De Werfplaats voorgesteld

44 WERFPLAATS

De Werfplaats is een experimenteerruimte waarin een losse coalitie van makers, die elkaar nog niet kennen, uit verschillende disciplines samenkomen. Regisseurs, acteurs, schrijvers, componisten en muzikanten krijgen een residentie aangeboden. Ieder krijgen ze een dag om samen met de groep in te gaan op een vraag waar ze in hun praktijk mee worstelen. Aan het einde van iedere werkdag gooien zij de deuren van hun atelier open, waardoor het publiek kan rondkijken en het proces dagelijks kan volgen.

Renée Goethijn

Momenteel focust Renée zich op een voortzetting van een artistieke praktijk waarbij de scenografie wordt ingezet als medespeler. Ze werkt aan een voorstelling die vertrekt vanuit onze omgang met de waarschuwingen dat onze manier van leven op aarde bedreigd is. Hoe beïnvloedt de alarmerende berichtgeving hoe wij naar de wereld kijken? En hoe is die berichtgeving de werkelijkheid gaan beïnvloeden? Ze gaat na hoe we omgaan met gevoelens van ontheemding en vervreemding als we onze vertrouwde omgeving met een angstwekkende snelheid zien veranderen/verdwijnen. Een aspect van dit proces is de fantasie dat de theaterzaal een simulatie zou zijn. Renée wil experimenteren met een spel tussen de acteur en zijn eigen ´avatar´, waarbij de speler zowel zijn eigen avatar belichaamt, als bestuurt.

Oona Libens

In mijn praktijk werk ik veel rond (beeld)technologie. De techniek die ik gebruik is vrijwel geheel analoog en nogal primitief. Nu kan dit misschien opgevat worden als anti-digitaal of nostalgisch - wat zeker niet mijn intentie is. Wel hoop ik daarmee een discussie op gang te brengen over ons gebruik van die digitale technologieën.

Het nog wat prille idee voor mijn volgende voorstelling is om letterlijk die immateriële technologie te visualiseren: computerdata, informatie-stromen, nulletjes en eentjes... Vraag is of ik hierbij moet volharden in het niet gebruiken van die technologie op scène. Heeft dat in deze context een meerwaarde en zo ja, hoe consequent moet ik daarin zijn?

Lucas Devroe

Wat is de kracht van het synchroon bewegen op het collectief denken in een Westerse wereld van individualisme en zelfontplooiing? In onze cultuur spelen karakteristieken zoals onafhankelijkheid, kracht, uniciteit en zelfbewust zijn een grote rol. In contrast hierop heb je de collectivistische cultuur die je kan terugvinden in Azië en Zuid-Amerika. Hier worden in tegenstelling tot het individualisme karakteristieken zoals dienstbaarheid, gulheid, zelfopoffering en behulpzaamheid eerder gezien als sterktes in plaats van zwaktes. Wat mij enorm fascineert is wat er gebeurd op de snijvlakken van deze culturen. Wat gebeurt er als we een specifiek eigenschap van een cultuur plaatsen op de andere? In mijn artistieke praktijk ben ik gefascineerd geraakt door de harmonie van synchrone beweging – een element van collectivisme, en welke invloed die heeft op het collectief denken van een individualistische cultuur.

Salomé Mooij

In de werfplaats focus ik mij op een deel van mijn tweejarige onderzoek naar slapstick. Slapstick als actieve houding, waarmee de wereld kan worden bezien en tegemoet getreden. Ik ben geïnteresseerd in slapstick als een vorm van fysiek spel met de werkelijkheid; een onstuimige verkenning van een situatie die sociale codes bevraagd, het onbelangrijke belangrijk maakt en slechts mogelijk is als je het onmogelijke serieus neemt. Dit wil ik als artistieke strategie verkennen en zal daarom samen met de andere makers werken rond de vraag ‘Wat gebeurt er op het moment dat je je laat afleiden door alles wat je tegenkomt?’

Celine Daemen

Met een poëtische inslag onderzoek ik thema’s als een-zaamheid, melancholie en leegte. Muziek is in mijn ogen de meest directe en daarom meest intuïtieve en emotionele kunstvorm die er bestaat. Ik ben in mijn werk op zoek naar een hybride vorm van theater, waarin ik via intuïtieve beelden en muzikaliteit op zoek ga naar een collectieve, onderbewuste ervaring, die alleen met de onderbuik kan worden begrepen. Tijdens de Werfplaats van Cement onderzoek ik het maken van een spreekkoor, met als vraag: Hoe kan ik taal inzetten om, net als muziek, een collectieve onderbewuste ervaring op te roepen?