar is ze ook niet mee geholpen. Ze moet het echt zelf gaan doen. Even kletsen, even gek doen, even de telefoon op de katten richten en

HEEFT U ZELF OOK OP KAMERS GEWOOND, WAARDOOR U WEET HOE LEUK DAT

dan is het weer goed. Het is gewoon niet fijn. In het hoge noorden heb ik ook

IS?

nog mijn vader wonen, van 87, die ook in zijn eentje zit. Dan zit je echt in een

E: “Jazeker, ik heb in Arnhem gewoond, maar ik ben absoluut geen

spagaat, van: wat moet ik nu? Op een gegeven moment hebben we gezegd:

stadsmens. Ik ging dus heel snel weer terug. Buiten dat vind ik dat een kind

alles goed en wel, maar wij gaan weer samen zijn.”

haar eigen weg moet zoeken en moet doen wat ze wil”, zegt de liefdevolle

L: “Vooral voor opa ook hoor, want hij trok het echt niet. Hij is ook een

moeder. “Al moet dat uiteraard binnen de perken blijven! Ik houd haar vanuit

mensenmens.”

Friesland wel een beetje in de gaten, hoor.”

E: “Hij woont nog volledig zelfstandig en hij zat helemaal alleen. Dan deed

L: “Ik kom ook meestal nog om de week thuis, dat ligt er een beetje aan. Hoe

ik maar de catering: een grote pan soep, om die vervolgens voor de deur

druk ik het heb, maar dat is goed zo.”

te zetten en snel weg te lopen en te zwaaien. Op een gegeven moment

E: “We bellen heel veel, en FaceTimen vaak. Zo spreken we elkaar eigenlijk

hebben wij met zijn allen besloten dat we opa niet wilden laten wegkwijnen

alsnog gewoon altijd.”

van eenzaamheid. We wilden elkaar graag weer zien, tot op zekere hoogte natuurlijk.”

DAT IS DE LAATSTE PERIODE, TIJDENS ONZE INTELLIGENTE LOCKDOWN, DAN

L: “En hij is ook super eigenwijs. Dan kwam hij gewoon naar ons met de auto

HEEL GOED UITGEKOMEN?

en stond hij op de stoep. Hij zei: ‘Ik trek dit niet. Ik kan corona krijgen en dan

L: “Toen de corona echt uitbrak was ik hier in Utrecht, want ik werk hier ook

ga ik dood, maar van deze eenzaamheid ook. Dus wat kiezen we?’.

bij een supermarkt. Ik moest daar gewoon blijven werken. In het begin vond

E: “Lizzy-Ann lijkt heel erg op haar opa. Ze is net zo eigenwijs en ook qua

ik het echt heel erg zwaar, want ik kon niet naar school en ik woonde toen

uiterlijk lijken ze veel op elkaar. Dat is zo waardevol. Hij is werkelijk stápelgek

nog bij een hospita zonder andere studenten. Dat was heel eenzaam, want

op zijn meiden! En dat is zo mooi om te zien. Die band die wij als gezin

ik ben echt een mensenmens. Ik heb mama ook huilend opgebeld, omdat

hebben, die zal nooit veranderen. Gelukkig maar.”

ik gewoon niet meer wist wat ik moest doen. Dus op een gegeven moment dacht ik: ‘Weet je wat, ik ga gewoon weer lekker terug naar huis’. Toen ben ik

PADUAAN #2 OPA EN OMA

17

U-SPOT PADUAAN #4

TOON BROUWERS

U-SPOT

18

Een échte Utrechter is Toon Brouwers (46) niet, toch is hij door de jaren heen erg van de stad gaan houden. Op zijn achtentwintigste kwam hij erachter dat zijn roeping niet lag binnen de informatica en besloot hij Journalistiek te gaan studeren. Op diezelfde opleiding geeft hij, ruim 15 jaar later, zelf les. Na werktijd begeeft hij zich het liefst in de binnenstad, niet voor de winkels en de hordes mensen, maar voor de rust en een goed gesprek.

TEKST: CHIEL BAREMAN, BEELD: GEKE BOSCH

IMPOSANT KARAKTER Een ronde door de stad begint voor Toon op de Steenweg. Via deze doorgaans drukke winkelstraat vindt hij zijn weg richting Huis Zoudenbalch. Dit rijksmonument stamt uit de veertiende eeuw en heeft een rijke geschiedenis. Evert Zoudenbalch, schatbewaarder van de Dom, liet het ooit bouwen. Daarna heeft het nog gediend als schuilkerk, weeshuis en vandaag de dag zijn er appartementen gevestigd in het gebouw. Voor Toon is het vooral de gigantische witte gevel met zijn rode luiken die het gebouw een imposant karakter geven. “Soms komt mijn brein slecht tot rust, dan zoek ik plekken als deze op en begrijp ik het allemaal net iets beter.”

ONEINDIGE GEWELVEN De studiejaren die Toon genoot aan de School voor Journalistiek bestonden niet alleen uit ijverig werken en ploeteren: bij tijd en wijle bezocht Brouwers één van de vele danstempels die de Domstad rijk is. Toon neemt ons graag mee naar de Winkel van Sinkel. Waar de meeste liefhebbers van het etablissement het vooral zullen hebben over de chique aankleding, de imposante entree of de feesten, gaat het hem om de kelder die het gebouw heeft. Aldaar legt Toon uit: ‘’De werfkelders zijn de parels van Utrecht. Als in deze gang de juiste deuren openstaan, kun je mijlenver tussen alle geraamtes heen kijken. Dat heeft zo’n knus, Middeleeuws en tegelijkertijd ook mysterieuze uitstraling.’’

JONG GELEERD, OUD GEDAAN Naast lesgeven en kanoën door de grachten, mag er op zijn tijd best een biertje gedronken worden. Café de Vingerhoed aan de Oudegracht is en blijft favoriet, of zoals Toon zou zeggen: ‘’Voor mij voelt die zaak als een warme jas.” Als student ontdekte Toon het café door de maandelijkse borrels vanuit zijn opleiding, uiteindelijk maakte hij er zelfs trouwfoto’s. “Ik heb een jaar gehad waarin ik iedere dag bij de Vingerhoed te vinden was. Het was een verademing dat het café eens per week op zondag zijn deuren sloot.” De regelmaat in het aantal bezoeken is tegenwoordig veel minder, maar als het even kan neemt hij toch een kijkje. Zijn dochter maakt dan een kleurplaat en hij maakt een praatje met barman Stef, bekend van de gelijknamige kroeg.

PADUAAN1#2U-SPOT HET GESPREK PADUAAN

19

20

HET GESPREK PADUAAN #2

PADUAAN #4 STUDENT &

21

STUDENT & BURNED OUT Hij mag dan wel net zijn bachelor CMD in de pocket hebben, Joao Loupatty (24) is allesbehalve klaar met studeren. En werken. En ontwerpen. Juist daar ligt dan ook het probleem. Joao is altijd al een harde werker en doorzetter geweest, wat in 2016 resulteerde in een burn-out. “Als er een wedstrijd is, doe ik mee en win ik. Of ik doe niet mee. Er is geen andere optie. Ik wilde gewoon de hoogste cijfers, ik wilde gewoon winnen.”

TEKST: ANOUK BOWMAN, BEELD: GEKE BOSCH

Bij aankomst wordt al duidelijk dat mijn interview met

Toch ging Joao in 2016 overstag en stapte net voor

dan vandaan komt, geeft Joao gelijk antwoord: “De

Joao anders is dan alle andere: zijn kitten Ernesto

het einde van het schooljaar naar zijn SLB'er: “Op

docenten op mijn vorige middelbare school mochten

(11 weken, vernoemd naar Che Guevara) steekt al

een gegeven moment was mijn bed uitkomen een

me niet zo. Ik was bijna zo’n stereotiepe hangjoch, ik

snel een niet-zo-metaforisch stokje voor ons gesprek,

opgave. Niet omdat ik te weinig sliep, maar puur

voetbalde vaak op straat. Toch zat ik wel ’s avonds een

door prominent op mijn toetsenbord te gaan zitten.

doordat ik er niet uit kón komen. Ik had niet ‘zomaar

boek te lezen. Toen ze me naar het VMBO wilden sturen,

Wanneer we de kitten van mijn toetsen afpeuteren,

even een rotdag’, nee, ik voelde me gedeprimeerd.

heb ik dan ook flink geprotesteerd. Ik wilde gewoon

moet Joao lachen: “Ik zet ‘m wel even in zijn kooitje.”

Ik miste voorheen niet eens lessen en haalde goede

VWO gaan doen. Ik belandde op CMD en dat was een

De kitten staart me even later beteuterd door de

cijfers, dus toen ik op een gegeven moment zelfs geen

wereld van verschil; ik werd plots serieus genomen.

tralies aan.

vakken meer haalde, heb ik aan de bel getrokken.

Docenten gaven me de beurt toen ik m’n hand hand

Nadat ik een gesprekje had met mijn SLB’er, heeft zij

opstak. Dat heeft zowel een positief als negatief effect

HARIG GEZELSCHAPSDIER

me gelijk doorverwezen naar de decaan. Ze namen

gehad. Daardoor ben ik harder gaan werken. Misschien

Ernesto vervult niet alleen de functie van harig

de situatie erg serieus.”

wel te hard, zoals later bleek.”

geïnteresseerd praatje aanknoop over de kitten,

SCANDINAVISCHE NATUUR

COVID-19

vertelt Joao enthousiast dat hij altijd zwarte en

Iets te serieus, zo bleek al snel. “De decaan gaf

Op de vraag of COVID-19 voor een deuk in zijn regelmaat

donkerbruine katten heeft gehad. Ernesto is een

gelijk aan niet te kunnen helpen. Niet omdat ze

heeft gezorgd, kan Joao gelukkig een positief antwoord

lichte wit-oranje uitzondering op de regel. Waarom hij

dat niet wilde, maar omdat ze de situatie zo serieus

geven. “Ik kon het ritme er wel inhouden. Gevaar loert

dan voor de lichte Ernesto heeft gekozen? Joao geeft

vond dat de drie sessies die je normaal bij de

natuurlijk wel: als ik een kwartiertje langer in bed blijf

weifelend antwoord: “Hij helpt me met het behouden

schoolpsycholoog krijgt, niet genoeg zouden zijn. Ze

liggen, dan kan dat al niet handig zijn. Dan kan ik gerust

van ritme en regelmaat. En ik wilde eens een keer

raadde me aan hulp van buitenaf te gaan zoeken.

weer twaalf uur achter elkaar in bed blijven liggen en

wat anders.”

Wat ze zich niet realiseerde was dat het vragen om

slapen. Het lastigste van een burn-out is op een gegeven

hulp al een flinke stap voor me was. Vervolgens ook

moment weer mee gaan draaien in onze samenleving,

Een keer wat anders willen, dat slaat niet alleen op

nog keer anderen om hulp vragen, voelde als een

wakker worden op een normale tijd. Mijn vrienden

Joao’s keuze in katten. Na een heftige periode in

gigantisch obstakel.” Toch vond Joao wel een manier

hebben me in dat opzicht ook ontzettend geholpen. Ze

2016, was hij vastbesloten een andere richting in

om zijn burn-out door te komen. “Een vriend van me

belden me soms met: ‘Je ligt alweer twaalf uur in bed,

te slaan. Toen hij aan het einde van zijn schooljaar

ging die zomer kanoën in Zweden en nodigde me uit

kom eruit’. Als ik dan reageerde met ‘mwah’ stonden

continu moe en futloos was, was het vragen om hulp

om mee te gaan. Dat leek me eigenlijk wel wat: of ik

ze soms plots voor m’n deur om een drankje te gaan

niet gelijk de eerste stap die Joao zette. “Ik heb altijd

nou de hele dag op bed lag hier in Utrecht of in een

doen.”

al moeite gehad met het vragen om hulp. Niet alleen

slaapzak in een tent in Zweden, dat maakte toch niks

zit het niet in m’n aard, het is ook de formaliteit die

uit. In Zweden kon ik in ieder geval nog af en toe even

Joao probeert een positieve draai aan z’n burn-

eraan hangt. Wanneer mensen zeggen: ‘Als je hulp

de tent uit klauteren en meedoen aan activiteiten.”

out te geven. Toch zit hij vol met vooral duistere en

gezelschapsdier, zo blijkt al snel. Wanneer ik een

nodig hebt, laat het maar weten’, klinkt dat in mijn

deprimerende anekdotes. Ik ben dan ook benieuwd

hoofd meer als een riedeltje dat iedereen opnoemt.

De Scandinavische natuur hielp Joao langzamerhand

waarom hij zich heeft opgegeven voor ons interview. “Ik

Niet per se als een aanbod. Daarnaast voel ik me

weer in zijn normale ritme te komen. Want het missen

denk dat ik mensen wil waarschuwen. Zo’n burn-out zit

bezwaard: iedereen is ook gewoon druk met zijn

van dat normale ritme, daar ging het volgens Joao

werkelijk waar in een klein hoekje. Ik durfde geen hulp

of haar eigen leven.” Joao’s perfectionistische kant

fout. “Ik stopte makkelijk het werk van twee weken in

te vragen totdat het écht slecht met me ging. Ik hoop

werkte ook niet niet heel erg mee in het zoeken van

één week. Het voelde alsof ik de wereld aankon. Als

dat dit interview men inspireert om wel op tijd hulp te

hulp. “Als ik iets aan het maken of schrijven ben,

iemand zei: ‘red je het wel met school?’ dan dacht ik:

gaan zoeken. Verder wil ik graag nog meegeven als tip:

heb ik daar zelf controle over. Als ik hulp inroep en

‘joh, zeik niet’. Dan voelde ik juist nog meer de drang

probeer alles te verdelen, probeer niet langer dan acht

diegene verknoeit het per ongeluk, dan zou ik daar

om me te bewijzen. Als er een wedstrijd is, doe ik

uur ergens aan te zitten. Een werkdag duurt ook maar

meer van balen dan als ik het zelf zou verpesten. Ik

mee en win ik. Of ik doe niet mee. Er is geen andere

acht uur. Plan, breng structuur aan, maak keuzes. Ik

wil zelf mijn problemen oplossen, of het liefst zelfs

optie. Ik wilde gewoon de hoogste cijfers. Ik wilde

kan echt slecht kiezen, dat is het ding. Je kan niet overal

vermijden.”

gewoon winnen.” Op de vraag waar die bewijsdrang

ja tegen zeggen. En dat is helemaal oké.”

22

VERZAMELWOEDE PADUAAN #4

STUDY ABROAD IN CORONA TIJD Nieuwe mensen leren kennen uit alle windstreken, studeren in een nieuwe omgeving en tóch een beetje vakantie vieren. Het beeld van het study abroad programma dat de HU aanbiedt, viel in duigen toen COVID-19 de kop opstak. Hoe hebben onze IvM-studenten in het buitenland deze bewogen tijd ervaren?

TESSA BURGER (21, JOURNALISTIEK) - SAN FRANCISCO, USA Twee weken voor de voorjaarsvakantie maakte San Francisco State University bekend dat alle lessen online verder zouden gaan. “Mijn eerste gedachte was: spring break starts early!”, grapt Tessa. “Ik ging op 12 maart een weekje weg naar San Diego en toen was er eigenlijk nog weinig aan de hand. Ik heb heerlijk op het strand gelegen en lekker gegeten.” Toen ze terugkwam stond ze echter voor een verrassing. Één huisgenootje was halsoverkop vertrokken en haar andere twee huisgenootjes, allebei internationals, gaven ook plots aan

TEKST: NAOMI VLUG

de volgende dag te vertrekken. “Ik dacht: huh, hoezo dan? Waarom zou ik teruggaan? In mijn hoofd klopte het op dat moment echt niet.”

“De groeten, dacht ik, ik zit het hier wel uit”, vertelt Tessa lachend. Veel

De corona-uitbraak heeft voor flink wat reuring gezorgd. We werken al bijna vier maanden vanuit huis, houden te allen tijde 1,5 meter afstand – althwans, we doen ons best - en Microsoft Teams is ons nieuwe communicatiemiddel voor alle vergaderingen, colleges en vrijmibo’s. Een deel van de IvM-studenten bracht deze tijd echter niet door in Nederland, maar ging de grens over voor het volgen van een minor.

Hoe hebben zij deze bewogen tijd ervaren?

familieleden van Tessa zijn na de Tweede Wereldoorlog naar de Verenigde Staten vertrokken, waardoor ze tijdens haar tijd in San Francisco veel familie om zich heen had. Ze is met hen naar Yosemite geweest, talloze keren uit eten en als klap op de vuurpijl zouden ze in het voorjaar naar Hawaï gaan. “Ik voelde me bijna een vieze profiteur!”, lacht Tessa. “Ik kon alleen maar dromen over die reis naar Hawaï en wilde dat absoluut niet laten schieten.” Toch ging er ineens een knop om: “De besmettingen stegen, er gingen mensen dood en de kans dat Trump op ieder moment de grenzen zou sluiten werd steeds reëler.”

Met verschillende overstappen, landde ze uiteindelijk op 1 april in Nederland.

Dit betekende niet dat de minor ook meteen voorbij was. “De afgelopen twee maanden heb ik nog allerlei criminal justice-vakken gevolgd. Dat was wel pittig, want door het tijdsverschil had ik les van 8 uur ’s avonds tot 4 uur ’s nachts.”

De eerste twee maanden had Tessa veel spijt dat ze was teruggegaan naar Nederland. “Telkens als dat gevoel me bekroop, bedacht ik me ook dat ik daar niet de dingen had kunnen doen die ik wilde doen. Als ik wel in San Francisco gebleven, had ik waarschijnlijk vooral op mijn kamer gezeten van 1100 dollar.”

ANEMONE MINDERMAN

ELISE VAN HOOREN

(24, JOURNALISTIEK) - AARHUS, DENEMARKEN

(21, CMD) - VIC, SPANJE

Koud en winderig: dat is hoe Anemone Minderman het Deense Aarhus voor

“Ik koos natuurlijk niet voor Spanje omdat ik de vakken zo leuk vond”, zegt

zich zag. Toch weerhield het haar niet om eind januari de trein te pakken

de CMD-student lachend. “Het was wel heel erg wennen in het begin, ik

naar de kustplaats om daar vijf maanden te vertoeven voor een minor

kende eigenlijk niemand. Er was wel een ander studiegenootje, maar het is

videojournalistiek aan de Universiteit van Aarhus. Net als de Heidelberglaan

natuurlijk altijd een beetje aftasten met wie je bevriend raakt. Na een week of

15 had de universiteit waar Anemone studeerde een studentenbar. “Het was

twee hadden we eigenlijk al wel een vast vriendengroepje”, vertelt Elise. Met

een soort HideOut+”, zegt ze grappend. “Na een paar weken solliciteerde ik

deze groep trok ze veel op, onder andere door uitstapjes naar Barcelona te

naar een baan achter de bar. De dag van mijn eerste shift ging alles ineens op

maken. “Daardoor werd ik erg enthousiast. Toen begon het pas echt!” Het

slot: de grenzen, uitgaansgelegenheden, restaurants en dus ook die bar waar

enthousiasme was van korte duur: corona gooide al snel roet in het eten. “Wij

ik zou gaan werken.”

keken vooral heel veel Nederlands nieuws waardoor we meteen de berichten meekregen over de eerste besmettingen. In Spanje zelf was dat veel minder:

De corona-uitbraak leek in het begin niet heel heftig, vertelt ze. “Omdat de

we zaten niet echt in een grote stad dus bij mij hadden ze er nog niet zoveel

grenzen vrij snel gesloten waren, leek het allemaal mee te vallen. Maar toen

problemen mee.”

raakten de schappen leeg, werd het stiller op straat en pakten de andere internationals één voor één hun biezen.” Waar veel studenten de Deense

Elise had een weekendje weg gepland naar Madrid op 14 en 15 maart. “Dat

havenstad verlieten, koos Anemone ervoor om er te blijven. “De treinen reden

weekend gingen ineens de universiteiten dicht en vanaf dat moment ging alles

niet meer en de vluchten waren mega duur óf werden gecanceld. Daarnaast

erg snel.” Het tripje naar Madrid viel in duigen en het reisadvies van het RIVM

zat ik prima in mijn kamer: mijn andere huisgenoot was wel naar huis

werd die zondag voor Spanje op oranje gezet. “Samen met alle Nederlandse

vertrokken waardoor ik het appartement voor mezelf had.” Ze geeft toe dat als

meiden hadden we afgesproken dat wanneer Spanje op oranje zou gaan,

ze buiten Europa had gezeten, ze er misschien anders in had gestaan. “Mocht

we terug zouden vliegen. De volgende dag zat ik in het vliegtuig terug naar

de pleuris uitbreken weet je dat je altijd binnen een paar uur rijden weer in

Nederland.”

Nederland kan zijn.”

Met diezelfde Nederlandse groep ontstond het idee om weer terug te gaan op Eind juni keerde ze terug naar Nederland met haar minor en een nieuwe

het moment dat het zou kunnen. “Toen vliegen naar Spanje eind juni weer

ervaring op zak. Toch had ze zich deze tijd anders voorgesteld: “Ik heb best

kon, gingen sommigen meteen terug naar Vic”, vertelt Elise. Haar vlucht ging

nog wat dingen kunnen doen: ik ben naar het strand geweest, heb een aantal

helaas niet door omdat de luchtvaartmaatschappij failliet ging, waardoor ze

pub crawls gedaan en heb musea bezocht. Ondanks dat had ik toch verwacht dat je van die gewoontes zou ontwikkelen als je ergens langer woont, zoals een favoriet koffietentje of favoriete winkel ontdekken. Door corona had niemand dat.”

ook het geld niet terug kreeg. “Ik had graag terug gewild om het appartement schoon te maken, nog wat mensen te zien en het echt fijn af te sluiten. Nu dat niet meer kan sla ik het voor deze zomer over, maar ik wil zeker nog eens naar Barcelona met een uitstapje naar Vic.”

PADUAANMAGAZINE