De Leuvense schrijversgroep
stelt voor:
Een etentje met wijn en Matexi
Op vrijdagavond 12 juni 2015 gingen we met de FNWP* uit eten voor onze derde verjaardag en schreven we over een etentje met wijn en Matexi** De schrijfopdracht: schrijf een kortverhaal van een tiental lijntjes over eten en volgende voorwerpen:
**Matexi is een projectontwikkelaar die moderne mooie eengezinswoningen bouwt (van Lokeren tot Vilvoorde, maar ook in Turnhout) en om ze voor jonge tweeverdieners betaalbaar te houden, is er weinig tuin bij, staan ze met velen samen in een buurtje en omdat overal dezelfde materialen gebruikt worden en ze gebouwd worden volgens hetzelfde plan, zien ze er ook allemaal precies hetzelfde uit.
* Wil je meer weten over de FNWP, kijk dan op onze website: http://fnwp.weebly.com of onze facebookpagina: https://www.facebook.com/pages/FNWP/1515544358689074?fref=ts
Acacia Annemie Heeman “Welkom in de Steenstraat”, zei Charles en hij voegde eraan toe: “en het toeval wil dat ik van mosseltjes op de barbecue houd”. Met zijn vieren zaten we, ieder op een lounge poef in cappuccino kleur, Sylvia en haar man Robert en mijn Charles en ik. Zij in een aspergegroen bloesje met ronde hals en een rok met de print van bosbessen en Robert in een grijze schort die languit over zijn kaki bermuda viel. De kennismakingsavond met de nieuwe buren uit de Matexi wijk verliep rimpelloos, ook al stond er op deze juni avond zoveel wind, dat de Acacia bloesem zich los rukte van de hoge kruinen en de vele witte bloemen in trossen over het terras vlogen. Plots stond zij daar, een vrouw van rond de tachtig, de benen gekromd als groene boontjes, de witte haren als door een bliksem getroffen, als de pluisjes van de Paardenbloem rond haar hoofd. In haar handpalm een gedoofd kaarsje en in haar mond de kurk van de wijnfles, klaar om door te slikken. Andy, sprak ik inwendig tot mezelf, jij mag dan een oude homo zijn, prijs jezelf gelukkig met deze prachtige overburen!
Parallellen Marlies Van Bouwel Eva start de dag met een wandeling door haar nieuwe wijk. Thuis perst ze daarna een halve citroen, raspt gember en giet hier een glas heet water over met een lepeltje honing. Na het afgieten van de vannacht gewelde havermout, kookt ze de pap tien minuten met chiazaden en gojibessen. Met zwarte kersen erbij: haar energetische begin van een hectische dag. Terwijl bij valavond in die andere identieke sleutel-op-de-deurwoningen de kaarsen branden en de kurken knallen, roostert zij zonnebloempitten om ze over haar gepureerde zoete patatten en aardperen, gemengd met vers gesneden snijbiet te strooien. Zo is Eva niet alleen uniek, ze voedt zich op en top gezond om zich morgen weer aan haar stressvolle bestaan te wijden.
Toen Sandrine Lambert toen ik het daar zag flikkeren en branden aan mijn teen toen was ik amper vijf - een lach verscheen op mijn gezichtje bij het zien van dat teenlichtje toen ik mijn eerste sleutel slikte (ik at hem gewoon op) naar nog en nog verlangde - zozeer - ik stond te beven ik hield me in en wist al goed - ik zou voortaan een leven lang met sleutelhonger moeten leven toen ik een fles stal op de markt werd ik een flessenschurk dat is wat anders - weet je - dan een flessenkurk
De Man van Matex Marijke L.J. Declercq "De Man van Matex" was lang, fors en breedgebouwd, had grove gelaatstrekken, een laag voorhoofd, gitzwarte oogjes onder zware wenkbrauwen en dikke lippen. Bovendien was hij van kop tot teen behaard, zoals alle Neanderthalers. In de meeste grotten van het gebied vindt men massa's beenderen en aan de sporen op het botmateriaal is duidelijk dat het vlees, ondanks het feit dat vuur al bekend was, rauw van het bot werd gekloven. Maar in de grot van "De Man van Matex" illustreren de wandschilderingen iets helemaal anders. Een blote man ontkurkt een fles, een theelichtje brandt en op een lage steen liggen sushirolletjes op spiesjes... En het vreemdste van al is de naakte vrouw met een sleutel aan een hanger in haar hand... Was er een slot op de grot van Matex? Was er dan ook een deurbel? Hoe en wanneer de Man van Matex uitstierf, blijft een mysterie. Het is wel duidelijk dat zijn Neanderthalerfamilie de fijnproeverij niet smaken kon, want tussen al dat botmateriaal ligt het afgekloven skelet van de vrouw met de sleutel van de Matexgrot nog in haar hand.
Een kurk, een theelichtje en een sleutelhanger Gonda Van Der Vloet Het feest is voorbij. De restjes zijn weggegooid, de borden staan in de vaatwasser, de glazen wachten op hun hete sopje. Ze zit met een duf hoofd in de sofa. Voor haar op het tafeltje liggen nog 3 voorwerpen: een kurk cuvĂŠ mal-de-tĂŞte, een theelichtje waarmee ze haar indigestie-thee warm gehouden heeft, en een sleutelhanger van de bouwmaatschappij. Ze kan niet meer terug. Ze woont nu in deze kubus, naast, voor en achter andere identieke kubussen, met een saai tuintje van een paar vierkante meter. Weg is haar leuke oude huis, haar grote tuin, haar bloemen en haar groentjes. Weg haar kippenhok, en weg de lekkere verse eitjes die ze dagelijks van haar dankbare kippetjes kreeg. Ze zucht. Ze zou het hier toch een tiental jaar moeten uithouden, dan had ze de kosten er bijna uit. Over het begrafenisgeld moet haar familie zich geen zorgen maken. Dat staat al klaar op een speciale rekening. Op de gang klakt de brievenbus. Reclame! Verveeld bladert ze door een folder van een tuincentrum. Haar oog valt op een houten kippenhok, met een trapje dat naar een apart leghok er bovenop leidt, alles samen maar 2 vierkante meter groot. Leuk: haar tuintje is beslist groot genoeg voor haar en voor een paar krielkippetjes. Plots ziet ze het leven weer zitten.