IVASAMUR BOÐSKAPUR Í AVATAR
langari tíð síðan avgjørdu at arbeiða ímóti tilvildarligu og náðileysu natúruni. Djørvu forfedrar okkara brúktu hugflog og royndir til at virka fram tól, ið mentu teirra førleikar og loyvdu teimum at náa nýggjar hæddir og seta sær nýggj mál. Dagsins rúmdarkikarar loyva okkum at skoða fjarari stjørnubreytir enn nakrantíð áður, og nýggj sjóneykutøkni geva okkum innlit í minstu byggiblokkar alheimsins. Um vit vilja vinna á teimum trupulleikum og hóttanum, ið framtíðin fer at føra við sær, verður hendan vitanin um tað allarstørsta og tað allarminsta – og alt, ið er ímillum
hesi bæði – alneyðug. Í yrkingini ”Invictus” eggjar William Ernest Henley okkum til at seta okkum fyri at verða harrar yvir okkara egnu lagnu; eingin ætlan kundi verið meiri vandamikil enn at kasta allan dýrabæran lærdóm og alla tøkni fyri borð, og lata vælveruna hjá okkum og okkara børnum yvir til natúrliga tilvild í einum frumkendum veiðusamfelag. Vit menniskju hava longu roynt hetta lívið, og tað varð á ongan hátt líkt friðsæluni hjá Na’Vi fólkunum í Avatar, tí her eru eingir gudar sum vit við bøn kunnu fáa at hjálpa okkum úr
teimum vandum, ið vit áhaldandi fara at møta í natúrini. Eingin sigur lívið í dagsins framkomnu samfeløgum í vesturheiminum vera fullkomið, men James Cameron heldur eftir øllum at døma, at besti mátin at betra eitt land sum U.S.A., hevði verið at vent aftur til eina frumtíð líkari henni, ið var, áðrenn hvíti maðurin legði at landi har! Man skal sjálvandi verða opin fyri øllum hugskotum, men einans eitt fullfíggjað skammlop í okkara heilavirksemi kundi opnað hurðini fyri sovorðnum býttleika. •
Invictus Out of the night that covers me, Black as the Pit from pole to pole, I thank whatever gods may be For my unconquerable soul. In the fell clutch of circumstance I have not winced nor cried aloud. Under the bludgeonings of chance My head is bloody, but unbowed. Beyond this place of wrath and tears Looms but the Horror of the shade, And yet the menace of the years Finds, and shall find, me unafraid. It matters not how strait the gate, How charged with punishments the scroll. I am the master of my fate: I am the captain of my soul. William Ernest Henley
24 | fjølnir september 2010