+
+
+
+
bahçenin kalbi yokistan: başkenti düşülkelerinin uzak mı, yok mu, ülke mi gerçekten büyüsü mü yoksa dokunur gibi sana dokunmanın zamana ve sonsuz bir ân gibi başlamanın hayata
ne zaman dönüp gelsem bir yalnızlıktan sözcükler var görüyorum beni bekleyen kadınlar suç işlerler yaşadıkça oturur konuşurlar bilirler birlikte susmayı ağlamayı mesela ölenin ardından bildikleri gibi bir aşkın bittiğini anlarlar görmeden duymadan bile
vazgeçtim, gidelim iki kişilik yer bul son kuş kanatlarında
işte burdayım dün yanı başımda yarın çok uzak yürüye yürüye geçtiğim yollar yaşasın diye dua edilen çiçek benimle yine işte susuyorum konuşmalar çağında şu saat susturuyorum dilimi
50
49
+
+
+
+