‘Als uit de klinische proeven blijkt dat het vaccin doet wat we verwachten, komt een droom uit. Het betekent dat kankerpatiënten met één of twee vaccinaties voor de rest van hun leven gegarandeerd tumorvrij zullen zijn’ klein om de tumor aan te pakken. Na het weghalen van de tumor uit de patiënt, isoleren we de dendritische cellen. Die worden nadien weer ingespoten in de kankervrije patiënt. De cellen hebben een soort van geheugenrespons zodat ze klaar zijn om aan te vallen mocht de tumor ooit terugkomen. Het resultaat is een vaccin gebaseerd op lichaamseigen, nietgemanipuleerde cellen. Als uit de klinische proeven blijkt dat het vaccin doet wat we verwachten, komt een droom uit. Het betekent dat kankerpatiënten met met één of twee vaccinaties voor de rest van hun leven gegarandeerd tumorvrij zullen zijn. Dat is dus het verschil tussen beide: bij CAR-T-celtherapie worden de T-cellen genetisch gemodificeerd. Bij het celvaccin waar ik aan werk, werken we met dendritische cellen en daar komt geen modificatie aan te pas.’ Wanneer komt je vaccin op de markt? ‘Er is nog minstens twee jaar labo-onderzoek nodig. Daarna volgen jaren van klinische proeven. Het duurt bijgevolg nog zeker tien jaar vooraleer het lichaamseigen vaccin op de markt komt.’ Wat is voor jou de grootste uitdaging in het boeken van successen? ‘Naast het wetenschappelijke aspect, is het zoeken naar fondsen die we nodig hebben voor het voeren van ons onderzoek één van de grootste uitdagingen. De technologieën die bestaan worden hoe langer hoe beter, maar kosten altijd maar meer en meer geld en er is steeds meer competitie. Dat is op zich een goed teken, want dat wil zeggen dat er meer wetenschappers mee bezig zijn. Sommige onderzoekers pleiten voor een basisfinanciering voor onderzoek. Wat al een heel groot probleem zou oplossen. In mijn domein is dit 60
SAMENLEVEN EN WERK
moeilijker want deze basisfinanciering zal nooit voldoende zijn voor het soort experimenten dat wij uitvoeren. Voor een wetenschapper in de humane wetenschappen zal dat zeker een redding zijn, maar niet per se voor iemand die met wetenschap en technologie bezig is. Maar mochten onderzoekers in Vlaanderen die basisfinanciering krijgen, gaan we meer van onze tijd in de wetenschap kunnen steken in plaats van het zoeken naar financiering. Momenteel spendeer ik een vierde van mijn tijd aan het zoeken naar geld. We hebben recent het ‘Fonds Yamina Krossa’ opgericht. Wie ons onderzoek financieel wil steunen, kan dat via die weg doen. ’ Is het moeilijk om klinische partners te vinden? En helpt het behalen van internationale prijzen hierbij? ‘Dat is vrij persoonlijk. In mijn geval is dat niet zo moeilijk. Ik werk met enkele artsen nauw samen op verschillende specialisaties, zoals huidkanker en borstkanker. Veel mensen staan hiervoor open. Je moet wel weten wie je aanspreekt en kijken naar mensen die al bezig zijn met immunotherapie en niet naar de generatie die wat meer gesloten is naar het uitproberen van nieuwe therapieën. Dat ik recent enkele prijzen en eervolle vermeldingen heb ontvangen, maakt zeker een verschil. Het eerste wat je altijd doet als je een aanvraag krijgt tot samenwerking, is de persoon in kwestie even googelen en het is uiteraard makkelijker als er een aantal prijzen achter je naam staan. Maar het hangt ook van je persoonlijkheid af. Ik stap heel snel bij de mensen binnen en dring dan aan tot ze bijna geen nee meer kunnen zeggen.’