“Jezus leert me de moeilijke dingen van het leven aan te gaan zonder drank.”
Kristle | Pagina 8
TERUGVALLEN
Het is mij de laatste maanden pijnlijk vaak opgevallen: hoe oudcliënten die alweer een behoorlijke tijd geleden hun behandeling hebben afgerond met een terugval hebben te kampen. Het lijkt een hele tijd goed te gaan en dan wordt er toch een dieperliggende oorzaak getriggerd door (een opstapeling van) tegenslagen, persoonlijke omstandigheden of familiekwesties.
Het is mij óók indrukwekkend vaak opgevallen dat veel oud-cliënten de moed hebben om de strijd opnieuw aan te gaan. Om die nog niet (geheel) verwerkte oorzaken aan te pakken en tot verder herstel te komen.
Ik moet denken aan de woorden van een trouwe Zakenvriend. Hij noemde onze cliënten ʻheldenʼ, volkomen terecht wat mij betreft. Hij huldigde het motto: het maakt niet uit hoe vaak je (terug)valt, als je maar één keer vaker weer opstaat.
Eén van deze helden is Kristle, die haar verhaal deelt in dit magazine (pagina 8-12). Ik herinner mij haar 33ste verjaardag, toen ze werkervaring opdeed bij Vrienden van De Hoop. “Ik had nooit gedacht dat ik deze verjaardag nog zou vieren”, zei ze. We wisten toen niet door welke dalen ze nog zou moeten gaan. Maar haar geloof is er de afgelopen tien jaar alleen maar krachtiger op geworden.
En een ander voorbeeld in volhouden en doorzetten is Lukas. Op pagina 22-25 vertelt hij (in gesprek met zijn ambulante thuisbegeleider) zijn aangrijpende verhaal. Hij zegt: “Ondanks het herstel, is mijn oude leven niet opeens weg. Sommige patronen zijn lastig te doorbreken. Maar er ligt ook een opdracht, mogelijkheden om iets te doen.”
Zo zijn deze oud-cliënten levende getuigen van wat Petrus in zijn eerste brief schrijft (1 Petrus 1:7): “Dat de beproeving van uw geloof (…) mag blijken te zijn tot lof en eer en heerlijkheid, bij de openbaring van Jezus Christus.”
Met bewondering en dankbaarheid mogen wij hun verhalen blijven vertellen. Ter bemoediging en als voorbeeld voor ons allemaal.
Axel Pothof Directeur Vrienden van De Hoop
Hoop,
“Ondanks het herstel is mijn oude leven niet ineens weg.”
COLOFON
De HOOP Magazine
is een uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop. Vrienden van De Hoop is in het bezit van het CBF-keurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer NL06.INGB.00.00.38.38.38.
Telefoon: 078 611 1355
E-mail: info@vriendenvandehoop.nl
Redactie
Evelyn van der Ark, Elize den Bleker, Mariëlle Blom (eindredactie), Eline de Bruin, Evelien Fokkema (eindredactie), Els van Weijen, Fennegien Wietses, Mariska van der Zwaal (beeldredactie).
Fotografie
Historische beelden uit archief van De Hoop, Ineke Linssen, Mariëlle Blom, Jaco Hoeve
Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken van (ex-)cliënten.
Draag bij aan het 4M Karakterweekend
IN HET KORT
Voor het tweede jaar op rij trekt De Hoop er met een aantal mannelijke cliënten op uit naar Zwitserland, tijdens het karakterweekend van 4M.
Cliënten komen uit hun vertrouwde omgeving en zijn op zichzelf en de groep aangewezen, midden in de natuur. De mannen worden voor uitdagingen gezet en brengen veel tijd met God door. Dit heeft een enorm positieve impact op hun herstel. 4M sponsort de deelname van onze cliënten, maar voor de uitrusting voor komende jaren en begeleiding is € 10.000 nodig. Help jij mee om een deel van dit bedrag op te halen? Organiseer een actie, zoals een hordeloop, bingo, benefietconcert of andere activiteit en laat je sponsoren. Ook zoeken we nog vrijwilligers die ervaring hebben met de weekenden en een of meerdere trainingen willen geven aan de cliënten. Meld je aan via m.vanrijswoud@vriendenvanhoop.nl. Je kunt ook direct een donatie doen!
Ga voor meer informatie naar: inactievoordehoop.nl/project/4m
De Hoop start pilot met wijkpolikliniek in Rotterdam
In de wijk Lombardijen in Rotterdam is De Hoop begonnen met een pilot: een wijkpolikliniek.
Deze polikliniek biedt bewoners van een specifiek postcodegebied gesprekken en ondersteuning dicht bij huis. Dankzij nauwe samenwerking met andere zorgaanbieders uit de wijk kunnen huisartsen en instanties gemakkelijker betrokken worden, zowel bij de start als tijdens het zorgtraject.
Hulp komt zo voor de bewoners dichtbij. Tegelijkertijd wordt De Hoop een effectiever onderdeel van het lokale netwerk van families, huisartsen, hulpverleners, kerken, scholen en actieve buurtbewoners. Dit zorgt niet alleen voor verbeterde zorg, maar op deze manier kunnen ook de wachtlijsten worden verkort.
Verhuizing polikliniek Dordrecht
Vijftig jaar geleden begon De Hoop haar missie op de Spuiweg in Dordrecht.
Deze locatie, gelegen aan het ʻ Hofje De Hoop’, was niet alleen de eerste vestiging, maar ook de inspiratie voor de naam. Het pand, een oude en vervallen fabriek, bood destijds een nieuw begin.
Nu, na een halve eeuw, neemt de polikliniek begin juli afscheid van de Spuiweg. De behandelingen van de polikliniek zullen vanaf dan plaatsvinden op Dorp De Hoop in Dordrecht. Het Inloophuis blijft vooralsnog op de vertrouwde locatie aan de Spuiweg gevestigd.
6/9
AGENDA
TWEEDUIZEND-VIJF-EN-TWINTIG
WANDELING VROUWEN VAN HOOP
6 SEPTEMBER
Op 6 september gaan we wandelen in Amerongen! Vrouwen van Hoop organiseert daar een mooie vrouwenwandeling van 11 kilometer. Een unieke combinatie tussen genieten, bemoediging en ontmoeting. Ditmaal lopen we langs bosranden, door weilanden, en passeren we Kasteel Amerongen en Slot Zuylestein. Als je terugkomt, staat er een lekkere lunch voor je klaar. Er is plek voor 50 wandelaars, dus wees er snel bij!
Kijk voor meer informatie en inschrijven op: vrouwenvanhoop.nl/activiteiten
27/9
RUN FOR HOPE
27 SEPTEMBER
Wij dagen je uit voor de meest hoopgevende run van Nederland.
Schrijf je nu in voor de Run for Hope sponsorloop! Met jouw deelname zamel je geld in voor mensen bij De Hoop. Je kunt kiezen uit een afstand van 5, 10 of 21,1 km door de Dordtse Biesbosch.
Onze cliënten kunnen het niet alleen, maar ook jij zal dat ervaren tijdens jouw run door de Dordtse Biesbosch. Samen helpen we elkaar over de eindstreep. Ren individueel of vorm samen met je vrienden of familie een team. Je kunt ook een bedrijventeam vormen en samen met je collega's de sponsorloop rennen!
runforhope.nl
1/10
CURSUS PASTORAAT
HOUTEN
1 OKTOBER
Dit najaar organiseert De Hoop de Cursus Pastoraat bij Psychische problemen in Houten. Ontvang onderwijs en praktische tips over allerlei thema’s waar je in het pastoraat mee te maken krijgt, zoals depressiviteit, persoonlijkheidsstoornissen en verslaving. De cursus is op vijf woensdagavonden: 1 okt, 15 okt, 29 okt, 12 nov en 26 nov.
Meer info en aanmelden: vriendenvandehoop.nl/cursus-pastoraat
25/9
ZAKENVRIENDENBIJEENKOMST MET GOR KHATCHIKYAN
25 SEPTEMBER
Van harte uitgenodigd voor de Zakenvriendenbijeenkomst in Dordrecht. Arts, schrijver en spreker Gor Khatchikyan zal tijdens deze bijeenkomst spreken. Samen luisteren we naar de bijzondere getuigenis van een oud-cliënt en genieten we met elkaar van een uitgebreide maaltijd. Naast aangesloten Zakenvrienden zijn andere bedrijven en geïnteresseerden ook van harte welkom. Een mooie kans om te netwerken en meer te leren over het werk van De Hoop. Laat je inspireren en ontmoet andere maatschappelijke ondernemers!
vriendenvandehoop.nl/gor
“Ik
voelde me een gedumpt, hopeloos geval”
KRISTLE (43) WIL JARENLANG PERFECT ZIJN. ZE
GAAT VEEL UIT EN DEMPT HAAR EMOTIES MET VERSLAVENDE MIDDELEN. TOT ZE JEZUS ONTMOET.
Kristle vertelt: “Ik ben op mijn dertigste naar De Hoop gekomen omdat ik verslaafd was en veel psychische problemen had: trauma’s, psychoses, depressies. In en om Amsterdam had ik alle klinieken gehad en wisten ze niet meer wat ze met me aan moesten. Ik verdoofde de pijn uit mijn verleden met drugs en vooral met drank.”
Toch lijkt Kristles verleden in eerste instantie voorbeeldig. “Ik was de perfecte vwo-leerling met hoge cijfers. Veel leeftijdsgenoten gingen uit en experimenteerden met drank, drugs, seks. Ik niet. Ik was stil en wilde niet opvallen. Vanaf mijn zestiende veranderde dat: ik ging andere kleren dragen, nam lenzen in plaats van een bril en ging uit met vriendinnen, om te dansen. Ik nam maar een paar drankjes, geen drugs. Na de middelbare school ging ik studeren aan de Universiteit van Amsterdam. Ik ging bij een kennis wonen. Zij kende veel mensen in de partyscene. Toen heb ik drank en drugs echt leren kennen. Die verdoofden alle negatieve gevoelens. Ik werd een soort superversie van mezelf, die alles durfde. Het werd belangrijk voor me met wie ik omging; dat werd mijn identiteit: mensen uit de modewereld, bekende mensen, dj’s… Alles kon en mocht, van mezelf maar zeker ook in die kringen. Decadente feestjes en wilde afterparty’s . Ik vond het geweldig, maar vanbinnen was ik kapot en leeg.”
VERSTEEND
“Ik drukte alles weg wat er was gebeurd.”
gedragen. Mijn moeder had soms astma-aanvallen en werd dan weggevoerd met de ambulance. Dat was traumatisch. Dan bleef ik bij een buurvrouw en haalde mijn tante uit Zaandam me op om dagen of weken bij haar te logeren. Het gaf heel veel verdriet en verwarring. Dat werd niet gezien, en ik ging op slot. Ik denk ook dat mijn moeder en ik ongezond hecht waren. We waren alles voor elkaar. Maar toen ik zeven was kwam er een man in beeld, een soort stiefvader. Hij was heel lief, maar als ik alleen met hem was, gebeurden er dingen die niet moeten gebeuren. Hij was bij ons tot mijn elfde. Hij bleek alcoholist te zijn, kreeg levercirrose (ernstige leverziekte red.) en stierf. Iedereen was er voor mijn moeder, die veel emoties had. Maar ik versteende. Ik werd erg bang voor de dood, maar was ook blij dat mijn stiefvader dood was.” Daarna leven Kristle en haar moeder weer samen verder. Het bovennatuurlijke speelt een grote rol: “Mijn moeder en ik waren niet gelovig, maar mijn moeder was spiritueel. Het was een beetje God, een beetje bijgeloof, een beetje new age. Ik drukte intussen alles weg wat er was gebeurd, alles wat ik voelde.”
VERSTOORD
BEELD
Kristle is geboren op Curaçao. “Ik was ongepland. Mijn vader is weggegaan toen mijn moeder zwanger was. Toen ik twee was besloot mijn moeder naar Nederland te gaan. Dat was een shock. In Curaçao zaten we tussen familie en was het warm. In Nederland waren we vooral samen en was het koud. Ik pikte veel van mijn moeders verdriet op. Je denkt als kind dat het door jou komt, dus je gaat je perfect
Door wat er is gebeurd heeft Kristle een verstoord beeld van mannen en seksualiteit. “Ik gaf onder invloed mijn lichaam heel gemakkelijk weg. Ik heb van alles meegemaakt met mannen die over mijn grenzen gingen. Een dealer sloeg me neer, er waren verkrachtingen. Na zulke dingen deed ik alsof er niets gebeurd was. Ik dronk en snoof het weg. Toen mijn beste vriend overleed aan een overdosis, huilde ik niet maar kocht ik een fles drank. Ik ben afgestudeerd toen ik 25 was. Soms zat ik onder invloed bij hoorcolleges, maar als ik een tentamen had studeerde ik veel. Bij mijn eerste baan na mijn studie ging ik onder werktijd drinken om met mijn onzekerheid om
“Ik liep altijd met een fles drank op zak, ik kon geen uur zonder.”
te gaan. Ik wilde nog steeds perfect zijn. Ik deed het ook goed, maar uiteindelijk ging het niet meer. Daarna heb ik allerlei baantjes gehad. Ik schreef als freelancer over mode, had horecabaantjes, en tussendoor ging ik kliniek in en kliniek uit, cel in en cel uit omdat ik onder invloed agressief werd en vocht met mensen. Ik belandde ook vaak op de spoedeisende hulp.”
ALLEEN
In 2010 lukt het Kristle om een jaar niet te drinken. “Mijn vriendinnen waren heel blij. Maar in plaats daarvan gebruikte ik elke dag speed. Dat maakt je heel helder. Ik liep soms modeshows. Er waren geen drama’s, zoals met drank. Ik leefde zonder dat iemand in de gaten had dat ik speed gebruikte. Mijn vriendinnen dachten dat we wel naar een groot festival in Duitsland konden gaan. Ik besloot stiekem een fles wodka mee te nemen, en speed en GHB. Ik wilde niet mee feesten zonder drank. Na de eerste slok was het gelijk alles of niets: ik wilde meer. Door de drank werd ik bijna psychotisch. Mijn vriendinnen vonden het verschrikkelijk. Zij zijn zonder mij weggegaan. Ik voelde me toen zo kapot, zo gebroken en alleen. Eigenlijk voelde ik me altijd alleen, mijn hele leven al. Ik dacht: ik moet nu drank hebben en hier wegkomen. Ik vond een hotel, dronk de hele minibar leeg en heb na een overnachting op de een of andere manier een trein gevonden. Daar ben ik geflipt en heb ik de conducteur aangevallen. Bij station Eindhoven stond de spoorwegpolitie op me te wachten. Ze hadden een hele groep agenten nodig om me te arresteren, zo sterk was ik. Ik heb uren alles bij elkaar geschreeuwd in de cel, maar er kwam geen hulp. Het was alsof ik in de hel was. En ik kon nergens heen. Opgesloten worden en gek worden, dat is vreselijk. Gelukkig is mijn nicht me komen halen. Die woonde toen in Eindhoven. Ik geloof dat God het zo geregeld heeft dat ik daar terechtkwam, al geloofde ik nog niet in Hem.”
ERGSTE JAREN
“De jaren van 2010 tot 2012 waren de ergste jaren”, vertelt Kristle. “Veel (crisis)opnames en zelfmoordpogingen. Ik had geen vriendinnen meer. Ik ging met vage figuren om en gaf vaak feestjes waar iedereen welkom was. Soms was ik in een kamer met allemaal mannen. Dat ging niet altijd goed en daar gaf ik mezelf de schuld van. Achteraf gezien is het een wonder dat ik niet in de prostitutie ben beland. Dat zie ik als bescherming van God. Je komt in een neerwaartse spiraal van duisternis terecht. Allerlei dingen waarvan je denkt dat ze je nooit zullen gebeuren, gebeuren wel. Je weet
niet meer wie je bent. Ik zocht antwoorden in new age en boeddhisme. In 2011 ben ik opgenomen bij een new age-kliniek. Vreemd genoeg is daar mijn godsbesef begonnen. Toen ik eruit kwam en in de stad liep zag ik opeens vaak kerken, kruisjes om nekken van mensen, Bijbels in etalages. Ik dacht: laat me met rust, God! Ik liep veel, altijd met een fles drank op zak. Dat was mijn medicijn geworden; daar kon ik geen uur zonder. Ik liep een lege kerk binnen, op een doordeweekse dag, ging er zitten en voelde zo’n vrede. Ik ging steeds terug. Er hing een postertje met de tekst: ʻ Er is meer’. Ik heb gemaild naar het emailadres dat erop stond. Het was voor een Alpha-cursus, maar de pastor van de kerk sprak van tevoren veel met mij. Zijn luisterend oor deed me meer dan alle therapie. Er was geen oordeel, hij wilde niets opdringen, hij vroeg alleen of hij voor me mocht bidden, en als hij dat deed voelde ik weer die vrede. Ik werd gezien, voor het eerst, om wie ik echt was. De Alphacursus vond ik mooi. Er was warmte en ik hoorde het Evangelie. Ik ben een paar keer gegaan, tot ik zwaar terugviel met drank. Ik ging de kliniek weer in. Daar zat ik, midden in de zomer, uren per dag in het rookhok achter tralies te roken. Ik voelde me een gedumpt, hopeloos geval. Ineens dacht ik: dit kan toch niet? Iedereen is buiten, in de zon. God, als U bestaat, help me dan! En toen dacht ik aan De Hoop, de kliniek waar ik eerder niet heen wilde omdat het christelijk was.”
DE HOOP
Kristle meldt zich aan voor De Hoop, maar er is een lange wachttijd. “Toen ik uit de andere kliniek wegliep ben ik helemaal losgegaan. Ik had veel black-outs, waardoor ik niet meer weet wat ik gedaan heb. Als ik wakker werd, was ik wanhopig en dronk ik dat weg. Op 29 november 2012 werd ik opgenomen bij De Hoop. Ik weet de datum nog precies, maar ik weet weinig meer van de eerste week. Ik had een delirium door de afkick, met trillen, zweten, hallucinaties, overgeven. Gewoonlijk dronk ik vier, vijf flessen wijn per dag, of een fles wodka, en dat was opeens weg. Ik was gelukkig wel al een jaar van de drugs af. Na de eerste week dacht ik: waar ben ik in beland?
Ik was opeens weer op aarde, met allerlei mensen met problemen om me heen en begeleiders met licht en liefde in zich die ik niet eerder had gezien. Ik dacht: ik ga het maar proberen met God. Er was geen afleiding, geen telefoon, dus ik ging de Bijbel lezen, maar ik snapte er eerst niet veel van, tot ik de Psalmen las. Die raakten me diep en gaven me hoop. Ik ging mee naar een kerk. Er waren blije, klappende mensen – het was eigenlijk best leuk. Ik had het
“Ik dacht: ik ga het maar proberen met God.”
“Ik koos ervoor iedereen te vergeven. De woede verdween; er kwam ruimte voor liefde.”
heel zwaar, stil en saai verwacht, maar mensen kwamen naar me toe zonder vooroordeel. Ik keek ook iedere week uit naar de bidstond van De Hoop. Het is mooi dat ze bij De Hoop niets opdringen, maar je wel altijd je vragen kunt stellen. In het begin was ik vooral met God bezig, niet zo met Jezus. Toen ging ik bidden met een begeleider en zag ik Jezus, met open armen! Hij zei: ʻJe bent niet alleen’. Terwijl ik me altijd alleen had gevoeld. Nu weet ik dat Jezus altijd bij mij was, van kinds af aan. Bij De Hoop leerde ik ook wat vergeving is. Ik koos ervoor iedereen te vergeven, zoals mijn vader en stiefvader. De woede verdween; er kwam ruimte voor liefde. Mezelf vergeven was heel moeilijk, maar Gods liefde stroomde binnen toen ik dat deed. In januari 2013 kwam er in de kerk een oproep om Jezus te volgen. Alles in me riep: ʻ Dit is het!’ Ik ben naar voren gegaan. Er
werd met me gebeden en ik voelde een stroom van liefde door me heen gaan. Ik dacht: dit is de waarheid, dit is wat ik altijd heb gezocht. Het was alsof ik thuiskwam. Vanaf toen begon de hele Bijbel tot mijn hart te spreken, en veranderde ik. Er kwam veel herstel. Mijn moeder kwam ook tot geloof bij een bidstond bij De Hoop, en later andere familieleden.”
LANG PROCES
De verslaving houdt niet gelijk op. “Dat was een lang proces. Je kon toen nog negen maanden opgenomen worden. Daarna ging ik begeleid wonen bij De Hoop, maar ik hield het oude leven nog vast: soms weer als vroeger in Amsterdam en soms in de kerk zitten. Uiteindelijk dronk ik weer iedere dag. Ik werd opnieuw opgenomen, in 2014. Toen heb ik echt besloten mijn oude leven op te geven: ik koos helemaal voor God. Na een tijdje beschermd wonen ging ik op mezelf wonen. In Dordrecht; Amsterdam was een afgesloten hoofdstuk. Ik deed een bijbelschool van 2015 tot 2017. Daardoor kwam er veel herstel in mijn identiteit en heling van trauma’s. Ik had nieuwe vrienden, zag God in actie, ik werkte, ben gedoopt. Ik heb een boekje gemaakt met mijn verhaal waarmee ik evangeliseerde. Veel mensen leidde ik tot Jezus. Het waren gloriejaren. Maar ik deed te veel. Ik ging door als ik eigenlijk te moe was. In 2019 ben ik gecrasht. Ik kwam in een depressie terecht. God en mijn vrienden waren er nog, maar ik voelde niets meer. Het was een woestijnperiode, met daar bovenop ook nog corona. Maar mijn geloof en de Bijbel bleven mijn houvast. Eind 2020 gebeurde er iets bijzonders. Ik keek naar de livestream van mijn kerk. Het ging helemaal niet over depressie, maar Gods liefde kwam binnen en het licht ging weer aan in mij. De depressie was in één keer weg! Achteraf zie ik dat God er die periode bij was, als een liefdevolle Vader. Ik leerde dat God ook van me houdt als ik niks meer voor Hem doe. Ik heb me vreselijk gevoeld in dat dal maar nooit alleen, zoals vroeger. Ik had mijn geloof misschien wel te veel gebaseerd op gevoel. Mijn geloof is nu dieper geworteld. Jezus leert me de moeilijke dingen van het leven aan te gaan zonder drank. Vroeger zou ik een stoer overwinningsverhaal hebben verteld. Nu kies ik er bewust voor om ook mijn kwetsbaarheid te laten zien. Jezus is mijn alles en geeft me vreugde en kracht. Kiezen voor Hem was de beste keuze van mijn leven, maar sommige dingen uit mijn leven doen nog steeds pijn, zoals het feit dat mijn moeder nu dementie heeft. Het gaat goed met mij, en er gebeuren mooie dingen. Maar ik heb Jezus nodig, iedere dag, nu nog net zoveel als toen ik in de goot lag.”
COLUMN
Ik ben op mijn plek
Ad Aartse Ervaringsdeskundige bij De Hoop
Mijn verleden wordt getekend door verschillende psychoses. Ik heb de keerzijde van het bestaan meegemaakt. Dat begon op mijn dertigste met vragen naar wie ik ben en wat ik hier op aarde doe. Het leidde me naar het occulte met als gevolg dat ik de zicht op de realiteit verloor en wanen ontwikkelde. Ik werd angstig, raakte in isolement en durfde mensen niet dichtbij te laten komen. ‘Wie ben ik?’ Eigenlijk duurde het tot voor kort dat ik als antwoord op die vragen kon zeggen: ‘Ik ben een geliefd kind van God’. Dwars door veel verdriet heen heb ik genezing ontvangen voor wat er is misgegaan in mijn verleden.
En nu ben ik ervaringsdeskundige. Vanuit die hoedanigheid heb ik cliënten in behandeling op onze polikliniek in Dordrecht. Mijn persoonlijke missie: mensen dichter bij Gods Koninkrijk brengen. Als ervaringsdeskundige mag ik daarbij zelf het instrument zijn. Dat wat ik heb meegemaakt gebruik ik om mensen keuzes te geven om nieuwe wegen van herstel te vinden, maar ook waar mogelijk erkenning te bieden van wie ze zijn als cliënt en mens.
“Ik heb gevonden waar ik zo lang naar op zoek was.”
Juist mijn eigen proces is in mijn werk zo belangrijk. Hoe het met mij gaat, fungeert ook als barometer voor wat ik tegenkom in de levens van cliënten. Het maakt het voor mij mogelijk in te voelen waar cliënten tegenaan lopen. Ook al zijn mensen uniek, er is vaak een raakvlak te vinden in waar we tegenaan lopen. Soms zijn het relaties, een andere keer zingeving, maar vaak ook identiteit, het leren omgaan met emoties, of verslaving.
Inmiddels ben ik 61 en mag ik zeggen: ik ben op mijn plek. Het werk is voor mij zo’n grote zegen. Ik heb gevonden waar ik zo lang naar op zoek was. Met de jaren werden de pijn en het verdriet minder en groeide ik in herstel. En nu? Het verwerken van mijn verleden komt langzaam tot stilstand en ik heb een vermoeden waar dit toe leidt: minder met mezelf bezig zijn en meer met de ander. Ik mag me bezig houden met de opdracht van Jezus: ʻ Heb de Here, uw God, lief met heel uw hart, met heel uw ziel en heel uw verstand. En uw naaste als uzelf.’ Want we zijn geliefde kinderen van God. Dat is de realiteit.
VIER ONS JUBILEUM MEE
KOM NAAR HET
DIT JAAR BESTAAT DE HOOP 50 JAAR EN DAT LATEN WE NATUURLIJK NIET ONGEMERKT VOORBIJGAAN. OP ZATERDAG 28 JUNI VIEREN WE DIT BIJZONDERE JUBILEUM MET HET FESTIVAL VAN HOOP, EEN DAG VOL MUZIEK, ONTMOETING EN BELEVENISSEN.
“Het Festival van Hoop markeert een bijzondere mijlpaal in de geschiedenis van onze organisatie. Het is een moment om de grootheid van God te vieren en met dankbaarheid terug te blikken op 50 jaar hoop brengen in mensenlevens en in de samenleving.
Natuurlijk kijken we ook vooruit naar de toekomst”, aldus Irene Blom, voorzitter van de Raad van Bestuur van De Hoop.
“We nodigen iedereen uit om samen met ons te vieren, te genieten van muziek, en elkaar te ontmoeten. We hopen vele bekenden te ontmoeten: (oud-) collega's, donateurs, (oud-)cliënten, professionele relaties van onze organisatie, kortom; iedereen die zich verbonden weet met De Hoop is welkom.”
WAT KUN JE VERWACHTEN?
Het festival biedt een gevarieerd programma voor jong en oud. Het terrein bruist van de activiteiten!
“Het festival biedt een gevarieerd programma voor jong en oud.”
Van indrukwekkende concerten van gospelkoor G-Roots en Trinity tot inspirerende workshops. Wandel langs de verschillende foodtrucks met heerlijke gerechten en ontmoet oude bekenden tijdens de reünies. Voor de kinderen is er een leuke goochelshow en om vijf uur is er een samenkomst waarbij we God de eer willen geven voor wat Hij heeft gedaan in de afgelopen vijftig jaar.
Zaterdag 28 juni 2025
Dorp De Hoop, Provincialeweg 70, Dordrecht
13.00-21.00 uur
MELD JE AAN VÓÓR 8 JUNI
Ontmoeten we jou tijdens het Festival van Hoop?
Bekijk het programma en meld je gratis aan via dehoop.org/50jaar
BELEEF DE ZORG
ONTDEK DE BIJZONDERE FESTIVALTENTEN!
TERUG IN DE TIJD!
In deze tent beleef je de geschiedenis van De Hoop in een museumachtige setting. Ook ontmoet je oude bekenden tijdens de verschillende reünies die in deze tent plaatsvinden gedurende de dag.
BELEEF DE ZORG
Hoe is het om zorg te ontvangen van De Hoop? In deze tent ervaar je zelf een klein beetje van de verschillende therapieën die De Hoop biedt.
MENSENBIEB
Waarom ben je verslaafd geraakt? Hoe voelt het om eenzaam te zijn? Ben je weleens bang geweest om je
huis kwijt te raken? In deze tent kun je in gesprek met mensen die hulp hebben gekregen bij De Hoop. Stel zelf je vragen in de mensenbieb!
TALENT VAN EIGEN
BODEM
De naam zegt al genoeg. In deze tent vind je talent. Van dans en muziek tot kunst en specifieke hobby’s; alles staat in de spotlights.
KINDERTENT
De tent waar niet alleen kinderen zich zullen vermaken. Grote LEGO-bakken staan garant voor urenlang speelplezier en ook voor de goochelshow moet je in deze tent zijn.
Werken tijdens je behandeling
EEN BRUG NAAR HERSTEL
Bij De Hoop streven we naar herstel op vier gebieden: in relatie tot jezelf, de ander, de schepping en God. Het hebben van passend werk is hierbij een waardevolle stap in het proces van herstel in relatie tot de schepping.
ARBEIDSTHERAPIE
Bij De Hoop vormt werk al sinds het begin een algemeen onderdeel van herstel. Het begon met arbeidstherapie in het opvangcentrum: cliënten verrichten inpakwerk of maakten dompelkaarsen, die tijdens open dagen en voorlichtingen werden verkocht.
STERKE BASIS
Vanaf de jaren '80 groeide bij De Hoop het inzicht dat het bieden van professionele werkervaring essentieel was om mensen met een verslavingsverleden een reële kans te geven op een gezonde terugkeer in de samenleving. Door hen te helpen vaardigheden en ervaring op te doen in een werkomgeving, konden zij een sterke basis leggen voor duurzame re-integratie en persoonlijke groei.
BREADLINE EN MEER
Het willen bieden van professionele werkervaring leidde in 1987 tot Breadline, het eerste bedrijfsmatige project. Het zou de eerste in een rij zijn: de drukkerij – die tot dan toe als arbeidstherapie had dienst gedaan –werd eveneens geüpgraded naar een bedrijfsmatige onderneming: Grafisch Centrum De Hoop. Later volgen ook nog De Hoop Metaal en De Hoop Music.
ONDERZOEK
Met steun van het Europees Sociaal Fonds (ESF) werd in 1991 het onderzoek ‘Werk voor ex-verslaafden’ gepubliceerd, dat aantoonde hoe werk bijdroeg aan herstel. Het project werd wetenschappelijk gevolgd en leidde in 1991 tot een publicatie.
VOORBEELD
De wijze waarop De Hoop werk integreerde in de behandeling was uniek voor Nederland. Veel andere hulpverleningsinstellingen in Nederland en vanuit het buitenland, kwamen bij De Hoop langs om te zien hoe wij dit hadden georganiseerd. De Hoop had zelf inspiratie opgedaan in San Patrignano, in Italië.
WERKVISIE DE HOOP
Hoewel behandelduurverkorting deze aanpak heeft veranderd, blijft Werkvisie De Hoop cliënten ondersteunen met dagbesteding, participatie en re-integratie. Want werken blijft een essentieel onderdeel van herstel. Dit kan variëren van meehelpen in een kringloopwinkel, creatieve dagbesteding tot helpen in het bedrijfsrestaurant of drukkerij. En bij onze polikliniek in Vlissingen kan dat bij Proef&Geniet!
WERKERVARINGSPLAATSEN
Verschillende afdelingen van De Hoop fungeerden als werkervaringsplaats. Zo konden cliënten onder andere bij de afdeling Media terecht, of zoals nu nog steeds bij de Facilitaire Dienst.
GOEDE INVLOED OP HERSTEL
Werkervaring opdoen verkleint de afstand tot de arbeidsmarkt en heeft een goede invloed op het herstelproces. Wil jij het mogelijk maken dat cliënten weer structuur in hun dag krijgen en deelnemen aan de maatschappij?
Scan de QR-code en help mee door te doneren, zodat we werkervaring kunnen blijven bieden aan onze cliënten.
Detoxkliniek Crosspoint
INKIJKJE IN DE ZORG
Hoe gaat het eraan toe bij De Hoop? Marit den Hoedt is groepsbegeleider bij de detoxkliniek van De Hoop: Crosspoint. Ze vertelt over haar werk.
Marit den Hoedt
Groepsbegeleider bij detoxkliniek Crosspoint
WAT DOE JE VOOR WERK BIJ CROSSPOINT?
“Crosspoint is een detoxafdeling. Mensen komen daar om af te kicken van hun middelenverslaving, zoals alcohol, drugs of medicatie. Het is een eerste stap voor ze verder hun behandeling ingaan. We hebben gemiddeld zestien mensen op de groep, in de leeftijd van 18 tot boven de 70 jaar. Op de detoxafdeling ontmoeten we mensen met heel uiteenlopende achtergronden. Verslaving maakt geen onderscheid – het raakt mensen uit alle hoeken van de maatschappij. Er zit altijd een verhaal achter de verslaving. Het middel is niet het probleem, maar juist dat wat eronder zit. Vervolgbehandeling na het afkicken is daarom heel belangrijk. Bij Crosspoint kunnen ze ontgiften, en een soort reset krijgen om weer opnieuw te kunnen beginnen. Het doel van de afdeling is om structuur terug te brengen: goed eten, beter slapen, meer bewegen.”
WELKE THEMA’S ZIJN VOOR JOU BELANGRIJK IN JE WERK?
“Onze afdeling werkt vanuit de verbinding. We noemen dat presentie. Dat betekent dat je naast de cliënt gaat staan en vraagt: wat heb jij nodig? Wat zijn jouw wensen en behoeften? Hoe kunnen we je helpen vanuit gelijkwaardigheid? We willen bewust kijken naar cliënten vanuit die verbinding.”
WAT VIND JE HET MOOISTE AAN JE WERK?
“Ik denk het zichtbare herstel. Je ziet mensen binnenkomen bij hun opname en twee tot drie weken later zie je zoveel verschil! Door een goed slaap- en eetritme knappen mensen heel erg op, het lichtpuntje is soms weer terug in iemands ogen. Laatst zei iemand: ʻHet is zo lang geleden dat ik me mens heb gevoeld en heb gelachen’, dat is heel waardevol. Je kunt echt zien dat iemand in herstel is.”
IS HET WERK OOK WELEENS MOEILIJK?
“Ja. Verhalen van mensen kunnen je heel erg raken. Doordat je werkt vanuit verbinding, kan het ook onder je huid gaan zitten. Die grenzen moet je goed bewaken. Daar praten we ook veel over met collega’s. Ik vind verhalen van leeftijdsgenoten vaak confronterend. Dan realiseer ik me: je kiest niet waar je wieg staat, maar het bepaalt wel heel veel. Een onveilige jeugd, verkeerde vrienden, een ongelukkige samenloop van omstandigheden; het had mij ook kunnen overkomen. Wat mij ook keer op keer raakt, is de innerlijke strijd die mensen doormaken tijdens hun opname. Het gevecht met de verslaving stopt namelijk niet als zij binnenkomen. Integendeel, binnen de veilige muren van de kliniek is die strijd misschien wel het heftigst. De drang om te gebruiken is vaak groot, net als de verleiding om weg te gaan. Tegelijkertijd verlangen mensen ook naar verandering, naar herstel, naar een nieuw begin. Die tegenstrijdige gevoelens zorgen voor veel twijfel: blijven of toch terug naar het oude, vertrouwde?”
WAT DOE JE DAN?
“In zulke momenten draait het niet alleen om zorg, maar ook om hoop bieden en motiveren. Soms betekent dat: blijven praten, luisteren, meebewegen, en telkens weer dat kleine beetje moed aanreiken om toch nog een dag te blijven. Ik denk dan aan een man die ooit bij ons op de detoxafdeling was. Hij stond op het punt zijn huis kwijt te raken en had verschillende redenen om naar huis te gaan. Zijn hoofd zei: ʻGa!’, maar diep vanbinnen wilde hij iets anders. Hij twijfelde heel erg en stond letterlijk met één voet buiten de deur. Toch koos hij ervoor om te blijven. Hij ging door met zijn behandeling en maakte die uiteindelijk succesvol af. Het was niet makkelijk, maar het was mogelijk. Het zijn juist dit soort momenten die laten zien hoe krachtig het is als iemand kiest om te blijven. Tegen de stroom in. Voor zichzelf.”
WAARIN MERK JE DAT DE HOOP EEN CHRISTELIJKE ORGANISATIE IS?
“Je neemt je geloof mee in je werk. Als collega’s bidden we bijvoorbeeld voor de cliënten tijdens de overdracht. We noemen ze dan allemaal bij naam. Dat vind ik heel mooi. Soms bid ik in mezelf tijdens het werk om de juiste woorden, want sommige gesprekken zijn zo kwetsbaar en moeilijk. Cliënten vragen ook weleens of je met ze wil bidden. Soms hebben ze zelf de woorden niet, of vinden ze het moeilijk om zelf te bidden. Het is bijzonder als je daarin ook naast iemand mag staan.”
3X
VERBLIJVEN IN DE KLINIEK
KLINIEK CROSSPOINT
Een belangrijke stap in het werken aan je verslaving is het daadwerkelijk stoppen met het gebruik van alcohol, drugs of medicijnen. Officieel heet dat detoxificatie. In de volksmond ook wel bekend als afkicken. Het stoppen met gebruik van middelen en alcohol is niet ongevaarlijk. Bij Crosspoint helpen we je op een goede en veilige manier door je afkick heen.
KLINIEK 4LIFE
Bij 4Life kun je terecht voor klinische behandeling voor problemen op het gebied van verslaving, persoonlijkheidsproblematiek en bijkomende problematiek. Denk bijvoorbeeld aan posttraumatische stressstoornis (PTSS), depressie of angstklachten. Kliniek 4Life heeft zowel een mannen- als vrouwengroep met aparte woon- en slaapplaatsen, zodat het een veilige omgeving biedt voor deze doelgroep. Het hoofddoel van 4Life is een tijdelijke intensivering van je ambulante behandeling.
KLINIEK PSYCHIATRIE EN DUBBELE DIAGNOSE
Kliniek psychiatrie en dubbele diagnose is er voor mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen, met of zonder verslaving. We hebben daarvoor twee leef- en behandelgroepen: een voor mensen met een verslaving, en een groep voor mensen waarbij dit niet bij de problematiek hoort. Opname in deze kliniek is onderdeel van een ambulant zorgtraject. Opname is in dit geval nodig omdat je bijvoorbeeld jezelf verwaarloost, in crisis bent, of geen leefbare situatie meer hebt vanwege je problematiek.
Dordrecht
“Ik wil me inzetten voor nabestaanden van suïcide.”
IN BEELD: RIEN BOUTERSE
OP DE FIETS NAAR SANTIAGO
Rien Bouterse (66) daagt zichzelf uit door eind augustus de pelgrimsroute vanuit Nederland naar Santiago de Compostella te fietsen. Eind mei heeft hij zijn loopbaan afgesloten en nu wil hij zich focussen op dit onvervuld verlangen.
Zijn doel? “Ik wil me inzetten voor de lotgenotengroep voor nabestaanden van suïcide”, vertelt Rien. “Op 20 november 2017 is onze zoon op 29-jarige leeftijd uit het leven gestapt. Wat ons toen opviel, was het gebrek aan hulp of ondersteuning voor ons als gezin. Veel lieve vrienden en familie deden hun best er voor ons te zijn, maar het leek of wij op een andere golflengte leefden. Pas later hebben wij positieve ervaringen opgedaan bij een lotgenotengroep.”
Vorig jaar is De Hoop een lotgenotenavond gestart. Inmiddels draait er al een tweede groep, omdat de behoefte groot bleek. Rien: “Ik wil hier graag een mooi bedrag voor bij elkaar fietsen. Mijn verlangen is dat er op meerdere plaatsen zulke avonden georganiseerd kunnen worden!”
Scan de QR-code om Rien te steunen met een gift!
Meer informatie over de lotgenotengroep? Kijk op dehoop.org/lotgenotengroep
WAT JE WILT WETEN OVER
WANNEER JE NAAR DE
PSYCHOLOOG GAAT
Wie naar de psycholoog wil, krijgt vaak te maken met lange wachtlijsten. Het is dus belangrijk om te weten wanneer je echt een psycholoog nodig hebt en wanneer niet.
Wanneer ga je niet naar de psycholoog?
Wanneer ga je wel naar de psycholoog?
Kan het voor een christen belangrijk zijn om een christelijke psycholoog te hebben?
WANNEER GA JE NIET NAAR DE PSYCHOLOOG?
Negatieve emoties horen bij het leven. Er is niet altijd een psycholoog nodig om daarmee in het reine te komen. Het is juist belangrijk om lastige dingen te delen met de mensen om je heen. Vaak is een luisterend oor genoeg: door je worstelingen, je verdriet of je angsten te uiten bij een ander, komt er genoeg verlichting om weer door te gaan. Ook is het goed om te weten dat emoties in golven komen en ook echt weer minder erg worden. Maar tegenwoordig zeggen we sneller: “Moet je niet naar de psycholoog?” Het antwoord is regelmatig: “Nee.” Als er één probleem is (we noemen dat: enkelvoudige problematiek) en de thuissituatie is stabiel, is de POH-GGZ (praktijkondersteuner van de huisarts voor de GGZ) een goed alternatief. Als deze merkt dat een aantal gesprekken niet voldoende is, kan hij of zij een doorverwijzing naar de psycholoog voorstellen.
WANNEER GA JE WEL NAAR DE PSYCHOLOOG?
Hulp van een psycholoog is belangrijk wanneer de psychische klachten het dagelijks leven te veel verstoren. Je bent er steeds mee bezig, je gedachten zitten vast, je blijft maar piekeren. Je hebt constant last van angsten of bent steeds somber. De klachten zorgen ervoor dat je niet meer normaal kunt functioneren, thuis of op je werk. Een belangrijke factor om naar een psycholoog te gaan is dat je er zelf niet uitkomt en ook niet met hulp van je netwerk. Vaak is er ook sprake van meervoudige problematiek, dus meerdere problemen die aandacht nodig hebben.
KAN HET VOOR EEN CHRISTEN BELANGRIJK ZIJN OM EEN
CHRISTELIJKE PSYCHOLOOG TE HEBBEN?
Wie gelooft, zal zich bij een christelijke psycholoog vaak sneller begrepen voelen. De christelijke identiteit is verweven met je leven en daardoor ook met je problematiek. Daarnaast is het zo dat je psychische problemen je geestelijke leven kunnen beïnvloeden. Sommige cliënten worstelen te midden van hun psychische problemen ook met hun geloof en hebben veel vragen. In de gesprekken met een christelijke psycholoog hoeft het niet over geloofsvragen te gaan, maar er is wel ruimte voor.
Dit artikel is geschreven in samenwerking met GZ-psycholoog Marije Jacobse.
TEKST: ELS
VAN WEIJEN
“Ondanks
het herstel, is mijn oude leven niet opeens weg”
LUKAS' LEVEN IS GETEKEND DOOR DIEPE DALEN VAN LIJDEN, SEKSUEEL MISBRUIK EN ZELFHAAT, MAAR OOK DOOR GODDELIJK INGRIJPEN, NIEUW LEVEN EN HELING. SAMEN MET
ZIJN AMBULANT THUISBEGELEIDER ANNET DEELT HIJ OPEN-
LIJK ZIJN KRACHTIGE VERHAAL VAN STRIJD EN HERSTEL.
“Mijn wens is dat mijn verhaal hoop geeft aan anderen. Het is niet uitgesloten dat je na dertig jaar in de ‘hel’ te leven, door God opgeraapt wordt”, vertelt Lukas (63). Vorig jaar dacht hij hier heel anders over. “Ik zat heel diep in mijn depressie. Ik had talrijke dwangstoornissen. Eén daarvan was mezelf uithongeren. Op een gegeven moment kon ik niet meer goed eten. Ik kreeg drie hartinfarcten in twee jaar. De laatste was hier voor de deur”, zegt hij, terwijl hij wijst naar de hoofdingang van De Hoop. Zijn ambulant begeleider Annet (54) maakte dit proces van dichtbij mee. Annet: “We waren bezig met de voorbereidingen op jouw begrafenis. Ik had altijd hoop voor jou, maar hield er rekening mee dat het pas in de hemel goed zou komen.”
GODDELIJK INGRIJPEN
“Nu weet ik waarom ik die infarcten heb overleefd”, vertelt Lukas. “Op 8 september 2024 veranderde mijn leven. Ik stond die zondag voor een dichte kerkdeur, omdat het gemeenteweekend bleek te zijn. Ik sloot aan bij een dienst in een andere gemeente, maar ik vond geen rust. Ik ging naar huis. Daar werd de situatie waarin ik zat me ineens zo duidelijk. Uitzichtloos. Ik dacht: hopelijk word ik morgenochtend niet meer wakker. Ik stortte in en zei tegen de Heer: ʻAls U nu niets laat horen of Uw gezicht niet laat zien, dan ben ik dood. Neem de controle van mij over, ik kan het niet meer.’ Plotseling kreeg ik een warm gevoel in mijn lichaam. Ik ervoer totale vrede en had geen idee hoe dat kon. Ik voelde me zo vrij en mijn gevoel van zelfhaat was weg. Dat alles bleef.” Annet: “Met veel vreugde vierde ik deze verandering mee. Ik hield rekening met de mogelijkheid van een manie ( een periode van extreme energie en opgewektheid tijdens een depressie, red.).
Maar bij het horen van zijn verhaal dacht ik wel meteen: dit is een goddelijk ingrijpen.” Lukas vult aan: “Ik was onzeker, maar wist wel dat het totaal anders was dan wat ik eerder heb ervaren.” Annet vraagt: “Lukas, laat je mood tracker eens zien?” Lukas haalt zijn telefoon tevoorschijn met daarop een app waarmee hij zijn stemming bijhoudt. Voor 8 september gaf hij zijn dagen meestal een één of twee, op een schaal van één tot tien. Nu prijken er veelal zevens in zijn app.
EENZAAM
“Ik ben blij met dit ongelofelijke cadeau van de Heer”, zegt Lukas. Maar tegelijk kijkt hij terug op jarenlange strijd, pijn en verdriet. De oorzaak daarvan? Die start bij zijn wieg. Lukas: “Ik ben geboren in een antroposofisch gezin. Antroposofie is een manier van kijken naar de wereld, gebaseerd op de filosofie van Rudolf Steiner. Het ʻik’ en de ontwikkeling daarvan, staat erg centraal.
“Ik mocht pas eten als ik mijn vader vertelde dat ik loog over het pesten.”
- Lukas
Mijn ouders gingen vaak wekenlang naar conferenties van deze beweging. Voor hen was dat belangrijker dan zorgen voor de kinderen. Mijn broer, zus en ik woonden dan bij vrienden. Toen ik zes was, verhuisden we naar Duitsland. Ik kende geen Duits, was de jongste op een antroposofische school en
werd enorm gepest. Mijn ouders geloofden dat niet. Ik had niemand die het voor me opnam en voelde me zo eenzaam. Het was zelfs zo dat ik ’s avonds bij mijn vader op een krukje moest zitten als hij thuiskwam. Ik mocht pas eten als ik hem vertelde dat ik loog over het pesten.”
ONZICHTBAAR
“Mijn moeder gaf overdag spraaktherapie aan kinderen. Ik zat dan in de kamer ernaast en moest heel stil zijn. Ik mocht pas uit de kamer als er even niemand was. Dat voelde beklemmend. Ik ontwikkelde een stoornis met de gedachte: ik mag niet bewegen en geen ruimte innemen. Ik wilde altijd eerlijk en betrouwbaar zijn, zodat ik geen fouten zou maken. Ik probeerde veel om de liefde van mijn ouders te krijgen. Deze strategie zorgde ervoor dat mijn ouders mij vertrouwden. Ik mocht als eerste van het gezin alleen thuisblijven, omdat mijn ouders wisten dat ik alles netjes hield. Als ze terugkwamen, was het alsof ik onzichtbaar was geweest.”
GEZIEN WORDEN
“Op elfjarige leeftijd werd ik éindelijk gezien. Mijn moeder gaf inmiddels spraaktherapie bij een kinderopvang voor geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen. De eigenaar van die opvang gaf mij aandacht. Ik mocht op zijn schoot achter het stuur in zijn Mercedes zitten. Of met een voetbal spelen, terwijl dat thuis niet mocht. Tegelijkertijd misbruikte hij mij drie jaar lang op seksueel vlak. Dat was totaal verwarrend. Ik was zo onthutst, dat ik volledig ontspoorde. Ik stapte bijvoorbeeld bij vreemde mannen in de auto, ging mee naar pornobioscopen en dronk veel alcohol. Ik weet niet waarom.”
Annet: “Ik kan me zo goed voorstellen dat de aandacht van die man de hunkering naar het gezien worden aanwakkert. Je kunt seksuele
“Ik had het gevoel niet zelf het stuur in handen te hebben.”
-Lukas
handelingen op zo’n jonge leeftijd helemaal niet plaatsen. Dan kun je vreemde dingen gaan doen.” Lukas knikt: “Daarbij komt ook nog dat seksualiteit taboe was in mijn familie. Dat maakte de kloof groot.”
ZELFHAAT
Eenmaal volwassen is Lukas zelfstandig, maar tegelijkertijd onzeker. Lukas: “Ik was het gewend om alles alleen te doen, maar ik had het gevoel niet zelf het stuur in handen te hebben. Ik bewoog altijd met iedereen mee.”
Annet: “Toch was je zakelijk gezien heel succesvol. Je stampte het ene na het andere bedrijf in Duitsland uit de grond en je maakte vrienden op het werk.” Lukas reageert: “Ja, ik was heel gedreven, ik moest succesvol zijn. Ook wilde ik graag een gezin en kinderen, maar ik was niet in staat om liefdesrelaties te onderhouden. Mijn drie kinderen van drie verschillende moeders zijn mij min of meer, maar tot mijn grote geluk, overkomen. Toen mijn oudste dochter vier was, ontstonden mijn depressies. De belangrijkste oorzaak was de zelfhaat die ik voelde. Toen drie van mijn vijf bedrijven failliet gingen, begon ik met blowen. Ik probeerde mezelf overeind te houden, door allerlei soorten banen aan te nemen. Maar ik hield het vaak niet lang vol.”
MACHINE
“Vanaf 1994 wist ik: ik ben depressief. Ik had permanente zelfmoordneigingen en verloor de controle. Ik sprak met therapeuten en
van de psychiater kreeg ik medicijnen. Het hielp niets. De medicijnen maakten me zo vlak dat ik zelfs onverschillig werd tegenover het leven van mijn zoontje. Ook andere medicijnen hielpen niet. Ik voelde me net een machine, totaal dood. Toch wilde ik niet écht dood. Mijn kinderen mochten niet met een trauma achterblijven. Annet: “Toen kwam je heel plotseling naar Nederland. Achteraf zie je daarin Gods leiding.” Lukas: “Ja, ik besloot mijn huis in Duitsland op te zeggen. Mijn omgeving vond dat waanzin. Ik wilde opnieuw beginnen in Nederland. Eenmaal verhuisd, klopte ik aan bij De Hoop. Een christelijke organisatie, omdat ik geloofde in God. Ik groeide op in een antroposofisch gezin, maar toch kregen we christelijke waarden mee. Al was het geloof voor mij altijd een strijd. Met mijn therapeute kon ik alles delen. Dat had twee redenen: ik was er rijp voor om te delen en zij hielp vanuit liefde in Christus, maar tegelijk met professionele afstand. Ik voelde me gezien en kon alle moeilijke dingen delen.” Annet: “Ja, zij is heel belangrijk voor jou geweest. Met haar heb je zo’n band opgebouwd, dat je uiteindelijk durfde te stoppen met alcohol gebruiken en blowen.”
DRIJFHOUTJES
Tijdens die behandeling kreeg Lukas ambulante thuisbegeleiding van Annet. “We hadden meteen een klik”, vertelt Lukas. Annet: “Ik vroeg of er vertrouwen was en jij bevestigde dat. Al was jij zwaar depressief en
Annet Ambulant thuisbegeleider
Lukas Cliënt
was het moeilijk om contact met je te maken, we hadden ook hele mooie gesprekken. Je zou denken: pfoe, dat is zwaar, bij zo’n depressieve man over de vloer komen, maar dat voelde niet zo.” Lukas: “De gesprekken met jou en mijn therapeute waren mijn drijfhoutjes. Het was net voldoende om boven water te blijven en de week door te komen.”
Annet: “Ik heb jou in je zwartste zwart gezien: volledig depressief, vermagerd en zonder uitzicht. Op de een of andere manier was het oké om daarbij te zijn. Ik heb veel gebeden met de vraag: ʻGod, wat is mijn taak bij Lukas?’ De afgelopen jaren waren een wonderlijk optrekken met jou. Ik zag altijd de potentie in je. Achter het voorhangsel van de depressie, schuilde de echte Lukas. Ik mocht stukjes horen van hoe jij de depressie ervoer. Je stelde je open en liet mij toe in je kwetsbaarheid. Natuurlijk ervaarde ik ook machteloosheid”, deelt Annet. “Maar tegelijkertijd ook dankbaarheid, omdat ik zo dicht bij jou mocht komen. Ik kon het ook zeggen als ik me machteloos voelde, het moeilijk vond en geen antwoorden had op jouw vragen. Eens in de zoveel tijd vroeg jij ook: ʻTrek je het nog?’” Lukas: “Je antwoord was altijd ʻja’. Dankzij jou en anderen in mijn omgeving weet ik nu dat mensen ook volstrekt eerlijk kunnen zijn en mijn vertrouwen verdienen.” Annet: “En je leerde God vertrouwen. Wat hebben we veel samen gebeden. Toen ik het tijdens ons eerste gesprek vroeg: ʻ Wil je bidden?’, was het ant-
woord ʻNee’. Maar na drie maanden had ik het gevoel dat ik die vraag opnieuw mocht stellen en stond je er anders in. Sindsdien bad ik bij elk bezoek voor je. Maar sinds die 8 september bid jij ook zelf.”
DIRECTE DRAAD
“Nu is mijn band met God onmisbaar en zonder enige storing. Hij doet wonderen en laat me niet los”, vertelt Lukas. “Sinds het goddelijk ingrijpen heb ik een directe lijn met de Heer. Naast mijn ongelofelijke cadeau, ligt er ook een opdracht. Ik krijg mogelijkheden om iets te doen en wil dat ook doen. Nu wacht ik op antwoord: ʻ Wat is
“Ik heb veel gebeden met de vraag: ‘God, wat is mijn taak bij Lukas?’”
- Annet
het volgende, Heer?’ Ondanks het herstel, is mijn oude leven niet opeens weg. Ik woon nog in dezelfde kale woning die jarenlang mijn innerlijk weerspiegelde en sommige patronen zijn lastig te doorbreken. Zoals mijn gewoonte om mezelf niet te laten zien. Ik
“Het wonder gaat
geplant die zichtbaar worden.”
moet ertegen vechten en naar buiten gaan om in contact te blijven met anderen. Ik ga er niet goed op als ik geen mensen spreek.”
OLIEVLEK
“Begin november lag mijn moeder op sterven. Door onze slechte relatie hadden we al 25 jaar geen contact. Ik bad: ʻGod, hoe moet ik hiermee omgaan?’ Ik mailde mijn zus met de vraag: ʻ Wil moeder mij zien?’ Ja, dat wilde ze. Ik leende een auto en reed naar Duitsland.” Annet: “Dat was eerder ondenkbaar, hè, door alle angsten en prikkels.” Lukas: “Dat klopt. Ik zat urenlang aan het bed van mijn moeder. Er was geen verwijt en ik voelde vrede en liefde zoals het hoort tussen moeder en zoon.” Annet: “En het wonder gaat door. God heeft zoveel kleine zaadjes geplant die zichtbaar worden. Het is als een olievlek die zich steeds verder verspreidt.” Lukas glimlacht: “Het bezoek aan mijn moeder was het begin van het herstel binnen mijn familie. Ik kwam in gesprek met mijn zus, broer, dochters en overige familie. Van hen kreeg ik bevestiging en erkenning van alle nare gebeurtenissen in mijn leven. Op 13 april werd ik gedoopt. Dat is voor mij een belangrijke en symbolische gebeurtenis om mijn verbinding met God te bevestigen.”
Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.
door. God heeft zoveel kleine zaadjes
GEBEDS PUNTEN
BID JE MEE?
GETUIGENIS
Dank mee voor mensen die de kwetsbare stap hebben gezet om hun getuigenis te delen in dit magazine. Bid voor Gods bescherming en dat hun verhalen tot zegen zijn voor velen.
WACHTLIJSTEN
Bid voor de lange wachtlijsten en voor iedereen die daardoor lang op hulp moet wachten. Bid om uitkomst en nieuwe wegen, en dat mensen moed, hoop en kracht mogen blijven vinden tijdens het wachten.
SPONSORPRESTATIE
Dank mee voor alle mensen die zich belangeloos inzetten met een sponsorprestatie om cliënten bij De Hoop te helpen.
SUÏCIDE
Bid voor mensen met suïcidale gedachten, of nabestaanden van mensen die suïcide hebben gepleegd.
OPENSTELLEN VOOR GOD
Bid dat cliënten zich openstellen voor God en verlangen krijgen om Hem beter te leren kennen.
MOEILIJKE BAND
Bid voor mensen die een moeilijke band hebben met hun ouder(s), wat ten grondslag ligt aan veel problemen die ze nu op latere leeftijd ervaren. Bid voor herstel en genezing van deze pijn.
Wil je vaker bidden voor onze cliënten en het werk van De Hoop? Schrijf je in voor onze maandelijkse gebedsbrief: vriendenvandehoop.nl/gebedsbrief
Bedenk een actie voor De Hoop!
Wil jij een extra stap zetten om cliënten bij De Hoop te helpen? Organiseer een benefietavond, bakwedstrijd, bingo of een andere activiteit. Alles is mogelijk! Of wil je extra betekenis geven aan jouw deelname aan een bestaande fiets-, wandel- of hardlooptocht zoals een marathon of 4-daagse? Dankzij de website inactievoordehoop.nl is het gemakkelijk om je te laten sponsoren voor jouw evenement of activiteit.
100 KILOMETER
In 2025 is het team ‘Hoop voor de honderd, honderd voor De Hoop’ actief. Ongeveer vijftien teamleden gaan de uitdaging aan om 100 kilometer binnen 24 uur af te leggen. Dat heel wat mensen deze bijzondere prestatie steunen, blijkt uit de donaties die veelvuldig binnenkomen. Initiatiefnemer Aart vertelt: “Vroeger heb ik een aantal keer een 100 kilometer mars gelopen en gerend. Nu heb ik mijn zoons uitgedaagd om dit ook te doen. We kennen De Hoop onder andere van het programma De Verandering. Je ziet dat God iets
moois doet in het leven van mensen en vaak is De Hoop daarbij betrokken. Daarom kiezen we voor dit goede doel.”
VEERTIG JAAR GETROUWD
Ook Alies en Chris zetten zich in voor De Hoop. Ze zijn veertig jaar getrouwd en in plaats van cadeaus vragen ze een bijdrage voor het werk van De Hoop. Hiernaast komen ze let-
“Je ziet dat God iets moois doet in het leven van mensen.”
terlijk in beweging tijdens een sportieve activiteit. Ze dagen zichzelf uit om in een maand 1250 kilometer te fietsen waarbij ze zich door familie en vrienden laten sponsoren.
MAAK JOUW
ACTIEPAGINA AAN!
Wil jij van betekenis zijn voor mensen bij De Hoop? Kom in beweging. Via inactievoordehoop.nl maak je eenvoudig een actiepagina aan voor jouw sponsoractiviteit. Voeg foto’s toe en deel jouw actie eenvoudig met familie en vrienden, zodat ze jou en daarmee cliënten bij De Hoop kunnen steunen met een donatie.
Wil je anderen steunen met hun actie? Ook dat kan. Vind alle acties via inactievoordehoop.nl/fundraisers .
HOE GA IK OM MET…
onveilige hechting?
Hanneke Schaap –Jonker Psycholoog, theoloog en rector van het Kennisinstituut christelijke ggz (Kicg, een initiatief van De Hoop en Eleos.)
Als kind hechten we ons aan onze ouders. “De manier waarop we ons hechten, werkt als een soort filter”, vertelt Hanneke Schaap-Jonker. “De ervaringen uit je vroege jaren neem je mee in de relaties die nog komen. Een veilige hechting ontstaat wanneer je je als kind geliefd, veilig en begrepen voelt, wat leidt tot vertrouwen in jezelf en anderen. Wanneer deze basis ontbreekt, spreken we van onveilige hechting.”
“De eerste levensjaren zijn bepalend voor de ontwikkeling van een veilige hechting”, licht Hanneke toe. “Het proces begint zelfs al voor de geboorte. Verheugen ouders zich op de komst van hun kindje of wordt
de zwangerschap als ongewenst ervaren?
In de basis gaat het om geliefd, gewaardeerd en gezien worden. Hechting hangt sterk samen met de mate waarin ouders kunnen voldoen aan de behoeften van hun kind.”
HOE ONTSTAAT ONVEILIGE HECHTING?
“Wanneer ouders reageren op hun kind dat huilt, ervaart het kind: ik doe ertoe, mijn ouders zorgen voor mij. Dat draagt bij aan veilige hechtingspatronen", zegt Hanneke. "Onveilige hechting ontstaat vaak als ouders inconsistent, onvoorspelbaar of afwezig zijn. Als je als kind angst ervaarde of je steeds op je hoede was bij je ouders, neem je deze
houding later vaak over. Voelde je je als kind pas geliefd als je aan bepaalde voorwaarden voldeed, dan wordt liefde voorwaardelijk en daarmee onveilig. Wanneer ouders de emoties van het kind niet serieus nemen, afwijzend reageren, of als er sprake is van verwaarlozing, verstoort dat de hechting. Ook als (een van) de ouders fysiek of emotioneel onvoldoende aanwezig is, kan onveilige hechting ontstaan.”
“We gaan kapot aan elkaar, maar helen ook aan elkaar.”
WAT ZIJN DE GEVOLGEN?
“Door onveilige hechting kun je bindingsof verlatingsangst ervaren”, legt Hanneke uit. “Dit heeft invloed op relaties met je partner, vrienden, kinderen en ook met God. Je vindt het moeilijk om anderen dichtbij te laten komen of bent juist bang om in de steek gelaten te worden. Je voelt je sneller onzeker of angstig, en het kan lastig zijn om met je emoties om te gaan. Ik hoorde eens de uitspraak: ʻ we gaan kapot aan elkaar, maar helen ook aan elkaar.’ Daar zit zeker een kern van waarheid in: door negatieve ervaringen ontwikkel je onveilige hechting, dus wat je nodig hebt zijn positieve ervaringen. Gelukkig is dit met steun van anderen en God te vinden.”
Meer lezen over hechting en geloof?
Hanneke schreef de boeken: Goed voor de geest – over geloof en psychologie, en Breekbaar verbonden – over hechtingsproblemen en geloofsvertrouwen.
VEILIG GEHECHT: Ik ben oké, de ander is oké
Je hebt vertrouwen en nabijheid ervaren van je ouder(s), wat leidt tot een gezond zelfbeeld en vertrouwen in anderen.
ONVEILIG GEHECHT
Angstig-ambivalent: Ik ben niet oké, de ander is oké
Als ouders inconsistent of onvoorspelbaar zijn, leidt dit tot onzekerheid. Je voelt je vaak afhankelijk van anderen en zoekt bevestiging of nabijheid.
Vermijdend: Ik ben oké, de ander is niet oké
Bij afwijzende of ongevoelige ouders leer je dat anderen niet te vertrouwen zijn. Je vertrouwt liever op jezelf en houdt anderen op afstand.
Gedesoriënteerd: Ik ben niet oké, de ander is niet oké
Door trauma of verwaarlozing ervaar je zowel angst als wantrouwen naar anderen. Je verlangt naar steun, maar gelooft niet dat anderen te vertrouwen zijn.
Verdiep je in het onderwerp en wees je bewust van je patronen. Hoe reageer je op nabijheid, afwijzing of stilte?
Inzicht geeft ruimte voor verandering.
Zoek veilige relaties op; mensen die betrouwbaar en stabiel zijn. Veilige relaties helen oude wonden.
Sta open voor kleine momenten
Herstel zit vaak in kleine dingen: een luisterend oor, een arm om je heen, echt gezien worden.
Durf je te laten zien
Hechting herstellen vraagt moed: openheid, kwetsbaarheid en verbinding toelaten.
Overweeg therapie
Hechtingspatronen zijn niet van de een op andere dag veranderd. Therapie helpt om emoties te begrijpen en te reguleren. Je leert nieuwe, veilige manieren van omgaan met jezelf en anderen.
TIPS VOOR NAASTEN
Steun en begrip: Wees er voor de ander en begrijp dat onveilig gedrag vaak voortkomt uit het verleden. Trek het niet persoonlijk aan.
Reflectie en nabijheid: Neem soms een stap terug om de situatie van een afstandje te bekijken. Moedig nabijheid aan, maar respecteer ook de behoefte aan ruimte.
Ruimte en geruststelling: Geef de ander ruimte om emoties te uiten en stel gerust dat je niet weggaat, ook niet als het moeilijk wordt.
“Ik ben psycholoog geworden vanwege het lijden van mijn zus.”
HOOP VERLENER
MIRTA MARIN VASQUEZ PSYCHOLOOG
Mirta Marin Vasquez (47) is psycholoog bij de polikliniek Rotterdam. Ze wist van jongs af aan dat ze psycholoog wilde worden. Best bijzonder voor een meisje dat als klein kind in Peru opgroeide in een sloppenwijk. Een sloppenwijk die trouwens la Esperanza heette, Spaans voor: de hoop.
Mirta vertelt: “In een sloppenwijk zie je van alles. Ik was als kind al gefascineerd door de mensen om me heen. Bijvoorbeeld een zwakbegaafde man die een horloge op zijn pols tekende en iedereen vertelde hoe laat het was. Maar wat me liet besluiten om psycholoog te worden, is het bijna-ongeluk van mijn oudere zus. Toen ze een jaar of acht was, werd ze bijna aangereden door een bus. Ze is niet gewond geraakt, maar ze was zo geschrokken door de wielen en het geluid van de bus dat ze riep: ʻ Ik ben dood!’ Ze zat al op school, maar moest helemaal opnieuw beginnen met leren lezen en rekenen. Alles was ze vergeten door het trauma. Ik ben psycholoog geworden omdat ik wat wilde doen aan haar lijden. Tegelijk was ik onder de indruk van haar doorzettingsvermogen. Ze zeiden dat ze nooit naar de universiteit kon, maar dat is haar toch gelukt. Mijn ouders, die een eigen bakkerijtje hadden, hebben hard gewerkt om onze opleiding mogelijk te maken. Vooral mijn moeder was best streng. Ze wilde niet dat wij haar leven zouden krijgen.”
VERANDERING
Mirta kwam 24 jaar geleden naar Nederland, onder andere om te studeren. Haar werk bij de polikliniek is gevarieerd. “Ik doe intakes samen met een collega, houd me bezig met onderzoek en verschillende behandelingen: cognitieve gedragstherapie, NET-therapie en schematherapie. Ik word blij van praten met mijn cliënten. Vragen stellen over hun verhalen kan bij hen tot eyeopeners leiden waaruit veranderingen voortvloeien. Door mijn vragen gaan ze zelf zien wat hun problemen zijn. Ze merken vaak eerst niet dat ze in een negatieve spiraal zitten en dat dat normaal is geworden voor hen. Uiteindelijk zorgen zij zelf voor de verandering.”
BRON
De christelijke identiteit van De Hoop is essentieel voor Mirta. “God is de Bron van verandering en ondersteuning. Ik werk hier met zo veel plezier. De collega’s zijn naar mijn idee anders dan in een niet-christelijke organisatie. Hun houding lijkt vriendelijker. De cliënten doen hard hun best met de oefeningen die ze thuis moeten doen. Zonder God is er geen weg.”
Ook werken bij De Hoop? Ga naar: dehoop.org/vacatures
Fraanje bouwt aan huizen én aan een toekomst voor cliënten
IN GESPREK MET MARCO BOSMAN – DIRECTEUR
AANNEMINGSBEDRIJF FRAANJE B.V.
Fraanje is al jarenlang een gevestigde naam in de bouwsector. Het Zeeuwse aannemingsbedrijf is sinds kort aangesloten bij het Zakenvriendennetwerk van De Hoop. Directeur Marco Bosman vertelt over zijn onderneming en de waarde die hij ziet in het werk van De Hoop.
Met haar 220 medewerkers is Fraanje gespecialiseerd in verschillende nieuwbouw- en verbouwprojecten. “In de bouw is veel diversiteit nodig. We ontwikkelen en coördineren, maar voeren ook zelf uit. Als directie zijn wij actief in het promoten van het bedrijf en het onderhouden van relaties. Dat betekent veel contact met de medewerkers, het bezoeken van bouwplaatsen en zorgen dat de kwaliteit overeenkomt met onze waarden", vertelt Marco. “Het is belangrijk om oog te hebben voor elkaar in een gejaagde tijd als deze.”
In juli 2024 opende Fraanje haar nieuwe kantoorpand en vroeg het bedrijf haar relaties en klanten te doneren aan De Hoop in Vlissingen. Marco: “We ondersteunen graag initiatieven die écht waardevol zijn en passen bij de christelijke visie." Dit besef van maatschappelijke verantwoordelijkheid werd versterkt na een bezoek aan het Inloophuis. “Daar realiseerde ik me dat het iedereen kan overkomen: vanuit een comfortabel leven hoeft er maar iets kleins te gebeuren waardoor je met lege handen komt te staan. Als buitenstaander sta je daar niet bij stil. Het is daarom goed dat De Hoop andere mensen laat zien wat er in het Inloophuis gebeurt.”
Wil je met jouw bedrijf ook een verschil maken in levens van mensen bij De Hoop? Kijk op vriendenvandehoop.nl/zakenvriend.
ITEM VAN BETEKENIS
Gebedsmuntje
Wanneer cliënten hun behandeling in de kliniek afronden, ontvangen ze een waardevol aandenken: een muntje met een gebed. Dit muntje symboliseert de weg die ze hebben afgelegd: een weg van overgave, acceptatie en verandering.
Anna van Vliet, groepswerker bij Kliniek 4Life: “Het gebed op het muntje, het serenity prayer, is een belangrijk onderdeel van de dag in de kliniek. We bidden dit dagelijks met cliënten, bij de dagopening en -sluiting. Ook van niet-christelijke cliënten horen we weleens terug dat ze kracht ervaren door deze woorden uit te spreken. Het
gebed bestaat uit drie delen: overgave om te accepteren wat niet veranderd kan worden, moed om te veranderen wat in eigen bereik ligt en wijsheid om het verschil te herkennen.”
“Sommige cliënten hebben nooit een opleiding afgemaakt of een diploma ontvangen. Ze zijn trots dat ze de behandeling succesvol hebben afgerond en koesteren het muntje, dragen het bij zich of bewaren het op een speciale plek. Het geeft hun het gevoel: ik heb iets bereikt, ik heb het gehaald. Dit muntje herinnert hen eraan dat ze er niet alleen voor staan en dat verandering mogelijk is.”
