Charles Philip Lansdorp
Voorzitter en oprichter stichting Grootouderdag
Voetnoot: Rozen tegen eenzaamheid is een initiatief van de Stichting Grootouderdag, ontstaan tijdens de coronatijd. De rozen, die oorspronkelijk bedoeld waren om het Sint-Pietersplein in Rome met Pasen te versieren, werden gedoneerd aan ouderen in Nederland die op dat moment niet naar buiten konden. Grootouderdag wordt gevierd op de eerste zondag in oktober, tijdens de Nationale Week tegen Eenzaamheid. Het idee om dit sprookje te schrijven ontstond naar aanleiding van de viering van Grootouderdag in een verzorgingshuis voor ouderen in Italië. De animatrice Claudio Lucato wees erop dat er ook ouderen zijn zonder (klein)kinderen. In 2008 werd dit sprookje in Italië uitgegeven ten behoeve van een benefietactie voor de Foundation Don Gnocchi en de Stichting Champions for Children van Clarence Seedorf.
Er was eens een vriendelijke, oude man die Vincent heette. Hij woonde in het prachtigste dorpje dat je je maar kunt voorstellen.
Zo’n dorpje waar de zon altijd scheen en de ochtenddauw de bloemen en de bladeren deed glinsteren in de zon. Aan de ene kant van het dorp kon je de groene bergen bewonderen en aan de andere kant zag je hoe de blauwe zee aan het land grensde.
Deze vriendelijke, oude heer had een zeer spannend leven geleid. Hij had donkere oerwouden verkend en wilde leeuwen en tijgers getemd. Hij had de hele wereld over gevlogen in een glimmend zilverkleurig vliegtuig. Ook was hij autocoureur geweest en hij had in de snelste auto’s ter wereld gereden. Maar toch was er iets niet helemaal in orde. Vincent woonde helemaal alleen en was erg eenzaam.
Hij had zelf geen kinderen, geen neefjes of nichtjes, niemand om zijn verhalen aan te vertellen. En hij had zoveel kleurrijke verhalen te vertellen. Hij had zelfs tientallen boeken geschreven die volstonden met zijn spannende reizen en avonturen. Maar nu was hij alleen met zijn enige vriend, een kleine oranje kater, Philip.
‘s Avond zat Vincent met zijn kat naast zich. In zijn hand hield hij een boek en las eruit voor aan Philip. Philip luisterde van jongsaf aan naar de geweldige verhalen die zijn baasje hem vertelde. Vooral de verhalen van Vincents klimtocht naar de top van de hoogste berg ter wereld en hoe hij een tijdje met een wolf in het bos had gewoond vond Philip prachtig.
Philip beschouwde Vincent als zijn grootvader en vond het heel erg om hem steeds treuriger te zien worden elke keer als Vincent zijn verhalen voorlas.
Het katertje kon helaas niet meer doen dan stilzitten en luisteren, terwijl grootvader
Vincent het liefst een kind had om tegen te vertellen over de wereld, de sterren en het heelal.
Op een dag opende grootvader Vincent weer eens
het boek over die keer dat hij de grootste en zeer woeste leeuw van het hele oerwoud wist te temmen. Hij ging in zijn gemakkelijke stoel zitten en begon zoals altijd enthousiast te lezen.
Zijn grote witte snor ging op en neer terwijl hij zorgvuldig las en zijn ogen de weelderige boomtakken van het bos dat hij zo goed kende weerspiegelde. Ook stond de angst in zijn ogen te lezen die hij had gevoeld toen hij voor het eerst oog in oog kwam te staan met de machtige koning der dieren: een leeuw! En je kunt je haast niet voorstellen hoe blij hij was toen hij en de leeuw langzamerhand vrienden werden.
Philip luisterde aandachtig naar dat geweldige avontuur en droomde over die geweldige plekken.
Toen het verhaal uit was, stond grootvader Vincent op en zette het kleine boek terug op de boekenplank en bestudeerde zijn katertje, pakte hem op en zei: "O, hoe fijn zou het zijn als je een kind was, mijn lieve Philip. Ik zou uren en uren vertellen over al mijn avonturen en mijn verhalen aan je voorlezen. Ik zou je zoveel leren. Het zou geweldig zijn, als was het maar voor één dag.”
Na die gedachte verscheen er een verdrietige blik op het gezicht van grootvader Vincent. Hij aaide zijn kleine kater en liep de keuken in om het avondeten klaar te maken.
Philip zag dat er een traan over de wang van grootvader
Vincent liep en dat hij zuchtte toen hij uit het raam naar de prachtige zonsondergang keek. De avond viel en grootvader
Vincent zat met zijn kat op zijn schoot.
Hij begon te eten terwijl hij een verhaal vertelde over die keer dat hij op een schip midden op de oceaan had gezeild en hij zich had moeten verdedigen tegen een bende woeste piraten. De kat luisterde zorgvuldig naar elk woord van het verhaal en het leek bijna alsof hij wilde zeggen hoe spannend hij het vond.
Na het avondeten, toen de afwas was gedaan, zaten ze samen in de woonkamer. Grootvader Vincent nam een ander boek van de boekenplank en begon te lezen over de tijd waarin hij een beroemde autocoureur was geweest en continu internationale Grand Prix-racewedstrijden won.
De kleine kater keek zijn baasje met liefde en genegenheid aan, toen hij opeens weer de verdrietige blik op zijn gezicht zag. Grootvader Vincent zette het boek terug op de plank, zei welterusten tegen zijn lieve kater en ging naar bed.
De kleine kater bestudeerde de plank vol boeken van grootvader. Het waren er zoveel, en elk boek zat bomvol verhalen, avonturen en interessante informatie.
Aan de hemel scheen de maan helder en prachtig. Philip ging naar buiten en liep door de smalle straatjes richting de weidse rozentuin aan de rand van het dorp. Deze tuin werd door iedereen "de trots van het dorp" genoemd.
De kleine kater klom de tuin in door een gat in het hek dat rondom de tuin stond. Alle katten uit het dorp waren er. Jack, de glimmende grijze kat van grootmoeder Adelaide was er.
Stoere Mark, de kater van grootvader Eric, was er. Zelfs Gino, zwart als een panter en heel erg speels, was er! Als ik me niet vergis was hij de kat van grootvader Fausto. En er waren er nog zoveel meer.
"Hallo vrienden!"zei Philip. "Hoe gaat het met jullie?" Ze antwoordden allemaal met een welgemeend "miauw!"
Toen zei Gino, oplettend als altijd: "Je ziet eruit alsof je je zorgen maakt en een beetje verdrietig bent, Philip. Wat is er aan de hand, vriend?”
Een verdrietige uitdrukking verscheen op Philips snuit. "Het gaat om grootvader Vincent, mijn baasje," legde Philip uit. "Hij heeft zoveel te vertellen waar je zoveel van kunt leren, maar ik ben maar een kat, dus ik kan alleen stilzitten en luisteren, terwijl hij iemand nodig heeft die hem vragen stelt. Iemand die al die dingen die hij weet wil leren."
Alle katten keken hem zwijgend aan totdat Jack de stilte verbrak en zei: "Hé! Mijn bazinnetje, grootmoeder Adelaide legt zoveel dingen aan me uit. Ze houdt van koken en vertelt me alles over haar kindertijd."
"Ja, ja!" ging Gino verder, "mijn grootvader Fausto vertelt mij sprookjes en alles over zijn jeugd."
"Grootvader Eric ook," zei grote kater Mark. "Hij houdt ervan om boeken vol fabels aan mij voor te lezen en het is niet te geloven wat een avontuurlijk leven hij heeft geleid.
Alle katten begonnen te praten over hun baasjes en vertelden dat hun eigenaren eenzaam waren en iemand nodig hadden om mee te praten, om hun rijke wijsheid mee te delen.
Maar zij waren slechts katten! En als katten konden ze niet meer doen dan zitten en luisteren. “Misschien zouden ze blij zijn als er kinderen naast hun zaten!” zei de grote Gino.
Toen Philip dit hoorde, had hij een geweldig idee en dat vertelde hij aan iedereen. “Zou het niet leuk zijn als we echt de kinderen konden worden die onze baasjes zo graag zouden willen hebben? Wat vinden jullie ervan?”
De katten waren allemaal enthousiast en begonnen vragen te stellen. Zo vroeg Mark bijvoorbeeld: “Maar hoe kunnen we dat dan worden?”
Toen klonk er ver weg in de rozentuin een stem. Het was de Siamese kat Lily. “Grootmoeder Pina, mijn bazinnetje, vertelde me dat als het volle maan is en je een speciale wens hebt, dat deze wens dan uitkomt, al is het maar voor één dag per jaar.”
Geweldig!" antwoordde Philip. "Vanavond is het volle maan! Het enige wat we hoeven te doen is hartstochtelijk wensen dat we kinderen worden voor onze grootouders!"
Alle katten in het dorp waren stapelgek op de mannen en vrouwen die hen zo goed verzorgden. Ze wensten allemaal dat hun wensen vervuld zouden worden.
Plotseling begon de maan helder te schijnen op de rozen en veranderden de poezen in kinderen. "Laten we een cadeautje meenemen voor onze baasjes!" zei kater Mark, die daarmee de stilte doorbrak.
"Dat is een goed idee!" antwoordde Jack. "Laten we een mooie roos plukken!" zei Lily. En zo verlieten ze een voor een in het heldere maanlicht de tuin, terwijl ze een bloem in hun handen hielden en kinderen in alle soorten en maten waren geworden. "Wauw!"riep Gino uit. "Geweldig! Nu kunnen we hen zo gelukkig maken als ze verdienen!
Hoi, grootvader Vincent!" riep Philip uit, terwijl hij hem
een dikke knuffel gaf. Vincent was zo blij om deze kleine jongen te zien, maar er schoot meteen een vraag door zijn
hoofd: "Wie ben jij?"
"Ik ben jouw kat!" antwoordde Philip. "Ik en alle andere katten in het dorp zijn voor deze dag veranderd in kinderen om onze grootouders gelukkig te maken. Zodat jullie ons een heleboel verhalen kunnen vertellen wat jullie zo leuk vinden om te doen."
Een liefdevolle glimlach verscheen op het gezicht van de man en hij sloeg zijn armen om wat tot dan toe zijn huisdier was geweest. “Deze is voor jou, grootvader!” zei Philip uiteindelijk en hij legde de prachtige roos die hij had geplukt in zijn handen. "Hij is prachtig, dank je wel!" sprak Vincent. "Maar ik heb helemaal niets om aan jou te geven voor dit bijzondere cadeau. Of toch?"
Grootvader Vincent was nog nooit zo gelukkig geweest.
Hij pakte een boek van de boekenplank. Het was precies het boek dat Philip het allermooist vond, over een beroemde ontdekkingsreiziger in het donkere oerwoud. Vincent legde het zachtjes in de handen van het kind. "Dank je wel!" zei Philip. "Zou je het aan mij willen voorlezen, alsjeblieft?" Met tranen in de ogen "dit keer tranen van vreugde" begon grootvader Vincent te lezen, terwijl hij langzaam ging zitten in zijn leunstoel.
Philip ging op zijn schoot zitten en genoot opnieuw van het geweldig avontuur. Vincent las met veel enthousiasme voor, waarbij zijn witte snor bij elk woord op en neer ging. Philip luisterde aandachtig en leerde er een heleboel van. En wat een prachtige plaatjes zaten er in het boek! Van begin tot eind stond het boek er vol mee.
In het hele dorp vertelden grootvaders en grootmoeders verhalen en de kinderen leerden er telkens meer van.
Grootmoeder Adelaide sprak over haar kindertijd en grootvader
Fausto sprak over zijn wilde paarden.
Elk kind had zijn of haar grootouder een roos gegeven. En elke grootouder had aan zijn of haar kleinkind een boek gegeven. Wat een geweldige dag hadden ze allemaal samen doorgebracht.
Ik moet nu gaan, omdat ik vanavond weer in een kat verander," zei Philip.
"Betekent dat dat we elkaar nooit meer zien?" vroeg grootvader
Vincent verdrietig
"Nee!" antwoordde Philip. "Elk jaar op dezelfde dag zullen alle katten voor één dag veranderen in echte kinderen en zal ik jou een prachtige bloem komen brengen."
"Dan geef ik jou een ander boek en zal ik het aan je voorlezen," zei Vincent, terwijl hij de kleine Philip in zijn armen nam.
De zon ging onder in het dorp en gedurende de nacht werden alle kinderen weer katten. Ze verzamelden zich in de rozentuin en vertelden allemaal over hun bijzondere ervaringen. "Echt geweldig!" zei Gino. "Ik heb mijn grootvader zo blij gemaakt!"
"Ja," stemde Jack in.
"Dan is het geregeld," antwoordde Philip uiteindelijk.
"Ja," stemde Jack in.
"Dan is het geregeld," antwoordde Philip uiteindelijk.
Elk jaar veranderen we voor een hele dag in kinderen,
geven we een prachtige roos aan onze grootouders, en zij geven ons een boek terug, dat ze met plezier aan ons willen voorlezen
Ze zullen zo blij zijn. Alles keerde weer terug naar het normale en de grootmoeders en grootvaders wachtten vol ongeduld op de dag die ze weer met hen konden doorbrengen. Die dag werd een feestdag, vol plezier en spelletjes. En er wordt verteld dat de rozen die de katten hadden verzameld een heel jaar lang
bloeiden tot de kinderen terugkeerden, tot de kinderen weer alle nieuwe verhalen konden aanhoren en een geweldige dag met hun grootouders konden doorbrengen.
Grootvader Frank deed het boek dat hij zojuist had uitgelezen dicht en keek het kind dat op zijn schoot zat aan en zei: "En zo is Festa dei Nonni* ontstaan.*
Grootouderdag is een feestelijke dag die de verbinding tussen generaties viert en zijn oorsprong vindt in Italië. Initiatiefnemer Charles Lansdorp: “De basis werd gelegd in Italië in 1997 met een educatief bloemenproject op basisscholen, waaronder een teken- en gedichtenwedstrijd voor kinderen, gericht op grootouders. Dit was zo’n succes dat het uitgroeide tot een speciale dag voor opa’s en oma’s. In 2005 werd Grootouderdag (Festa dei Nonni) officieel erkend door het Italiaanse parlement.”
Ter gelegenheid van de Festa dei Nonni op de Wereldexpo 2015 in Milaan doopte Clarence Seedorf een prachtige oranje roos. Hij droeg deze roos op aan alle grootouders in Nederland en de rest van de wereld.
“Ik ben ervan overtuigd dat Grootouderdag een belangrijke rol zal spelen in de communicatie tussen generaties. Ik heb het geluk gehad op te groeien in een omgeving, omringd door natuur en dicht bij oudere mensen. Ik geloof dat ouderen de grootvaders en grootmoeders van iedereen zijn.”
Clarence Seedorf is een voetbalicoon en een van de succesvolste Nederlandse voetballers aller tijden.
Gerda Lenten-Havertong is ambassadeur van Grootouderdag in Nederland: “Het is essentieel dat jong en oud naar elkaar omzien. We kunnen kinderen zoveel meegeven en leren. Andersom ontvangen we er ook veel voor terug. Door generaties met elkaar te verbinden, kunnen we de wereld weer socialer en mooier maken.”
Gerda Lenten-Havertong is actrice, zangeres, verhalenvertelster en presentatrice.
