Akasya Telasi_Derya Onder by Derya Onder

Derya Önder

Akasya Telaşı Digraf Yayıncılık

1973 doğumlu. 1989-1994 yılları arasında YTU Mimarlık Fakültesi Mimarlık Bölümü’nde öğrencilik yaptı. Şiirleri ve yazıları milliyet sanat dergisi, ütopiya, kül, düşlük, la poéte travaille, öteki-siz, rüzgâr, üç nokta, sınırda, yaratım gibi dergilerde yayımlandı. öteki-siz şiir “derdi” ve öteki-siz yayınevi'nin kurucularından birisi. İlk şiir kitabı Ceza Defteri (2002) öteki-siz yayınevi'nden çıktı. İstanbul'da yaşıyor

Şiir-antoloji

Akasya Telaşı

Derya Önder

Genel Yayın Yönetmeni

Metin Cengiz

Dizi Editörü

Yavuz Özdem

Redaktör:

Şenol Topcu

Digraf Yayıncılık

ISBN Kapak Tasarım 1. Basım Baskı-Cilt

978-975-9056Savaş Çekiç Nisan 2008 Kenan Ofset Tel: 0212-613 3120 İSTANBUL

Digraf irtibat

(0505) 412 83 01 (0537) 251 29 31

Adres

Samandıra Cad. Harmanlı Sokak, Özlem Ses Sitesi B Blok No:1 Yakacık, Kartal, İstanbul Şiirden Digraf’ın bir yayın markasıdır.

Derya Önder

Akasya Telaşı

İçindekiler saint antuan 09 ekim çocuklarına 16 ağıt 18 fotoğraf 20 yoksayım 22 harflerin kuyusu 27 nefti 28 savurkapı 30 düşümdü gece 32 büyük günaydın 36 güneyas 41 olmayan 42 otuz yaş için 45 lirika 46 yolculuk 48 bahçenin kalbi 50 nisâ 52 kıymık 53 doğuya bakar çünkü üzgün kadınlar 54 masal 56 rivayet 58 17:22 59 alaturka 60 yabanotu 64 kalbim yağmurdan yana 66 balkondaki güvercin 70 tatavla 71 eleni karaindrou için 72 tek seferlik ölüm müziği: kandans Akasya telaşı 74

“hiçbir söz konuşulmadı bu yaz. hiçbir isim söylenmedi." Ingeborg Bachmann

saint antuan I. saint antuan'da yorgun bir günahkârdım geceden kalmıştı uyuyan gözlerim bedenimde diri dokunuşların isa kadar ben de gerilmiştim gözlerinin çarmıhına kilise kadınlarına bakıyordum avuç dolusu günahları yeni yetme pişmanlıklarıyla kucak kucağa oturuyorlardı ahşap sıralarda

sözcükler seçiliyordu itiraflar için 'devrik cümleler' diyordu rahip 'yorar hayatlarınızı vazgeçin gizli öznelerden dua edin kardeşlerim kadınlarım siz de sorulmuş soruları sormayın artık bir cevap gibi yaşayın hayatınızı’

II. rahibin yüzünde tanrının gölgesi herkesin ağzında aynı dua bir mesih bekleniyordu sanki cehenneme dönen hayatlar için bense yeni bir günah tasarlıyordum şeytan gezdiriyordum dudaklarımda

ne bağışlatılacak günahlar ne yılgın pişmanlıklar hiçbiri için değildi gidişim şarap, ayin ve dua sarhoşluğu 'tanrım şükürler olsun bugün de verdiğin şaraba ve ağırladığın için bizi evinde’

genç ve uysaldı rahip sesinde kilisenin kokusu vardı bir cennet umarken eğik başlar bir kadını düşlüyordu belki ya da geçemediği sokakları

ben seni saint antuan'da unutmaya gitmiştim unuttum ve karıştım kalabalığa bir akşam daha koşuyordu geceye birbirine dolaşıyordu ayaklarım kollarımı açıp bir sözcük gibi dikilmek istiyordum şiirin tarlasına

III

ekim çocuklarına

çoktan kaybedilmiş bir savaştı aşk sen girdin şimdi aşkla arama mecusilerin yaktığı ateşlerden girdiğim gibi çıktım direndim hata payı olmayan aşklara hadi beni bir yangına dönüştür nasılsa kutsallığı yitmiş bir mabed bu beden nasılsa bu aşkta yanmayacak kadar semenderim ben

közlerin üzerinden geçiyor kaza yapan kamyonlar düşlerin üzerinden geceler, çıplak bekleyişler yüzünün yabanlığına benziyor ağaç diplerindeki eğreltiotları gittikçe uzaklaştırdığın kendine belki de hiçbir yerde sayılacak yaşından geçiyorsun şimdi orda mısın, herkesin bir buluta saklandığı göklerde söylenmiş sözler, vazgeçilmiş sorulardan sonra hesabı ödenmeyecek günlerimizi çalıyorlar senin beslediğin ateşleri ve benim bekleyişlerimi

ağıt kış gelecek, biliyoruz bunu parmaklarımı kesen ayaz, dudaklarımın yaralı susuşu ve uçuklayan kalbim her kavgadan sonra habercisi bunun... belki de bu, o yaşın senin hükümler giyeceğin tüm davalardan

sen gittin tuhaf bir rüzgâr sıvazladı sırtımı ben kürek seslerinde kaldım toprağın şıkırtısında bol ağaçlı bol yaşlı o ormanda bir ağaç bir ağaca fısıldadı: “hoş geldi” bir ağaç yürüdü gövdene sarılıp sarılıp gölgesine susacağımız başkası olmadı

ikinci kış, ikinci terleyişi soylu bir kısrağın kırgın mısın hâlâ kuşlara yalnız gittikleri için ve geceye, açık bıraktığı için üstünü dünmüş çatlayışı bir rahmin

ama a çaldılar uzağımızı da

sen belki de öfkenin yaşındasın o 'hayırsız çocuk' olmanın

bir akşamüstü getirdiler muştunu (reva mı)

sana kalsın “iki şehrin hikâyesi” ve yarım şişe konyak annem susmaya çağırıyor beni

o tuhaf rüzgârla gelen ne varsa incitiyor sesimizi (bu da mı reva) oysa onyedi nisan akşamında bir adam bütün sökükleri dikmişti temizlemişti yaban otlarını o akşam ay da vardı

fotoğraf ta ki bülbülüm gülüne yol veren ta ki göğsümün ucunda bir sızı içimden insan geçti içimden nisan geçti

ispinoz beslerdi babam ahşap kafesinde yalnızlığın içinde beslerdi gidebilme isteğini

ve ey ki sarılıp sarmalanmış her yara akmaya meyilli, bulaşmaya yaranı nereye yaranı nereye diyemeden senden önce yürüyen suyun yarım

bilmezdi annem saçlarımı örerken elleri yoksa bile sabah akşam sabah akşam neden ispinoz beslerdi babam daha iyi diyorum bu onun seyyad olmasından

ben yarım zaman yarım ay yarım

kim bilir, çerçevesi olmasa söküp atacaktı belki de sokağa bakan camları kaçabilme korkusundan

yoksayım anladım bir gün ne ispinozdu ne yalnızlığı ahşabın düşüp kırılan kalbiydi babamın şıp şıp üstümüze damlayan

döne döne ilerleyen gecenin ucundayız sayıklamalarımızdan oluşan köprünün kıyısında nasıl anlatılır top tüfek olmadan alınan yara nasıl söylenir bir çiçeği solduran derinsizlik yaşam bir top ibrişim yumağı renk renk yaşam ebemkuşağının altında üzgün gelincikler bir erkeğin bir kadını susarak sevmesindeki sır bir kadının dillenmemiş aşkında çözülen sihir yağmurları topluyorum, yağmurlarını kentlerin yığılmış güneşlerini topluyorum mavilerin, ellerimiz bir deri bir kemik sızısı taşınır hangi yaşa gitsen eksik sevmelerin sor bana, diyebilirsem söylerim kaç yıldız bir gecede yuvarlanır karanlıktan aydınlığa

atıyorum bak havaya kimin önüne düşerse kafası kopmuş ispinoz odur yaşamda kazanan sazlığını özleyen ney gibi özlemek bilmez insan tut hadi tuuut

ağzımız köpükler içinde, ağzımızda çiğnenip tükürülmüş aşk çiğnenip tükürülmüş merhabalar, günaydınlar, ne haberler böyle olmaz biliyorum, ilerlenmez böyle geri aramızda ipince ipler gerili, ipince gözyaşı gölleri nasıl dile gelir git denilen sevgililer, varılmamış baharlar sen ben olsak iyi o kadar kalabalık ki acının seyircisi çıplak ayakla geçmek gibi çakıltaşlı bahçeyi kana kana batırmak topluiğnelerini diğerine sonra geçip seyretmek bu eşsiz yenilgiyi

döne döne ilerliyoruz, içindeyiz gecenin o yüzden aynı yerdeyiz, apsis sıfır, ordinat sıfır yok gerilmiş kanadım, alınmamış öcüm sana son kez sormakta beis yok biliyorum beis'i yoktur bazı kadınların kederleri de olmaz kabuksuz kaldıysalar ağrı yok içimde, gözlerim kuru, dolanıp durmasa bir de keder yöremde…yok benden iyisi…

ağzımız köpükler içinde, bu neyin köpüğü bu hangi mevsime ait gece, sen kimin senisin güle oynaya düşmek var hayata, aşka, acıya güle oynaya ağlamak ölenin ardından dedim ya düşse düş yalansa yalan söylenmemiş düşleri nasıl yok ederse söylenmiş yalan o kadarız… o kadar durgun, alınmış… susuz o kadar

şimdi dinlenmeliyiz gölgesinde büyüttüğümüz ağaçların tam da bugün söz etmeliyiz ikimizden, artık sen nasıl istersen öyle geçen eylüllerden ekimlerden çocuklar da ölür çocukluklar da aç da bak dünyanın arka penceresinden umuttan yapılma şu çayır çimen şu karanfil, şu gül, şu sen söyle döne döne devrilen karanlığın üstüne düşen şu hayat mı çıkaracak bizi sokağa gülüyorum.

harflerin kuyusu

nefti

sen yağmuru ne zannederdin kim bilir ki sıcak akardı teninden sarısı yitmiş güz akşamları taşkın bir nehirdin de ben mi bakmadım o pencerelerden belki de incinirdi gözlerin karşılaştıkça dünyayla bir tarafı yırtık ceketler gibi ya da yıpranmış kol ağızları

az geldim azdan geldim dibinin kıyısına bu pas tutmuş yazma akşamlarında artık sen yok çıkarıp koyuyorum seni dolaba

sen aşkı ne zannederdin kim bilir boğulurken bir çocuk su kuyusunda

gümüş iyi geliyor nedense bir geminin hiç uğramadığı bu limanda iyiyim aslında zamanın salıncağında bir sana bir yarına

genzinde harflerin hırıltısı

bak artık iklimlerden söz eder gibi söz ediyoruz aşktan ve ayrılıktan

savurkapı kim bilir hatırlar belki kıyısına yanaşan sandalı bir adam uzun bir yolun nasıl geçildiğini

burası taşkent. çıbanları insan boyu yolları bir avuç koysam cebime götürsem biraz istanbul'a burdan insan burdan toprak burdan hava

soğutmak ateşi küle su vermek gülün yerine beslemek yani amaçsız bir sarmaşık gibi hayata dolanan yalnızlığı

denize benzeyen ovalarında koşsam abbaralarından geçsem usul

az geldim azdan geldim dibinin kıyısına durmaya

ben öyle deniz görmedimdi öyle sancı anadan kıza erimeyen kar yol bekleyen kıyım kırma bir acı

düşümdü gece bir kadın bir avuç şeker serpti üzerime koşup rüyama geldi aynı gece geride kaldı bildiğim dünya

biz üç kardeştik camlar kırılmadan önce avlusunda ağaç olmayan evlerde büyümüştük uğursuz bir kıştı. belki aralık zemheri derdi, olaydı annem

anladım 10400 fitte sıcaklık eksi 58 derece

görmemiştik daha önce evlere giren bir yağmur kızıl bir aşk. kızıl akşam. büyüyorduk usul usul

aşk da böyle dedi mor mihail aşkı biz toprağa gömeriz boy atsın diye

taşkın bir kederdi oysa yalandan dua ve gece

bir dağ cevap verdi içimde: öteki sustu.

bir şey var, tutunup bırakmayan hem benim hem değilim ben öyle ki güz deli gibi çarpıyor akşamlarıma

gırtlağında iki ölü bir yaralı. bitti, diyordu küçüğü buz tutmuş göl kıyısında yırtık ev fotoğrafları öyle hatırlıyorum beynimi zorladıkça

biraz daha düşünsem diyebilirim kardeştik. düşümdü gece sonra ayrıldık şehirden

biz hiç tanışmadık belki de savaşa da gitmedik bilmedik nasıl akar, nasıl donar sıcak kan birdenbire bir sus gibi ellerimiz ağzımızda

o adres de yitip gitti o sel de

susmadık da

büyük günaydın ne zaman devrilse bir ağaç zaman kırmızıya çalsa

günaydın turgut günlerden hafta ortası ve mevsim kış ardılı yoldayız, ilerliyoruz sıcacık bir ömürde, iki kişiyiz herkesin unuttuğu sokaklardan geçiyoruz kuşları selamlayarak balkonlar dışarı sarkmış ve kadınlar geceyi silkeliyor camlardan

biz üç kardeştik. öyleydi. yırtıldı karbon kağıdı var mıydı çağrılacak bir adımız, bir rengimiz bir şey işte. ne bileyim uyandır beni ey hayat. içimde bir kuyu bul çünkü üç kardeştik biz. öyle hatırlıyorum

günaydın turgut, 'hasan'a da günaydın günlerin yaban bir geçişi var ömürden koşuyoruz yorulmak için yokuş yukarı ve bırakmak için kendimizi hayattan aşağıya

cemal'in sabah kahvaltılarından geliyoruz istanbul boğazımızda bir lokma yakup'a gitmiyoruz kaç yazdır kaç yazdır yemiyoruz elmayı kabuğuyla rakı kokuyoruz baştan ayağa baştan ayağa şiiri kuşanıyoruz her gece her sabahtan daha aydınlık geçen bu sabah için bu güneş için içimize doğurduğun yaşattığın aşk için aşk'tan öte günaydın turgut, dikkat et kendine

'her pazartesi' o 'büyük saat' çaldığında yeniden başlıyoruz aksak bir makama minibüsler tıklım tıklım halk otobüsleri ağır kokuyor metroda sevgili arıyoruz bütün bir şehir bütün bir şehir korkuyoruz depremin gölgesinden yine de akşamları ekmek götürüyoruz evlerimize

gökyüzü üstümüze düşüyor her durakta her binen yolcuyu sen sanıyoruz son durağa gelince anlıyoruz sen bu otobüse hiç binmedin aslında sen durakların yolcusuydun çünkü başlamamış aşkların ki paslı bir çivi gibi batıyor kanatıyor benliğimizi hatırlattıkların

ve 'dünyanın en güzel arabistanı'na gidiyoruz seni bulmak için ve 'dünyanın en güzel çölü' oluyoruz unutuldukça birisine saati sormanın Yalnızlıkla ne ilgisi olduğunu düşünüyoruz neden bazı adreslerden mektupların hep geri döndüğünü uykusuz kaldıkça anlıyoruz: düşler ırmakları aklın ekinlerinin düşler dökülen yaprakları kalbin, biten aşklar gibi tütünler hâlâ ıslak ve hâlâ şehirler kaldırılıyor dağlara ve o büyük günaydın: 'hep bekleyenlerin günaydını'yla esirgenmiş bütün zamanlar içilmemiş bütün içkiler kadar günaydın gidişinin on altısında turgut uyar'a...

güneyas

olmayan

yaz bu.

ve ölüler gülümsüyorlar yeryüzüne bakıp şenleniyor toprak bir salyangoz, kabuğunda ağırlıyor beni

hüznün gizemli bahçesi. oysa sen, senin sesin, gözlerin kabına sığmayan sular gibi.

ah diriler!.. ve çoktan yitirilmiş bellekleri onların Bir heves uğruna yıkıp geçiyorlar bahçeyi yüzüme bakacak yüzleri olsa ya ağaçların bana da yer açılsa toprağın karnında

biliyorum dinecek susuzluğu çiçeklerin. kendi gölgesinde yok olacak erinç. varlık içinde varlık yokluk içinde aynası kırılacak yazların.

ah ölüler!.. tenimden koparılmış taze et yığınları yoruldum uzanmaktan ırmak boylarına ve kaybetmekten girdiğim savaşları sağaltsın şimdi ruhumu anılar çığlığıma tutunsun kendisini yok eden

biliyorum. uzun sürer dokunulmuş yerlerin sızısı. bir sabah uyanırız. bir şair ölür. cenazesine gideriz. dünya döner. döndükçe dünya bir şair daha ölür. şairi yaşayan ölü şiirler de buluruz istersek. bahçeye çıkarız. onlarca, yüzlerce. otururuz susarak. sen oluruz bir gün. bir gün ben ölürüz.

ah ölüler!.. sizin için dinliyorum callas'ı ve aralıyorum gövdemi gelişiniz için toprağın çocuklarını selamlıyorum yazının küçük harflerini ölüyor iç bahçemiz ve ne lütuf ölmesi de ilk yazın

duymadığım seslerine açıyorum kulaklarımı müziğin görmediğim renklerine yeryüzünün gözlerimi dilimde yırtılmış gecelerin akıp giden sözleri aklım on dokuzundan beri düşmanı kalbimin rahmim öldürülmüş çocuklar mezarlığı

ah uyuyabilsem bir yaprağın ayasında değmeden yüzüme dirilerin gürültüsü yaşasam içinizde ey sevgililerim ey sakat çocuklarım her biri başka aşktan baştan başa küflüyüm, baştan başa yalan

ah ölüler!.. mırıldanışı gibi hastalıklı dudakların ıslak ve yapışkan dokunuşlarla sarılıyorlar birbirlerine tıkanmış damarlarıyla güz sancılarını bekliyor ölü şehir doğurmak için kendinden ölümü... saatler geçiyor, dakikalar... tersine akan bir ırmağın sürükleyişi gibi yaban otlarını ah aldanış!.. taşı taşa çarpan şiddeti suların ve savurgan aşk dağıtıyor her seferinde yüreğin kalelerini bozguna uğruyor benliğin kararları uğruna vazgeçilmiş nedenler kalıyor geriye ve ölüler gülümsüyorlar yeryüzüne bakıp dilleniyor toprak

otuz yaş için

lirika

baharı müjdeliyor çocukların kuşdili intizarla eğiliyor yaprak yüklü dallar

yabandır bir olur bir daha olmasa

bir tek güneş kalıyor eskimiş kadifeleri okşayan sıyrılıyor geceden gökyüzünün örtüsü

ıslak çimenlerin üstünde bir kadın eyler gönlünü tıngır mıngır

somon rengi bir gülle çiçekleniyor bardak yatağın telaşı ilk sonsuza kapatmış gözlerini zaman

işte düşüm! ağrıyan yerlerimden kalan kalbini söküp atmışlarla, kalbi sökülmüşlerin bitmeyen kavgasında susan bir masa kıyısında aşk. orda.

kadınlar bahçeye çıkıyorlar yarı uykulu çıplak bileklerinde sedef gürültüsü bileziklerin uğurluyorlar gideni ev yalnızlığıyla yalınayak izleri ters dönmüş sıkıntının

sen sarı sabır ikircikli bakış olmamışı olduracaktı ikimizin sıcağı

otuz yaş birden çoğalıyor tekrarın üzüntüsü

kimse günahını sevmiyor ben akşama en uzun yoldan gitmeyi severdim eskiden. kimsenin solmadığı odalarda büyütürdüm ellerimi. yağmur bizim komşumuzdu. senden benden onlardan. çoğalan

yolculuk hayata bakardı bizim evimiz ne zaman bir tabut geçse önümüzden bütün gece kara rüya, omuz ağrısı bahçede muhakkak bir çiçek ölüsü

yokkuşağıyız dünyanın asılıyoruz hayata yumuşak yerlerinden boyuna sevişmeler, enine ayrılıklar aranan'larıyız modern masalların: çamur prenses, parmak aşık, çizmeli şair ve sihirli kavalıyla zamanın upuzun bir î gibi inceltilmiş o şiir dudak büküyor hayata koynuna alıyor küs oluşları

sanki yürürken bir şeyi düşürmüşüz hissiyle ....

durma, kirini sil öğleden sonraların akşam üstlerini çağır gelsinler nasılsa gideceğiz sıradan akşamlara yine yorgun düşecek bekleyecek geceler hepimiz bir hayatın katili, bir sevişme artığı yok o pullu kuşların ıslığı aklımızda gideceğiz yokuşun sürdüğü şehirlere dua ülkelerinden, tepelerden geçerek varacağız intiharın billur nehirlerine herkese bir mağara, herkese bir aynı ân o aşktan maverada

bahçenin kalbi yokistan: başkenti düşülkelerinin uzak mı, yok mu, ülke mi gerçekten büyüsü mü yoksa dokunur gibi sana dokunmanın zamana ve sonsuz bir ân gibi başlamanın hayata

ne zaman dönüp gelsem bir yalnızlıktan sözcükler var görüyorum beni bekleyen kadınlar suç işlerler yaşadıkça oturur konuşurlar bilirler birlikte susmayı ağlamayı mesela ölenin ardından bildikleri gibi bir aşkın bittiğini anlarlar görmeden duymadan bile

vazgeçtim, gidelim iki kişilik yer bul son kuş kanatlarında

işte burdayım dün yanı başımda yarın çok uzak yürüye yürüye geçtiğim yollar yaşasın diye dua edilen çiçek benimle yine işte susuyorum konuşmalar çağında şu saat susturuyorum dilimi

nisâ gelecekmişsin, severmişsin şiirde olur bunlar yalan söyler iki kelimeyi ayıran boşluk

martılar düşse denize düşer kıvrak bir rüzgâr savurur her şeyi belki de unutmaktan yapılır aşk unuta unuta derinleşir çizgiler

bahçemi bahçene yaslayan yıkık duvar bahçemi bahçene çağıran rüzgârla birlikte gitmiş dün gece

işte yazgının kesik elleri kanlı parmaklarıyla dokunuyor zamana

kökünden sökülen bir çiçek gibi yeri boş yeri sancı

ah nisâ! nereye döner insan yalnız kalınca sen aynanın kırılan parçası olduğun yeri gösteriyor hayat başımı döndürüyor bensiz dönen dünya uç veriyor sessizlik yağması bu anıların! yerle bir şimdi kalbim iki nisan arasında

kıymık

doğuya bakar çünkü üzgün kadınlar

varlığın varlığı acıttığı zamanlar vardır bir lâle nedense kış ortasında gelmek ister hayata

çöldeyim gölgesinde kendimin hafızamda bir gazel isli ve kırık matemimde dolunayın gözyaşı

taşın taşa çarpa çarpa yaşlandığı sular bir kökün bir kökü ittiği topraklar vardır ellerin unutmaya başlayınca anlarsın bir aşk da boyanır kana

kavrulmuş acılar ve eski yağmurlardan sonra acısını nakşeden şairin dizelerinden çekip çıkardım hayallerimi ardımda medeniyetin oyunları göçebe çadırları ve kervanların izlerine sürdüm yüzümü

benim de unutmayı öğrettiğim çiçekler vardır oysa limon ağacı, çürük sardunya, ölecek bir kaktüs varlığın varlığa varlığını hatırlattığı zamanlarda bir kıymık daha batar kalbin karasına

çöldeyim kaç bin yıllık tarihin sahrasında lekeler topluyorum kumların arasından bitimsiz bir uzaklık sarıyor zihnimi içimin gediklerinde can çekişiyor düşürülmüş aşklar ot bitmeyen yüreğimde hatıra bozkırlar kıraç şehirlerin kalabalıkları gürültüsüz yürüyorum uyandırmamak için sevdiğim şehirleri

şimdi bilenler söylesin irinden başka ne döker bir yara

masal kara gecelerinde hiç görmediğim çölü özledim söktüm çadırlarını içimden geç vakit… git! izler benim bulutsu gölgem nereye çöreklense acı nerde olsa alır yanık kokusunu bilir içinde çöl biten yürekleri

bir vardım bir yok kalbinden kan damlayan her şeye hayrandım yaşamak demekti bu aştım uzaklığını dağların "bin beyaz turna" koydum resmin adını dökük bir ev, yıkık bir masa

çöldeyim gölgesinde kendimin hafızamda bir gazel isli ve kırık matemimde dolunayın gözyaşı

yüklendikçe yüklendim alnımın damarlarına

doğuya bakar çünkü üzgün kadınlar

rivayet bir de baktım tellal olmuş sevgilim dünyaya şarkı söylüyor ben uyurken

avcılar sokağıyla daha iyi avcılar sokağı birbirine bakar kardeştir herkes orda başlar orda bitmeyen her şey

uyudum uyandım açtım yüreğimi sahraya

bir adam bir kadını tanır nerede görse

ben söyledim o yazdı o yazdı ben okudum

bir adam bir kadına yaprak düşer gibi

kırıldım ya sırçaymışım…

bir adam bir kadında engellerin olmadığı yer bir adam bir kadından usulca geçer sadece bir adam ve bir kadın karşılaşmamış komşuları gibi göğdelenlerin içinden geçerler de uğramazlar birbirlerine bir adam ve bir kadın ayak izlerinden kalan geriye

17:22

alaturka

beklerim çalsın akşamın zilleri, açılsın semaya kalbim pür telaş koşayım odadan odaya, ne gam!

uzaklara sürdüğümüz atların ardından göçebeler de çadırlarını toplayıp gittiler

aklımın çarşısında incik boncuk, göz sürmesi, maskara varsın ben kadın oldum diye sevinsin dünya

yeni bir mevsimin eşiğindeyiz şimdi dokunamadan geçip giden kış gölgesini kuytusunda saklayan ben

boynumda mercandan kolye, alnımda el yazısı bir adamın şurdan alıp şuraya koysam kendimi, kime ne!

içimizden yeni bir iç çıkarmanın yaralı bir kuşa yuva olmanın sevincindeyiz

ben bilirim ne zaman çalıp kaçar çocuklar zillerimi ne zaman avluya bakan bir pencere olur yüzüm bir yalan nasıl sırıtır dişlerin arasından dokununca büyütecek el kimdedir, nicedir…

uzaklara sürdüğümüz atların ardından iplik olup dizilen gözyaşlarımız kurudu

içimizde gri, köhne bir ev çatısından akıp duruyor olmayan gece

sabah yola düşecek kadar aşığız uzaklara karanlıktan korkmadan ve seğirterek gözlerimizi yeni olmayandan bir yeni âşık olmayandan bir aşk ister gibi

“ah sevgilim” diyor, içimde bir sıkıntı var bu gece sanki toprağın nemi bulaşacak tenime sanki ıhlamur içsem yumuşayacak içim ellerim yeniden bilecek dokunmayı yeniden bileceğiz ölümden dönülüp gelinen hayat nerededir kuşkunun çiçekleri nasıl açar kim sular onları yediveren olsun diye

istedik doğunun getirdiği ne varsa istedik gelmeyecek olanları da

yabanotu pınar'a 'boş ev'in anısına,

“ah sevgilim” diyor dilimde tırpanlanmış sözcükler var sen varsın, bir yoksun, varsın belki hangi yaşın telaşında hep uzakta açan çiçekler

bugün tabelasını kaldırdım boş ev'in

sonra şarkılar var, dinlesem kan oturacak gözlerime

kim bilebilirdi oysa bizden iyi sessizliği

biliyorum yaban bizim çocuğumuzdur biz yıkılmış köprüsüyüz uzaklararasının

“gitmek kolay değil' yazan tabelasını boş ev'in bugün kaldırdım iz bırakmayan gidiş olmazdı çünkü benim büyüyor sandığım yabanotuymuş meğer yine de kesmedim suyunu varsın kan gövdeyi götürürken ve hep dikenler içinde sevişirken biz yabanotu büyüsün evimizde söz'ü düşer nasılsa bilgeliğin

kalbim yağmurdan yana anne hüznümü de sen mi doğurdun

tabelasını diyorum kaldırdım “gitmek kolay değil” yazan evin sen sırtında kocaman bir hayatla çıkarken kapıdan yine de sızamadı içeri yokluk

I. gece bitti yorgun düştü kollarına günün sabah üstümde çivit mavi gök aynada kaldı yüzüm üzgünüm

kalbimin çukurunda diyorum ters dönmüş diyorum bir kaplumbağa gibisin

aynı yerden kanatıyor kaç keredir aynı bıçak aynı yerde bastırıyor aynı apansız yağmur kalbim taş baskı bir kitap... kalbim taş!.. kalbim baskı!.. kalbim!.. yana yağmurdan...

dokunamam

oysa daha dün, uzun yaz akşamlarından söz ediyorduk kiren toplamaya giden kadınlardan, ıslak ot kokusundaki tazelikten ve bir yaranın nasıl yayıldığından... oysa henüz gitmemiştik sarımadam çaybahçesi'ne oysa bitti gece geri döndü söz yıkıldı içimin kondu'ları 'her on yılda bir' mi diyordu lady lazarus çekip çıkarmalı acıyı içinden söker gibi topraktan bir ağacı

gece bitti şiirin dışında kaldı hayat nasıl da yineliyor her şey kendini öğrendik: yalancıdır aynalar çoğaltırlar yalnızlığı acı kir tutmaz bunu da öğrendik gördük ayağı kesik adamın damarlarını

II.

balkondaki güvercin

gece bitti üşüdü cam... öldü kuş... kanadında kaldı hayatın buğusu soruyorum kendime: sabır benim neremde neremde herkesin üzdüğü çocuk kalbim kış uykusunda bir düş kalbim kış... kalbim düş... kalbim... ömrümün yarası...

denizler burda, deniz gemileri gemi kaptanları, çocuklar deli gibi rüzgar yiyip rüzgar içen açbabalar

gece bitti...

anlaşılır kılmak için zamanı saatimi asıyorum çamaşır iplerine hep gidişin damlıyor yollara yıkanınca çeken bir şey değil bu ya da çözülürken dolaşan örgü yumağı

içinden geçen her rüzgâra yüz süren bir tül sessizliği gibi kalacak bu aşk

bir ayağı yerde, yarılıp düşsek içine bir ayağı yolda, ama yol hazır değil

gece bitti...

balkonu balkon güvercini güvercin yapan rüyada boşalan fren ve çarptığım ağaç ne kadar uzak ona, bana, buraya biz beklemeyi seçtik insan güvercinlerinin çığlığını yeraltı balkonlarında ama bir ses kırıntısı korkutup kaçırdı güvercini de balkonu da!

tatavla

eleni karaindrou için tek seferlik ölüm müziği: kandans

kül de yanınca ne kalacak geriye harf harf eskitilmiş ömürler mi kaçıp saklandığımız o ev mi bakıp da gülecek halimize

ağır ağır sürüklenen zaman yol alıyor parmak ucunda hırpalanmış gecenin üzerinden geçiyor ayaklar artık genç değil yalnızlık, biliniyor yeri değişmeyen her şey delili bunun

yokuşlarında çemberlerin sürüldüğü o yer gümüş palyaçolar mı saklayacak parklarında evli kederli ve taşkın gülüşleriyle rum kadınlar mı anlatacak türkçe acılarımızı aheste sinerken yangının kokusu tatavla'ya

oysa öğrendim yangın çıkarmayı biliyorum: ne zaman kanın artığıdır kızıl ne zaman bordoya dönüşür cesaretsiz kırmızı renksiz bir yaprak olabilir mi düşürdüğüm işte başlıyor kandans: -bu dansı bana lütfeder misiniz? (yoksa vaz mı geçmeliyim gökcismi olmaktan)

sonumuz olacaktı geceye taşan nehir isli bir gökyüzü taşıyacaktım sana, dumanlı bir seviş hiç öpmemiş gibi öpecektim, bir daha yanar gibi acıyan yerlerinden başlayacaktım ağlamaya

tavandan sarkan ağlarıyla gurur duyuyor örümcekler

akarca yokuşu'nda salyalı bir köpek havai fişeklerine bakıp gülümseyecek ense kökünden ısıracaktı hayatı hiçbir şeyin olmasam kuruyup kalacaktım lacivert balkonlarda ilmeği kaçırılmış bir aşkın ikindi yorgunluğu çöküyor günbatımının hiç gelmediği bu eve zamana tutunarak ilerliyor akşamlar mühürlüyor tenimi gidişlerin zenginliği kül de yanınca ne kalacak geriye

akasya telaşı kandans başladı: söküğünü dikemeyen terzi provada sabırsız bir müşteri aynı zamanda geleceği biçiyor hazır kalıplarla -kim teyellemiş sizi bana hep kanatan iğne olmuş acı

yaz gelecek sonsuz gürültüsü dinecek kalplerin acımasız bir kışın ardından gülümseyecek sokağa çıkan çocuk biz, daha çok diyorduk avluyu dolaşan güneşin eve girmesine henüz geç değil, kalbi üstünde taş kalmamış kadınlar için

kandans başlayınca ne'yi yazacağını bilmiyor tarih

ama şimdi üzgün ağaçlarının altında toprağa değerken ayaklarım biliyorum, zaman keser incelmiş yerlerinden bir aşkı ve tepinmek dünyanın üzerinde mızıkçı çocuklar gibi, nafile

o yüzden anlıyorum cama düşen akasyanın telaşını burkmuyor içimi artık yıkık duvar, savruk nehir

biraz da huysuz bir toprakta büyüdüm diye ishak paşa sarayı'na karşı ağladım diye annem üşüyen yerlerimi buza bağladı diye

kalmanın da gitmeye eş olduğunu bilenler için sarıdan çoktan geçmiş evlerin uykusuz sabahları için artık hatırlanmaktan yorulmuş anıların cânı için kâr etmez sabır, efsunsuz aşk, Armağan edilen baykuşun hakkı için

bekliyorum burada her şeyin her şeye karşılık geldiği yerde dilimde tüyden hafif sözcüklerle. gelsin gelsin ve dökecekse döksün âh'ını üstüme diye

bozduğum yeminlerin tümünden çektiğim ellerimi şimdi bir kez daha uzağa sürebilmek için topluyorum senin denizlerine döktüğüm ağlarımı

gelsin başka türlüsü yok bekliyorum telaşlı bir akasyanın gölgesinde.