Hoop magazine, september 2020

DE HOOP SA ME N O P WEG NA AR EEN NI EUW L EVEN

MAGAZINE

45STE JAARGANG NR 3 • 2020

IN DEZE EDITIE

HET VERHAAL VAN HENRIËTTE

10 jaar Cycle for Hope

“Ik wilde niet stilstaan bij mijn pijn en verdriet”

Ex-vechtsporter leert doorzetten Mijn mooiste plek

VOORWOORD

“Nu ik mijn eigenwaarde teruggekregen heb, weet ik waar ik goed in ben.”

H 45 JAAR (DE) HOOP

Ervaringsdeskundige Sergej | Pagina 14

Mijn agenda van vandaag puilt uit. Mijn secretaresse gebruikt haar ‘vriendelijk-doch-beslist-toon’ dat ik mijn uitlopende gesprek over de corona-compensatieregelingen moet af ronden om een belofte aan een van onze cliënten waar te maken. Ik had namelijk beloofd om mee te doen aan een Bijbel-gespreksgroep.

Jaap de Gruijter Voorzitter Raad van Bestuur bij De Hoop ggz.

Eerlijk gezegd staat mijn hoofd er niet naar. Corona en al haar effecten houden me bezig. Gelukkig zijn we als De Hoop tot nu toe nog gespaard en zijn er geen grote uitbraken. De zakelijke consequenties zijn groot. Er zijn minder opbrengsten omdat er cliënten zijn die op de dag van opname toch niet durven komen. Tegelijkertijd zijn er meerkosten, bijvoorbeeld voor voldoende beschermingsmaterialen voor cliënten en collega’s. De overheid heeft beloofd om de zorg niet in de kou te laten staan, maar hoe pakt dat concreet uit?

DE HOOP MAGAZINE

2

Toen, en ook in 2020. Het jaar waarin De Hoop haar 45-jarig bestaan mag vieren. In 1975 is ons werk heel klein begonnen. Een aantal (misschien zelfs vier) ‘vrienden’ maakten zich oprecht zorgen over zoveel kwetsbare medemensen om hen heen. Het werk startte in een vervallen fabriek waar het dak letterlijk gaten vertoonde. Nu, 45 jaar later, is het werk gegroeid en bieden we zorg met gelukkig dichte daken als bescherming voor onze cliënten. En toch; als het nodig is gaan we opnieuw door het dak om mensen op weg te helpen naar een nieuw leven. En als het kan een nieuw Leven met een Hoofdletter!

DE HOOP MAGAZINE

Met al die gedachten stap ik de ruimte binnen waar de cliënten klaar zitten voor de gespreksgroep. De cliënt die me heeft uitgenodigd wijst me enthousiast mijn plek. De rest is wat stil en niet gewend aan – in hun ogen – “hoog” bezoek. Maar het Bijbelgedeelte van vandaag draait alles om. Binnen tien minuten ontstaat er een geweldig gesprek over de vier vrienden die een verlamde man bij Jezus brachten en daarvoor letterlijk door het dak wilde gaan. Dit overbekende verhaal maar vooral het gesprek leerde me zoveel over de essentie van ons werk bij De Hoop. Zo kijkt Jezus veel verder dan alleen maar onze lichamelijke klachten. Echt herstel gaat ook over de relatie met God (vergeving)! En Jezus reageert niet in de eerste plaats op de verlamde man, maar op de hoop en het geloof van de vier vrienden. Wat een geweldige belofte is dat!

3

INHOUD

INHOUD

14 22

DE HOOP 45STE JAARGANG NR 2 • 2020

DE HOOP Magazine is het magazine van Vrienden van De Hoop, met bijzondere verhalen van cliënten en alles wat er gebeurt in en om De Hoop en verbonden stichtingen.

08

HIGHLIGHTS & INTERVIEWS

08 14 16 18

DE HOOP MAGAZINE

4

KORT & COLUMNS

COLOFON

NIEUWS & AGENDA In het kort

De HOOP Magazine is een uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop.

De Hoop is in het bezit van het CBF-keurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer NL06.INGB.00.00.38.38.38.

“Ik wilde echt dood” Henriëtte over haar moeilijkste jaren

06

Ex-kickboxer Sergej leert doorzetten

13 COLUMN Vertrouwen

Ervaringsdeskundige geeft bokslessen bij De Hoop

Mijn mooiste plek

Don komt altijd terug bij de Groothoofdspoort in Dordrecht

26 BEDANKT!

”Mijn buurvrouw redde mijn leven”

10 jaar Cycle for Hope

27 ZAKENVRIEND

Bouwbedrijf Van Driesten

“De reacties waren zo gaaf”

DE DAG VAN Ella de Boer

20

Rennen en wandelen voor De Hoop

Wat je wilt weten over ...

30

22

Grote keuken, klein eilandje

31 MEDITATIE

Hebben we er iets van geleerd?

Hoe ga ik om met?

32

28

Een klik als kok en mens

Depressie. De R zit weer in de maand

“Mijn tijd bij De Hoop was levensveranderend.

Dat wil ik doorgeven.”

ITEM VAN BETEKENIS Mijn schildpadknuffel

Redactie Evelyn van der Ark Elize den Bleker Hilleen Droogendijk Evelien Fokkema Marianne van der Poel Els van Weijen Fennegien Wietses

18

16

Fotografie Ellen Brouwer, Jasper Ellens, Mathanje Hubers van Assenraad Drukwerk De Hoop Drukkerij, Dordrecht

13

Grafisch ontwerp & realisatie BladenMakers, Nijkerk Aansprakelijkheid Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken van (ex-)cliënten.

DE HOOP MAGAZINE

MAGAZINE

5

NIEUWS

AGENDA

IN HET

H

KORT

AGENDA TWEEDUIZENDTWINTIG

CYCLE FOR HOPE | RONDJE NEDERLAND

24/9 Juist in deze tijd staan relaties onder druk!

Hoe kun je als kerkelijke gemeente een goed vangnet zijn voor mensen met relatieproblemen?

Op woensdag 28 oktober organiseert De Hoop ggz een informatie- en ontmoetingsavond voor kerken over het thema ‘Relaties’. Deze avond ontvang je praktische handvatten van professionals. Kerkenraden, pastoraal werkers en geïnteresseerden zijn van harte uitgenodigd. De avond wordt gehouden in Vlissingen, aan de Scheldestraat 21. Aanvang: 19:30 uur.

DE HOOP MAGAZINE

6

Meer informatie en aanmelden: vriendenvandehoop.nl/ kerkenavonden

Uitbreiding Huizen van Hoop

Verhuizing polikliniek Rotterdam

We zijn twee Huizen van Hoop rijker.

Op 2 juni opende het Huis van Hoop aan de Torenstraat in Dordrecht haar deuren. En op 16 juli ontvingen we de sleutels van het Huis van Hoop in Zuidplas (in Nieuwerkerk a/d IJssel).

Onze polikliniek in Rotterdam groeit uit haar jasje en verhuist naar een andere locatie. Binnenkort verleent de polikliniek in Rotterdam haar zorg vanaf de Pegasusweg 200 in Rotterdam.

De Huizen van Hoop zijn kleinschalige woonlocaties waar cliënten met elkaar een woon- en leefgemeenschap vormen. Bedoeld voor mensen voor wie zelfstandig wonen (nog) niet haalbaar is. De locaties aan de Torenstraat en in Zuidplas zijn beiden een vorm van extramurale zorg. Dat betekent dat de bewoners zelfstandig huren en daarnaast een begeleidingsovereenkomst hebben. In de Huizen van Hoop wonen ook enkele kernbewoners die samen wonen en leven met de cliënten. Zij leveren een belangrijke bijdrage aan een gezond en veilig leefklimaat. We zijn dankbaar dat we deze woonvorm kunnen aanbieden en hiermee ons vierde en vijfde Huis van Hoop mochten openen. De officiële opening staat gepland voor september (Torenstraat) en oktober (Zuidplas).

Naast de volwassenzorg wordt ook het hulpaanbod voor kinderen en jongeren verder uitgebreid. In het pand met maar liefst 19 ruimtes wordt er bijvoorbeeld een kamer gerealiseerd waar jongeren deeltijdbehandeling kunnen volgen: ’s ochtends hebben ze groepstherapie en individuele therapie, ’s middags volgen ze onderwijs op hun eigen niveau. Momenteel wordt er deeltijdbehandeling gegeven in Dordrecht en Midden-Nederland en straks dus ook in Rotterdam. Om de zorg goed in te vullen is het belangrijk dat we er extra collega’s bij krijgen. Mocht je iemand kennen die geïnteresseerd is om in Rotterdam bij De Hoop te werken, wijs hem of haar dan gerust op de mogelijkheid om contact met ons op te nemen via hr@dehoop.org. Dan kijken we samen naar de mogelijkheden.

Beeldrechten foto: Trivire.nl

CYCLE FOR HOPE Rondje Nederland gaat 24 september weer van start en is live te volgen.

De Hoop krijgt een 8,0!

Medewerkers van De Hoop waarderen de organisatie met een 8,0! Dat blijkt uit het medewerkers­tevredenheidsonderzoek die onlangs gehouden is onder het personeel.

75% van het personeel heeft meegedaan aan di­­t onderzoek. Er wordt een hoge waardering gegeven voor het gevoel van verbondenheid met elkaar, de leidinggevenden en de organisatie. Ook de werkdruk en de balans tussen werk- en privéleven worden als goed beoordeeld.

We zijn erg blij met deze prachtige waardering!

CYCLE FOR HOPE | TOERTOCHT ZEELAND

26/9

26 september Toertocht | Cycle for Hope Unieke toertocht van 200 kilometer van Dordrecht naar Zeeland en terug. Aanmelden of doneren: cycleforhope.nl.

KERKENAVOND

28/10

28 oktober Kerkenavond Hoe kun je als kerkelijke gemeente een goed vangnet zijn voor mensen met relatieproblemen? vriendenvandehoop.nl/ kerkenavonden

DE HOOP 45 JAAR!

7/11

7 november bestaat De Hoop 45 jaar!

We vieren dit in het voorjaar, hoe wordt later bekend gemaakt. Houd onze socials en de nieuwsbrief in de gaten!

DE HOOP MAGAZINE

Themaavond Relaties

24 t/m 26 september Rondje Nederland | Cycle for Hope Rondje Nederland is live te volgen!

Ga tijdens dit evenement naar cycleforhope.nl en kijk mee.

7

INTERVIEW

INTERVIEW

“Ik wilde echt dood” DE HOOP MAGAZINE

8

“MENSEN BEWEREN DAT EEN ZELFMOORDPOGING ‘GEWOON’ EEN ROEP OM AANDACHT IS. MAAR IK WEET VAN MEZELF DAT IK ECHT NIET MEER WILDE LEVEN”

Na haar zelfmoordpoging gaat Henriëtte toch naar het ziekenhuis, maar na een dag moet ze weg. “Ik kon een week naar een gesloten afdeling met schizofrene mensen. Dat leek me geen goed idee. Ik heb bijna een half jaar bij een vriendin in huis gezeten. Ik had helemaal geen energie meer. Als ik moest douchen, zag ik daar al als een berg tegenop. Ik had te veel van mezelf gevraagd. Ik werkte in een instelling, op een gesloten afdeling voor mannen die vaak agressief waren, waardoor ik steeds meer last kreeg van het posttraumatisch stresssyndroom dat ik al had. Daarnaast werkte ik bij een projectontwikkelaar en was ik kapster. En ik deed een opleiding. Dat allemaal om maar niet stil te staan bij mijn pijn en verdriet én om mijn verslaving te betalen. Na een maand had ik maar één of twee vrije dagen, maar ik vond het niet erg om zo veel te werken.

Dan had ik geen last van mijn herbelevingen.” Herbelevingen zijn onverwachte herinneringen aan traumatische gebeurtenissen. In het geval van Henriëtte hebben de herbelevingen te maken met seksueel misbruik door haar vader, de voortdurende angst waarin ze opgroeide, en mishandelingen en geweld die ze als volwassene meemaakte.

RADELOOSHEID Na haar zelfmoordpoging vragen meerdere mensen Henriëtte of ze weleens van De Hoop heeft gehoord. Ze besluit daar hulp te zoeken. Een half jaar staat ze op de wachtlijst. “Dat was moeilijk. Ik ging af en toe terug naar mijn eigen huisje, maar ik was ontzettend angstig in mijn eentje. Dan vlogen de eenzaamheid, de pijn en het verdriet mij aan en ging ik weer drinken. Ik goot me helemaal vol zodat ik geen pijn meer voelde en ik als ik naar bed ging, gelijk in slaap viel. Mensen beweren dat een zelfmoordpoging ‘gewoon’ een roep om aandacht is. Maar ik weet van mezelf dat ik echt niet meer wilde leven. Mensen die zeggen dat het om aandacht gaat, hoeven niet dagelijks met de pijn te leven die ik had. Het is geen aandacht trekken, het is

radeloosheid. Je doet het niet zomaar. Als ik aandacht wil, dan ga ik wel in een bar staan dansen.”

OPGENOMEN In oktober 2019 kan Henriëtte opgenomen worden bij De Hoop.

“Die eerste dag duurt eigenlijk te lang,” vertelt ze. “Ik was meer dan twee uur onderweg om er te komen, omdat het zo druk was. Ik werd geholpen om al mijn spullen naar de afdeling te krijgen en kreeg uitleg over hoe allerlei dingen werken bij De Hoop. Mijn koffers werden doorzocht om te zien of ik niet iets had meegenomen wat niet mocht en ik kreeg beddengoed. Ik moest een blaastest doen en ik kreeg een UC (urinecontrole – red.). Toen brak ik.’

4LIFE Henriëtte krijgt behandeling voor haar verslaving en persoonlijkheidsproblematiek op de afdeling 4Life. “Ik kwam op een groep vol vrouwen. Het programma vond ik erg zwaar: iedere dag van half acht ’s morgens tot acht uur ’s avonds. Ik zou het niet graag overdoen. Maar het heeft me erg geholpen. Bij De Hoop ga je zien: wie ben je, waar liggen je trauma’s en triggers?

Je gaat begrijpen waarom je de dingen doet zoals je ze doet.”

DOORGELICHT Henriëtte vindt het lastig om met veel mensen bij elkaar te zitten: “Op de afdeling zag ik van alles gebeuren en ik kende de mensen niet. Ik voelde constant wantrouwen. Dat heb ik nog steeds wel, maar ik werk eraan. Ik ben bij De Hoop helemaal doorgelicht. Ik zou willen dat dat veel eerder gebeurd was. Ik heb al vanaf mijn 15e hulpverlening. Iedere keer als het te dicht bij mijn gevoel kwam, stopte ik. En als ik dan weer was vastgelopen en een burn-out had, zocht ik opnieuw hulp.

Bij De Hoop is mijn leven compleet veranderd. Ik heb andere vrienden gekregen en ik ben zelf zachter geworden. Ik ga nu in het weekend naar het bos of een natuurgebied in plaats van naar een festival. Vroeger ging ik van donderdag tot en met zondag op stap!”

GELOOF De verandering in Henriëtte begint al voordat ze naar De Hoop gaat. Ze vertelt: “Ik had een vriendin die christen is. Op een dag zei ze: ‘Ik heb God gesproken, en Hij vroeg wanneer je meegaat naar de kerk.’ Ik stond met mijn mond vol tanden. Ik had

DE HOOP MAGAZINE

“Eigenlijk ben ik bij De Hoop gekomen door een zelfmoordpoging in 2019. Ik had al vanaf mijn 15e hulpverlening, maar niets hielp me. Ik had pillen en drank genomen en werd wakker met politie en ambulancemedewerkers in huis. Ik moest mee naar het ziekenhuis. Dat wilde ik niet, want ik wilde echt niet meer leven.” Aan het woord is Henriëtte (35). Ze overwon misbruik, mishandeling en verslaving, en maakt nu plannen voor een nieuw bestaan.

9

INTERVIEW

INTERVIEW

“Ik keek mijn vriendin aan en ze zei: ‘Ik zei toch dat je mee moest gaan, wijfie. Deze is voor jou!’ Ik barstte in tranen uit.”

AANGIFTE “Na mijn doop ging God met me aan het werk,” zegt Henriëtte. “Ik heb een vriendin die advocate is. Zij wist dat ik als kind ben misbruikt. Om de zoveel jaar kwam al die onverwerkte pijn boven en kreeg ik een burn-out. Mijn vriendin zei dat als een slachtoffer een rechtszaak begint, dat vaak goed is voor het helingsproces. Ik heb besloten dat te doen. Ik wilde dat mijn vader zag wat hij teweeg had gebracht. Ik heb dus aangifte gedaan. Dat was geen pretje. Ik moest twee rechercheurs alles vertellen, met details waar ik het zelfs in de therapie niet over had. Het werd ook op camera opgenomen. De herbelevingen werden erger. Als ik in de supermarkt in de rij stond, dan zag ik allemaal beelden van vroeger. Alles kwam weer boven.”

DE HOOP MAGAZINE

10

HARTAANVAL Bijna een jaar nadat Henriëtte aangifte heeft gedaan, moet haar vader op het politiebureau verschijnen. Maar tot een rechtszaak komt het niet: nog geen maand later sterft hij aan een hartaanval. “Ik was heel boos op God,” zegt Henriëtte. “Ik dacht: nu ben ik het na al die jaren aangegaan op de juiste manier, en dan gebeurt dit. Ik ben wel blij dat ik gelijk toen ik hoorde dat mijn vader dood was, kon vragen: ‘Heer, vergeef

hem, zorg ervoor dat hij niet naar de hel gaat.’ Het was een heftige week. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Ik ben drank en cocaïne gaan halen om mijn gedachten en emoties te verdoven. Ik wilde het allemaal even niet meer voelen.”

GEZWEGEN Henriëtte heeft haar vader als hij sterft al heel lang niet meer gezien. “Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes was. We woonden op het platteland, waar mijn ouders een bedrijf hadden. Mijn vader ging steeds meer drinken en had een kwade dronk. Meerdere gezinsleden werden mishandeld. Mij begon hij te misbruiken. Hij zei altijd dat ik niets mocht zeggen tegen mijn moeder, omdat zij dan heel boos zou worden. Soms deed hij andere zieke dingen: hij nam me in mijn pyjama mee naar de kroeg, gewoon om mijn moeder te jennen. Toen mijn moeder met ons wegging, heeft hij al onze spullen, bedjes en speelgoed, naar buiten gegooid en in brand gestoken. Ik heb jaren gezwegen over wat mijn vader had gedaan. Ik had wel nachtmerries waar ik gillend uit wakker werd, maar mijn vader had het er zo ingeramd dat ik niets mocht zeggen, dat ik dat ook niet deed. Op school viel ik vaak in slaap, omdat ik ’s nachts moeilijk sliep. Later kreeg ik moeite met gezag. Ik heb het mijn leraren heel lastig gemaakt. Ik vocht ook met jongens. Ik duwde ze van de trap of zat ze achterna met een hockeystick.”

EENZAAM Na de dood van haar vader vertelt zijn weduwe dat hij zijn kinderen ontzettend gemist had. Henriëtte vertelt: “Op Facebook bekeek hij onze foto’s, om ons op afstand toch te volgen. Dat wilde ik eigenlijk niet horen. Waarom heeft hij nooit moed verzameld om naar ons toe te komen? Nooit een telefoontje of kaartje, helemaal niks! Ik voelde me al heel lang eenzaam en alleen. Ik had in het verleden een vriendje gehad die mij mishandelde. Het heeft een aantal maanden geduurd voordat ik de stap durfde te zetten om bij hem weg te gaan. Daarna heeft hij mij nog een hele tijd het leven zuur gemaakt. Omdat hij berucht was durfde niemand in te grijpen of er iets van te zeggen. Uiteindelijk is hij veroordeeld, maar iedereen in het dorp waar ik vandaan kom keek me met de nek aan. Ik ben toen veel “vrienden,” als je het zo kan noemen, verloren. Door alles wat er gebeurd was had ik ook nog nauwelijks contact met mijn broers, zus en moeder. Er is bij ons thuis ook nooit over emoties gepraat. Het ging over koetjes en kalfjes, of over het weer.”

“Ik was heel boos op God. Ik dacht: nu ben ik het na al die jaren aangegaan op de juiste manier, en dan gebeurt dit. Ik ben wel blij dat ik gelijk toen ik hoorde dat mijn vader dood was, kon vragen: ‘Heer, vergeef hem, zorg ervoor dat hij niet naar de hel gaat.”

DE HOOP MAGAZINE

niets met de kerk, maar die vriendin en haar man hadden veel voor mij gedaan en ik wilde respectvol met hen omgaan. Dus ging ik mee. In de auto naar de kerk vroeg ze hoe het met me ging. Ik vertelde dat ik het gevoel had dat ik bedolven raakte onder de golven, dat ik probeerde naar boven te zwemmen voor lucht, en net als ik naar adem wilde happen er weer een golf over me heen kwam. In de kerk onderbrak de voorganger de dienst. Hij zei dat hij een woord van de Heer had. En toen begon hij te vertellen: ‘Er is een vrouw die het gevoel heeft dat ze bedolven raakt onder de golven, dat ze snakt naar adem en dat er dan weer een golf over haar heen komt.’ Ik keek mijn vriendin aan en ze zei: ‘Ik zei toch dat je mee moest gaan, wijfie. Deze is voor jou!’ Ik barstte in tranen uit. Ik wist: God bestaat echt. God ziet mij.” Henriëtte besluit om naar de kerk te blijven gaan. “Ik ging er helemaal voor. Ik heb twee keer een bijbelschool gedaan en ik ging naar allerlei conferenties. Ik heb me ook laten dopen, op mijn favoriete plek, midden in de natuur. Er waren allemaal mensen bij die een rol hadden gehad bij mijn christen-worden. Ik heb de foto waarop ik net gedoopt ben nog steeds als achtergrondfoto op mijn telefoon, om mij er iedere dag aan te herinneren.”

11

INTERVIEW

COLUMN

COLUMN VERTROUWEN

voor de grondlegging wist wie ik was: zijn kostbare en geliefde dochter. Dat moest echt bij me landen. Als ik bij Gods Woord blijf, ben ik gelukkig. Ik zing al ’s morgens vroeg of ’s avonds onder de douche voor Hem.” Henriëtte lacht. “Niet iedereen is daar blij mee, maar ik laat me de mond niet meer snoeren!”

MOEDER Tijdens de behandeling bij De Hoop heeft Henriëtte meer contact gekregen met haar moeder. Ze heeft haar verteld wat er vroeger is gebeurd. “Ze moest vreselijk huilen toen ze het hoorde. Ze was zo verdrietig en ook boos dat dit met mij als klein meisje is gebeurd. Sinds ik het heb verteld, zijn ook andere mensen naar haar toegekomen die door mijn vader met grensoverschrijdend gedrag zijn benaderd. Ze vindt het heel naar dat ze niets gemerkt heeft. Het is fijn dat er weer contact is, en dat we nu praten.”

TOEKOMST Inmiddels is Henriëtte doorgestroomd naar een andere afdeling van De Hoop, PkBW: postklinische behandeling met wonen. Dit betekent dat ze nog op het terrein van De Hoop woont en begeleiding krijgt, maar meer haar eigen daginvulling heeft. Henriëtte werkt aan haar toekomst. “Ik wil nog graag De Man ontmoeten die God voor mij bestemd heeft. Ik zou ook graag een eigen gezinnetje hebben. Maar ik vind het lastig. Het duurt lang voordat ik een man durf te vertrouwen.

Verder doe ik vrijwilligerswerk bij Vrienden van De Hoop (de stichting die fondsen werft voor De Hoop – red.) Ik krijg energie van alle evenementen die zij organiseren. Daar wil ik me graag voor inzetten. Mijn tijd bij De Hoop was levensveranderend.

Dat wil ik doorgeven.”

DE HOOP MAGAZINE

12

“Ik heb de foto waarop ik net gedoopt ben nog steeds als achtergrondfoto op mijn telefoon, om mij er iedere dag aan te herinneren.”

Ineens staan zijn ogen vol water. Ik weet niet goed meer hoe het gesprek erop kwam, maar ineens ging het over zijn vader. Over de vele keren dat die hem mishandelde. Zomaar, zonder reden. Hij was nog maar klein, een jaar of acht. Zijn vertrouwen in mensen werd letterlijk weggeslagen.

Wouter Seinen, Woonbegeleider Beschermd Wonen bij De Hoop ggz.

De mishandelingen vormden de aanzet voor een onrustig leven.

Een tijdje lukte het hem om aan een gelukkig gezinnetje te bouwen, maar al snel was daar weer die onrust die bleef trekken. Hij móést de deur uit. Feesten. De spanning opzoeken. Het alledaagse ontvluchten.

Acht jaar verder was er vooral de spijt. Over alles wat hij heeft weggegooid. Alles wat hij heeft gemist, en wat hij zijn kinderen heeft onthouden. Het besef dat hij de tijd niet meer terug kan draaien.

Maar ook geen idee hoe het anders kon of kan.

Hij besloot dat het genoeg was. De verslaving, “de junkie-tijd”. Het moest stoppen. Hij ging in behandeling bij De Hoop. Kickte af, leerde praten over zijn gevoelens. Zelden heb ik iemand gezien die zó dankbaar was dat hij een tweede kans kreeg in het leven.

Omdat hij langer de tijd nodig had voor zijn herstel, kwam hij terecht bij Beschermd Wonen, waar ik hem mag begeleiden. Vaak moeten er praktische dingen gebeuren: moeilijke brieven, financiën, administratie, telefoontjes. Als er niks te regelen valt, valt er altijd wel iets te bespreken. Soms spelen we een racespelletje op zijn spelcomputer.

Nu, na een half jaar wekelijks een bakkie koffie, en tientallen regelzaken verder, neemt hij me in vertrouwen om dit kwetsbare stukje van zijn leven met me te delen.

Met een vastbesloten blik staart hij uit het raam. “Ik wil hem gaan vergeven. Ja. Het is nu de tijd daarvoor.” Ik slik en kijk hem vol bewondering aan. Mijn ogen vol water.

DE HOOP MAGAZINE

“Door alle angst had ik altijd spanning en vaak buikpijn. Ik ben nog wel bezig met mijn angsten.

Die moeten er nog meer uit.”

EMOTIES Uiteindelijk leert Henriëtte bij De Hoop hoe ze haar emoties moet uiten. “Wat je meestal als klein kind leert, leerde ik daar. Ik wilde zo graag weten hoe ik met emoties om moest gaan. Ik was de manier waarop ik leefde zo zat.

Ik heb veel verkeerde keuzes gemaakt en ik weet dat ik nu gelukkig op het juiste pad zit. Daar wil ik niet meer vanaf! Ik ben ook vanaf het begin van mijn behandeling met traumaverwerking bezig. Ik begin eindelijk rust te krijgen in mijn buik. Door alle angst had ik daar altijd spanning en vaak buikpijn. Ik ben nog wel bezig met mijn angsten. Die moeten er nog meer uit. Ook heb ik pastorale zorg gehad. Mijn zelfbeeld is zo laag door het misbruik en de mishandelingen. Ik moest leren dat God al

13

PROJECT

PROJECT

“Ze mogen niet opgeven” Ervaringsdeskundige Sergej geeft bokslessen bij De Hoop

Sergej was nog maar twee toen hij vanwege oorlog uit Armenië vluchtte en zijn thuis vond in Nederland.

Zijn leven leek succesvol toen hij vanaf zijn zestiende fulltime vechtsporter werd. Maar door omgang met verkeerde vrienden belandde hij in een duistere wereld. De spanningen die dit met zich meebracht, verdoofde hij met drugs en medicijnen.

Nadat Sergej vijf jaar verslaafd was, kwam hij bij De Hoop. Vol vuur vertelt hij hoe hij is gegroeid in zijn tijd bij De Hoop. “Toen ik hier net kwam kon ik tien slechte eigenschappen van mezelf opnoemen, maar niet drie goede. Nu ik mijn eigenwaarde teruggekregen heb weet ik waar ik goed in ben.”

lampje branden en denk ik: nu moet ik oppassen dat ik er niet in meega. Het signaleren hiervan leerde ik bij De Hoop en staat beschreven in mijn terugvalpreventieplan.”

DANKBAAR Hoe ziet Sergej de toekomst voor zich? “Ik wil verder studeren, want ik heb ontdekt dat ik hersenen heb.

Ik zie mezelf therapie geven waarbij sport helpt bij

“Door te sporten kon ik mijn emoties ontvluchten.”

DE HOOP MAGAZINE

14

SPORTOPLEIDING Zijn passie voor sport bleef niet onopgemerkt. Sergej kreeg de mogelijkheid om een sportopleiding boksen te volgen. Ook is hij gestart met de opleiding ervaringsdeskundigheid bij De Hoop. Beide opleidingen vormen de basis bij zijn sportlessen op Dorp De Hoop.

Hierbij gebruikt hij boksen als middel om mensen te helpen die vastlopen op verschillende levensgebieden.

herstel. Dit alles kan ik doen door Jezus die ik leerde kennen tijdens mijn periode bij De Hoop. Door Hem is mijn praten, denken en zicht veranderd. Hij heeft mij kennis en dankbaarheid gegeven.”

GEDRAGSVERANDERING “Tijdens, voor en na de bokslessen probeer ik met deelnemers in gesprek te gaan. Na enkele lessen merk ik gedragsverandering en meer doorzettingsvermogen.

Ze mogen niet opgeven als het moeilijk wordt. Als dat wel voorkomt, ga ik met ze in gesprek: gebeurt dit vaker in jouw leven? Overigens train ik geen boksers als ik merk dat ze hierdoor agressief gedrag vertonen.”

Steun de Interne Opleidingsschool

ROOD LAMPJE Of sporten geen nieuwe verslaving is? “Voor mij is sporten een lifestyle, ik kan zonder. Bij alles wat mij geestelijk te veel in bezit neemt, gaat er een rood

Om de stap vanuit de kliniek naar de maatschappij te verkleinen kunnen cliënten de opleiding ervaringsdeskundigheid volgen. Geef mensen zoals Sergej een basis voor de toekomst en steun de Interne Opleidingsschool via vriendenvandehoop.nl/doneren

DE HOOP MAGAZINE

“Tijdens mijn behandeling sportte ik veel; het was een uitlaadklep waardoor ik mijn emoties kon ontvluchten.

Wanneer ik me lichamelijk goed voelde, ging het geestelijk ook beter. Hierdoor lukte het me om af te kicken.”

15

MIJN MOOISTE PLEK

MIJN MOOISTE PLEK

DE HOOP MAGAZINE

16

MIJN MOOISTE PLEK

“Hier kom ik altijd terug”

Don Hamar de la Brethoniere, oud-cliënt bij De Hoop ggz en medewerker bij Vrienden van De Hoop. Hij vertelt over zijn favoriete plek: De Groothoofdspoort in Dordrecht.

“Als andere mensen ‘s ochtends aan de koffie zaten, trok ik de eerste drankfles open. Ik zat hier weleens te drinken op zondagochtend om acht uur. Na feestjes kwam ik hier ook. De band met mijn familie was toen al verbroken. Hier kwam ik tot rust en dacht: ‘God, wat heb ik het verpest.’ Ik kwam hier ook vaak met Ria. 21 jaar lang waren we vrienden. Als we bonje hadden of er was iets met één van ons, dan praatten we hier.

In die tijd gaven vrienden me onderdak. Ook Ria, tot ik er zelf vandoor ging. Ik zat hier met de kleren die ik aanhad, een tasje met andere kleren en een tasje met spullen. Meer niet. Na een jaar dwalen kwam ik bij het Leger des Heils. Het eerste wat ze tegen me zeiden, was: ‘Don, je moet komen. Ria heeft kanker’.

Ik was op slag nuchter. Toen ik verslaafd was, ging ik natuurlijk zelf weg, maar Ria was er al die jaren. Zij was mijn anker, de enige naar wie ik altijd kon terugkeren, want God had ik allang losgelaten. Ze was mijn rots in de branding. Nou ja, rots… op het laatst was ze niet meer dan een zandhoopje. Vanwege haar rolstoel kon ze hier niet meer komen. Ik heb tot haar sterven voor haar gezorgd, terwijl ik zelf bij De Hoop zat voor hulp. Als ik hier nu zit, komen de herinneringen weer boven. Toch zit ik hier blij en ben ik trots op waar ik gekomen ben. Ik luister naar de meeuwen en kijk naar de golven… Dit is mijn plek. De plek waar ik heb gelachen en waar ik heb gehuild. Hier kom ik altijd terug.”

DE HOOP MAGAZINE

In ‘mijn mooiste plek’ bespreekt een medewerker, cliënt of Vriend van De Hoop een locatie in Nederland waar hij helemaal zichzelf kan zijn.

17

EVENTS

EVENTS

“Het kan pijn doen. Maar voor sommigen beteken je echt iets.”

- Filip Bakker

Samen starten...

“De reacties waren zo gaaf”

FILIP BAKKER IS SINDS 2016 BETROKKEN BIJ CYCLE FOR HOPE

DE HOOP MAGAZINE

18

Filip zet zich sinds 2016 in voor de mountainbike marathon van Cycle for Hope, die destijds startte in Beekbergen waar De Hoop toen nog locatie Horeb had, een woon- en leefgemeenschap voor mannen met een verslaving. Wat begon als meefietsen, ontwikkelde zich tot een heel team van bewoners trainen. Filip vertelt: “We deden in april 2016 voor het eerst mee met de MTB-marathon, als team Apeldoorn. Tijdens de tocht constateerde ik: wij doen mee, de mensen van Horeb helpen ons heel enthousiast en staan 24 uur te juichen, maar zij doen

niet mee. Ik ging nadenken: konden we niet een team vormen met cliënten van Horeb? De leiding was enthousiast. Zij peilden of er bewoners waren die mee wilden doen. Dat bleken er 15 te zijn. Ik zei: ‘Dan zijn we in business.’”

FIETSEN REGELEN Filip ging fietsen regelen. “Niet wetende of dat wel zou lukken,” lacht hij. “Maar de eerste dag dat ik fietsenzaken rondging had ik er al drie, en uit de kerk kreeg ik er nog twee. Ik ben op Horeb begonnen de deelnemers te trainen. Dat vroeg liefde en geduld. Sommigen beginnen en stoppen gelijk weer. Sommigen hadden vroeger wel gefietst, maar MTB is echt iets anders dan op de weg fietsen. Soms fietste ik met een groep van acht, negen man en soms waren het er maar één of

twee. Maar er was een vaste groep trouwe fietsers waarmee een band ontstond.”

GROEP HOREB In 2016 was er twee keer een MTB-marathon: na april ook in november. “Toen hebben we met een grote groep van Horeb meegefietst,” vertelt Filip. “Ik had in april de 24-uurstocht gedaan en deed nu de 6 uur, maar vanwege de mannen ben ik ’s nachts toch een paar rondjes gaan fietsen. De reacties waren zo gaaf.

Ze riepen: ‘Filip is er, dan rijden we nog een rondje mee.’”

TELEURSTELLING Niet alles was even geslaagd. Teleurstelling moet je op de koop toenemen, zegt Filip. “Met een aantal mannen ging het na een tijdje weer helemaal mis. Je

bouwt met iemand een band op en dan wordt hij weggestuurd na een terugval.

Ik probeerde contact te houden zonder hun problemen over te nemen. Als ze om geld vroegen, zei ik: ‘Aan geld doe ik niet; maar ik wil overal met je gaan eten of koffie drinken.’ Dat hoort bij passie en betrokkenheid: het kan pijn doen. Maar voor sommigen beteken je echt iets.”

VOOR CLIËNTEN Cycle for Hope is tien jaar geleden ontstaan met het specifieke doel om fondsen te werven voor activiteiten voor cliënten die De Hoop heel belangrijk vindt, maar waar geen vergoeding voor is door de zorgverzekeraar. Denk hierbij aan het opdoen van werkervaring of pastorale zorg. Door Cycle for Hope en andere sportieve activiteiten is de afgelopen tien jaar heel wat geld ingezameld voor cliënten.

CYCLE FOR HOPE IN 2020 Door de coronacrisis moesten dit jaar evenementen uitgesteld worden of een andere vorm krijgen. Zo is Rondje Nederland van eind juni naar eind september verplaatst en kunnen de teams niet gezamenlijk door Nederland fietsen.

Sommige teams beginnen nu bij verschillende wisselpunten, zodat ze elkaar niet tegenkomen. Andere teams fietsen dit jaar niet Rondje Nederland, maar RondjeS Nederland: zij gaan nog steeds de uitdaging aan om in 48 uur 1.200 kilometer af te leggen, maar ze gaan niet dwars door Nederland. In plaats daarvan kiezen ze voor een vast punt als uitvalsbasis.

In september worden alle activiteiten gehouden van Cycle for Hope. Op 11 en 12 september werd de MTB-marathon ver-

reden, en op 12 september verschillende Toertochten. Op 24 t/m 26 september is het tijd voor Rondje Nederland en op 26 september voor de Toertocht 200 km.

KIJK LIVE MEE Omdat de fietsers en begeleiders elkaar minder zien, verzorgen we dit jaar een aantal live-uitzendingen rondom het evenement, met updates van de teams, verhalen van cliënten, vol met de bijzondere sfeer die hoort bij Cycle for Hope. U kunt deze uitzendingen op 24 t/m 26 september ook zien, via de website: cycleforhope.nl

DE HOOP MAGAZINE

Cycle for Hope viert dit jaar het tienjarig jubileum. Veel van de deelnemers doen ook al heel wat jaren mee. Een van hen is Filip Bakker. Hij vertelt over zijn ervaringen.

... samen over de finish.

19

WAT JE WILT WETEN OVER

WAT JE WILT WETEN OVER

WAT JE WILT WETEN OVER

RENNEN & WANDELEN VOOR DE HOOP

Paula zet zich in bij De Hoop door mee te wandelen en te rennen bij Vrouwen lopen voor Vrouwen. “Ik ben altijd weer onder de indruk van getuigenissen die vrouwen vertellen.

Ik vind het fijn om te horen dat ze weer toekomstperspectief krijgen. Dat vind ik waardevol aan De Hoop: er wordt professionele hulp geboden, maar cliënten wordt ook verteld over vergeving en bescherming door de Vader in de hemel.”

Dit najaar kun je weer meedoen met de gezellige sponsortochten van Vrouwen lopen voor Vrouwen. We volgen de richtlijnen van de overheid. Zo kan iedereen op een veilige manier genieten van de prachtige routes. Schrijf je in op vrouwenlopenvoorvrouwen.nl!

Paula wandelt vooral met dorpsgenoten; hier zijn speciale appgroepen voor opgericht. “WanDe eerste tocht is op 26 september in Scheveningen. Struin door de duinen, waai uit langs de kust en sluit af met een gezellige high tea.

Afstand: 12 km.

GRAS EN MOERAS

De run in Groningen op 3 oktober gaat dwars door de Kardinge, een natuurgebied vol bloemen, graslanden en moeras. Met na afloop vers f ruit en een smoothie.

Afstand: 5 of 10 km.

WATER

Wandel langs het riviertje De Donge op 3 oktober.

Er zijn tussenstops met koffie, thee, broodjes en andere lunchhapjes.

Afstand: 15 km.

“Struin door de duinen”

“Dwars door de Kardinge”

“Langs het riviertje”

BIESBOSCH “Geniet van een picknick”

POLDERS

“Er staat vers fruit voor je klaar”

DE HOOP MAGAZINE

20

BOS

“Ga op zoek naar paddenstoelen”

Op 10 oktober verken je de Nieuwe Dordtse Biesbosch in Dordrecht.

Kijk uit over glinsterend water, riet, heel veel groen en watervogels. Halverwege geniet je van een picknick.

Afstand: 12 of 23 km.

De run in Dordrecht op 10 oktober voert je door uitgestrekte polders en langs rivier het Wantij. Bij terugkomst staat er vers f ruit en een smoothie voor je klaar.

Afstand: 5 of 10 km.

Snuif de boslucht op, bewonder de felgekleurde bladeren en ga op zoek naar paddenstoelen tijdens de route op 31 oktober in Appelscha! Inclusief uitgebreide lunch.

Afstand: 10 of 20 km.

delen door de natuur met elkaar is erg gezellig.” Ook dit jaar loopt Paula weer mee. “Ik blijf me inzetten voor kwetsbare vrouwen, want ik voel me verbonden met De Hoop.”

SAMEN EEN HART VOOR KWETSBARE VROUWEN

“Altijd weer onder de indruk van de getuigenissen die vrouwen vertellen.”

- Paula

Met jouw deelname steun je vrouwen die dakloos zijn, uit de prostitutie willen stappen of vrouwen die hun leven bijna weer op de rails hebben en een opleiding willen volgen.

Eén van hen is Nadine. Zij worstelde jaren met verslaving en depressie. “De opmerking ‘je had niet geboren moeten worden’, bleef maar door mijn hoofd gaan,” vertelt ze. “Ik kon pas aan mezelf werken toen ik onvoorwaardelijke liefde kreeg.”

Nu Nadine haar leven op de rit heeft, wil ze anderen helpen.

Mede dankzij jouw inzet kan zij de opleiding ervaringsdeskundigheid van De Hoop volgen en haar droom waarmaken!

DE HOOP MAGAZINE

STRAND

21

INTERVIEW

INTERVIEW

Grote keuken, klein eilandje WOUTER EN LEEN OVER HUN KLIK ALS KOK EN MENS

DE HOOP MAGAZINE

22

“Ben je hier nog nooit geweest?” Zodra ik de deur binnenstap, begint werkervaringsdeelnemer Wouter een kleine rondleiding door de keuken van De Hoop in Dordrecht. Wouter behaalde dit jaar zijn diploma tot Zelfstandig Werkend Kok en is overduidelijk gepassioneerd voor zijn vak. De weg ernaartoe was echter lang. Tientallen jaren zwierf hij van woonplaats naar woonplaats, van de ene baan in de horeca naar de andere. Zonder papieren en zonder zeker te zijn van wat hij wilde. De zelfverzekerde man die nu gebarend voor me uitloopt, kende ook een andere kant.

DOELLOOS DOOR HET LEVEN Wouter: “Er was een tijd dat ik doelloos door het leven ging. Ik wist niet wat ik wilde. Het ging helemaal niet goed. Ik was depressief, burn-out, suïcidaal, aan de drank geraakt…” Wouter praat er liever niet te lang over. Veel liever praat hij over zijn voorliefde voor koken. “Uiteindelijk kwam ik bij De Hoop terecht en dacht: wat moet ik nou met mijn leven?

Koken, dát is mijn passie. Misschien moet ik daar dan toch mee verder.”

STAGE IN DE KEUKEN Zo kwam hij terecht als werkervaringsdeelnemer in de keuken bij Leen Boon, op Het Dorp van De Hoop. Leen, die met zijn open houding en glimlach een bepaalde rust uitstraalt, heeft een achtergrond in de facilitaire dienst en de

horeca. Hij begeleidt cliënten om meer structuur en zelfstandigheid te vinden.

Ook Wouter begeleidde hij op weg naar zijn droom: kok worden in Oostenrijk.

Wouter liep stage in de keuken van De Hoop.

Leen is positief. “Wouter deed zijn stage met verve. Ik heb in de loop der tijd veel mensen over de keukenvloer gehad. Wouter is heel trouw. Zijn doel was helder. Als ik Wouter los zou laten, zou hij het gewoon allemaal regelen hier.” Het is duidelijk dat Leen geniet van de samenwerking met Wouter. “We zitten op dezelfde golflengte, vanuit een heel andere achtergrond. Met elkaar hebben we een hele goede tijd. We kunnen dingen delen en overleggen hoe de ander iets aan zou pakken.

Je hoeft niet alles zelf te beslissen.”

GEREEDSCHAPSKOFFERTJE Wouter vertelt: “De Hoop heeft me goed geholpen om te ontdekken wat ik wil. Ik heb hier veel tools gekregen.” Wouter gebaart naar een denkbeeldig koffertje op de grond. “Ik zeg altijd: ik heb m’n gereedschapskoffertje met tools bij me.

Ik leer steeds beter welke tool ik moet pakken. Ik heb mezelf leren kennen: waarom word je boos, verdrietig, bang?

Dat heb ik leren terugkoppelen naar situaties van vroeger. Je leert waarom je de dingen deed op een bepaalde manier. Én dat je ze anders moet doen.

Want dát het anders moest, was wel duidelijk.” Voor Wouter is dat de belangrijkste les. “Ik voelde wel veel, maar wist heel vaak niet wát ik voelde. En dan ging ik mezelf verdoven. Met drank. Nu heb ik mijn gevoel leren vertrouwen.”

Leen: “Je bent een binnenvetter.”

Wouter knikt. “Ja, ik stapelde alles op.

Ik praatte niet. Ik bleef maar lachen en

doorgaan. Niemand had door dat er iets aan de hand was. Dus dat knalde er natuurlijk in één keer uit op het laatst. Dat is iets wat ik leerde. Als je ergens mee zit: gooi het eruit, bel iemand op, praat erover… Alles opkroppen? Dat werkt niet.”

TERUGVAL NA WIJNPROEVERIJ Leen peilt voorzichtig: “Op school ging het een keer bijna mis, ik weet niet of je dat wilt vertellen, de terugval?” Wouter: “Ja, ik heb op school een terugval gehad.

We hadden een wijnproeverij, dat is niet handig natuurlijk. Op zich ging dat goed, maar het laatste slokje slikte ik door. Toen was het hek weer van de dam. Dan komt het monster ineens weer om de hoek kijken. Later stond ik in het magazijn met een fles whisky…” Hij laat een veelbetekenende stilte vallen.

Leen: “Toen ben ik wel geschrokken. Ik besefte: straks word je van de opleiding gestuurd, dat kan natuurlijk zomaar.

Maar je was heel transparant geweest, ook naar je opleiding toe.” Wouter: “Toen ik daar mijn eerste gesprek had, vertelde ik meteen dat ik bij De Hoop zat en wat het probleem was. Dat vonden ze heel goed van mij.” Leen: “Dat heeft je ook wel gered. Je wist wat je doel was en het zou heel vervelend zijn als je daar de mist in ging. Ondanks dat je een binnenvetter bent, is dit iets waar je open over was.” Wouter: “En dan ontdek je dat het heel goed is om gewoon te praten.

Dan is het eruit en kan je samen zoeken naar een oplossing.”

VAN ELKAAR LEREN Niet alleen Wouter is gegroeid. Ook Leen kon veel leren van Wouter. “Hij komt uit een hele andere setting. Mijn vak is kok, maar ik heb vooral een achtergrond in de organisatorische kant. Wouter kon

DE HOOP MAGAZINE

Wouter en Leen werken samen in de keuken van De Hoop in Dordrecht. Na jaren van samenwerken, kennen ze elkaar goed. Ze vertellen over de band die ze hebben. Een verhaal over openheid, whisky en de bijzondere sfeer in de keuken.

23

INTERVIEW

INTERVIEW

“We willen het sámen doen.”

“Wouter (rechts) kon me veel leren over gerechten opbouwen.”

DE HOOP MAGAZINE

24

Dorpsplein Dorp De Hoop

‘JE ZIET ER NIET ZO VROLIJK UIT VANDAAG’ Dat de mannen een match hebben als koks is duidelijk. Hoe is dan de begeleiding? Leen: “Ik moet niet teveel kletsen.

Dat heb ik geleerd en dat moet ik nog steeds leren, dat blijft een leermoment.”

Een andere werkervaringsdeelnemer, gezellig aangeschoven bij het gesprek, grinnikt. Leen: “Signaleren en luisteren,

daar gaat het om. Gewoon eens even kijken: wat gebeurt er allemaal? En dan bijsturen. De één heeft dat meer nodig dan de ander. Het kernwoord is luisteren.

Aandacht en tijd aan iemand geven. Dát is begeleiden. Even opmerken: ‘Je staat nu wel soep te koken, maar hoe gaat het nu echt met je?’ Of: ‘Je ziet er niet zo vrolijk uit vandaag…’ De jongeman die bij het gesprek is aangeschoven, grapt: “Dat kan ik tegen jou ook weleens zeggen!” Leen glimlacht: “We hebben allemaal weleens wat in ’t leven, he.”

GROTE KEUKEN, KLEIN EILANDJE Leen heeft veel aandacht voor de sfeer.

“Je bent een team met elkaar. Je staat in een grote keuken, maar wel op een klein eilandje. Als je chagrijnig bent, moet je dat zeggen. Dan kijken we wat we eraan kunnen doen en kom je even bij me praten. Je hoeft niet alles te vertellen, maar ik wil niet dat het invloed heeft op de dagelijkse keukensfeer. Ik zeg altijd: ‘We maken een broodje gezelligheid, er zit liefde in de soep…’ Een beetje flauwekul natuurlijk. Maar zo houden we het gemoedelijk. Daar kom je verder mee. We willen het sámen doen en daar zoek je de tijd voor. Dat

is het mooie in deze keuken.” De jongeman stemt ermee in. “Hier wordt aandacht besteed aan iedereen, iedereen is gelijk.” Leen wijst spontaan naar hem. “Hij gaat ook de opleiding doen!”

Wouter glimlacht: “Over twee jaar kun je een interview met hem doen…”

CIJFERLIJST VOL NEGENS Wouter behaalde zijn opleiding met succes. Zijn cijferlijst is prachtig, grotendeels gevuld met negens. Daar willen ze ook nog wel wat over kwijt. Leen: “Wouter vertelde weleens dat hij moest presteren van zijn ouders.” Wouter: “Dat klopt. Een zesje was nooit goed genoeg, dan had ik vast niet goed mijn best gedaan.” Leen: “Ik heb geprobeerd hem wat anders mee te geven. Goed is goed genoeg.

Heb je hard gewerkt voor een zes? Dan is dat ook goed.” Wouter grinnikt. “Dat behandeldoel heb ik dus niet gehaald…”

Bewust heeft Wouter tijdens zijn opleiding niet goed geleerd voor een toets.

Elke dag mocht hij maar vijf minuten naar de lesstof kijken. Wouter: “Toch is er dan de angst dat het niet goed gaat. Ik haalde mijn laagste cijfer: toch nog een 7,5. Die prestatiedruk leer je niet zomaar af.” Leen: “Ik zei weleens: ‘het is toch

prima zo?’ Dan was hij zelf niet tevreden.

Dat is natuurlijk ook de passie voor het vak.” Wouter: “Het is moeilijk om te accepteren dat het niet perfect hoeft te zijn. Als het van je verwacht werd, ga je jezelf dat ook opleggen. Dat blijft lastig.”

IN GESPREK BLIJVEN Wat vindt Leen moeilijk in de begeleiding? “Bij Wouter? Niet zoveel. In gesprek blijven met elkaar, dat is het belangrijkste. In het algemeen zijn er natuurlijk weleens dingen lastig in de begeleiding. Dat vraagt veel geduld en aandacht.” Leen grinnikt. “En ik ben zelf ook niet zo geduldig. Praten lucht vaak op, dat ervaar ik zelf ook. Dat blijft voor mij ook een leerpunt. Je hebt allemaal weleens stressmomenten en als je dat opstapelt, gaat het uiteindelijk exploderen. Dat gaat meestal niet goed.”

Leen lacht. “Dus ik heb ook weleens een gesprekje nodig, hoor. Maar over het algemeen gaat de begeleiding goed.

Ik zeg altijd: ‘als jullie je best doen, doe ik het ook. Maak je er een potje van?

Dan hoor je het ook’. Het mooiste is als mensen een doel voor ogen hebben.

Daar kan je dan in meelopen. Misschien wil je geen kok worden, maar wel assis-

tent of schoonmaker. Samen proberen we dat dan te bereiken.”

OPENHEID EN VERTROUWEN Nóg belangrijker vindt Leen het Bijbelse ‘doel’. “Je hebt allemaal van die momenten in je leven dat je denkt: het kan me gestolen worden. Juist vanuit mijn geloof heb ik steun. Over die hoop probeer ik te vertellen. Je kunt natuurlijk de sterren van de hemel koken en dat is fantastisch…” Leen knipoogt naar Wouter. “Maar uiteindelijk is het nog het meest belangrijk dat je Christus leert kennen. Dat is wat ik tussen de regels door probeer mee te geven. Uiteindelijk is het aan hen wat ze ermee doen.”

Grijnzend: “Ze noemen me weleens de dominee hier.” De mannen lachen. Leen sluit af: “Soms deel ik ook vanuit mijn eigen leven. Dan geef je jezelf bloot.

Maar uiteindelijk kan je met die openheid naar elkaar toegroeien én een vertrouwensband krijgen.”

DE HOOP MAGAZINE

De keuken op Dorp De Hoop is een afdeling van Werkvisie De Hoop.

Cliënten kunnen er werkervaring opdoen.

Het bedrijfsrestaurant is geopend voor medewerkers, cliënten en bezoekers van De Hoop.

me veel leren over gerechten opbouwen en dat soort zaken. Dat waardeer ik ook in hem. In veel keukens zie je jaloezie.

Wouter en ik accepteren elkaar juist zoals we zijn. Op dat moment leer je van elkaar en dat is alleen maar prettig.”

Leen is enthousiast over de tijd met Wouter. “Hij leverde een wezenlijke bijdrage aan de kwaliteit van de producten hier. Daar steunde ik op en dat doe ik nog. Het is leuk als een ander zegt: ‘zullen we dit eens maken?’ ‘Bestel maar’, zei ik dan, ‘en ga het maar maken’.

Daar gaf ik Wouter ook de vrijheid in. We hebben veel nieuwe dingen gelanceerd in de keuken en dat slaat aan. Daarmee maakten we echt een sprong samen. Eigenlijk een soort samenwerking op collegiaal niveau.”

25

BEDANKT

ADVERTORIAL

ZAKENVRIEND Bouwbedrijf Van Driesten

“Ik denk dat mijn buurvrouw zonder het te weten mijn leven heeft gered”

Al zo’n tien jaar is bouwbedrijf Van Driesten in Harskamp Zakenvriend van De Hoop. Eigenaar Anne: “Van God krijgen we de opdracht om tot Zijn eer en het welzijn van onze naasten te leven. Onze steun aan De Hoop past bij deze taak. Wanneer (ex)-cliënten hun verhaal vertellen, word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Hierdoor besef ik hoe zwak ik ben als mens en hoe ik kracht uit God moet ontvangen. Het geeft me dankbaarheid dat Hij mij tot nu toe heeft bewaard voor verslavingen en psychische problemen.”

Anne vertelt: “Ons werkgebied is maximaal een uur rijden vanaf Harskamp. We werken onder andere voor bedrijven in de gezondheidszorg, scholen, kerken en vastgoedontwikkelaars.” De werkwijze om vanaf het begin bij het ontwerp betrokken te zijn, heeft Annes voorkeur. “Dan denken we mee voor duurzame, kwalitatieve en betaalbare oplossingen. Zo krijgt een opdrachtgever de beste prijs-kwaliteitsverhouding.”

BOUWEN VERBINDT.

“Het is inmiddels 18 jaar geleden. Ik had een ernstig eetprobleem. Maar mijn echte probleem was eenzaamheid. Ik was hele weken alleen.” Aan het woord is Els. Zij wil graag haar buurvrouw bedanken.

Bouwen is samenwerken. Samen met u en de betrokken partijen in het hele bouwproces. Zeker als eigen inbreng en verantwoordelijkheid door

Els vertelt: “Ik kreeg een nieuwe buurvrouw. Zij had MS. Daarom bood ik aan om haar te helpen bij de verhuizing.

We raakten bevriend. Vanaf die tijd kwam ik bijna iedere avond bij haar over de vloer. Zij doorbrak mijn eenzaamheid. Ik dacht al een tijd aan zelfmoord, maar door haar vriendelijkheid begon ik te geloven dat het zin had om hulp te zoeken. Zo ben ik bij De Hoop gekomen. Ik denk dat mijn buurvrouw zonder het te weten mijn leven heeft gered. Inmiddels woont ze in het buitenland, maar ik ben haar nooit vergeten. Dank je wel, Jolanda!”

We spelen graag de verbindende rol door alle disciplines bij elkaar te brengen, de kunst van verbinden. Zo realiseren we uiteenlopende projecten in woningbouw en utiliteitsbouw, van grote nieuwbouw tot kleine onderhoudsklus.

Wilt u meer weten? Wij helpen u graag.

Bel met Anne van Driesten: 0318 461 651 of kijk op driesten.nl

Harskamp 0318 461 651 www.driesten.nl

DE HOOP MAGAZINE

DE HOOP MAGAZINE

26

de contractvorm worden ondersteund.

27

HOE GA IK OM MET

HOE GA IK OM MET

HOE GA IK OM MET DEPRESSIVITEIT?

Nu de zomer al weer achter de rug is en we vooruitkijken naar de herfst- en wintermaanden, kunnen we daar tegenop zien. In deze maanden voelen veel mensen zich somber of zelfs depressief. Hoe ga je daar nu mee om?

Annelies Peekstok-van Pelt GZ-psycholoog op de poliklinieken van De Hoop ggz in Dordrecht.

DE HOOP MAGAZINE

28

Soms lijkt het alsof mensen tegenwoordig veel meer depressief zijn. Volgens Annelies Peekstok-van Pelt, GZ-psycholoog op de poliklinieken in Dordrecht, is dit niet per se het geval. “We zijn in deze maatschappij een stuk opener dan vroeger. We praten er over en mensen zoeken makkelijker dan vroeger hulp.”

Een dipje of meer?

Eén op de vijf mensen krijgt ooit in zijn leven te maken met depressie. Dat betekent statistisch gezien voor een schoolklas met 25 kinderen dat vijf van hen zelf met een depressie te maken krijgen.

En in een gezin van vijf personen, één persoon. Wat is depressiviteit eigenlijk? “Het is iets anders dan een dipje of even niet lekker in je vel zitten. Bij een depressie voel je je heel somber, je piekert veel, je heb weinig positieve verwachting van de (nabije) toekomst, je denkt dat veel dingen mis zullen gaan.

Ook slaap je vaak slechter, je hebt minder zin om dingen te doen

“Dat betekent statistisch gezien voor een schoolklas met 25 kinderen dat vijf van hen zelf met een depressie te maken krijgen.” stof is duidelijk minder aanwezig, serotonine heet dat. Het wordt ook wel het gelukshormoon genoemd. Dat stofje heeft onder andere effect op je geheugen, slaap, eetlust en stemming. Gelukkig is de verminderde aanwezigheid van dit stofje goed op te vangen met medicatie.”

Aan iemand vertellen Als je denkt dat je last hebt van een depressie, wil je dat misschien het liefst zoveel mogelijk voor jezelf houden. Juist het erover praten is heel belangrijk, geeft Annelies aan. Maar hoe vertel je het voor het eerst?

“Bedenk wie je in vertrouwen durft te nemen. Je kunt ook nadenken over de manier waarop jij het best kunt uitdrukken hoe je je voelt. Dan kun je in het gesprek zeggen: ‘Hoe ik mij voel kun je vergelijken met…’. Voor sommigen helpt het om er een tekening of kunstwerk over te maken, zodat je erbij kunt uitleggen hoe je je voelt. Of schrijf het op, als je het liever op papier onder woorden brengt in plaats van gesproken”, zegt Annelies.

Huisarts Als de basis-adviezen niet werken en je merkt dat je functioneren slechter wordt en je gezin en werk en anderen daar last van gaan krijgen, is het goed om langs de huisarts te gaan.

Maar ook wanneer je twijfelt over wat je verder zou kunnen doen om jezelf wat beter te voelen. Annelies: “De huisarts kan je geruststellen en met jou kijken naar wat goed is voor je. De huisarts kan je doorverwijzen naar instanties, praattherapie voorstellen of medicatie uitschrijven.”

5 TIPS: HOE

KUN JE JE BETER VOELEN?

1

2

3 4 5

“Praat erover. Je zult er misschien achter komen dat er meer mensen zijn die hier last van hebben. Gedeelde smart is in dit geval verminderde smart. Door dingen woorden te geven wordt het soms iets draaglijker en kun je je meer verbonden voelen met anderen.”

“Als je last hebt van een winterdepressie doe je er goed aan om veel naar buiten te gaan. Zeker aan het begin van de dag. Het licht is dan anders van samenstelling. Juist dat felle licht aan het begin van de dag heeft een positieve werking op je hersenen.”

“Zorg voor voldoende beweging. Als je twee vliegen in één klap wil slaan, zou ik zeggen: ga buiten bewegen!”

“Probeer je ritme en regelmaat goed aan te houden. Bouw af en toe een verwenmomentje in voor jezelf. Gun jezelf soms iets extra’s.”

“Stel niet al te hoge eisen aan jezelf.

Hou jezelf niet voor dat je in de winter net zo goed moet functioneren als in de zomer. Probeer jezelf te verdragen en te accepteren. Een depressie is geen onzin. Behandel jezelf dan ook niet zo.”

DE HOOP MAGAZINE

“De R zit weer in de maand”

die je eerst wel heel leuk vond en je hebt minder trek in eten”, legt Annelies uit. Een depressie is in elk geval geen aanstellerij of aandachttrekkerij. “Bij depressie werken de chemische stoffen in je hoofd niet goed samen. Eén

29

DE DAG VAN

MEDITATIE

DE DAG VAN

Dirk de Boer Coördinator geestelijke verzorging De Hoop ggz.

ELLA DE BOER

Ella de Boer, Medewerker afdeling ATL bij De Hoop ggz.

Afdeling ATL (Aanmelding, Toeleiding en Logistiek) is letterlijk en figuurlijk de voordeur van De Hoop.

De eerste aanmelding van iemand die hulp vraagt komt bij ons binnen.

Per dag verwerken wij gemiddeld 125 telefoontjes en beantwoorden we via e-mail, zorgmail of fysiek aan de balie allerlei vragen. We regelen afspraken voor intakes en behandeling, stemmen af met verwijzers, behandelaars, cliënten en familie. Die afwisseling vind ik fijn.

Vandaag ben ik bezig met de opnamecoördinatie. Eén van mijn taken is het plannen van opnames voor de klinieken. Aan het begin van de dag controleer ik daar de bedbezetting.

Als er ruimte is leg ik contact met de cliënt(en) op de wachtlijst.

Cliënten voelen zich in het eerste contact soms ongemakkelijk. Het is spannend om te bellen en te vertellen dat het niet goed met je gaat. Ook de periode dat iemand op de wachtlijst staat is intensief.

Telefoontjes die we krijgen van ouders raken mij soms diep. Vaak is er wanhoop en verdriet: ‘Ik zie mijn kind kapot gaan, hij sluit zich volledig af, zit de hele dag te gamen op zijn kamer.

Ik weet niet meer wat ik moet doen.’

En dan bellen ze jou, intens verdrietig.

Die telefoongesprekken voeren we dagelijks. Of: ‘Ik breng hem vandaag nog bij jullie, hij is nu gemotiveerd’, zeggen ze dan. Maar je hebt natuurlijk een verwijzing nodig van de huisarts, en er is een wachtlijst. Dat is moeilijk.

Mensen bellen niet voor niets. Op zo’n moment kan ik een luisterend oor bieden, menselijkheid tonen en voor ze bidden. Onze werkdag start altijd met een dagopening. We lezen uit een Bijbels dagboek, bidden voor elkaar en vragen God om een zegen over ons werk.

Contact met de cliënten vind ik een van de mooiste dingen. Zien dat iemand meer houvast krijgt en weer durft te geloven in zichzelf. Ik heb de kans een stukje met mensen op te lopen in een moeilijke periode in hun leven. Ik vind het vooral heel belangrijk dat iemand weet geliefd te zijn. Je bént waardevol, nooit waardeloos.

HEBBEN WE ER IETS VAN GELEERD? Die vraag klinkt nogal belerend. Niet zo gepast meer tegenwoordig.

En toch heb ik het gehoord van Iemand die veel onderwees. Ook was Hij voortdurend onderweg. Niet in z’n eentje, er waren altijd minimaal twaalf anderen op zijn ‘roadtrip’ in de buurt. Leerlingen, werden ze genoemd. Er werd iets geleerd. Overigens was die trip niet zo ruim bemeten, van all inclusive was geen sprake. Een steen om even lekker je hoofd neer te leggen was er niet eens.

Af en toe werd het voor het reisgezelschap wat te veel. Even wat rust, even geen mensen. Even geen vragen, even geen ellende aanhoren. En toen kwam corona! Wat een onrust; mensen, vragen en ellende. Ben je net aan de overkant van dat schitterende bergmeer (“ongestoord genieten”, vermeldde de brochure), blijkt van dat ongestoord niet zoveel terecht te komen. Zij zijn er ook allemaal weer. Wie zijn die ‘zij’?

Zij zijn cliënten bij De Hoop. Zij hebben mij een spiegel voorgehouden.

Corona dreef hen met hun vragen rond het meer. En daar legden zij hun vragen neer. Vragen van betekenis, van urgentie, van perspectief, vol van nood, vragen van eeuwigheidswaarde. Waren dat ook mijn vragen? Of vroeg ik me af of het diner ook bij de prijs was inbegrepen? Eerlijk…? Dat was de spiegel: wat is de betekenis van dit alles? Waar maak ik mij druk om? Wat is de betekenis van mijn c.q. ons bestaan? Corona de wereld uit, zeker, is heel belangrijk. Daar moeten we alert op zijn. Maar ten diepste gaan de vragen over de zin van het bestaan en uiteindelijk bestemming.

Waar gaat de reis naartoe?

Trouwens, aan de overkant van dat schitterende rustieke bergmeer zei de Reisleider: ‘Gaan jullie hen maar verzorgen’. En dat proberen we met elkaar ook bij De Hoop te doen.

Deze meditatie is een vrije interpretatie naar Marcus 6:32-44.

DE HOOP MAGAZINE

DE HOOP MAGAZINE

Dan is daar ineens het (soms verlossende) telefoontje dat een cliënt kan worden opgenomen. Soms is iemand zo dankbaar dat hij volschiet. Er zijn vaak ook veel vragen. ‘Wat moet ik meenemen? Hoe gaat het zijn in zo’n groep? Mag ik bellen met mijn kind?

Mag ik bezoek ontvangen?’ Cliënten

worden vanuit de kliniek ook nog een keer gebeld om meer informatie te geven over het programma en om kennis te maken.

30

31

ITEM VAN BETEKENIS

“Kracht om door te gaan”

ITEM VAN BETEKENIS

DE HOOP MAGAZINE

32

Kleine dingen kunnen grote betekenis hebben. Een foto van iemand van wie je houdt, een souvenir van iemand die er niet meer is, iets wat je ooit ergens gevonden hebt, een item die symbool staat voor iets…

In de vaste rubriek item van betekenis vertelt een medewerker, relatie of cliënt van De Hoop het verhaal achter zijn of haar voorwerp.

“Ik ben een jongere van 16 jaar en ben sinds maart bij De Hoop opgenomen. Ik verblijf in de kliniek voor Kinder- en Jeugdpsychiatrie (KJP). Op de foto staat mijn schildpadknuffel. Ze heet Tris. Deze knuffel heb ik van mijn vriendje gekregen. Voor mij is Tris een steun, ze geeft mij kracht om door te gaan. Ik knuffel met Tris als ik mij slecht voel en dat helpt mij om me weer beter te voelen.”