dieptepunt was toen ik acht gram per dag gebruikte”
HET VERHAAL VAN BJARNE
“Ik verwonder me dagelijks wat ik meemaak met God.”
HBjarne | Pagina 8
DROMEN
Bij De Hoop ontvangen we veel mensen met gebroken dromen. Dromen die in duigen zijn gevallen vanwege misbruik, geweld, stress en spanning, stukgelopen relaties of een diepe worsteling met identiteit en zelfbeeld.
In een nieuwe video laten we enkelen van hen aan het woord. Voor Richard leidde spanning en stress tot een boze droom van een voortdurend verlangen naar drank. Een verkrachting maakte een einde aan de droom van Roziane om als maagd te trouwen. Jan durfde niet meer te dromen en leidde voor zijn gevoel lange tijd een mislukt leven met een hardnekkige alcoholverslaving.
Maar we horen ook van hoopvolle dromen! Zoals die van Bjarne. Op de pagina’s 8-12 van dit magazine lees je hoe God hem een droom gaf, nog in een periode van zijn leven waarin hij niets met het geloof te maken wilde hebben. Hij zegt daarover: “Ik zag een plek vol licht voor de opvang van daklozen en verslaafden tot in detail voor me. Ik geloofde op dat moment niet eens. Maar ik ervaarde: dit móét van God zijn.” Jaren later zou blijken dat deze droom geen verbeelding was, maar een stille belofte. Iets waar hij zelf, zonder het te weten, naartoe onderweg was.
Op pagina 27 vertelt oud-cliënt én collega Michel over de heilzame bijdrage van sport in de behandeling. Hij droomt al langer over het realiseren van een christelijke sportschool. Dankzij donaties volgt hij nu de hbo-opleiding Sport, Bewegen en Gezondheid. En geeft hij nu al groepslessen aan cliënten die in de klinieken van De Hoop zijn opgenomen.
Oud-cliënten Bjarne en Michel mogen de hoop die ze zelf ontdekt hebben dóórgeven aan anderen die worstelen. Als Gods medearbeiders mogen ze levende hoop bieden (1 Petrus 1:3). Daar hebben we jou en jouw kerk hard bij nodig.
Want samen helen we gebroken dromen!
Wil jouw kerk ons helpen om gebroken dromen te helen? Stuur de link naar deze korte video dan door naar degene die het collecterooster maakt.
Axel Pothof Directeur Vrienden van De Hoop
“Je staat erbij, je vecht ervoor, je kijkt machteloos toe.”
De HOOP Magazine
is een uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop. Vrienden van De Hoop is in het bezit van het CBF-keurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer
NL06.INGB.00.00.38.38.38.
Telefoon: 078 611 1355
E-mail: info@vriendenvandehoop.nl
Redactie
Elize den Bleker, Mariëlle Blom (eindredactie), Eline de Bruin, Evelien Fokkema (eindredactie), Simone Schuil, Els van Weijen, Fennegien Wietses, Mariska van der Zwaal (beeldredactie).
Fotografie
Historische beelden uit archief van De Hoop, Rick den Besten, Eline de Bruin, Willem Jan de Bruin, Ineke Linssen, Hanneke Span, Rob Sportfotografie
Drukwerk
De Hoop Drukkerij, Dordrecht
Concept, ontwerp & realisatie
BladenMakers, Ermelo
Aansprakelijkheid
Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken van (ex-)cliënten.
Aanmelden magazine
Scan de QR-code of ga naar: vriendenvandehoop.nl/blijfopdehoogte
COLOFON
Recordopbrengst Rondje Nederland:
IN HET KORT
Eind juni fietsten 11 teams in 48 uur Rondje Nederland; een tocht van 1200 km vol teamspirit en doorzettingsvermogen.
Vrijdag 27 juni was het evenement van Cycle for Hope te volgen via Groot Nieuws Radio met inspirerende verhalen van oud-cliënten en live updates vanaf de fiets. Een deelnemer: “Mijn mindset was: Je blik op oneindig en gewoon doortrappen voor de cliënten van De Hoop!” Er werd een recordbedrag opgehaald van ruim € 475.000. Hiermee kan extra hulp worden geboden die niet wordt vergoed, zoals de inloophuizen, het ontwikkeltraject en geestelijke verzorging. Aan alle deelnemers, begeleiders en iedereen die heeft gedoneerd: dank jullie wel! Jullie inzet maakt het verschil.
cycleforhope.nl
Ton Vink nieuwe
bestuurder De Hoop Groep
Ton Vink is benoemd als lid van de Raad van Bestuur van De Hoop Groep.
Samen met bestuursvoorzitter Irene Blom vormt hij per 1 september 2025 de Raad van Bestuur. Ton volgt Paul Vel Tromp op. Ton kijkt met veel enthousiasme uit naar deze stap: “De Hoop is een bijzonder mooie organisatie. Onze christelijke identiteit, kwaliteit van zorg, innovatie en een gezonde bedrijfsvoering zullen mijn volle aandacht hebben.” De Raad van Toezicht is verheugd met de aanstelling van Ton Vink. Jan Pieter Mostert, voorzitter Raad van Toezicht: “Ton kent de organisatie en veel dossiers al jaren. Ook speelt hij een actieve rol in de regionale en landelijke netwerken. We hebben er alle vertrouwen in dat Ton samen met Irene Blom een goed team vormt om onze ambities te realiseren.”
Terugblik Festival van Hoop
Op een zonnige zaterdag van 28 juni mocht De Hoop in Dordrecht haar 50-jarig jubileum vieren, samen met haar achterban, (oud-)medewerkers, (oud-)cliënten en relaties.
Zo'n 2000 mensen bezochten het Festival van Hoop: een feestelijke dag met lekker eten, een gevarieerd inhoudelijk programma, optredens van G-Roots en Trinity en een viering.
In de diverse tenten op het festivalterrein was van alles te beleven: voor nostalgische verhalen konden mensen terecht in de ‘Terug in de tijd’-tent, waar je een tijdreis kon maken langs de vijftig jaren van De Hoop en oude bekenden weer kon ontmoeten. Het kinderplein bood urenlang vermaak met een stormbaan springkussen, goochelshows, kleurplaten en grote LEGO-bakken. Bezoekers konden genieten van talent van eigen bodem, gesprekken voeren over het leven in de Mensenbieb en deelnemen aan een van de workshops over therapieën.
25/9
AGENDA
TWEEDUIZEND-VIJF-EN-TWINTIG
ZAKENVRIENDENBIJEENKOMST MET GOR KHATCHIKYAN
25 SEPTEMBER
Laat je inspireren door arts en spreker Gor Khatchikyan tijdens een waardevolle bijeenkomst vol ontmoeting en bezinning. Onder het thema ‘Buiten Gewoon’ spreekt hij over durf, lef en hoop in het leven en leiderschap. Ontmoet andere ondernemers die De Hoop een warm hart toedragen. Van harte welkom op donderdag 25 september om 17.00 uur in Dordrecht! Meld je aan via:
vriendenvandehoop.nl/gor
JUBILEUMSYMPOSIUM EN -VIERING
7 NOVEMBER
Op 7 november bestaat De Hoop echt 50 jaar! We willen samen met de kerken in dankbaarheid feestelijk stilstaan bij deze mijlpaal. Op vrijdag 7 november ben je van harte welkom in de Wilhelminakerk te Dordrecht, waar het allemaal begon.
’s Middags organiseren we een jubileumsymposium speciaal voor iedereen met een pastorale of diaconale rol binnen de kerk. Thema: Hoe kunnen de kerken en De Hoop elkaar versterken in het omzien naar de medemens?
Hoofdspreker is prof. dr. Govert Buijs (VU Amsterdam). Aansluitend, om 19.00 uur, volgt de feestelijke jubileumviering. Een afwisselend programma met o.a. samenzang en indrukwekkende verhalen van oud-cliënten. Kerken zijn van harte welkom bij zowel het symposium als de viering. Andere belangstellenden nodigen we graag uit voor de avondviering. We hopen je te ontmoeten op deze bijzondere dag van ontmoeting en inspiratie!
dehoop.org/50jaar
1/10
CURSUS PASTORAAT HOUTEN
1 OKTOBER
Hoe ondersteun je mensen in jouw gemeente met een depressie, verslaving of persoonlijkheidsstoornis? Op 1 oktober start in Houten de Cursus Pastoraat: vijf avonden vol theorie én praktijk. Onder begeleiding van deskundige christen-professionals leer je ziektebeelden herkennen, grenzen bewaken en inschatten wanneer doorverwijzen nodig is. De cursus is geschikt voor predikanten, pastoraal werkers en geestelijk verzorgers, maar ook andere geïnteresseerden zijn van harte welkom!
vriendenvandehoop.nl/cursus-pastoraat
13/11
DE HOOP ON TOUR IN DIRKSLAND
13 NOVEMBER
Beleef een avond vol muziek en aanbidding, en laat je raken door de inspirerende verhalen van (oud-)cliënten. Tijdens de avond delen zij hun veelbewogen levensverhaal en vertellen ze hoe zij bij De Hoop hulp ontvingen bij verslaving of psychische problemen. De hoop die zij kregen, willen ze nu doorgeven. Van harte welkom op donderdag 13 november om 19.30 uur in Dirksland! vriendenvandehoop.nl/de-hoop-on-tour
“Daar waar het ʼt meest schuurt, is
de meeste groei”
“DE EERSTE PAAR KEREN VOELDE IK NIKS. DAT IS HET GENIEPIGE AAN DRUGS. VOOR JE HET WEET, NEEMT HET JE VOLLEDIG OVER.”
Er was een tijd dat Bjarne (46) het liefst zo ver mogelijk uit de buurt bleef van alles wat met het geloof te maken had. “God, christenen, de Bijbel, ik wilde er niks mee te maken hebben.” Tegenwoordig trekt hij met een busje Europa door, juist om dát geloof te delen op plekken waar gebrokenheid heerst. Een flinke ommekeer, waar een geschiedenis aan vooraf ging van trauma, verslaving en misbruik. Toch vond hij in dit diepe dal onverwachts het geloof, dat hem nieuw leven bracht.
“‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Het was jaren mijn instelling”, begint Bjarne. Deze nuchtere Twentenaar, zoals hij zichzelf noemt, had nooit gedacht dat hij op een dag zelf mensen op straat zou aanspreken over God. “Ik was allergisch voor alles wat met geloof te maken had. Ik had zo'n afkeer van christenen, ik had zelfs braakneigingen als ik een bijbel zag. Voor mij stond geloof gelijk aan veroordeling en pijn.” Maar hoe nuchter hij zichzelf ook vond, er kwam een moment dat Bjarne iets meemaakte dat hij niet kon verklaren, een ervaring die hem niet losliet.
DROOM
later zou blijken dat deze droom geen verbeelding was, maar een stille belofte. Iets waar hij zelf, zonder het te weten, naartoe onderweg was.
ACHT GRAM PER DAG
“Ik kon nog geen vier uur zonder.”
Juist in een periode waarin hij niets met het geloof te maken wilde hebben, kreeg Bjarne een droom die alles op zijn kop zette. “In 2010 droomde ik over een hele specifieke plek op Tenerife", vertelt Bjarne. “‘The Living Room’ heette het. Een ruimte boven een stripclub, waar daklozen en verslaafden werden opgevangen. Ik zag mezelf daar kopjes koffie uitdelen. Geen duistere plek, maar een plek vol licht; mensen voelden zich geaccepteerd, ze werden daar voor het eerst echt gezien. Ik zag het zó levendig in mijn droom. De mensen, de inrichting, de sfeer. Ik zag het tot in detail voor me. Ik geloofde op dat moment niet eens. Maar ik ervaarde: dit móét van God zijn.” Jaren
Toch verdween de droom naar de achtergrond en werd het overstemd door een andere werkelijkheid. “Twee jaar later beleefde ik een van mijn dieptepunten", vertelt Bjarne. “Na een verbroken relatie ging ik langs bij vrienden. Even wat afleiding zoeken, dacht ik. Ze gaven mij twee biertjes, maar ik kan totaal niet tegen alcohol. Dus ik was binnen no-time aangeschoten. Wat ik toen niet wist, is dat deze vrienden cocaïne gebruikten. Ze dachten: laten we wat voor Bjarne achterlaten op de wc, dan kan hij het eens proberen als hij wil. En dat deed ik. Met mijn aangeschoten hoofd liep ik de wc in. De alcohol nam alle remmingen weg en ik nam een lijntje. De rest wreef ik van mijn handen, hup, zo regelrecht de wc in. Ik had geen idee dat ik daarmee zo’n € 50,- door de wc spoelde. De eerste paar keren voelde ik niks. Dat is het geniepige aan drugs. Voor je het weet, neemt het je volledig over. Begin 2012 gebruikte ik voor het eerst coke. Eind dat jaar was ik een compleet wrak. Mijn dieptepunt was toen ik acht gram per dag gebruikte. Ik kon nog geen vier uur zonder.”
TEGENWERKING
Bjarne bezoekt op een gegeven moment een vriend in München, om te feesten en vooral om te gebruiken. “Alles werkte tegen. Ik weet nog dat ik aankwam en direct drugs wilde halen, maar precies op dat moment kwam de metro aanrijden die ik moest hebben. Eenmaal in de metro deed ik iets waar ik me nog steeds diep voor schaam. Ik vroeg een groep jongens van een jaar of veertien of ze iets voor me hadden. Ze gaven me een joint, maar voor mij was dat niks. Ik wilde écht spul. Eenmaal aangekomen bij die
“De liefde die ik kende was voorwaardelijk en afhankelijk van regels.”
vriend ging ik de straat op, op zoek naar een dealer. Maar hoe ver ik ook liep, er was niemand te bekennen. Steeds leek er iets tussen te komen. Ik was daar ruim een week en heb onvrijwillig niks gebruikt. Dat voelde vreselijk. Alles in mij wilde gebruiken, maar het leek alsof ik steeds werd tegengehouden.”
MISBRUIK
Aan de worstelingen die Bjarne in zijn volwassen leven doormaakt, ging een hele geschiedenis vooraf. “Die afkeer voor het geloof ligt in mijn jeugd", vertelt Bjarne. Hij groeide op binnen een fundamentalistische heiligmakingsbeweging waarin het draaide om gehoorzaamheid. "De liefde die ik kende was voorwaardelijk en afhankelijk van regels. Zo zou je niet in de hemel komen als je de afwas een keer niet op tijd deed. Je moest ‘de wil van het kind’ breken, zodat ‘Gods natuur’ ervoor in de plek kon komen. In de kinderdienst werd verteld dat Jezus zou terugkomen met een bus en dat je niet mee mocht als je ongehoorzaam was. Ik weet dat er goedbedoelende mensen bij waren en wil zeker niet alles over een kam scheren. Maar als je mensen of systemen boven Jezus zet, gaat het fout.” Alsof dat niet genoeg was, droeg Bjarne in stilte een diep geheim met zich mee. “Van mijn zeventiende tot mijn twintigste ben ik seksueel misbruikt door een man buiten de kerk. Dat kwam bovenop het emotionele en psychische misbruik dat ik de eerste twintig jaar van mijn leven al had meegemaakt. Het was een zware last die ik met me meedroeg.”
PENDELEN
Om te vluchten van alle pijn vertrekt Bjarne in 2013 naar Tenerife, zonder nog stil te staan bij de droom die hij eerder had. “Ik ging vijf dagen en had bedacht: op de laatste dag maak ik er een einde aan. Maar tot mijn verbazing was er niks dat mij deed herinneren aan Nederland en aan het trauma dat ik daar had opgelopen. Ik was weer in gebruik, maar mijn verlangen naar drugs was weg op dat moment.” Vijf dagen werden weken en weken werden maanden. “Uiteindelijk ben ik er langere tijd gaan wonen.” Het eiland waar hij ooit een droom over had werd niet het einde, maar het begin van een nieuwe levensweg. Toch verliep die weg niet zonder hobbels. “Ik viel weer terug in gebruik en in de jaren die volgden pendelde ik meerdere keren heen en weer tussen Tenerife en Nederland. Ik had een ongezonde relatie met een Nederlandse vrouw en keerde terug naar Nederland omdat ze ontrouw was. Ik raakte er steeds dieper in verstrikt, totdat ik in 2019 instortte.”
DE HOOP
Begin 2020 komt Bjarne terecht bij De Hoop. “Ik had zoveel gebrokenheid in me. Liefde was voor mij iets ongrijpbaars. Ik kon er niet bij en heb het nooit begrepen. Bij De Hoop vond ik voor het eerst een plek waar ik me gesteund en gezien voelde. De mensen lieten me niet vallen, ze waren geduldig en zorgzaam. Langzaam begon ook het besef te groeien dat er meer moest zijn. Ik had weinig geloof, maar de deur van mijn hart ging op een kier.” Wat hem raakt is niet zozeer de Bijbel, maar de muziek. “Door mijn religieuze trauma had ik veel weerstand tegen de Bijbel. Maar muziek kwam wél binnen. Vooral tijdens de dagopeningen. Het raakte iets in mij. Ook het vertrouwen en de liefde van de medewerkers maakten indruk. Ik zag jongens tot geloof komen van wie je het nóóit zou verwachten. Medewerkers baden voor me. Ze oordeelden niet, dat had ik nog nooit meegemaakt. Voor het eerst ervaarde ik iets van échte liefde. Ik zou niet weten hoe ik op een andere manier God had leren kennen dan door het werk van De Hoop. Daar is echt een zaadje geplant.”
PARKJE
In diezelfde periode komt Bjarne op een onverwacht moment de man tegen die hem jarenlang seksueel heeft misbruikt. “Ik liep ’s avonds in een park, zomaar een rondje. En daar stond hij, ik herkende hem meteen. Je zou denken: het moet verschrikkelijk zijn om hem opnieuw tegen te komen. Maar het enige wat ik voelde, was Gods liefde voor hem. Geen haat, geen boosheid, geen wrok. Alleen maar de gedachte: jij hebt Jezus nodig. En ik mocht voor hem bidden. Als je zoiets kunt vergeven, weet je: dat kan alleen door God.” Bjarne gaat intussen uit behandeling bij De Hoop. “Aan het eind van mijn verblijf kocht ik een oud busje. Op het moment dat ik werd ontslagen, ben ik meteen naar Tenerife gereden.” Wie denkt dat zijn leven vervolgens in een rechte lijn omhoog gaat heeft het mis. Na een paar maanden keert hij terug naar Nederland, waar hij weer verstrikt raakt in een schadelijke relatie. “Het was niet alleen destructief, maar ook gewelddadig. Het was zo heftig, dat ik toen een bijna-doodervaring heb meegemaakt. Ik zag mezelf uit mijn lichaam treden en ervaarde dat ik in de hemel was. Dat was heel apart. Ik stelde vragen en kreeg antwoorden. Bij De Hoop is het zaadje geplant, maar door deze ervaring ging mijn hart pas volledig open voor God.”
TERUG NAAR DE DROOM
Na zijn bijna-doodervaring keert Bjarne eind 2020 terug naar Tenerife, vastbesloten om te ontdekken wat die droom die hij tien
“Ik had weinig geloof, maar de deur van mijn hart ging op een kier.”
“Het verraste me hoe krachtig hoop kan doorbreken, juist op plaatsen waar je het misschien niet snel zoekt.”
jaar eerder kreeg écht betekende. Daar bezoekt hij de NA (een zelfhulpgroep voor ex-verslaafden, red.). “Ik bad vastbesloten: ‘God, laat me vandaag een christen ontmoeten, die mij naar de plek van mijn droom kan leiden'. Ik ging zitten naast een paar ruziënde mannen en was sceptisch. Halverwege de meeting kwam er een Ierse man binnen: een bijzondere verschijning met slippertjes, een korte zwembroek en een gouden kruis om zijn nek. Ik wist direct: dit is mijn ‘christen’. Na de meeting sprak ik hem aan. ‘Ben jij christen?’, vroeg ik. ‘Ja, ga je morgen mee naar de kerk?’ Hij haalde mij de volgende dag op. Daar liep ik de persoon tegen het lijf die ging over de outreach naar daklozen en verslaafden. 'Ik wil je wat laten zien’, zei hij na de dienst. We kwamen aan bij een gebouw dat op het eerste gezicht niet bijzonder leek. Maar toen we
de trap opliepen, stond ik precies op de plek uit mijn droom: ‘The Living Room’, een opvangruimte voor daklozen en verslaafden. Het bleek direct boven een stripclub te zitten. Die plek, die ik zo lang niet had kunnen plaatsen, bleek nu werkelijkheid.” Bjarne hielp er lange tijd en ging vanuit die plek ook de straten op met zijn busje om verslaafden en daklozen te ontmoeten en hen koffie, een maaltijd en een luisterend oor te bieden. “Op een gegeven moment stond ik zelfs op een homo- ontmoetingsplek om het evangelie te delen. Het verraste me hoe krachtig hoop kan doorbreken, juist op plaatsen waar je het misschien niet snel zoekt.”
SCHURING GEEFT GROEI
Tegenwoordig reist Bjarne met zijn busje onder de naam ‘Caring Arms’ door heel Europa om het evangelie te delen. Op het moment van schrijven is hij even terug in Twente, om vervolgens naar Duitsland en weer terug naar Tenerife te rijden. “Mijn herstel begon bij De Hoop, waar ik heling vond door de liefde van de medewerkers en een positieve ervaring kreeg met God. Soms blijven dingen nog lastig, zoals het omgaan met schuld of liefde ontvangen van anderen. Het is niet alleen maar halleluja, we leven eenmaal in een gebroken wereld. Maar juist daar waar het 't meest schuurt, is de meeste groei. Dat ervaarde ik sterk toen ik voor een langere tijd op een homo-ontmoetingsplek evangeliseerde, terwijl ik zelf misbruikt ben en daardoor vroeger juist worstelde met mijn identiteit. Of toen ik daklozen en verslaafden hielp, op een steenworp afstand van de plek waar ik eerder een einde aan mijn leven wilde maken. In Spreuken 3:6 staat: ‘Ken Hem in al je wegen, dan zal Hij je paden rechtmaken’. Dat zijn niet alleen de paden die voor je liggen, maar ook de paden uit je verleden. Daar kan ik zeker van getuigen. Deze nuchtere Twentenaar heeft een hele reis afgelegd, maar ik verwonder me dagelijks wat ik meemaak met God.”
Wil je Bjarne volgen op zijn reis als evangelist? Kijk op caring-arms.com
COLUMN
Mee naar huis
Annelies Peekstok Psychotherapeut bij De Hoop
De meest gestelde vraag over mijn werk is: “Neem je dat niet mee naar huis?” Meestal geeft dat aanleiding tot een mooi gesprek en als bonus houdt het mij scherp.
Toen ik mijn loopbaan startte, eisten de technische aspecten van mijn werk mijn volledige aandacht op. Ik leerde methoden en technieken voor onderzoek en behandeling, zoals welke vragen je stelt om problematiek goed in beeld te krijgen. En wat cruciale momenten zijn om een ervaren collega bij het gesprek te betrekken. Tijd om de diepte van het verhaal van een cliënt echt tot me door te laten dringen, was spaarzaam.
Werk mee naar huis nemen vond ik in die tijd ‘not done’. Het was in mijn ogen een voorbode van een naderende burn-out. Ik zag mezelf al kniezend bij een open haard met een kopje thee, piekerend over mijn tekortschieten. En dus maakte ik een strikte scheiding tussen werk en privé. Twee compartimenten in mijn hoofd, twee werelden die parallel bestonden.
In de loop van de jaren begon dat systeem steeds meer te wringen. Ik trouwde, werd zelf moeder. De basistechnieken van mijn vak had ik onder de knie, er kwam meer ruimte om nabij te zijn en anders te luisteren. Soms sprongen me de tranen in de ogen in de spreekkamer. Steeds vaker was er ruimte om in de diepte af te dalen en daar bij de ander te zijn, zonder direct iets te doen.
“Soms sprongen me de tranen in de ogen in de spreekkamer.”
Mijn twee-werelden-systeem voldeed niet meer. En ik wilde het ook niet meer. Ik ben één persoon, waarin meerdere werelden samen komen. Als professional luister ik naar het verhaal van de ander, maar de moeder, vriendin en echtgenote in mij luisteren ook mee. En ja, daar denk ik soms in mijn vrije tijd nog over door. Dan mijmer ik tijdens de afwas over wat ik hoorde en hoe dat me raakte. Dat ervaar ik niet als last, al voel ik wel meer de gebrokenheid. Hoe ik daarmee omga? Ik neem het mee naar Huis.
RUN FOR HOPE
Een halve marathon voor De Hoop
TIJDENS RUN FOR HOPE 2024 RENDE TEAM DE WEDLOPERS EEN HALVE MARATHON VOOR DE CLIËNTEN VAN DE HOOP. REINIER, EEN VAN DE TEAMLEDEN, DEELT ZIJN ERVARING.
SAMEN MET JE GEMEENTE IN BEWEGING
Reinier (derde van rechts) vertelt: “We zijn lid van de Hervormde kerk in Tholen, waar ik betrokken ben bij het jeugdwerk. Ik vind het leuk om mensen te stimuleren om te gaan hardlopen en in beweging te komen. Een sportieve diaken kwam met het idee om vanuit de kerk mee te doen met een sportactiviteit. Zo is het initiatief gestart en zijn we een clubje gaan vormen.”
Zeven gemeenteleden sloten zich aan en zo werd het team De Wedlopers gevormd. Reinier: “Er zijn natuurlijk tal van evenementen om aan deel te nemen, want hardlopen is harstikke populair op dit moment. We hadden het voornemen om voor een goed doel te lopen. Bij ons in Tholen is De Hoop een organisatie die tot de verbeelding spreekt. Het voelde voor ons mooier om hiervoor te lopen dan voor een commercieel evenement of een grote internationale organisatie.”
MEEDOEN AAN EEN SPONSORLOOP
Reinier blikt terug: “Het was super leuk om mee te doen. Het kleinschalige karakter van Run for Hope sprak ons erg aan. Bij sommige grote hardloopevenementen kan je je soms afvragen waar je beland
“Aan Run for Hope doe je niet mee voor je eigen meters.”
bent; daar lijkt het meer gaan om het evenement dan om het hardlopen zelf. Hier was alles overzichtelijk en praktisch georganiseerd. Het parcours door de natuur van de Biesbosch was prachtig.”
Hij vervolgt: “Aan Run for Hope doe je niet mee voor je eigen meters of om te kunnen zeggen dat je een halve marathon hebt gelopen. Je doet het voor de
RUN FOR HOPE 2025
De volgende editie van de Run for Hope vindt plaats op zaterdag 27 september 2025. Het is helaas niet meer mogelijk om je in te schrijven, maar je kunt de deelnemers nog wel sponsoren via de QR-code! Met jouw bijdrage help je hen hun streefbedragen te halen en ondersteun je het werk van De Hoop.
Wil je meer weten over de Run for Hope of een bijdrage leveren? Ga naar runforhope.nl
cliënten van De Hoop. De opening van het event vond ik erg indrukwekkend. Iemand die zelf verslaafd was, deelde kort zijn levensverhaal. Dat maakte de link met het doel heel concreet. Daarna begonnen we met een gezamenlijk gebed. Dat vond ik hartstikke mooi.”
SPORTIEF EN BETROKKEN
De Wedlopers liepen de halve marathon. “De eerste tien kilometer liepen we samen. Daarna ging iedereen in zijn eigen tempo verder. Het team bestond uit een mix van snelle en minder snelle lopers. Het is voor herhaling vatbaar om met zo’n groep vanuit de kerk aan een sportevenement deel te nemen”, zegt Reinier.
“Iedereen heeft zijn persoonlijke netwerk aangeboord om sponsors te werven, en via de kerk kwam ook een mooi bedrag binnen. Samen hebben we een prachtig eindbedrag opgehaald. Het was heel leuk om dit samen te doen.”
De Hoop 1975-2000 door de jaren heen
1975
• 7 november – Oprichting Stichting De Hoop
Start met 5 cliënten
Medewerkers: 6
Cliënten: 24
1976
• Opvang eerste mensen met een verslaving in opvangcentrum
1977
EEN BLIK OP DE EERSTE 25 JAAR
• Oprichting van Stichting Vrienden van De Hoop
• Start uitgave maandblad
• Premier Van Agt komt op bezoek
1982
• Eerste bewoners nemen hun intrek in Het Anker
Medewerkers: 13
Cliënten: 40
1980
• Grammofoonplaatactie voor Het Anker
• Subsidie van Rijksbijdrage Regeling Jongeren en Jongvolwassenen voor 10 plaatsen Legging eerste steen nieuwbouw Het Anker
1986
• Intakebureau vangt aan met haar taken
• Verbouwing en uitbreiding van het opvangcentrum begint
Medewerkers: 23
Cliënten: 97
1985
Viering 10-jarig bestaan met symposium in De Doelen, Rotterdam
1987
• Start eerste werkervaringsplaats:
Lunchroom
Breadline
• Vernieuwde opvangcentrum officieel geopend door senator dr. R.J.H. Kruisinga Opname van eerste mensen met een gokverslaving
1988
• Verbetering mogelijkheid opname ouders met hun kinderen
• Ontvangst van subsidie Europees Sociaal Fonds voor exploitatie van werkervaringsprojecten
• Fondswerfactie ‘Tussen Hoop en Wanhoop’ Start nieuw werkervaringsproject De Hoop Metaal
• Minister Brinkman brengt bezoek aan De Hoop
1990
• Bezoek aan Synanon in Berlijn
• Grote gift stichting Kinderpostzegels Nederland
• Officiële opening nieuwe moederen kindvleugel opvangcentrum
Medewerkers: 60
Cliënten: 166
1993
• Aankoop van elf hectare grond: terrein Haaswijk, voor de realisatie van het afkickdorp
• Start werkervaringsproject De Hoop Music
• Opening polikliniek
1989
• Opening kinderdagverblijf Bambino
1991
Erkenning als categoriaal Psychiatrisch ziekenhuis en psychiatrische polikliniek
1996
• Oprichting Speransa Nobo en Speransa Nobo Aruba
• Slaan van eerste paal afkickdorp
Opening De Hoop Books
• Start experiment ‘afkicken onder narcose’
• Goedkeuring VWS voor maatschappelijk herstel, vervangende nieuwbouw en motivatiecentrum
1997
1995
Oprichting Stichting De Brug in Katwijk Oprichting Stichting Nieuw Begin in Rijssen Viering 20-jarig bestaan met feest en wetenschappelijk symposium
• Open dag met Nicky Cruz 7000 bezoekers
2000
• Verhuizing De Brug naar Haaswijk
• Start motivatiecentrum Crosspoint
• Viering 25-jarig bestaan
• Start deeltijd behandeling
1998
• De Hoop verzorgt op de Antillen cursussen voor Antilliaanse hulpverleners Start project Maatschappelijk Herstel
• Verbouwing boerderij Haaswijk
• Oprichting Stichting Terwille in Groningen
Medewerkers: 91
Cliënten: 192
• Opening eerste gebouw op het afkickdorp
• Ontvangst prijs meest rookvrije instelling in de GGZ door minister Borst
• Start actie ‘Onder dak’ voor de bouw van 36 woningen
• Samenwerkingsovereenkomst gesloten met FMA Curacao
1999
• Start Maatschappelijke Opvang De Jordaan
• Start bouw van 36 woningen op terrein Haaswijk
Samenwerkingsovereenkomst met eilandsregering
Bonaire
• Oprichting Stichting Horeb
Groepstherapie bij De Hoop
INKIJKJE IN DE ZORG
Hoe gaat het eraan toe bij De Hoop? Sarmin Cépèro vertelt over een onderdeel van haar werk als GZ-psycholoog bij de polikliniek Amersfoort. En een cliënte deelt haar ervaring met groepstherapie.
Sarmin Cépèro GZ-psycholoog
WELKE THEMA’S ZIJN VOOR JOU
BELANGRIJK IN JE WERK?
“Het herstel op de verschillende gebieden: in relatie tot God, de schepping, jezelf en de ander. Vooral die laatste vind ik onmisbaar.
Je loopt niet alleen tegen je problemen aan, dat doe je vaak ook in combinatie met de ander. We zijn op de polikliniek heel erg gericht op herstel in het systeem: je ouders, familie, vrienden. Op een gegeven moment stopt je behandeling. Dan moet je weer door. Dat kun je niet in je eentje, daar heb je mensen bij nodig. De behandeling is het startpunt. Daarna mag je verder, in je omgeving. We zijn niet gemaakt om het leven alleen te doen.”
WAT VIND JE HET MOOISTE AAN JE WERK?
“De groepstherapieën. Laatst was er een cliënt die zijn verhaal deed, waarop een andere groepsgenoot tegen hem zei: ‘Maar dat hoef je helemaal niet te pikken!’ Die persoon kwam voor de ander op, terwijl diegene tegen dezelfde dingen aanloopt. Bij een ander kun je vaak goed zien wat er aan de hand is, terwijl dat bij jezelf veel moeilijker te zien is. Groepstherapie is wat dat betreft een grote spiegel die je wordt voorgehouden op een vriendelijke manier.”
WELKE GROEPSTHERAPIEËN
GEEF JE ZOAL?
“Schematherapie, waarbij je ongezonde patronen leert herkennen en veranderen, emotieregulatietherapie, gericht op het herkennen, begrijpen en leren omgaan met emoties en cognitieve gedragstherapie, wat ingezet wordt om negatieve gedachten en gedrag te veranderen. Ik heb ook een psycho-educatiemodule gegeven over persoonlijkheid, over hoe patronen ontstaan.”
WAT HEEFT JOUW VOORKEUR: GROEPSTHERAPIE OF INDIVIDUELE THERAPIE?
“Groepstherapie, honderd procent. Vanwege het leren van elkaar. En het leren om open te zijn in contact met de ander. We zijn als mensen vaak zo individualistisch en weinig geneigd om onze sores met elkaar te delen. Dat is het eerste wat we leren in groepstherapie: dit ben ik en dit is wat ik moeilijk vind in het leven. En daar vervolgens acceptatie in vinden. Dat gebeurt in groepstherapie zoveel eerder dan in individueel contact. Het is echt de kracht van de groep.”
AMBULANTE HULP
HULP BIJ DE POLIKLINIEKEN
De Hoop biedt op verschillende locaties in Nederland ambulante hulp voor kinderen, jongeren en volwassenen: in Dordrecht, Houten, Amersfoort, Vlissingen (alleen volwassenzorg), Rotterdam en Veenendaal. Ambulante hulp is hulp in de vorm van gesprekken. We noemen deze locaties onze poliklinieken. Groepstherapie kan een onderdeel zijn van een ambulant traject.
ONLINE THERAPIE
Zijn geen van de locaties bij jou in de buurt? We bieden ook online hulpverlening. Bij online therapie hoef je niet naar een locatie te komen. Je ontmoet je behandelaar door te videobellen. Gewoon, vanuit huis. Aanvullend op de behandelgesprekken kan je opdrachten doen via een online portaal.
AMBULANTE THUISBEGELEIDING
Onze afdeling Ambulante Thuisbegeleiding biedt specialistische persoonlijke begeleiding in je eigen huis door middel van gesprekken. Je krijgt een of meer vaste begeleiders die regelmatig bij je thuis komen. Jullie bespreken samen wat je nodig hebt. Voor deze vorm van zorg heb je een WMO indicatie nodig en moet je ouder zijn dan 18 jaar.
Esmee*: “Heel fijn om herkenning te vinden bij elkaar”
WIL JE IETS OVER JEZELF VERTELLEN?
“Ik werk als docent Nederlands en sta voor de klas op een middelbare school. Twee jaar geleden kreeg ik de diagnose ‘ADHD’ bij De Hoop. Lesgeven is een uitdaging met ADHD, vooral om de hoeveelheid prikkels. Je staat heel de dag aan en iedereen roept telkens: ‘Mevrouw! Mevrouw!’ Ik vind het heel leuk, maar het is ook intens.”
HOE WAS HET OM DE DIAGNOSE ADHD TE KRIJGEN?
“Het was een opluchting. Ik was al diverse keren naar de huisarts geweest om aan te geven dat ik vastloop. Ik heb ook meerdere keren een depressie gehad. Achteraf zie ik dat ik het overzicht niet meer had en daardoor vastliep. Nu weet ik eindelijk een oorzaak waardoor het komt.”
JE HEBT GROEPSTHERAPIE
GEVOLGD. HOE WAS DAT? “Groepstherapie heeft me heel erg geholpen. Je krijgt veel meer kennis over jezelf, over hoe ADHD werkt en vindt herkenning bij elkaar. Ik kwam bij De Hoop voor een diagnostisch traject. De psycholoog vertelde me toen welke opties er waren. Toen ze groepstherapie voorstelde dacht ik: dat lijkt me echt verschrikkelijk! Ik had een stereotype beeld voor me van een praatgroep. Maar toen ze
Ambulante Thuisbegeleiding
me uitlegde hoe groepstherapie in elkaar zit, leek het veel meer op een soort cursus waarbij je informatie krijgt over ADHD en oefeningen doet die ermee te maken hebben. Dat trok me veel meer aan dan het er alleen over praten met elkaar. Het is meer een ‘schoolklasje’ waarbij je samen leert over ADHD. Ik was daar met gelijkgestemden en het was heel fijn om herkenning te vinden bij elkaar, in andere ervaringsverhalen. Het gaf me heel veel.”
ZOU JE HET ANDEREN AANRADEN?
“Absoluut. Het is echt een spiegel. Door groepstherapie besefte ik: ik ben niet gek. Er zijn meer mensen die ADHD hebben. Die dingen niet gedaan krijgen, die moe zijn na het boodschappen doen vanwege alle prikkels. Ik ben niet de enige. Dat zorgt voor erkenning en acceptatie. Groepstherapie ervaarde ik als een veilige plaats waar je gelijkgestemden tegenkomt en herkenbaarheid vindt. Dat is prettig.”
HOE ZIE JE DE TOEKOMST VOOR JE?
“Ik weet dat ik een set tools heb waar ik altijd op terug kan vallen. Dat geeft vertrouwen voor de toekomst. Ik ga zeker vastlopen in de toekomst, maar dan weet ik wat er moet gebeuren om weer goed op weg te komen.”
*De naam van Esmee is gefingeerd vanwege haar privacy. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Bel voor meer informatie naar 078 – 6 111 111 of ga naar dehoop.org/ambulante-hulp
“Het is een samenbindende en opbouwende activiteit”
IN BEELD: ROMMELMARKT VOOR DE HOOP
MARJO VAN DER KOLK
Al ruim 35 jaar organiseert de Hervormde Gemeente in Ochten een jaarlijkse rommelmarkt.
“Het is een samenbindende en opbouwende activiteit in de gemeente. Tegelijk is het ook omzien naar elkaar door te delen en te geven van wat we hebben gekregen”, vertelt Marjo van der Kolk (links op de foto), een van de organisatoren van de rommelmarkt. Klokslag 10 uur gaan de hekken open en stromen de bezoekers binnen. Naast boeken, huishoudelijke artikelen en Betuwse streekproducten, worden er stroopwafelkruimels verkocht die met zorg zijn ingepakt door cliënten van De Hoop. Jaarlijks is de helft van de opbrengst voor een goed doel bestemd. Dit jaar is die voor De Hoop. “De christelijke identiteit en de manier waarop mensen die diep in de put zitten een helpende hand wordt geboden, spreekt ons aan.” De uiteindelijke opbrengst voor De Hoop was € 5.200,-. “Ik ben ervan overtuigd dat dit heel mooi terechtkomt”, sluit Marjo af.
WAT JE WILT WETEN OVER
GROEPSTHERAPIE
Op bijna alle afdelingen van De Hoop wordt groepstherapie gegeven. Wat is het en waarom is het belangrijk?
Wat is groepstherapie?
Voor wie is groepstherapie niet geschikt?
Speelt het christelijk geloof een rol bij groepstherapie van De Hoop?
WAT IS GROEPSTHERAPIE?
Groepstherapie is een therapie waarbij cliënten en de therapeuten die de groep begeleiden leren van en met elkaar. Er zijn groepen die gericht zijn op een specifieke taak. Een voorbeeld hiervan is een groep waarin alle deelnemers worstelen met angstklachten en gezamenlijk werken aan het aangaan van hun angsten. Bij depressiviteit kan een hele groep werken aan actiever worden. Bij een leefstijlgroep leren mensen samen aan de hand van thema’s om hun manier van leven aan te passen. Je hebt ook groepen die meer gericht zijn op het proces. Hier gaat het vooral om wat er tussen cliënten onderling en therapeuten en cliënten gebeurt. Een voorbeeld is schematherapie, waar mensen met verschillende problemen hun patronen proberen te veranderen. Zij gebruiken de groep om die patronen te herkennen en te oefenen met nieuw gedrag. In dit soort groepen zijn conflicten, binnen redelijke kaders, gezond. Als die er niet zijn, is dat vaak een teken dat mensen zich niet helemaal durven uiten.
VOOR WIE IS GROEPSTHERAPIE NIET GESCHIKT?
Groepstherapie wordt niet aangeraden aan mensen die in een psychose of andere acute crisis verkeren. Ook voor mensen die onder invloed van verslavende middelen zijn, is groepstherapie niet geschikt. Zij zijn dan niet zichzelf en kunnen ook te confronterend of verstorend zijn voor anderen. Voor wie feedback niet verdraagt, kan het eveneens moeilijk zijn om groepstherapie aan te gaan. Voor mensen met een laag IQ is groepstherapie wel mogelijk, maar kan de groep kleiner gemaakt worden en het studiemateriaal vereenvoudigd worden.
SPEELT HET CHRISTELIJK GELOOF EEN ROL BIJ
GROEPSTHERAPIE VAN DE HOOP?
Bij groepstherapie is zingeving vaak een onderdeel van de behandeling. Daarbij kan er ook aandacht zijn voor christelijke geloofsvragen van clienten. Wel is het voor een groepstherapeut belangrijk om rekening te houden met verschillende geloofs- en levensbeschouwingen die er leven in de groep en daarin iedereen een veilige plek te bieden om zich te uiten en anders te mogen zijn dan de ander.
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Wieger van Horssen, GZ-psycholoog.
TEKST:
“We wisten: God kan dit ten goede keren”
“
OP DE SPOEDEISENDE HULP TROFFEN WE EEN DOORTASTENDE ARTS. HIJ VROEG: ‘GEBRUIK JE DRUGS?’ DIE VRAAG HADDEN WIJ NOOIT GESTELD. IN ONS BESCHERMDE LEVENTJE IN EEN DORP IN DRENTHE HADDEN WIJ NOOIT AAN DRUGS GEDACHT.”
Marion (33) wist niet wie ze was en zocht antwoorden in drugs. Drie keer probeerde ze uit het leven te stappen. Samen met haar vader Marc (56) vertelt ze hoe uiteindelijk haar leven veranderde.
“Ik was op zoek naar mezelf”, zegt Marion. “Mensen zagen me altijd als de helft van een tweeling en mijn eigen identiteit was daardoor onduidelijk. Ik ben naar Aruba gegaan. Daar was ik lekker even geen tweeling maar gewoon Marion. Maar op Aruba kreeg ik een auto-ongeluk dat veel impact op me heeft gehad. Ook lukte het daar niet om mijn grenzen aan te geven naar mannen. Na het auto-ongeluk werd ik rondgereden in taxi’s en bussen, maar dat werkt daar niet zoals in Nederland. Soms werd ik afgezet op heel andere plekken dan de bedoeling was. Ik had voor Aruba altijd een duidelijke mening over wat goed en fout was. Toen ik terugkwam had ik een duidelijke mening over mezelf: ik voelde me walgelijk en schaamde me enorm. Zo ben ik met drugs begonnen. De drugs gaven me weer zelfvertrouwen. Eerst gebruikte ik vooral speed, later van alles. Ik stond niet negatief tegenover drugs. Ik dacht: ik word er misschien niet oud mee, maar ik wilde ook niet oud worden met hoe ik was zonder drugs. Door de drugs werd ik steeds agressiever, maar ik dacht dat het aan anderen lag: dat zij vervelend waren. Ik ben vooral agressief geweest naar mijn moeder. Ik heb veel tegen haar geschreeuwd en één keer heb ik geprobeerd haar te wurgen.”
MOEDERDAG
De drugs en agressie leiden tot escalatie. “Het kantelpunt kwam op een Moederdag”, vertelt Marc. “Toen raakte Marion in een
psychose. Ze sloot zich op in haar kamer. Ze bleef ons maar appen, met wat ik nu zie als duivelse verwensingen. De dag erna heeft ze al haar pillen ingenomen. Wij wisten dat niet, maar mijn vrouw voelde: die plotselinge stilte is foute boel. We hebben de spoedeisende hulp ingeschakeld. Er is iemand van een psychiatrisch team gekomen. Marion hoefde niet opgenomen te worden. Hij zei: ‘Laat haar maar slapen. Het is niet dodelijk, maar houd haar 24 uur in de gaten’. Voor ons was toen echt duidelijk: de Marion die naar Aruba ging is niet meer dezelfde als de Marion die is teruggekomen. Door het vele contact dat we met haar hadden tijdens haar verblijf op Aruba, wisten we dat het niet goed ging, maar we hadden geen idee wat er was gebeurd. Marion praatte veel, maar zei weinig.
“Thuis was het niet meer veilig na twee pogingen tot een overdosis.”
- Marc
Eerder hadden we al eens contact gehad met een psycholoog en later met een psychiater, die ADHD-achtige klachten vaststelde. Maar wij voelden: er is meer aan de hand. Het was een en al haat en agressie. Een paar dagen na die Moederdag deed Marion nog een poging om zichzelf van het leven te beroven. Op de spoedeisende hulp troffen we een doortastende
arts. Hij vroeg: ‘Gebruik je drugs?’ Die vraag hadden wij nooit gesteld. In ons beschermde leventje in een dorp in Drenthe hadden wij nooit aan drugs gedacht. Maar Marion zei ‘ja’ en gaf een heel lijstje van alle drugs die ze gebruikte. We vielen bijna van onze stoel. Van sommige drugs hadden we nog nooit gehoord.” Dit alles leidt tot een crisisopname. Marion: “Ik ging naar een gesloten afdeling. Mijn ouders en tweelingzus brachten me. Het was traumatisch: de kliniek was donker en eng, met dikke deuren. Ik zei tegen mijn ouders: ‘Als jullie van me houden, nemen jullie me weer mee’. Maar het kon niet.” Marc zegt: “Die opname was voor ons allemaal traumatisch. We zaten op terugweg te huilen in de auto, maar thuis was het niet meer veilig na twee pogingen tot een overdosis.”
KLINIEK
Marion belooft beterschap. Ze komt weer thuis, maar daarna volgen andere opnames. Uiteindelijk gaat ze naar De Hoop. Marc zegt: “We hadden gehoord dat er een hoog slagingspercentage was, en het was christelijk. De medewerkers doen er niet alleen hun werk om een inkomen te genereren, maar ook om de liefde van Christus te delen.” Marion vertelt: “Ik kwam eerst op de groep ‘Vrouwen Challenge’. Dat liep na drie dagen al uit de hand. Toen ben ik naar de kliniek voor Dubbele Diagnose gegaan. Eerst was het tijdelijk, omdat het bij Challenge niet ging, maar ik ben er gebleven. Er was zulk lief personeel. Ik weet nog dat ik een keer niet kon slapen. Een begeleider zong een lied voor me dat hij zelf had gemaakt, op zijn gitaartje. Er was oprechte liefde; ze snapten me. Ik ben wel een aantal keer weggestuurd, maar ik ben veranderd. Ik ben christelijk geworden.
“Thuis zag ik dat ik mijn ouders verdriet deed. Daardoor duwde ik ze nog harder van me weg.”
- Marion
Ik was gered, wist ik, en ik was overtuigd dat ik nooit meer drugs zou gebruiken. Ik kwam euforisch thuis, maar na een week dacht ik: ‘Ik ben gered, maar wat moet ik nu?’ Ik kwam terug in mijn oude, foute ritme en gleed af.” Marc zegt: “Bij De Hoop had ze structuur en mijn vrouw en ik zagen dat dat goed voor haar was, ook al schold ze erop. Maar hoe ga je thuis verder? Je kunt als ouder je volwassen dochter niet in de structuur zetten zoals een begeleider dat doet. Je staat erbij, je vecht ervoor, je kijkt machteloos toe. Je zoekt de balans tussen: hoe vrij laat je haar haar leven opbouwen en hoe strak zorg je voor veiligheid? Ze gleed zo af dat ze de derde poging deed om uit het leven te stappen. Deze was het meest serieus: ze heeft drie dagen op de intensive care gelegen. Het was heel spannend. We hebben zitten bidden dat ze die eerste 24 uur zou doorkomen. Toen ze thuiskwam, is ze weer aangemeld voor De Hoop.”
VERANDEREN
Marion gaat terug naar de kliniek voor Dubbele Diagnose. “Daar voelde ik me altijd veilig. Daar was ik thuis. Thuis had ik dat gevoel niet meer. Thuis zag ik dat ik mijn ouders verdriet deed. Daardoor duwde ik ze nog harder van me weg. Ik dacht dat ze dan niet meer van me zouden houden en ik ze geen verdriet meer zou doen. Maar die ‘oplossing’ maakte het alleen maar
erger. Er waren tijden dat er niets leuks uit mijn mond kwam. Er is thuis veel gesneuveld qua interieur. Mijn moeder kreeg de meeste agressie te verduren. Eén keer dacht ik: ‘Ik maak haar dood. Dan is het opgelost’. Ik heb het bijna gedaan. Achteraf denk ik: ‘God heeft me tegengehouden’. Ik ben uiteindelijk echt tot geloof gekomen. Dat heeft mij veranderd, en daardoor is de wereld voor mij veranderd. Op mijn dieptepunt zat ik met een gebroken hand bij de dokter te wachten op gips omdat ik dingen kapot had geslagen. Ik voelde een briefje
“Ik was altijd heel boos op alles en iedereen. De hele wereld was mijn vijand.”
- Marion
in mijn jaszak. Daarop stond: ‘Ik kom niet om in de strijd, maar zal overleven en iedereen vertellen wat de Here heeft gedaan’ (Psalm 118:17, Het Boek). Ik moet het ergens gekregen hebben, maar heb geen idee waar. Ik voelde mij zo leeg en las dit en dacht: Dit is voor mij en dit wil ik! Ik was altijd heel
Marc
Vader van Marion
Marion Oud-cliënt
boos op alles en iedereen. De hele wereld was mijn vijand. Toen dacht ik: Ik kan mijn vijand niet harder raken dan door ervoor te zorgen dat het goed met me gaat.” Marc, glimlachend: “Je hebt ze goed te pakken.” Marion vult aan: “Nu denk ik: Wie raak ik? Ik heb mijn leven opgebouwd en werk als begeleider op een jongerengroep van kinderen met een lichtverstandelijke beperking en moeilijke thuissituaties.” Marc zegt: “Jij begrijpt ze. Je hebt het inzicht om die kinderen te begeleiden.” Marion knikt. “Ik was als kind ook moeilijk. Ik werd op school vaak geschorst. Maar vorig jaar heb ik mijn diploma gehaald als persoonlijk begeleider. Ik ben nu bezig met een opleiding sociaal werk, op hbo-niveau, op dezelfde school waar ik veertien jaar geleden bezig was met commerciële economie.” Ze lacht: “Ik moest deze kant uit, maar ik laat me niet zo gemakkelijk duwen.”
ACHTERDEURTJE
Marc kijkt terug op de afgelopen jaren: “We hebben meerdere punten gehad met goede moed. Maar de verandering kwam toen Marion echt tot geloof kwam en zich liet dopen. Toen ervaarden we een andere Marion. Dat gaf nieuwe hoop en moed om door te gaan. We hebben regelmatig het advies gehad om afstand te nemen, om Marion zo te dwingen zelf goede keuzes te maken. Daar hebben we nooit gehoor aan kunnen geven.” Marion onderbreekt:
“Jawel. Toen ik op mezelf woonde heb je een brief gestuurd dat ik pas welkom thuis was als ik hulp zocht.” Marc knikt. “Dat is waar, maar mijn vrouw heeft nooit los kunnen laten. Ik wilde de druk wel opvoeren. Ik dacht: We moeten wat proberen.
APETROTS
“Al die ellende heeft Marion nog waardevoller gemaakt.”
- Marc
“Ik heb altijd het gevoel gehad dat er voor ons gezorgd werd.”
- Marc
Maar het gaf verdeeldheid tussen mijn vrouw en mij.” Ook nadat Marion veranderd is, zijn er nog spannende momenten. Marc: “Toen ze weer thuiskwam en het normale leven in moest, durfden we niet helemaal te vertrouwen dat het goed zou blijven gaan. Maar eenmaal thuis zei Marion dat ze een andere telefoon met een ander nummer wilde. Wij provinciaaltjes hadden intussen veel bijgeleerd. We wisten dat ze door haar telefoon met alle oude nummers weg te doen, inclusief contacten van mensen die aan drugs konden komen, ze een achterdeurtje dichtgooide.”
Marc en Marion zien allebei Gods hand in de afgelopen jaren. “Hij laat niet los”, zegt Marion. “Ja!”, bevestigt Marc enthousiast. “Ik heb altijd het gevoel gehad dat er voor ons gezorgd werd. Dat we niet meer te dragen kregen dan we aankonden. We overzien het allemaal niet, maar misschien is dit alles ergens goed voor geweest. Er is wanhoop geweest, maar er waren ook altijd dingetjes waar we hoop van kregen: een lief berichtje, een liedje… We wisten: dit is niet voor niets; God kan dit ten goede keren. Ik heb in onze eigen kerk dingen mogen vertellen over jongeren en drugs. Iedereen dacht altijd: Dat soort dingen gebeuren in ons dorpje niet. Maar het gebeurt wel. Marion mocht ook een paar keer in jeugddiensten haar verhaal vertellen. We zijn van het begin af aan, in overleg met Marion, open geweest over wat er gebeurde, omdat dat anderen helpt. Er zijn andere ouders die geen idee hebben dat hun kinderen drugs gebruiken. We wilden ook laten zien dat er redding is.” Marc sluit af: “We zijn apetrots op Marion. We zijn zo dankbaar en vinden het mooi zoals ze nu in het leven staat. Ze doet ook zulk mooi werk. Je voelt aan de kinderen dat ze Marion vertrouwen. Hoe aparter zij zijn, hoe beter Marion ze begrijpt. Al die ellende heeft Marion nog waardevoller gemaakt.”
GEBEDS PUNTEN
BID JE MEE?
MISBRUIK
Bid voor mensen die met misbruik te maken hebben gehad in het verleden.
VREDE
Dank mee voor bewoners en cliënten die rust en vrede ervaren in hun leven en resultaat zien van behandelingen en de ondersteuning die ze ontvangen.
GETUIGENIS
Dank mee voor cliënten die hun getuigenis willen delen, zoals Bjarne en Marion, in dit magazine. Bid ook voor Gods bescherming.
SCHAAMTE
Bid voor cliënten die terugvallen en daarbij worstelen met schuld en schaamte. Bid dat zij opnieuw hoop en moed ontvangen om verder te gaan.
KRACHT
Bid dat cliënten de kracht mogen vinden om dwars door pijn en moeilijkheden te gaan en niet te vluchten of te verdoven.
HART
Bid dat cliënten hun hart openen voor Jezus en Hem beter willen leren kennen.
Wil je vaker bidden voor onze cliënten en het werk van De Hoop? Schrijf je in voor onze maandelijkse gebedsbrief: vriendenvandehoop.nl/gebedsbrief
Sportlessen dragen bij aan herstel
“Cliënten worden fitter, zelfverzekerder en krijgen meer inzicht in hun verslavingsgedrag.” Sportcoach Michel van Rijswoud somt een aantal voordelen op van de sportlessen die hij geeft in de sportzaal op Dorp De Hoop. Hij weet uit ervaring hoe sporten helpt om van een verslaving af te komen.
UITLAATKLEP
“Ik ben nu twaalf jaar clean. Tijdens mijn behandeling was sporten voor mij een uitlaatklep: het maakte mijn hoofd leeg en gaf me kracht om door te gaan. Met mijn verhaal wil ik hoop geven aan cliënten die net zijn begonnen met hun behandeling. Daarnaast wil ik dat ze plezier beleven en even kunnen ontspannen tussen de therapieën door.”
GROEP
“Tijdens de sportlessen trekken we als groep op”, vertelt Michel. “Cliënten stimuleren elkaar, maar soms botsen ze ook, en dat is juist leerzaam. Het is aan de groep om de sfeer goed te houden. Ik start met crossfit, bootcamp of balansoefeningen, en daarna gaan we door met een groepsspel. Als
sportcoach leer ik technieken aan en als ervaringsdeskundige geef ik tips. Vaak zie ik in de sporthal gedragingen terug die ook buiten de kliniek spelen, zoals vluchtgedrag of juist overmatig sporten om emoties weg te drukken.
“Sporten maakte mijn hoofd leeg en gaf me kracht om door te gaan.”
Ik maak het bewust niet te therapeutisch, dat is het werk van de behandelaren. Mijn lessen pas ik aan aan de groepen die meedoen. De leeftijden en achtergronden van cliënten verschillen sterk. Het geeft me energie om hen na een paar maanden fitter en sterker te zien, met nieuwe handvatten om te blijven sporten.”
MAAK SPORTLESSEN MOGELIJK EN DRAAG
BIJ AAN HERSTEL!
Een verslaving tast veelal de conditie, kracht en het uithoudingsvermogen aan. Cliënten met psychische klachten zijn vaak onzeker en kunnen wel een boost voor hun eigenwaarde gebruiken.
Helaas vallen de sportlessen onder de ‘niet-vergoede zorg’ van de overheid en kunnen ze enkel doorgaan dankzij jou als donateur. Wil jij bijdragen zodat deze mannen en vrouwen fitter worden én hun zelfvertrouwen opbouwen? Steun hen op weg naar herstel!
Scan de QR-code en draag bij!
HOE GA IK OM MET…
prestatiedrang of -druk
Paulien van Binsbergen –Bosselaar Psycholoog
Veel mensen voelen het in meer of mindere mate: de drang om te presteren. Op je werk, in de kerk, binnen het gezin of waar dan ook. Volgens psycholoog Paulien van Binsbergen-Bosselaar is er op zich niets mis met gedrevenheid. Ze legt uit: “Het kantelpunt zit ’m erin als iets niet lukt. Daalt je zelfvertrouwen?
Verlies je dan je eigenwaarde? Dan loop je telkens weer tegen een probleem aan.”
OPVOEDING
“We worden allemaal geboren met een bepaald karakter”, vervolgt Paulien.
“De een is een vechter, de ander vindt iets al snel ‘prima’. Het gezin waarin je opgroeit, bepaalt hoe dit zich ontwikkelt. Ligt er druk op je om goede cijfers te halen of is je best doen genoeg? Ook buitenshuis leven we in onze jonge jaren volgens een bepaald stramien. Als scholier word je voortdurend getoetst en er is continu vergelijkingsmateriaal van medeleerlingen. Door diverse invloeden groeit soms een sterke drang om goed te presteren. Prestatiedrang is overigens iets anders dan prestatiedruk: drang komt van binnenuit, druk van buitenaf — van bijvoorbeeld ouders, school of vrienden.”
GEVOLGEN
De gevolgen van prestatiedrang of -druk kunnen groot zijn. “Wie dit voortdurend ervaart raakt op den duur uitgeput”, vertelt Paulien. “Iets is zelden goed genoeg.
“Het is belangrijk om te beseffen dat fouten maken oké is.”
Grenzen vervagen en je móét doorgaan. Zelfs als je doel bereikt is, voel je geen voldoening. Dit kan leiden tot klachten zoals somberheid, angst of slaapproblemen. Je piekert veel over wat er niet lukt in je leven. Sommige mensen verliezen zelfs hun zelfvertrouwen. Er kan ook een verslaving ontstaan, als manier om de pijn van afwijzing of teleurstelling te verdoven. Het is goed om hulp te zoeken als je deze symptomen herkent.”
EIGENWAARDE
“Bij prestatiedruk denk ik aan een cliënt die opgroeide in een gezin waar weinig aandacht voor hem was. Hij deed extra hard zijn best op school, in de hoop: ‘Als ik thuiskom met goede cijfers, dan zijn mijn ouders hopelijk trots op me.’ Deze motivatie heeft hem veel gebracht, want
op maatschappelijk vlak blinkt hij uit. Tegelijkertijd zoekt hij hulp, omdat hij zich ongelukkig voelt en zich afvraagt: Wie ben ik nu eigenlijk? Hoe prachtig is het dan om daar Gods gedachten tegenover te zetten uit bijvoorbeeld Jesaja 43:4: ‘Je bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol, en Ik heb je lief.’ Als mensen hebben we gefaald, we zijn zondaren. Maar tegelijkertijd zegt Hij in Romeinen 5:8: ‘Ik had jullie al lief toen jullie nog zondaars waren.’ Je mag falen want je identiteit en eigenwaarde liggen vast in Hem.”
STILTE
Wil je prestatiedrang of -druk bij jezelf aanpakken? Paulien: “Vraag eens in je omgeving hoe jij van waarde bent. Vaak komen daar heel mooie antwoorden uit, die niets te
JE
MAG OOK VERLIEZEN
maken hebben met je prestaties. Hiernaast is het belangrijk om te beseffen dat fouten maken oké is. Vaak hebben we veel compassie met anderen, maar zijn we streng voor onszelf. Erken je zwakte en zeg: ‘Ik heb mijn best gedaan, het is goed.’ Onze maatschappij is vluchtig, maar durf ook naar binnen te gaan in alle rust. Denk na over wat je leuk vindt en wat bij je past, maar sta ook stil met God. Dan kom je tot de dingen die blijvend zijn. Dat je geen dingen doet omdat de maatschappij dat zegt of je gekrenkte mens in jou denkt: ik moet veel doen, want dan heb ik waarde. Maar dat je leeft vanuit God. In Filippenzen 4 zegt Paulus: ‘Wees in niets bezorgd, maar laat uw verlangens bekend worden bij God.’ Je hebt een verantwoordelijkheid, maar Gods genade hangt niet van eigen inspanningen af.”
‘Wat als ik breek? Wat als ik niet kan zijn wat jij van mij verwacht? Wat als ik niet in het perfecte plaatje pas? Mag ik er dan zijn?’ Paulien: “Dit is de intro van het lied ‘je mag ook verliezen’ van Eline van Dijk en Matthijn Buwalda. De tekst past zo goed bij dit thema en geeft troost als je strijdt met prestatiedrang of –druk.”
Scan de QR-code om het lied te luisteren.
“Hoop geeft moed om door te gaan.”
HOOP VERLENER
MAARTEN OUWENEEL
DIVISIEMANAGER WOONBEGELEIDING
Na acht jaar bij Vrienden van De Hoop startte Maarten Ouweneel in 2019 als manager Huizen van Hoop met twee locaties. Sinds 2022 is hij divisiemanager van de divisie Woonbegeleiding met zes Huizen van Hoop, de afdelingen Beschermd Wonen en Ambulante Thuisbegeleiding.
“Ik ben in maart 2011 als zelfstandige bij Vrienden van De Hoop ingehuurd om te helpen bij de organisatie van Cycle for Hope en andere evenementen”, vertelt Maarten. “Al vrij snel werkte ik er een paar dagen in de week. Ik kwam steeds meer in aanraking met cliënten en het werk van De Hoop. De kwetsbaarheid van hun verhalen raakte mij diep. Het verlangen groeide om mij volledig in te gaan zetten voor De Hoop.”
PROFETIE
Maarten wordt gevraagd als manager voor de nieuw op te zetten afdeling Huizen van Hoop. “Ik had in 2017 een conferentie bij De Hoop bijgewoond met Hanneke van Dam (destijds zendeling in Mongolië – red). Hanneke, die ik niet kende, kwam naar mij toe met een briefje en zei: ‘Ik heb een profetie gehad’. Op het briefje stonden woorden als: huizen, bruggen(bouwen), leiding, zorg, nieuwe start. Ik kon het niet plaatsen. Toen ik de vacature als manager voor Huizen van Hoop zag viel het kwartje. In mijn jeugd heb ik zelf in pleeggezinnen gewoond. Mensen hebben toen voor mij hun deur
opengezet. Nu mocht ik helpen om voor andere mensen de deur open te zetten.”
RAUWE KANTEN
De afgelopen jaren is woonbegeleiding binnen De Hoop hard gegroeid. Maarten: “Het meest recent is de uitbreiding in Midden-Holland met een Huis van Hoop in Gouda en Ambulante Thuisbegeleiding. Tegenwoordig verblijven er zo’n 130 cliënten in onze woonvormen en begeleiden we 300 mensen in hun thuisomgeving. Ontwikkelingen voor nieuwe locaties en thuisbegeleiding zijn er volop. Ons werk kent rauwe kanten en gaat écht over mensenlevens. Vaak staat men al lang op een wachtlijst voor thuisbegeleiding of een veilige woonomgeving en zoekt men rust, veiligheid, nieuwe hoop, en een nieuw perspectief. De verhalen en situaties van onze cliënten zijn vaak schrijnend, verdrietig en soms maar met weinig perspectief. Maar hoop geeft moed om door te gaan! In ons werk ervaren we dat we het alleen in afhankelijkheid van God kunnen doen en dat Hij ons wijsheid en kracht geeft. Het maakt mij dankbaar en nederig als ik zie welke impact we kunnen hebben op mensenlevens en dat – vaak ondanks alle tegenslagen – God het werk zegent.”
Ook werken bij De Hoop? Ga naar: dehoop.org/vacatures
“Het werk van De Hoop is echt van toegevoegde waarde”
IN GESPREK MET ZAKENVRIEND RIJK VAN VULPEN –OPRICHTER VAN JOELES ENERGY SOLUTIONS
Oprichter Rijk van Vulpen is dagelijks actief in het verduurzamen van utiliteitsgebouwen. “Na jaren actief te zijn geweest in de bouw, ben ik me gaan richten op het maken van energieberekeningen. Sinds 2010 adviseer ik als zzp’er klanten om aan de regelgevingen te voldoen. Ik richt me op de zakelijke sector en breng in beeld waar er energie bespaard kan worden. Daarbij vind ik het belangrijk om voldoende aandacht aan de klant te geven.” Sinds vier jaar geeft Rijk ook les bij verschillende opleidingen in zijn vakgebied.
Ondernemerschap en maatschappelijke betrokkenheid gaan voor Rijk hand in hand. Joeles is al drie jaar Zakenvriend van De Hoop. “Ik kwam met De Hoop in aanraking via hoopverlener Eddy Boevink”, vertelt Rijk. “Hij zat in dezelfde kerkelijke gemeente. Het is prachtig hoe De Hoop mensen in moeilijke situaties
ondersteunt en helpt om hun leven weer op te bouwen, met God in het middelpunt. Dat inspireert mij, en ik vind het mooi om dat te steunen.”
Vrienden van De Hoop organiseert regelmatig Zakenvriendenbijeenkomsten voor haar netwerk van bedrijven en zzp’ers. Rijk: “Na zo’n bijeenkomst kreeg ik het boekje Verhalen van Hoop mee. In dit boek staan verschillende levensverhalen van oud cliënten beschreven. Dit maakte veel indruk op mij. Ik vind dat het werk van De Hoop echt van toegevoegde waarde is.”
Wil je met jouw bedrijf ook een verschil maken in levens van mensen bij De Hoop? Kijk op vriendenvandehoop.nl/zakenvriend.
ITEM VAN BETEKENIS
Het kruis
Wie weleens langs Dorp De Hoop rijdt, heeft vast het grote kruis bij de ingang gezien. Het kunstwerk benadrukt de christelijke identiteit van de organisatie en heeft een mooie achterliggende gedachte. Het werd in 2007 ontworpen door Ulfert Molenhuis, die hierover vertelt:
"Het metalen kunstwerk is uitgevoerd door wat destijds De Hoop Metaal heette. Het werd geplaatst op het grasveld voor Dorp De Hoop, ter gelegenheid van het afscheid van Teun Stortenbeker in 2014. Het bestaat uit twee verschillende soorten metaal. De restvorm vormt het kruis.
Het ontwerp symboliseert de keuze tussen de dood en het leven. De ene kant van het kruis is roestig en donker, en staat vol met dode takken. Dit laat de moeite en worstelingen van het leven zien. De andere, witte kant, symboliseert het leven door de bloeiende boom en een vogel.
Veel cliënten van De Hoop staan op de grens tussen dood en leven. Bij De Hoop mogen zij ervaren dat het kruis de weg naar het Leven is. Letterlijk, want je kunt door het kunstwerk heen lopen. Bovendien zorgt het kruis, als de zon juist staat, voor een prachtige schaduw op het grasveld voor het Dorp.”
