ΦΕΣ τ. 5

τεύχος 5 ● γενάρης 2009 ● τιμή ενίσχυσης 1 €

ΦΟΙΤΗΤΕΣ-ΤΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ...του ΚΕΡΔΟΥΣ, του ΠΟΛΕΜΟΥ, του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Ν Ο Α Υ Κ Μ Α Ε Ν ΤΗΝ Ο Σ Α ΡΓΗ Μ

ΔΥΝΑΜΗ ÊõñéáêÜôéêï Ó÷ïëåßï Ìåôáíáóôþí Κίνηση «ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ» Τηλέφωνα: 210-5130373, 210-3306286, 6974363037, Φαξ: 210 3303566, e-mail: kyriakatiko@yahoo.gr, site: www.ksm.gr

(σελ. 8-9)

Α ΕΡΓ ΟΙ ΜΕΝ Ω Ν Ε

(σελ. 5)

(σελ. 15-16)

ΑΙ Σ Κ Σ Ε Ν Η ΤΕ ΕΛΛ ΤΑΝΑΣ Σ ΤΕ ΜΕ

2

Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα

ΦΟΙΤΗΤΕΣ-ΤΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

...του ΚΕΡΔΟΥΣ, του ΠΟΛΕΜΟΥ, του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα είμαστε ομάδες σε ΑΕΙ και ΤΕΙ που αγωνιζόμαστε ενάντια στο σύστημα του κέρδους, του πολέμου και του ρατσισμού, μέσα και έξω από τις σχολές μας. Παλεύουμε για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους και όλες. Για ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης χωρίς εξετάσεις και βαθμολογία. Διεκδικούμε γενναία αύξηση της χρηματοδότησης για καλύτερες υποδομές, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις των καθηγητών και των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια. Θέλουμε ένα πανεπιστήμιο που οι φοιτητές θα μπορούν να συζητούν και να παλεύουν ελεύθερα, γι’ αυτό υπερασπιζόμαστε το άσυλο και διεκδικούμε τη διεύρυνση του. Τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να παλεύουμε και να πετυχαίνουμε νίκες είναι οι συνελεύσεις, οι καταλήψεις, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις. Σε αυτούς τους αγώνες έχουμε συμμάχους τους πανεπιστημιακούς αλλά και όλους τους εργαζόμενους. Η δράση μας δεν περιορίζεται μόνο στις σχολές. Παλεύουμε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την ανεργία, τη λιτότητα, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων επιδιώκοντας τον κοινό αγώνα μαζί τους γιατί έχουμε κοινά συμφέροντα να υπερασπιστούμε απέναντι σε κοινούς εχθρούς. Ταυτόχρονα παλεύουμε για το τσάκισμα του ρατσισμού και του σεξισμού μέσα στις σχολές, και κάθε διαχωρισμού που μας επιβάλλουν οι «από πάνω». Παλεύουμε ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, την καταστροφή του περιβάλλοντος, που απειλούν τους λαούς όλου του κόσμου. Βασικό μας όπλο η ενότητα της Αριστεράς στη δράση, γι’ αυτό συμμετέχουμε στην Αριστερή Ενότητα μαζί με άλλα φοιτητικά σχήματα, γι’ αυτό στηρίζουμε το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις σχολές. Αλλά χρειαζόμαστε και μια Αριστερά που να εμπνέεται από τις εξεγέρσεις του παρελθόντος και να παλεύει για την ανατροπή αυτού του συστήματος. Όραμά μας ένας διαφορετικός κόσμος όπου την εξουσία θα την έχουν οι εργαζόμενοι και όπου όλοι μαζί θα αποφασίζουμε για τις ανάγκες μας. Ένας πραγματικά σοσιαλιστικός κόσμος, μακριά από καταπιεστικά καθεστώτα ή δήθεν σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Για να τα πετύχουμε όλα αυτά χρειαζόμαστε συλλογικότητα και ριζοσπαστική πολιτική, γι’ αυτό σας καλούμε να δυναμώσετε τους Φοιτητες-τριες Ενάντια στο Σύστημα σε κάθε σχολή. Να παλέψουμε μαζί για να αλλάξουμε τον κόσμο.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ: ● Δημόσια και πραγματικά δωρεάν παιδεία για όλους ● Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης ● 5% του ΑΕΠ για την παιδεία ● Καμιά εφαρμογή - Κατάργηση του νέου Νόμου-πλαίσιο ● Δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες - Κάτω τα χέρια από το άσυλο ● Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα ● Καμιά συμμετοχή των φασιστών στους φοιτητικούς συλλόγους ● Ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες - Δικαίωμα ελληνικής ιθαγένειας για τα παιδιά των μεταναστών που το επιθυμούν ● Κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης - Αντίσταση στο μιλιταρισμό ● Καμιά συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις - Όχι δαπάνες για πολεμικούς εξοπλισμούς

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ με

Να κάνουμε την

Το τέλος του 2008 σημαδεύτηκε από την συγκλονιστική νεολαιίστικη εξέγερση, από ένα πρωτόγνωρο κύμα οργής, που ξεκίνησε με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή από μπάτσο. Αυτή η οργή έβγαλε χιλιάδες μαθητές στους δρόμους(πολλούς από αυτούς για πρώτη φορά), κινητοποίησε φοιτητές και εκπαιδευτικούς, συγκίνησε τους παλιότερους, άντεξε στην τρομοκρατία της αστυνομίας. Καθημερινές αυθόρμητες διαδηλώσεις, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, συνελεύσεις, καταλήψεις, αποχές.

Η

εικόνα της εξέγερσης έκανε το γύρο του κόσμου, κάνοντας τους ευρωπαίους «αρχηγούς», να ανησυχούν. Το κίνημα αυτό ήταν πρώτα από όλα ένα κίνημα οργής. Μια οργή που εκφράστηκε σε πολλές περιπτώσεις και με «άγριο» τρόπο. Όσο άγριο είναι και το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε. Αυτή η οργή έχει πολύ συγκεκριμένες αιτίες. Η καταπίεση του σχολείου, η υποβάθμιση της παιδείας, η φτώχεια, η ανεργία, ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, η ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον. Όπως γίνεται σε κάθε εξέγερση, οι νεαροί πρωταγωνιστές της, έμαθαν πολλά πράγματα μέσα σε λίγες μέρες. Να οργανώνουν τον αγώνα τους, την άμυνα απέναντι στα δακρυγόνα, τη δύναμη της συλλογικότητάς τους. Κατάλαβαν το ρόλο των ΜΜΕ και της αστυνομίας. Οι εμπειρίες που απέκτησαν δεν χάνονται. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν ακόμα κι αν αυτό δεν είναι άμεσα ορατό. Χωρίς να το έχει σχεδιάσει κανείς, τρόμαξαν τους «από πάνω» που έβλεπαν την κοινωνική κρίση να εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα. Όμως αυτή η οργή από μόνη της δεν αρκεί, χρειάζεται να γίνει συνειδητή δύναμη ανατροπής. Μαζί με το αυθόρμητο, χρειάζεται και πιο σοβαρή οργάνωση του αγώνα αλλά και πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση από τη μεριά της Αριστεράς. Αιτήματα που να στριμώχνουν τη κυβέρνηση και να κερδίζουν τη πλατιά συμπαράσταση της κοινωνίας, πραγματικός συντονισμός. Μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του κινήματος είναι ότι δεν κατάφερε να συντονιστεί με τους εργαζόμενους, να πιέσει τα συνδικάτα στη κατεύθυνση μιας Γενικής Απεργίας. Δυστυχώς σήμερα δεν είναι αυτονόητη η συνέχιση του κινήματος. Είναι στοίχημα το αν οι σκόρπιες φοιτητικές καταλήψεις θα εξαπλωθούν και θα οδηγήσουν σε ένα νέο γύρο αγώνων.

γενάρης 2009

3

απεργιεσ, καταληψεισ, διαδηλωσεισ...

οργή μας, οργανωμένη δύναμη! Ακόμα κι έτσι, η κυβέρνηση έχει αναγκαστεί να «πιάσει» το μήνυμα. Παρ’ όλο που πρόθεσή της παραμένει να περάσει τις «μεταρρυθμίσεις», ο φόβος νέων κινητοποιήσεων την κάνει να εμφανίζεται πιο «διαλλακτική». Ο νέος και «επικοινωνιακός» υπουργός Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο «διάλογος από μηδενική βάση», είναι δείγματα μιας φαινομενικά πιο «συναινετικής» ταχτικής απέναντι στη νεολαία. Όμως όλα αυτά δεν πείθουν εύκολα. Επειδή τα πραγματικά προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν (κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, απειλή των δικαιωμάτων μας, επίθεση στο άσυλο), είναι βέβαιο ότι θα ξαναβγούμε στο δρόμο. Με περισσότερη εμπειρία, πιο συνειδητοποιημένα, πιο οργανωμένα. Με μεγαλύτερη κατανόηση της ανάγκης για οργανωμένη δράση, για ομάδες φοιτητών και φοιτητριών που θα έχουν προχωρήσει τα συμπεράσματά τους, θα έχουν αποκρυσταλλώσει τις εμπειρίες αλλά και τις ιδέες που μπορούν να οδηγήσουν το κίνημα σε νίκες. Το επόμενο διάστημα χρειαζόμαστε ενημέρωση και διαρκής συζήτηση μέσα στις σχολές, συνεχείς και πολύμορφες δράσεις, συλλογικές διαδικασίες(συνελεύσεις-διαδηλώσεις-καταλήψεις), προετοιμασία για μεγαλύτερους και πιο ανατρεπτικούς αγώνες. Οι ομάδες των Φοιτητών-τριων Ενάντια στο Σύστημα, μέσα από την Αριστερή Ενότητα, θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση. Ξεκινάμε το 2009 με την ελπίδα και την προσπάθεια για νέες, πιο νικηφόρες εξεγέρσεις.

ΦΟΙΤΗΤΕΣ-ΕΡΓΑΤΙΑ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ! Την Πέμπτη 15/1 πραγματοποιήθηκε διαδήλωση φοιτητών με πρωτοβουλία των 4 συλλόγων που πήραν απόφαση για κατάληψη (αρχιτεκτονική, πληροφορική, εικαστικό, ΜΜΕ). Η πορεία δεν ήταν ιδιαίτερα μαζική, όμως το κλίμα ήταν μαχητικό, κι έδειχνε ότι υπάρχει η "μαγιά" για να σπάσουμε το "ρεαλισμό" της εξεταστικής. Το σύνθημα "καταλήψεις μαζικές σε σχολεία και σχολές" συνδυάστηκε με τα αντιπολεμικά συνθήματα ("λευτεριά στην Παλαιστίνη", "Τρομοκράτες είναι οι σιωνιστές"). Το γεγονός όμως που έκανε αυτή την πορεία ιδιαίτερη, ήταν η «συνάντηση» με τους εργαζόμενους στην ΕΥΑΘ (Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης). Από τη Δευτέρα 12/1 έχουν ξεκινήσει απεργία διαρκείας και κατάληψη στο κτίριο του κέντρου, παλεύοντας ενάντια στα σχέδια ιδιωτικοποίησης και στην τρομοκρατία της διοίκησης σε συνδικαλιστές, και διεκδικώντας άμεσα την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας (δεν υπογράφηκε για το 2008!), αυξήσεις και προσλήψεις. Η φοιτητική πορεία σταμάτησε μπροστά από την ΕΥΑΘ και φώναζε "φοιτητές εργατιά μια φωνή και μια γροθιά", ενώ με πρωτοβουλία των Φοιτητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα μπήκαμε στον κατειλήμμένο χώρο την ώρα της γενικής συνέλευσης των απεργών. Η συνέλευση διακόπηκε για να μας δεχτεί με ενθουσιασμό και να μας ευχαριστήσει, ενώ και μεις χαιρετήσαμε τον αγώνα τους και τους καλέσαμε σε κοινή πορεία. Ενθουσιάστηκαν και βγήκαν έξω, άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα μαζί με τους φοιτητές, ενώ μας άρπαζαν τις προκηρύξεις από τα χέρια (!).Δήλωσαν ότι είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν την απεργία διαρκείας όσο χρειαστεί, ενώ συμφωνήσαμε ότι χρειαζόμαστε ο ο ένας τον άλλο στον αγώνα για να νικήσουμε. Είναι μια τρανταχτή επιβεβαίωση αυτών που λέμε εδώ και καιρό: δεν είμαστε μόνοι μας στη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση, ούτε οι εργαζόμενοι "σκύβουν το κεφάλι". Ψάχνουν κι αυτοί τρόπους για νικήσουν τα αφεντικά και να βελτιώσουν τη ζωή τους. Χρειάζεται να δυναμώσουμε τους δεσμούς μεταξύ νεολαιίστικου και του εργατικού κινήματος, γιατί μόνο ενωμένοι μπορούμε να τους νικήσουμε. Γι’ αυτό οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα προτείναμε στις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης (όπως στην Αρχιτεκτονική) κοινό αγώνα και κοινές διαδηλώσεις με τους εργαζόμενους (και ειδικά της ΕΥΑΘ). Να ενισχύσουμε τις προσπάθειες προς μια τέτοια κατεύθυνση! Αλέξης Λιοσάτος, Παιδαγωγικό Θεσσαλονίκης Εύα Παπατζανή, Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης

Γνωριμία με το έντυπο των Φοιτητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα Κρατάτε στα χέρια σας το 5ο τεύχος του εντύπου των Φοιτητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα. Λόγω των γεγονότων του Δεκέμβρη, η κυκλοφορία του τεύχους Νο 4 δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα προηγούμενα. Ακόμα κι έτσι π.χ. στη Φιλοσοφική φτάσαμε τα 150 τεύχη (πληρωμένα!!). Τα άρθρα για την Ιταλία και το αφιέρωμα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 ήταν πολύτιμο στήριγμα και για τη δική μας εξέγερση, η οποία βέβαια έχει την τιμητική της στο τεύχος Νο 5. Πιστεύουμε ότι τα άρθρα και οι αναλύσεις μας θα βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση των γεγονότων που όλοι ζήσαμε. Περιμένουμε παρατηρήσεις, άρθρα, φωτό, ή απλά ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων στο e-mail fes@dea.org.gr. Θα μας βρείτε στις παρακάτω πόλεις: Αθήνα 6945498732 - 210 3306286 Θεσσαλονίκη 6976034706 Πάτρα 6945077461 Ηράκλειο 6975206490

Ρέθυμνο 6932008743 Κοζάνη 6975522509 Γιάννενα 6945704488 Λιβαδειά 6948364232 Βόλος 6979459034

4

Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα

Συνεχίζουμε στο δρόμο του Δεκέμβρη! Τ ην Παρασκευή 16/1 πραγματοποιήθηκε παναττική συνέλευση της Αριστερής Ενότητας. Η συνέλευση ήταν μαζική, συμμετείχαν σχήματα της ΑΡΕΝ από όλη την Αθήνα και έγινε μια πολή καλή και πλούσια συζήτηση. Από τις τοποθετήσεις φάνηκε ότι δεν σταματάμε τον αγώνα, δεν υποχωρούμε. Ούτως ή άλλως οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ είχαν πρωτοστατήσει στα γεγονότα του Δεκέμβρη και στην προσπάθεια να πάρουμε αποφάσεις καταλήψεων στις σχολές. Στο επόμενο διάστημα χρειάζεται να συζητηθούν μέσα στις σχολές, με κάθε φοιτητή και φοιτήτρια τα συμπεράσματα από τις κινητοποιήσεις αλλά και το πώς θα προχωρήσουμε το επόμενο διάστημα. Να συνδεθεί η νεολαιΐστικη εξέγερση με το αντιπολεμικό κίνημα και τους αγώνες των εργαζομένων. Η ΑΡΕΝ να δώσει στους αγώνες ένα πιο βαθιά πολιτικό και αντικυβερνητικό χαρακτήρα, να εξηγήσει ότι η ίδια κυβέρνηση που υποβαθμίζει τα πτυχία μας, δολοφόνησε τον Αλέξη, στηρίζει το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ. Δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε στο δίλημμα κατάληψη – μη κατάληψη αλλά να συζητήσουμε πώς μπορούμε να πάμε τους αγώνες μας ένα βήμα παραπέρα. Γι αυτό το σκοπό, αποφασίσαμε τα εμπλουτίσουμε τις δράσεις της ΑΡΕΝ, κάνοντας ανοιχτές και μαζικές συζητήσεις στις σχολές, όχι μόνο για τα ΚΕΣ και

τα εκπαιδευτικά ζητήματα, αλλά και για την δολοφονική επίθεση στην Κων. Κούνεβα και για την σφαγή στη Παλαιστίνη. Αποφασίστηκε να βγουν δύο αφίσες: η μία για την εξέγερση του Δεκέμβρη και τη συνέχεια που θέλουμε να δώσουμε και η άλλη για την Παλαιστίνη, που θα συνδυάζεται με καμπάνια αλληλεγγύης με εκδηλώσεις, συζητήσεις, εξορμήσεις, συμμετοχή σε διαδηλώσεις. Επίσης ότι θα συμμετέχουμε στις δραστηριότητες της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης για τους συλληφθέντες των γεγονότων του Δεκέμβρη με πρώτο σταθμό την πανελλαδική διαδήλωση στη Λαρίση στις 17/1. Ακόμη αποφασίστηκε ενεργή συμμετοχή στις δράσεις αλληλεγγύης στην Κούνεβα, με ψηφίσματα, μάζεμα χρημάτων και συμμετοχή στη διαδήλωση την Πέμπτη 22/1. Κυρίως όμως θέλουμε να οργανώσουμε τις γενικές συνελεύσεις, να πάρουμε αγωνιστικές αποφάσεις (με καταλήψεις ή άλλες μορφές κλεισίματος των σχολών) και διοργάνωση πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου στις 23/1, ημέρα που θα συζητιέται στη βουλή το ζήτημα της παιδείας. Θέλουμε να δείξουμε στην κυβέρνηση και τον νέο υπουργό παιδείας Σπηλιοτόπουλο ότι το φοιτητικό κίνημα είναι ζωντανό και δεν πάει σε διάλογο! Ελένη Πελέκη, Φιλοσοφική Αθήνας

Μέσα στις γιορτές η Κωσταντίνα Κούνεβα δέχθηκε δολοφονική επίθεση για τη συνδικαλιστική της δράση. Το παρακάτω ψήφισμα εγκρίθηκε από την γενική συνέλευση φοιτητών Φιλοσοφικής με πρόταση των Φοιτητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα και υιοθετήθηκε από την παναττική συνέλευση της Αριστερής Ενότητας. Επίσης η ΑΡΕΝ αποφάσισε καμπάνια ενημέρωσης, αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης της Κωσταντίνας.

Ψήφισμα Αλληλεγγύης για την Κωνσταντίνα Κούνεβα Ο σύλλογος μας εκφράζει την αλληλεγγύη του στην μετανάστρια καθαρίστρια σε ιδιωτικό συνεργείο καθαρισμού στον ΗΣΑΠ, Κωνσταντίνα Κούνεβα, γενική γραμματέα της ΠΕΚΟΠ. Η εργάτρια δέχτηκε δολοφονική επίθεση με οξύ την ώρα που επέστρεφε σπίτι από τη δουλειά της, με αποτέλεσμα να χάσει την όραση της από το ένα μάτι και να υποστεί μόνιμες βλάβες σε άλλα ζωτικά της όργανα. Η ίδια όπως και τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. της ΠΕΚΟΠ είχαν δεχτεί επανειλημμένα απειλές για τη συνδικαλιστική της δράση. Συμπαραστεκόμαστε στην Κων. Κούνεβα αλλά και σε κάθε εργαζόμενο που δουλεύει σε ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού. Βλέπουμε ότι οι εργοδότες είναι αποφασισμένοι να επιβάλλουν την επίθεσή τους και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας με κάθε μέσο. Η παράδοση στους ιδιώτες εργολάβους της καθαριότητας του ευρύτερου δημόσιου τομέα θεσπίστηκε επί κυβερνήσεων Σημίτη. Το ίδιο και η ενοικίαση εργαζομένων καθώς και η μερική απασχόληση. Αποτέλεσμα; Έκαναν την επισφάλεια στην εργασία και την εργοδοτική τρομοκρατία μια αφόρητη πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων, η επισφάλεια είναι το κοινό μας μέλλον. Ο εργασιακός μεσαίωνας είναι εδώ και απειλεί να συντρίψει όχι μόνο το παρόν εκατοντάδων εργαζομένων αλλά και το μέλλον της νεολαίας, δηλαδή, των αυριανών εργαζομένων. οι μαθητές, οι φοιτητές και οι απόφοιτοι των πανεπιστημίων γνωρίζουμε πολύ καλά όχι μόνο για την ανεργία και τα stage αλλά και για τους ωρομίσθιους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης καθώς και για πανεπιστημιακούς της επισφαλούς απασχόλησης. Αντιλαμβανόμαστε ότι η δολοφονική επίθεση της εργοδοσίας στην Κων. Κούνεβα μας αφορά άμεσα. Ταυτόχρονα, δηλώνουμε τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας και στις εργαζόμενες καθαρίστριες της σχολής μας που δουλεύουν κάτω από παρόμοιες αντίξοες συνθήκες. Ο αγώνας της Κων. Κούνεβα είναι αγώνας όλων μας γι αυτό και χρειάζεται να εκφράσουμε την αμέριστη και έμπρακτη αλληλεγγύη μας στην Κωνσταντίνα και το σωματείο της. Απαιτούμε: -Να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι για τη δολοφονική επίθεση στην Κων. Κούνεβα -Την επιστροφή στο Δημόσιο όλων των υπηρεσιών που έχουν δοθεί σε ιδιώτες εργολάβους.

-Τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων -Την ένταξη στα πρωτοβάθμια σωματεία κάθε εργαζόμενου που δουλεύει σε ιδιωτικές εταιρίες.

-Τη συμμετοχή του συλλόγου στη διαδήλωση αλληλεγγύης για την Κων. Κούνεβα

γενάρης 2009

5

Συνεχίζονται οι δολοφονίες μεταναστών

Πάλη ενάντια στο ρατσισμό...

Στις 03/01/09 ο Μπαγκλαντεσιανός μετανάστης Χουσείν Ζαχιντούλ σκοτώθηκε στο τμήμα αλλοδαπών προσπαθώντας να πάρει το χαρτί προτεραιότητας, για αίτηση ασύλου. Όπως και κάθε φορά, οι αστυνομικοί άρχισαν να εκφοβίζουν, να ξυλοκοπούν και να κυνηγούν μετανάστες που περίμεναν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κατάσταση πανικού. Ο Χουσεϊν καθώς έτρεχε για να γλυτώσει έπεσε σε ένα ρέμα και έχασε τη ζωή του. Το γεγονός αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό αστυνομικής βίας απέναντι στους μετανάστες. Στο ίδιο ακριβώς ρέμα, σκοτώθηκε στις 27/12 ο Πακιστανός Μοχάμεντ Ασράφ υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες. Επίσης πριν από ένα μήνα στο ίδιο σημείο είχε πέσει ο Μαζεχάρ Ικμπάλ ο οποίος βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Η αστυνομία ισχυρίζεται ότι τα θύματα έπεσαν στο ρέμα τυχαία ενώ ικανοποιούσαν τις φυσικές τους ανάγκες και άλλες τέτοιες γελοιότητες. Οι θάνατοι αυτοί δεν είναι τυχαίοι αλλά αποτέλεσμα μιας συνολικότερης πολιτικής που θέλει τους μετανάστες να ζουν παράνομα σ’ αυτή τη χώρα, ώστε να αποτελούν φτηνά εργατικά χέρια με ελάχιστα ως ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα. Αυτό φαίνεται και με τον τρόπο με τον οποίο παίρνουν το χαρτί της προτεραιότητας. Οι μετανάστες περιμένουν κατά χιλιάδες από την Παρασκευή το πρωί ως το πρωί του Σαββάτου,(γιατί μόνο εκείνες τις μέρες είναι δυνατό να αποκτήσει κανείς αυτό το πολυπόθητο χαρτί), έξω από το «Αλλοδαπών» στην Πέτρου Ράλλη. Παρ’όλο που είναι το μόνο σημείο πανελλαδικά που οι μετανάστες μπορούν να προμηθεύονται αυτό το χαρτί, μοιράζονται μόνο 500 ¨μαγικά¨ χαρτιά την εβδομάδα. Αυτή η ρατσιστική πολιτική πρέπει να ανατραπεί. Αυτό όμως δεν μπορούν να το πετύχουν οι μετανάστες μόνοι τους. Οι φοιτητικοί σύλλογοι πρέπει να κινητοποιηθούν μαζί με τις μεταναστευτικές κοινότητες και τα συνδικάτα ώστε να οργανωθούν μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των μεταναστών. Η δράση μας πρέπει να κορυφωθεί

...και το φασισμό

Από την αντιρατσιστική διαδήλωση στις 11 Γενάρη ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις και θανάτους στο Αλλοδαπών. στις 21 Μάρτη -παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού- όπου θα πρέπει να οργανώσουμε μεγάλες αντιρατσιστικές διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, μαζί με τους καθηγητές, τους μαθητές τους μετανάστες και την ¨Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό¨ Ξάντερ Τόλιας, Γεωγραφίας, Χαροκόπειο

Πάτρα: Επιθέσεις ακροδεξιών σε διαδηλωτές Μετά το τραγικό περιστατικό της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη έγιναν πολλές κινητοποιήσεις και στην Πάτρα. Ε ίχαμε όμως και μια ιδιαίτερη κατάσταση. Την Τρίτη 9 Δεκέμβρη έγινε μαζική πορεία στην οποία διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία και μετά την ρίψη αρκετών δακρυγόνων, και ενώ ο κόσμος γυρνούσε στο Παράρτημα, δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από παρακρατικές ομάδες με πέτρες, λοστούς και μαχαίρια. Οι ομάδες αυτές αποτελούνται από

Χρυσαυγίτες, Κενταύρους και ακροδεξιά στοιχεία που κινούνται μέσα στους κόλπους της ΝΔ και της ΟΝΝΕΔ. Οι παρακρατικοί δεν σταμάτησαν εκεί αλλά μαχαίρωσαν 1 διαδηλωτή, ξυλοκόπησαν έναν μετανάστη και τρομοκράτησαν όλο το βράδυ την πόλη μαζί με την σιωπή και συνενοχή των αστυνομικών που ξαμόλησαν τους ασφαλίτες για μαζικές συλλήψεις αρπάζοντας κόσμο από τις καφετέριες και τα στενά της Πάτρας. Για ακόμα μία φορά τα ΜΜΕ έπαιξαν τον ρόλο τηςςς παραπληροφόρησης ισχυριζόμενα ότι η επίθεση προς τους διαδηλωτές έγινε από «αγανακτισμένους» πολίτες και καταστηματάρχες. Η τρομοκρατία όμως δεν μπόρεσε να καταφέρει να σταματήσει τα συνδικάτα, τους εργαζομένους, τους μαθητές και τους φοιτητικούς συλλόγους να στηρίξουν στην πανεργατική απεργιακή κινητοποίηση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ την επόμενη μέρα, θέλοντας να δείξουν την αντίδραση τους στην κυβέρνηση της λιτότητας, της καταστολής και τους παρακράτους. Τα ίδια ακροδεξιά και παρακρατικά στοιχεία είχαν εμφανιστεί 2 βδομάδες πριν το περιστατικό, σε πορεία της επιτροπής κατοίκων «Η πόλις εάλω» (στηρίζεται από την ΟΝΝΕΔ και το ΛΑΟΣ) η οποία καλούσε ενάντια στον καταυλισμό των Αφγανών μεταναστών. Το ότι η Αριστερά δεν μπόρεσε να δώσει τότε μια μαζική και αποτελεσματική απάντηση (παρά την προσπάθεια κάποιων οργανώσεων και κινήσεων) αποθράσυνε τα φασιστοειδή και τους ώθησε στο να ξανακάνουν την εμφάνισή τους. Αυτά τα φαινόμενα για να εξαλειφθούν πρέπει οι φοιτητές να αναλάβουν αντιφασιστική, αντιρατσιστική δράση μέσα και έξω από τις σχολές. Μόνο με μαζικούς αγώνες από φοιτητές – μαθητές και εργαζομένους θα καταφέρουμε να αποδυναμώσουμε τέτοιου είδους ομάδες που σαν στόχο έχουν την διάλυση κινημάτων. Κώστας Πέτρου, ΤΕΙ Πάτρας Γιάννη Σπαθής, Επιστήμη Υλικών Πάτρας

6

Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα

Η ιστορία γράφεται Γιατί το ΚΚΕ «πρόδωσε» την εξέγερση

Τ

ις μέρες της εξέγερσης το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είχαν ένα πολύ κεντρικό ρόλο. Όχι στηρίζοντας τους αγώνες της νεολαίας, όπως θα ταίριαζε σε ένα αριστερό κόμμα, αλλά καταδικάζοντας τους. Η στάση αυτή απογοήτευσε πολλούς πραγματικούς αγωνιστές-μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αλλά και ψηφοφόρους του, ενώ εξόργισε τους χιλιάδες νεολαίους που βρίσκονταν στο δρόμο. Το ΚΚΕ, τις ώρες που το νεολαιίστικο κίνημα χτυπιόταν από παντού, έδωσε χέρι βοηθείας στο κάλεσμα της κυβέρνησης για εθνική συναίνεση. Συμμάχησε με όλους αυτούς (κυβέρνηση-ακροδεξιά-ΜΜΕ) που καταδίκαζαν τις κινητοποιήσεις και που μιλούσαν για ωμή βία. Προτίμησε να ρίξει τα πυρά του στις δυνάμεις που στήριξαν τους αγώνες, όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Με καταδικαστικές δηλώσεις στα ΜΜΕ, με την αρθρογραφία μέσα από το Ριζοσπάστη, με τη στάση του στους εργατικούς και νεολαιίστικούς χώρους, το ΚΚΕ βρέθηκε απέναντι από την εξέγερση. Αυτή η στάση δεν είναι καινούρια. Στην ιστορία του ΚΚΕ υπάρχουν πολλά περιστατικά καταδίκης «ανώριμων», «πρόωρων» , «μικροαστικών», «προβοκατόρικων», «βίαιων» και «οπορτουνιστικών» αγώνων. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η καταδίκη της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1973 από το φύλλο Νο8 της «Πανσπουδαστικής». Η στάση της ΚΝΕ μέσα στο φοιτητικό και μαθητικό κίνημα είναι χαρακτηριστική. Σε καιρούς μη κινηματικούς, οι δυνάμεις της ΚΝΕ μιλούν για αγώνες, και συχνά φωνάζουν το σύνθημα: «Αγώνας-ΡήξηΑνατροπή-η ιστορία γράφεται με ανυπακοή. Τα πλαίσια αγώνα που προβάλλουν τάσσονται ενάντια στη «ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ε.Ε-Πλουτοκρατία» .Σε καιρούς αγώνων όμως τα λόγια χάνουν το νόημα τους. Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα ήταν η στάση απέναντι στο κίνημα του Μάη-Ιούνη του 2006 , του άρθρου 16 και της απεργίας των δασκάλων. Παρ’ όλη την αγωνιστική ρητορεία οι δυνάμεις της ΚΝΕ δεν στήριξαν αυτούς τους αγώνες. Καταδίκαζαν το κίνημα του Μάη-

Ιούνη ως «πρόωρο», το κίνημα του άρθρου 16 ως μη «νικηφόρο» και την απεργία των δασκάλων ως «Πασόκικη» και «αποπροσανατολιστική». Μπήκαν καθυστερημένα σε αυτούς τους αγώνες, επειδή πιέστηκαν από το κίνημα και από τα ίδια τους τα μέλη. Το πιο μελανό σημείο αυτής της πορείας ήταν η στάση απέναντι στη μαθητική εξέγερση. Με γελοία και δεξιά επιχειρήματα προπαγάνδιζαν ότι δεν πρόκειται για εξέγερση. Όχι μόνο δεν συμμετείχαν στους αγώνες αλλά συντάχτηκαν με το κυβερνητικό στρατόπεδο. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ βρήκαν περισσότερα κοινά με τον Καραμανλή και τον Καρατζαφέρη όταν καταδίκαζαν το Κίνημα παρά με τους χιλιάδες εξεγερμένους διαδηλωτές. Ξέχασαν την «ανυπακοή» και την «απειθαρχία». Προτίμησαν να επενδύσουν στις ψήφους των «νοικοκυραίων» και ενίσχυσαν τα συντηρητικά αντανακλαστικά του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η καθημερινή και μαζική τους παρουσία στα αμφιθέατρα των σχολών, δεν βοηθά στο να αλλάξουν οι συνειδήσεις

«Ριζοσπάστης»: Στην υπεράσπιση του δολοφόνου

Ένα (πολύ) λάθος κείμενο Νομίζαμε ότι το ΚΚΕ θα αρκούνταν στο να καταγγέλει το κίνημα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα έφτανε στο σημείο να υπερασπιστεί το δολοφόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την ίδια την Ελληνική Αστυνομία. Και όμως στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη» (28/12) δημοσιεύτηκε το «λάθος άρθρο». Πρόκειται για ένα θλιβερό διήγημα με τίτλο «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά» που ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων ακόμα και από μέλη του ΚΚΕ. Μέσα από ένα παραλήρημα-μονόλογο του δολοφόνου αστυνομικού, ο «Ριζοσπάστης» δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα: «δεν το μετανιώνω… καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας… και όλοι εσείς που ουρλιάζετε και μυξοκλαίτε τώρα στα κανάλια, δεν ξέρετε τίποτα….ένα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό… δέκα χρόνια στη σφηκοφωλιά, στα Εξάρχεια, με όλο εκείνο το αληταριό… και έρχονται αυτά τα κωλόπαιδα που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι πάει να πει μεροκάματο… ή κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα Βόρεια προάστια… ή πραχτοράκια ή πεμπτοφαλαγγίτες… τα δικά μου παιδιά δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, τρία αυτοκίνητα, νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι… ό,τι και να δείξει η βαλλιστική εγώ δεν θα το παραδεχτώ δημόσια πως του την άναψα…». Η συγκεκριμένη εφημερίδα είναι ίσως η μοναδική που με τόσο ξεκάθαρο τρόπο δικαιολογεί ανοιχτά τον δολοφόνο του μαθητή, προσπαθώντας να κάνει τον αναγνώστη να τον συμπαθήσει. Ο συγγραφέας θεωρεί άλλωστε ότι είναι πολύ φυσιολογικό ο αστυνομικός να θέλει να πει στον

Ριζοσπάστη αυτά που δεν είπε στους ανακριτές. Το διήγημα στηρίζει καθαρά την αντιδραστική άποψη ότι οι αστυνομικοί είναι σκληρά εργαζόμενοι και παιδιά του λαού, που απλά κάνουν τη δουλειά τους. Ο συγγραφέας «ξεχνάει» ότι η αστυνομία είναι κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους, δομημένος για να μισεί, να τρομοκρατεί, να χτυπά και πολλές φορές να σκοτώνει αυτούς που αντιστέκονται. Ότι ο πραγματικός ρόλος αυτού του μηχανισμού είναι να προστατεύει την άρχουσα τάξη. Στο άρθρο αντίθετα ο αστυνομικός προσεγγίζεται ως άτομο, ψυχολογικά και όχι πολιτικά. Είναι ένα θύμα, ένας καταπιεσμένος που κατέληξε στο «σώμα» χωρίς τη θέληση του. Η δολοφονία είναι ένα προσωπικό παραστράτημα. Το διήγημα είναι γαρνιρισμένο και από μια στρεβλή ταξικότητα. Αντιστρέφει την πραγματικότητα. Οι εξεγερμένοι παρουσιάζονται σαν πλουσιόπαιδα από τα βόρεια προάστια και οι αστυνομικοί σαν φτωχοί εργαζόμενοι. Τα λόγια του μπάτσου παραπέμπουν σε άλλα άρθρα του Ριζοσπάστη, που μιλούν «για νέους που προέρχονται από αστικά και μικροαστικά στρώματα που εκφράζουν με εκρήξεις τα αδιέξοδα του μικροαστικού περιβάλλοντος που ζουν». Αλήθεια από πότε η δίκαιη οργή των νέων που καταπιέζονται από πολύ υλικούς παράγοντες (φτώχεια, ανεργία, χαμηλές δαπάνες για παιδεία, ιδιωτικοποίηση, φροντιστήρια, έλλειψη ελεύθερου χρόνου,καταστολή) είναι μικροαστική; Και ποια «ταξικότητα» στην ανάλυση μπορεί να οδηγεί ένα κόμμα της Αριστεράς στο πλευρό της αστυνομίας; Το ερώτημα παραμένει. Μέχρι πού θα φτάσει το ΚΚΕ; (Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Εργατική Αριστερά»)

γενάρης 2009

με ανυπακοή της νεολαίας; των φοιτητών. Αντίθετα όλη τους η προσπάθεια είναι να πείσουν ότι οι όποιες κινητοποιήσεις γίνονται και δεν ελέγχονται από αυτούς είναι «ξεπουλημένες» ή ότι οι καταλήψεις είναι «ακραίες μορφές πάλης». Ακόμα και σε σχολές που η Πανσπουδαστική έχει την πρωτιά, δεν έχουν αλλάξει οι πραγματικοί συσχετισμοί. Όταν η εκλογική δύναμη δεν μετατρέπεται σε αντικυβερνητική και ριζοσπαστική πάλη, τότε δεν έχει καμιά απολύτως αξία. Αυτή η στάση σε κρίσιμες στιγμές όπως η σημερινή έχει βγάλει από τη δύσκολη θέση ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Όταν η ίδια η Αριστερά οδηγεί τον κόσμο να μην συμμετέχει σε μια εξέγερση, τότε ο δικός τους ρόλος περισσεύει. Ας θυμηθούμε ότι τις πρώτες μέρες της εξέγερσης οι δυνάμεις της ΚΝΕ έσπευσαν να «κλείσουν» τις σχολές για να μην γίνουν καταλήψεις, και προσπάθησε να περιορίσει τις πορείες μακριά από τους χιλιάδες οργισμένους και «βίαιους» διαδηλωτές. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι το ΚΚΕ καταλήγει να μην συμμετέχει στους αγώνες γιατί «δεν είναι αρκετά επαναστατικοί», κατηγορώντας αυτούς που συμμετέχουν ως «δεκανίκια του συστήματος». Ο μόνος «βίαιος» αγώνας που στήριξε το ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα ήταν η εξέγερση στα γαλλικά προάστια του Παρισιού το 2006 όταν σωστά έλεγε πως η «η τυφλή βία δεν έχει τυφλά αίτια». Όμως εκείνη η εξέγερση ήταν ακίνδυνη για το ΚΚΕ γιατί γινόταν μακριά, σε μια άλλη χώρα. Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί στην πραγματικότητα οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, δεν είναι επαναστατικές. Δεν πιστεύουν ότι οι συσχετισμοί αλλάζουν στο δρόμο, αλλά στο κοινοβούλιο. Γι αυτό ζητούν την εκλογική τους ενδυνάμωση. Γι αυτούς το αυθόρμητο κίνημα και οι αγώνες που δεν ελέγχονται από το κόμμα, απειλούν τη σταθερότητα τους. Όταν υπάρχει κίνημα δεν μπορούν εύκολα να αποδείξουν τη χρησιμότητα της ψηφοθηρίας τους. Παρ’ όλη την επαναστατική φρασεολογία πρόκειται για ένα χώρο συντηρητικό, που προτιμά να θυσιάζει τους αγώνες στο βωμό των ψήφων. Δεν δέχεται τελικά ότι η πορεία προς μια άλλη κοινωνία, περιλαμβάνει ανατροπές νόμων και κυβερνήσεων, ριζοσπαστικές μορφές πάλης, εξεγέρσεις, όπου η εργατική τάξη και η νεολαία μέσα από την αυτοπεποίθηση που θα κερδίζει θα διεκδικεί όλο και περισσότερα. Έτσι η πάλη για το Σοσιαλισμό, μετατρέπεται σε άλμα στο κενό. Είναι μια πολιτική που έχει τις ρίζες της στο σταλινισμό και στα καταπιεστικά καθεστώτα που υπήρχαν σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Αυτή η πολιτική δεν αξίζει στους αγωνιστές που, με σωστές προθέσεις, οργανώθηκαν για να αλλάξουν τον κόσμο. Εμείς ελπίζουμε ότι μέσα και από τα τελευταία γεγονότα θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν ότι ο αγώνας, η ρήξη και η ανατροπή προϋποθέτουν την ανυπακοή και στην πολιτική του ΚΚΕ. Κατερίνα Σεργίδου, Φιλοσοφική Αθήνας Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» το Νοέμβρη 2005. Όταν η (πολύ πιο βίαιη) εξέγερση ήταν μακριά, το ΚΚΕ την αναγνώριζε ως τέτοια και δήλωνε αλληλέγγυο. Τώρα ισχυρίζεται ότι στις εξεγέρσεις δεν σπάει ούτε τζάμι (!!!). Αφιερώνουμε στους συντρόφους απόσπασμα της -τότε- ανακοίνωσης του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ: «Προκαλεί η γαλλική κυβέρνηση και όσοι μιλούν για συμμορίες, στηρίζοντας την προπαγάνδα τους αποκλειστικά στις μορφές που παίρνει ο αγώνας και υποβαθμίζοντας ή κρύβοντας τις αιτίες και το περιεχόμενό του, την απόγνωση που νιώθουν οι εξεγερμένοι». Μιλώντας για τους «άθλιους του Παρισιού», το ΚΚΕ πρέπει να διαλέξει: Δεν μπορεί στη Γαλλία να είναι με τους μικρούς Γαβριάδες και τους φτωχούς Αγιάννηδες και στην Ελλάδα με τους αστυνόμους Ιαβέρηδες...

7

Κατανοητή η βία αλλά... Οι μέρες που ακολούθησαν την δολοφονία του 15χρονου μαθητή, σημαδεύτηκαν από ένα πρωτοφανές ξέσπασμα της νεολαίας, μία οργισμένη εξέγερση που εκφράστηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους, «αποδεκτούς» και μη: Διαδηλώσεις, καταλήψεις, κλεισίματα δρόμων, «πολιορκίες» αστυνομικών τμημάτων, συναυλίες αλλά και σπασίματα, πυρπολήσεις τραπεζών και μαγαζιών(μπάχαλα). Όπως γίνεται σε κάθε ξεσηκωμό το ζήτημα που κυριάρχησε από τη μεριά της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, ήταν τα φαινόμενα «τυφλής βίας» και όχι η μαζικότητα και η έκταση της εξέγερσης , ούτε τα αίτια της δικαιολογημένης οργής των νέων. Αντίθετα οι νέοι εξεγερμένοι ονομάστηκαν «κουκουλοφόροι», «βίαιοι» κλπ. Η επίθεση αυτή είχε πολύ ξεκάθαρο στόχο: Να απομονώσει το κίνημα μας , να τρομοκρατήσει την πλειοψηφία των εργαζομένων και να τους κρατήσει μακριά από την «μεταδοτική» εξέγερση της νεολαίας. Τα επίμονα καλέσματα της κυβέρνησης προς όλα τα κόμματα να καταδικάσουν τη βία αντανακλούν τον πραγματικό φόβο της κυβέρνησης και των καπιταλιστών που είναι να μετατραπούν οι συμβολικές κινήσεις των οργισμένων μαθητών σε πραγματικούς αγώνες, νεολαίας και εργαζομένων, που να διεκδικούν κατακτήσεις και ανατροπές προς όφελός τους. Εμείς θεωρούμε ότι η «τυφλή βία» δεν έχει «τυφλά αίτια». Σε ένα σύστημα βίαιο, που γεννάει, τη φτώχεια, την ανεργία, που καταστρέφει τα όνειρα και τη δημιουργικότητα των ανθρώπων είναι φυσιολογικό να υπάρχουν άνθρωποι που να μισούν και να θέλουν να καταστρέψουν το σύστημα. Είναι κατανοητή λοιπόν και δικαιολογημένη η οργή και η αγανάκτηση όλων όσων επιτέθηκαν στα μισητά (για πολύ κόσμο) σύμβολα, του καπιταλισμού.

...τα «μπάχαλα» δεν ανατρέπουν το σύστημα Όμως αν έχουμε ως στόχο την πραγματική κλιμάκωση των αγώνων με σκοπό την ανατροπή αυτού του συστήματος που μας κλέβει τις ζωές, τότε τα «μπάχαλα» δεν βοηθάνε. Δεν βοηθάνε γιατί δίνουν πάτημα στην προσπάθεια κυβέρνησης και ΜΜΕ να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να απομονώσουν το κίνημα της νεολαίας. Κυρίως όμως γιατί δεν πλήττουν τον ίδιο τον καπιταλισμό παρά μόνο τη βιτρίνα του. Αυτό που φέρνει πιο μόνιμα και συνολικά αποτελέσματα είναι η συντονισμένη και οργανωμένη πάλη ενάντια στο σύστημα, με απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις. Είναι σίγουρα πιο επιζήμια για τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους μια ημέρα απεργίας όταν χάνουν τεράστια κέρδη, παρά μία σπασμένη τζαμαρία που αποτελεί μόνο συμβολικό πλήγμα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα κίνημα που να προσπαθεί να οργανώσει απεργίες στους χώρους δουλειάς και στις σχολές, για να πετύχει νίκες που θα βελτιώσουν τις ζωές μας και θα ελαττώσουν τα κέρδη τους. Ένα τέτοιο κίνημα είναι πιο επικίνδυνο για αυτούς και πιο δύσκολο να απομονωθεί. Εμείς από την πλευρά μας παλεύουμε ώστε αυτό το οργισμένο κίνημα της νεολαίας να γίνει ο πυροδότης της συντονισμένης δράσης όλης της κοινωνίας για την διεκδίκηση όσων μας αναλογούν και την πάλη για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης. Και αυτό δεν εξασφαλίζεται όσα καταστήματα τραπεζών και αν καούν και όσες πέτρες και αν πετάξουμε στην αστυνομία. Σταύρος Σακελλαρίου, Ηλεκτρολόγοι-Μηχανικοί, ΑΠΘ

8

Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα

Αλληλεγγύη στους συλλη

Να απελευθερωθούν όλοι! Να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες Ο απολογισμός της αγριότητας και του αυταρχισμού, που επέδειξαν τα ΜΑΤ και η Αστυνομία κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη, περιλαμβάνει τον εντυπωσιακό αριθμό των τουλάχιστον 246 συλλήψεων πανελλαδικά –με αρκετούς να βρίσκονται προφυλακισμένοι – ανυπολόγιστο αριθμό προσαγωγών, καταγγελίες για ξυλοδαρμούς κρατουμένων, αλλά και αναρίθμητα περιστατικά αστυνομικής βίας που πιθανά να μείνουν στην αφάνεια.

Ο

μεγαλύτερος αριθμός συλλήψεων έγινε στην Αθήνα, όπου και έχουν γίνει οι περισσότερες καταγγελίες για ξυλοδαρμούς και για τυφλές συλλήψεις. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η καταστολή στο συλλαλητήριο της 18 Δεκέμβρη, όπου συνελήφθησαν: μαθητής με την κατηγορία ότι βιντεοσκοπούσε (!) με το κινητό του τα επεισόδια, νεαρός που πετούσε μολότοφ με… σπασμένο το δεξί του χέρι, καθώς και αδειούχος φαντάρος ο οποίος έκανε βόλτα με τους συγγενείς του και ξυλοφορτώθηκε άγρια. Πολλοί βαρύνονται με κακουργήματα. Σε πολλές περιπτώσεις κατηγορούνται ότι είχαν εντοπιστεί νωρίτερα να ηγούνται (!) ομάδων επίθεσης με βόμβες μολότοφ εναντίων αστυνομικών. Συχνά το μόνο αποδεικτικό στοιχείο που υπάρχει είναι η μαρτυρία του αστυνομικού που έκανε τη σύλληψη. Ακόμη, σε πάρα πολλές περιπτώσεις δεν επιτράπηκε στους κρατούμενους να έρθουν σε επαφή με δικηγόρο.

Μετανάστες

Ιδιαίτερο μένος εκτονώθηκε πάνω στους μετανάστες, που συνελήφθησαν τις πρώτες μέρες της εξέγερσης, ο αριθμός των οποίων είναι αδιευκρίνιστος και μπορεί να φτάνει τους 100. Συχνά με μόνο αποδεικτικό στοιχείο την κατοχή κινητών ή ενός μπουκαλιού αρώματος, δικάστηκαν αυτόφωρα σε ομάδες των δεκάδων χωρίς καμία παρουσία μεταφραστών και καταδικάστηκαν με ποινές «καρμπόν» σε 18μηνες φυλακίσεις με αναστολή. Επιπλέον, όσοι από αυτούς δεν έχουν άδεια παραμονής, κινδυνεύουν άμεσα με απέλαση. Η αστυνομία έκανε το «καθήκον» της και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας. Στο

Ηράκλειο της Κρήτης περίσσεψε η αστυνομική βία, ενώ οι περισσότερες συλλήψεις έγιναν ανάμεσα στους ανθρώπους που προσπαθούσαν να φύγουν μακριά από τα σημεία των ταραχών. Από τις συνολικά 24, οι 7 συλλήψεις αφορούν ανήλικους και οι 11, γονείς για παραμέληση ανηλίκου, κατηγορία που οι εισαγγελείς χρησιμοποίησαν σε όλη τη χώρα. Στην Κοζάνη ανάμεσα στις συνολικά 34 συλλήψεις, υπάρχουν άνθρωποι που είχαν καταφύγει στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, ακόμη και οι συνοδοί τους. Ένας συλληφθείς μάλιστα μεταφέρθηκε σοβαρά τραυματισμένος στην Αθήνα, με έγκαυμα στη μύτη από δακρυγόνο.

Καταστολή

Το περιεχόμενο των κατηγοριών, η ένταση της καταστολής, το γεγονός ότι το Υπουργείο Παιδείας πίεζε τους καθηγητές να δώσουν τα ονόματα των μαθητών που πρωτοστατούν, αλλά και το μέγεθος της συκοφάντησης της νεολαίας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για συγχύσεις. Η κυβέρνηση έδωσε σαφείς εντολές για μαζικές συλλήψεις με κάθε τρόπο. Είναι ξεκάθαρο ότι θέλησε να στείλει μια ηχηρή προειδοποίηση σε κάθε νεολαίο, εργαζόμενο και μετανάστη, για το τι μας περιμένει, από τη στιγμή που αντιστεκόμαστε στην επίθεση της Νέας Δημοκρατίας και των καπιταλιστών στα δικαιώματά μας. Μπροστά στους αγώνες που περιμένει ότι θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα στην εκπαίδευση και οπουδήποτε αλλού, η κυβέρνηση δηλώνει με κάθε τόνο ότι είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει τα μέτρα της χρησιμοποιώντας άγρια καταστολή. Η αλληλεγγύη σε όλους και σε καθένα από τους συλληφθέντες είναι απαραίτητη όχι μόνο για να μην αφήσουμε κανέναν αγωνιστή στα χέρια των δικαστών και της κυβέρνησης. Είναι πάνω απ’ όλα προϋπόθεση για να μπορέσουμε να χτίσουμε ένα δίκτυο αλληλεγγύης σε κάθε αγώνα που θα ξεσπά στο εξής, για να σπάσουμε την απομόνωση, τη συκοφάντηση και την τρομοκράτηση των αγώνων μέσα σε κάθε κοινωνικό, εργατικό και νεολαιίστικο χώρο.

Μια τεράστια εκστρατεία συκοφάντησης του πανεπιστημιακού ασύλου ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και κορυφώθηκε με το συλλαλητήριο της 9ης Γενάρη. Πρωταγωνιστές τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα οι ακροδεξιοί λαϊκιστές του ΛΑΟΣ. Η όλη «συζήτηση» κατευθύνεται γύρω από τις καταλήψεις των πανεπιστημίων και πως αυτές λειτουργούν σαν «άντρα τρομοκρατών», κέντρα διακίνησης ναρκωτικών» κ.α. Επιπλέον, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως όλη συζήτηση συνδέεται και με την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Ο Βελόπουλος ως εκ-

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ πρόσωπος τύπου του ΛΑΟΣ δήλωσε πως «Δεν πρέπει να γίνονται διαδηλώσεις εάν δεν μπορούν οι διοργανωτές να εξασφαλίσουν την περιφρούρηση τους και κυρίως το άσυλο δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως άσυλο για εγκληματικές ενέργειες». Γίνεται προσπάθεια το άσυλο να χαρακτηριστεί σαν μια γραφικότητα που έχει ξεμείνει από παρελθόν και σαν ελληνική ιδιαιτερότητα («[…]γιατί εγκαταλείφθηκε από όλες σχεδόν τις χώρες, ίσως είμαστε οι μοναδικοί που το διατηρούμε.», Καρατζαφέρης). Πρόκειται για λαθροχειρία της ιστορίας του κινήματος και των αγώνων για τις δημοκρατικές ελευθερίες. Ακόμη και ιστορικά το άσυλο προέκυπτε κάθε φορά για την διαφύλαξη των συμφερόντων των τάξεων που δεν είχαν εξουσία. Στο Μεσαίωνα, όταν τα πανεπιστήμια άρχισαν να ξεφεύγουν από το σφιχτό εναγκαλισμό με τη θεοκρατία και σταδιακά άρχισαν να υπηρετούν τις ανάγκες της ανερχόμενης αστικής τάξης, η τελευταία κατάφερε να εξασφαλίσει την αυτονομία των πανεπιστημίων, γνωστή σήμερα ως «ακαδημαϊκό άσυλο». Αλλά και στη σύγχρονη ιστορία, το άσυλο των πανεπιστημίων δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την τυπικότητα κάποιου νόμου. Όπως ακριβώς οι μπάτσοι είναι μισητοί σε όλο τον κόσμο, έτσι και η εισβολή της αστυνομίας και των ειδικών μονάδων στα ιδρύματα ταυτίστηκε στις συνειδήσεις εκατομμυρίων εργαζομένων σε όλο τον κόσμο με την καταστολή των αγώνων. Από το Μάη του ΄68 μέχρι την καταστολή της Άνοιξης της Πράγας των φοιτητών και των εργατών, από το Πολυτεχνείο μέχρι την πλατεία Τιεν αν Μεν το ’89, οι εξεγέρσεις της νεολαίας έρχονται να εκφράσουν τον αναβρασμό στην

γενάρης 2009

9

ηφθέντες του Δεκέμβρη Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης

Ήδη έχει παρθεί πρωτοβουλία από το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, τη ΔΕΑ, την ΚΟΕ, την Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, τη Νεολαία ΣΥΝ κ.ά., για τη συγκρότηση πανελλαδικής δικτύωσης αλληλεγγύης στους συλληφθέντες και ενάντια στην καταστολή. Η πρωτοβουλία είναι ακόμη υπό διεύρυνση και χρειάζεται να απλωθεί παντού με τη συμμετοχή φορέων από κάθε τμήμα της κοινωνίας που μάχεται. Από τους εκπαιδευτικούς και τις ομοσπονδίες τους (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ κ.α.) μέχρι τα συνδικάτα που υπέστησαν τη μεγαλύτερη επίθεση και συκοφάντηση, όπως η ΔΕΗ, οι λιμενεργάτες, οι ναυτεργάτες. Από τους γιατρούς και τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ, ΕΙΝΑΠ) –όπου οι τραυματίες αγωνιστές φτάνουν ευάλωτοι– μέχρι τα σωματεία του ιδιωτικού τομέα που βιώνουν την εργοδοτική τρομοκρατία με τις πλάτες της κυβέρνησης. Πρέπει να αγκαλιάσει όλες τις κοινότητες μεταναστών και τις αντιρατσιστικές κινήσεις, ενάντια στο ρατσιστικό στιγματισμό τους ως «πλιατσικολόγους» και να συνδέσει το δικαίωμα στον αγώνα με το δικαίωμα στη νόμιμη ζωή στη χώρα. Η πρωτοβουλία θα πρέπει να απλωθεί και να ριζώσει μέσα σε κάθε σχολείο και σε κάθε σχολή, στους χώρους που ζει και σπουδάζει η νεολαία που ξεσηκώθηκε το Δεκέμβρη, στους συμμαθητές και τους συμφοιτητές των διωκόμενων αγωνιστών. Η εξέγερση του Δεκέμβρη αφύπνισε συνειδήσεις και ριζοσπαστικοποίησε τη νεολαία. Θα πρέπει να κάνουμε αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση αφετηρία, ώστε να πετύχουμε η καταστολή και η ποινικοποίηση των αγώνων να γίνει μπούμερανγκ για την κυβέρνηση. Δημήτης Μπάρκας, Υ.Δ. Πάντειος

Α ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ κοινωνία. Η Ελλάδα είναι ανάμεσα στις χώρες όπου οι τεράστιοι αγώνες στη Μεταπολίτευση κατάφεραν να διευρύνουν αυτή τη νομική κάλυψη. Μάλιστα η κατοχύρωση δεν ήρθε «εν βρασμώ ψυχής», αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, όπως ξεδιάντροπα ισχυρίζονται οι Πρετεντέρηδες και λοιποί απολογητές της κυβέρνησης, αλλά με νόμο του… 1982. Ουσιαστικά το γενικευμένο αίτημα των αγώνων και της κοινωνίας για πραγματικό εκδημοκρατισμό ήταν που ανάγκασε την τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ να υποχωρήσει και να κατοχυρώσει το άσυλο. Αυτή τη σύνδεση των αγώνων της νεολαίας και των εκπαιδευτικών με την υπόλοιπη κοινωνία στοχεύει η προπαγάνδα. Σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε και το ΠΑΣΟΚ με τη λογική της συναίνεσης στα μέτρα της κυβέρνησης στην παιδεία, ενώ η Άννα Διαμαντοπούλου δεν δίστασε να ρίξει την ευθύνη «στην πανεπιστημιακή κοινότητα […] για τις καταστροφές που έγιναν». Δυστυχώς στο κλίμα συναίνεσης και θεσμικής συνεννόησης κινήθηκαν και οι δηλώσεις του μέλους του ΣΥΝ και βουλευτή Φ. Κουβέλη, ο οποίος ουσιαστικά στήριξε την άποψη ότι όντως υπήρχαν περιπτώσεις όπου η αστυνομία θα έπρεπε να είχε επέμβει («Όσοι δεν εφαρμόζουν το νόμο περί του Ασύλου είναι συνυπεύθυνοι […] αν υπάρχουν κακουργηματικές πράξεις, η αρχή θα έπρεπε να εισέλθει.» Με το δυνάμωμα των αγώνων μας να βάλουμε τέρμα σ’ αυτή τη συζήτηση. Δεν παζαρεύουμε σε κανένα «διάλογο», τις κατακτήσεις μας. ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ.

ΛΑΡΙΣΑ:

Όχι στοΝ Τρομονόμο!

Στη Λάρισα είχαμε την επίθεση σε βάρος του κινήματος με χρήση του «Τρομονόμου». Από τους 25 συλληφθέντες –17 εκ των οποίων είναι ανήλικοι– οι 19 κατηγορούνται με βάση τον νέο αντιτρομοκρατικό νόμο, ενώ σύμφωνα με την επιτροπή συμπαράστασης «Η «17 Νοέμβρη» δεν αντιμετώπισε τέτοιες κατηγορίες». Παιδιά 13-15 χρονών κατηγορούνται ότι «συνέστησαν εγκληματική οργάνωση που παρασκεύαζε εκρηκτικά, έκανε παρεμβολές στη συχνότητα της αστυνομίας και δρούσε με συντεταγμένο σχέδιο και τρόπο»! Ήδη έχουν οργανωθεί τοπικές διαδηλώσεις και μια μαζική εκδήλωση ενημέρωσης, ενώ στις 17 Γενάρη διοργανώθηκε πανελλαδική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πόλη.

Συλλαλητήριο 9 Γενάρη Ασκληπιού 14 = βαρβαρότητα

Πριν ακόμη καθαρίσει η ατμόσφαιρα από τα δακρυγόνα του Δεκέμβρη, η κυβέρνηση χτύπησε με ακόμη περισσότερη αγριότητα τους διαδηλωτές στην Αθήνα στις 9 Γενάρη. Μετά από ένα μαζικότατο και ειρηνικό συλλαλητήριο και αφού είχε τελειώσει η πορεία, δυνάμεις της αστυνομίας επιτέθηκαν απρόκλητα σε όσους αποχωρούσαν και μάλιστα σε σημείο πολύ μακριά (οδός Ασκληπιού) από όπου τελείωσε η διαδήλωση. Κατά τη διάρκεια του κυνηγητού τα ΜΑΤ χτυπούσαν αδιακρίτως ακόμη και δημοσιογράφους που κατέγραφαν τις αγριότητες (ακόμη και η ΕΣΗΕΑ διαμαρτυρήθηκε). Αρκετοί κυνηγημένοι διαδηλωτές εγκλωβίστηκαν σε πολυκατοικία. Εκτός από το ξυλοφόρτωμα, οι Αστυνομία πραγματοποίησε δεκάδες προσαγωγές στο σωρό, ενώ ξυλοφορτώθηκε και μια γιαγιά (!) που τόλμησε να τους τα ψάλλει. Στο σημείο βρέθηκαν εθελοντές από την ομάδα δικηγόρων που είχε συγκροτηθεί για την προστασία των διαδηλωτών, από τους οποίους προσείχθησαν 14 όταν πήγαν στη ΓΑΔΑ για βοήθεια στους προσαχθέντες!!!

Δακρυγόνα

Ε

ιδικά σε ό,τι αφορά τα δακρυγόνα, η χρήση τους το Δεκέμβρη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, καθώς πάνω από 4.600 φιαλίδια χρησιμοποιήθηκαν πανελλαδικά. Μάλιστα εξαντλήθηκαν τα αποθέματα της ΕΛΑΣ (!) αλλά η κυβέρνηση φρόντισε να προμηθευτεί καινούργια από το Ισραήλ (όταν πρόκειται για το οπλοστάσιό της ενάντια στους διαδηλωτές δεν τσιγκουνεύεται, ψωνίζει από τον καλύτερο…). Οι ακριβείς συνέπειες που έχει η χρήση τους δεν είναι γνωστές, ωστόσο υπάρχουν επιβεβαιωμένοι θάνατοι από την εκτεταμένη έκθεση στη γνωστή «φυσούνα» και είναι επίσης γνωστό ότι μπορούν να προκαλέσουν εκτεταμένα εγκαύματα στο δέρμα και τον κερατοειδή του ματιού, θάνατο από χημική πνευμονία, όπως επίσης μεταλλάξεις και προβλήματα στην εγκυμοσύνη. Αλλά και οι μικρές ποσότητες δεν είναι αθώες, καθώς επηρεάζουν επικίνδυνα τους ασθματικούς και αυξάνουν προσωρινά την πίεση, θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπους με καρδιακά προβλήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα χημικά έχουν απαγορευτεί διεθνώς σε πολεμικές συγκρούσεις, αλλά φαίνεται πως σε καιρούς ειρήνης μπορούν να χρησιμοποιούνται άνετα…

10

Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα

αστυνομία:

Ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της;

Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή που έγινε αφορμή για το μεγάλο μαθητικό ξεσηκωμό δεν ήταν τυχαία ούτε μεμονωμένο περιστατικό όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ο μπάτσος είχε ψυχολογικά προβλήματα ή ότι ξέφυγε από τον έλεγχο. Ήταν αποτέλεσμα της κρατικής καταστολής, της ψυχικής και σωματικής βίας που ασκεί το κράτος απέναντι στους εργαζόμενους και τη νεολαία.. Η κυβέρνηση δίνει εντολές, οπλίζει το χέρι της αστυνομίας και η αστυνομία εκτελεί. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και πολύ καιρό στα εξάρχεια, στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας οι οποίες οπλοφορούν και τρομοκρατούν τον κόσμο. Μπορούμε να αναφέρουμε πολλά τέτοια περιστατικά αστυνομικής βίας.

Σ

το μυαλό μας έρχεται αμέσως η δολοφονία του 16χρονου Μιχάλη Καλτεζά το 1985 από τον αστυνομικό Μελίστα που αφέθηκε ελεύθερος λίγο καιρό μετά. Και φυσικά έχουμε τη συνεχή αστυνομική βία και τις δολοφονίες μεταναστών, τη βία, το ξύλο, τα χημικά, τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις, το σπάσιμο απεργιών και καταλήψεων από τα ΜΑΤ, προστασία της χρυσής Αυγής κ.λπ. Αυτό είναι το έργο της αστυνομίας. Βία, τρομοκρατία, καταστολή! Δεν είναι τυχαίο ότι ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα η δημοτικότητα της Ελληνικής Αστυνομίας βρίσκεται στον πάτο. Η συζήτηση για το ρόλο της αστυνομίας κορυφώθηκε μετά την επίθεση με πυροβολισμούς στα ΜΑΤ. Η αστυνομία παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, την κυβέρνηση, τους ακροδεξιούς και δυστυχώς το ΚΚΕ σαν ένα σώμα απλών εργαζομένων. Οι αστυνομικοί έγιναν ξαφνικά η γενιά των 700 ευρώ, τα παιδιά λαϊκών οικογενειών που μπήκαν στο σώμα για ένα κομμάτι ψωμί. Οι αστυνόμοι όμως δεν είναι απλοί εργαζόμενοι. Δεν παράγουν κάποιο χρήσιμο έργο για την κοινωνία. Δεν έχουν τίποτα κοινό με τους υπόλοιπους καταπιεσμένους εργάτες. Αντίθετα ο ρόλος τους είναι να καταστέλλουν τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Μα καλά μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος δεν πρέπει κάποιος να μας φυλάει από τους κακούς; Ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι να φυλάει τον «φιλήσυχο» πολίτη από τους κακούς κλέφτες. Ποτέ ο απλός άνθρωπος δεν

αισθάνθηκε ασφαλής βλέποντας την αστυνομία δίπλα του.

Στην πραγματικότητα η αστυνομία έχει πολύ συγκεκριμένο ρόλο: να προστατεύει τους πραγματικούς εγκληματίες. Τους πλούσιους, τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους βουλευτές, τους μεγαλοδημοσιογράφους και τα χριστου-

γεννιάτικα δέντρα τους.

Να καταπνίγει κινήματα όταν αυτά απειλούν την σταθερότητα του συστήματος και να ασκεί καθημερινά ένα κλίμα ψυχολογικής βίας και τρομοκρατίας στον κόσμο. Γι αυτούς ακριβώς τους λόγους τις περισσότερες φορές κανένας αστυνομικός δεν τιμωρείται ακόμα και αν «βγει εκτός ελέγχου», γιατί πολύ απλά έκανε τη δουλειά του.

Υπάρχουν καλοί μπάτσοι;

Ακόμα και αν κάποιος αστυνομικός έχει καλές προθέσεις, είναι εγκλωβισμένος από το ρόλο του και αναγκασμένος να στραφεί ενάντια στους συμπολίτες του ακόμα και ενάντια στην ίδια του τη μάνα. Βέβαια η πλειοψηφία των αστυνομικών αποοτελείται από ακροδεξιούς φασίστες, ρατσιστές και σεξιστές Γιατί αυτές οι ιδέες είναι πολύ εύκολο να αναπτυχθούν σε ένα περιβάλλον μίσους, βίας, μιλιταρισμού, πειθαρχίας. Η αστυνομία είναι κατασταλτικός μηχανισμός ενάντια στην κοινωνία απ’ τη φύση της, χωρίς να εξαρτάται από την καλή ή κακή ατομική συμπεριφορά κάθε μπάτσου. Γι αυτό και δεν μπορεί να καταπολεμηθεί ή να αλλάξει εστιάζοντας ατομικά σε μεμονωμένους αστυνομικούς. Είναι λάθος ότι η αστυνομία

θα αλλάξει αν διώξουμε τους κακούς και τους «αντιδημοκράτες» μπάτσους και τους αντικαταστήσουμε με «δημοκρατικούς αστυνομικούς που δήθεν «θα σέβονται τον πολίτη». Για τον ίδιο λόγο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη βία ενάντια σε μεμονωμένους αστυνομικούς. Οι αυτόκλητοι «Ζορό» του «Επαναστατικού Αγώνα» που πυροβόλησαν τον αστυνομικό στα Εξάρχεια, όχι μόνο δεν «εκδικήθηκαν» την αστυνομία αλλά αντίθετα την ενίσχυσαν όπως φυσικά και την κυβέρνηση. Πραγματικό χτύπημα στην αστυνομία είναι η πολιτική πίεση του μαζικού κινήματος, ώστε να δεχτεί πλήγματα η κατασταλτική δύναμη αυτού του μηχανισμού. Εμείς παλεύουμε για να αποκαλυφθεί ο πραγματικός ρόλος της αστυνομίας σαν δύναμη καταστολής των κινητοποιήσεων. Θέλουμε να φύγουν οι αστυνομικοί και οι δημόμπατσοι από τις γειτονιές μας. παλεύουμε για μια κοινωνία όπου μαζί με τη κατάργηση της εκμετάλλευσης, θα καταργηθεί και το «έγκλημα» αλλά και η αστυνομία μια κοινωνία που θα την προστατεύουμε όχι επειδή κάποιος μας το επιβάλλει, αλλά επειδή θα είναι δικιά μας. Κ.Σ. Διεκδικούμε: -Παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων και βασανιστών αστυνομικών -Άμεσο αφοπλισμό της αστυνομίας -Διάλυση των ειδικών μονάδων καταστολής -Απαγόρευση της χρήσης χημικών -Λεφτά για την παιδεία, όχι για την αστυνομία

γενάρης 2009

11

«Μπάτσοι-μουνιά...» και άλλα συνθήματα

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ (και της Αριστεράς!) Οι πρωτοφανείς σε μαζικότητα και αγωνιστικότητα, διαδηλώσεις του Δεκέμβρη έφεραν στην επιφάνεια μία νέα γενιά αγωνιστών. Η οργή των διαδηλωτών εκφραζόταν με καινούρια συνθήματα ενάντια στους «νταήδες» μπάτσους και την κυβέρνηση.

Η

εξέγερση του Δεκέμβρη άλλαξε συνειδήσεις. Μετά τις 6 Δεκέμβρη όσοι και όσες συμμετείχαν στο μεγάλο ξεσηκωμό δεν είναι πια ίδιοι. Η αμφισβήτηση του κόσμου και η οργή προς όλους τους εκφραστές του συστήματος (μπάτσοι, δικαστές, υπουργοί), είναι πιο φανερή από ποτέ! Παρ’ όλα αυτά δεν σημαίνει ότι οι νεολαίοι που συμμετείχαν σε αυτό το ξεσηκωμό δεν είναι επηρεασμένοι από τη συστηματική προπαγάνδα του συστήματος, από αυτό που στη γλώσσα της αριστεράς ονομάζεται«κυρίαρχη ιδεολογία». Την ίδια στιγμή που ένας νεολαίος συγκρούεται με το σύστημα μπορεί να κουβαλάει σεξιστικές, ομοφοβικές και γενικά ρατσιστικές ιδέες. Το στοίχημα της Αριστεράς είναι σε καιρούς εξέγερσης να μετατρέπει την οργή σε συνειδητή πάλη ενάντια στο σύστημα. Ο κάθε ένας φοιτητής ή μαθητής να καταλαβαίνει ότι ο κοινός αγώνας μας ενώνει με τους μετανάστες, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους και ότι δεν υπάρχουν πράγματα που μας χωρίζουν. Δυστυχώς όμως η αντικαπιταλιστική και επαναστατική φρασεολογία μέρους της αριστεράς δεν συμβαδίζει πάντα με τις πράξεις της, υποκύπτοντας τελικά στην κυρίαρχη ιδεολογία. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η στάση ορισμένων συντρόφων στη διάρκεια της Δεκεμβριανής εξέγερσης, η οποία μάλιστα έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. Αυτοί οι σύντροφοι αποφάσισαν ότι συνθήματα όπως το «μπάτσοι μουνιά ,σκοτώνετε παιδιά», προχωρούν την συνείδηση του κόσμου. Η απάντηση απέναντι σε συντρόφισσες, που δικαιολογήμένα διαμαρτυρήθηκαν, ήταν «άντε μωρή τράβα να πλύνεις κανά πιάτο» και παρόμοια «ριζοσπαστικά σχόλια» συνοδευμένα από χυδαίες χειρονομίες. Εμείς δεν χρειάζεται να τους ονομάσουμε κάπως, αφού οι ίδιοι συστήνονται ως «είμαστε οι Ούννοι του Μάη και του Ιούνη» και «είμαστε οι βαρβάτοι του Φλεβάρη και του Μάρτη». Οι πολύ «άντρες» σύντροφοι και οι πολιτικοί χώροι από τους οποίους προέρχονται(ΕΑΑΚ-ΚΝΕ) στις πορείες έχουν την τακτική του μαντρώματος των «γυναικόπαιδων» στα μπλοκ με αλυσίδες «μπρατσαράδων». Το γνωστό «μοντελάκι» συνήθως «κυκλοφορεί» με κράνη και καδρόνια στα χέρια, προτάσσοντας με «ηρωισμό» τα στήθη του στους μπάτσους. Αντίστοιχα κινείται και ο χώρος των αναρχικών. Οι «άντρακλες» με τα μαύρα πρώτοι στα σπασίματα ενώ οι συντρόφισσες τους…τσιλιαδόροι. Το στρατιωτικό βήμα, τα βαριά καδρόνια, οι αγριοφωνάρες και οι συμβολικές συγκρούσεις, εκ των πραγμάτων αποκλείουν τις γυναίκες συντρόφισσες, αφού προϋποθέτουν μπράτσα, μυς, βάρος και πολύ… τεστοστερόνη. Εμείς προτιμάμε τα μπλοκ όπου μπο-

ρούν να «χωράνε» οι μικροί μαθητές, οι γονείς, οι συνταξιούχοι, οι μετανάστες, οι γυναίκες, οι μαμάδες με τα παιδιά τους, και όπου μπορούν να διαδηλώνουν και να εκφράζουν την οργή τους. Γιατί η αντίσταση δεν είναι δουλειά των ειδικών, των «σούπερμαν» κ.λπ. Έχουμε συναντήσει άπειρες φορές στα αμφιθέατρα των σχολών μας (σε συνελεύσεις, εκλογές κλπ) σεξιστικά συνθήματα από ΔΑΠ-ΠΑΣΠ (και δυστυχώς και την Αριστερά) όπως «τσιμπούκια μας κάνει η Ντόρα Μπακογίαννη…» ή άλλα γηπεδικά τύπου «πούτσα-πούτσα» .Ταυτόχρονα τις περισσότερες φορές στις Γενικές Συνελεύσεις των σχολών επιβάλλονται και κυριαρχούν οι άντρες συνάδελφοι, που μπορούν να γκαρίζουν δυνατότερα και να τραμπουκίζουν πιο επιτυχημένα. Η Αριστερά πρέπει να ανοίξει μέτωπο με ΔΑΠ και ΠΑΣΠ στις σχολές, όχι μόνο για τις αντιεκεπαιδευτικές μεταρρυθμίΑφίσα της ΔΑΠ. Η φοισεις αλλά και για το «lifestyle» που προτητική Αριστερά για να βάλλουν. Ο εξευτελισμός της γυναίκας είναι αντάξια του ρόλου και η προβολή της ως σεξουαλικό αντικείμενο δεν είναι μόνο δουλειά των ΜΜΕ. της στις σχολες πρέπει να μην επιτρέψει να ξαΜια ματιά στις αφίσες που κυριαρχούν ναεμφανιστούν τέτοιες στις σχολές αρκεί. Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ καλούν τους φοιτητές να συμμετέχουν σε αφίσες στους τοίχους. πάρτι και εκδρομές για να συναντήσουν την «ωραία γκόμενα»της αφίσας. Υπήρξαν περιπτώσεις, ευτυχώς μεμονωμένες, που αντίστοιχες αφίσες είχαν αριστερή υπογραφή. Είναι απαράδεκτο όσοι υποτίθεται ότι θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία, να ξεχνούν ότι σε παλιότερους αλλά και πρόσφατους αγώνες όπως το άρθρο 16, η απεργία των δασκάλων, της Ολυμπιακής, των απολυμένων καθαριστριών κ.λπ., οι γυναίκες είναι στην πρώτη γραμμή. Οι γυναίκες αποτελούν πάνω από το μισό δυναμικό της εργατικής τάξης. Η φοιτητική αριστερά δεν μπορεί να αναφέρεται στην εργατική τάξη και ταυτόχρονα να θεωρεί την καταπίεση των γυναικών «δευτερεύουσα αντίθεση». Η υποτίμηση της γυναίκας από άνδρες, οι βιασμοί και οι επιθέσεις, οι ξυλοδαρμοί, η καταναγκαστική πορνεία, οι διακρίσεις, (στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές), τα σεξιστικά σχόλια, τα σεξιστικά πρότυπα που προβάλλουν τα Μ.Μ.Ε, δυσχεραίνουν καθημερινά τη θέση των εργαζομένων και νεολαίων γυναικών. Το σύστημα θέλει τη γυναίκα πιστή σύζυγο, σκληρά εργαζόμενη, τρυφερή μάνα, σκλάβα στο σπίτι, περιποιημένη και υποταγμένη στις σεξουαλικές ορέξεις του αρσενικού. Ο σεξισμός υπάρχει για να χωρίζει άντρες και γυναίκες για να δικαιολογεί και να διαιωνίζει την καταπίεση των γυναικών. Ταυτόχρονα λειτουργεί κατασταλτικά και εμποδίζει τις γυναίκες να βγουν μπροστάρηδες στον κοινό αγώνα. Με αυτή την έννοια όποιος πολιτικός χώρος δεν παλεύει το σεξισμό, δεν μπορεί να λέγεται «αντικαπιταλιστικός, ριζοσπαστικός» κ.λπ. Όμως ο σεξισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από τις «άμεσα» ενδιαφερόμενες, τις γυναίκες. Είναι υπόθεση αντρών και γυναικών. Οι ξεχωριστές ομάδες γυναικών ή ομοφυλόφιλων περιορίζουν το κίνημα και δεν το βοηθούν να αγκαλιαστεί από όλο τον κόσμο. Χωρίς την πάλη απ’ όλους (εργατική τάξη, νεολαία, Αριστερά, συνδικάτα κλπ) ενάντια στη σεξιστική καταπίεση –όπως και το ρατσισμό– δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ενότητα της τάξης, ούτε ανατροπή, ούτε απελευθέρωση για ΚΑΝΕΝΑΝ μας. Δεν μπορούμε να ανατρέψουμε την εκμετάλλευση χωρίς να ανατρέψουμε την καταπίεση. Γι αυτό οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο σύστημα δίνουμε καθημερινή μάχη στις σχολές μας απέναντι στο σεξισμό και παλεύουμε για ίσα δικαιώματα στην παιδεία, στην εργασία, στη ζωή. Ηρώ Τσέτσου, ΤΕΦΑΑ

12

Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα

Ο διεθνής «Δεκέμβρης»... Η δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό της ΕΛΑΣ αλλά και η μεγάλη νεολαιίστικη εξέγερση που ξέσπασε σε όλη τη χώρα πήρε διεθνή διάσταση. Σε κάθε πόλη, από τη Μαδρίτη ως τη Μόσχα, από τη Νέα Υόρκη ως το Σαντιάγκο της Χιλής ξέσπασαν καθημερινά οργισμένες διαδηλώσεις νέων που δήλωναν αλληλέγγυοι στο κίνημα στην Ελλάδα. Αστυνομικά τμήματα και ελληνικές πρεσβείες μπήκαν στο στόχαστρο των διαδηλωτών σε Βαρκελώνη, Μιλάνο, Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο, Εδιμβούργο, Βαρσοβία, Σόφια, Κοπεγχάγη, Βιέννη, Βερολίνο, Φρανκφούρτη, Μεξικό και σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη. Ο κατάλογος των διαδηλώσεων, των δράσεων, των συνθημάτων είναι πολύ μακρύς. Ξεχωρίζουμε όμως το «ζήτω η αλληλεγγύη» των Τούρκων και των Μακεδόνων νεολαίων. Οι διαδηλωτές βρίσκονται αντιμέτωποι με την καταστολή των κυβερνήσεών τους παντού. Εκατοντάδες είναι διεθνώς οι συλλήψεις και οι διώξεις με βάση τον τρομονόμο.

Γερμανία:

Στο Βερολίνο πραγματοποιήθηκε κατάληψη της ελληνικής πρεσβείας και ακολούθησαν πορείες με χιλιάδες διαδηλωτές στο δρόμο. Μεγάλες πορείες ακολούθησαν σε Φρανκφούρτη, Κολωνία, Δρέσδη, Αννόβερο που συνοδεύτηκαν με καταλήψεις πανεπιστημίων και άλλων δημόσιων κτιρίων.

Μ.Βρετανία:

Ισπανία:

Στην Μ. Βρετανία έγινε κατάληψη της ελληνικής πρεσβείας αλλά και πορείες σε Λονδίνο, Δουβλίνο, Εδιμβούργο και Μπρίστολ. Από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης ξεχώρισαν πορείες στην Κοπεγχάγη, όπου οι διαδηλωτές ξεπερνούσαν τους 1000 και δέχθηκαν απίστευτη καταστολή από την αστυνομία, και οι πορείες αλληλλεγγύης που έγιναν σε Ινσταμπούλ, Σκόπια, Σόφια και Βουκουρέστι όπου νεολαίοι αψηφώντας την κρατική καταστολή εξέφρασαν την συμπαράσταση στην εξέγερση στην Ελλάδα.

Ιταλία:

Μεξικό:

Στις 13 Δεκέμβρη πάνω από 1000 φοιτητές και εργαζόμενοι κατέβηκαν στους δρόμους της Βαρκελώνης και διαδήλωσαν προχωρώντας και σε κατάληψη του πανεπιστημίου. Μεγάλες διαδηλώσεις οργανώθηκαν επίσης σε Μαδρίτη, Βαλένθια και Μπιλμπάο. Στην Ιταλία σημαντικότερη ήταν η πορεία στην Φλωρεντία ανήμερα της πανεργατικής απεργίας (12/12) όπου πάνω από 1000 διαδηλωτές κρατώντας πανό εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους στην ελληνική νεολαία. Μεγάλες διαδηλώσεις διοργανώθηκαν από φοιτητές επίσης σε Ρώμη, Τορίνο, Περούτζια, Βενετία.

Γαλλία:

Ο sub-commadante Μάρκος εκ μέρους των Ζαπατίστας ξεκίνησε την ομιλία του στο πρώτο φεστιβάλ δίκαιης οργής, που διεξάγεται στο Μεξικό, χαιρετίζοντας τη νεολαιίστικη εξέγερση. στα Ελληνικά: «Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από εσένα. Ευχαριστούμε».

Στο Παρίσι διοργανώθηκαν για 2 βδομάδες πολλές διαδηλώσεις όπου πήραν μέρος Έλληνες φοιτητές και εργαζόμενοι αλλά και εκατοντάδες γάλλοι που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους. Η μεγαλύτερη διαδήλωση οργανώθηκε στις 13/12 όπου συμμετείχαν πάνω από 800 διαδηλωτές και δέχθηκαν επίθεση από την αστυνομία. Ο ξεσηκωμός των μαθητών, μαζί με τον «μπαμπούλα» της εξέγερσης στην Ελλάδα, πέτυχαν την πρώτη μεγάλη ήττα του Σαρκοζί. Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί βρίσκονταν εδώ και μήνες σε κινητοποιήσεις ενάντια στη μεταρρύθμιση του υπουργού παιδείας Νταρκός, που εντατικοποιεί τα μαθήματα και καταργεί 25.000 θέσεις εκπαιδευτικών. Στο κλίμα των διαδηλώσεων αλληλεγγύης στο κίνημα στην Ελλάδα ο «πυρετός» στα σχολεία κορυφώθηκε με γύρο γενικών συνελεύσεων και τοπικές διαδηλώσεις. Η εθνική ένωση των μαθητών κάλεσε σε διαδήλωση στις 11 Δεκέμβρη, πολλά σχολεία έκλεισαν και δεκάδες χιλιάδες μαθητές βρέθηκαν στους δρόμους. Σε νέα διαδήλωση στις 13 Δεκέμβρη, 150.000 μαθητές διαδήλωσαν σε όλη τη Γαλλία, απέκλεισαν γραμμές τρένων και έστησαν οδοφράγματα στα σχολεία. Ξέσπασαν συγκρούσεις με δεκάδες συλληφθέντες μαθητές και τραυματίες μαθητές και αστυνομικούς. Μετά τη διαδήλωση, ο Σαρκοζί ανέβαλε επ’ αόριστον τη «μεταρρύθμιση» και μίλησε για συνολική αναθεώρησή της, φοβούμενος μη γίνει «της Ελλάδας».

Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη Το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ βγήκε στους δρόμους να καταδικάσει την εισβολή, την υποστήριξή της από τον Μπους και την ένοχη σιωπή του Ομπάμα. Στη Ν. Υόρκη έγιναν τρεις διαδηλώσεις μέσα σε λίγες μέρες με τη μεγαλύτερη να συγκεντρώνει 25.000 διαδηλωτές. Στην Ευρώπη οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις ήταν αυτές του Παρισιού, όπου συμμετείχαν πάνω από 100.000 και αυτή του Λονδίνου με 70.000 και πολλούς από αυτούς να πετάνε τα παπούτσια τους έξω από το σπίτι του Άγγλου πρωθυπουργού! Το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη-Νίκη στην Ιντιφάντα» ακούστηκε σε κάθε γλώσσα, σε κάθε δυτική χώρα. Όμως εκεί που η οργή ξεχείλιζε ήταν στη Μέση Ανατολή. Οι αραβικές μάζες πλημμύρισαν όλες τις πόλεις διαδηλώνοντας ενάντια στο Ισραήλ, τις δυτικές κυβερνήσεις αλλά και τα δικά τους διεφθαρμένα καθεστώτα που συνεργάζονται με τις ΗΠΑ. Το κατεχόμενο Ιράκ είδε εκατοντάδες

χιλιάδες διαδηλωτές να φωνάζουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Στο Ιράν οι διαδηλωτές φώναζαν ότι είναι έτοιμοι να πολεμήσουν και να σκοτωθούν για την Παλαιστίνη. Στο Λίβανο η αντιστασιακή οργάνωση Χεζμπολάχ οργάνωσε συγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων, ενώ η λιβανική κυβέρνηση και οι δυνάμεις του ΟΗΕ στη χώρα δεν μπορούν να ανακόψουν τα χτυπήματα στο Ισραήλ από το Λίβανο. Στην Αίγυπτο, παρά την καταστολή, εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση Μουμπάρακ που συνεργάζεται με τους ιμπεριαλιστές. Στην Δυτική Όχθη, η Φατάχ (η οποία δεν έχει σηκώσει το δάχτυλό της ενάντια στο Ισραήλ) απαγόρεψε στους διαδηλωτές να κρατούν σημαίες της Χαμάς (!). Οι δρόμοι όμως έχουν γεμίσει με νέα παιδιά που γράφουν «Χαμάς» στα μέτωπά τους και διαδηλώνουν. Ενδεικτικό του κλίματος σε όλο τον αραβικό κόσμο είναι η παρουσία στις διαδηλώσεις σε κάθε χώρα της σημαίας της Χεζμπολάχ (που το 2006 ξεκίνησε πόλεμο και νίκησε την ισραηλινή πολεμική μηχανή).

γενάρης 2009

13

Παγκόσμια αντίσταση Επιμέλεια: Κώστας Παπανικολάου Σοκ έχει προκαλέσει η εν ψυχρώ δολοφονία του 22χρονου αφροαμερικανού Όσκαρ Γκραντ από αστυνομικούς στο Οκλαντ της Καλιφόρνια ενώ είχε συλληφθεί άοπλος. Μεγάλες κινητοποιήσεις έχουν ξεσπάσει στην πολιτεία όπου γίνονται καθημερινά διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις από ακτιβιστές και από νεολαίους. Συγκρούσεις με την αστυνομία γίνονται κάθε μέρα έξω από το κτίριο του κυβερνήτη της Καλιφόρνια αλλά και έξω από αστυνομικά τμήματα. Οι διαδηλωτές δηλώνουν ότι δεν θα σταματήσουν τις κινητοποιήσεις τους αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν είναι η πρώτη φορά που στη συγκεκριμένη πολιτεία και πόλη υπάρχουν κρούσματα αστυνομικής βίας. Πριν από λίγους μήνες ένας ισπανόφωνος νεαρός έπεσε νεκρός από σφαίρες αστυνομικών με παρόμοιο τρόπο με τον αφροαμερικάνο χωρίς να αποδοθούν πουθενά ευθύνες. Η αστυνομική βία και καταστολή όλο και αυξάνεται στις ΗΠΑ, και στρέφεται ιδιαίτερα εναντίον μεταναστών και μειονοτήτων όπως οι ισπανόφωνοι και οι αφροαμερικάνοι και έχει ενταθεί ακόμη πιο πολύ με τους τρομονόμους του Μπους και του κυβερνήτη της Καλιφόρνια Σβαρτζενέγκερ. Στο επόμενο διάστημα θα οργανωθούν διαδηλώσεις από φοιτητές πανεπιστημίων της πολιτείας, καθώς και κινητοποιήσεις από την αφροαμερικάνικη κοινότητα της Καλιφόρνια. Η καταστολή και η αστυνομική βία εναντίον εργατών, νεολαίων, μεταναστών δεν γνωρίζει σύνορα.

ΗΠΑ 1

ΙΣΠΑΝΙΑ

Δεκέμβρης γεμάτος φοιτητικές κινητοποιήσεις στην Ισπανία. Καταλήψεις πανεπιστημίων, διαδηλώσεις και αποκλεισμοί σιδηροδρόμων γίνονταν σε μια σειρά πόλεις, με πιο μαζικές και μαχητικές τις δράσεις σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη. Σε πυκνές συνελεύσεις οι φοιτητές συζητάνε για τις «μεταρρυθμίσεις» στην παιδεία και τους τρόπους αντίστασης. Στο στόχαστρο του κινήματος η εφαρμογή της «Μπολόνια». Είχαν προηγηθεί δύο πρωτοφανείς σε συμμετοχή φοιτητικές διαδηλώσεις στα μέσα Νοέμβρη. Το ισπανικό φοιτητικό κίνημα χαρακτηρίζεται από τις εφημερίδες ως ένα από τα πιο μαχητικά της Ευρώπης. Το «μεσογειακό τόξο» (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα) -που λένε και τα ξένα ΜΜΕ- έχει γίνει ο εφιάλτης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων!

ΙΡΛΑΝΔΙΑ

Στην Ιρλανδία η προσπάθεια της κυβέρνησης να φορτώσει τα σπασμένα της κρίσης στην παιδεία συναντά ισχυρή αντίσταση. Ενάντια στα σχέδια για περικοπές δαπανών έχει οργανωθεί η καμπάνια «Σχολεία Ενωμένα», η οποία συσπειρώνει τα τρία συνδικάτα εκπαιδευτικών μαζί με φοιτητές, μαθητές και γονείς. Στην πανεθνική κινητοποίηση της καμπάνιας, πάνω από 120.000 άτομα διαδήλωσαν σε όλη τη χώρα, με τη μεγάλη διαδήλωση στο Δουβλίνο να συγκεντρώνει 60.000 γονείς, εκπαιδευτικούς, φοιτητές και μαθητές.

Οι φοιτητές του New School της Νέας Υόρκης επανέφεραν την κατάληψη ως μέσο πάλης του φοιτητικού κινήματος στις ΗΠΑ. Κατέλαβαν ένα από τα κτίρια του πανεπιστημίου (το οποίο επρόκειτο να κατεδαφιστεί), αντιστεκόμενοι στην αυταρχικότητα της διοίκησης του πανεπιστημίου, τις περικοπές δαπανών και την κατεύθυνση της χρηματοδότησης και της έρευνας και δηλώνοντας και την αλληλεγγύη τους στους αγωνιζόμενους φοιτητές σε Ιταλία, Ελλάδα, Γαλλία και Ισπανία. Όταν η διοίκηση κύκλωσε το κτίριο με αστυνομικούς και άντρες της ασφάλειας του πανεπιστημίου, πάνω από 400 συμπαραστάτες συγκεντρώθηκαν έξω από την κατάληψη. Ένα τμήμα τους έσπασε τις γραμμές των σεκιούριτι και μπήκε μέσα στην κατάληψη. Ο αποκλεισμός του κτιρίου σταμάτησε και δεκάδες φοιτητές από άλλα πανεπιστήμια έτρεξαν για συμπαράσταση. Η κατάληψη έληξε, αφού οι φοιτητές πέτυχαν την αμνηστία για όσους συμμετείχαν στην κινητοποίηση, τη ματαίωση της κατεδάφισης του κτιρίου και την κατοχύρωσή του ως δημόσιο χώρο των φοιτητών και την αντιπροσώπευσή τους στη διοίκηση.

ΗΠΑ 2

Πέρυσι τέτοια εποχή, οι κινητοποιήσεις καθηγητών και φοιτητών του Λα Σαπιέντζα της Ρώμης είχαν ματαιώσει μια σχεδιασμένη επίσκεψη του Πάπα στο πανεπιστήμιο. Φέτος ο νέος πρύτανης κάλεσε και πάλι τον Πάπα να μιλήσει στο πανεπιστήμιο ενώ απειλεί να απαγορεύσει την επίσκεψη ενός πρώην μέλους των Ερυθρών Ταξιαρχιών που έχει προσκαλεστεί από καθηγητή ιστορίας. Από τη μια μεριά, ο πρύτανης-οπαδός των αντιμεταρρυθμίσεων και ο δηλωμένος νεοφασίστας δήμαρχος της Ρώμης Αλεμάνο που κατηγόρησε φοιτητές και καθηγητές ως «300 εγκληματίες». Υπερασπίζονται το δικαίωμα λόγου μέσα σε πανεπιστήμιο στον Πάπα που έχει χαρακτηρίσει λογική την καταδίκη του Γαλιλαίου από την εκκλησία (!), έχει υπερασπιστεί την αποικιοποίηση της Λ. Αμερικής, έχει επιτεθεί στους μουσουλμάνους (χρησιμοποιώντας ρητά άλλων…), θέλει την απαγόρευση της έκτρωσης και πρόσφατα κατηγόρησε τους ομοφυλόφιλους ότι καταστρέφουν το ανθρώπινο είδος. Από την άλλη οι φοιτητές και οι καθηγητές. Δεν θέλουν τον εκπρόσωπο του πιο ακραίου σκοταδισμού μέσα σε πανεπιστήμιο και υπερασπίζονται το δικαίωμα λόγου σε έναν αγωνιστή που υπήρξε μέλος ένοπλης οργάνωσης δεκαετίες πριν, έχει μετανιώσει δημόσια για την επιλογή αυτή και μιλάει στους φοιτητές για το αδιέξοδο του δρόμου της «ατομικής τρομοκρατίας»… Δε θέλει και πολύ συζήτηση το πράγμα…

ΙΤΑΛΙΑ

14

Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα

Χάρολντ Πίντερ: Έφυγε ένας μεγάλος καλλιτέχνης και αγωνιστής Ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα, ο Harold Pinter, πέθανε την παραμονή των χριστουγέννων. Ήταν επίσης γνωστός για το έργο του στην ποίηση, τη νουβέλα, το διήγημα, τη σκηνοθεσία αλλά και για την σταθερή πολιτική του δράση και τοποθέτηση στην Αριστερά.

Έ

χει χαρακτηριστεί ως ο θεατρικός συγγραφέας της γενιάς του με την μεγαλύτερη επιρροή . Ξεκίνησε το έργο του στα 1957 με το The Room και συνέχισε για πάνω από μισό αιώνα ανεβάζοντας συνολικά 29 έργα. Από τα πιο σημαντικά του έργα ήταν τα Birthday Party (1957), The Caretaker(1959), The Homecoming (1964) και Betrayal (1978). Χαρακτηριστικό στο θέατρο του Pinter ο ποιητικός λόγος που κόβει την ανάσα, η αβεβαιότητα σε κάθε στιγμή ενός έργου του και φυσικά η θεματική αμφισημία. Κύρια επιρροή του, το «θέατρο του παραλόγου» του πρωτοπόρου Samuel Beckett. Τα θέματα που κυρίως τον απασχόλησαν ήταν η καταπίεση του ανθρώπου από τις κοινωνικές δυνάμεις, η βία, τα παιχνίδια εξουσίας, και οι «περιπέτειες της μνήμης». Σε ηλικία 18 χρονών αρνείται να καταταγεί στο στρατό, όντας ενεργός στο αντιμιλιταριστικό κίνημα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ασχολήθηκε κυρίως με το πολιτικό θέατρο αντανακλώντας και τη στροφή της ίδιας του της ζωής στην πιο ενεργή ακτιβιστική δράση στη Βρετανική Αριστερά. Πήρε μέρος στην καμπάνια ενάντια στα πυρηνικά στη Βρετανία και έδρασε επίσης στο κίνημα ενάντια στο Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική αρνούμενος μαζί με χιλιάδες άλλους καλλιτέχνες να ανεβούν τα έργα του εκεί. Πιο γνωστός για τη δράση του στο αντιπολεμικό κίνημα, έγραψε δοκίμια και λογοτεχνικά έργα, έδωσε συνεντεύξεις, έκανε ομιλίες και εκμεταλλεύτηκε κάθε δημόσια εμφάνιση του για να καταγγείλει

ευθέως τον πόλεμο και το βρώμικο ρόλο της Βρετανικής κυβέρνησης. Ξεκινώντας ήδη από τον πόλεμο του κόλπου το 1991, το βομβαρδισμό του Κοσσόβου το 1999, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το «δόγμα Μπους» το 2001 μέχρι και την εισβολή στο Ιράκ το 2003, ήταν κεντρικός ομιλητής σε πολλά συλλαλητήρια σε όλη την Αγγλία. Χαρακτήρισε τους Μπους και Μπλερ ως «εγκληματίες πολέμου». Ο εβραϊκής καταγωγής Pinter επίσης, πάλεψε ενάντια στο σιωνισμό για τα δικαιώματα των παλαιστινίων ιδρύοντας την οργάνωση Ανεξάρτητη Εβραϊκή Φωνή. Προς απογοήτευση του κόμματος των Νέων Εργατικών και της Βρετανικής κυβέρνησης, το 2005 βραβεύεται με το Νόμπελ λογοτεχνίας. Εκεί δεν χάνει την ευκαιρία να βγάλει ακόμη ένα φλογερό λόγο μαύρης σάτιρας ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την κατοχή του Ιράκ και τη συνενοχή της κυβέρνησης της Αγγλίας. Σε έναν επικήδειο, ο μεγάλος αμερικάνος συγγραφέας Arthur Miller τον χαρακτηρίζει ως έναν άνθρωπο σπάνιας εντιμότητας. Εμείς θα προσθέταμε ότι ο Harold Pinter ήταν υπόδειγμα καλλιτέχνη για το αξεπέραστο έργο του και για την ξεκάθαρη επιλογή και στράτευση του στο κίνημα και την Αριστερά. Αλέξανδρος Τσεκούρας, Φιλοσοφική Αθήνας

Θέατρο: Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο «Ό,τι ήταν ταξικό και στέρεο, λιώνει στον άερα»… Το Σάββατο 29 Νοέμβρη φοιτητές και μαθητές παρακολουθήσαμε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Μαρξ και Ένγκελς. Για πρώτη φορά σε όλο τον κόσμο ανεβαίνει σε θεατρική παράσταση, βασισμένο σε μια πιο ποιητική μετάφραση της κόρης του Μάρξ, Λόρα.

Σ

τη μοναδική αυτή παράσταση της Ελένης Πατρικίου, συμμετέχουν οκτώ ηθοποιοί, την ερμηνεία των οποίων συνοδεύει ένα πιάνο. Οι πιο συγκλονιστικές στιγμές του έργου μελοποιούνται και σ’ αυτά τα σημεία το έργο παίρνει το χαρακτήρα μιούζικαλ. Το πρώτο μέρος του έργου, μας φέρνει αντιμέτωπους με την πάλη μεταξύ των προλετάριων και τις αστικής τάξης. Οι ηθοποιοί τραγουδούν για τους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους. Εκεί υπάρχει και μια από τις πιο έντονες σκηνές της παράστασης. Οι ηθοποιοί υποδύονται με αριστοτεχνικό τρόπο τα εξαρτήματα της μηχανής εργοστασίου,(τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις των εργατών δηλαδή, ώστε να φαίνονται σαν κομμάτια της μηχανής). Ταυτόχρονα, τους ακούμε να τραγουδάνε «η πιο απλή, η πιο μονότονη κίνηση», άλλοτε πιο υποτονικά και άλλοτε με θυμό και ένταση που δείχνει την αγανάκτησή τους. Το πρώτο μέρος της παράστασης κλείνει προειδοποιώντας μας πως η πτώση της αστικής τάξης είναι αναπόφευκτη, γιατί δημιουργεί τον ίδιο της το νεκροθάφτη, την εργατική τάξη! Στο δεύτερο μέρος εκτυλίσσεται ένας εξαιρετικός διάλογος μεταξύ αστών και κομμουνιστών. Η αστική τάξη κατηγορεί τους κομμουνιστές ότι θέλουν να καταργήσουν την ατομική ιδιοκτησία και οι προλετάριοι απαντούν με απόλυτη ειλικρίνεια ότι, «ναι θέλουμε να καταργήσουμε την δική σας ιδιοκτησία». Είδαμε ότι η σκηνοθέτης έδωσε περισσότερη έμφαση στην καταπίεση της αστικής τάξης απέναντι στη γυναίκα και τη θέση που έχει στον καπιταλισμό, τη βία που δέχεται, την πορνεία κ.ά. Στο τέλος της παράστασης ακούγεται από τα μεγάφωνα η φωνή ενός μικρού κοριτσιού να απαγγέλει τα λόγια του Μαρξ «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», δίνοντας μας με αυτό τον τρόπο νέα δύναμη για να παλέψουμε. Αυτό που δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στο έργο των Μαρξ και Ένγκελς είναι η διαχρονικότητα του. Κάτι που φαίνεται και μέσα στη παράσταση, με την περιγραφή της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, και του τρόπου που βιώνουν οι εργαζόμενοι την καταπίεση . Όλα αυτά τα προβλήματα, που πρωτογράφτηκαν το 1848, είναι τα προβλήματα που έχουμε και σήμερα. Η αμεσότητα που έχουν οι ηθοποιοί με το κοινό και ο τρόπος που μας «μιλάνε», προκαλούν το γέλιο και βάζουν και μας στο παιχνίδι. Είναι μια καταπληκτική παράσταση που προκαλεί συγκίνηση, σκέψη και κυρίως αισιοδοξία. Ερωφίλη Αναστασάκη, Σ.Γ.Τ.Κ.Σ., ΤΕΙ Αθήνας

γενάρης 2009

15

ΙΣΡΑΗΛ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Η

ιστορία του Ισραήλ ξεκινά από το 19ο αιώνα. Εκείνη την περίοδο, υπήρχε οικονομική κρίση και ο καπιταλισμός έψαχνε για εξιλαστήρια θύματα ώστε να στρέψει εναντίον τους την οργή του κόσμου. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος ήταν ο αντισημιτισμός (ο ρατσισμός ενάντια στους εβραίους). Αντιδρώντας σε αυτήν την κατάσταση, δημιουργήθηκε το πολιτικό ρεύμα του σιωνισμού, της δημιουργίας ενός αποκλειστικά εβραϊκού κράτους που θα μάζευε τους κατατρεγμένους εβραίους όλου του κόσμου. Οι εμπνευστές του βέβαια ζητούσαν και έδιναν στήριξη σε και από κάθε κυβέρνηση που ήταν διατεθειμένη να τους ακούσει για τους δικούς της λόγους, ακόμα και από τους... Ναζί! Οι μεγάλες δυνάμεις στήριξαν “φυσικά” την ίδρυση Ισραηλινού εθνικού κράτους στην Παλαιστίνη με αντάλαγμα το ότι αποκτούσαν λόγο στην πολύτιμη (πετρέλαιο, γεωγραφική σημασία..) ευρύτερη αραβική περιοχή. Η Παλαιστίνη το 1917 περνά στα χέρια της Αγγλίας και αρχίζει ο μεθοδευμένος εκτοπισμός των Αράβων που έμεναν πάνω από 1000 χρόνια στην περιοχή της Παλαιστίνης, με αποκορύφωμα την επιβολή στρατιωτικού νόμου και της άγριας καταστολής των Βρεττανών με τη βοήθεια των σιωνιστικών δυνάμεων ενάντια της Παλαιστινιακής εξέγερσης του 1936-1939. Το 1947 η περιοχή διαμελίζεται και αρχίζει μία μαύρη εποχή σφαγών και τρομοκρατίας. Φυσικό, καθώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος να διώξουν 750.000 άραβες από τον τόπο τους με το “έτσι θέλω”. Με τον πόλεμο του 1967, το Ισραήλ κατέλαβε κι άλλες περιοχές περιλαμβανομένης της Δυτικής Όχθης και της Λω-

ρίδας της Γάζας, όπου μέσω του περίφημου τείχους, του εμπάργκο και των συνεχόμενων επιθέσεων από το Ισραήλ, προσπαθούν να ζήσουν στοιβαγμένοι κυριολεχτικά ο ένας πάνω στον άλλον, με τους Σιωνιστές να κάνουν κουμάντο και να εκμεταλλεύονται όλη την υπόλοιπη περιοχή (πάνω του 80% του αρχικού Παλαιστινιακού κράτους) και το 90% της καλλιεργήσιμης γης.

Ιάσωνας Γραμματικόπουλος, Φυσικό Κρήτης

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ό

μως οι Παλαιστίνιοι εδώ και δεκαετίες αντιστέκονται στην ισραηλινή κατοχή. Για χρόνια την ένοπλη αντίσταση στήριζε η οργάνωση Φατάχ του Γιάσερ Αραφάτ. Όμως η Φατάχ, έπειτα από πολλούς συμβιβασμούς, υπέγραψε τη συμφωνία του Όσλο το 1993, με την οποία εγκατέλειψε το στόχο της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης και τον ένοπλο αγώνα, με αντάλλαγμα μόνο ένα μικρό κομμάτι της Παλαιστίνης. Η αγανάκτηση των Παλαιστίνιων για το συμβιβασμό της Φατάχ ήταν τεράστια. Και συνέχισαν με κάθε τρόπο να δείχνουν ότι αυτοί δεν είχαν χάσει τη διάθεσή τους για αντίσταση μέχρι την απελευθέρωση όλης της Παλαιστίνης. Το 2001 ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, μια ηρωική ένοπλη εξέγερση όπου συμμετείχαν όλοι οι απλοί Παλαιστίνιοι με ό,τι όπλο διέθεταν ενάντια στα ισραηλινά τανκς. Αυτή η διάθεση για αντίσταση φάνηκε και στις εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη το 2005. Η συμβιβαστική Φατάχ ηττήθηκε από τη Χαμάς, μια ισλαμιστική οργάνωση, η οποία όμως είχε στηρίξει την Ιντιφάντα και μιλούσε για ένοπλη πάλη μέχρι την απελευθέρωση όλης της Παλαιστίνης. Οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης επέβαλαν οικονομικό αποκλεισμό στους Παλαιστίνιους, τιμωρώντας τους επειδή εξέλεξαν μια οργάνωση αντίστασης (στις πιο δημοκρατικές εκλογές που έχουν γίνει σε όλη τη Μέση Ανατολή εδώ και δεκαετίες). Επίσης στήριξαν τη Φατάχ όταν αυτή κατέλαβε παράνομα την εξουσία. Το πραξικόπημα της Φατάχ οδήγησε σε διαίρεση την Παλαιστίνη. Η Δυτική Όχθη ελέγχεται από τη Φατάχ (και χρηματοδοτείται από τις μεγάλες δυνάμεις). Και η Λωρίδα της Γάζας από τη Χαμάς (και βομβαρδίζεται καθημερινά από το Ισραήλ). Απέναντι στην επίθεση και τον αποκλεισμό από τους ιμπεριαλιστές, θα πρέπει να υπερασπιστούμε τη Χαμάς. Μπορεί να μην είναι αριστερή οργάνωση και να διαφωνούμε με το όραμά της για ισλαμιστική Παλαιστίνη,

αλλά είναι η δύναμη που εκφράζει τους Παλαιστίνιους που θέλουν να αντισταθούν. Δυστυχώς και μέσα στην Αριστερά πολλοί καταδικάζουν τη Χαμάς για τον ισλαμισμό της, ξεχνώντας ότι έτσι αφήνουν τους Παλαιστίνιους ανυπεράσπιστους απέναντι στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Ξεχνώντας ακόμη και ότι για τη φτώχεια και τις δολοφονικές επιθέσεις που υποφέρουν οι Παλαιστίνιοι, πρέπει να πληρώσουν οι πραγματικοί υπεύθυνοι, οι ιμπεριαλιστές και όχι η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που οι Παλαιστίνιοι επέλεξαν.

«Αντίσταση είμαστε όλοι»

Μιλώντας τηλεφωνικά μέσα από τα χαλάσματα της Γάζα προς την αμερικανική εφημερίδα «Socialist Worker», ο Παλαιστίνιος καθηγητής και ακτιβιστής Χαϊντάρ Εΐντ, μετέφερε το κλίμα των πολιορκημένων: «Αντίσταση δεν είναι μόνον η Χαμάς. Είμαστε όλοι. Αντίσταση είναι, για παράδειγμα και οι χιλιάδες μαχητές των αριστερών οργανώσεων όπως το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Εμείς δεν έχουμε πού να πάμε, πού να υποχωρήσουμε. Θα αγωνιστούμε. Η εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας, αυτή η Ιντιφάντα των εβραίων αιχμαλώτων στην Πολωνία το 1943, είναι αυτή που μας εμπνέει εδώ στη Γάζα τούτες τις μέρες».

Δύο μέτρα και δύο σταθμά Όταν η «συμμαχία των προθύμων» εισέβαλε στο Ιράκ το 2003 προέβαλε τέσσερις λόγους: α) Το Ιράκ παραβιάζει απόφαση του ΟΗΕ, β) ο Σαντάμ εξοντώνει τον ίδιο το λαό του (εννοώντας τις σφαγές Κούρδων και σιιτών), γ) το Ιράκ έχει εισβάλει σε γειτονική χώρα (εννοώντας το Κουβέιτ και όχι το Ιράν γιατί αυτό το έκανε με αμερικανική εντολή), δ) το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής και σχέσεις με την Αλ Κάιντα. Ο βασικός λόγος της εισβολής ήταν ο τελευταίος και αυτός αποδείχθηκε ένα τεράστιο ψέμα. Ωστόσο υπάρχει μία άλλη χώρα της Μέσης Ανατολής για την οποία ισχύουν ΚΑΙ οι τέσσερις κατηγορίες: α) Το Ισρα-

ήλ έχει παραβιάσει όχι 4 αλλά πάνω από 60 αποφάσεις του ΟΗΕ, β) το Ισραήλ εξοντώνει συστηματικά εδώ και χρόνια την αραβική εθνότητα που ζει στο έδαφός του χρησιμοποιώντας μάλιστα χημικά όπλα όπως καταγγέλθηκε στην τωρινή σφαγή στη Γάζα, γ) το Ισραήλ δεν έχει εισβάλει σε μία αλλά σε ΟΛΕΣ τις γειτονικές χώρες –Συρία, Λίβανο, Ιορδανία, Αίγυπτο, Παλαιστίνη, δ) το Ισραήλ δεν έχει απλώς κάποια όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά πάνω από 250 πυρηνικές κεφαλές. Κανενός στη Δύση ωστόσο δεν του πέρασε -έστω και σαν ιδέα- από το μυαλό να εισβάλει στο Ισραήλ!

16

Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα

ΝΙΚΗ στην ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ στην ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ! η γαζα αντιστεκεται

Το 2009 ξεκίνησε αιματηρά για την Παλαιστίνη, με πάνω από 1000 νεκρούς και 4.500 τραυματίες μέχρι στιγμής. Οι σιωνιστές του Ισραήλ εξαπέλυσαν άλλη μία αιματηρή επίθεση, στηριζόμενοι φυσικά και από τις δυτικές κυβερνήσεις με πρώτες και καλύτερες τις ΗΠΑ. Καθημερινοί βομβαρδισμοί, ο διεθνής αποκλεισμός και η χερσαία επιδρομή του Ισραηλινού στρατού έχουν μετατρέψει τη Λωρίδα της Γάζας σε κόλαση. Από το 2005 ο παλαιστινιακός λαός υφίσταται τη σκληρή τιμωρία του διεθνούς αποκλεισμού γιατί ψήφισε «λάθος» κυβέρνηση. Σήμερα το Ισραήλ επιδιώκει να ολοκληρώσει το έγκλημα με τη στρατιωτική επίθεση. Παράλληλα με το δράμα, βλέπουμε όμως και το μεγαλείο ενός λαού που αντιστέκεται με την ίδια μαχητικότητα εδώ και 60 χρόνια. Από τους μαχητές της Χαμάς και της Αριστεράς μέχρι 15χρονα παιδιά με σφεντόνες, όλη η Γάζα μάχεται ηρωϊκά ενάντια στη βάρβαρη εισβολή.

FREE GAZA

Τον περασμένο Αύγουστο, πλοίο της διεθνούς αντιπολεμικής κίνησης “Free Gaza” στο οποίο συμμετείχαν γιατροί, δημοσιογράφοι και βουλευτές από την Ελλάδα, το Ισραήλ και αλλού κατάφερε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας όχι σε κλίμα “φιλανθρωπίας” αλλά ενεργούς στήριξης του Παλαιστινιακού αγώνα. Ανάλογη προσπάθεια σπασίματος του αποκλεισμού έγινε και τις μέρες της εισβολής. Το Ισραήλ έδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι κράτος-τρομοκράτης που απολαμβάνει την ασυλία όλων των δυτικών κυβερνήσεων και των διεθνών θεσμών. Πρώτα διεμβόλισε, σε διεθνή ύδατα, το πλοίο «Dignity» στο οποίο επέβαινε διεθνής αποστολή. Μετά απείλησε να τορπιλίσει το πλοίο “Αρίων” στο οποίο επέβαιναν γιατροί, δημοσιογράφοι, αντιπολεμικοί ακτιβιστές και βουλευτές από Ελλάδα, Ιρλανδία Βέλγιο, Ισραήλ! Το “Αρίων” αναγκάστηκε να επιστρέψει, αλλά κανείς δεν τόλμησε έστω να επιβάλει κυρώσεις στο Ισραήλ.

Καμπάνια αλληλεγγυησ

διαδηλωνουμε για να σταματησει η σφαγη στη γαζα Μ ε τους πρώτους βομβαρδισμούς στη Γάζα, βρεθήκαμε στους δρόμους σε συνεχείς διαδηλώσεις φωνάζοντας «Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη», «Νίκη στην Ιντιφάντα». Δώσαμε ένα ηχηρό μήνυμα και στη Νέα Δημοκρατία που συνεργάζεται στενά με το κράτοςτρομοκράτη. Δείξαμε την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό που αντιστέκεται. Βρεθήκαμε στους δρόμους με εκατοντάδες οργισμένους Άραβες. Η κυβέρνηση έδειξε και στη διάρκεια των αντιπολεμικών διαδηλώσεων με ποιο στρατόπεδο είναι. Έπνιξε στα χημικά (προμηθευμένα από το Ισραήλ...) τους διαδηλωτές που πολιόρκησαν την σιωνιστική πρεσβεία. Συνέλαβε τον Σύριο αγωνιστή που τόλμησε να κατεβάσει το μισητό σύμβολο, το σημαία του Ισραήλ. Ήταν μοναδικές οι εικόνες των Αράβων αγωνιστών και Ελλήνων διαδηλωτών, με τυλιγμένα τα πρόσωπά τους με παλαιστινιακές μαντίλες για να προστατευθούν από το σύννεφο δακρυγόνων, να ανεμίζουν Παλαιστινιακές σημαίες φωνάζοντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Η Παλαιστινιακή μαντίλα -σύμβολο της αντίστασης παγκόσμια- «εμφανίστηκε» πιο μαζικά στους δρόμους τις μέρες του Δεκέμβρη. Σήμερα, πολλοί Άραβες μετανάστες κυκλοφορούν φορώντας την Παλαιστινιακή μαντίλα, ενώ ακόμη περισσότεροι από το Δεκέμβρη είναι οι νέοι που επιλέγουν να φορέσουν το σύμβολο αντίστασης και αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Πάνος Πέτρου, Πάντειος

Να κλείσει η πρεσβεία των σιωνιστών!

Η Βενεζουέλα και η Βολιβία ανακοίνωσαν στις 14 Γενάρη την απέλαση των ισραηλινών πρέσβεων και διέκοψαν κάθε διπλωματική επαφή με το Ισραήλ για διαμαρτυρία για τον επιθετικό πόλεμο που διεξάγει εναντίον του λαού της Παλαιστίνης. Να κλείσει και εδώ η πρεσβεία των σιωνιστών! Καμία διπλωματική σχέση με το κράτος-τρομοκράτη!

Ο παλαιστινιακός λαός χρειάζεται τη στήριξη όλων μας. Η συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων σε όλες τις διαδηλώσεις συμπαράστασης που έγιναν ακόμα και μέσα στις μέρες των γιορτών, ήταν μια πρώτη, πολύ σημαντική απάντηση. Ησυμμετοχή μαθητών και φοιτητών ήταν πολύ σημαντική. Χρειάζεται συνέχεια. Ακόμα κι όταν αναγκαστεί το Ισραήλ να σταματήσει την πολεμική επιχείρηση, η ανάγκη αλληλεγγύης θα είναι τεράστια. Η ανάγκη για φάρμακα, τρόφιμα, χρήματα κ.λπ. ειδικά μετά από τόσους μήνες αποκλεισμού, θα είναι επιτακτική. Πολύ περισσότερο όμως θα χρειάζεται μια πολιτική πίεση καταδίκης και απομόνωσης του κράτους του Ισραήλ και όσων βοηθούν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο στη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού. Το ελληνικό κράτος είναι από τους στενότερους συμμάχους του Ισραήλ με έντονες εμπορικές σχέσεις, κοινές στρατιωτικές ασκήσεις και «διευκολύνσεις» (π.χ. μεταφορά πυρομαχικών μέσω του λιμανιού του Αστακού). Να απλώσουμε την καμπάνια αλληλεγγύης παντού. Οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα πρωτοστατούν να φτάσει αυτή η καμπάνια σε κάθε σχολή, κάθε σχολείο, κάθε εργατικό χώρο, κάθε γειτονιά. Με διαδηλώσεις, εκδηλώσεις, συζητήσεις, μάζεμα χρημάτων.