GRANT nr1/2017

NR 1/2017 WYDAWNICTWO BEZPŁATNE

WOJEJ S Ż

IE

POKA

EJ ĘC I W IĘ I TDJ S Z CJ IED NDA W DO O FU N

R OD

ZI

FUNDACJA TDJ W LICZBACH STRONA 3

WAKACYJNE OBOZY STYPENDIALNY MARZEŃ PROGRAM ROZWOJU STRONA 4

STRONA 8

WWW.FUNDACJATDJ.PL

OD REDAKCJI

SPIS TREŚCI

3 4

FUNDACJA TDJ W LICZBACH

WAKACYJNE OBOZY MARZEŃ O tym, jak wakacyjny wyjazd pomógł mi uwierzyć, że marzenia się spełniają

8

STYPENDIALNY PROGRAM ROZWOJU Nie tylko stypendium, czyli jak wspieramy rozwój

2 1 4 1

STUDIA ZA GRANICĄ Portugalska przygoda FELIETON TUTORA Systematyczność to klucz do sukcesu

6 1 8 1 19

PRACE STYPENDYSTÓW Agnieszka Gogola FELIETON STYPENDYSTY Przewrotność nowoczesności KARTA Z PAMIĘTNIKA

20 24

CAMP AMERICA Mój amerykański sen

KOMIKS

GRANT Magazyn Fundacji TDJ Wydawca: Fundacja TDJ ul. Armii Krajowej 41 40-698 Katowice

Drodzy Czytelnicy, jestem przekonana, że każdy numer magazynu „Grant” miał w sobie coś wyjątkowego, bo takie też są poruszane w nim tematy przewodnie.

Jednak tym razem oddajemy w Wasze ręce wydanie, które ma dla nas szczególne znaczenie, ponieważ zostało stworzone przez niezwykłych ludzi – naszych stypendystów.

Miło nam się pochwalić, że od ostatniego numeru uruchomiliśmy pięć programów rozwojowych i stypendialnych oraz zorganizowaliśmy cztery wakacyjne wyjazdy dla różnych grup wiekowych. Rozpoczęliśmy m.in. nowatorski projekt stworzony na wzór międzynarodowych działań tutorsko-mentorskich, czyli Stypendialny Program Rozwoju. Zbudowaliśmy go od podstaw, dopasowując do misji, którą realizujemy.

To wszystko pozwoliło nam spełnić obietnicę dotyczącą wsparcia dzieci pracowników spółek Grupy TDJ. Chcemy, by mogły się rozwijać i być jednocześnie dla siebie wsparciem oraz inspiracją. To dzięki tym inicjatywom stworzyliśmy społeczność, w której docieramy do prawie 300 dzieci.

W najnowszym numerze „Grantu” nasi stypendyści dzielą się doświadczeniami ze współpracy z Fundacją TDJ. W felietonach poruszają ważne dla nich tematy i pokazują swoje niesamowite osiągnięcia. I tak Kasia opisuje swoją przygodę w Portugalii, dokąd pojechała dzięki programowi Erasmus+, a Monika pisze, jak udało jej się odwiedzić Stany Zjednoczone.

Tym bardziej zachęcamy, by zabrać egzemplarz naszego magazynu do domu i przekazać swoim dzieciom. Będą mogły przeczytać wiadomość od rówieśników i dowiedzieć się, jak wiele mogą zyskać dzięki różnym programom Fundacji TDJ.

OLIWIA KWIATKOWSKA

Redakcja, grafika, skład i korekta: Creative Content House

2

www.fundacjatdj.pl

Prezes Fundacji TDJ

FUNDACJA TDJ W LICZBACH

270 dzieci pracowników z Grupy TDJ zaangażowaliśmy w ramach 9 programów skierowanych do młodzieży między 10. a 25. rokiem życia.

PROGRAMY STYPENDIALNE I ROZWOJOWE

Stypendialny Program Rozwoju

Kuźnia Marzeń TDJ

Stypendia edukacyjne

Program Rozwoju Talentów

PROGRAMY ZAGRANICZNE

Stypendium College

AFS – roczna edukacja za granicą

EVS – wolontariat za granicą

WYJAZDY WAKACYJNE

Wakacyjne Obozy Marzeń

Wakacyjny wyjazd do Taizé

www.fundacjatdj.pl

3

WAKACYJNE OBOZY MARZEŃ

O TYM, JAK WAKACYJN UWIERZYĆ, ŻE MARZEN Zaczęło się od tego, że mój tata przyniósł ulotkę opisującą programy Fundacji TDJ. Stypendium College, EVS, AFS… Brzmiało ciekawie, ale byłam za młoda, by zapisać się do tych programów. Moje wprawne oko wyłapało jednak z listy jeden idealny dla mnie projekt – Wakacyjny Obóz Marzeń. Zakładał trzy warianty tematyczne: dziennikarstwo i fotografię, taniec i modę oraz ostatni, na którego widok dostałam wypieków – szkołę przetrwania.

4

www.fundacjatdj.pl

WAKACYJNE OBOZY MARZEŃ

NY WYJAZD POMÓGŁ MI NIA SIĘ SPEŁNIAJĄ Z

akochałam się w obozie survivalowym. Sztuka przetrwania w trudnych warunkach, sport, pierwsza pomoc – to było zdecydowanie coś dla mnie. Moim celem jest hart i siła nie tylko ducha, ale i ciała. Napisałam więc zgłoszenie, które szybko oddałam. Stwierdziłam jednak, że będzie pewnie wielu chętnych, którzy o wiele bardziej nadają się do wyjazdu niż ja, więc wkrótce zapomniałam o sprawie.

Jakież było moje zdziwienie, kiedy dowiedziałam się, że zostałam oficjalnie przyjęta jako członek Wakacyjnego Obozu Marzeń. Jestem jedną z osób, które włóczęgę po świecie przedkładają ponad ciepłą kanapę. Zatem poczułam się bardzo usatysfakcjonowana. Kolejna podróż! Zaczęłam szczegółowo myśleć o wyjeździe. Co mnie tam czeka? Czy będzie fajnie? A co, jeśli nie poznam nikogo sympatycznego? Co będziemy robić?

Wakacyjny Obóz Marzeń pozwolił mi uwierzyć, że moje marzenia nie są nierealne.

I zamierzam je zrealizować.

Już po pierwszych minutach w Modrzewiowym Dworze w Gliwicach stało się jasne, że na obozie nie będziemy kolorować obrazków z ogniskiem w lesie.

My w tym lesie spaliśmy i rozpalaliśmy to ognisko, przy którym potem przegadaliśmy całą noc. Zbudowaliśmy też własny szałas. Nie oglądaliśmy animowanych filmików o pierwszej pomocy, tylko przeszliśmy jej rzetelny kurs na prawdziwym manekinie i z odpowiednimi przyrządami. Nauczyliśmy się, jak przygotowywać się do dłuższych wypraw. Stworzyliśmy własne pudełka survivalowe, które umożliwiają przetrwanie w warunkach ekstremalnych. Sami znaleźliśmy drogę do naszego pola biwakowego www.fundacjatdj.pl

5

WAKACYJNE OBOZY MARZEŃ

dzięki zajęciom z kartografii. Ćwiczenia w parku linowym wycisnęły z nas siódme poty. Były momenty chwały, np. gdy pod gliwicką radiostacją przeprowadziliśmy demonstrację jak w prawdziwym wojsku. Nie odpoczywaliśmy dłużej, niż to było konieczne – każda minuta była wykorzystywana maksymalnie. Żołnierze, którzy byli z nami przez te pięć dni, nie kłamali. Na obozie nie było łatwo. Było fantastycznie!

Co do uczestników obozu, mogę śmiało powiedzieć, że tak dobrze dobranego towarzystwa nie miałam od dawna. Po zajęciach spędzaliśmy czas wspólnie, wciąż było nam mało. Na koniec obozu przeżyliśmy ciężkie chwile, bo oto przyszedł czas rozstania. Jednak nasz kontakt się nie urwał i być może zaowocuje w przyszłych latach.

Jak mam podsumować te pięć wspaniałych dni? Nie będę się bawić w zabarwianie uczuciowe, przytoczę fakty. To było najlepsze pięć dni na wakacjach 2016 r.

Po obozie przez jakiś czas chodziłam przygnębiona, tak bardzo chciałam wrócić do Gliwic i jeszcze raz przeżyć te wszystkie niesamowite rzeczy. To jednak nie koniec. Obóz nie zakończył się 26 sierpnia. On trwa nadal. Widzę to po owocach. Mam dzięki niemu motywację do rozwoju i czuję jeszcze większą miłość do przyrody. Zawdzięczam mu także otwartość na ludzi.

6

www.fundacjatdj.pl

Jest jeszcze coś. Do tej pory miałam takie jedno marzenie, w którego spełnienie jednak wątpiłam z całego serca. Gdy wróciłam z obozu, stwierdziłam: „Kurczę, przecież ja w to wierzę! Wierzę, że się uda!”. Wakacyjny Obóz Marzeń pozwolił mi uwierzyć, że moje marzenia nie są nierealne. I zamierzam je zrealizować.

Na koniec apel: jedźcie na Wakacyjny Obóz Marzeń! Nie zawiedziecie się, tak jak ja się nie zawiodłam.

MARZENA PIECUCH – laureatka Stypendialnego Programu Rozwoju. Pochodzi z Gorlic i jest miłośniczką fizyki, astronomii oraz filozofii przyrody. Ponadto uwielbia sport i dlatego wzięła w tym roku udział w wyjeździe survivalowym w ramach Wakacyjnych Obozów Marzeń organizowanych przez Fundację TDJ.

STYPENDIALNY PROGRAM ROZWOJU

NIE TYLKO STYPENDIUM,

CZYLI JAK WSPIERAMY ROZWÓJ Opracowanie własnego planu rozwoju, ośmiomiesięczna praca z tutorem, spotkania z mentorami i do 2 tys. zł na realizację zamierzonych celów. Tak w skrócie można opisać nasz innowacyjny program przeznaczony dla dzieci ze społeczności TDJ.

W

dzisiejszych czasach młodzież ma bardzo duże możliwości. Dzięki programom współpracy międzynarodowej uczelni i szkół może wyjeżdżać za granicę i tam czerpać wiedzę. Poprzez udział w programach stażowych czy work and travel może zdobywać cenne doświadczenie i szlifować umiejętności językowe.

Aby w jak największym stopniu z tego skorzystać, najważniejsze są wiedza na temat tych możliwości i umiejętne pokierowanie przez osobę z większym doświadczeniem.

Zachodnie wzorce

W wielu krajach zachodnich, takich jak Stany Zjednoczone, Niemcy czy Wielka Brytania, rodzice zatrudniają specjalnych tutorów, którzy pomagają dzieciom w aplikowaniu o stypendia, w przygotowaniach do egzaminów na studia czy zdobywaniu

8

www.fundacjatdj.pl

STYPENDIALNY PROGRAM ROZWOJU

cennego doświadczenia pozwalającego wyróżnić się na rynku pracy. Na wzór takich programów oferowanych przez zachodnie firmy stworzyliśmy własny, nowatorski Stypendialny Program Rozwoju. – Ten projekt jest od podstaw zbudowany na wzór międzynarodowych projektów tutorsko-mentorskich.

Został idealnie dopasowany do specyfiki grupy odbiorców i działania fundacji – mówi Oliwia Kwiatkowska, Prezes Fundacji TDJ. – Program otwiera możliwości rozwoju dzieciom społeczności Grupy TDJ, indywidualnie wspierając ich potrzeby – dodaje.

W pierwszej edycji spośród 50 zgłoszeń wybraliśmy 20 osób, którym program przyniesie największe korzyści. Uczestnicy przez najbliższy rok będą pracować w formacie jeden na jeden z tutorem oraz ekspertem z obszaru ich zainteresowań. Ponadto każdy z nich otrzyma stypendium w kwocie 2 tys. zł, aby sfinansować działania, które będą niezbędne do zrealizowania indywidualnego planu.

Wierzymy, że ta forma wsparcia jest najlepszą inwestycją w uczestników programu. A dzięki odpowiedniemu pokierowaniu przez ekspertów jego laureaci będą mogli osiągać najwyższe sukcesy w dziedzinie, w której pragną się rozwijać.

JANUSZ GOROL Kierownik Programów Edukacyjnych Fundacji TDJ

www.fundacjatdj.pl

9

STYPENDIALNY PROGRAM ROZWOJU

Marta Pojda, Katowice Michał Gaj, Wyry

Jakub Michalik, Sękowa

Katarzyna Wójcik, Szerzyny

Mateusz Chmielarski, Tychy

Krzysztof Sobutka, Gliwice

Piotr Chmie

larski, Tychy

Chorzów Weronika Stachurska,

10

Marzena Piecuch, Go www.fundacjatdj.pl rlice

ka, Mikołów

Zuzanna Muszyńs

STYPENDIALNY PROGRAM ROZWOJU

Arkadiusz Orzeł,

Nowy Sącz

czbork

Piotr Bartela, Klu

Szymon Panek, Zagórzany

Błażej Drewlo, Katowice

Dominika Binkows

ka, Piotrków Trybu

nalski

Emilia Woch, Moszczenica

Łukasz Krupa,

Ruda Śląska

rnowskie Góry

in Weronika Łuczak, Kon

Ania Kułacz, Ta

www.fundacjatdj.pl Dawid Piróg, Pagorzyna

11

STUDIA ZA GRANICĄ

PORTUGALSKA PRZYGODA Pomimo początkowej niepewności i zwykłego strachu przed wyjazdem teraz wiem, że naprawdę było warto. Erasmus+ to niepowtarzalna okazja do otwarcia się na świat i ludzi, zdobycia większej śmiałości w posługiwaniu się językiem obcym, poznania innych zwyczajów, kultur i skonfrontowania stereotypów z rzeczywistością.

O

d bardzo dawna marzyłam o tym, aby uczyć się w innym kraju, dlatego wyjazdem w ramach programu Erasmus+ byłam zainteresowana jeszcze przed rozpoczęciem studiów. Jednak dużo czasu upłynęło, nim zdecydowałam się na konkretne państwo, a później miasto i uczelnię.

Około pół roku od podjęcia decyzji o wyjeździe byłam już w drodze do stolicy Portugalii. Po miesiącu spędzonym w tym pięknym mieście mogę śmiało powiedzieć, że był to najlepszy z możliwych wyborów, jakich mogłam dokonać.

W Lizbonie wolne chwile spędzałam na zwiedzaniu, ale miałam również możliwość poznać wielu ludzi z całego świata. To była wspaniała okazja do rozwijania znajomości języka angielskiego i nauki portugalskiego. Dowiedziałam się wiele na temat miejscowych zwyczajów. Musiałam przyzwyczaić się do tego, że życie tutaj toczy się zdecydowanie wolniej.

12

www.fundacjatdj.pl

Erasmus+

Wszystko zaczęło się od Erasmus Day zorganizowanego w styczniu na Politechnice Poznańskiej.

Wtedy poznałam ofertę dostępnych uczelni i dowiedziałam się, jakie warunki muszą spełniać kandydaci. Złożyłam podanie. Po mniej więcej miesiącu od ogłoszenia wyników pierwszej tury rekrutacji dowiedziałam się, jak wygląda program nauczania na lizbońskiej uczelni. A po jakimś czasie sama uczenia skontaktowała się ze mną, że moje podanie zostało pozytywnie rozpatrzone – przy okazji zdobyłam kilka praktycznych informacji dotyczących studiowania w Portugalii. Ostatnimi sprawami do załatwienia w Polsce były: podpisanie umowy stypendialnej, kupno biletów lotniczych, poszukanie mieszkania w Lizbonie. Gdy to wszystko było już przygotowane, pozostało mi jedynie spakować walizki i wyruszyć w drogę, najpierw busem z Poznania do Berlina, z potem, już bezpośrednio, samolotem do Lizbony.

STUDIA ZA GRANICĄ Studia

Drugiego dnia po przybyciu do Portugalii odwiedziłam swoją nową uczelnię, czyli Faculdade de Arquitectura Universidade de Lisboa (Wydział Architektury Uniwersytetu Lizbońskiego). Tam zapisałam się na przedmioty już do konkretnych grup i otrzymałam „pakiet startowy” dla erasmusów. W moim wypadku zajęcia prowadzone są głównie po angielsku, ale co najważniejsze, mogę również zdawać egzaminy w tym języku.

A nie jest to regułą na wszystkich zagranicznych uczelniach, dlatego warto sprawdzić to przed wyjazdem. Jak już wspominałam, czas płynie tutaj w zupełnie innym tempie, i odnosi się to również do studiowania – termin oddania projektu nigdy nie jest sztywną datą, raczej sugestią, a zajęcia czasami rozpoczynają się z niemałym opóźnieniem. Na początku trudno mi było przestawić się na nowy tryb pracy, z czasem jednak zaczęło mi się to podobać.

Erasmus+ to niepowtarzalna okazja do otwarcia się na świat i ludzi, zdobycia większej śmiałości w posługiwaniu się językiem obcym, poznania innych zwyczajów, kultur i skonfrontowania stereotypów z rzeczywistością.

Tak zaczęła się moja portugalska przygoda. Pomimo początkowej niepewności i zwykłego strachu przed wyjazdem teraz wiem, że naprawdę było warto. Ponadto dzięki niemu można nauczyć się samodzielności i radzenia sobie w nowych sytuacjach. W trakcie programu uczymy się nie tylko na studiach, ale też w codziennym życiu, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Oczywiście nie mogę zapomnieć, że to także po prostu świetna zabawa – i coś, co na długo pozostaje w pamięci.

KATARZYNA PIEPRZYK – uczestniczka programu Stypendiów Edukacyjnych Fundacji TDJ. Studentka architektury.

Początkująca podróżniczka, obecnie poznaje uroki Portugalii, jednak zawsze chętnie wraca w polskie góry. Zorganizowana marzycielka kochająca rysować, miłośniczka kreskówek twardo stąpająca po ziemi, ścisły umysł artystyczny.

www.fundacjatdj.pl

13

FELIETON TUTORA

SYSTEMATYCZNOŚĆ DO SUKCESU Fanatyczna systematyczność Amundsena popłaciła – pierwszy doszedł na biegun oraz bezpiecznie powrócił. Scott i część jego zespołu polarników zginęli. były do przewidzenia. Okazało się, że w firmach, które badał Collins, kwestia szczęścia nie była istotna – wszystkim (statystycznie) przytrafiała się podobna liczba złych i dobrych sytuacji. Kluczowe okazało się, jak firmy wtedy postępowały.

Collins ze swoim zespołem opisał czynniki, które powodowały, że firmy osiągały sukces, i kiedy omawiał je jeden z jego współpracowników, zwrócił mu uwagę, że przypomina to historię wyprawy na Antarktykę w 1911 r. Wówczas dwa zespoły – Amundsena i Scotta – ścigały się, kto pierwszy wbije flagę swojego kraju na czubku ziemi.

Scott przybił na przylądek Evans, skąd większość wypraw na biegun rozpoczynała wędrówkę po lodzie. Amundsen wybrał Zatokę Wielorybów, przestudiowawszy wcześniej dzienniki badaczy, rutalną prawdą jest, że życie nie zawsze którzy obserwowali ten rejon, z czego wynikało, przypomina hollywoodzkie filmy, które że pokrywa lodowcowa jest tam stabilna. Ta dekończą się happy endem. Nasze projekty cyzja szła w poprzek powszechnej praktyce, ale udają się lub nie. Osiągamy zamierzone cele albo nie została podjęta tylko, by być innym – Amundsię poddajemy. Osiągamy sukces lub ponosimy sen podjął ją po przeporażkę. Warto sobie analizowaniu różnych zadać pytanie, od czego możliwości, kiedy był to zależy.

Brutalną prawdą jest, że życie nie przekonany, że ryzyko W kontekście biznesozawsze przypomina hollywoodzkie jest niewielkie, a potencjalny zysk duży. wym to pytanie zadał filmy, które kończą się happy Jim Collins, a dokładendem. Nasze projekty udają się Już w tej pierwszej deniej chciał zobaczyć, cyzji widzimy różnicę poczy firmy, które osiągały lub nie. Osiągamy zamierzone między dwoma ekspedywyniki ponad przeciętną cele albo się poddajemy. cjami i jest to ilustracja w swojej branży, robitego, co opisywał Collins ły coś inaczej, czy też – mądrego kwestionowapo prostu miały więcej nia status quo, ogólnie przyjętej mądrości, doszczęścia – a szczęście definiował tutaj jako brych rad. Kiedy połączy się to z namysłem, dobrą znaczące wydarzenia, które miały duży wpływ na analizą, może okazać się bardzo korzystne. firmę, nie były przez nią spowodowane ani nie

B

14

www.fundacjatdj.pl

FELIETON TUTORA

TO KLUCZ

Największą różnicę jednak było widać w zaplanowaniu marszruty. Amundsen był fanatykiem.

Niezależnie od pogody wymagał, by każdego dnia jego drużyna pokonywała 20 mil. Kiedy pogoda była trudna, pod wiatr, w śnieżycy, Amundsen zmuszał siebie i swoich towarzyszy do ciężkiego marszu, by wyrobić dzienny dystans. Kiedy pogoda była dobra i ekspedycja mogłaby pokonać nawet i 40 mil, Amundsen zatrzymywał się na 20. Scott, kiedy miał dobrą pogodę, próbował pokonać jak największy Scott, planując wyprawę, chciał zwiększyć swoje dystans, kiedy była śnieżyca, zostawał w obozie szanse i wyposażył zespół w różnorodne środki w nadziei, że w sprzyjających warunkach nadgoni. transportu – oczywiście wszyscy mogli poruszać Badanie Collinsa posię na nartach, ale mieli kazuje, że firmy, które również ciągniki gąsienauczą się dyscypliny, są nicowe i konie. To okaw stanie osiągać dużo zało się dużym utrudwięcej. W kontekście nieniem – ich różne osobistym wykształcenie prędkości powodowały, Od Amundsena możemy w sobie wytrwałości, jak że ekspedycja musiała się nauczyć, że przed pokazują badania Angeli o różnych godzinach Lee Duckworth, mają opuszczać obóz, który rozpoczęciem działania warto niesamowite przełożenie był rozbijany na noc, by poszukać najlepszego punktu na osiąganie sukcesu. spotkać się wieczorem. startowego – nawet jeśli to jest Niestety, obydwa sposoFanatyczna systemaby okazały się nieefekniestandardowe rozwiązanie. tyczność Amundsena tywne. Ciągniki gąsieniTechnologia może nam pomóc, popłaciła – pierwszy cowe, nieprzetestowane ale może też okazać się pułapką. doszedł na biegun oraz w ekstremalnym zimnie, bezpiecznie powrócił. szybko się zepsuły, Scott i część jego zespoa konie nie nadawały się łu polarników zginęli. do podróży w tak niskich temperaturach – ich pot Od Amundsena możemy zamarzał. Dosyć szybko się nauczyć, że przed rozpoczęciem działania warto cały transport (łącznie z wszystkimi zapasami) poszukać najlepszego punktu startowego – nawet musiał polegać na siłach nóg polarników – sami jeśli to jest niestandardowe rozwiązanie. Technolociągnęli ciężkie sanie. Scott sięgnął po niewyprógia może nam pomóc, ale może też okazać się bowaną technologię, która zamiast mu pomóc, pułapką. A w tym wszystkim mniej ważne są przyczyniła się do porażki. szczęście lub pech – liczy się wewnętrzna dyscyplina, by każdego dnia przejść swoje 20 mil.

Z drugiej strony Amundsen skorzystał z wiedzy tych, którzy znali trudne warunki. Od Eskimosów nauczył się używać psich zaprzęgów, które poMARCIN SZALA – pełni funkcję tutotrafiły ciągnąć sanie w trudnych warunkach, nie ra stypendystów programu Stypendium College. Studiował fizykę wymagały transportowania ciężkiej paszy i dzięki i filozofię na uniwersytecie w Oksktórym jego drużyna o wiele sprawniej mogła się fordzie. Wcześniej w ramach Towarzystwa Szkół Zjednoczonego Świata poruszać.

Technologia ma olbrzymi potencjał, by wesprzeć nasze działanie, ale źle dobrana, może pochłonąć wiele energii i okazać się balastem, który może zatopić projekt.

zdał w Clifton College w Bristolu brytyjską maturę (A-level). Na co dzień jest dyrektorem programowym Collegium Wratislaviense – ośrodka edukacji spersonalizowanej. Pracuje jako nauczyciel, tutor oraz trener.

www.fundacjatdj.pl

15

PRACE STYPENDYSTÓW

GALERIA PRAC AGNIESZKI GOGOLI

16

www.fundacjatdj.pl

PRACE STYPENDYSTÓW

AGNIESZKA GOGOLA brała udział w programie Stypendiów Edukacyjnych Fundacji TDJ. Ukończyła klasę o profilu tkanina artystyczna w Liceum Plastycznym im. Jana Matejki w Nowym Wiśniczu. Od 2011 r. studentka na wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 2016 r. obroniła dyplom w Pracowni Projektowania Książki pod kierunkiem dr Doroty Ogonowskiej. Obecnie jest studentką pierwszego roku edytorstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

Zajmuje się projektowaniem książek, ilustracją, rysunkiem i malarstwem.

www.fundacjatdj.pl

17

FELIETON STYPENDYSTY

PRZEWROTNOŚĆ NOWOCZESNOŚCI Nowoczesność kojarzy nam się z postępem, z czymś lepszym, doskonalszym.

Czy jednak, obserwując dzisiejszy świat, rzeczywiście możemy powiedzieć, że zmierzamy ku lepszemu? „Myślę, więc jestem” – to wyrażenie sformułowane przez Kartezjusza w XVII w. przepięknie obrazuje zamiłowanie naszych przodków do mądrości, do rozmyślania nad sensem życia, jego początkiem i końcem.

Dzisiaj szeroko rozumiana nowoczesność zredukowała te słowa do „jestem, więc myślę”. Symbolem XXI w. stała się pogoń za pieniądzem, karierą, ciągła walka o pozycję społeczną, stanowiska. Definicje człowieczeństwa i solidarności zdają się być wypaczone. Ludzie są, a jakby ich nie było. Rodzina jest ważna, ale na dalszym planie. Naszymi bożkami są nowinki technologiczne, bez których nie wyobrażamy sobie już życia. Myślenie nad życiem i jego sensem jest niczym przymus. Liczy się tu i teraz.

Czy tak musi być?

Może warto w długie jesienne i zimowe wieczory usiąść w zaciszu ciepłego domu i pomyśleć chociaż przez chwilę. Kim jestem? Do czego dążę? Czy to wszystko ma sens? Co jest dla mnie najważniejsze?

Może warto usiąść przy stole z rodziną, przyjaciółmi, ze znajomymi, odciąć się od sieci i szczerze porozmawiać, razem gdzieś wyjść i spędzić miło czas.

Może lepiej „bardziej być, niż więcej mieć” (św. Jan Paweł II).

DAWID PIRÓG – laureat Stypendialnego Programu Rozwoju. Jest uczniem II klasy liceum w Gorlicach. Na co dzień stara się realizować słowa papieża Franciszka: „Nie przyszliśmy na świat (…) żeby uczynić z życia kanapę…”. Jego pasją jest praca z młodzieżą, prowadzona poprzez działalność w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży, Ośrodku Rekolekcyjnym oraz wolontariat w różnych przedsięwzięciach.

18

www.fundacjatdj.pl

Może warto zauważyć w tym wszystkim drugiego człowieka, wczuć się w jego sytuację, zrozumieć jego potrzeby. O ile mniej byłoby nieporozumień, sporów, problemów, gdybyśmy chociaż próbowali zrozumieć ludzi, z którymi na co dzień żyjemy, spotykamy się, współpracujemy.

KARTA Z PAMIĘTNIKA Kochany Pamiętniczku!

Czasami wystarczy się tylko odważyć, by przeżyć coś wspaniałego.

Jest już trochę późno… ale na to, by pomarzyć, bardzo dobra pora. A ja uwielbiam marzyć oraz pisać i mówić o moich marzeniach, bo głęboko wierzę w to, że są wokół mnie takie osoby, które pomogą mi je spełnić. Marzenia to coś pięknego!

Każdy czegoś pragnie, o czymś marzy, każdy ma swoje małe i wielkie marzenia. Znam ludzi, którzy marzą o tablecie, ale są też tacy, którzy śnią o podróży balonem! Ja mam wiele marzeń, małych i dużych. Mam marzenia związane z teraźniejszością i z przyszłością… I to o tych większych, związanych z przyszłością, napiszę. Jednym z nich są podróże po świecie.

Na początek po Europie. Może Hiszpania, Włochy albo Chorwacja… Potem inne kontynenty i kraje – USA, Chiny, Indie, Japonia… O tak! Mój drogi, co powiesz na to, żebym napisała książkę o tych podróżach? Tak jak Martyna Wojciechowska! Wystarczyłoby tylko spełnić te marzenia. Gdyby udało mi się wyjechać w podróż po świecie, napisanie książki i zaprojektowanie własnej kolekcji to byłoby… No i zdradziłam kolejne wielkie marzenie. Moim wielkim marzeniem jest zaprojektować własną kolekcję ubrań, wzorując się na stylu i modzie krajów oraz miast, które odwiedzę. Wiem, co pewnie myślisz (pewnie pomyślałby to każdy). Myślisz, że oszalałam, że to niemożliwe, niewykonalne…

Wiara w siebie to pierwszy krok do zwycięstwa.

To jedna z moich ulubionych refleksji.

Ojejku! Już ta godzina! Jestem trochę zmęczona, a jutro szkoła, więc trzeba się wyspać! Troszeczkę się rozpisałam i rozmarzyłam… A w te wakacje spełniłam aż dwa moje marzenia. Zwiedziłam Paryż i byłam w Disneylandzie oraz na najlepszym obozie świata, który sprawił, że uwierzyłam w siebie. Na WOM’16 było niesamowicie! Zaprojektowałam i stworzyłam tam własną koszulkę! Ale także zatańczyłam i poznałam fantastyczne osoby.

Wystarczy wierzyć w siebie, a wszystko będzie możliwe.

Pamiętniku, warto spełniać marzenia i robić to, co się kocha. Każdy człowiek, spełniając marzenia, ma z tego ogromną radość i satysfakcję. Nie wiemy, kiedy nasze życie się skończy, dlatego trzeba brać z niego jak najwięcej.

Bo jeśli masz być kiedyś szczęśliwy, to dlaczego nie zaczniesz od dzisiaj?

Teraz to już naprawdę muszę kończyć. Bo jutro szkoła i trzeba wcześnie wstać :( Do zobaczenia. xoxo Do następnego wpisu! <3 <3 Marta Hoderny www.fundacjatdj.pl

19

CAMP AMERICA

MÓJ AMERYKAŃSKI SEN Dzięki stypendium wiem, że to już nie marzenie, a cel, który osiągnę w przyszłym roku.

Chcę Wam opowiedzieć, jak dzięki stypendium, które otrzymuję od Fundacji TDJ, spełniłam swoje największe marzenie. Marzenie o podróży do USA!

O

wyjeździe do Stanów Zjednoczonych myślałam od dawna, ale długo wydawało mi się to tylko mrzonką. Wreszcie postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce – w wolnych chwilach szukałam w internecie informacji, jak wyjechać do USA, by spełnić swój american dream. Pewnego dnia trafiłam na stronę Camp America i wiedziałam, że to jest to! Program Camp America polega na tym, że uczestnicy pracują na obozie przez dwa miesiące, a następnie wybierają się w podróż, która trwa tyle, ile tylko chcą. Zarejestrowałam się na stronie i umówiłam się na spotkanie z konsultantką, która wszystko mi wyjaśniła oraz przeprowadziła ze mną rozmowę w języku angielskim. Proces aplikacji był dość długi, ponieważ trzeba było stworzyć swój profil na stronie Camp America, zamieścić informacje o sobie, swoim doświadczeniu, nagrać o sobie filmik – na tej podstawie pracodawcy wybierają kandydatów. Po dopełnieniu wszystkich wyżej wymienionych formalności trzeba było wpłacić pieniądze – opłata była rozłożona na raty. Program nie jest bardzo kosztowny, co jest jego wielką zaletą. Dzięki stypendium byłam w stanie opłacić uczestnictwo w nim, ponieważ odkładałam pieniądze od kilku miesięcy.

Pewnego dnia otrzymałam e-mail z obozu, który

20

www.fundacjatdj.pl

mieścił się w stanie Waszyngton, niedaleko Seattle.

Spełnienie marzeń! Zawsze marzyłam, żeby zwiedzić to miasto. Umówiłam się na rozmowę kwalifikacyjną przez Skype’a, podczas której zostałam poinformowana, co to za obóz, jak wyglądałaby moja praca, jakie są warunki, zapytano też o moje zainteresowania, doświadczenia oraz studia. Następnego dnia przyszła wiadomość, że dostałam miejsce pracy na URJ Camp Kalsman! Czułam radość i lekki strach, ale wiedziałam, że takie wakacje i taka okazja mogą się już więcej nie powtórzyć. Nim się obejrzałam, nadszedł dzień wylotu! Wraz z 11 studentami z całej Polski ruszyliśmy na lotnisko.

Praca nie należała do łatwych, ale na szczęście w dobrym towarzystwie czas mijał szybko, a przyjaźnie, które się zawiązały, zostaną na długie lata! Pracowałam w dziale housekeepingu i do moich obowiązków należało utrzymywanie czystości w domkach letniskowych obozowiczów oraz dbanie o czystość w miejscach publicznych na terenie całego obozu.

Warunki mieszkalne były niezwykłe, ponieważ mieszkaliśmy w namiotach zwanych jurtami, które dzieliliśmy z osobami z USA oraz z Izraela. Camp Kalsman miał

CAMP AMERICA do zaoferowania bardzo dużo atrakcji. Na jego terenie są boiska do siatkówki i koszykówki, jezioro, po którym można pływać kajakami, minizoo, domek na drzewie, wieża wspinaczkowa, wypożyczalnia rowerów, plac zabaw, basen i bardzo duże pole, gdzie odbywają się zajęcia sportowe dla dzieci. Mieliśmy możliwość poznać inną kulturę oraz religię, ponieważ camp był żydowski.

Opiekunowie dzieci zachęcali nas do udziału w szabacie, co było bardzo ciekawym przeżyciem. W każdy piątek wszyscy ubierali się na biało i po modlitwach zbierali się w jadalni – tam razem spożywaliśmy uroczystą kolację.

Po posiłku wszyscy tańczyliśmy w kółku, odtwarzając układy taneczne, których nas nauczyli.

Mieliśmy dwa dni wolnego w tygodniu i dzięki życzliwości pracujących na campie osób, które pożyczały nam samochody, mogliśmy zwiedzać stan Waszyngton. Raz w tygodniu wyjeżdżaliśmy w pięć osób na cały dzień i zwiedzaliśmy najpopularniejsze miejsca. Pierwszy raz pojechaliśmy oczywiście do Seattle, około godziny drogi od obozu. Byliśmy pod Space Needle, w Kerry Park, w Chinatown, w Pike Place Market oraz w pierwszym na świecie Starbucksie. W kolejnych tygodniach zwiedziliśmy stolicę stanu – Olimpię, miasta Tacoma i Bellingham, Park Narodowy Mount Rainier, czyli najwyższy szczyt Gór Kaskadowych, a także najwyższy punkt stanu Waszyngton. Odwiedziliśmy również miejsca, gdzie kręcono serial „Miasteczko Twin Peaks”, który oglądaliśmy wieczorami. Wieczorami również planowaliśmy podróże, szukaliśmy noclegów, kupowaliśmy loty. Wraz z czterema innymi osobami zaplanowaliśmy 23-dniową podróż po całych Stanach. Nasz plan obejmował osiem najbardziej popularnych miejsc.

Pierwszym punktem tej podróży było San Francisco, gdzie spędziliśmy cztery dni. Widzieliśmy takie miejsca jak: Golden Gate Bridge, Golden Gate Park, Painted Ladies, Alcatraz, Fisherman’s Wharf, Pier 39, Lombard Street, Japanese Tea Garden, Chinatown, Twin Peaks oraz tramwaje liniowe, które kojarzą się z tym miastem.

Po bardzo długiej podróży autokarem dojechaliśmy do kolejnego punktu naszej wyprawy, którym było Los Angeles. Zwiedziliśmy miejsca znane z filmów i telewizji, co było dla każdego z nas spełnieniem marzeń.

Widzieliśmy znak Hollywood z bliska, byliśmy w Griffith Observatory, skąd mogliśmy podziwiać widok na całe Los Angeles. Byliśmy w tym miejscu dwa razy i mogę powiedzieć, że nocna panorama zapiera dech w piersiach. Spacerowaliśmy po Walk of Fame, jedliśmy obiad w parku w Beverly Hills oraz przeszliśmy się ulicą Rodeo Drive, która jest symbolem bogactwa i luksusu.

Mieliśmy okazję leżeć na najpopularniejszej plaży w LA, Venice Beach, oraz na Muscle Beach, gdzie czasami ćwiczy Arnold Schwarzenegger.

Następnie pojechaliśmy do miasta, które jest kojarzone przede wszystkim z grami hazardowymi, zakupami oraz wyszukanymi restauracjami i luksusowymi hotelami.

My również wynajęliśmy hotel – o nazwie Circus Circus – który był bardzo duży i oferował wszelkie atrakcje, o jakich człowiek może zamarzyć. Wbrew pozorom ceny za nocleg w Las Vegas są bardzo niskie!

Z Las Vegas udaliśmy się do Miami, gdzie przywitał nas… deszcz! Ale na szczęście szybko minął i wywww.fundacjatdj.pl

21

CAMP AMERICA

braliśmy się do Miami Beach, żeby odpocząć po męczącym locie. Następnego dnia wypłynęliśmy w rejs na Bahamy. Rejs był czterodniowy, w planie mieliśmy jeden dzień na Bahamach, kolejny dzień w stolicy Nassau oraz dwa dni relaksu na statku. Statek? GIGANTYCZNY! Miał 12 pięter, kasyna, bary, restauracje, jacuzzi, baseny, dyskoteki, boisko do koszykówki i siatkówki, plac zabaw, baseny oraz siłownię. Wrażenia są nie do opisania. To był nasz pierwszy, ale na pewno nie ostatni taki rejs.

Na jeden dzień wybraliśmy się do miasta Waszyngton DC, by zobaczyć m.in. takie atrakcje jak Biały Dom, Kapitol, Washington Monument, pomnik Lincolna oraz pomnik II Wojny Światowej. Mieliśmy to szczęście, że spotkaliśmy Polaka, który mieszka w USA cztery lata i oprowadził nas po najciekawszych miejscach.

Ostatnim punktem naszej podróży był Nowy Jork, miasto pełne ludzi, pośpiechu i wysokich wieżowców.

Spędziliśmy tam aż sześć dni, ponieważ pragnęliśmy poczuć klimat tego specyficznego miejsca. Mówi się, że Nowy Jork albo się kocha, albo nienawidzi – ja go pokochałam i planuję tam wrócić za rok. Widok z Brooklynu na Manhattan jest niesamowity, a przejście Brooklyn Bridge należy do przeżyć, których nie da się opisać słowami – trzeba tego doświadczyć na własnej skórze! Byłam na najbardziej znanych ulicach Nowego Jorku: Wall Street, 5th Avenue, Broadway, Madison Avenue, Fashion Avenue, Times Square oraz Rockefeller. Widok na cały Nowy Jork z Top of the Rock jest najpiękniejszy ze wszystkich, jakie widziałam do

22

www.fundacjatdj.pl

tej pory. Widać gigantyczny Central Park, wszystkie najwyższe wieżowce, np. Empire State Building oraz nowy wieżowiec World Trade Center. Obowiązkowo musieliśmy zobaczyć pomnik ofiar ataku na WTC. To gigantyczna konstrukcja w miejscu dawnych wież.

Woda spływająca po jej murach sprawia, że nie można przejść obojętnie, bez chwili zadumy. Stojąc tam, czułam ogromną pustkę. W powietrzu unosi się coś dziwnego, co nie pozwala myśleć o niczym innym, tylko o tej wielkiej tragedii.

Po 23 dniach wspaniałej podróży przyszedł czas powrotu do Polski. Na początku pobyt w domu był ciężki – ze względu na jet lag (zespół nagłej zmiany czasowej) i z powodu tęsknoty za ludźmi, z którymi żyłam przez trzy miesiące. Na szczęście jesteśmy cały czas w kontakcie i planujemy powrót do USA za rok! Dzięki stypendium wiem, że to już nie marzenie, a cel, który osiągnę w przyszłym roku. Program Camp America z czystym sumieniem mogę polecić każdej osobie, która jest odważna, nie boi się wyzwań, marzy o USA i jest komunikatywna. Możecie zdobyć doświadczenie w pracy, podszkolić język, poznać amerykańską kulturę i być w miejscach, o których marzy większość ludzi.

MONIKA GRZEGORZEK – ma 22 lata i jest stypendystką Fundacji TDJ. Studiuje zarządzanie turystyką, hotelarstwem i gastronomią na Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach.

JAK TY MOŻESZ WESPRZEĆ

FUNDACJĘ TDJ? NIEBAWEM WSZYSCY BĘDZIEMY WYPEŁNIAĆ SWOJE ZEZNANIA PODATKOWE I JEDNOCZEŚNIE BĘDZIEMY MOGLI PRZEKAZAĆ NA DOWOLNĄ ORGANIZACJĘ 1% PODATKU. CHCIELIBYŚMY ZACHĘCIĆ PAŃSTWA DO WYBRANIA FUNDACJI TDJ. PONIŻEJ POKAZUJEMY, JAKIE TO PROSTE!

1

2

3

Swój 1% możesz przekazać, używając programu do uzupełnienia PIT-u online za darmo.

Znajdziesz go na naszej stronie: www.fundacjatdj.pl.

Po wyliczeniu, ile podatku mamy do zapłacenia, w rubryce „Wniosek o przekazanie 1% podatku należnego na rzecz organizacji pożytku publicznego OPP” wpisujemy numer KRS Fundacji TDJ 0000294837.

Oprócz niego w rubrykach PIT-u wpisujemy także kwotę, którą chcemy przekazać. Nie może ona jednak przekraczać 1% należnego do zapłacenia podatku.

Fundacja TDJ w tym roku zebraną kwotę z 1% przeznaczyła na pokrycie części stypendiów edukacyjnych dla dzieci w wieku 11-15 lat.

www.fundacjatdj.pl

DOMINIKA BINKOWSKA – jest studentką piątego roku architektury na Politechnice Wrocławskiej. Praktykuje we wrocławskim biurze architektonicznym.

Interesuje się grafiką użytkową i architekturą zrównoważoną.