τεύχος 4 ● νοέμβρης 2008 ● τιμή ενίσχυσης 1 €
ΦΟΙΤΗΤΕΣ-ΤΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ...του ΚΕΡΔΟΥΣ, του ΠΟΛΕΜΟΥ, του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ
ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ, ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ
“Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη δική σας κρίση!” ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΕΣ,ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ Οικονομική κρίση Ο Μαρξ πάντα επίκαιρος (σελ. 8-9)
Αφιέρωμα 35 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου (σελ. 14-15-16)
Αριστερή Ενότητα Αγώνας ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης (σελ.4-5-6)
2
Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα
ΦΟΙΤΗΤΕΣ-ΤΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ
Ώρα για
...του ΚΕΡΔΟΥΣ, του ΠΟΛΕΜΟΥ, του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ
Οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα είμαστε ομάδες σε ΑΕΙ και ΤΕΙ που αγωνιζόμαστε ενάντια στο σύστημα του κέρδους, του πολέμου και του ρατσισμού, μέσα και έξω από τις σχολές μας. Παλεύουμε για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους και όλες. Για ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης χωρίς εξετάσεις και βαθμολογία. Διεκδικούμε γενναία αύξηση της χρηματοδότησης για καλύτερες υποδομές, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις των καθηγητών και των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια. Θέλουμε ένα πανεπιστήμιο που οι φοιτητές θα μπορούν να συζητούν και να παλεύουν ελεύθερα, γι’ αυτό υπερασπιζόμαστε το άσυλο και διεκδικούμε τη διεύρυνση του. Τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να παλεύουμε και να πετυχαίνουμε νίκες είναι οι συνελεύσεις, οι καταλήψεις, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις. Σε αυτούς τους αγώνες έχουμε συμμάχους τους πανεπιστημιακούς αλλά και όλους τους εργαζόμενους. Η δράση μας δεν περιορίζεται μόνο στις σχολές. Παλεύουμε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την ανεργία, τη λιτότητα, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων επιδιώκοντας τον κοινό αγώνα μαζί τους γιατί έχουμε κοινά συμφέροντα να υπερασπιστούμε απέναντι σε κοινούς εχθρούς. Ταυτόχρονα παλεύουμε για το τσάκισμα του ρατσισμού και του σεξισμού μέσα στις σχολές, και κάθε διαχωρισμού που μας επιβάλλουν οι «από πάνω». Παλεύουμε ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, την καταστροφή του περιβάλλοντος, που απειλούν τους λαούς όλου του κόσμου. Βασικό μας όπλο η ενότητα της Αριστεράς στη δράση, γι’ αυτό συμμετέχουμε στην Αριστερή Ενότητα μαζί με άλλα φοιτητικά σχήματα, γι’ αυτό στηρίζουμε το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις σχολές. Αλλά χρειαζόμαστε και μια Αριστερά που να εμπνέεται από τις εξεγέρσεις του παρελθόντος και να παλεύει για την ανατροπή αυτού του συστήματος. Όραμά μας ένας διαφορετικός κόσμος όπου την εξουσία θα την έχουν οι εργαζόμενοι και όπου όλοι μαζί θα αποφασίζουμε για τις ανάγκες μας. Ένας πραγματικά σοσιαλιστικός κόσμος, μακριά από καταπιεστικά καθεστώτα ή δήθεν σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Για να τα πετύχουμε όλα αυτά χρειαζόμαστε συλλογικότητα και ριζοσπαστική πολιτική, γι’ αυτό σας καλούμε να δυναμώσετε τους Φοιτητες-τριες Ενάντια στο Σύστημα σε κάθε σχολή. Να παλέψουμε μαζί για να αλλάξουμε τον κόσμο.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ: ● Δημόσια και πραγματικά δωρεάν παιδεία για όλους ● Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης ● 5% του ΑΕΠ για την παιδεία ● Καμιά εφαρμογή - Κατάργηση του νέου Νόμου-πλαίσιο ● Δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες - Κάτω τα χέρια από το άσυλο ● Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα ● Καμιά συμμετοχή των φασιστών στους φοιτητικούς συλλόγους ● Ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες - Δικαίωμα ελληνικής ιθαγένειας για τα παιδιά των μεταναστών που το επιθυμούν ● Κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης - Αντίσταση στο μιλιταρισμό ● Καμιά συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις - Όχι δαπάνες για πολεμικούς εξοπλισμούς
Τ
ο δημόσιο πανεπιστήμιο από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς βρίσκεται μπροστά σε μια νέα επίθεση. Πρώτα ήρθε η αναγνώριση των ΚΕΣ, μετά με αφορμή την καταδίκη από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο (σελ. 5) ξεκίνησε ολόκληρη εκστρατεία υπέρ των ιδιωτικών κολλεγίων. Την ίδια στιγμή γίνεται προσπάθεια εφαρμογής του Νόμου-πλαίσιο, με την περικοπή των δωρεάν συγγραμμάτων να εφαρμόζεται σε πάρα πολλές σχολές. Ο Στυλιανίδης απειλεί μάλιστα ότι όσα πανεπιστήμια δεν εφαρμόσουν διαδικασίες αξιολόγησης δεν θα πάρουν χρηματοδότηση. Ο φετινός προϋπολογισμός είναι χαρακτηριστικός των προθέσεων τους, αφού προβλέπονται 0,01% του ΑΕΠ λιγότερες δαπάνες για την παιδέια (μόνο 2,73% του ΑΕΠ) την ίδια στιγμή που χαρίζουν 28 δισ. στους τραπεζίτες. Όμως οι επιθέσεις της κυβέρνησης δεν μένουν αναπάντητες. Σε διάφορες σχολές και πόλεις υπάρχει αναβρασμός, ενώ οργανώνονται αντιστάσεις για την άμεση αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων των φοιτητών. Η μεγάλη πανεκπαιδευτική προσυγκέντρωση στην πανεργατική απεργία της 21 Οκτώβρη έδειξε την υπαρκτή διάθεση για αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, με πρωτοπόρο -για άλλη μια φορά- το μαθητικό κίνημα με τις καταλήψεις των προηγούμενων βδομάδων.
ΠΑΡΤΥ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Π
ολύ κέφι, χορός και διασκέδαση ήταν τα χαρακτηριστικά των πάρτυ που πραγματοποιήσαμε οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα σε συνεργασία με τις ομάδες των Μαθητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα τον προηγούμενο μήνα σε Κοζάνη, Θεσσαλονίκη και Αθήνα! Φοιτητές και μαθητές από πολλά σχολεία και σχολές βρεθήκαμε, γνωριστήκαμε και με την ευκαιρία της χαλάρωσης φτιάξαμε πανώ, συζητήσαμε για τις δράσεις των ομάδων μας, ανταλλάξαμε απόψεις και εμπειρίες. Πολλοί από αυτούς που ήρθαν πρώτη φορά σε εκδήλωση μας, αποφάσισαν να γίνουν μέλη των ομάδων μας για να μπορέσουμε να παλέψουμε όλοι μαζί -όπως μας είπαν αρκετοί- «ενάντια στο σύστημα»! Ηρώ Τσέτσου
νοέμβρης 2008
3
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
πανεκπαιδευτικό μέτωπο! Απεργία της ΠΟΣΔΕΠ
Οι 48ωρες απεργίες της ΠΟΣΔΕΠ μέσα στο Νοέμβριο είναι μια μεγάλη ευκαιρία το φοιτητικό κίνημα να ξαναπιάσει το νήμα των αγώνων και να ξαναβγεί στους δρόμους. Ταυτόχρονα είναι ο αγώνας γύρω από τον οποίο μπορούν να ενωθούν και τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης. Φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί. Οι φοιτητικοί σύλλογοι θα πρέπει να συντονιστούν με συλλαλητήρια και καταλήψεις στις ίδιες ημερομηνίες με προοπτική κλιμάκωσης. Η Αριστερά σε κάθε σχολή να δώσει τη μάχη της ενημέρωσης για τη συμμετοχή της πλειοψηφίας των φοιτητών στις διαδικασίες των κινήματος. Σε μια φάση που η κυβέρνηση επιτίθεται σε όλα τα κομμάτια της κοινωνίας (ιδιωτικοποιήσεις, φοροεπιδρομή, ελαστικές σχέσεις εργασίας) χρειαζόμαστε έναν αγώνα που θα συνδεθεί με την οργή που σιγοβράζει στους εργαζόμενους και την κοινωνία. Που θα μπορέσει να ανατρέψει. Το παράδειγμα της Ιταλίας δείχνει πως η πλατιά κινητοποίηση και αποφασιστικότητα μπορούν να φέρνουν νίκες.
Μαζί με τους εργαζόμενους
Η σύνδεση με τους αγώνες των εργαζομένων αποκτά ιδιαίτερο βάρος την ώρα που βρισκόμαστε στην αρχή της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλισμού από το ’29, την ώρα που οι ιδέες του Μαρξ, 160 χρόνια μετά την έκδοση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», αποδεικνύονται πιο επίκαιρες από ποτέ (βλ. σελ. 8-9). Μπροστά μας έχουμε το εκβιαστικό δίλημμα «ποιος θα πληρώσει την κρίση, εμείς ή αυτοί;». Η κυβέρνηση απαντά «οι εργαζόμενοι και οι νεολαία». Εμείς λοιπόν «οι πολλοί» στις 10 Δεκέμβρη μέρα που η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ έχουν κηρύξει Γενική Απεργία πρέπει να δώσουμε τη δική μας απάντηση. Να «ξεχειλώσουμε» την απεργία με εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές σε όλη την Ελλάδα. Η συμμετοχή των φοιτητικών συλλόγων στην απεργία με κοινή συγκέντρωση και πορεία -μακρυά από λογικές «ξεχωριστών και αυτόνομων κινημάτων»- είναι απαραίτητη για να νικήσουμε όλοι. Αυτό γιατί όπως έδειξε πολλές φορές η ιστορία οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη όταν απεργούν να παραλύουν τα πάντα, να χάνουν κέρδη τα αφεντικά και να τρομοκρατούνται οι κυβερνήσεις. 35 χρόνια λοιπόν μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου (σελ. 14-1516) τα διδάγματα του Νοέμβρη παραμένουν πολύτιμα για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Πέρα από τις συμβιβαστικές ηγεσίες των συνδικάτων, πέρα από τις ηττοπαθείς φωνές μέσα στο κίνημα, να την κάνουμε αρχή της ανατροπής της κυβέρνησης της Ν.Δ. και της πολιτικής της. Δημήτρης Μπάρκας, Υ.Δ., Πάντειος
Γνωριμία με το έντυπο των Φοιτητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα Το Νο 4 τεύχος των Φοιτητών-τριων Ενάντια στο Σύστημα είναι εδώ. Στο τεύχος Νο 3 διαπιστώσαμε ότι στα αμφιθέατρα των σχολών οι φοιτητές ζητούν ενημέρωση, ψάχνουν λόγους για να συμμετέχουν σε συνελεύσεις και διαδηλώσεις, αναρωτιούνται για το πώς μπορούν να έχουν αποτέλεσμα οι αγώνες μας. Το μεγάλο αφιέρωμα για τον φοιτητικό ξεσηκωμό 2006-2007 διαβάστηκε από εκατοντάδες φοιτητές, κολλήθηκε σε πολλά ταμπλό και τοίχους, έγινε αφορμή για πολλές συζητήσεις. Το καινούριο μας έντυπο φιλοδοξούμε να φτάσει σε ακόμα περισσότερους φοιτητές, να συζητηθεί ακόμα περισσότερο. Πιο ανανεωμένο, με περισσότερους να συμμετέχουν στην υλοποίηση. Αν το έντυπο που κρατάτε «σας λέει κάτι», θέλετε να το διακινήσετε ή απλά να μας πείτε τη γνώμη σας, Περιμένουμε παρατηρήσεις, άρθρα, φωτό, ή απλά ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων στο e-mail fes@dea.org.gr. Θα μας βρείτε στις παρακάτω πόλεις: Αθήνα 6945498732 - 210 3306286 Θεσσαλονίκη 6976034706 Πάτρα 6945077461 Ηράκλειο 6975206490
Ρέθυμνο 6932008743 Κοζάνη 6975522509 Γιάννενα 6945704488 Λιβαδειά 6948364232 Βόλος 6979459034
4
Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα
Κεντρική εκδήλωση διοργάνωσε η Αριστερή Ενότητα Θεσσαλονίκης στις 5 Νοέμβρη με θέμα την αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών με αφορμή την καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για μη αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων τους. Εισήγηση έκαναν οι Χαραλαμπάκης Νίκος, καθηγητής από το ΑΠΘ, Γιάννης Μαΐστρος, αντιπρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ και Μορέλας Βασίλης, καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Κοινή συνισταμένη των τοποθετήσεων ήταν η ανάγκη και η διάθεση για συντονισμό όλων των κλάδων της εκπαίδευσης. Επίσης, συζήτηση έγινε γύρω από το ότι αυτή τη στιγμή πατάμε πάνω στις νίκες που έχουμε καταφέρει σαν κίνημα το 2006 και 2007, νίκες που είχαν σαν αποτέλεσμα να μην έχει αναθεωρηθεί το άρθρο 16 και να καθυστερεί μέχρι τώρα η εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο. Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την εισήγηση του Γιάννη Μαΐστρου στη συζήτηση. Επιμέλεια: Εύα Παπατζανή, Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης
Όχι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
Σ
τη σημερινή συγκυρία, όπου κατέρρευσαν οι μύθοι της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και της δήθεν αυτορυθμιζόμενης «ελεύθερης αγοράς», η κυβέρνηση συνεχίζει τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων χώρων, χαρίζει δισεκατομμύρια ευρώ στις ιδιωτικές τράπεζες για να ... μην κλείσουν, αυξάνει τις δαπάνες για τα εξοπλιστικά προγράμματα και μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες με κραυγαλέο παράδειγμα τη μείωση δαπανών για την παιδεία (στο 2,74% του ΑΕΠ παρά τις ρητορείες για 5%!). […]
Η κατάσταση στα ΑΕΙ
Ειδικά στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης, συνεχίζει την μείωση των δαπανών προς τα Πανεπιστήμια ενώ, παραβιάζοντας ακόμη και το Σύνταγμα, νομιμοποιεί (με τον νόμο για τα κολέγια) τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που δρουν στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης κερδοσκοπώντας εις βάρος των ελληνικών οικογενειών!
Κατασκευάζει τεχνητά εμπόδια στην είσοδο αποφοίτων Λυκείου στα ΑΕΙ (με τη βάση του 10) και τους ωθεί να αγοράσουν υποπροϊόντα εκπαίδευσης και αμφίβολης ποιότητας “προσοντόχαρτα” από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις τις οποίες μάλιστα διαφημίζει. Θυμίζουμε ότι ο αναδυόμενος επιχειρηματικός κλάδος παροχής υπηρεσιών εκπαίδευσης και κατάρτισης έχει παγκόσμιο τζίρο 30 δις δολάρια εκ των οποίων το 1 καταβάλλεται από τα ελληνικά νοικοκυριά ... Και μάλιστα το κέρδος των επιχειρήσεων αυτών ανέρχεται στο 90%! Εκμεταλλεύεται την ανάγκη των νέων στη μόρφωση, και το δικαίωμα στην εργασία, και αντί να επιλύσει τη χρόνια ανεργία των νέων πτυχιούχων, θεωρεί υπεύθυνα τα ... Πανεπιστήμια. Έγινε πλέον σαφές σε όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας ότι η κυβέρνηση, τα τελευταία χρόνια, με πονηριές και ωμούς εκβιασμούς προσπαθεί να επιβάλει νομοθετήματα που μόνη της ψήφισε στη Βουλή, τα περισσότερα το καλοκαίρι, παρά και την αντίθεση της πανεπιστημιακής κοινότητας. Δεν ξεχνάμε ότι ο «νόμος Γιαννάκου» ψηφίστηκε στη Βουλή ενώ οι δυνάμεις καταστολής με φονικά χημικά έπνιγαν στο Σύνταγμα το κίνημα παιδείας που αντιστεκόταν, προέβησαν σε δεκάδες συλλήψεις αθώων και σε άλλους τόσους τραυματισμούς διαδηλωτών! […] Επιδιώκει τον ευτελισμό των σπουδών στα δημόσια Πανεπιστήμια, την επιβολή των νόμων της αγοράς (“διασφάλιση ποιότητας”, πιστωτικές μονάδες κ.λπ.) και αντιδημοκρατικών αυταρχικών ρυθμίσεων (συγγράμματα, “πρότυπος εσωτερικός κανονισμός”, παρέμβαση στο ακαδημαϊκό έργο, επιβολή γνωστικών αντικειμένων κ.λπ.). Τα φληναφήματα περί «αξιολόγησης» και «διασφάλισης ποιότητας» κανέναν δεν πείθουν πλέον, γιατί και οι πιο καλοπροαίρετοι αντιλαμβάνονται ότι το σχετικό νομοθέτημα καμία σχέση με την ποιότητα δεν έχει. Το σύστημά τους είναι αγοραίο και συνδέεται με τη χρηματοδότηση, παρόλα τα ψέματα από την κυβέρνηση και τους υπουργούς της,
πριν και μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου. Θέλαν μόνο να συκοφαντήσουν τους αγωνιζόμενους πανεπιστημιακούς στα μάτια της κοινωνίας!
Για τα ΚΕΣ – Παραρτήματα ξένων Πανεπιστημίων («ΚΟΛΕΓΙΑ»)
Η κυβέρνηση επιμένει στην υποβάθμιση των ελληνικών πτυχίων και διπλωμάτων για να τα ισοτιμήσει μέσω των επαγγελματικών δικαιωμάτων με κατώτερα διπλώματα και με την 3-χρονη φοίτηση σε ΚΕΣ ή παραρτήματα ξένων Πανεπιστημίων (οδηγία Ε.Ε. 36/2005). Αρνείται συστηματικά να αναγνωρίσει τα ξένα master ισότιμα με τα 4ετή και 5ετή Ελληνικά πτυχία και διπλώματα αντίστοιχα, ενώ ψήφισε το καλοκαίρι τον νόμο για τα «κολέγια».[…]
Έρευνα-Μεταπτυχιακά
Για να πετύχει τη βίαιη επιβολή του συστήματος Μπολόνια, ψήφισε μέσ' το καλοκαίρι τον νόμο για τα μεταπτυχιακά, με τον οποίο συνεχίζει τους εκβιασμούς και απαιτεί από τα Πανεπιστήμια ν' αλλάξουν και να κατακερματίσουν το πρόγραμμα σπουδών τους, να επιβάλουν δίδακτρα (που απαγορεύονται από το Σύνταγμα), να υποχρεώσει τους ερευνητές Υποψήφιους Διδάκτορες να πάρουν πρώτα δίπλωμα «δευτέρου κύκλου» (Μπολόνια), διώχνοντας τους σημερινούς Υποψήφιους Διδάκτορες και απαγορεύοντας την είσοδο νέων! […]
νοέμβρης 2008
5
Να σταματήσει η κοροϊδία! ● Ζητάμε να αυξηθεί η χρηματοδότηση των ΑΕΙ (5% του ΑΕΠ γενικά για την παιδεία) ώστε να ανταποκριθούν στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας για μόρφωση, να αποτραπεί η φοιτητική μετανάστευση και να μην είναι αναγκασμένες οι οικογένειες να αγοράζουν υποπροϊόντα εκπαίδευσης ή πιστοποιητικά από ιδιωτικές επιχειρήσεις. ● Ζητάμε να κλείσουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις (ΚΕΣ/Κολέγια) και να μην υιοθετηθεί η οδηγία της Ε.Ε. 36/2005, που ισοπεδώνει τα πτυχία και υποτιμά τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των ελληνικών Πανεπιστημίων. ● Καλούμε και συντονιζόμαστε με τις Ομοσπονδίες εκπαίδευσης τις επιστημονικές ενώσεις και επιμελητήρια αλλά κυρίως με τους φοιτητές. Ως εδώ! Φτάνει πια! Δεν πάει άλλο! Δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς της κυβέρνησης και υπερασπιζόμαστε τον δημόσιο κοινωνικό χώρο που προσπαθεί να λεηλατήσει και να ξεπουλήσει η νεοφιλελεύθερη πολιτική. Υπερασπιζόμαστε το δημόσιο δωρεάν δημοκρατικό Πανεπιστήμιο. Απαιτούμε να αποσυρθούν όλοι οι νόμοι της αναδιάρθρωσης. Αγωνιζόμαστε, μαζί με τους φοιτητές, για την ανατροπή τους.
Διεκδικούμε:
► διπλασιασμό των δαπανών για την παιδεία ► τριπλασιασμό των δαπανών για την έρευνα ► αξιοπρεπείς αποδοχές και συντάξεις στους πανεπιστημιακούς (ενσωμάτωση των επιδομάτων – καθαρές αποδοχές στον Λέκτορα 2.000 ευρώ)
Διήμερο Αριστερής Ενότητας
Μαζικός αγώνας ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης! Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε το 3ο πανελλαδικό 2ήμερο της Αριστερής Ενότητας στις 7 και 8 Νοέμβρη στο ΕΜΠ στην Αθήνα. Πάνω από 300 φοιτητές και φοιτήτριες συγκεντρωθήκαμε για να συζητήσουμε για τις πολιτικές εξελίξεις στην παιδεία με φόντο την συνολικότερη οικονομική κρίση αλλά και τη συμβολή της ΑΡΕΝ στο φοιτητικό κίνημα. Ξεχωριστή συζήτηση έγινε και για τα ζητήματα των ΤΕΙ, ενώ κλείσαμε με ένα πολύ μαζικό πάρτυ!
Η
ζωντάνια και τα συνθήματα, «Αγώνας – Ρήξη – Ανατροπή», «Σεισμός πανεκπαιδευτικός» κ.λπ., χρωμάτισαν το έντονα αντικυβερνητικό κλίμα του 2ημέρου. Η συντριπτική πλειοψηφία των ομιλητών αναφέρθηκε στην ανάγκη της σαφούς αντικυβερνητικής κατεύθυνσης για το φοιτητικό κίνημα. «…το φοιτητικό κίνημα να συναντήσει την κοινωνική αγανάκτηση για την οικονομική κρίση, τη φοροεπιδρομή, το νέο προϋπολογισμό φτώχειας, την ακρίβεια, την δραματική χειροτέρευση των όρων ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας του εργαζόμενου κόσμου. Χρειαζόμαστε ένα πολιτικοποιημένο και αντικυβερνητικό φοιτητικό κίνημα που παλεύει για την ανατροπή της πολιτικής που υλοποιούν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού. Όσο νωρίτερα φύγει αυτή η κυβέρνηση τόσο καλύτερα για το λαό και τη νεολαία….» αναφέρει σχετικά η πολιτική απόφαση του 2ημέρου. Γι αυτό χρειαζόμαστε συζήτηση και δράση μαζί με την ΠΟΣΔΕΠ πάνω στα ζητήματα αιχμής (ΚΕΣ, συγγράμματα, προϋπολογισμός) αλλά και στα ζητήματα που μπορούν να συσπειρώσουν τον κόσμο ενάντια στην πολιτική της Ν.Δ. (φοιτητική μέριμνα, σίτιση, στέγαση κ.λπ.). Να συγκροτηθεί ξανά το μέτωπο στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Να πείσουμε τον καθένα για την άμεση ανάγκη για αγώνα. Για τη σημασία και τη δύναμη της συνέλευσης, της διαδήλωσης, της κατάληψης, της συλλογικής δράσης. Επίσης πολύ μεγάλη έμφαση δόθηκε και στη σημασία της μεγάλης νίκης του άρθρου 16 και της ανατροπής που έφερε στα κυβερνητικά σχέδια. Σαν κεντρικό συμπέρασμα κρατήσαμε το ότι, το κλίμα πού δημιουργήθηκε μέσα στο πανεπιστήμιο από τις μεγάλες νίκες του πανεκπαιδευτικού κινήματος μπροστά στην αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι ακόμα νωπό. Η κυβέρνηση τώρα κάνει ουσιαστικά βήματα υλοποίησης του -απονομιμοποιημένου στη συνείδηση τις κοινωνίας- νόμου-πλαίσιο. Σημαντική ήταν επίσης η αναφορά και στις δράσεις στην κάθε σχολή αλλά και στις σημαντικές πρωτοβουλίες που πήραμε. Από την ΦΛΣ Αθήνας και το μπλοκάρισμα της περικοπής συγγραμμάτων πέρσι σε Αγγλικό και Θεατρικό, τα σπασίματα συγκλήτων (π.χ. Κομοτηνή), συνόδων προέδρων ΤΕΙ (Λάρισα) και συνδιοικήσεων (σε όλη την Ελλάδα) για να μην εφαρμοστεί καμιά πτυχή του νόμου, μέχρι τις δράσεις και πρωτοβουλίες για γενικότερα φοιτητικά (και όχι μόνο) ζητήματα όπως τις κινητοποιήσεις φοιτητικών συλλόγων στην Πάτρα για τις συγκοινωνίες και για αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες.
(Συνέχεια στη σελ. 6)
6
Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα
Συνέχεια από την προηγούμενη σελίδα
Το μεγαλύτερο βέβαια βάρος στη συζήτηση, έπεσε στο ζήτημα του πανεκπαιδευτικού μετώπου και του κοινού αγώνα με τους εργαζομένους. Στη συνδρομή της ΑΡΕΝ στην ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος πάνω σε τρεις βασικούς άξονες. Την αναγνώριση των ΚΕΣ, την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο με πιο πρόσφατο ζήτημα τη λίστα συγγραμμάτων και την υποχρηματοδότηση ως κύριες επιλογές της Ν.Δ. Για τα ΚΕΣ μάλιστα θα εκδοθεί και νέα αφίσα και υλικό της ΑΡΕΝ. Με παρέμβαση των Φοιτητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα τέθηκε το ζήτημα του κοινού αγώνα με τους εργαζόμενους και ειδικότερα με τα συνδικάτα.
Προτάσεις άμεσης δράσης στους συλλόγους • Ξεκινάμε από τον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου. Να μετατραπεί σε τριήμερο πανεκπαιδευτικού αγώνα. Να δώσουμε σαφές μήνυμα στην κυβέρνηση ότι είμαστε αποφασισμένοι για νέο γύρο αγώνων, ενάντια στην αναγνώριση των ιδιωτικών κολεγίων. • Η 19η και 20η Νοέμβρη, (ημέρες 48ωρης απεργίας της ΠΟΣΔΕΠ), να αποτελέσουν ημέρες δράσης για το φοιτητικό κίνημα, με πλατιές εκστρατείες ενημέρωσης της κοινωνίας σε σχέση με τα ΚΕΣ και τα αιτήματα του. • Η 25η και 26η Νοέμβρη, (επίσης ημέρες 48ωρης απεργίας της ΠΟΣΔΕΠ), να αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης και του συντονισμού με τους καθηγητές και τους εργαζόμενους, με διήμερες καταλήψεις, και πανεκπαιδευτική πορεία στις 26/11. • Συμμετοχή των φοιτητικών συλλόγων στην επόμενη Γενική Απεργία που θα καλεστεί από ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. (καλέστηκε για 10 Δεκέμβρη) • Ανάληψη δράσεων για το συντονισμό του πανεκπαιδευτικού μετώπου, μαζί με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ) Τέλος, λόγος έγινε και για την ανάγκη πυροδότησης ενός νέου ξεσπάσματος με κινητοποιήσεις διαρκείας με συνελεύσεις, καταλήψεις, απεργίες και διαδηλώσεις. Αλέξανδρος Τσεκούρας, ΦΛΣ Αθήνας
Αστικό ΚΤΕΛ Πάτρας... Δεν πάει άλλο Μεγάλα προβλήματα έχουν παρουσιαστεί για τον φοιτητόκοσμο της Πάτρας αλλά και γενικότερα στους πολίτες της με την κατάσταση του τοπικού αστικού ΚΤΕΛ. Αποκορύφωμα ήταν η αύξηση του εισιτηρίου κατά 17,6%(1 euro). Αυτό το γεγονός ήρθε να προστεθεί στην καθημερινή ταλαιπωρία του κόσμου λόγω των άθλιων υπηρεσιών του ανεξέλεγκτου ιδιώτη, παλιά λεωφορεία, αραιά δρομολόγια, συνθήκες ασφυκτικές και ανθυγιεινές.
Η
σκανδαλώδης ανοχή του κράτους για την ιδιωτική εταιρεία που κατέχει το τοπικό ΚΤΕΛ ξεκινά από τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη αλλά και τις σημερινές του Καραμανλή όπου έχουν προχωρήσει σε παραγραφή χρεών αλλά και σε συνεχόμενες επιδοτήσεις προς τον ιδιώτη, παρόλα αυτά οι τιμές των εισιτηρίων παραμένουν εξαιρετικά υψηλές, η κατάσταση των λεωφορείων παραμένει στα ίδια χαμηλά επίπεδα με μεγάλο μ.ο. ηλικίας των λεωφορείων και συνεχείς μειώσεις του αριθμού των δρομολογίων. Επιπρόσθετα σαν να μην έφταναν αυτά το 2007 η εταιρεία έκοψε την μαθητική επιδότηση. Οι ευθύνες των αρχών της πολιτείας είναι πολύ συγκεκριμένες. Η νομαρχία καθορίζει την τιμή του εισιτηρίου κάνοντας πλάτες για να συνεχίσει η εταιρία να αυξάνει ασύστολα τα κέρδη της. Ακόμα δεν λέει τίποτε για την πολιτική της εταιρίας να μην αφήνει τον κόσμο (!!!!) επικυρώνει τα εισιτήρια στο ειδικό μηχάνημα με αποτέλεσμα να αποκρύπτοντας τα πραγματικά έσοδα καθώς και η κίνηση των επιβατών ώστε να κλέβει συστηματικά και εμάς και κράτος. Η πολιτεία την ίδια στιγμή που χαρίζει 28 δισ. στους τραπεζίτες και σπαταλάει υπέρογκα ποσά σε εξοπλισμούς, αφήνει αστικές συγκοινωνίες όπως το ΚΤΕΛ Πάτρας να το εκμεταλλεύονται ιδιώτες καταληστεύοντας τους πολίτες αλλά και προσφέροντας κάκιστες υπηρεσίες δυσκολεύοντας τις μετακινήσεις προς τη σχολή ή προς την δουλειά.
Δημόσιες Δωρεάν Συγκοινωνίες Το ζήτημα του ΚΤΕΛ αλλά γενικά της κατάστασης των συγκοινωνιών δεν είναι μεμονωμένο. Συνδέεται άμεσα με το επίπεδο φοιτητικής μέριμνας που όλο και υποβαθμίζεται με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των φοιτητών των δημόσιων πανεπιστημίων να δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, αλλά και συνδέεται με την γενικότερη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης που παραδίδει τον δημόσιο πλούτο και τις δημόσιες υπηρεσίες στους ιδιώτες μειώνοντας ταυτόχρονα δραστικά τις κοινωνικές δαπάνες. Η αντίδραση του κόσμου ήταν άμεση.Oι φοιτητικοί σύλλογοι από τις πρώτες κιόλας συνελεύσεις έφεραν το ζήτημα στα αμφιθέατρα με τον κόσμο να στηρίζει τα ψηφίσματα για την καταδίκη του ιδιώτη και της πολιτικής κάλυψης της νομαρχίας – κυβέρνησης. Η Αριστερή Ενότητα οργάνωσε πορεία καλώντας τον κόσμο στις 10 Οκτώβρη, η οποία κατέληγε στα γραφεία των ΚΤΕΛ. Την επόμενη βδομάδα επαναλήφθηκε πιο μαζική κινητοποίηση των συλλόγων τόσο για τα θέματα στην παιδεία όσο και για τις συνθήκες μετακίνησης. Το ζήτημα των λεωφορείων θα παραμείνει ζήτημα σοβαρό για την φοιτητική κοινωνία. Οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα με την δύναμη της Αριστερής Ενότητας θα οργανώσουν μέρες δωρεάν μετακίνησης ως ένδειξη διαμαρτυρίας όπου κανείς (φοιτητής, εργαζόμενος, μαθητής) να μην πληρώνει ούτε ένα ευρώ. Η Αριστερή Ενότητα στα πλαίσια του διημέρου της, αποφάσισε πανελλαδική καμπάνια για τη δωρεάν μετακίνηση των φοιτητών, με πανελλαδική μέρα δράσης στις 5 Δεκέμβρη. Η πάλη για δημόσιες και δωρεάν συγκοινωνίες δεν είναι μόνο αγώνας για την βελτίωση των συνθηκών ζωής μας ,αλλά και ένα ακόμα λιθαράκι στη πάλη για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Γιώργος Κοκκινάρης, Μηχανολόγοι-Μηχανικοί Πάτρας
νοέμβρης 2008
7
Το μέτωπο του ρατσισμού είναι μονίμως ανοιχτό. Το τελευταίο διάστημα όμως οι επιθέσεις απέναντι στους μετανάστες γίνονται ακόμα πιο έντονες, μετατρέποντας την ήδη δύσκολη ζωή των μεταναστών σε εφιάλτη. Μέσα στους τελευταίους μήνες είδαμε σε όλο του το μεγαλείο το ρατσιστικό πρόσωπο του κράτους. Έτσι έχουμε το ρατσιστικό «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης» που η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει πλήρως αλλά και την αστυνομική βία απέναντι στους μετανάστες με αποκορύφωμα τη δολοφονία του πακιστανού μετανάστη. Τις ίδιες μέρες, το αντιρατσιστικό κίνημα έχει κινητοποιηθεί και στα Χανιά μετά από την ρατσιστική απόφαση του Δημάρχου να συλληφθούν οι μετανάστες απεργοί πείνας. Όσο για το πρόσφατο περιστατικό, με τον αστυνομικό που λήστεψε το μισθό ενός Μπαγκλαντέζου εργάτη, αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι «πραγματικοί εγκληματίες» είναι η Ελληνική Αστυνομία και όχι οι μετανάστες όπως μας λένε. Απέναντι σε όλα αυτά υπήρξε ήδη απάντηση από το αντιρατσιστικό κίνημα. Η μάχη ενάντια στο ρατσισμό όμως δεν τελειώνει ποτέ. Χρειάζονται καθημερινοί και κοινοί αγώνες στις σχολές, στα σχολεία, στις γειτονιές, στα συνδικάτα.Παρακάτω ακολουθεί ανακοίνωση της ΚΙΝΗΣΗΣ «Απελάστε το ρατσισμό». Για περισσότερη ενημέρωση επισκεφτείτε την ιστοσελίδα: www.ksm.gr
ΟΧΙ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ «ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ»
Σ
την επόμενη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. 15-16 Οκτωβρίου του 2008, ο Ν.Σαρκοζί προωθεί προς υπογραφή το ρατσιστικό «Ευρωπαϊκό Σύμφώνο Μετανάστευσης». Η Ελληνική Κυβέρνηση υποστηρίζει πλήρως τα δρακόντεια αντιμεταναστευτικά μέτρα με επίσημες δηλώσεις των Κ.Καραμανλή και Π.Παυλόπουλου. Το «Σύμφωνο» προβλέπει στρατιωτικοποίηση των Ευρωπαϊκών συνόρων, δημιουργία Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής, νέες ομάδες ταχείας επέμβασης και περιφερειακά συντονιστικά κέντρα (π.χ. στον Πειραιά για θαλάσσιες περιπολίες στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο). Μαζικές απελάσεις και «επαναπροωθήσεις» των «χωρίς χαρτιά», και κατασκευή νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης στην Ελλάδα και αλλού. Φυλάκιση των μεταναστών μέχρι και 18 μήνες και άρνηση επανεισόδου στην Ε.Ε. για 5 χρόνια μετά την απέλαση. Βάζουν τέλος στις μαζικές νομιμοποιήσεις μεταναστών και καθιερώνουν από το 2012 ηλεκτρονικές άδειες παραμονής και βίζες με αποτυπώματα των 10 δακτύλων από την ηλικία των 6 ετών. Πρόκειται για ένα ρατσιστικό τερατούργημα που ποινικοποιεί τη μετανάστευση, «αναβαθμίζει» την Ευρώπη-Φρούριο σε σύγχρονο Κολαστήριο και την Ελλάδα σε χώρα-φυλακή του Ευρωπαϊκού Νότου. Το «Σύμφωνο Μετανάστευσης» δεν πρέπει να περάσει! Κανένα νομοθέτημα δεν θα πείσει τους μετανάστες της φτώχειας και του
πολέμου που δημιουργεί και στηρίζει η Δύση και η Ε.Ε. να κάτσουν στο σπίτι! Όσο ψηλότερα τείχη υψώνονται, τόσο θα τρίβουν τα χέρια τους οι δουλέμποροι και θα ανεβαίνει η ταρίφα του ταξιδιού. Όσο θα δημιουργούνται νέα στρατόπεδα και θα απορρίπτονται αιτήσεις ασύλου, τόσο περισσότεροι θα καταφεύγουν σε κυκλώματα και θα ενισχύεται η διαφθορά στις Υπηρεσίες Αλλοδαπών. Όσο οι νόμοι θα αρνούνται τη νόμιμη εργασία και ασφάλιση των μεταναστών τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι «Μανωλάδες», και τα φασονάδικα-κάτεργα, προς όφελος των λαθρο-εργοδοτών.
Όλοι-ες στις διαδηλώσεις ενάντια στο «Σύμφωνο Μετανάστευσης» που γίνονται στα πλαίσια της πανευρωπαϊκής εβδομάδας αντιρατσιστικής δράσης 10-18 Δεκέμβρη που αποφασίστηκε στο 5ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Η 18 Δεκέμβρη είναι παγκόσμια μέρα μετανάστη. ΑΘΗΝΑ: 18/12 στις 6μ.μ έξω από τα γραφεία της Ε.Ε ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 13/12 στις 3μ.μ στο άγαλμα Βενιζέλου Καλούν: Δεκάδες αντιρατσιστικές και μεταναστευτικές οργανώσεις, ανάμεσα τους και η ΚΙΝΗΣΗ «ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ».
ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
Ο
ι συνθήκες στις ελληνικές φυλακές είναι απαράδεκτες ενώ το όλο σύστημα σωφρονισμού αντιμετωπίζει ως τιμωρός τους πολίτες που για διάφορους λόγους οδηγούνται στις φυλακές. Απέναντι σε αυτήν την συνεχιζόμενη κατάσταση οι κρατούμενοι αποφάσισαν να αντιδράσουν και έτσι από τις 3 Νοεμβρίου άρχισαν απεργία πείνας και αποχή από το συσσίτιο ως διαμαρτυρία για τις απαράδεκτες συνθήκες που υπάρχουν στις φυλακές. Τα αιτήματα τους είναι απλά. Ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, αποσυμφόρηση των φυλακών, βελτίωση των συνθηκών υγιεινής, εφαρμογή του μέτρου των εναλλακτικών ποινών, εξανθρωπισμός των συνθηκών στα κέντρα μεταγωγών, βελτίωση των όρων του επισκεπτηρίου, μείωση του ορίου έκτισης της ποινής για την απόλυση υπό όρους, κατάργηση των πειθαρχικών ποινών αλλά και να σταματήσουν οι πολιτικές διώξεις σε κρατουμένους. Η απάντηση της κυβέρνησης και του υπουργού Δικαιοσύνης σε αυτές τις κινητοποιήσεις ήταν
διπλή. Από τη μία ένταση του κλίματος τρομοκρατίας μέσα από έκτακτες μεταγωγές , απειλές, άσκηση ψυχολογικής βίας και εκδικητικά πειθαρχικά μέτρα και από την άλλη υποσχέσεις για κάποιες μικροαλλαγές που δεν απαντούν ουσιαστικά στα αιτήματα των κρατουμένων. Ήδη φάνηκαν τα πρώτα σημάδια συμπαράστασης του κόσμου αλλά και κομματιού της αριστεράς με την διοργάνωση συναυλίας την 10/11 αλλά και πορείες διαμαρτυρίας και ενημέρωσης του κόσμου κυρίως από την πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Το κίνημα των κρατουμένων πάντως θα μπορεί να έχει ακόμη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αν συνδεθεί με τους ευρύτερους αγώνες των καταπιεσμένων πολιτών ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Η κατάκτηση δικαιωμάτων για τους κρατουμένους αλλά και η γενικότερη ανατροπή του υπάρχοντος σωφρονιστικού συστήματος θα πρέπει να αποτελεί στόχο για την αριστερά για την ανατροπή του συστήματος.
Κ.Π.
8
Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα
η επικαιροτη
Για την κρίση «φταίει» ο καπιταλισμ Τις τελευταίες μέρες, καθώς η κρίση βαθαίνει, το όνομα του τραπεζίτη τείνει να γίνει συνώνυμο του απόλυτου κακού. Ανοίγοντας μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό ή ακούγοντας μια συζήτηση είναι σίγουρο ότι θα ακούσουμε βαρείς χαρακτηρισμούς όπως τσακάλια, παράσιτα, άπληστοι, τοκογλύφοι κ.λπ. Και οι χαρακτηρισμοί αυτοί δεν προέρχονται πλέον μόνο από την Αριστερά, αλλά και από τα επίσημα χείλη στελεχών της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης και από διάφορους τηλεαστέρες δημοσιογράφους. Είναι να αναρωτιέται λοιπόν κανείς: δεν ξέρανε όλοι αυτοί τις ληστρικές πρακτικές που οι τράπεζες εφαρμόζουν εδώ και χρόνια για να βγάζουνε κέρδη; Δεν ξέρανε τι ρίσκα παίρνανε όταν παίζανε σε αεριτζίδικα προϊόντα υψηλού ρίσκου τα χρήματα από
τα ασφαλιστικά μας ταμεία; Δεν γνώριζαν τι γίνεται όταν μας βομβάρδιζαν με απόψεις και αναλύσεις για το πόσο πετυχημένος είναι ο νεοφιλελεύθερος τουρμποκαπιταλισμός και πόσο καλά αυτορυθμίζονται οι αγορές; Ξαφνικά όλοι δείχνουν να πέφτουν από τα σύννεφα και παραδίδουν -στα λόγια τουλάχιστον- τους μέχρι πρότινος θεούς της αγοράς στις φλόγες. Γιατί ξαφνικά τέτοια μεταστροφή; Ο λόγος είναι πολύ απλός: Προσπαθούν να παρουσιάσουν την οικονομική κρίση σαν αποτέλεσμα των κακών ψυχολογικών χαρακτηριστικών κάποιων ανθρώπων για να κρύψουν ότι οι οικονομικές κρίσεις είναι αναπόφευκτες, είναι σύμφυτες με τον ίδιο τον καπιταλισμό, πηγάζουν από τον ανταγωνισμό και το διαρκές κυνήγι του κέρδους! Η ουσία του καπιταλισμού βρίσκεται στο να κυνηγά διαρκώς όλο και μεγαλύτερα κέρδη, όλο και καλύτερες αποδόσεις. Και αυτό δεν γίνεται επειδή οι καπιταλιστές είναι άπληστοι, αλλά επειδή βρίσκονται συνεχώς σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Αν κάποιος μείνει πίσω στο κυνηγητό και δεν παράγει αρκετά μαζικά και φθηνά σε σχέση με τις ανάγκες της αγοράς, κινδυνεύει να του κλείσουν το μαγαζί οι αντίπαλοι του. Και για αυτό το λόγο προσπαθούν να βρουν τρόπους για να βγάζουν κέρδη και να κερδίζουν και νέα κομμάτια της αγοράς. Ο βασικός είναι να εκμεταλλεύονται τους εργάτες τους, πληρώνοντας τους λιγότερο σε σχέση με αυτό που παράγουν, βάζοντας τους να δουλεύουν σε άθλι-
Επιστροφή στο Μαρξ, επιστροφή στο μέλλον
Μ
έσα σε αυτές τις συνθήκες ο Μαρξ ξαναγίνεται επίκαιρος. Δεκάδες δημοσιεύματα, ακόμα και αστικών εφημερίδων, σε όλο τον κόσμο, αναφέρονται στην κριτική του Μαρξ στον καπιταλισμό. Η Αριστερά σε όλο τον κόσμο βρίσκεται μπροστά στο καθήκον από τη μία να εξηγήσει το χαρακτήρα αυτής της οικονομικής κρίσης, από την άλλη όμως να προσπαθήσει να δώσει διέξοδο ανατροπής αυτού του συστήματος. Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους για μια ακόμα φορά στην ιστορία, θα προσπαθήσουν να φορτώσουν την κρίση τους στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας, ακόμα και με πολέμους αν χρειαστεί. Πρέπει να τους σταματήσουμε. Να διεκδικήσουμε να πληρώσουν αυτοί για την κρίση που δημιούργησαν. Για να το πετύχουμε, χρειάζεται να ξαναγυρίσουμε στο Μαρξ για να πάρουμε τα «όπλα» που χρειαζόμαστε. Γιατί όπως έλεγε ο ίδιος ο Μαρξ, «οι φιλόσοφοι εξηγούσαν τον κόσμο, το ζήτημα είναι πώς θα τον αλλάξουμε».
Μια ευκαιρία να τα συζητήσουμε όλα αυτά θα είναι η εκδήλωση που οργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα τη Δευτέρα 24 Νοέμβρη στις 7 μ.μ. στο θέατρο «ΓΚΛΟΡΙΑ» με θέμα: «Παγκόσμια κρίση: Επιστροφή στο Μαρξ, επιστροφή στο μέλλον» και ομιλητές τους Κ. Βεργόπουλο, Ευτ. Μπιτσάκη, Γ. Δραγασάκη και πολιτικές παρεμβάσεις από στελέχη των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
ες συνθήκες, χωρίς υπερωρίες, ανασφ Ένας άλλος είναι να κάνουν επενδύσε πλισμό για να αντικαθιστούν τα εργατ να παράγουν όλο πιο μαζικά και φθη αποδόσεις δεν είναι αρκετές θα βρουν όπως πόλεμοι για τες ύλες και νέες Ιράκ για το πετρέλ ταφύγουν σε πιο και κομψές λύσεις πόθηκα δάνεια υψ που μας έφεραν κ που είμαστε σήμερ Από τα παραπά ένα βασικό συμπ πρόβλημα βρίσ καρδιά του συστ κέρδος! Το πρόβλ ται στο ότι η πα αγαθών δεν γίνε ένα κεντρικό σχ καλυφθούν οι α ανθρώπων, αλλά με αποκλειστικό σ καπιταλιστής να σότερα κομμάτι από τον άλλο. Α λόγος που κρατάνε τους εργαζόμε χιστα χρήματα και καταχρεωμένου αυτός είναι ο λόγος που παράγοντ πολύ περισσότερα αγαθά από όσα αγοραστούν, αυτός είναι ο λόγος πο -μικρότερες ή μεγαλύτερες- συμβαί πιο συχνά. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να με άμεσα για να ανατρέψουμε αυτό να αγωνιστούμε για μια κοινωνία πο κέντρο τις ανάγκες των ανθρώπων. Θάνος
νοέμβρης 2008
9
ητα του μαρξ
μός
φάλιστοι κ.λπ. εις σε νέο εξοτικά χέρια και ηνά. Και αν οι ν άλλες λύσεις φθηνές πρώς αγορές (π.χ. λαιο) ή θα κα«αναίμακτες» ς όπως τα ενυψηλού ρίσκου και στο σημείο ρα. άνω βγαίνει πέρασμα: το σκεται στην τήματος, στο λημα βρίσκεαραγωγή των εται με βάση χέδιο για να ανάγκες των ά άναρχα και σκοπό ο ένας φάει περισα της πίτας Αυτός είναι ο ενους με ελάυς σε δάνεια, ται συνολικά α μπορούν να ου οι κρίσεις ίνουν όλο και α αγωνιστούό το σύστημα, ου θα έχει ως Λυκουργιάς
160 χρόνια Κομμουνιστικό μανιφέστο
Φέτος κλείνουν 160 χρόνια από τότε που ο Καρλ Μαρξ και ο Φρήντριχ Ένγκελς, δύο μεγάλοι Γερμανοί φιλόσοφοι και επαναστάτες έγραψαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
Σ
κοπός τους ήταν να παρουσιάσουν με απλό τρόπο τη λειτουργία του καπιταλισμού και να εμπνεύσουν όλους τους εργαζόμενους να παλέψουν για «να εξαλειφθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Και πραγματικά πέτυχαν αυτό που ήθελαν , γιατί το Κομμουνιστικό Μανιφέστο είναι ίσως το πιο απλό, το πιο διαδεδομένο ,το πιο κλασικό αλλά και το πιο επίκαιρο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ γι αυτό το σκοπό. 160 χρόνια μετά συνεχίζει να εμπνέει, να δίνει απαντήσεις και να διαβάζεται από χιλιάδες αγωνιστές σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα με αφορμή την οικονομική κρίση και το αδιέξοδο του καπιταλιστικού συστήματος, οι άνθρωποι «ξαναδιαβάζουν» Μαρξ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Γερμανία οι πωλήσεις βιβλίων του Μαρξ αυξήθηκαν κατά 300%. Τι κάνει το κομμουνιστικό μανιφέστο; Καταρχήν εξηγεί ότι η ρίζα του σεξισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού και κάθε είδους εκμετάλλευσης βρίσκεται στην «ταξική κοινωνία». Διαβάζοντας το μαθαίνουμε πως «όλη η ιστορία ήταν ιστορία ταξικών αγώνων ανάμεσα σε τάξεις που υφίστανται εκμετάλλευση και τάξεις που ασκούν εκμετάλλευση»Ταυτόχρονα περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την εκμετάλλευση που βιώνουν οι εργαζόμενοι καθημερινά, όταν γίνονται ένα «απλό εξάρτημα της μηχανής». Με λίγα λόγια μελετώντας αυτό το μικρό αλλά τόσο σημαντικό βιβλιαράκι καταλαβαίνουμε καλύτερα τον κόσμο. Όμως φυσικά όπως έγραφε ο ίδιος ο Μαρξ το ζήτημα δεν είναι απλά να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, το ζήτημα είναι πως θα τον αλλάξουμε. Γι αυτό και οι Μαρξ και Ένγκελς, προχωρούν πέρα από τη διαπίστωση. Προτείνουν ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, γιατί «πριν από όλα η αστική τάξη παράγει τους ίδιους της τους νεκροθάφτες» τους εργαζόμενους που παράγουν όλο τον πλούτο. Αν οι εργαζόμενοι ενωθούν σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, μπορούν να ξεφορτωθούν τους καταπιεστές τους και να αλλάξουν τον κόσμο. Να φτιάξουν μια κοινωνία «όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Φυσικά αυτή η κοινωνία δεν είναι άλλη από το σοσιαλισμό. « Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» μας φωνάζουν οι Μαρξ και Ένγκελς, γιατί «δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα άλλο, εκτός από τις αλυσίδες μας. Έχουμε όμως να κερδίσουμε έναν κόσμο ολόκληρο.» Κ. Σ.
Τ
Το Μανιφέστο στο θέατρο
ο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ανεβαίνει για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά σε σκηνή θεάτρου. Το έργο είναι βασισμένο σε μια γαλλική και πιο ποιητική μετάφραση της Λόρας Μαρξ(κόρης του Μαρξ). Στο έργο θα συναντήσουμε στοιχεία καμπαρέ και τσίρκου, ακροβάτες, κλόουν, εμπνευσμένα από το θέατρο του μεσοπολέμου. Είναι η εποχή του Μέγερχολντ και του Βαχτάνγκοφ στη Ρωσία, του Μπρεχτ και του Πισκάτορ στη Γερμανία. Τα λόγια των ηθοποιών δεν έχουν αλλοιωθεί καθόλου. Πρόκειται για το αυθεντικό κείμενο των Μαρξ και Ένγκελς, που θα συνοδεύεται μάλιστα και από ζωντανή μουσική. Οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από μια τέτοια παράσταση. Το Σάββατο 29 Νοέμβρη στις 9:00μμ θα είμαστε εκεί. Αμέσως μετά την παράσταση θα ακολουθήσει συζήτηση στο χώρο του θεάτρου με την σκηνοθέτη του έργου Ελένη Πατρικίου για την επικαιρότητα του Κομμουνιστικού μανιφέστου 160 χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση του. Θέατρο της Άνοιξης, Μεταξουργείο, Γερμανικού 20 (κοντά στο μετρό στάση Μεταξουργείο) Τιμή εισιτηρίου:12 ευρώ Για κρατήσεις ή περισσότερες πληροφορίες τηλ επικοινωνίας:6932352572
10
Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑΙΝΙΕΣ... Ανάμεσα στους τοίχους
Βραβευμένο στις Κάννες με το Χρυσό Φοίνικα Παρακολουθώντας την ταινία ξέρουμε από την πρώτη κιόλας σκηνή ότι δεν πρόκειται να δούμε την κλασική χολιγουντιανή ταινία με τους καθηγητές-υπερήρωες που καταφέρνουν να μεταλλάξουν τους «κακούς» μαθητές σε «καλούς».
Μ
προστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται η πραγματική ζωή σε μια πραγματική τάξη. Πρόκειται για ένα πολυπολιτισμικό σχολείο σε μια εργατική συνοικία. Η ταινία γυρίστηκε στο Γυμνάσιο Φρανσουάζ Ντολτό στο 20ό διαμέρισμα του Παρισιού από δυο καθηγητές. Τον Λορέντ Καντέντ και τον Φρανσουά Μπεγκαντό που τον βλέπουμε στο ρόλο του καθηγητή. Οι ηθοποιοί είναι πραγματικοί καθηγητές και μαθητές που στην πραγματικότητα υποδύονται τους εαυτούς τους. Οι σκηνές βασίστηκαν σε αυτοσχεδιασμούς και σύμφωνα με τους σκηνοθέτες πρόκειται για ένα συλλογικό έργο, για μια ταινία- πείραμα. Οι περισσότερες σκηνές της ταινίας διαδραματίζονται μέσα στην τάξη, που συμβολίζει ολόκληρο το σχολείο, ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα. Ένα σκληρό εκπαιδευτικό σύστημα που καλλιεργεί ανισότητες, που επιβάλλει την πειθαρχία, την υπακοή και την άχρηστη γνώση. Στην ταινία παρακολουθούμε τα παιδιά να στέκονται προσοχή κάθε φορά που ο διευθυντής μπαίνει στην τάξη, να αναρωτιούνται γιατί πρέπει να μάθουν κανόνες γραμματικής που χρησιμοποιούν μόνο οι σνομπ στην ομιλία τους, να παραπονιούνται γιατί οι καθηγητές χρησιμοποιούν μόνο ονόματα «ασπρουλιάρηδων» όταν διδάσκουν και να σκάνε στα γέλια με την αυστηρότητα των καθηγητών όταν συζητούν για τους βαθμούς του τριμήνου. Ακούμε τους μαθητές να μιλάνε με περισσότερο ενθουσιασμό για το ποδόσφαιρο ή για τους υπολογιστές παρά για τα σχολικά μαθήματα. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας δεν χαρίζουν το σεβασμό τους σε κανένα , είναι σκληροί ακόμα και με τον «καλό καθηγητή» και απαιτούν το σεβασμό του. Η πλειοψηφία των μαθητών είναι μετανάστες. Από την Αφρική μέχρι την Κίνα. Αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τη γνώση, δεν καταλαβαίνουν δύσκολες λέξεις και δεν έχουν καιρό για διάβασμα, γιατί έξω από το σχολείο τους περιμένει μια ζωή ακόμα πιο δύσκολη. Η ταινία δεν παρουσιάζει καθαρά τους λόγους που οι μαθητές δεν αγαπούν το σχολείο, γιατί περιορίζεται στη σχολική τάξη , όμως τους υπονοεί. Είναι η δύσκολη ζωή των μεταναστών γονιών τους που κινδυνεύουν με απέλαση όπως έγινε με τη μητέρα του Γουέι Χουάνγ που απελάθηκε γιατί βρι-
Το Κύμα
«Δεν μπορεί σήμερα να ξαναυπάρξει φασισμός», είναι η άποτου Ντένις Γκάνσελ ψη ενός μαθητή σε ένα Λύκειο κάπου στη Γερμανία. Ο καθηγητής -με αγωνιστικό παρελθόν- στο εργαστήρι πολιτικής επιστήμης εφευρίσκει ένα πείραμα για να δείξει ότι δεν είναι ένας ξεπερασμένος κίνδυνος. Μετατρέπει τους μαθητές της τάξης του σε μια μικρή κοινωνία -Το Κύμα- που σταδιακά αποκτά δικούς της κώδικες, ιδιαίτερη ενδυμασία, συγκεκριμένη ιεραρχία, έμβλημα ακόμη και χαιρετισμό. Σύντομα η κατάσταση θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο και το πείραμα παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις. Η ταινία περιγράφει ένα πραγματικό πείραμα που έγινε στην Αμερική το 1967, με έμφαση στα επιμέρους στοιχεία του φασισμού και το πώς καταφέρνει να κερδίζει τις συνειδήσεις απελπισμένων ανθρώπων, πατώντας πάνω στις καθημερινές τους ανάγκες και αδυναμίες. Είναι μια καλή αφορμή για συζήτηση για το τι είναι ο φασισμός και πώς αντιμετωπίζεται.
σκόταν παράνομα στη Γαλλία. Είναι η φτώχεια, η ανεργία, ο ρατσισμός. Έτσι βλέπουμε τους γονείς-εργάτες που ελπίζουν ότι τα παιδιά τους θα ζήσουν καλύτερα χρόνια από αυτούς, όπως ο πατέρας του Νασίμ, ή όπως η μητέρα του Σουλεϊμάν που δεν ξέρει καν να μιλάει γαλλικά και παρακαλεί «περήφανα» τους καθηγητές να δώσουν άλλη μια ευκαιρία στο γιο της. Δίπλα στους μετανάστες μαθητές συνυπάρχουν οι λευκοί μαθητές που είναι φίλοι τους και «σύμμαχοι» απέναντι στους καθηγητές. Χαρακτηριστική φυσιογνωμία ο γκοθάς Άρτυρ Φογκελ που υπερασπίζεται το δικαίωμα του να ντύνεται διαφορετικά. Στην άλλη πλευρά οι χαμηλόμισθοι καθηγητές, που ζητούν να μην αυξηθεί η τιμή του καφέ, προσπαθούν να βρουν λύσεις. Άλλοι κατανοούν τους μαθητές και άλλοι βιάζονται να τους καταδικάσουν, όλοι όμως αποφασίζουν να βοηθήσουν τη μητέρα του Γουάνγκ. Ο Φρανσουά Μπεγκανό μοιάζει ο πιο προοδευτικός από όλους. Συνομιλεί με τους μαθητές του, τους ακούει, τους δικαιολογεί. Προσπαθεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες, πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Όμως δεν αρκούν οι καλές προθέσεις ενός καθηγητή, αν δεν αλλάξει συνολικά το σύστημα που δημιουργεί τα προβλήματα που βιώνουν και οι μαθητές και οι καθηγητές, αν δεν πάψει να υπάρχει η σχέση εξουσίας καθηγητή απέναντι στους μαθητές. Έτσι παρά τη θέληση του Φρανσουά ,ο Σουλεϊμάν αποβάλλεται για πάντα από το σχολείο γιατί αυτό επιβάλλει το σχολικό δίκαιο και μια μαθήτρια πλησιάζει τον Φρανσουά δηλώνοντας του πως δεν έμαθε τίποτα απολύτως κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Ο καθηγητής προτιμά να μην απαντήσει γιατί όπως έγραφε και το τατουάζ του Σουλεϊμάν «Αν η σιωπή είναι πιο σημαντική από τα λόγια σου, καλύτερα να σιωπάς». Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι ίσως και η πιο αισιόδοξη. Η τάξη μένει άδεια. Καθηγητές και μαθητές «περνάνε καλύτερα», παίζοντας μαζί ποδόσφαιρο στο μικρό προαύλιο του γκρίζου σχολείου. Κατερίνα Σεργίδου, ΦΛΣ Αθήνας
ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΜΠΑΑΝΤΕΡ-ΜΑΙΝΧΟΦ
Μία από τις καλύτερες πολιτικές ταινίες της χρονιάς η γερμανική «Το σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ του σκηνοθέτη Uli Edel. Αναφέρεται στην ίδρυση, δράση, διάλυση της γνωστής ένοπλης οργάνωσης της γερμανικής άκρας αριστεράς RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός). Στην ταινία περιγράφονται γλαφυρά το πολιτικό κλίμα της εποχής (1968-1971), η ριζοσπαστικοποίηση των νέων ενόψει του πολέμου στο Βιετνάμ, το ξέσπασμα των αγώνων του γερμανικού φοιτητικού κινήματος. Τέλος μέσω της στενής παρακολούθησης της δράσης των μελών και των θεωρητικών αναζητήσεών τους μέχρι την κατάληξη στην επιλογή της ένοπλης πάλης, φαίνεται το αδιέξοδο των οργανώσεων αυτών.
νοέμβρης 2008
11
Παγκόσμια αντίσταση Επιμέλεια: Κώστας Παπανικολάου
ΜΕΞΙΚΟ
Στο Μεξικό από το Σεπτέμβρη συνεχίζονται αμείωτες οι κινητοποιήσεις των δασκάλων στην πολιτεία Μορέλος ενάντια σε νομοσχέδια ιδιωτικοποίησης της παιδείας. Οι κινητοποιήσεις έχουν την στήριξη όλης της τοπικής κοινωνίας και παίρνουν χαρακτήρα εξέγερσης με αποκλεισμούς δρόμων και «διαρκείς καταλήψεις» πλατειών. «Αποστολές» διαδηλωτών από κάθε πολιτεία του Μεξικού εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των απεργών. Η κυβέρνηση κατέβασε το στρατό στους δρόμους για να καταστείλει την απεργία αλλά και για να τρομοκρατήσει την τοπική κοινωνία (όπως είχε γίνει πριν 2 χρόνια στην Oaxaxa). Παρόλα αυτά όμως η συμμετοχή στην απεργία (57 ημέρες) ολοένα και αυξάνεται, ενώ το Εθνικό Συντονιστικό Εργαζομένων στην Εκπαίδευση κατέλαβε τον χώρο γύρω από το υπουργείο Παιδείας (2 βδομάδες) στην Πόλη του Μεξικού.
ΙΡΛΑΝΔΙΑ
Μεγάλες διαδηλώσεις άρχισαν στην Ιρλανδία λόγω της πρότασης της κυβέρνησης Δεξιάς-Πρασίνων για επιβολή επιπλέον διδάκτρων στα δημόσια πανεπιστήμια. Η πορεία ξεκίνησε από το Παρνέλ με 10.000 φοιτητές και εκπαιδευτικούς ενώ στο Τρίνιτυ ενώθηκαν με άλλους 3.000. Λίγο πριν την ιρλανδική Βουλή η πανεκπαιδευτική πορεία ενώθηκε με μεγάλη πορεία συνταξιούχων που διαδήλωναν για την κατάσταση της δημόσιας Υγείας. Η κυβέρνηση Συνασπισμού της Ιρλανδίας απάντησε με έντονη καταστολή από την έφιππη αστυνομία.
► Από τις 17-21 Σεπτέμβρη έγινε στο Μάλμε της Σουηδίας το 5ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ με κορυφαίο γεγονός την κεντρική διαδήλωση όπου συμμετείχαν πάνω από 15000 άνθρωποι από όλη την Ευρώπη διαδηλώνοντας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και στον ρατσισμό. Αποφασίστηκαν δράσεις για το μπλοκάρισμα της συνόδου για τα 60 χρόνια του ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο, πανευρωπαϊκή καμπάνια ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε., κινητοποιήσεις για την κλιματική αλλαγή κατά τη διάρκεια της συνόδου του ΟΗΕ, πανευρωπαϊκή βδομάδα αντιρατσιστικής δράσης και κινητοποιήσεις ενάντια στη σύνοδο των G8 στη Σαρδηνία. Επίσης, έγιναν συναντήσεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς και των κινημάτων για να αντιμετωπιστεί η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, η γυναικεία καταπίεση, ο πόλεμος και ενδεχόμενες νέες συρράξεις. Επόμενο ραντεβού το 2010 στην Ινσταμπούλ.
Σύντομα διεθνή ►Μεγάλες διαδηλώσεις γίνονται τον τελευταίο καιρό στην «ήσυχη» Ισλανδία μετά την επίσημη πτώχευση του κράτους, θύμα της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Οι διαδηλώσεις που γίνονται κάθε βδομάδα με πάνω από 2.000 διαδηλωτές (αντιστοιχούν σε 75.000 στην Αθήνα) έχουν πάρει πλέον άμεσα αντικυβερνητικό και αντινεοφιλελεύθερο χαρακτήρα απαιτώντας την παραίτηση του πρωθυπουργού και προκήρυξη εκλογών. Εντυπωσιακό είναι ότι παρουσιάζεται τεράστια αύξηση της δύναμης της Αριστεράς, ενώ το κυβερνών δεξιό κόμμα, μόλις ένα χρόνο μετά την επανεκλογή του βρίσκεται τρίτο στις δημοσκοπήσεις! Στην τελευταία διαδήλωση οι διαδηλωτές έφτασαν τους 4.000 και κατέβασαν την ισλανδική σημαία από το κοινοβούλιο για να αναρτήσουν αυτήν ενός φτηνού σούπερμαρκετ! ► Νίκη για το λαϊκό κίνημα και την Αριστερά του Εκουαδόρ αποτελεί η υπερψήφιση του Συντάγματος του αριστερού προέδρου Κορέα από το 65% και πλέον του λαού της χώρας. Παρόλη την προπαγάνδα που χρησιμοποίησε η άρχουσα τάξη και η εκκλησία, ο λαός υπερψήφισε μαζικά το Σύνταγμα που προβλέπει απόσυρση της αμερικάνικης βάσης, μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος καθώς και μεγαλύτερο έλεγχο της οικονομίας από το κράτος. ► Πρόεδρος των ΗΠΑ ανακηρύχθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα με διαφορά τουλάχιστον 6% από τον ρεπουμπλικάνο Μακέιν. Είναι μια ιστορική στιγμή καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της η Αμερική (στην οποία οι μαύροι ήταν για αιώνες δούλοι και μέχρι τη δεκαετία του ’60 δεν είχαν κανένα δικαίωμα) εκλέγει μαύρο πρόεδρο. Η συμμετοχή στις εκλογές ξεπέρασε κάθε προηγούμενο εδώ και δεκαετίες, φτάνοντας το 66%. Κινητοποιήθηκαν για πρώτη φορά κοινωνικές ομάδες που βρίσκονταν στο περιθώριο της πολιτικής όπως οι μειονότητες και ιδιαίτερα οι Αφροαμερικάνοι, οι γυναίκες, η νεολαία και τα συνδικάτα. Ο κόσμος είχε σιχαθεί τον Μπους και την πολιτική των Ρεπουμπλικάνων και ήθελε μια «αλλαγή» (το προεκλογικό σύνθημα του Ομπάμα). Το αντιπολεμικό κίνημα, το οικολογικό κίνημα, τα εκατομμύρια θύματα της οικονομικής κρίσης στήριξαν τον Ομπάμα. Σε όλο τον κόσμο πολλοί πιστεύουν ότι η πολιτική των ΗΠΑ θα αλλάξει. Όμως ο Ομπάμα έχει εκφράσει φιλοπόλεμες θέσεις για το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Ιράν και το Παλαιστινιακό. Όσον αφορά την οικονομική κρίση, όλα δείχνουν ότι θα ακολουθήσει μία πολιτική που προτεραιότητα θα έχει να σωθούν τα κέρδη της αμερικανικής άρχουσας τάξης από την κρίση, παρά να στηριχθούν τα λαϊκά στρώματα. Όλοι όσοι στήριξαν τον Ομπάμα ελπίζοντας ειλικρινά στην «αλλαγή» θα χρειαστεί πλέον να αγωνιστούν και να την επιβάλλουν. Γιατί από τον Λευκό Οίκο δεν προβλέπεται να έρθει...
12
Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα
ΙΤΑΛΙΑ: ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Το “κύμα” νίκησε και συνεχίζει... Ένα συγκλονιστικό πανεκπαιδευτικό κίνημα συγκλονίζει την Ιταλία τις τελευταίες βδομάδες ενάντια σε μια αντιμεταρρύθμιση της κυβέρνησης που επιχειρεί να ισοπεδώσει τη δημόσια παιδεία. Στη χώρα όπου λίγους μήνες πριν είδαμε την εκλογική συντριβή της Αριστεράς, την επιστροφή του Μπερλουσκόνι και την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων που συμμετέχουν πλέον με πόστα στην κυβέρνηση, ένας νεολαιίστικος ξεσηκωμός που «εξαπλώνεται σαν ιός σε όλη την ιταλική κοινωνία» έφερε τα πάνω κάτω! Ο Μπερλουσκόνι νόμιζε ότι θα περάσει την ιδιωτικοποίηση της παιδείας με περίπατο. Όμως η έκταση της επίθεσης προκάλεσε το μεγάλο κίνημα αντίστασης στη Δεξιά. Η πρώτη απάντηση ήρθε από τους μαθητές με μια μέρα δράσης που κατέβασε 300.000 μαθητές σε όλες τις πλατείες της χώρας. Μια βδομάδα μετά, σε απεργία στο χώρο της εκπαίδευσης (η οποία μάλιστα στηρίχθηκε μόνο από συνδικάτα βάσης και έγινε χωρίς την κάλυψη των μεγάλων ομοσπονδιών) 2 εκατομμύρια δάσκαλοι και καθηγητές δεν πήγαν στις δουλειές τους και η διαδήλωση στη Ρώμη που έγινε υπό συνεχή βροχή συγκέντρωσε 500.000 απεργούς! Ήταν μόνο η αρχή του ανεξέλεγκτου κινήματος αντίστασης που αγκάλιασε μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Μετά από χρόνια τα ιταλικά αμφιθέατρα αδυνατούν να χωρέσουν τους φοιτητές που μαζεύονται στις συνελεύσεις και αποφασίζουν καταλήψεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις ενώ το κύμα καταλήψεων έχει εξαπλωθεί και στα σχολεία. Στις καταλήψεις συμμετέχουν συχνά οι καθηγητές, οι γονείς και οι εργαζόμενοι στα ιδρύματα. Κάθε πόλη με πανεπιστήμιο και σχολεία βλέπει κάθε τόσο τους δρόμους της να γεμίζουν από χιλιάδες διαδηλωτές σε συλλαλητήρια που συχνά γίνονται χωρίς την άδεια της αστυνομίας. Καθηγητές πανεπιστημίου οργανώνουν μαθήματα στο δρόμο τα οποία παρακολουθούν εκατοντάδες άνθρωποι. Γονείς και μαθητές πραγματοποιούν κοινές συζητήσεις σε πλατείες για το μέλλον της παιδείας. Στις μεγάλες πόλεις γίνονται συχνά συνελεύσεις σχολείων και σχολών που πλημμυρίζουν τις πλατείες. Η επόμενη μεγάλη μέρα του κινήματος ήταν η γενική απεργία που κάλεσαν αυτήν τη φορά όλες οι ομοσπονδίες στην παιδεία στις 30 Οκτώβρη. Αν και η «μεταρρύθμιση» είχε ψηφιστεί στη Γερουσία, η συμμετοχή έφτασε στο ποσοστό ρεκόρ 90% και στις διαδηλώσεις συμμετείχαν πάνω από 1,5 εκατομμύριο απεργοί και νεολαίοι. Ήταν η κορυφαία (μέχρι την επόμενη…) στιγμή του κινήματος, ένας πραγματικός σεισμός σε όλη την Ιταλία όπου εκφράστηκε η οργή των νέων αλλά και δεκάδων χιλιάδων νέων ανασφάλιστων κυρίως, εργατών ενάντια στην κυβέρνηση. Η «μεταρρύθμιση» Τζελμίνι και ο νόμος 133 αποτελούν μια σαρωτική επίθεση στη δημόσια παιδεία. Μειώνει τα κονδύλια κατά 10 δισ. ευρώ και περικόπτει 140.000 θέσεις διδασκόντων και εργαζομένων στην εκπαίδευση. Μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε ιδρύματα ιδιωτικού δικαίου. Επιδιώκει την σκληρή πειθάρχιση των μαθητών με την αξιολόγηση της «συμπεριφοράς» των μαθητών ως κριτήριο για προβιβασμό στην επόμενη τάξη και την επαναφορά της ποδιάς. Στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση μειώνονται δραστικά τα προγράμματα στήριξης των μαθητών, στον φτωχό Νότο ολόκληρα σχολεία αναμένεται να κλείσουν. Χαρακτηριστικά, στα δημοτικά καθιερώνεται πλέον ο ένας δάσκαλος ανά τάξη και καταργούνται τα ολοήμερα σχολεία.
Ο Μπερλουσκόνι, εγκατέλειψε τις ειρωνείες («είναι κρίμα να κοροϊδεύει τόσα παιδιά η Αριστερά») και ανακοίνωσε στις αρχές Νοέμβρη ότι «παγώνει» τη μεταρρύθμιση! Τα ακροδεξιά κόμματα (αφού είδαν τις διάφορες ιταλικές φασιστο-ομάδες να πετιούνται έξω από τις διαδηλώσεις και τους φοιτητές να φωνάζουν αντιρατσιστικά-αντιφασιστικά συνθήματα σε κάθε πορεία τους) ζήτησαν να μην οξυνθεί άλλο η σύγκρουση με τους φοιτητές. Ο ξεσηκωμός έφερε μια πρώτη νίκη απέναντι στον «οδοστρωτήρα» Μπερλουσκόνι, ανέτρεψε το σκηνικό στην Ιταλία και -το σημαντικότερο- οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται. Ούτε η υποχώρηση της κυβέρνησης, ούτε οι απειλές για ένοπλη αστυνομία στα πανεπιστήμια και μαζικές συλλήψεις αγωνιστών (δεν λείπουν και οι κυβερνητικοί που λένε «να μην τους στείλουμε στις φυλακές γιατί θα βγουν, να τους στείλουμε στα νοσοκομεία»!) δεν έχει σταματήσει τους φοιτητές και τους μαθητές που (δια)δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν μέχρι την πλήρη κατάργηση της «μεταρρύθμισης Τζελμίνι». Το κίνημα παραμένει στους δρόμους. Η 7 Νοέμβρη, πανεθνική μέρα δράσης των φοιτητών περιλάμβανε διαδηλώσεις, καταλήψεις σταθμών και κλεισίματα δρόμων σε πάνω από 20 πόλεις της Ιταλίας, με τις διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων σε Ρώμη και Νάπολι να ξεχωρίζουν. Το επόμενο μεγάλο ραντεβού είναι η νέα γενική απεργία των συνδικάτων της εκπαίδευσης στις 14 Νοέμβρη, στην οποία καλούν και τα κατειλημμένα πανεπιστήμια και αναμένεται να σηκώσει και πάλι την Ιταλία στο πόδι. Η μάχη συνεχίζεται... Πάνος Πέτρου
νοέμβρης 2008
13
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ! “Δεν θα πληρώσουμε εμείς για τη δική σας κρίση!”
Από τις σχολές σε κατάληψη του Πανεπιστήμιου La Sapienza της Ρώμης, από τα κινητοποιούμενα Πανεπιστήμια: Προς τις κινητοποιούμενες σχολές, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες των προπτυχιακών σπουδών και των σπουδών για Διδακτορικό και τους επισφαλείς ερευνητές. “Δεν θα πληρώσουμε εμείς για τη δική σας κρίση,” μ’ αυτό το σύνθημα ξεκινήσαμε πριν λίγες βδομάδες τις διαμαρτυρίες μας στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης. Ένα σύνθημα απλό, αλλά ταυτόχρονα άμεσο: η παγκόσμια κρίση είναι η κρίση του ίδιου του καπιταλισμού, της οικονομικής και κτηματομεσιτικής κερδοσκοπίας, ενός συστήματος δίχως κανόνες ή δικαιοσύνη, των αδίστακτων επιχειρήσεων και των μάνατζερ τους. Η κρίση αυτή δεν μπορεί να πέσει πάνω στις πλάτες της εκπαίδευσης, από το σχολείο ως το πανεπιστήμιο, της υγείας ή γενικώς των φορολογούμενων. Το σλόγκαν έγινε παντού ξακουστό, διαδιδόμενο γρήγορα από στόμα σε στόμα, από πόλη σε πόλη. Από τους φοιτητές ως τους επισφαλείς εργαζόμενους, από τον κόσμο της εργασίας ως τον κόσμο της έρευνας, κανένας δεν θέλει να πληρώσει για την κρίση, κανένας δεν θέλει να εθνικοποιηθούν οι ζημιές, όταν για χρόνια ο πλούτος κατανέμονταν μεταξύ λίγων, πολύ λίγων. (...) Κι είναι ακριβώς η μετάδοση αυτού του ζητήματος που γινόταν τις βδομάδες αυτές, καθώς κι ο αντίστοιχος πολλαπλασιασμός των κινητοποιήσεων στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις πόλεις, το γεγονός που δήθεν προκάλεσε τον φόβο. Ως γνωστόν όμως, το φοβισμένο σκυλί γαβγίζει. Παρόμοια, η αντίδραση του Πρόεδρου Μπερλουσκόνι δεν ήθελε να περιμένει: “η αστυνομία θα πατάξει τις καταλήψεις των πανεπιστήμιων και των σχολείων,” “θα απαλλαγούμε, έτσι, από τη βία στη χώρα μας.” Μόνο που ταυτόχρονα, χθες, δήλωνε ο Μπερλουσκόνι ότι θέλει να αυξήσει την οικονομική βοήθεια προς τις τράπεζες κι ότι θέλει το κράτος κι ο δημόσιος προϋπολογισμός να
αποτελέσουν τις ύστατες εγγυήσεις των τραπεζιτικών δανεισμών: με λίγα λόγια, αφενός περικοπές στην εκπαίδευση, λιγότεροι πόροι προς τους φοιτητές, περικοπές στην υγεία, κι αφετέρου δημόσιο χρήμα προς τις τράπεζες και τον ιδιωτικό τομέα. Αναρωτιόμαστε τότε πού βλέπει κανείς τη βία: είναι η κατάληψη μια βίαια πράξη ή μήπως ασκεί βία η ίδια η κυβέρνηση που επιβάλλει το νόμο 133 και το διάταγμα (της) Gelmini κι αρνείται την οποιαδήποτε κοινοβουλευτική συζήτηση; Είναι βίαιοι όσοι διαφωνούν ή αυτός που θέλει να τους καταπνίξει με την αστυνομική δύναμη; Είναι βίαιοι αυτοί που κινητοποιούνται για να υπερασπισθούν το δημόσιο πανεπιστήμιο και σχολείο ή αυτός που θέλει να τα πουλήσει όλα για να ευνοηθούν τα οικονομικά συμφέροντα των λίγων; Μας λένε ότι το μόνο που ξέρουμε είναι να λέμε όχι, ότι δεν έχουμε καμία πρόταση. Τίποτε δεν είναι πιο λάθος (...) διαφωνούμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να σπουδάζουμε ή να κάνουμε έρευνα. Πολλά πράγματα στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο πρέπει να αλλάξουν, αλλά ένα είναι βέβαιο, οι αλλαγές δεν θα περάσουν μέσω περικοπών της δημόσιας χρηματοδότησης. Να αλλάξουμε το πανεπιστήμιο σημαίνει να αυξηθούν οι πόροι, να στηριχθεί η έρευνα, να πιστοποιηθούν οι εκπαιδευτικές διαδικασίες, να εξασφαλισθεί η κινητικότητα (από τις σπουδές ως την έρευνα, από την έρευνα ως τη μονιμοποίηση σε θέσεις διδακτικού προσωπικού). Αντίθετα, οι περικοπές έχουν μόνο ένα σκοπό: να μετασχηματίσουν τα πανεπιστήμια σε ιδιωτικά ιδρύματα, να θεσπίσουν το τέλος του δημόσιου πανεπιστήμιου. (...) Αλλά σήμερα, από τις κινητοποιήσεις του Πανεπιστήμιου La Sapienza της Ρώμης κι από όλες τις σχολές σε κατάληψη, δηλώνουμε ότι δεν φοβούμαστε κι ούτε βέβαια σκοπεύουμε να κάνουμε πίσω. Αντίθετα, η πρόθεσή μας είναι να κάνουμε την κυβέρνηση να υποχωρήσει: δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε αν δεν αποσυρθούν ο νόμος 133 και το διάταγμα Gelmini! Κι αυτή τη φορά θέλουμε να προχωρήσουμε ως το τέλος, δεν θέλουμε να χάσουμε, δεν θέλουμε να υποκύψουμε μπροστά σ’ αυτή την αλαζονική συμπεριφορά της κυβέρνησης. Για το λόγο αυτό, καλούμε όλες τις σχολές της χώρας που βρίσκονται σε κατάληψη να κάνουν το ίδιο πράγμα: αν η κυβέρνηση θέλει να καταστείλει τις καταλήψεις, ε τότε κι άλλα χίλια σχολεία και σχολές ας καταληφθούν! Όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες δείχνουν μια δυνατή, εξαιρετική και πλούσια κινητοποίηση. Ένα νέο κύμα, ένα έκρυθμο κύμα που δεν σκοπεύει να σταματήσει, αλλά αντίθετα επιθυμεί να νικήσει. Πρέπει να μεγεθύνουμε αυτό το κύμα, να διευρύνουμε την επιθυμία για αγώνες. Μας θέλουν ηλίθιους και παθητικούς, αλλά όμως είμαστε έξυπνοι και βρισκόμαστε σε δράση και κίνηση. Το δικό μας κύμα θα πάει μακριά!
14
Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα
Α Μ Ω Ρ ΑΦΙΕ
35 χρόνια από την
Τα γεγονότα
Μετά το πραξικόπημα του 1967, με την τρομοκρατία και την καταστολή η χούντα είχε κυριολεκτικά βάλει τη χώρα «στο γύψο». Χωρίς καμιά συνδικαλιστική και πολιτική ελευθερία, και με πολλούς αγωνιστές της στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, το επίπεδο ζωής της εργατικής τάξης χειροτέρευε διαρκώς. Στις πλάτες των εργαζομένων, οι καπιταλιστές έκαναν πάρτι κερδών. Αλλά οι βιομήχανοι και οι δυνάμεις ασφαλείας ήταν και τα μόνα στηρίγματα της χούντας, το καθεστώς των στρατιωτικών ποτέ δεν απέκτησε μαζική υποστήριξη. Το 1972-73 ξέσπασαν μικρές απεργίες που ήταν οι πρώτες εκφράσεις της λαϊκής οργής ενάντια στη δικτατορία. Στη νεολαία, η χούντα αντιμετώπιζε μεγαλύτερα προβλήματα. Κάθε προσπάθεια να δημιουργηθούν φασιστικά σώματα νεολαίας καθώς και οι εθνικιστικές φιέστες και οι ιδέες του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» σκόνταφταν στην απέχθεια των νέων. Από το 1970, η οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει και η αυξανόμενη λαϊκή οργή δημιουργούσαν ένα κλίμα που μύριζε μπαρούτι. Οι καπιταλιστές, για να αποφύγουν τα χειρότερα, επέλεξαν τη λύση της «φιλελευθεροποίησης» της δικτατορίας, και τις συνομιλίες μεταξύ χούντας και πολιτικών κομμάτων, για να οργανωθεί μια «ομαλή μετάβαση» σε μια στρατοκρατούμενη «δημοκρατία», χωρίς περιπέτειες για τους ίδιους. Όμως η δράση του κινήματος θα τινάξει τα σχέδιά τους στον αέρα. Στις σχολές, η «φιλελευθεροποίηση» μεταφράζεται σε φοιτητικές εκλογές. Η διαδικασία που στήνεται είναι χαρακτηριστική της «δημοκρατίας» στην οποία ήθελαν να οδηγήσουν οι καπιταλιστές. Τρομοκρατία και νοθεία προκειμένου να εκλεγούν άνθρωποι της χούντας. Είναι η πρώτη αφορμή για να ξεσπάσει το φοιτητικό αντιδικτατορικό κίνημα. Δημοκράτες φοιτητές αποσύρονται από τη διαδικασία καταγγέλοντάς την, σε πολλές σχολές οι φοιτητές πετάνε έξω ασφαλίτες και δεξιούς τραμπούκους. Το επόμενο διάστημα τα πανεπιστήμια καταλαμβάνονται από ένα «πυρετό» συζητήσεων και συνελεύσεων. Ορόσημο αποτελούν οι δύο καταλήψεις της Νομικής (21 Φλεβάρη και 20 Μάρτη). Οι φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο στη Σόλωνος, εμφανίζονται αντιδικτατορικά πανό και συνθήματα από την ιστορική ταράτσα. Χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνεται γύρω από το πολιορκημένο κτίριο να συμπαρασταθεί στους φοιτητές. Παρά τη βίαιη καταστολή και των δύο καταλήψεων, ήταν η πρώτη φορά που έσπαγε το κλίμα τρομοκρατίας και εκδηλωνόταν το μίσος του κόσμου για το καθεστώς, ήταν η αρχή της ανοιχτής αντίστασης.
Η
Παρά τις αντιδράσεις του καθεστώτος, που στέλνει στο στρατό αναγκαστικά τους πιο «καταξιωμένους» συνδικαλιστές, η έκρηξη είναι αναπόφευκτη και θα έρθει λίγους μήνες μετά… Στις 14 Νοέμβρη, φοιτητές σε συνέλευση της Νομικής μαθαίνουν ότι η αστυνομία κυκλώνει τη συνέλευση του Πολυτεχνείου. Αποφασίζουν να διακόψουν τη συνέλευσή τους, κατευθύνονται στο κτίριο της Πατησίων με πορεία, πολλοί από αυτούς σπάνε τον αστυνομικό κλοιό και μπαίνουν στο κτίριο. Οι υπόλοιποι αρχίζουν «κλεφτοπόλεμο» με την αστυνομία στα γύρω στενά. Η κατάληψη είναι γεγονός και μέχρι το βράδυ 20.000 κόσμου έχει συγκεντρωθεί έξω από το Πολυτεχνείο. Τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ γεμίζουν επαναστατικά συνθήματα, τα αυτοκίνητα και οι πεζοί δέχονται χιλιάδες χειρόγραφες προκηρύξεις, αντιχουντικά συνθήματα συνεπαίρνουν τους διαδηλωτές: «Κάτω η χούντα», «Θάνατος στο φασισμό», «Λαέ πεινάς γιατί δε τους κρεμάς», «Συμπαράσταση λαέ, επανάσταση λαέ»… Την Πέμπτη 15 Νοέμβρη την παλιά, ορισμένη, Συντονιστική Επιτροπή αντικαθιστά νέα, εκλεγμένη αυτή τη φορά,με πλειοψηφία της επαναστατικής Αριστεράς. Οργανώνεται ο ραδιοφωνικός σταθμός, μηχανισμός για την μαζική εκτύπωση προκηρύξεων, εστιατόριο, νοσοκομείο και οχυρώνεται το κτίριο. Την Παρασκευή η κατάληψη παίρνει διαστάσεις ανοιχτής εξέγερσης. Τα γιαπιά και τα εργοστάσια ερημώνουν, οι δρόμοι της Αθήνας πλημμυρίζουν από 300.000 φοιτητές και εργάτες που διαδηλώνουν ενάντια στη χούντα. Το καθεστώς πανικόβλητο αποφασίζει να παίξει το χαρτί της καταστολής. Ο στρατός κατεβαίνει στους δρόμους, νύχτα προς ξημερώματα της 17 Νοέμβρη τα τανκς εισβάλλουν στο Πολυτεχνείο. Όλη η Αθήνα μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Οι οδομαχίες θα κρατήσουν μέχρι το βράδυ του Σαββάτου με δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Παρά την καταστολή, η χούντα έχει δεχθεί θανατηφόρο πλήγμα και λίγους μήνες μετά καταρρέει…
κοινωνική προέλευση των φοιτητών έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να μπουν μπροστά στη σύγκρουση με τη χούντα. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, οι ανάγκες των καπιταλιστών για εξειδικευμένο και μορφωμένο εργατικό δυναμικό είχαν μαζικοποιήσει τις σχολές. Πλέον, οι φοιτητές προέρχονταν κυρίως από τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, και μετέφεραν στο πανεπιστήμιο την αγανάκτηση αυτού του κόσμου. Ο αριθμός των φοιτητών πολλαπλασιάστηκε μετατρέποντας τις σχολές σε χώρους μαζικών συλλογικών διαδικασιών. Παράλληλα, στα πανεπιστήμια, χώροι παραδοσιακά ιδεολογικοί, οι αναζητήσεις και η πολιτική συζήτηση έβρισκαν πολύ πιο πρόσφορο έδαφος και μπορούσαν να αναπτυχθούν πιο ελεύθερα απ’ ότι στους χώρους δουλειάς όπου η απαγόρευση του συνδικαλισμού και η σκληρή πειθαρχία που επιβλήθηκε ασφυκτικά από την Ασφάλεια ήταν πολύ πιο αμείλικτη. Οι φοιτητές είχαν τον ελεύθερο χρόνο και παράλληλα δε ρίσκαραν το μεροκάματό τους για να βγουν σε ανοιχτή πολιτική δράση. Σε αυτό το «γόνιμο» έδαφος, μπόρεσαν να αναπτυχθούν τα μηνύματα του παγκόσμιου Μάη του ’68. Και αυτό ήταν ένα γεγονός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη αριστερών ιδεών στη νεολαία. Το παγκόσμιο νεολαιίστικο κίνημα συμπαράστασης στους Βιετκόγκ, η εξέγερση φοιτητών-εργατών στη Γαλλία, ο ηρωικός θάνατος του Τσε Γκεβάρα, το ανεξέλεγκτο φοιτητικό κίνημα στη γειτονική Ιταλία, βρίσκονταν στο επίκεντρο των συζητήσεων στις σχολές και έφερναν τον διεθνή άνεμο εξέγερσης και στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες του Τσε στα φοιτητικά δωμάτια, οι αυθόρμητες διαδηλώσεις μετά από προβολές ταινιών, όπως το «φράουλες και αίμα» ή το «γούντστοκ» είναι χαρακτηριστικές.. Παράλληλα, νέοι αγωνιστές έστρεφαν το ενδιαφέρον τους στα βιβλία του Μαρξ, του Λένιν, του Τρότσκι, ανακάλυπταν τις επαναστατικές ιδέες.
νοέμβρης 2008
15
εξέγερση του Πολυτεχνείου Η δράση των εργατών Η εξέγερση του Πολυτεχνείου προβάλλεται ως μία φοιτητική- νεανική επανάσταση, στην οποία οι φοιτητές συγκρούστηκαν με τη δικτατορία και κατόρθωσαν να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό μόνοι τους. Σίγουρα το φοιτητικό κίνημα αποτέλεσε τον καταλύτη γι αυτόν τον αγώνα, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια συμβολή της εργατικής τάξης. Είναι χαρακτηριστικό το πόρισμα της Συγκλήτου για τα γεγονότα, όπου αναφέρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συγκεντρωμένων ήταν «πρόσωπα διαφόρων κατηγοριών, ξένα προς το Πολυτεχνείο». Το Πολυτεχνείο έφτασε στις διαστάσεις της εξέγερσης μέσα από την ενεργοποίηση και τη δράση της εργατικής τάξης. Αυτή ήταν η δύναμη που μαζικοποίησε τον αγώνα, που στήριξε τις πρωτοφανείς σε έκταση και ηρωισμό συγκρούσεις (πάνω από τους μισούς νεκρούς και τραυματίες ήταν εργάτες), που άλλαξε την πορεία των εξελίξεων. Η δράση της εργατικής τάξης ξεκινά από την πρώτη νύχτα της κατάληψης, όπου εκατοντάδες εργάτες βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο. Εκεί οργανώνουν την Εργατική Συνέλευση, η οποία σαν βασικό της καθήκον έβαλε την απεύθυνση στα εργοστάσια και στα γιαπιά. Η ανταπόκριση των εργατών ήταν άμεση και η παρουσία τους χώρο του Πολυτεχνείου έγινε αισθητή την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου και κορυφώθηκε την Παρασκευή 17. Η Αθήνα είχε νεκρώσει! Στην εργατική συνέλευση στις 16 Νοέμβρη διακηρύχτηκε πως ο αγώνας αγκαλιάζει όλο το λαό και είναι ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία, στα ξένα και ντόπια μονοπώλια που τη γέννησαν και τη στηρίζουν. Το απόγευμα της Παρασκευής, 17 Νοεμβρίου, πραγματοποιείται η τελευταία εργατική συνέλευση με τεράστια συμμετοχή στην οποία η εργατική επιτροπή κινητοποίησης προτείνει: α. τη δημιουργία εργατικών επιτροπών πάλης στο γιαπί, στο εργοστάσιο, στη συνοικία για να μεταφέρουν παντού το μήνυμα του αγώνα, κατεβάζοντας όλο το λαό στους δρόμους και β. οι εργατικές επιτροπές πάλης να προπαγανδίσουν και να οργανώσουν το κατέβασμα των εργαζο-
μένων σε γενική απεργία διαρκείας με οικονομικά και πολιτικά αιτήματα: 1) αύξηση 50% μισθών και συντάξεων,2) να αντικατασταθεί η διορισμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ από καινούρια εκλεγμένη από τους εργάτες διοίκηση, 3) διώξιμο της χούντας, 4) άμεση διάλυση των αμερικάνικων βάσεων στην Ελλάδα και 5) να σταματήσει το άρπαγμα της γης από τα ξένα και ντόπια μονοπώλια. Το σύνθημα της γενικής απεργίας είχε τεράστια απήχηση και κατέβασε στους δρόμους χιλιάδες εργάτες. Έκανε ξεκάθαρο ότι μόνο οι δυναμικοί, αποφασιστικοί αγώνες μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα: «Πώς μπορεί να πέσει η χούντα;». Αυτή η δύναμη που έχουν οι εργάτες παραλύοντας όλη την οικονομία, να ανατρέπουν καθεστώτα και πολιτικές, πρέπει να γίνει παράδειγμα και στους σημερινούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας.
Ο ρόλος της επαναστατικής Αριστεράς Ο χαρακτήρας εξέγερσης που πήρε το Πολυτεχνείο, η μαζική συμμετοχή των εργατών σε αυτήν, οι ανατροπές που πέτυχε στη Μεταπολίτευση δεν ήταν αυτονόητα. Χρειάστηκε να δοθούν πολιτικές μάχες μέσα στην κατάληψη και το κίνημα συνολικότερα. Σήμερα, απόψεις μέσα στην Αριστερά είτε υποβαθμίζουν τη σημασία της ύπαρξης και της σύγκρουσης διαφορετικών πολιτικών απόψεων μέσα στο κίνημα παρουσιάζοντας μια εξέγερση που «ξεπέρασε» τις διαφωνίες, είτε διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και τις τότε θέσεις τους, διεκδικώντας την εξέγερση ως αποκλειστικά «δική τους». Όμως οι εξελίξεις καθορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από την πάλη που έδωσαν οι αγωνιστές της επαναστατικής Αριστεράς ενάντια στις απόψεις των δύο μεγάλων κομμάτων της Αριστεράς, του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού (πολιτικός χώρος από όπου προήλθε και ο Συνασπισμός). Το ΚΚΕ εσ. καλούσε σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με όλα τα κόμματα, από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά (που συνομιλούσαν με τη χούντα) ενώ και το ΚΚΕ δήλωνε τότε πως «κόμμα πατριωτικό, είναι πρόθυμο να συνεργαστεί με όλα τα αντιδικτατορικά κόμματα με βάση ένα μίνιμουμ πρόγραμμα». Αυτή τους η άποψη, ότι η αλλαγή δεν θα έρθει από τα κάτω, καθόρισε τη
δράση και τις επιλογές τους μέσα στην εξέγερση. Η εισβολή των φοιτητών στο περικυκλωμένο ΕΜΠ την Πέμπτη 14 Νοέμβρη αντιμετωπίστηκε αρνητικά από την Αντι-ΕΦΕΕ (ΚΚΕ) και τον Ρήγα (ΚΚΕ εσ.). Για να γίνει η κατάληψη γεγονός χρειάστηκε επαναστάτες φοιτητές να αντιπαρατεθούν στις πιέσεις για αποχώρηση που έβαζαν οι δύο παρατάξεις, οι οποίες μάλιστα εγκατέλειψαν προς στιγμή το κτίριο. (το φύλλο 8 της εφημερίδας «Πανσπουδαστική» της Αντι-ΕΦΕΕ έφτασε στο σημείο τότε να χαρακτηρίσει τους 500 αγωνιστές που ξεκίνησαν την κατάληψη «πράκτορες της CIA»). Αναγκάστηκαν να επιστρέψουν το ίδιο βράδυ όταν στο Πολυτεχνείο είχαν ήδη συγκεντρωθεί 20.000 άτομα. Ακόμα και τότε, προσπαθούν να περιορίσουν την κατάληψη σε φοιτητικά αιτήματα, σβήνοντας από τους τοίχους τα «λαθεμένα» συνθήματα, όπως «κάτω το κεφάλαιο», «γενική απεργία»! Ήθελαν με κάθε τρόπο να αποτραπεί η πολιτικοποίηση του αγώνα. Αντίθετα, οι μικρές τότε ομάδες της επαναστατικής Αριστεράς προσπάθησαν να μετατρέψουν την οργή του κόσμου σε σύγκρουση με τη δικτατορία. Την Παρασκευή επανέρχονται οι προτάσεις «απαγκίστρωσης» από το Πολυτεχνείο και «νικηφόρας υποχώρησης». Στις γενικές συνελεύσεις η πρόταση καταψηφίζεται και την παλιά ορισμένη Συντονιστική Επιτροπή αντικαθιστά νέα, εκλεγμένη αυτή τη φορά, στην οποία την πλειοψηφία κερδίζει η επαναστατική Αριστερά που οργανώνει την κλιμάκωση του αγώνα. Ακόμα και η Εργατική Συνέλευση αντιμετωπίζει την εχθρότητα της ΑντιΕΦΕΕ και του Ρήγα που δεν αναγνωρίζουν τους εκλεγμένους εκπροσώπους των εργαζομένων και εμποδίζουν την τύπωση των καλεσμάτων και των διακηρύξεών της. Το βάρος της οργάνωσης και της στήριξης της Εργατικής Συνέλευσης, του «απλώματος» του αγώνα σε εργατικούς χώρους, σήκωσαν οι αγωνιστές της επαναστατικής Αριστεράς. Στηρίζοντας τις εργατικές-φοιτητικές επιτροπές που σηκώνουν στο πόδι εργοστάσια και γιαπιά, ρίχνοντας τα συνθήματα «Γενική Απεργία», «Κάτω η Χούντα-Κάτω το Κεφάλαιο», «Επανάσταση Λαέ» διευκολύνουν το φοιτητικό κίνημα να εξελιχθεί σε πανεργατικό ξεσηκωμό.
16
Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
35 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου Δικαιωθηκε ο νοεμβρησ;
3 5 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και βλέποντας τις σημερινές εξελίξεις με τις επιθέσεις της κυβέρνησης στην παιδεία, στην εργασία, στα δικαιώματά μας αλλά και υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης πολλοί αναρωτιούνται: δικαιώθηκε το σύνθημα των αγωνιστών για ψωμί, παιδεία, ελευθερία; Πόσο η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρη και αναγκαία σήμερα; Πώς μπορεί να δικαιώθηκε όταν υπάρχει η Ελλάδα της ανασφάλιστης γενιάς των 400-500€, της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, των μαζικών απολύσεων, φαινόμενα τα οποία κυριαρχούν στις μέρες μας; Το Πολυτεχνείο αποτελεί σημείο αναφοράς των αγώνων για την ανατροπή των αντιλήψεων και των πολιτικών που στρέφονται ενάντια στα δικαιώματά μας. Στον τομέα της παιδείας ο λαός αγωνίστηκε για δημόσια δωρεάν παιδεία, ελεύθερη έκφραση. Αντί αυτού, σήμερα δημόσια παιδεία δεν υπάρχει αφού αποτελεί πλεόν εμπορικό προϊόν. Το αυτονόητο γίνεται ζητούμενο και ο νόμος-πλαίσιο απαξιώνει την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Φοιτητές, μαθητές, καθηγητές απαιτούν αύξηση των κονδυλίων και αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Με την κατάργηση του ασύλου που προβλέπει ο νόμος-πλαίσιο, με την τοποθέτηση καμερών, με την απονέκρωση συλλογικών διαδικασιών, με την άσκηση βίας στους διαδηλωτές, η έννοια της δημοκρατίας χάνει την ουσία της και δεν δικαιώνονται οι αγώνες της γενιάς του Πολυτεχνείου. Στον αγώνα μας για το ασφαλιστικό, κατά των ιδιωτικοποιήσεων, κατά του νόμουπλαίσιο, πρέπει κρατήσουμε την μαχητικότητα, την αποφασιστικότητα, και την εμπιστοσύνη στην δύναμη του κόσμου να πετυχαίνει νίκες με τους αγώνες του.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΦΛΣ Αθήνας: Λένια Αμοιρίδου, Κατερίνα Ντελίκου, Ελένη Πελέκη
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ Οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα και οι Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα θεωρούμε ότι τα συμπεράσματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου πρέπει να συζητηθούν από κάθε νέο αγωνιστή, να γίνουν «οδηγός» για τη δράση του νεολαιίστικου κινήματος σήμερα σε σχολεία και σχολές, και γι’ αυτό οργανώνουμε εκδηλώσεις σε αρκετές πόλεις. Επίσης θέλουμε στις διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου να κατέβουν φέτος χιλιάδες νέοι και εργαζόμενοι στο δρόμο, να απαιτήσουμε όλοι μαζί να μην πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα της δικιάς τους κρίσης. Με τις απεργίες, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις παλεύουμε για καλύτερες συνθήκες ζωής σήμερα, αλλά και για να αλλάξουμε τον κόσμο. Τον Νοέμβρη του ‘73, η επικράτηση της επαναστατικής πολιτικής μέσα στο κίνημα ήταν καθοριστική στο να μετατραπεί η συσσωρευμένη οργή των «από κάτω» σε γενικευμένη εξέγερση. Σήμερα, η ισχυροποίηση αυτής της πολιτικής μέσα στο κίνημα παραμένει καθοριστική για να μπορέσουμε να πετύχουμε νίκες, αλλά και για να βαδίσουμε μέχρι το τέρμα τον δρόμο που άνοιξε ο Νοέμβρης, αυτόν της πάλης για την ανατροπή του συστήματος, της πάλης για μια άλλη κοινωνία.
Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων: ΑΘΗΝΑ: Κυριακή 16/11, 5 μ.μ., Πολυτεχνείο Ομιλητές: Ν. Βαλαβάνη, Αντ. Νταβανέλλος, Δ. Κωσταράκος
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: Δευτέρα 17/11, 3 μ.μ., πλ. Κλαυθμώνος ΘΕΣΣ/ΝΙΚΗ: Σάββατο 15/11, 6 μ.μ., Πολυτεχνείο Διαδήλωση: Δευτέρα 17/11, 4 μ.μ., Πολυτεχνείο ΚΟΖΑΝΗ: Σάββατο 15/11, 6.30 μ.μ., Εργατικό Κέντρο Διαδήλωση: Δευτέρα 17/11, 12 μ., κεντρική πλατεία ΗΡΑΚΛΕΙΟ: Σάββατο 15/11, 7 μ.μ., Πολιτ. Κέντρο, Ανάληψη Διαδήλωση: Δευτέρα 17/11, 6 μ.μ., Λιοντάρια ΠΑΤΡΑ: Παρασκευή 14/11, 7 μ.μ., Αθ. Διάκου 29Α Διαδήλωση: Δευτέρα 17/11, 6 μ.μ., Παράρτημα