Eendeei september web

42e jaargang nummer 4 . verschijnt 4 keer per jaar

Een uitgave van Vereniging de Alternatieve Garage ‘t EendeĂŤi Bezoek en correspondentieadres: Van Helmontstraat 11-13, 3029 AA Rotterdam NL

In dit nummer onder meer:

Blikken Eendjes bij de Wereldwinkel Met Ellen naar de 2CV Wereldmeeting Taxatiedag Eendologie

www.eendeei.nl

herfst 2017 PORT

BETAALD

Inmiddels is het eind september en ligt de zomer helaas al weer achter ons. Voor mij blijft het altijd een feest om met het zonnetje op de bol en met open dak wat rond te tuffen.

Gelukkig zie ik, op bijv. facebook, dat velen dit feestje met mij delen.

Veel leden zijn in de zomervakantie met de eend naar het buitenland vertrokken en er is zelfs een behoorlijke club afgereisd naar het verre Portugal om daar de wereldmeeting te bezoeken. Op het gemak in een weekje erheen. Een gezellige tijd op de meeting en vervolgens weer over de mooie landelijke wegen terug naar Nederland.

Zover ik gehoord heb zijn er geen leden geweest die forse problemen hebben gehad.

Een kapotte richtingaanwijzer is zo’n beetje het vervelendste wat ik gehoord heb!

Is dit een teken dat ons culturele erfgoed goed wordt onderhouden?

In de vorige Ei-krant is vermeld dat er nog 2 cv’s, besteleenden en ami’s in Zuid-Frankrijk stonden te wachten op een nieuwe eigenaar (erfenis Tom Schulte). De vader van Tom heeft laten weten dat inmiddels alles is verkocht. Nieuwe baasjes zijn gevonden die weer enthousiast aan een project gaan beginnen.

De Rotterdamse Milieuzone is langzamerhand natuurlijk ook een “ever continuing story”.

Hopelijk ontstaat hier binnenkort definitieve duidelijkheid over. Weg ermee!

Het bestuur van ’t Ei heeft diepe bewondering voor ‘Stichting Rotterdam Klassiekers’ in hun strijd tegen de gemeente Rotterdam.

De vraag van hen om eurootjes te doneren t.b.v. de juridische strijd hebben wij gehonoreerd met een donatie van €176,50.

Waarom dit bedrag? ’t Ei heeft 353 leden en namens ieder lid hebben wij een halve euro overgemaakt. Er is ook vernomen dat Ei-leden zelf ‘Stichting Rotterdam Klassiekers’ al hebben gesteund.

Voor de komende periode loopt er nog één cursus, nl de cursus motorrevisie. Het

70 JAAR EEND

Welkom bij de club

1948

2018

Komend jaar is het 70 jaar geleden dat onze Eend ten doop werd gehouden op de Salon de l’Automobile in Parijs. En die verjaardag willen we natuurlijk gaan vieren. Dit jaar hebben 3 Nederlandse 2CV-clubs; t.w. de 2CVClub Nederland, de EEEC en ‘t Eendeëi besloten om op diverse vlakken meer samen te gaan werken.

Denk hierbij aan onderdelenverkoop, activiteiten en cursussen.

Natuurlijk allen weer veel EI-plezier en ook veel veilige kilometers toegewenst.

Met vriendelijke groet, namens het bestuur, Paul Otto, voorzitter

verhalen en wetenswaardigheden over ‘de Eend’. Zin om daaraan mee te werken?

Stuur een mailtje naar redactie@eendeei.nl en we vertellen je er alles over.

Als clubs willen we ook een nieuwe generatie 2cv-liefhebbers enthousiast maken voor ons cultureel erfgoed.

Dit willen we ondermeer doen door volgend jaar een gezamenlijke ‘Glossy’ uit te geven. Een dik blad vol

Nieuwe leden vanaf maart 2017:

Henk Overkleeft - Vlaardingen Werner Klaassen - Turnhout George Maayen - Alblasserdam Bas Mol - Oud Gastel Marco Blom - Krimpen aan den IJssel Hein de Boorder - Wassenaar Dick Verboom - Zevenhuizen Anton Baas - Hoorn Sjoukje Langelaar - Hoofddorp Niels Witberg - Etten-Leur Gert Hoek - Leiden Wim Reuvers - Nieuw Beijerland

cursusseizoen zal in november eindigen en vervolgens gaan we weer nadenken over de invulling voor het komende jaar. Wil je nog lekker aan de klus? Bespreek de box, want voor de komende periode zijn er nog niet veel aanmeldingen!

In de digitale nieuwsbrief van begin september is melding gemaakt van een nieuwe projecteend en het Ei-feest op 23 september. Ik ben benieuwd of er veel belangstelling is voor de eend en het feest.

Dennis Voskuil - Den Haag Gerard van der Lit - Woerden Erik van Toor - Capelle a/d IJssel Maarten Noordhuis - Hoofddorp Rob Keus - Maassluis Dieke de Boer - Amsterdam Frans de Korte - Portugaal Werner Gebhart - Valkenswaard Anke Koopmans - Den Haag Jeroen Dijkhuizen - Waddinxveen Diederik Struyk - Rotterdam

OPROEP Vrijwilligers gevraagd voor de evenementen van het Ei! Mocht je iets willen doen voor de feest- en partijen commissie, of heb je leuke ideeën?

Meld je dan bij Pieter Vogel pgm.vogel@gmail.com

Ei-Klusdag op 7 oktober Op zaterdag 7 oktober is het klusdag op ‘t Ei. Op de klusdag besteden we samen extra aandacht aan ons clubgebouw en terrein. Denk aan schilderen, verlichting nalopen, opruimen, kachelhout zagen, groen snoeien enz. Uiteraard wordt de klusdag een succes als er weer velen zich willen inzetten.

Je kan rekenen op een warm onthaal met koffie/thee en taart om 10.00 uur. Aan het begin van de middag wordt er voor een lekkere lunch gezorgd om de arbeidsvitaminen weer aan te vullen. Noteer vast de dag in je agenda en i.v.m. de planning en catering laat het even weten aan: huisvesting@eendeei.nl

De Cursus Eendologie 2017 Met auto’s heb ik eigenlijk nooit iets gehad. Trein en vouwfiets brengen mij prima waar ik wezen wil. Autorijden beperkt zich dus tot ritjes in de bedrijfsmobiel en af en toe een huurauto voor de vakantie. uitgereikt aan: Maar een Hubert Kivit eend is op als ch die de cursus Eendologie, zowel op theoretis doorlopen geen auto, praktisch gebied met goed gevolg heeft een eend is een meccanodoos. Oervervoer waar je zelf de baas over bent. Een eend symboliseert de vrijheid. Mits je dat zetje hebt gehad om zelf vetspuit en voelermaat ter hand te nemen.

Dertig jaar lang, sinds het behalen van het roze vod, was mijn adagium: ik koop een eend, of ik koop niets. Het werd niets, want ik had hem gewoon niet nodig. Tot ik twee jaar geleden met mijn dochters op vakantie naar Polen wilde. En buurvrouw Anja mij al een jaar gek maakte door haar witte eend met gele velgen pontificaal voor mijn deur te parkeren. Ik raakte bezeten en kocht een mooi gerestaureerde bleu céleste eend, met de gewetensussende smoes hem na de vakantie weer te verkopen. No way dus ;-).

Om de kinderen niet het slachtoffer te laten worden van vaders Nieuwe Liefde mocht de eendengarage in Wormer de eend

is hij/zij verplicht zich te heden ‘Eendoloog’ te noemen. Tevens is het de cursist geoorloofd, zich vanaf Na ondertekening van dit diploma, hulp bieden aan gestrande Citroën 2CV-rijders moet voldoen; t.w. het te allen tijde is. houden aan de eisen waaraan een Eendoloog op de meest liefdevolle wijze, die mogelijk en zijn of haar Eend te onderhouden

Rotterdam, 01 juli 2017 handtekening cursist

Vereniging de alternatieve garage ‘t

Eendeëi, Van Helmontstraat 11-13,

3029 AA Rotterdam

handtekening cursusleider

gelijk onder haar vleugels nemen. Dat leverde een rekening op van bijna de helft van de aanschafprijs, maar ook een probleemloze vakantie. En het voornemen het onderhoud voortaan zelf te doen.

Het leek me niet praktisch om mijn eend te leren kennen door hem te slopen, dus ik kocht nog een eend, dat wil zeggen een meccanodoos zonder chassis en koets. Het hele studieobject paste in een kast in de tuin, en het blokje sjouwde ik met vereende krachten naar de zolder om hem in mijn schaarse vrije tijd vakkundig te gaan de- en monteren.

Het sjouwen bleek een nutteloze energiebesteding. Toen Bleu céleste tijdens haar eerste rit na de winterstop de kettingbotsing in knalde kreukelde niet alleen het chassis en al het plaatwerk vòòr de voorruit maar ook de motor. Heftig maar niet lang getreurd: op een nieuw chassis werden door Sander Aalderink mijn twee eenden verenigd, waarmee weer eens het bewijs geleverd was dat een eend niet dood kan. Het mooie is er wel van af, in plaats van een keurige classic heb ik nu een doorleefde eend.

Als je geen tijd hebt om te lezen koop je boeken boeken, als een soort bezwering voor betere tijden. Tenminste, dat doe ik. Ik heb inmiddels een plank techniekboeken maar nog nauwelijks een sleutel naar mijn eend uitgestoken. Dat komt niet alleen door tijdgebrek maar ook door sleutelangst: zo’n ding rijdt wel 100 en als er dan opeens een wiel afrolt sta je raar te rijken, maar zit je ook in de problemen.

Héérlijk dus dat er zoiets als een eendologiecursus bestaat om mijn sleutelangst te overwinnen.

Nog heerlijker is dat Rotterdam een kelereeind van Castricum af ligt,

zodat ik op een cursusdag maar liefst twee keer deinend over ’s Heeren wegen naar en van ’t Ei kon rijden. En dat wel zes zaterdagen achter elkaar. Om samen met 15 andere eendgenoten vier uur lang te luisteren naar Professor Pieter, die verhaalt over de Geschiedenis Van De 2CV, Professor Hans die als geen ander de anatomie van de eend beheerst, Professor Jurgen die de uitleg van zijn collega’s lardeert met slimmigheidjes, en Professor Paul die als vliegende kiep overal wat over te zeggen heeft. Maar vooral om te genieten van het meten, afstellen, smeren en vies worden. Mooi dat dat laatste ook een eis was van de examencommissie.

Met de cursus Eendologie heb ik drie dingen bereikt: mijn sleutelangst is overwonnen, mijn eend is klaar voor de grote vakantie, en ik heb een fijn honk ontdekt vol met Rotterdamse humor. O ja, en ik weet hoe ik cake moet bakken in een kleppendeksel. Maar dat heb ik mezelf geleerd.

Met de klap is mijn refurbishede metgezel van een zuinige dame (1:18.3) helaas een incontinente zuipschuit geworden. Er is dus nog werk aan de winkel. Ik verheug me al op de cursus motorrevisie. Hubert Kivit

ie kent ze nou niet? en wie heeft er wel één op de vensterbank staan, zo’n aandoenlijk miniatuur-eendje uit de Wereldwinkel in de ‘Dorpsstraat’? Sinds de jaren zeventig staan de blikken eendjes -naast honderden andere ‘fairtrade’ cadeautjes- prominent in de etalage van de door vrijwilligers gerunde Derde wereldwinkeltjes.

Maar voor hoelang nog?

Het schijnt niet best te gaan met de wereldwinkels.

Van de ooit 400 winkels is minder dan de helft over en de opheffingsuitverkopen gaan maar door. Redenen?

De vergrijzing (de veelal bejaarde vrijwilligers zien geen opvolgers meer) de algehele teloorgang van de winkelstraten, het veranderde koopgedrag van de consument en -zoals dat gaat-, ook nog ‘ns gedoe en gedonder bij de overkoepelde organisatie. Dus steun het goede doel en loop de winkeltjes niet voorbij. (zie wereldwinkels.nl) Waar worden de blikken autootjes eigenlijk gemaakt?

In Madagaskar, een eiland ten oosten van Mozambique.

Alles aan deze autootjes is gerecycled.

Het blik is verzameld bij hotels, restaurants of in het vuilnis. De bandjes zijn van infuusslang, uit het plaatselijke ziekenhuis. De makers zijn ware kunstenaars met blik. Alles is mogelijk: van vliegtuigen en olielampjes tot auto’s in diverse modellen.

De sluiting van steeds meer Wereldwinkels wil niet zeggen dat fairtrade producten verdwijnen. Zo liggen ze bij steeds meer supermarkten in de schappen.

Maar niet alles.

Bij Albert Heijn hebben we nog geen blikken Eendjes gezien....

Waarom we zoveel Eendjes zien heeft alles te maken met het straatbeeld op Madagaskar.

Als voormalige Franse kolonie is de Eend daar nog steeds een belangrijk vervoermiddel. Taxi’s zijn bijna allemaal Eend!

De productie Sinds importeur ‘de Evenaar’ een windmolenproject heeft opgezet, gebeurt het solderen elektrisch. Voor die tijd gebruikte men een soldeerbout die op een houtskool vuurtje verwarmd werd.

En daar was veel hout voor nodig.

De techniek van het recyclen van blik komt oorspronkelijk uit Kenia. De kracht van de werkwijze van de producenten uit Madagaskar is, dat ze ieder product een eigen

uitstraling geven.

De makers besteden veel zorg aan de keuze van het blikken materiaal om er iets bijzonders van te maken. Daardoor is ieder item uniek met de persoonlijke “touch” van de maker!

Fairtrade Original heeft de producenten ook geholpen met het aanleggen en gebruiken van zonnepanelen.

Geen bomen meer kappen en in slechte dampen boven vuurtjes zitten om te solderen.

KOMKOMMERNIEUWS

Wellicht is het je

ontgaan tijdens je vakantie, het belangrijkste komkommernieuws van deze zomer. Alle Vaderlandse nieuwszenders besteedden er aandacht aan: De Twingo-rijder, met 2 lantaarnpalen op zijn dak, voortgesleept door een Eend. Een voorbijganger tipte de politie en de Twingo-rijder werd aangehouden en kreeg een aantal pittige bekeuringen. Een prachtig beeld van een bizar transport. Maar nog mooier dan het plaatje vonden wij de wonderschone column van Esther Gerritsen in de Volkskrant Volkskrant, die we graag met je willen delen:

Column uit de Volkskrant van 5 augustus 2017 door Esther Gerritsen

Misschien wilde de man die lantaarnpalen stal gewoon verzorgd worden Met verbazing keek het hele land naar de beelden van de automobilist die twee gestolen lantaarnpalen boven op zijn Renault Twingo vervoerde over de dijk naar Lelystad.

Je vraagt je natuurlijk af hoe de man daarmee dacht te kunnen wegkomen, maar misschien is het antwoord wel dat hij er niet mee wilde wegkomen.

afgekeurde auto, zonder rijbewijs met onbetaalde benzine en gestolen lantaarnpalen. Hij heeft maar meteen een flinke slok gedronken, je moet tenslotte het zekere voor het onzekere nemen. Als ze hem nu niet meenemen weet hij het niet meer.

Eend-jargon

Bij nieuwe leden, die op een willekeurige zaterdag voor het eerst een kijkje komen nemen bij ‘t Eendeëi, valt hun mond regelmatig open van de onbegrijpelijke terminologie die daar soms gesproken wordt. ‘Binnen- en buitensluiters’, batteurs, frotteurs, ZDZ’ers, B-stijlen, rozetten, glimeenden, Azuutjes, Akaatjes, 123’tjes, Viertjes en Leviertjes...

Waar gaat dit toch allemaal over? Ga ik dat ooit snappen? is een regelmatig terugkerende vraag.

We stellen je gerust, want het leeuwendeel van je mede-Ei-leden, die al jáááren lid zijn, weten veel, maar ook lang niet alles: de detailverschillen tussen een Belgische 2cv AZM3 uit 1964 en een Azam 6 uit 1965??? Geen idee.... (En dat hóef je ook allemaal niet te weten, zolang je je eigen Eend dankzij de cursus Eendologie maar APK-waardig op de weg kan houden) Iedere zaterdag staan de sleutelhulpen van ‘t Ei voor je klaar om naast reparatieklussen je desgewenst ook de vocabulaire van de Eend te verklaren. Zo kreeg één van onze sleutelhulpen de vraag wat nou eigenlijk een ‘zelfmoorddeurtje’ is en waar die naam vandaan komt?

Tja... Dat moesten we zelf ook even opzoeken.....

Maar wat gebeurt er? Een vriendelijke automobilist in een eend ziet de onveilige situatie en biedt aan de auto naar een veilige parkeerplek te slepen. Een eend, gered door een man in een eend! Het universum dreigt de spot met hem. Hoeveel schaamte kan een man verdragen? Door een eend voortgetrokken, met twee lantaarnpalen bovenop zijn Renault Twingo naderen ze de parkeerplek.

Ik lees net een boek Hoe wanhopig moet onze dronken automovan een Amerikaanse bilist zich hebben gevoeld toen hij de veilige psychiater die oppert haven dreigde te bereiken, waar hij weer dat sommige mensen aan zijn lot zou worden overgelaten. zielsgraag verzorgd willen worden, maar Maar dit verhaal nam toch nog een goede zich tegelijkertijd zo wending. Iemand heeft deze prachtige schamen voor dat roep om aandacht goed begrepen en de verlangen dat de enige politie gebeld, die de man dan eindelijk manier om dit verlanheeft aangehouden. De alcohollucht werd gen te communiceren meteen opgemerkt, maar de man weigerde het plegen van een te blazen. Natuurlijk, het verlangen naar misdaad is, in de hoop taken care of by cop gaat gepaard met dat je opgepakt wordt ogenschijnlijk verzet. Het mocht en gekoesterd, niet baten godzijdank, en nu werd weliswaar in “Hij heeft hij dan toch echt meegenomen. een gevangemaar nis, maar toch, meteen een Ik probeerde nog meer informatie iemand neemt te vinden over onze hoofdpersoon, flinke slok je maar mooi maar kwam niet ver. gedronken. onder zijn hoede. Het lastige is dat je wel flinke misdaden moet plegen om Als ze hem Ik klamp mij vast aan de laatste vastgezet te worden, het liefst geweldnu niet hoopvolle krantenkop die luidde: dadige. Mooi de pineut ben je als je meenemen ‘Man met lantaarnpalen op dak geen greintje agressie in je hebt, maar weet hij het auto nog vast.’ wel dol bent op lantaarnpalen. niet meer. “ Ik las ook steeds weer: ‘Wat de De man had al meer op zijn kerfstok. bestuurder met de lantaarnpalen Zo had hij getankt zonder te betalen, wilde doen is niet duidelijk.’ Maar in mijn maar dat is niet iets waarvoor je meteen wordt verhaal wilde hij er niks mee doen, hij had opgepakt. Zijn apk was verlopen, maar ook het al gedaan. De lantaarnpalen hebben daarvoor gooien ze je niet in de gevangenis. Hij hun dienst bewezen. Laten we hopen dat had zijn auto niet verzekerd en ook zijn rijbewijs ze de man nog een tijdje verzorgen. Al was niet meer geldig maar nog steeds was hij ben ik wel nieuwsgierig, wat hij na een een vrij man. ongewenste vrijlating nu zal proberen te Dus daar rijdt hij op de dijk, in zijn lullige vervoeren.

Zelfmoorddeurtjes

Van 1948 tot en met 1964 scharnierden de voordeuren van de Eend aan de achterzijde. Reden en voordeel was de veel makkelijker en ruime instap. Omdat in de vorige eeuw de bouwkwaliteit van auto’s vaak te wensen overliet, wilde zo’n deur nog wel eens opengaan tijdens het rijden. De ‘zelfmoorddeur’ ving dan vol de rijwind en vloog open, waarna de bestuurder of passagier bij gebrek aan een gordel uit het voertuig kon worden geslingerd (vandaar de naam) en reden dat dit type deur niet alleen bij de 2cv, maar ook bij andere auto’s wettelijk verboden werd. Voor het modeljaar 1965 knutselde Citroën daarom een nieuw scharniersysteem voor de voordeuren van de 2CV. Dat dat altijd een zwak punt is gebleven weet een ieder uit ervaring. Tegenwoordig zijn de deursloten van auto’s van een veel betere constructie en in 2006 werd het Europese verbod op dit oude type scharnier daarom weer opgeheven. Toch durfden de meeste autofabrikanten het daarna niet aan de veel betere ‘zelfmoord’deuren weer in ere te herstellen.

De laatste jaren zien we wel weer pogingen daartoe, maar dan betreft het meestal de achterdeuren, die daarmee zorgen voor een handiger instap voor de passagiers op de achterbank.

The 22nd international meeting of 2cv friends in Portugal Op de gezellige laatste eicafe-avond hadden we het natuurlijk over de aankomende wereldmeeting in Portugal. Roel Bot, Edwin, Jet, Marco en ik besloten om met elkaar naar Portugal te gaan. Roel Pijl had al eerder aan Edwin en Jet gevraagd of hij mee kon rijden, maar toen wisten ze nog niet dat ze zouden gaan. Marco haakte later af omdat hij het te druk had met z’n werk. Arnold Duyvestein besloot de week erna om ook mee te gaan.

Op 20 juli verzamelden we om negen uur ’s ochtends bij Jet thuis. Op de woensdag van de meeting mochten we pas het terrein op omdat we allemaal geen voorinschrijving hadden Anders hadden we er dinsdag al op gemogen. Dus we hadden ruim de tijd om er te komen, maar we hadden besloten om de eerste twee dagen flink door te rijden en besloten daartoe de peage te nemen. Na eerst getankt te hebben, gingen we op weg. Onderweg, zo vlak voor Antwerpen, zijn we gefotografeerd door een oldtimerliefhebbende vrachtwagenchauffeur die de foto op Facebook had geplaatst.

De eerste camping die we namen was ergens in Frankrijk.

De jongen met de mooie oren die achter de balie zat, aldus Arnold, deed zijn uiterste best om de camping voor ons zo goedkoop mogelijk te maken. Voor slecht iets van vijf euro pp stonden we met z’n allen op een plek.

De volgende dag om negen uur vertrokken we weer. Ditmaal wilden we in de buurt van Bordeaux terecht komen. Jet zocht daartoe onderweg een camping in de buurt, maar eerst moesten we nog Bordeaux in, want het luchtbed van Edwin en Jet was lek en Roel Pijl wilde een goeie stoel voor zijn rug kopen. In Bordeaux deden we gelijk inkopen voor het avondeten. Daarna was het op weg naar de camping, die zo’n 30 km verderop lag. Ook op die camping konden we met z’n allen op een plek. Arnold had dit keer ons getracteerd op de camping.

Omdat we goed op schema lagen en voorafgaand aan de reis al hadden besloten om het na Bordeaux wat rustiger aan te doen, zouden we de volgende ochtend om tien uur vertrekken. Dit werd echter half 11. We waren nog maar net van de camping af en reden over een landweggetje toen iedereen

Ellen vertelt...

Ellen Brocken

opeens aan de kant ging. Ik dus ook maar aan de kant. Ik dacht Edwin en Jet hebben zeker pech. Ik vond ’t vlak daarvoor al zo stinken. Nee zeg, komt iedereen naar mij toegelopen. Ik dacht: O, jee! Wat is er aan de hand? Ik bleek dus m’n olievulpijp te hebben laten openstaan. Zowat iedereen hielp met het reinigen van de motor en Arnold vulde mijn ontstane olietekort aan. Na dit oponthoud reden we weer verder.

Op weg naar Spanje.

Roel Pijl reed voorop, daarna kwam Arnold, ik reed dit keer als derde en daarachter kwamen Roel Bot en Edwin en Jet. ’s Middags, op een weg met veel rotondes, raakten Roel Bot en Edwin en Jet een beetje achterop. Dus stopten wij eerste drie auto’s op een dusdanige plek dat de achterliggers konden zien welke afslag wij van de rotonde hadden genomen. Echter ze zagen ze ons niet en namen een andere afslag. Arnold keerde daarop zijn auto om hen te gaan volgen, maar Jet riep over de walkie talkie dat ze eraan kwamen. Ik stapte vlug uit mijn auto om dat tegen Arnold te gaan vertellen.

Arnold reed daarop naar achteren om op dezelfde plek te komen als waar hij vandaan was weggereden. Ik hoorde opeens gegil van een vrouw ergens schuin boven me.

Ik wilde omkijken waar dat gegil vandaan kwam, maar op het moment dat ik naast me keek, zie ik mijn auto zo voorbijkomen. Ik probeerde hem nog tegen te houden, maar daar was geen houden meer aan. De weg was behoorlijk schuin en mijn linker stuk van m’n bumper raakte het linker stukje van het bumpertje van Arnold z’n besteleend.

Arnold dacht zelf dat hij met het achteruit rijden ergens tegen aan was gereden. Ik vond het zo erg, schaamde me dood en liep naar Arnold toe om te vertellen wat er gebeurd was. Ik dacht eerst dat het was geko-

Boris Brocken

men omdat m’n handrem misschien vet was van de olie-overstroming, maar ik was ‘m dus gewoon vergeten vast te zetten. Arnold vond het gelukkig niet erg en trok mijn bumper recht, wat ik zelf nog niet eens had gezien.

Op naar de Pyreneeën!

Het was gelukkig niet heet, dus konden we de weg schuin door Spanje nemen, recht op Ericeira af, waar de meeting plaats zou gaan vinden. In Spanje kwamen we op een door Jet uitgekozen camping. Terwijl wij, Arnold, Roel Pijl, Roel Bot en ik, daar wachtten, hadden we veel bekijks van de campinggasten. Toen Edwin en Jet terug kwamen van de receptie bleek deze camping vol te zijn. Van de receptie hadden ze een andere camping door gekregen. Deze was heel groot en heel duur. We betaalden 20 euro pp. Weer hadden we veel bekijks toen we helemaal naar achter op de camping reden om ons plekkie te zoeken.

Het was iedere keer tent opzetten, Boris uitlaten, eten maken, nog wat drinken en daarna slapen.

De volgende dag gingen we om tien uur weer verder om de rechte weg te vervolgen. Het plan was om net over de grens van Spanje/ Portugal een camping te zoeken. We hadden Portugal bereikt. We zouden dan ook eindelijk eens vroeg op een camping aankomen, maar helaas, er gingen wat dingen mis. Roel Bot reed toch de tolweg op, die we niet meer zouden nemen. Dus dat werd wachten voor ons, die wel op tijd waren afgeslagen, tot we contact met hem hadden. De camping waar we later voor stonden, bleek gesloten wegens verbouwing. Er kwamen meer eendrijders aan, waar we een tijdje mee babbelden en Roel Bot kwam even later ook aanrijden. Ik was doodmoe en het zou nog een uur rijden zijn naar de volgende camping. Iedereen hield gelukkig een beetje rekening met me tijdens het rijden.

Om half tien ’s avonds bereikten we een mooie charme camping in Melo in het Estrelagebergte.

Daar bleven we drie nachten. We ontmoetten daar Gab en Carla van Botulisme die ik kende omdat ze op de wereldmeeting van Polen m’n overburen waren. Dus besloten we met z’n allen te gaan eten. Verder waren en kwamen er nog veel andere 2cv’s. Voor Roel Pijl was het vooral heerlijk voor zijn rug, want er was een zwembad op de camping.

Arnold had er ook veel plezier in. Hij maakte constant bommetjes. Jet en ik hebben op die camping een hotstonemassage genomen.

Heerlijk! Toen Arnold en ik op een stoel zaten, zag Arnold in de verte dat er een heel stuk land zwart gebrand was en hij vroeg zich af of dat er ’s ochtends ook al was geweest. Ik zei dat het die ochtend mistig was en dat ik het daardoor niet wist.

We gingen aan de rand van onze plek staan om het beter te kunnen zien en toen zag ik rook. Wij weer terug naar onze stoelen, want het was niet veel rook en toch werd ons oog er weer naar getrokken. Weer liepen we naar de rand van ons plekkie en zagen dat de rook meer was geworden. Zo ging het een tijdje heen en weer van stoelen naar de rand. Toen we weer eens bij de rand stonden, zag ik vuur onder de rook vandaan komen en ben toen maar naar de receptie gegaan om het te melden. De vrouw van de camping ging gelijk bellen, nadat ze het ook had gezien. Later hoorde ik van een jongen die daar werkte dat het vaak gebeurt en dat het wordt aangestoken door ‘criminal hands’, want daar woont niemand.

Woensdagochtend vertrokken we om acht uur, want het was nog iets van zes uur rijden tot aan de meeting en we wilden er zo vroeg mogelijk aankomen. Toen we op de meeting aankwamen, was er geen rij. Voor het eerst dat ik dat mee maakte. Echter we konden niet meer op de camping, waar het grote meetingterrein was, dat was vol. We moesten dus op een veldje verderop, ergens bij een rotonde. Saai!!! Zodra je van het meetingterrein af was, was je meetinggevoel gelijk weg. Roel Pijl ging al gelijk bij Rob en Chavelli staan, die

wel een plek hadden op het meetingterrein.

Ik ging de volgende dag bij Dirk, Leontien en Ruben staan die met de Xsara waren gegaan. Later in de week konden Edwin en Jet ook in de buurt van Rob en Chavelli terecht.

Voor mij is het op de meeting altijd mijn buitenlandse eendvrienden ontmoeten en ’s avonds naar de bands kijken en dansen, maar toen ik Tim van der Windt tegen kwam en hij mij vertelde dat hij mee ging doen aan de motorblok-uit-elkaar-halenrace wilde ik dat natuurlijk niet missen. Dat was op vrijdag. Het was een jolige boel bij die wedstrijd, waar drie andere deelnemers aan mee deden. Ik was zo ongeveer de enige die voor Nederland was. Dus in m’n eentje riep ik dan elke keer: “hup Holland” en “hup Tim”, waarop de Argentiniers weer “hup” voor hun land riepen. Tim had als eerste zijn krukas eruit! Gelijk daarna begon Tim weer met het in elkaar zetten van de motor.

Hij kreeg nog een biertje aangereikt van iemand en al glimlachend ging Tim verder.

Hij was eerste geworden, waarna hij de volgende dag mee mocht doen aan de finale.

Ditmaal waren we met meer Nederlanders om Tim aan te moedigen.

Een Oostenrijker won en Tim werd tweede.

Ondertussen was Botulisme aan het soundchecken. Zij gaven ’s avonds een ontzettend leuk optreden. Daarvoor echter was er nog een presentatie van Kroatie op het podium omdat daar de wereldmeeting over twee jaar is. Ik had al vernomen van een Kroatische eendenvriendin die in de organisatie zit dat er dan t-shirts het publiek in werden gegooid, waarbij in een van de t-shirts aan de binnenkant van de mouw stond gedrukt dat je een gratis entree kreeg voor de wereldmeeting van Kroatie. Alhoewel ik me al had ingeschreven, zorgden Dirk, Leontien en ik er natuurlijk voor dat we op tijd voor het podium stonden en op een dusdanige plek wat een t-shirt mogelijkerwijs vanaf het podium zou kunnen halen als het werd gegooid.

Dirk en ik vingen allebei een t-shirt. Helaas voor ons hadden we geen prijs, maar wel dus een t-shirt van de wereldmeeting van Kroatie. Zaterdagavond werd de uitslag bekend gemaakt van het land waar de wereldmeeting over vier jaar zou zijn. Dat wil ik ook altijd wel meemaken.

Zwitserland, Italie en Frankrijk hadden zich kandidaat gesteld.

Zwitserland was veruit het meest geliefd. Dus over vier jaar naar Zwitserland!

Zondagmiddag was ook heel gezellig.

Toen heb ik met Dirk, Leontien en Ruben motorolie uit mijn carter laten lopen, want er was teveel in gegaan na het olieverlies. Stellio, een Sloveense vriend die een expert is op eendengebied, heeft nog geholpen met kleppen stellen, want voor mijn soort motor moet je de kleppen stellen op dezelfde manier waarop Edwin Baar het mij een keer heeft geleerd. Ik ben dat helaas vergeten en ga dat toch nog eens vragen aan hem hoe dat nou precies moet. ’s Avonds was er een goed optreden van The Great Gig, een Pink Floydtribute band. Op zondag zijn Arnold en Roel Bot al vertrokken. ’s Maandags vertrokken Dirk, Leontien en Ruben op weg naar een andere camping in Portugal, Edwin en Jet naar Porto en Roel Pijl ging terug naar de camping in Melo, waar we op de heenweg stonden. Ik bleef nog een dagje, want ik had de vorige dag m’n spullen niet ingepakt en zou dan te laat vertrekken. Achteraf bleek dat het nog een nachtje gratis was voor de eendmeetinggangers. ’s Maandags een leuke dag gehad met Dave Vos en zijn vrouw Sabine en …. eindelijk op het strand geweest met Boris.

Ook nog naar Ericeira gewandeld met Dave en Sabine, waar ik ook nog niet was geweest en werd getrakteerd door hen op een etentje. ’s Avonds, toen ik mijn tanden al gepoetst had, werd ik nog uitgenodigd voor een wijntje bij Italianen die ook bij ons op het laantje stonden.

De volgende dag ging ik dan ook op pad.

Ik ging ook terug naar de camping van de heenweg en besloot daar een aantal dagen te blijven, want ik wilde weer zo’n lekkere hotstonemassage nemen en het eten was daar goed. Je zat dan met meerdere mensen aan een tafel, dus aan aanspraak geen gebrek. Vlak voordat ik op de camping aan kwam, reed ik wel tien of meer kilometers door een geheel verbrand gebied. Ik was er helemaal bedrukt van. Je rook ook nog de as en er stonden best wel wat auto’s langs de kant stil.

Op de camping aangekomen, stonden er al weer heel wat 2cv’s. Roel Pijl zag ik even later ook nadat ik Boris had uitgelaten.

Hij besloot de volgende dag naar Herman en Nellie te gaan, die een huis hebben in de Dordogne. Ik ben er uiteindelijk tot zaterdag gebleven om niet in de hitte in de file te hoeven staan met Boris. Zaterdag bleek perfect! Er was bewolking. Het plan was om terug heel de rechte weg weer te nemen door Spanje. Helaas had ik net voor de electronische tol de afslag gemist om de tol te kunnen ontwijken.

Dan maar 150 euro boete, dacht ik. Gelukkig hoorde ik later van Frits dat een vriend van hem heel vaak de electronische tol nam in Portugal en nog nooit een bekeuring had gehad. Ergens onderweg in Spanje besloot ik naar San Sebastian te gaan, die stad heeft qua naam altijd zo’n aantrekkingskracht op me en nu was ik er in de buurt. San Sebastian zou nog zo’n twee uur rijden zijn, dan zou ik ’s avonds rond negen uur aankomen en moest dan ook nog een camping zoeken. Ik besloot nu maar een camping te zoeken. Even gevraagd bij een meloenenverkoper die aan de kant van de weg stond waar hier in de buurt een camping was. Hij stond vanuit zijn vrachtwagen meloenen te verkopen. Nadat ik een stuk meloen van hem had gekregen en hij de weg voor me had uitgetekend, kon ik weer verder. De volgende dag kon ik lekker uitslapen, want San Sebastian was nu niet ver meer. In het centrum van San Sebastian stopte ik toen ik wat mensen zag lopen. Ik vroeg hen of ze wisten waar de stadscamping was. Ze wisten het wel maar konden het mij niet goed duidelijk maken omdat ze alleen maar Spaans spraken. Er kwam een jonger stel bij ons staan, waarvan de man in Gent had gestudeerd en die goed Vlaams sprak. Met behulp van zijn internet kon ik het adres van de stadscamping in mijn TomTom zetten. Vanaf de camping, waar ik had besloten maar een nacht te blijven omdat deze wel 35 euro kostte, kon ik de bus nemen naar San Sebastian. Ik had al bij de receptie gehoord dat zulke grote honden als Boris er niet in mochten. Wel schoothondjes en Boris is een beetje te zwaar voor mij om op te tillen. Even later zeiden mensen op de camping die naar de voetbalwestrijd van de Nederlandse dames tegen Denemarken zaten te kijken tegen mij dat ik kon proberen een kaartje te kopen voor Boris. Dat vond ik een goed idee, maar lukte helaas niet. Toen dus maar met de auto. San Sebastian was wat ik ervan verwacht had. Echter heb ik niet alles kunnen zien, maar wat ik ervan gezien heb, was heel leuk.

De volgende dag vertrok ik weer. Ik was nog maar net de Spaans/Franse grens over toen ik getik hoorde op het wegdek onder mij.

Ik stopte op best een gevaarlijk punt. Vlak na een oprit. Verderop werd de vluchtstrook smaller en dat was ook geen optie. Ik stapte uit en belde de ANWB, waarbij ik verzekerd ben. De man van de ANWB zei dat hij me niet vanaf daar kon helpen. Ze konden daar geen sleepdienst laten komen. Ik moest dan 17 bellen om de politie aan de lijn te krijgen.

Dat deed ik dus, maar de man die ik aan de telefoon had sprak alleen maar Frans. Hij vroeg me keer op keer wat er aan de hand was. Ik zei

toen iedere keer maar weer: “Je ne c’est pas le mot.” Toen hij maar bleef doorgaan met iedere keer dezelfde vraag stellen, barstte ik in huilen uit. Waarschijnlijk van de stress omdat ik niet op een echt geweldig punt stond en Boris met geen mogelijkheid over de hoge vangrail zou krijgen. Dus die had ik in de auto gelaten.

Maar … gelukkig stopte er een assistanceauto achter me, waarna de man van de assistance-auto het gesprek met de politie overnam. Die man heeft geloof ik de sleepdienst gebeld en na een heel gezellig gesprek achter de vangrail met de man van de assistance-auto waarbij ik er achter kwam dat een uitlaat een chappeman heet in het Frans, kwam de sleepdienst. Boris moest op de achterbank blijven en ik mocht voor in de sleepdienstauto zitten. We gingen naar Biaritz. Ook daar wilde ik al een tijd een keer naartoe gaan. Bij de garage aangekomen, moest ik mijn verzekering bellen. Ik heb heel lang met een man van de ANWB gebeld en af en toe wilde ik wel even naar buiten om een peukie te roken, dus zei ik op een gegeven moment: “Ga je mee schat?”

Toen realiseerde ik dat ik die man ook aan de lijn had en zei dus tegen hem dat ik het tegen m’n hond had. Daar moest ie wel om lachen. Later zei ik nog eens om Boris ook wat aandacht te geven: “Hey boefie.” De man van de ANWB zei toen: “Je hebt ’t zeker weer tegen je hond he?” Toen moest ik natuurlijk lachen.

In ieder geval: mijn auto kon niet worden gerepareerd in deze garage en moest ik 30 kilometer verderop gebracht worden naar een andere garage. Ik zou daartoe worden opgehaald door een andere sleepdienst. Daar moest ik wel een tijdje op wachten. Dus ging ik Boris uitlaten. De sleepdienst kwam en Boris moest gewoon weer op de achterbank. Bij de garage aangekomen in Labenne (ergens, vanaf hier gezien, boven Bordeaux) vroeg de mevrouw van de garage of ik iets van een hotel nodig had, want de auto zou pas over twee dagen klaar zijn. Ze moesten eerst nog op de onderdelen wachten. Ik zag een plattegrondje van Labenne en zag daar wel vier campings op. Ik zei dat ik wel een camping zou willen. Het liefst een municipaal! De man van de garage belde daarop met de eigenaar van de municipalcamping.

De camping was eigenlijk vol, maar toen hij zei dat het een belle charmante femme betrof, kon ik een plekkie krijgen zonder stroom weliswaar. Dat laatste had ik toch niet nodig.

Ik moest wel voor 19.00 uur op de camping zijn. Ik ging gauw al mijn spullen uit de auto halen die ik nodig had voor het kamperen. Even later kwam er een taxibusje die me

naar de camping bracht. Ik had echt mazzel om naar Labenne te zijn gebracht.

Het was een ontzettend leuke camping met af en toe optredens van muzikanten en het lag vlakbij zee.

Ondertussen had ik contact met Frits, die me maar niet vertelde wat een uitlaat kost als je het er zelf onder zet, want bij mij was het wel 250 euro, waarvan er maar 50 arbeidsloon was. Frits zei dat hij op dat moment in Zuid-Frankrijk was bij het bootje van Frits en Jose en stelde me voor samen te rijden. Op woensdag toen ik eerst m’n auto had opgehaald, reed ik richting Toulouse alwaar ik in de buurt een camping nam. Frits zou er de volgende dag aan het begin van de middag zijn. Ik zorgde ervoor dat ik klaar stond met koffie en Frits nam croissants mee. Na een tijdje gekletst te hebben, gingen we op weg.

Op de camping in Salbris hebben we overnacht.

In Salbris was de wereldmeeting zes jaar geleden.

Onze buren op de camping vonden het erg leuk dat we met onze eenden aan kwamen rijden en werden hilarisch toen zo’n grote hond ook nog uitstapte. In het restaurantje aten we wat en daarna gingen we slapen.

Frits in zijn auto. Ik in Joep z’n tentje. De volgende dag reden we dwars door Parijs omdat op de rondweg file stond. Vlak voor Lille namen we flink zwaaiend afscheid van elkaar omdat ik op weg was naar een Belgische vriend in Booischot, die in een Dyane rijdt en waar ik was uitgenodigd.

Na een paar dagen omdat ik verteld had dat mijn auto zo langzaam optrekt, ging hij de compressie meten. Ik bleek maar vijf compressie te hebben. Gelukkig aan beide kanten, want, zo vertelde hij mij, kan het dan geen kwaad voor de krukas. Bovendien heb ik geluk gehad met mijn vennetje. Daar zaten allemaal barstjes in en het schijnt dat heel je motor kapot kan gaan als die loskomt tijdens het rijden. Ook heeft hij mijn auto nog een grote beurt gegeven, waar ik heel blij mee ben, want hij startte gelijk beter en trok ook wat sneller op dan daarvoor. Na vijf dagen nam ik afscheid van mijn vriend en reed na bijna vier weken weg te zijn geweest weer mijn straat in.

De zaak van de verdwenen paarden et het grootst mogelijke plezier hebben wij ons dit jaar wederom met 2 Atypes aangemeld bij Operatie Nachtvlucht. Een dame van stand, Ami 8 uit 1978, en een jong werkpaard, AK400 uit 1976 Na een tocht langs (vlieg)velden en wegen, zijn beide A’s in goede gezondheid gearriveerd op het EI. Met de prijsuitreiking achter ons, leidt onze tocht huiswaarts via de van Brienenoord brug, en terwijl we al plankend de brug bestormen, ligt ons noodlot op de loer als een bende noormannen met veroveringsdrang.

Het moment dat we over het hoogste punt van de Brienenoord heen zijn, begint het motor-toerental met rasse schreden terug te lopen. Het lijkt alsof mijn toch al beperkte PK’s, massaal op de vlucht geslagen zijn voor het naderend noodlot. De snelheid van mijn auto neemt net zo snel af, als de snelheid van mijn gedachten toeneemt. Nu ben ik, net zoals de meeste eendenrijders, wel wat nukken en grillen van mijn diva gewoon. Maar het komt nu wel ietwat ongelegen. Het is laat en ik wil naar mijn bedje toe, en daarnaast staat de A16 niet bekend als een veilige parkeerplaats voor gestrande A-typen. En ik heb al heeeeeelemaal geen zin in allerlei abschlepp gedoe.

Jurgen, te D. april 2017

die dit jaar eendologie cursus gaat geven. Paul je mag me alsnog ontslaan.)

In elk geval, wat de oorzaak ook is, met mijn voet op het gasplankje en de choke tot over zijn maximum uitgetrokken, bereiken we Dordrecht. En wat net zo belangrijk is, dat doe ik met volledige controle over de mentale mens en zijn machine. Zen in action.

op de A16 in de middelste van 5 banen…., trek ik maar eens aan de choke.

En tot mijn (stomme) verbazing neemt het motor-toerental onmiddellijk toe. Dat had ik niet verwacht. (Je merkt dat onthechting in mijn geval spreekwoordelijk is.) Die open benadering werkt echt! Ik voel me net een onwetende beginner. Zen : 1, Carburateur : 0.

Uiteindelijk klimt de snelheid terug naar een strompelende 70 km per uur, De Ami van mijn gade komt in gestrekte blijkbaar hebben we net voldoende paarden draf naderbij, en ik zie in mijn geestesoog terug weten te lokken. De rest van de reis vermijn mooie besteleend al verkommeren op deel ik mijn gedachten tussen het autorijden 010 grondgebied. Gelukkig ben ik sinds enige met een strak dichtgetrokken choke, en een jaren geïnteresseerd in het gedachtengoed analyse van de oorzaken voor dit carburateur van de ZEN, en dat komt nu goed van pas. fenomeen.

In plaats van de mij aangeboren gedragspaWant normaliter houdt de motor in als je tronen, die ik zou willen omschrijven als de tijdens het rijden de choke uit‘louis de funes’ respons, heb ik Met als verklaring dat de geleerd om meer onthecht te Terwijl de snelheid is trekt. luchttoevoer wordt gesmoord reageren. afgenomen tot slechts waardoor het brandstofmengEen paar keer rustig uitademen en bevind mezelf opeens in een 50 kilometer per uur sel rijker wordt, wat weer zorgt voor een verre van ideaal zeer relaxte flow. op de A16 in de brandstofmengsel en dus minZen gaat over leven in het hier en nu, en ‘doen wat hoort bij de middelste van 5 banen... der toeren. in dit geval neemt het situatie’. trek ik maar eens Maar toerental toe. Leuk zo een Daarvoor is een open geest, in aan de choke. paradoxaal effect. Past heel de Zen: ‘de beginners Mind’, erg in de oosterse benadering uitermate effectief. Je doet iets van dat, wat wij als problemen alsof je dat voor het eerst doet. benoemen.

Al je vooringenomen ideëen zet je overboord en vol aandacht observeer je de Het toenemen van het toerental door de gevolgen van je acties, zonder je ongerust te choke te gebruiken, doet me vermoeden dat maken. er valse lucht wordt aangezogen, of misschien een sproeier verstopt is.

In deze emotioneel relaxte positie dient Mogelijk is er iets mechanisch kapot, zoals de oplossing zich aan en heeft de gebezigde een veertje of een kabel die los zit. Eigenlijk oplossing niet het gewenste resultaat, dan probeer je daarna wat anders. Terwijl de snelheid weet ik niet goed genoeg hoe die carburateur in elkaar zit. (Mooie gewaarwording voor iemand is afgenomen tot slechts 50 kilometer per uur

De reparatie van hare nukkigheid, is een beetje een uitdaging, want het moet me van het hart dat ik een grondige hekel heb aan de carburateur. Ik begrijp hem niet. Het is zo’n eigenwijs ding, luisterend naar de wetten van een nog eigenwijzere zwitser Bernoulli. En in detail uitgewerkt door de duitser Euler, die begreep dat zwitserse gezwam ook niet en heeft het om het te begrijpen maar in formulevorm gegoten. Daar is het helaas ook niet duidelijker op geworden. Het centrum van het kwaad ligt in de combinatie van brandstof in vloeibare vorm en lucht in gas vorm, gecombineerd met allerlei kanaaltjes en mechanisch constructies. Daarom (ik ben een electronica man en geen fietsenmaker / loodgieter), heb ik tot nog toe de carburateur zo veel mogelijk ongemoeid heb gelaten.

Maar in het oosten leert men dat je juíst aandacht dient te besteden aan alles wat je uit je evenwicht haalt. Dus gezien het relaas van zo even, zal deze reparatie een goede oefening moeten zijn.

Om mijn gebrek aan verstand en inzicht te maskeren, besluit ik om het duivelse ding eerst maar eens toonbaar te maken. Dan lijkt het in elk geval alsof ik weet waar ik mee bezig ben.

Dus carburateur van het spruitstuk en goed schoonmaken dat ding. Wel een leuk klusje overigens, want onder een laag van aangekoekt zand, gravel en teerachtige olie komt een als-in-nieuwstaat-verkerende carburateur tevoorschijn.

Na grondige reiniging van buiten en binnen delen ben ik nog niets tegengekomen wat een oorzaak aantoont. Dat is soort van spijtig, en met knagende onzekerheid zet ik alles weer in elkaar.

Opeens valt mijn oog op een gat in de carburateur. Een gat met binnendraad.

Zou daar een sproeier missen? Heb ik die van me afgeschud tijdens de bestorming van de Brienenoord? Dat moet het zijn. Wie helpt me uit de brand met een stationair sproeier ?

Natuurlijk, plaatsgenoot Jan Brandt, die leent me, op permanente basis, wat ik nodig heb.

Met de nodige aanvullende tips op zak, en na montage van het narrige deel, start hare onvoorspelbaarheid zonder noemenswaardige problemen. Nog even afstellen en we zijn er weer klaar voor. Laat de zomer maar komen.

Gekiekt

uit ons historisch archief

Verjaarscadeautje Wat is nou een leuker cadeautje voor je jarige vader dan een nostalgische herinnering aan vroeger. De dochter van Dick van Raffen, Yvette, wist dat Pa vroeger met veel plezier Eend reed en wilde voor hem een leuke rondrit met de hele familie in 3 eenden organiseren. Een oudbuurmeisje wil je niet teleurstellen... maar waar leen je nou ineens 3 eenden? Logistiek bleek het veel handiger dat aan de professional over te laten, zodat ik haar adviseerde naar vader en zoon Jacques en Joost van Geest met hun bedrijf Eendentours Westland in Naaldwijk te gaan.

Het werd een zeer geslaagde dag! (meer weten over Eendjes huren? kijk op eendentourswestland. nl • Jim

Wat is je taak op het Eendeëi?

Op het Eendeei heb ik de taak om vanuit het bestuur de coördinatie te doen met commissies die met “techniek” te maken hebben. Gelukkig zijn dit allemaal stuk voor stuk enthousiaste mensen die zich bevlogen inzetten voor hun commissiedeel. Dit zijn Box (Peter van Steenpaal), Huisvesting (Edwin Nuij), Stalling (Pieter Vogel) en Magazijn (Evert Burger). We hebben in deze structuur al gezamenlijk een paar dingen mooi op de rit kunnen zetten. Met ervaren en betrokken leden hebben zo recentelijk een nieuw lasapparaat getest, aangeschaft en voorzien van een digitale teller. We zijn momenteel

druk in het magazijn met het digitaliseren van de informatie zodat we gemakkelijker kunnen werken in de toekomst.

Zo is het voor alle magazijnmedewerkers straks veel inzichtelijker wat er bijvoorbeeld op voorraad is, en op welke plank het onderdeel ligt. De magazijn beheerder heeft ook een beter overzicht wat er besteld moet worden.

Waar woon je, Wat doe je in het dagelijks leven Ik woon best een stukje van Rotterdam, in Hoofddorp onder de rook van Luchthaven Schiphol en in het dagelijks leven houd ik me bezig met Industriële Automatisering bij de fabrikant Mitsubishi Electric.

M’n werkgever heeft in de afgelopen periode diverse keren gesponsord met materialen bij het realiseren van technische oplossingen op het EI. Extra leuk natuurlijk.

Heb je naast je A-type hobby nog overige bezigheden?

Naast het Eendeei ben ik actief bij de Traction Avant vereniging afdeling Den

EDWIN VAN BAAR

Haag als secretaris. De Traction Avant deel ik 50/50 met m’n beste maat en samen sleutelen aan verschillende Citroëns is erg gezellig. Daarnaast ben ik nog niet zo lang geleden aardig besmet met de paarden hobby van m’n vrouw Mascha.

Paardrijden lijkt makkelijker dan dat het is…. Maar het is wel heel erg leuk.

Het mooie hieraan is dat je lekker buiten bent en dat de paarden het leuk vinden om met je samen te werken.

Wat was je eerste auto?

Mijn eerste auto was een Citroën (hoe kan het ook anders). Het was een witte Citroën Visa 11E. Een Visa zonder enige vorm van luxe, maar wel met pittige 1100 cc viercilinder. Deze auto was daarvoor van m’n ouders geweest en ik was de koning te rijk.

Voornamelijk de soepele vering en het weggedrag sprak me aan.

Hoe kwam je voor het eerst met het Eendeëi in aanraking?

Hm.. dat is alweer lang geleden. denk dat ik door het zoeken op het internet regelmatig bij de website van ‘t Eendeëi uit kwam en toen besloten heb om lid te worden en de cursus Eendologie te volgen Met docenten Patrick en Jan. De eerste keer dat ik langs kwam op het Korperpad mocht ik direct instappen bij Albert de Gier voor een testrit met 123-onsteking met vacuümvervroeging.

Deze was gemonteerd in een blauwe Dyane 6. Man dat ging hard!

Sleutel je zelf, en welke klus was de eerste die je zelf gedaan hebt aan je auto?

De eerste klus was de montage van 123-ontsteking. Bij mijn Dyane uit 1977 is dat best lastig ten opzichte van een Eend gezien de beperkte ruimte bij de ventilator en goed vastzittende koelventilator. Wat me direct opviel is

dat iedereen elkaar helpt op ‘t Eendeëi.

Zonder hulp van andere leden had ik die eerste klus zeker niet voor elkaar gekregen denk ik.

Wat vind je de leukste dingen die binnen onze club mogelijk zijn?

Het leukste aan onze vereniging is dat de 2VC hobby laagdrempelig maakt. Dit doen we door cursussen, sleutelruimte, gereedschap en een goed magazijn. Niet te vergeten het grote aantal mensen wat aan het EI verbonden is met heel veel ervaring, zodat advies altijd voorhanden is. Je moet wel zelf kiezen wel advies je het beste lijkt… Maar dat hoort ook bij het EI en zorgt ervoor dat je zelf ook goed nadenkt over wat en hoe/wat je iets gaat aanpakken.

Wat was je eerste activiteit als vrijwilliger?

En wat is daar zo leuk aan?

Op het Korperpad heeft Hans v/d Hoff mij op een goede dag gevraagd of ik sleutelhulp wilde worden op de zaterdagmiddag. Gewoon om een goede reden te hebben om periodiek naar het EI te “moeten”.. Je rijdt namelijk vanaf mijn huis niet zomaar even toevallig langs en met deze stok achter de deur is het begonnen.

Vervolgens heb ik een paar zaterdagen samen met Hans opgetrokken en heel veel geleerd. Het leuke aan sleutelhulp is dat het heel divers werk is en dat je je nooit hoeft te vervelen op de zaterdag.

Het is ook de perfecte manier om steeds een beetje meer te leren over dit wonder van techniek.

Wat wil je zelf nog toevoegen?

Lijkt het je leuk om andere leden van de vereniging op weg te helpen met hun Eend als sleutelhulp? Meld je dan aan bij Peter van Steenpaal of Edwin Nuij (box@eendeei.nl). We zorgen dat je door ons team geholpen wordt om ervaring op te doen en… je hoeft echt niet elke zaterdagmiddag aan de bak. Gemiddeld zo’n 1x in de twee maanden, zodoende blijft het spannend en leuk!

Clublid in beeld

Even kennismaken met

De Eend is al 70 jaar een ‘cult’ voertuig en blijft -ondanks dat ‘t een roestbak is en straks de steeds verder oprukkende Europese en landelijke milieuzones niet eens meer in mag - mateloos populair. We zien ‘t op evenementen als ICCCR en CitroMobile, waar aan ‘compleet gerestaureerde’ exemplaren zomaar prijskaartjes hangen van ver boven de 10.000 euro. Ook op de diverse veiling-sites worden hoge bedragen geboden op soms twijfelachtige ‘schuurvondsten’.

Na alle financiële crisissen en een rentestand van 0,00% lijkt beleggen in klassieke auto’s hot-item. Onder meer Chinese en Golfstaatmiljardairs willen hun privé automuseum compleet hebben en daar hoort ook een eend bij. En dat soort jongens kijkt niet op een paar duizend euro meer of minder.

Maar wil dat allemaal ook zeggen dat jouw Eend je pensioenvoorziening is voor de toekomst? Als ‘Ei’ hebben we zo onze twijfels, Voor het gemiddelde Ei-lid lid heeft zijn of

haar Eend meer een emotionele waarde dan een eventuele verkoopwaarde. Toch zijn we nieuwsgierig wat een Eend anno nu nou waard is en daarom nodigden we Erkend taxateur Hans Kloos uit, die een tiental Eenden aan een strenge keuring onderwierp.

Wat zegt zo’n keuringsrapport nou eigenlijk?

Een taxatierapport is handig mocht je je Eend willen verkopen, maar zegt niet alles. Een rapport is maar 2 of 3 jaar geldig, wat logisch is, want binnen een jaar kan er zomaar een heleboel kapot gaan aan je auto. Je Eend verkopen? ‘t blijft altijd een spel van vraag en aanbod en ‘wat de gek er voor geeft’.

Het taxatierapport is vooral van belang (en ook in het belang) voor de verzekering. De meeste leden hebben nu gewoon een goedkope (Classic Car) WA verzekering. Maar wat nu als je schade rijdt, of -nog erger: je Eend

Wat is een Eend eigenlijk waard?

gestolen wordt? Een Casco-verzekering is dan verstandig en de verzekering vergoedt dan de schade of de getaxeerde waarde.

Tenminste dat hopen we...

Een Casco verzekering afsluiten kan op basis van je taxatierapport (wat ook verplicht is) De meerkosten verschillen per maatschappij en de getaxeerde waarde.

Belangrijker is te weten wat de ‘kleine lettertjes’ van de verzekaar zijn. Een fictief voorbeeld: Je eend is getaxeerd op 4000,- Je rijdt achter een vrachtwagen, die zijn lading verliest. Gevolg: krom chassis, plaatschade en 2 kapotte velgen.

Bij een officiele schadebedrijf, zijn de kosten een veelvoud van dit bedrag, dus in theorie is hij total loss. Of mag je alle onderdelen bij het Ei-Magazijn kopen en hem zelf repareren?

Zo’n voorbeeldcasus willen we graag voorleggen aan een deskundige, zodat we weten of zo’n Casco premie het wel waard is. (lees de oproep onderaan op de volgende pagina)

en hoe verstandig is het om hem WA met volledig Casco te laten verzekeren?

!

KloosClassicCarConsultancy

Kantoor/Bezoek-adres Pieter Wantelaan 24-2015EB Haarlem

TAXATIERAPPORT

Volgens artikel 7: 960 BW

datum opname en inspectie dossiernummer

: 08/07/2017 08/07/2017 : 104K17

Pluspuntje voor de waarde de lak Een Eend die nog voorzien is van de originele lak is altijd favoriet.

De lak mag best wat verweerd zijn en hier en daar bijgewerkt zijn met een lakstiftje. Originele lak zegt ook alles over de roestvorming. een klein roestplekje geeft niks, maar geeft juist aan dat er geen verdere verborgen gebreken zitten.

Bij een geheel overgespoten Eend is dat maar de vraag. Hij is immers niet voor niets overgespoten. Hier en daar wat plamuurwerk mag, maar wat zit daar onder?

Heeft de eend schade gehad? Je kunt het vaak niet meer ontdekken.

Toch is ook bij een overgespoten Eend de uiterlijke staat belangrijk voor de taxatiewaarde. Zeker als de originele kleur is gebruikt. (Een glimmende blauwe Eend waar het kentekenbewijs ‘rood’ aangeeft geeft de taxateur vraagtekens.)

Ook aardig te weten is dat een Eend die in plaats van overgespoten netjes met kwast en verfroller in vrolijke nieuwe kleurtjes is gezet niet per definititie lager getaxeerd wordt. Bij een Eend mag dat, het hoort bij haar karakter. (bij een klassieke Ferrari of MG is zoiets natuurlijk not done) Je mag best zien dat een Eend 45 jaar oud is en erin geleefd is.

De laadruimte van de AZU van Peter (zie de foto hiernaast) heeft eigenlijk best een kwastje verdiend. Niet doen! zegt de taxateur.

Daarmee smeer je gelijk 45 jaar authenticiteit weg. Laten zo!

Minpuntje voor de waarde

Je moet er niet aan denken, maar stel...

Je hebt een prachtige 35-jaar oude Eend of ander A-type Citroën, waar je dagelijks in rijdt. Je koestert hem omdat je er in getrouwd bent en er samen met je geliefde vele mooie reizen mee gemaakt hebt, Daarmee is hij een onmisbaar lid van je gezin geworden. Ieder weekend vertroetel je hem met een poetsbeurt en met je liefdevolle regelmatige onderhoud komt hij ieder jaar soepeltjes door de APK. (Voor zijn laatste verjaardag kreeg hij pas nog vier originele Michelinbanden, een nieuwe accu en een glimmende roestvrijstalen uitlaat) Dit jaar heb je zelfs nog zwaar geinvesteerd in een katalysator om de Milieuzone in te mogen.

Tja... en toen duwde ineens op die regenachtige woensdagmorgen een veel te hard achteropkomende Audi-rijder je van de weg... In de markt zie je dat een vergelijkbare auto x.000 euro waard is, maar daar heeft de verzekeraar van de Audi geen boodschap aan. Je mocht blij zijn dat je er er zelf redelijk goed bent afgekomen en kan genoegen nemen met de sloopwaarde.

Met een taxatierapport zit je gedekt. Tenminste daar gaan we vanuit. Of heeft de schade-expert toch het laatste woord?

Dit soort vragen willen we graag voorleggen aan een deskundige (lees de oproep onderaan deze pagina)

hoe ouder, des te waardevoller?

Leeftijd zegt wel iets, maar niet alles bij de taxatie. Een perfecte Eend uit 1987, kan zomaar op 8000,- euro geschat worden, terwijl een ‘in gebruiksstaat’ 2CV uit 1958 misschien maar 4000,- waard is. Wat wel van invloed is, is het unieke karakter van een bepaald model. Een speciale ‘limited edition’ van een eend waarvan er nog maar een paar van bestaan, maakt de waarde zeker hoger.

slechte beveiliging

Laten we eerlijk wezen... De diefstalbeveiliging van een Eend stelt niet veel voor. Met een schroevendraaier in het deurslotje zit iemand zo binnen, om over het dakje maar te zwijgen.

Regelmatig worden er Eenden gestolen. Met name de fraai gerestaureerde. Het blijft gissen naar de daders, maar het gerucht gaat dat losse onderdelen op marktplaats een hoop geld opleveren.

Zorg dus voor extra beveiliging. Zorg in ieder geval voor een stroomonderbreker en een degelijk extra stuurslot.

PEILING

Alles over de wondere wereld van de autoverzekering

Als daar belangstelling voor is, willen we binnenkort een thema-middag of -avond organiseren over dit onderwerp.

Heb je een praktijkvoorbeeld? Wat zijn jouw ervaringen met schade aan je klassieker? Houd een schade-expert van de tegenpartij inderdaad rekening met een taxatierapport en heeft het schadeherstelbedrijf, waar je auto naar toe moet, eigenlijk wel verstand van alle bijzondere Eenden-details. We willen tijdens die bijeenkomst ook een onafhankelijke verzekering-expert uitnodigen om antwoord te geven op dit soort vragen. Belangstelling?

Mail een voorkeursdatum naar bestuur@eendeei.nl en bij minimaal 20 aanmeldingen, gaan we deze activiteit in gang zetten.

Werfweekend in Vreeswijk

Bric a Brac

De lente en de zomer, dé tijd voor een braderie of een leuke toertocht Er was weer van alles te doen deze zomer voor autominnend Nederland. In bijna iedere plaats was (naast de gebruikelijke braderie) wel een Klassiekershow en Tour d’Elegance. Zo bezochten wij onder meer de Oldtimerdag in Vreeswijk en Zoetermeer, waar Citroëns immer ruim vertegenwoordigd zijn. Vele leden gingen naar tal van andere meetings in binnen-en buitenland.

Naast samenwerking met andere 2CV clubs onderhoudt ‘t Eendeëi ook goede contacten met andere Citroënclubs. Zo organiseerde de Traction-club (afdeling Rotterdam e.o.) op zondag 8 augustus een prachtige toerrit door Rotterdam, met als begin-en eindpunt ons eigen clubhonk aan de Van Helmontstraat.

Traksen op ‘t Ei

Een stralende dag voor een toerrit, waarbij ongeveer 15 Tractions meereden.

Op een blijvende goede samenwerking!

In de spiegel van de Eendologie In onze lieftallige vereniging heerst de diepe overtuiging dat kennisoverdracht en praktisch sleutelen aan de 2CV de essentie van het eenden leven vormt.

Als één van de laatste hippie bolwerken zijn we in voor de vrije liefde van belangeloos kennis en inzicht delen, waarbij de zaterdagmiddag-sleutel-sessies bulken van deze vrije uitwisseling der kennis, ervaring en inzicht. En hoewel ik in mijn onnozelheid het weleens sleutelclub genoemd heb, me geheel onbewust van de meer vleselijke connotatie van dit begrip, is het sleutelen slechts een voertuig voor waar het werkelijk om gaat. De essentie is het plezier met elkaar, de auto, de uitdagingen van de techniek en uiteindelijk inzicht in je zelf.

In het proces van onkunde, naar kunde tot zelfs zeer kundig , mogen we ons zelf keer op keer in de spiegel van onze eigen onwetendheid kijken.

Om geïnteresseerden, al dan niet beginnend, een beetje aan te duwen in de juiste richting, organiseert het EI jaarlijks de cursus eendologie. Waarbij we de kwaliteit van het geboden inzicht en ervaring borgen door tenminste 2 doorleefde ervarings deskundigen het geheel te laten begeleiden. Dit jaar mocht ik ook wat ondersteunend koffie en thee zet werk doen, zodat naast het intellect ook het lichaam gevoed is.

Een cursus is een interactie tussen leraar, leerling, leraren onderling en leerlingen onderling. Waarbij de kwaliteit gemeten wordt aan het aantal malen dat de leraar en leerling van rol wisselen. Hoe vaker dit voorkomt, hoe groter de groei van het geheel.

Zowel leraren als cursisten brachten voldoende onkunde mee voor voldoende rolwisselingen om het samenzijn tot een succes te laten worden. Het is namelijk belangrijk dat je als leraar dicht bij de leerlingen staat. Dan kun je je verplaatsen in het perspectief van de ander. Daarnaast is het van belang dat een cursist zijn eigen bijdrage en inzicht ervaart.

En wat is dan beter dan het gevoel te hebben de leraar een duwtje in de rug te geven.

Dicht bij de leerling staan wil in mijn geval zeggen, dat ik gedurende de cursus ongeveer 1 hoofdstuk op de lessen heb voorgelopen op de cursisten…..

Trouwens, weten dat je onkundig bent motiveert een open opstelling. Je ziet oorzaken, gevolgen en oplossingen, die je anders met je zeer ervaren en deskundige blik over het hoofd zou kunnen zien.

Ik neem als voorbeeld de accutest die we gedaan hebben. (Het was de eerste keer dat ik zelfs maar hoorde dat het EI zo’n ding had.)

Er was een accu die door de test kwam, maar door onkundig te zijn en gewoon te kijken hoe de test verliep, zagen we een flinke

Lief en Leed

scheur in de accu (door een garage met plakband gerepareerd).

En daar gaat het om in de cursus, leren om te kijken naar wat er is. En elk ‘probleem’ te zien als een puzzel waarvan we de oplossing nog moeten vinden.

Tijdens de lessen, maar vooral tijdens de pauze en na afloop van de les, is er ook ruimte om te horen hoe mensen de cursus ervaren. En dan blijkt dat cursisten perfect aanvoelen wat ze aan wie moeten vragen. Één van hen vertaalt zijn inzicht in dat het leraren team bestaat uit een drie eenheid van geschiedenis, techniek en praktijk…..

Zo, daar is die spiegel weer.

Meermalen gedurende de cursus blijkt dat het examen als een zwaard van Damocles boven de troon van de praktijk hangt. En verschillende malen komen vragen hierover langs. Interessant voor een leraar is de vraag wat mensen dan in hun eigen spiegel zien, dat ze het examen zo belangrijk maken. Maar gelukkig het EI is het EI, en geven alle leraren een andere reactie / antwoord. Klinkt bekend, toch ?!? Zoveel mensen zoveel meningen, dus ook hier weer, en dat is goed om de zelfredzaamheid van de cursisten te stimuleren. Zij mogen zelf het juiste antwoord kiezen. Voor eend rijder is die zelfredzaamheid de kern waar het om draait.

Waar Paul, als toegewijd cursus coordinator, toch wat nadruk legt op het belang van het examen. Probeer ik meer de filosoof uit te hangen en geef aan dat de waarde van het examen ligt in de uitdaging met jezelf. En om de angel er uit te halen volgen wat grappen mijnerzijds over de omkoopbaarheid van de examen commissie.

Zoals de Engelsen zeggen ‘what goes around, comes around’ en ik krijg mijn eigen gevoel voor humor terug op de dag des examens.

Dan blijken diverse cursisten gulle giften en gaven mee gebracht te hebben. Oops. Mag je als leraar wel dit soort grappen maken, zeker als je weet hoe beladen een examen kan zijn?

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand.

Na een paar momenten van dieper soul searching, komt het perspectief van de gevers tot zijn recht. Het is een blijk van waardering.

Oprecht, en elk ander perspectief is een vervorming mijnerzijds. Opeens is mijn spiegel even leeg.

Met veel genoegen zijn de diverse lekkernijen geabsorbeerd door mij en mijn gezin.

De zelf gebakken kruidkoek in kleppendeksel zal navolging vinden in onze keuken. De wijn staat op de bestellijst. Het bier is vaste gast geworden. En de herinneringen zweven in mijn achterhoofd.

Ik wil iedereen bedanken voor deze leuke cursus en hoop volgend jaar weer van de partij te zijn. Jurgen.

Wiebe

Naast veel goed en gelukkig nieuws (nieuwe romances, huwelijken en geboortes...) wat we van de leden van de vereniging horen, komt er regelmatig ook een naar bericht binnen. In juni was trouw bezoeker van ‘t Ei, Wiebe Speelman, betrokken bij een zwaar auto-ongeluk, waarbij hij gewond raakte. Het gaat inmiddels wat beter met hem, maar het genezingsproces zal nog wel geruime tijd duren. We wensen Wiebe erg veel sterkte en beterschap toe. (‘t Eendeëi heeft van Wiebe zijn zwaar gehavende auto gekregen en we hopen dat de Eend te zijner tijd weer op de weg komt.)

Arendje

Van Arendje Tijsen kregen wij het bericht dat haar lieve man Uco de Leeuw op 28 juni is overleden. Voor wie Arendje nog een kaartje wil sturen, haar adres is Vrijbuiterstraat 120, 8605 AX in Sneek.

Namens iedereen, Heel veel sterkte, Arendje!

‘Prehistorische’ stickers

We vonden pas in een oude schoenendoos een aantal oude Eend-gelateerde-stickers, waaronder een van een kampeerevenement van ’t Ei genaamd ‘Te Wild in Woold’ Wie kan zich daar nog iets van herinneren t.b.v. het collectief Ei-geheugen?

(N.B.: Omdat een sticker op een auto hoort en niet in een schoenendoos, kunt u deze en andere bijzondere stickers binnenkort bezichtingen op de achterklep van de rode Special van Cor Brok)

COLOFON ‘t Eendeëi’ is een uitgave van Vereniging de Alternatieve Garage ‘t Eendeëi • Werkplaats, magazijn/bar en postadres: Van Helmontstraat 11-13 3029 AA Rotterdam • BANK: NL84INGB0003746685• Elke zaterdagmiddag open Contactpersonen bestuur + commissies : Paul Otto, Edwin van Baar, Pieter Vogel, Evert Burger, Edwin Nuij, Hans Wijers, Peter van Steenpaal, Frans van Witmarschen en Jim van der Put. Bereikbaar: bestuur@eendeei.nlof kijk op www.eendeei.nl • Clubblad en Mailnieuws: Anthony Pors, Stuur je bijdragen naar: redactie@eendeei.nl

Op visite bij Leo de Gelder Achter de kachel bij het ei hangt al een tijd een advertentie. Blijkt een besteller te zijn van Leo. Wij (Hans, Peter en Paul) zijn zo goed als klaar met onze “Poste”, de geel met blauwe. Dus een nieuwe klus kunnen we weer aan.

We hebben een afspraak gemaakt met Leo om op een zaterdag langs te gaan in Hoek van Holland. Daar zou de besteller staan. Door de eigenaar, gehuld in een blauwe overall met afgeknipte mouwen en pijpen worden we welkom geheten. Leo heeft natuurlijk zijn onafscheidelijke pijp in de mond.

Een grote loods opent zich. Ik duizelde even, Een soort hemel voor mijn gevoel, maar dan wel een enigszins stoffige hemel op aarde!

Overal onder doeken verscholen, voertuigen op twee wielen, ik schat er zo 50 à 60 stuks met allemaal een leuk verhaal. Enigszins brutaal en nieuwsgierig heb ik onder een paar doeken gekeken. Wat stond er onder andere:

Gezien op de camping

een Honda CB50, waar er maar duizend van zijn, met ernaast een identiek exemplaar, maar deze bijna waardeloos want een replica van een replica, een Puch met een hoog stuur waar Leo zelf nog met de wind in de haren op gereden heeft, een BMW van begin jaren ’80, veel soorten brommers en ga zo maar door.

Allemaal gebruikte exemplaren, en aantal met en een aantal zonder kenteken, een bonte verzameling die Leo in de loop van de jaren ‘80 tot nu verzameld heeft. Leo doet er af en toe één weg en er komt soms weer wat bij. Het staat vol met hier en daar een paadje waar je tussen de wielen en frames door kunt lopen.

Op een brug staat nog een Traction met een Frans kenteken in een opknapfase en in de kasten aan de binnenzijde van de loods zijn tot 4 meter hoog onderdelen opgeslagen.

Goh wat gaan je handen jeuken…

Maar daar kwamen wij niet voor. We kwamen voor een 2CV bestel die Leo had staan. Na een bak koffie maar eens naar zijn bestellers (want hij heeft er meerdere) gekeken.

Hoe hij de auto’s in hun nauwe plekjes gekregen heeft weet ik niet, maar het leek er op dat de loodsen en soms omheen gebouwd

zijn. Prachtig, kruip door sluip door. Aan het plafond hingen ook nog een paar koetsen van 2CV’s. Na dit bezoek, wat zeer aangenaam was, hebben wij met z’n drieën besloten nog even verder te kijken naar een ander project.

We hebben de tijd, het heeft geen haast. Wie weet komen we nog eens terug bij Leo, maar dan zeker voor een tweewieler, want de keuze is reuze.