OP AVONTUUR
27
het rallyschild aan de achterzijde: dat was op het puntige achterwerk van de Radar namelijk onmogelijk zonder de kentekenplaat, de achterverlichting of beide tegelijk te bedekken. De staat van het voertuig blijft ondergeschikt aan de capaciteiten van chauffeur en navigator. Zij behoeven gelukkig niet te worden beoordeeld, anders zou Marcel direct zijn afgekeurd: te lang om onder het dakje te passen, te bijziend voor het lezen van kaarten, te hardhorend om te luisteren en te snel afgeleid om ook maar een idee te hebben van tijd, plaats en persoon. Zelfs verdwalen in het hotel bleek prima te doen. Dat gaf niks volgens Willem, want hoewel alles draait om het winnen, is het tijdig aanschuiven aan de avondborrel minstens zo belangrijk. Hardhorendheid is bovendien een zegen als de kamergenoot een lichte neiging heeft tot zwaar snurken. Milde ontberingen Rijden met twee goedgekeurde ruitenwissers die zelfs af en toe de ruit raken is een feest. Als de navigator ze tenminste bedient, want de illustere ontwerper en naamgever van de Radar (M. Robert Radar, Belgisch concessionaris die zichzelf met zijn 1m58 als de maat der dingen zag) had bedacht dat twee niet-gesynchroniseerde ruitenwissermotoren de beste oplossing waren voor het zichtprobleem. Als links naar beneden gaat, kruipt rechts net omhoog, en even later is het andersom, als links tenminste niet blijft hangen achter de sterke kromming van de DS-achterruit met ingeboorde (!) gaa tjes voor de asjes. Elke anderhalve minuut is er een kans om de installatie te stoppen in de juiste stand. En een zelfstempelaar of bordje te missen tijdens de felicitaties voor weer een voortreffelijk uitgevoerde technische handeling. Het aan- en uitzetten van de ruitenwissers dient tot een minimum te worden beperkt. Net als de montage van het dak, wat in een hagelbui precies lang genoeg duurt om in de zitkuilen in de bank een pierenbad te doen ontstaan. Doorrijden is altijd het beste, behalve als je staat te wachten voor een stempelpost annex afvlaglocatie regelmatigheidsetappe. Dan moet je vooral het routeboek niet onder de hoeken van de voorruit plaatsen. Op zompige kaarten een visgraat of lijnbenadering intekenen is een garantie voor foutrijden. Marcel heeft bij de instap reeds het eerste déjà vu: de benen onder het stuur gaat alleen als je niet hoeft te remmen en ernaast geeft problemen met richtingaanwijzer en lichtschakelaar, die gelukkig in stand ‘tien voor twee’ net genoeg ruimte laten om met het rechterscheenbeen tegen de punt van de stalen Tripmaster te leunen. Een gezellig Citroën-petje voorkomt vervroegd verlies van het laatste haar in de storm boven de voorruit. Dan kun je maar beter dakloos zijn, anders heb je ook nog een scoliose in je rug en twee bulten in het dak bij een (vanwege die ruitenwissers) niet juist ingeschatte ralentisseur (Franse chassismoordenaar, afgestemd op Citroëns) of een spoorwegovergang. Toch prijs Op de laatste avond in de grote zaal van hotel Koningshof te Veldhoven hebben Marcel en Willem zich (alweer met een wijntje) geïnstalleerd tussen vermoeide Citroënisten, klaar om te klappen voor de collega’s met minder dan vijfduizend strafpunten. De laatste etappe door België heeft, mede door het compleet ontbreken van wegnummering, heldere bebording en wegdek, nog enige strafduiten in het volle zakje gedaan. België is alleen geschikt voor rally’s als het niet uitmaakt óf, waar en wanneer je arriveert. Dat Belgen er zelf de weg nog vinden verdient diep respect. Met hevige verontschuldigingen aan Marc/Raymond en Leon/ Ruut, de andere bejaarden, nemen Willem en Marcel de Prix d’ Endurance in ontvangst; de prijs der ontberingen, unaniem toegekend door de jury. Daar was, zo werd later bevestigd, weinig beraad voor nodig, hetgeen te denken geeft. Aan de Radar heeft het niet gelegen. Het waren vier fantastische dagen. Marcel Captijn Zie www.lecitronpresse.nl