Wat je wilt weten over omgaan met wachttijd
Wees een lichtpuntje voor een cliënt!
Hoe ga ik om met terugval?
“Alles voelde zó donker dat ik tegen de kleinste dingen opzag”
“Na alle behandelingen moest ik nog veel verwerken en naar mijn lichaam leren luisteren. Dus: uit mijn hoofd, in mijn lijf.”
HHarmke | Pagina 8
Eén van onze prioriteiten is het delen van Verhalen van Hoop: de levensverhalen van (oud-)cliënten, die laten zien dat er ook in de meest uitzichtloze situaties hoop is op ‘nieuw leven’. In de afgelopen 50 jaar hebben we honderden van deze getuigenissen mogen delen.
We weten dat de Verhalen van Hoop gemakkelijk de indruk kunnen geven van onbelemmerd ‘succes’. Herstel en groei komen echter zelden tot stand zonder slag of stoot. Zeker, soms is God zó genadig dat Hij volledig herstel geeft in een ogenblik. Maar meestal kost het tijd, moeite, strijd. En geregeld ook met een ‘terugslag’ of ‘terugval’.
Verslavingsarts Wilco Sliedrecht stelt op pagina 28: “Terugval kan horen bij de realiteit van herstel. Soms heb ik moeite met de term ‘terugval’. Het klinkt gelijk erg zwaar, alsof je helemaal terug bij af bent. Terwijl dat niet zo is. Ik spreek liever van een ‘uitglijder’ als iemand een keer opnieuw gebruikt of drinkt.”
Gelukkig schetst ook de Bijbel deze realiteit. Inderdaad, wonderen zijn de wereld niet uit en Gods Woord verhaalt over vele wonderen. Ook de geschiedenis van De Hoop is er vol van. Maar meer nadruk ligt er op het leren volhouden, verleidingen weerstaan, opnieuw beginnen, vergeven, vergeving ontvangen, met eventuele beperking leren omgaan. Groeien kost tijd. Sterker nog: volgens Romeinen 12:2 is het is een levenslang proces: “… word veranderd door de vernieuwing van uw gezindheid…”
Zo zegt Harmke (p. 8-12) na een periode van traumatische gebeurtenissen en depressies: “Ik zie mijn proces als een weg van herstel, geen genezing. Toch heb ik weer hoop voor de toekomst. Ik heb geleerd dat ik alles bij mijn Hemelse Vader mag neerleggen en Hij kent mij beter dan ikzelf.”
Herkennen we dat proces van ‘vallen, opstaan en weer doorgaan’ niet allemaal? Daarom beveel ik van harte de 6 tips van Wilco Sliedrecht aan (p. 28). Die zijn niet alleen voor (oud-)cliënten, maar voor ons allen. Dan worden we allemaal een Verhaal van (Levende) Hoop! (1 Petrus 1:3)
PS: Verhalen van Hoop vertellen we ook graag persoonlijk. Nodig ons uit of kom bij De Hoop op bezoek met jouw kerk.
Wonen
Een
In
Geef
& COLUMNS DE HOOP Magazine is het magazine van Vrienden van De Hoop, met bijzondere verhalen van cliënten en alles wat er gebeurt in en om De Hoop Groep.
kort
Veilig genoeg
Kerstkaarten voor cliënten
“God is juist bewogen over mensen die gebroken zijn.”
De HOOP Magazine
is een uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop. Vrienden van De Hoop is in het bezit van het CBF-keurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer
NL06.INGB.00.00.38.38.38.
Telefoon: 078 611 1355
E-mail: info@vriendenvandehoop.nl
Redactie
Elize den Bleker, Mariëlle Blom (eindredactie), Eline de Bruin, Hilleen Droogendijk, Evelien Fokkema (eindredactie), Fennegien Wietses, Mariska van der Zwaal (beeldredactie).
Fotografie
Historische beelden uit archief van De Hoop, Rick den Besten, Eline de Bruin, Willem Jan de Bruin Fotografie, Hilleen Droogendijk, Ineke Linssen, Rob Sportfotografie en Ferry Verheij.
Drukwerk
De Hoop Drukkerij, Dordrecht
Concept, ontwerp & realisatie
BladenMakers, Ermelo
Aansprakelijkheid
Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken van (ex-)cliënten.
Aanmelden magazine
Scan de QR-code of ga naar: vriendenvandehoop.nl/blijfopdehoogte
Het Inloophuis van De Hoop in Dordrecht heeft van het NederlandsVlaams Bijbelgenootschap (NBG) een waardevolle schenking ontvangen: Bijbels in verschillende talen.
Deze gift ondersteunt het Inloophuis in het delen van hoop en geloof met bezoekers die daar behoefte aan hebben.
Dagelijks vinden zo’n 80 tot 100 mensen hun weg naar het Inloophuis: daklozen, mensen zonder sociaal netwerk en mensen die worstelen met verslaving of psychische problemen. Ze kunnen er op adem komen, een kop koffie, thee of maaltijd nuttigen, douchen en hun kleding wassen. Maar bovenal krijgen ze een luisterend oor van betrokken vrijwilligers, die werken vanuit de bewogenheid van het Evangelie. Voor wie daar open voor staat, wordt het geloof gedeeld, nu ook met een Bijbel in de eigen taal.
De Hoop laat zich zien in landelijke campagne
Met een nieuwe landelijke campagne nodigt De Hoop mensen uit tot hernieuwde kennismaking.
Onder het motto ‘Wij zijn er voor hulp en hoop. Al 50 jaar.’ worden prikkelende statements gedeeld over mentale gezondheid, zichtbaar op sociale media en in bushokjes. Daarnaast vertellen vier medewerkers in de ‘Ik hoop…’-campagne over hun persoonlijke drijfveren en de hoop die hen beweegt. Hun verhalen verschijnen online en in christelijke media.
De campagne laat zien waar De Hoop vandaag voor staat: een betrokken organisatie die mensen ondersteunt in hun zoektocht naar herstel en perspectief.
Bij dit magazine ontvang je twee ansichtkaarten die bij de campagne horen. Stuur ze naar iemand in je omgeving als bemoediging.
Lees meer op dehoop.org/50jaar
Nieuwe entree op Het Dorp: een plek van hoop
De Hoop heeft in Dordrecht een nieuwe entree geopend: een warme, gastvrije ruimte die hoop uitstraalt.
Tijdens de feestelijke opening werd stilgestaan bij de betekenis van hoop in het werk van De Hoop. Op een van de muren staat de tekst: ‘Hoop is het begin van iedere nieuwe dag.’ Deze zin doet denken aan de boodschap uit bijvoorbeeld Psalm 25: ‘Op U blijf ik hopen, elke dag weer.’ Ook kreeg het schilderij De Vier Vrienden opnieuw een prominente plek. Het verbeeldt het verhaal van vier vrienden die een verlamde man bij Jezus brengen. Dat is wat we willen doen; mensen in gebed aan de voeten van Jezus brengen, omdat we van Hem onze hulp en hoop verwachten.
De entree is meer dan een doorgang; het is een uitnodiging om binnen te komen met je verhaal en hoop te vinden.
18/1
TWEEDUIZEND-ZES-EN-TWINTIG
18 JANUARI
Iedere derde zondag van de maand is er een lofprijsavond op Dorp De Hoop in Dordrecht. We zingen samen tot eer van God, luisteren naar een korte overdenking en horen het verhaal van een (oud-)cliënt. Vanaf 19.30 uur ben je welkom voor koffie en thee; het programma begint om 20.00 uur. De eerstvolgende avonden zijn op 15 februari en 15 maart 2026. Kom en ervaar een avond van ontmoeting, bemoediging en hoop.
vriendenvandehoop.nl/lofprijsavonden
28 JANUARI
Jongeren leren omgaan met risico’s, hoe doe je dat? Op dinsdag 28 januari laten ervaringsdeskundigen tijdens het symposium van Chris en Voorkom in Dordrecht zien hoe zij hierover in gesprek gaan met jongeren in het onderwijs. Luister naar korte lezingen, doe mee aan interactieve workshops en volg een panelgesprek met experts. Je hoort wat onderzoek en praktijkervaringen laten zien en hoe verhalen van ervaringsdeskundigen jongeren sterker en weerbaarder maken en hoe ze ingezet worden bij preventie. Een mooie kans om ideeën op te doen en ervaringen uit te wisselen.
chrisvoorkom.nl/symposium
11/2
11 FEBRUARI
Ben je actief in het pastoraat en wil je je meer verdiepen in psychische problemen? Tijdens deze cursus van vijf avonden leer je hoe je bijvoorbeeld depressie, autisme, verslaving of jeugdproblematiek herkent en bespreekbaar maakt. Praktische tips, casusbesprekingen en ervaringen van christelijke professionals van De Hoop helpen je direct in de praktijk. De cursus is op vijf woensdagavonden in februari, maart en april. Meld je aan, vergroot je kennis en vaardigheden en deel inzichten met gelijkgestemden.
vriendenvandehoop.nl/cursus-pastoraat
2/3
2 MAART
Wil jij als jeugdleider jouw tieners beter ondersteunen in hun ontwikkeling? In deze training van Chris en Voorkom leer je hoe je open gesprekken voert over geloof, somberheid, onzekerheid en stress. Je krijgt praktische handvatten om jongeren te begeleiden in hun persoonlijke groei en weerbaarheid. De training bestaat uit drie interactieve avonden en is geschikt voor iedereen die met jongeren werkt. chrisvoorkom.nl/basistraining-voor-jeugdleiders
“Mijn depressie beheerste mijn wereld”
“IK
TROK MEZELF TERUG EN DEED DE GORDIJNEN DICHT ALS IK OP MIJN KAMER WAS. ALLES VOELDE ZÓ
DONKER. IK ZAG TEGEN DE KLEINSTE DINGEN OP.”
TRIGGER
WAARSCHUWING
Dit artikel gaat over gevoelige onderwerpen zoals zelfverwonding en (verlies door) zelfdoding.
“Als kind voelde ik me vaak anders”, zegt Harmke (23). Als achtjarig meisje is ze stil, teruggetrokken en verlegen. Ze praat weinig met leeftijdsgenootjes; alleen spelen voelt voor haar veilig. Die veiligheid gaat echter samen met een eenzaam gevoel. Tijdens haar mbo-studie glijdt ze langzaam weg in een donker dal. Ze wordt depressief. Jaren later krijgt ze, na een lange zoektocht, de diagnose autisme. Daarmee vallen veel puzzelstukjes eindelijk op hun plek.
Wie haar gezellige jaren 30-bovenwoning binnenstapt, ziet meteen het grote, zwarte paard dat ze zelf op de muur schilderde. “Paarden zijn belangrijk geworden in mijn herstelproces”, zegt ze met een glimlach. Dat blijkt niet alleen uit de schildering: na haar periode van zorg bij diverse ggz-instellingen, waaronder bij De Hoop, volgt ze tweemaandelijks paardentherapie. Ze vertelt: “Na alle behandelingen moest ik nog veel verwerken en naar mijn lichaam leren luisteren. Dus: uit mijn hoofd, in mijn lijf. Tijdens een therapiesessie gebeurt er ongemerkt zoveel in mijn lijf. Als ik spanning heb, gaan mijn schouders en knieën bijvoorbeeld op slot. Het paard reageert op mijn gevoel en emoties, bijvoorbeeld door mijn schouders of knieën aan te tikken of door zelf ook op slot te gaan. De paardencoach bespreekt dat gedrag. Zo komen mijn onbewuste patronen naar boven. Emoties uiten heb ik nooit echt geleerd, maar bij de paarden lukt het wel. Bij hen kan ik mezelf zijn. Voel ik me onveilig? Dan komt het paard bij me staan en beschermt me. Het lijkt me heel gaaf om ooit ook paardencoach te worden en van mijn pijn mijn werk te maken.”
BUIKPIJN
De steun die ze nu bij de paarden vindt, staat in schril contrast met de jaren daarvoor, waarin gevoelens en emoties zich opstapelden. Die pijn begon al vroeg. Harmke: “Als kind voelde ik me vaak neerslachtig. Tijdens mijn basisschoolperiode kreeg ik onverklaarbare buikpijn. Dat kwam door de spanning, omdat ik het moeilijk vond om met de rest van de klas mee te komen. Het ging beter tijdens mijn middelbare schooltijd. De lessen sloten aan op mijn niveau en dat werkte fijn.”
“Opeens werd ik als negentienjarige wekelijks geconfronteerd met de dood.”
De eerste écht depressieve klachten kwamen tijdens het tweede jaar van haar mbo-studie. Ze vertelt: “Ik deed een zorgopleiding en liep stage bij een zorginstelling. Ik zat daar helemaal op mijn plek en vond het heerlijk om met mijn handen te werken. Het voelde als mijn tweede familie. Ik kreeg veel verantwoordelijkheden, dat gaf me voldoening.” Toen brak corona uit. “Opeens werd ik als negentienjarige wekelijks geconfronteerd met de dood”, vertelt Harmke. “In twee maanden tijd stierven dertien bewoners. Op de afdeling waar ik stage liep, waren er nog maar twee van de acht bewoners over. Ik moest een beschermend pak aan en een mondkapje dragen. Ik stond alleen op die afdeling, al waren collega’s binnen handbereik als ik ze nodig had. Ik ging door op de automatische piloot, maar thuis stortte ik helemaal in. Ook kreeg ik angst dat mensen uit mijn omgeving me zouden verlaten. Die lieve oude mensen die mij plezier en gezelligheid gaven op mijn stage, vielen namelijk ook weg.” Toch ging Harmke door. Haar
“We gaven onze depressie een naam en appten bijvoorbeeld naar elkaar: ‘Hee, Thirza is weer bezig’.”
stage liep af en ze ging weer naar school. Ze was veel moe, maar negeerde dat gevoel. “Telkens weer zag ik op tegen school en het contact met anderen. Ik was blij dat de lessen door corona online waren. Het werd steeds erger: uiteindelijk had ik nergens meer zin in. Ik trok mezelf terug en deed de gordijnen dicht als ik op mijn kamer was. Alles voelde zó donker. Ik zag tegen de kleinste dingen op en mijn eetlust was helemaal weg. Ik bestempelde mezelf als depressief. Mijn ouders keken toe en konden weinig doen. Mijn depressie beheerste mijn wereld.”
“Vanaf dat moment leefde ik in twee werelden. Ik was veel op mijn slaapkamer, maar volgde wel mijn opleiding en had bijvoorbeeld autorijles. Toen ik zakte voor mijn rijexamen ging het nog slechter. In mijn hoofd smeedde ik een plan voor zelfdoding voor als het echt niet meer zou gaan. Toch bleef ik doorleven om mijn familie geen pijn te doen. Ook voelde ik dat ik er niet klaar voor was om God te ontmoeten. Ik groeide op in een christelijk gezin, maar door mijn depressie voelde mijn geloof zo oppervlakkig aan. Dat vond ik heel eng, want waar leefde ik van als ik daar geen kracht uit kon halen? Tegelijkertijd verlangde ik naar rust en duidelijkheid.” Harmke werd tien weken opgenomen in een ggz-instelling. Ze bouwde hechte vriendschappen op. Met een vriendin hield ze contact. Harmke: “We konden veel lachen, maar ook diepgaand praten. Ik hoefde maar één woord tegen haar te zeggen en ze begreep me. Na onze opnames vielen we beiden terug in onze depressies. Toch konden we er ook luchtig over praten, we gaven onze depressie een naam en appten bijvoorbeeld naar elkaar: ‘Hee, Thirza is weer bezig’. Tot het moment kwam dat ze zichzelf het leven ontnam. Mijn wereld stortte opnieuw in. Ik voelde me boos. Waarom zij? Mensen om mij heen legden uit dat haar ziekte haar in de greep had, en niet andersom.”
HOPELOOS
In die periode bood Harmkes nicht een helpende hand. “Ik ging bij haar wonen. Bij mij thuis was het altijd druk met mijn vijf broers en zussen, bij haar was het rustig. Toch was mijn hoofd niet kalm. Waar de boosheid bij mij eerst altijd naar binnen sloeg, kwam het nu naar buiten. Ik voelde me zo hopeloos en wist het echt niet meer. Ik deed mezelf pijn. Ik schreeuwde alles bij elkaar. Dat was zo intensief. Alles kwam eruit. Een keer ontplofte ik zo erg dat mijn nicht de politie belde. Met hen had ik een fijn gesprek, ze luisterden écht naar me. Ze namen mij mee naar de crisisopvang van een ggz-instelling. Ik
vond het vreselijk. Ik kende mezelf nog niet goed en gaf mijn grenzen niet aan. Na een week mocht ik weer terug naar mijn nicht. Zij zocht mee naar een passende ggz-instelling. We kwamen bij De Hoop uit.”
“Ik werd op de vrouwenafdeling van de kliniek 4Life geplaatst voor een opname. Doordeweeks kreeg ik veel therapie, theorie en opdrachten die over mijzelf gingen. Door alle prikkels en de intensiteit was dit heel pittig voor mij. Ik zat in behandeling met veel mensen met een verslaving en ontdekte dat mezelf pijn doen, het automutileren, ook een vorm van verslaving is. Mijn innerlijke pijn verdoofde ik door mezelf te snijden of te stoten. Tien seconden lang kwam er dan een ‘geluksstofje’ vrij. Daar ging ik zo lekker op, dat ik het opnieuw wilde doen. Ik weet nu dat ik mezelf moet afleiden als ik eraan denk. Soms gaat het nog mis; laatst had ik een terugval. Er waren enorme spanningen en die kon ik niet op een goede manier kwijtraken. Het gaat mij erom: hoe kan ik weer opstaan en verder gaan? Het is een gevoelig onderwerp, maar toch vind ik het belangrijk om erover te praten. Ken je iemand in je omgeving die zichzelf verwondt? Toon dan begrip en zeg gerust dat je het lastig vindt om erover te praten. Of dat je het eng vindt. Dat geeft voor de ander een ingang om erover te praten. Vraag wat je kunt betekenen in plaats van in de actiemodus gaan. Die aanpak heb ik ook bij De Hoop ervaren. Het was zo fijn dat behandelaren vroegen: ‘Zal ik met je bidden?’ En ze namen de tijd om te luisteren. Ik voelde me heel erg geholpen en gezien.”
KEUKEN
Na haar intensieve opname en therapie in de kliniek maakte Harmke de volgende stap in haar herstel: begeleid wonen op Dorp De Hoop. “Ik deelde een huis met vijf andere vrouwen. In het begin was dit heel spannend en eng, want opnieuw moest ik het bekende loslaten. In het weekend kon ik naar huis, maar meestal bleef ik samen met een andere vrouw op mijn woonlocatie. Daar heb ik heel gezellige herinneringen aan. Tijdens deze periode was dagbesteding verplicht. Ik werkte in de keuken op Dorp De Hoop. Begeleider Leen zei vaak: ‘Ook al ben je er maar een uur, ik ben blij dat je er bent.’
En: ‘Je bent goed zoals je bent’”, vertelt Harmke met een glimlach. “Ik kon altijd bij hem terecht. Hoewel het vaak slecht met mij ging, ging ik toch aan het werk. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want het bood me structuur. Ik kreeg steeds meer verantwoordelijkheden en dat gaf me voldoening.”
“Als ik spanning heb, gaan mijn schouders en knieën bijvoorbeeld op slot. Het paard reageert op mijn gevoel en emotie.”
“Ik geef me over aan Gods leiding. Ik heb geleerd dat ik alles bij mijn Hemelse Vader mag neerleggen.”
“Omdat mijn nicht en ik al langer vermoedden dat ik autisme had, werd dit bij De Hoop onderzocht. Veel puzzelstukjes vielen op hun plek toen ik uiteindelijk die diagnose kreeg. Een misverstand over autisme bij vrouwen is dat ze niet empathisch zijn. Dat ben ik wél. Veel vrouwen met autisme camoufleren hun symptomen door anderen na te doen, dus sociaal wenselijk gedrag te vertonen. Dat doe ik ook, maar na een verjaardag moet ik wel één of twee dagen bijkomen van alle prikkels. Dat zorgt voor mentale uitputting en stress. Herken je dit? Ga op onderzoek uit naar wat jou helpt. Het geeft mij rust om bij de paarden te zijn, over mijn gevoel te praten, te tekenen en te schilderen. Ook sport ik veel. Dit zorgt ervoor dat
ik even niet nadenk en emoties verwerk tijdens het sporten. Door positieve piekmomenten te creëren, houd ik het vol. Ook leerde ik dat mijn hersenen anders werken dan bij veel andere mensen. Zodra ik wil uitrusten, word ik vaak somber. Mijn primaire gevoel is niet bang, boos of verdrietig, maar eerst somber. Onder die somberheid zit dan een andere emotie.”
Na de diagnose besloot Harmke te stoppen met de behandelingen die ze nog volgde. Harmke: “Het was zo intensief om alle kennis die ik opdeed te verwerken. De stress blokkeerde mij, waardoor ik niet kon meedoen aan groepstherapieën. Ik sloot mezelf af en raakte in mezelf gekeerd. Uiteindelijk was dat te verklaren door mijn autisme. Het voelde als falen, want ik stelde altijd hoge eisen aan mezelf. Toch gaf het veel rust. Mijn behandelaar van De Hoop hielp me bij het vinden van woonruimte in Dordrecht, en ik kwam terecht in een huis waar ik opnieuw samen met andere vrouwen woonde. Inmiddels woon ik op mezelf, daar ben ik heel blij mee. Naast de therapie met paarden krijg ik nog hulp van een ambulant begeleider. Die twee uurtjes per week helpen mij enorm.”
HOOP
En nu? “Ik zeg niet snel dat het goed met mij gaat, meestal zeg ik: ‘Ik ben momenteel stabiel’. Ik zie mijn proces als een weg van herstel, geen genezing. Het verlies van mijn vriendin zal altijd een litteken blijven. Toch heb ik weer hoop voor de toekomst. Bij De Hoop leerde ik mezelf beter kennen en kreeg ik de juiste diagnoses. Ik heb veel geleerd over mijn autisme en hoe ik emoties op een goede manier kan verwerken. Ondanks de chronische depressie en mijn autisme kan ik wel functioneren. Ik werkte een tijdje in de kinderopvang en deed vrijwilligerswerk in het ziekenhuis als patiëntenbegeleidster. Nu ben ik aan het re-integreren in de thuiszorg, want ik haal zoveel plezier uit het zorgen voor mensen. In de toekomst hoop ik door te leren tot verpleegkundige. En mijn droom als paardencoach? Die volgt wellicht daarna. Ik geef me over aan Gods leiding. Ik heb geleerd dat ik alles bij mijn Hemelse Vader mag neerleggen en Hij kent mij beter dan ikzelf. Hij geeft mij liefde, wordt niet boos op me en weet wat het beste voor mij is. Dat vertrouwen geeft me rust.”
Denk je aan zelfdoding?
Bel dan 24/7 gratis en anoniem met 113 of chat op 113.nl.
Sarmin Cépèro GZ-psycholoog
Daar zit je dan, met je goede gedrag, in een kringetje. Iemand tegenover je schuift onrustig heen en weer. Degene naast je staart als bevroren naar een punt op de grond. Een zweetdruppel loopt langs je slaap. Als je denkt dat een kringverjaardag ongemakkelijk is, dan heb je dit nog niet meegemaakt.
Het is de eerste sessie van de groepstherapie. Voor cliënten voelt het vaak als een sprong in het diepe. Voor mij als therapeut is het minder spannend, maar de uitkomst blijft onvoorspelbaar. Het vraagt openheid en kwetsbaarheid – van cliënten én van mij. Wanneer ik als therapeut open ben, ontstaat er verbinding. Veiligheid is hierin de basis.
Maar hoe voel je je veilig als je bent opgegroeid in een gezin vol onveiligheid, (seksueel) geweld of ander grensoverschrijdend gedrag? Of waar het de norm was de ‘vuile was’ niet buiten te hangen? Dat je sterk moest zijn en gewoon door moest gaan? Die boodschappen hielpen je als kind om staande te blijven. Nu zorgen ze ervoor dat je alles alleen doet. Wat je voelt en denkt, krop je op. En dat gaat rotten, totdat je lichaam je vanzelf stopt. Precies op een moment dat je er niet op zit te wachten.
“Om verbinding te ervaren, moet je tevoorschijn komen.”
Gelukkig is er een weg naar herstel. Ik daag cliënten uit ander gedrag te kiezen. Van de gebaande paden af te wijken. Jezelf laten zien kan doodeng zijn. Maar om verbinding te ervaren, moet je tevoorschijn komen. Gezien durven worden. Als je dat aandurft, gaat er een wereld open.
In de tweede sessie blikken we terug. Een cliënt zegt: “Ik voelde me voor het eerst in mijn leven echt veilig.” Tranen springen in mijn ogen. Wat een bijzonder moment.
Want daar zit je dan. In een kringetje. En ineens, voor even, is het veilig genoeg.
Kijk de conferentie live mee via vriendenvandehoop.nl/conferentie Dit is er te doen bij De Hoop in 2026!
JANUARI
CONFERENTIE
3 | 4 | 5 februari – Leen Koster
2 | 3 | 4 juni – Almatine Leene
6 | 7 | 8 oktober – spreker wordt later bekend gemaakt
MAART APRIL MEI JUNI JULI FEBRUARI
Ontvang in vijf woensdagavonden onderwijs en praktische tips over de uitdagingen die je in het pastoraat tegenkomt.
18 februari | 4 maart 18 maart | 1 april | 15 april
19 MAART Bijeenkomst bedrijven en Zakenvrienden
22-25 MEI
Bezoek de stand van De Hoop en Vrienden van De Hoop
18-20 JUNI Cycle for Hope Rondje Nederland
In estafette 1200 km dwars door alle provincies van Nederland voor cliënten van De Hoop! cycleforhope.nl
VAN HARTE WELKOM BIJ EEN VAN ONZE
EVENTS! BLIJF OP DE HOOGTE VIA ONZE
NIEUWSBRIEF: VRIENDENVANDEHOOP.NL/ BLIJFOPDEHOOGTE
17 SEPTEMBER
Bijeenkomst bedrijven en Zakenvrienden
26 SEPTEMBER
Run for Hope
Ren 5 km, 10 km of een halve marathon voor cliënten van De Hoop! runforhope.nl
AUGUSTUS SEPTEMBER OKTOBER
19 NOVEMBER
Zakenvriendendiner
SEPTEMBER / OKTOBER
Cycle for Hope
MTB-tochten en Toertochten
Daag jezelf uit op de fiets en draag bij aan hoop en herstel.
LOFPRIJSAVONDEN
DORDRECHT
Kom samen om God te ontmoeten. Luister naar een boeiende spreker en een indrukwekkende getuigenis. Iedere derde zondag van de maand.
Data: 18 jan | 15 feb | 15 mrt | 19 apr 17 mei | 21 jun | 19 jul | 16 aug 20 sept | 18 okt | 15 nov | 20 dec
BEKIJK ALLE EVENEMENTEN OP: VRIENDENVANDEHOOP.NL/AGENDA
Hoe gaat het eraan toe bij De Hoop? Mathanje Hubers van Assenraad vertelt over haar werk als ambulant thuisbegeleider. En een kernbewoner van een Huis van Hoop vertelt over haar rol in deze bijzondere woonvorm.
Mathanje Hubers van Assenraad ambulant thuisbegeleider
WAT DOE JE VOOR WERK?
“Ik werk als ambulant thuisbegeleider. Ik bezoek mensen thuis die een Wmo-indicatie hebben gekregen van de gemeente, of een Wlz-indicatie of hulp toegewezen hebben gekregen vanuit justitie. Binnen die indicatie zijn er diverse leefgebieden waarbij iemand hulp kan vragen, zoals financiën, activiteiten in het dagelijks leven, geestelijke gezondheid, het werken aan een sociaal netwerk. Met de leefgebieden waar iemand hulp voor aangevraagd heeft, ga ik aan de slag. De eigen regie van de cliënt is daarbij leidend, zij moeten het uiteindelijk weer zelf kunnen doen.”
WELK THEMA IS VOOR JOU BELANGRIJK IN JE WERK?
“Herstel is een heel belangrijk thema in mijn werk. Maar dan zonder de problemen van de cliënt te bagatelliseren. Ik wil juist ook aandacht hebben voor hun pijn. Veel cliënten die ik zie, worstelen met stigma. Ik vind het belangrijk dat ze zich gezien weten. Om vervolgens van daaruit te werken aan hun herstel. We staan samen stil bij wat nog niet lukt. Dan kun je ook naar elkaar uitspreken dat het moeilijk is. En vervolgens kijken we naar wat nog wel mogelijk is. Want dat kan ook voldoening geven en levensvreugde. Het gaat om kleine stapjes. Soms
hebben ze het zelf niet eens door. Dan zeg ik: ‘Kijk, je kunt dit nu zelf!’ En dan ben je daar samen blij om. Dat vind ik heel mooi.”
WAT VIND JE HET MOOISTE AAN JE WERK?
“Het contact met mensen. Ik vind het mooi dat ik iets kan bijdragen om het leven van een ander wat leefbaarder te maken. Omdat ze van waarde zijn. Mijn werk draait om verbinding. Dat is het belangrijkste van het werk. Gelijkwaardigheid is ook belangrijk. Daarvanuit bereik je meer. Ik ben niet meer of minder dan de cliënt, ik mag naast iemand staan en samen werken aan herstel.”
Naast behandeling biedt De Hoop ook begeleiding, gericht op ondersteuning die past bij jouw situatie. We helpen je om beter te functioneren binnen je leefomgeving, door je kwaliteiten te versterken en je kwetsbaarheden te beschermen. De begeleiding kan gaan over je daginvulling, je geldzaken of je sociale contacten. Zo dragen we bij aan een omgeving waarin jij gezien wordt en je talenten tot bloei komen. De zorg valt onder de Wmo, Wlz of justitie.
Wanneer je wel in je eigen huis kunt wonen, maar extra hulp nodig hebt om dit goed vorm te geven, bieden we individuele begeleiding thuis. Voorbeelden van praktische begeleiding die we bieden zijn het op orde brengen van je financiën, structuur brengen in activiteiten in het dagelijks leven zoals: boodschappen doen, persoonlijke verzorging en het onderhouden en opbouwen van sociale contacten.
Voor wie (nog) niet zelfstandig kan wonen, zijn er verschillende woonvormen met begeleiding. In Dordrecht, Gorinchem, Gouda en Nieuwerkerk a/d IJssel zijn er Huizen van Hoop: kleinschalige woonlocaties waar cliënten met kernbewoners met elkaar deel uitmaken van een woon- en leefgemeenschap. Op de hoofdlocatie in Dordrecht is er Beschermd Wonen met intensieve begeleiding, waarbij de begeleiding 24 uur per dag aanwezig of beschikbaar is.
WAT DOE JE ALS KERNBEWONER?
“Ik omschrijf het als: een goede buur zijn. Het belangrijkste vind ik het ‘er zijn’. Naast bewoners wonen, het leven delen, klaarstaan waar nodig. Soms vraagt iemand of je mee boodschappen gaat doen. Soms wil iemand even koffie komen drinken. Laatst kreeg ik een vraag van een bewoner of ik mee wilde naar een Marktplaats-afspraak. En iemand anders vroeg of ik even wilde helpen om een lampje op te hangen. Het is vaak zo praktisch. Maar juist dat maakt het mooi. Je leert mensen kennen, ziet ze groeien. Vanuit verbinding en ontspanning ontstaat er iets. Een band. En dat je daarin van waarde mag zijn, dat raakt me.”
WAT MAAKT JOUW ROL BIJZONDER?
“We wonen echt samen. We eten samen, vieren samen, denken mee in bewonersvergaderingen. Als er iets gebeurt, kunnen ze bij ons terecht. Niet als hulpverlener, maar als mens. We kennen hun achtergrond niet, tenzij ze die zelf delen. Dat maakt het veilig. We kunnen ook niet bij hun dossier. Soms hoor je verhalen die de begeleiding nog niet kent. Dan moedig ik de bewoner aan om dat met hen te delen. Maar het begint bij vertrouwen. Bij samen leven. Onze eerste bewoner van
het Huis van Hoop woonde negen maanden naast ons, in coronatijd. We deden boodschappen, gingen samen naar de kerk. Twee jaar geleden mocht ik mee haar bruidsjurk uitzoeken en waren mijn man en ik daggast op haar bruiloft. Dat zegt iets over de band die je opbouwt.”
WAT HOUDT JE WELEENS WAKKER?
“De kwetsbaarheid van bewoners. Foute vrienden, weinig doorstroomplekken, schrijnende thuissituaties. Je ziet het goede, maar ook wat misgaat. Je ziet vriendschappen ontstaan, bewoners die voor elkaar gaan zorgen. Dat is prachtig. Maar je ziet ook vriendschappen die niet goed zijn, waarbij anderen misbruik maken van de kwetsbaarheid van een bewoner. Dat blijft spannend: hoe help je iemand inzien dat iemand niet het goede met hen voorheeft? Daarin moet je voorzichtig zijn.”
WAT IS JOUW DRIJFVEER?
“Mijn missie is simpel: er zijn. Dat is genoeg. En als ik iets mag meegeven van het bestaan van God, dan is dat het allermooist. Samen eten, samen bidden, dat geeft verbinding. Wat dat betreft kan iedereen kernbewoner zijn. Gewoon door er te zijn voor een ander.”
Mei - Opening Dorp De Hoop door Hare Majesteit Koningin Beatrix
Medewerkers: 142
Vrijwilligers: 22
• Afdeling Preventie verzorgt vele voorlichtingen op scholen: 434 in 2006
Medewerkers: 273 Vrijwilligers: 57
• Open dag met 3000 bezoekers en spreker Jacky Pullinger
• De heer Hogeweg wordt geridderd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau
• Bezoek Verenigde Staten voor de oriëntatie op het Minnesota-model
• Campagne alcoholpreventie voor bedrijven en kerken
• Opening pand Sta op Zorg in Vlissingen
• Opening Inloophuis Stay Clean 2001
• Realisering van 22 BZW-woningen
• Realisering distributiecentrum
• Begin van de nieuwbouw klinieken op terrein Haaswijk
• Start kliniek Kinder- en Jeugdpsychiatrie (KJP) en kliniek verslaving, jeugd heeft nu een eigen plek
2012
• Opening en uitbreiding Kliniek Psychiatrie van 12 naar 32 plaatsen
• Start langdurige woonzorg, ook voor cliënten buiten De Hoop, 32 woningen
Beschermd Wonen Uitbreiding met kliniek voor dubbele diagnose, 18 plaatsen
Kennisinstituut
Christelijke ggz (Kicg) opgericht samen met Eleos
Medewerkers: 500
Cliënten: 1700
2016
• Interne
Opleidingsschool voor Ervaringsdeskundigheid gestart
Overname Stagg en Cruciaal, opening poliklinieken in Veenendaal en Rotterdam
Start ambulante thuisbegeleiding
Cliënten: 4000
2013
• Afscheid Teun
Stortenbeker
• Bestuurder
Jaap de Gruijter treedt aan
2015
• Opening eerste Huis van Hoop, gehuurd van Stichting Nitzana, wordt later Huis van Hoop Nieuwe Haven
Start wijkpolikliniek in Lombardijen
• Opening Huis van Hoop Gouda
• Polikliniek verlaat de Spuiweg en gaat naar Het Dorp
• Afscheid bestuurder Paul Vel Tromp, nieuwe bestuurder Ton Vink
Opening polikliniek Eindhoven
Vertrek Jaap de Gruijter, nieuwe Raad van Bestuur: Irene Blom, Paul Vel Tromp
Medewerkers: 558
Cliënten: 5000+
Start online polikliniek Hoop Online na 3 jaar voorbereiden
Chris en Voorkom weer onder concern De Hoop
Corona heeft 2 jaar lang veel impact
• Nieuwe Huis van Hoop-locaties: Dordrecht
- Torenstraat, Gorinchem - Danshof, Nieuwerkerk a/d IJssel - Zuidplas
Mede-iniatiefnemer
Herstelacademie
Peerpoint, gericht op herstellen samen met lotgenoten
2017
• Afscheid van locatie Horeb
Sluiting polikliniek Eindhoven, door tekort aan christelijke zorgprofessionals
2024
• Kicg bestaat 10 jaar
Medewerkers: 593
Cliënten: 6000+
• De Hoop zet het werk van InTransit voort, gericht op voorbereiding en psychologische ondersteuning van missionair werkers
“We doen liever één dag over tien mooie kaarten dan over honderd kaarten die misschien niet gepast zijn”
DE ELIMKERK IN HENDRIK-IDO-AMBACHT
Elke maand komt deze groep vrouwen van de Elimkerk in HendrikIdo-Ambacht samen om kaarten te schrijven voor goede doelen. Rond de kerstperiode richten ze zich op De Hoop. Inmiddels zorgt deze groep al meer dan vijftien jaar ervoor dat cliënten met kerst een persoonlijke kaart ontvangen.
Ria van de Haar (rechts op de foto) coördineert de actie. “Wij doen dit vanuit bewogenheid naar de mensen bij De Hoop.” Aan de tafels in de bijzaal van de kerk wordt secuur gesorteerd en gesneden. Honderdvijfenzeventig stuks, met liefde in elkaar geknutseld. “Vóór het schrijven beginnen we met gebed”, vertelt Ria. “We willen de cliënten graag een hoopvolle kerstboodschap meegeven om hen een hart onder de riem te steken.” Elke kaart is uniek. Gemeenteleden leveren hun oude kaarten in, die de vrouwen hergebruiken. Elke kaart wordt ondertekend door gemeenteleden, zodat de hele gemeente betrokken is bij dit warme gebaar. Ria sluit af: “De scheidslijn tussen een cliënt en onszelf is maar klein. Dit voelt voor ons als een kleine moeite.”
Jaarlijks ontvangen we een heleboel kerstkaarten, waar we heel dankbaar voor zijn. Ook iets betekenen voor cliënten tijdens kerst? Doe mee aan de kerstactie: inactievoordehoop.nl/kerstactie. Lees meer op pagina 27.
Waarom zijn de wachttijden zo lang?
Wat doet het met jou als GZ-psycholoog?
Wat kun je doen tijdens het wachten?
Wachten op hulp in de ggz kan zwaar zijn. Fabine van Ginkel, GZ-psycholoog bij de polikliniek in Veenendaal, vertelt wat je kunt doen in de tijd vóór je behandeling.
WAAROM ZIJN DE WACHTTIJDEN ZO LANG?
“De vraag naar zorg is groot, en er is te weinig aanbod beschikbaar om die vraag aan te kunnen. Dat geldt voor de hele ggz. Er zijn veel factoren die meespelen. Mensen belanden soms op meerdere wachtlijsten door doorverwijzingen. Daarnaast is er een tekort aan personeel en behandelruimte. Vooral mensen met complexe problematiek worden vaak afgewezen en moeten het langst wachten. Dat is schrijnend.”
WAT DOET HET MET JOU ALS GZ-PSYCHOLOOG?
“Als ik mensen spreek die lang moeten wachten, raakt me dat. Soms hoor ik schrijnende verhalen, zoals laatst van een moeder van wie de kinderen uit huis geplaatst dreigen te worden, en ze krijgt nu nog geen hulp. Dan breekt je hart. We willen iedereen graag zo snel mogelijk helpen, maar we kunnen de wachtlijst niet wegtoveren. Dat heb ik moeten leren accepteren. Het is soms wat het is. Maar we blijven zoeken naar manieren om mensen in die wachtperiode toch te ondersteunen.”
WAT KUN JE DOEN TIJDENS HET WACHTEN?
“Blijf in contact met anderen. Zoek mensen op, ook als je er geen zin in hebt. Heb je het gevoel dat je met niemand kunt praten in je omgeving, bel of chat dan met de Luisterlijn. Bij suïcidale gedachten: neem contact op met 113. En kijk of er lotgenotengroepen in je buurt zitten. Bij De Hoop maken we gebruik van online zelfhulpmodules via het programma Minddistrict, met thema’s als zelfbeeld, stemming en beter slapen. Cliënten die op de wachtlijst staan kunnen die zelfhulpmodules alvast zelfstandig doen. Wat je zeker ook kunt doen tijdens het wachten is jezelf inlezen, informatieve filmpjes kijken, podcasts luisteren. Een voorbeeld is ‘Het Grote Depri DoeBoek’, dat mensen met een depressie aanmoedigt om actief te worden. Of het boek ‘Opdringerige gedachten overwinnen’ dat mensen helpt om te gaan met angstige gedachten. Of je kan een video over trauma bekijken dat uitlegt hoe je zenuwstelsel reageert op heftige gebeurtenissen. Er is veel beschikbaar, maar niet alles is even goed. Daarom willen we als organisatie graag professionele tips geven. We zijn bezig om een overzicht te maken per thema wat mensen thuis kunnen doen, zodat de wachttijd wat minder zwaar wordt. Deze tips komen dan ook op de website.”
“Herstel
“IK DACHT DAT MIJN LEVEN NA DE HOOP EEN DROOM ZOU WORDEN, MET EEN HUIS EN EEN GEZINNETJE, MAAR ZO IS HET LEVEN NIET. IK HEB VEEL MOEILIJKE PERIODES
GEHAD. SOMMIGE DINGEN ZIJN NOOIT GOEDGEKOMEN. IK HEB NOG ONTZETTEND VEEL MOETEN LEREN.”
Samen met contextueel therapeut Annie vertelt Ivo over zijn worstelingen na De Hoop en deelt Annie hoe ze door haar werk altijd gelooft in verandering.
Annie en Ivo ontmoetten elkaar ruim dertig jaar geleden, toen Annie leidinggaf bij het opvangcentrum van De Hoop. Annie: “Ivo kwam naar een groepstraining die ik gaf. Zijn boosheid viel me op. Ik zag aan zijn ogen dat er zóveel speelde.” Annie werkt inmiddels ruim veertig jaar bij De Hoop. Ze wist niet hoe het verderging met Ivo, tot hij bij haar in de wijk kwam wonen. Ze maakten af en toe een praatje en troffen elkaar bij hetzelfde vrijwilligerswerk.
ONVEILIG
Ivo: “Ik heb meerdere pistolen op mijn hoofd gehad en kende altijd onveiligheid. Dat gaat er niet uit met twee jaar hulp. Soms hoor ik verhalen waarin alles goedkomt of waar God ingrijpt. Maar dat is niet altíjd zo. Niet alle relaties herstellen en geloven blijft soms moeilijk. Jaren terug liep ik opnieuw vast. Ik bleef maar doorgaan, terwijl ik wel zware dingen met me meedroeg.”
GEDRAGSPATRONEN
Het leek eerst goed te gaan met Ivo na De Hoop. Na het afkicken volgde hij opleidingen, werd succesvol kok en kreeg een koophuis. Ivo: “Maar oude gedragspatronen bleven schuren. Ik wilde nog steeds gezien worden, meetellen, niet vergeten worden. Ik bouwde een heel netwerk op.” Annie knikt: “Zodat iedereen wist wie je was. Je wilde je bewijzen.” Ivo: “Ja, ik wilde nooit meer alleen zijn. Dat netwerk gaf me veiligheid. Ik koos dan wel mensen met invloed. Eigenlijk was ik heel eenzaam en verdrietig, maar liet dat niet merken. Ik deed veel om mijn emoties
te dempen. Zo had ik af en toe feestjes om te resetten. Dan kon ik er weer een tijd tegenaan.” Ivo’s boosheid kwam ook vaak aan de oppervlakte. “Ik ging vaak de confrontatie aan. De eerste jaren na De Hoop brak ik soms de boel af als ik gekwetst werd en sloeg ik gaten in de deuren. Ik was veel boosheid gewend in mijn leven, mijn eigen gedrag noemde ik daardoor ‘temperamentvol’. Ik vond dat normaal. Tegelijkertijd had ik een groot minderwaardigheidscomplex. In sommige relaties was ik blij dat ik in de schaduw van de ander mocht lopen. Mijn grenzen waren niet gezond.”
WAT MOET HIJ VAN MIJ?
Op een gegeven moment kijkt Ivo terug. “Ik dacht: het is achttien jaar na De Hoop. Ooit kon ik mijn gedrag verklaren door wat ik meemaakte. Maar nu doe ik het gewoon zélf niet goed. Ik las toen een boek over de droefheid naar God. Dat raakte me diep. Ik wilde eigenlijk niks met God te maken hebben. Ik heb God nooit ontkend, maar
“Ik heb meerdere pistolen op mijn hoofd gehad en altijd onveiligheid gekend.” - Ivo
wat ik van het geloof zag bij anderen, gaf me geen goed beeld van Hem. Toch werd er aan mijn hart geklopt. Ik dacht: wat moet Hij van me? Ik heb alleen maar verdriet en ellende gekend rondom het geloof. Maar ook: wat moet Hij van míj, na alles wat ik
heb uitgespookt? Ik vertrouwde niemand, ik vertrouwde mezelf niet eens.”
GROEIPROCES
Ivo gebaart naar zijn trui. “Ik vergelijk mijn proces weleens met een wollen trui vol kleurtjes, waar alles door elkaar loopt. Ik heb het gevoel dat God draadje voor draadje bij mij langsging. Elke keer een ander gevoel: boosheid, verdriet, eenzaamheid, zelfhaat, minderwaardigheid… Twee jaar lang huilde ik bijna elke dag. Maar nu het is opgeruimd, is het anders. Heb ik verdriet? Dan laat ik mijn tranen zien. Ben ik gepikeerd op mijn werk? Dan zeg ik gewoon: ‘Dat vind ik niet prettig’.”
Ivo leerde anders naar zichzelf kijken. “Ik nam de wet niet zo nauw en heb fouten gemaakt. Ik was vaak boos op mezelf, omdat ik tekortschoot. Maar toen ik al die emoties verwerkte, zag ik mezelf weer als klein mannetje van elf. Ik zag dat ventje angstig zoeken. Ik kreeg mededogen met mezelf. Daardoor viel alles op zijn plek. Want dat angstige mannetje liet ik nooit meer zien. Ivo was de stoerste, de gekste. Zo stond ik ook bekend: Ivo gaat voor niemand opzij.” Annie: “Je ging begrip voor jezelf krijgen.”
Ivo: “Ja, niet om mijn daden goed te praten, maar wel met het besef: als dit al mijn basis was ” Ivo leerde begrijpen dat zijn verkeerde gedrag een manier van overleven was geworden. “Van het gepeste kind dat onveiligheid kende, was ik mezelf gaan opbouwen tot een man. Maar wel op de verkeerde fundering. En dan kom je in de knoop. Toen ik dat begreep, ontstond er vergeving van mezelf. Daarmee kwam er voor het eerst frisse lucht op een hele rotte plek. Er kwam een bepaalde rust in me.”
“Door persoonlijke ervaringen te delen en op elkaar te reageren, leer je hoe betrokkenheid voelt.”
- Annie
Ivo Oud-cliënt
ZELFHAAT
Annie: “Werken aan trauma’s was dertig jaar geleden niet zo bekend als nu. Het kost vaak tijd om bij de kern te komen, zoals bij Ivo. Het is vreselijk als je jezelf blijft haten. Dat is echt een ondermijning van binnenuit. Sommige mensen houden dat diep vanbinnen altijd. Maar als je zover kan komen dat je compassie kan hebben en kan denken: ik was ook heel klein, er was niemand die toen veiligheid aan mij gaf, dan komt er groei en maak je jezelf minder kapot.”
MOEDELOOS
Annie werkt al meer dan veertig jaar bij De Hoop en herkent Ivo’s proces in haar werk met cliënten. Ze ziet de impact van zelfhaat bij cliënten. “Er zijn zóveel mensen met gevoelens van minderwaardigheid. Als ze zich afgewezen voelen, straffen ze hun lichaam. Het valt me op hoe hardnekkig dat is. Ze vinden steeds nieuwe manieren. Waarom ze dat doen? In een klimaat waarin je niet geliefd wordt, gaat een kind denken dat het zelf iets niet goed deed. Of dat het liever had moeten zijn. Je krijgt dan geen bevestiging vanuit huis. Alles wat je daarna in je leven fout doet of waar je over gepest wordt, is een bevestiging van buitenaf dat je inderdaad slecht bent en het nooit goed zal doen. Dat maakt mensen heel moedeloos. En dan gaan ze zichzelf onderuithalen.”
Bij De Hoop werken mensen die Annie nog als cliënt meemaakte. “Hun levens zijn echt veranderd. Sommigen waren afgeschreven in de maatschappij. Zelfs de hulpverlening zag hen als hopeloos geval. Maar er zit zoveel moois in. God kan dat weer tevoorschijn roepen. God is juist bewogen over mensen die gebroken zijn, dat vertrouwen heb ik al sinds mijn eerste jaren bij De Hoop. Natuurlijk zijn er spannende momenten en gebeuren er hele moeilijke dingen. Sommige levensverhalen zijn echt ongelooflijk. Twee verslaafde ouders, of een weggelopen ouder, of de moeder werd verlaten… Als iets zo jong in je leven al scheefgroeit, kan herstel een heel lang proces zijn. Dat heb ik bij Ivo ook gezien. Ik weet dat mensen terug kunnen vallen, ik weet ook dat het soms slecht afloopt. Ik ben ook naar begrafenissen geweest. Dat is helaas ook de realiteit van ons werk. Maar verandering kan wél, daar geloof ik in en dat gebeurt nog elke dag.”
Annie: “Toen Ivo in mijn wijk woonde, zag ik grote veranderingen bij hem. Hij zocht verdieping, samen met God, leerde grenzen stellen en zei niet meer overal ‘ja’ op. Hij ging selecteren wat hij wilde. Hij had niet meer de behoefte om duidelijk aanwezig te zijn en kon ook rustig zitten babbelen. Ook maakte hij dingen goed, nadat hij inzag dat zijn gedrag niet goed was. We vertellen
vaak snel wat er misgaat in ons leven. Maar we zijn er niet altijd goed in om ook naar onze eigen rol te kijken. Ivo keek daar wel naar en durfde dat ook aan te pakken. Verder ging Ivo vergeven, terwijl er echt heftige dingen gebeurd zijn. Dat gaat heel diep en ik vond het heel mooi om te zien dat hij dat aanging.” Ivo: “Sinds een paar jaar weet ik pas wat je moet doen als je verdriet hebt. Je hebt dan troost nodig.”
Annie blijft geboeid door wat ze in levens ziet gebeuren. Als contextueel therapeut voert ze relatie- en gezinsgesprekken. Annie: “Ik zie hoe er opening kan komen in vastgelopen relaties. Er kan herstel groeien in relaties met grootouders, ouders, kinderen en partners. Erkenning van wat er is gebeurd, is vaak een sleutel tot herstel.” Annie vindt het bijzonder dat ze God van dichtbij ziet werken. “Ik zit als het ware op de eerste rij. Ik zie regelmatig iemand binnenkomen die niets van het geloof moet hebben. Wij leggen niets op, maar doen wel vanuit liefde ons werk. Het is heel bijzonder als het dan toch iemands hart raakt. Dat gebeurt nog elke dag. Veel mensen hebben het gevoel dat ze niet écht gezien zijn in hun leven. Je voelt dat mensen dat zó nodig hebben. Het is heel ontroerend als ze gaan beseffen dat God hen al vóór hun geboorte zag. Dat klinkt ook in een lied: ‘Nog voordat je bestond, kende Hij je naam.’ Mensen noemen Psalm 139 vaak als
lievelingslied. Omdat ze gaan beseffen: ‘Ja, al is mijn vader weggegaan toen ik nog een baby was of al heb ik in de gevangenis gezeten…’ Als ze gaan geloven dat God hen al die tijd zag, verandert er echt iets.”
OPNAME
Annie: “Ik vind een opname daarom een hele mooie behandelvorm. Gesprekken op de polikliniek doen natuurlijk ook veel. Maar sommige mensen zijn zó gebroken. Zij zeggen: ‘Ik ben al in tien klinieken geweest, maar het is nergens zoals hier.’ Hier krijgen ze de kans om iets van God te zien. Als je dat nooit ziet, is het moeilijk om de weg te vinden. Als afdelingsteam denken wij dat we gewoon ‘normaal’ doen, maar cliënten merken het snel. Als je weinig van God weet, spreekt het je aan als iemand een bepaalde rust uitstraalt, luistert en betrokken is. Ook vieren we verjaardagen en feestdagen, beginnen de dag samen en delen om de beurt hoe het gaat. Dat is ook al een uitdaging. Als je elke dag alleen ‘fijne dag’ zegt, groeit er niet zoveel.” Ivo lacht: “Goeiesmogges, ik geef m’n beurt door.” Annie knikt: “Sommige mensen vinden het lastig om te delen hoe het gaat. Maar door persoonlijke ervaringen te delen en op elkaar te reageren, leer je hoe betrokkenheid voelt.”
Annie ontmoette in de loop der jaren honderden mensen bij De Hoop. Sommigen bleven haar extra bij. Ze slaat een fotoboek
“God is juist bewogen over mensen die gebroken zijn.”
- Annie
open en wijst naar de foto van haarzelf en een collega. Beide dragen ze een baby in hun armen. “Dit is zo’n 33 jaar geleden. Deze tweeling was verslaafd geboren en kwam met hun moeder bij ons. Helaas moesten ze naar een pleeggezin. In de vakantieperiode waren weinig gezinnen beschikbaar. De Raad van Kinderbescherming zag geen andere optie dan de tweeling uit elkaar halen of in een pleeghuis plaatsen. Wij vonden dat geen goed idee. Bij De Hoop waren we gewend om ook buiten de gebaande paden te zoeken. Zo kwamen we op nóg een optie: de tweeling mocht blijven als we twee vaste verzorgers aanwezen. Zo werd ik, samen met een collega, officieel pleegmoeder. Overdag zorgde een andere collega voor de baby’s en in de avonduren, na ons werk bij De Hoop, droegen wij hen in de draagzak. We zorgden voor hen tot er plek was voor beide kindjes in een christelijk pleeggezin. Ik hoop nog altijd eens van ze te horen.”
Van de tweeling en vele andere cliënten weet Annie niet hoe het na De Hoop met hen gaat. Van Ivo weet ze dat wel. Hij is gegroeid en heeft zijn plek gevonden. Ivo: “Ik geniet van mijn werk als kok, ik geniet van het leven, van de rust in mijn leven. Ik werd afgelopen jaar vijftig. Sinds het laatste jaar denk ik: zo hoort het leven te zijn. Ik ben er echt, ik ben nu de man waar ik trots op ben en wie ik echt ben. Er is rust.”
ZELFBEELD
Bid voor cliënten die een slecht zelfbeeld hebben en zichzelf beschadigen. Bid dat zij diep vanbinnen mogen ervaren dat ze van waarde zijn voor hun Hemelse Vader en dat ze hoop, steun en zelfliefde vinden op weg naar herstel.
BEZOEKERS INLOOPHUIS
Bid voor de bezoekers van de inloophuizen, dat ze zich welkom, gezien en geliefd voelen, zeker in deze donkere maanden.
TERUGVAL
Bid voor cliënten die terugvallen. Bid voor mildheid bij henzelf, dat ze de moed krijgen om weer op te staan en nieuwe kracht vinden om niet op te geven.
EENZAAMHEID
Voor cliënten kan de winter een periode zijn waar eenzaamheid, gebroken relaties en verleidingen extra voelbaar zijn. Bid dat zij Gods liefde mogen ervaren en dat ze hoop en troost mogen ontvangen in deze periode.
50 JAAR DE HOOP
Dank mee dat we dit jaar 50 jaar De Hoop mochten vieren. Dank voor alle mensen die door de jaren heen hebben bijgedragen aan herstel en hoop, en voor de impact die het heeft gehad in het leven van vele cliënten en hun gezinnen.
Wil je vaker bidden voor onze cliënten en het werk van De Hoop? Schrijf je in voor onze maandelijkse gebedsbrief: vriendenvandehoop.nl/gebedsbrief
Kerst roept beelden op van saamhorigheid, warmte en de geboorte van Jezus. Dat gevoel willen we ook onze cliënten meegeven. Met behulp van giften willen we een kerstviering organiseren: een feestelijke maaltijd, een persoonlijk kerstpakketje en de blijde boodschap van het Evangelie. Help jij mee?
Veel van onze cliënten hebben te maken met een verslavingsverleden of psychische problemen. Familiebanden zijn vaak verbroken, of ze missen hun dierbaren omdat ze opgenomen zijn in de kliniek. Bezoekers van onze inloophuizen leven soms op straat of zijn erg eenzaam. Juist voor hen willen we een lichtpuntje zijn in de donkere decembermaand.
KERST IN DE INLOOPHUIZEN
Met jouw gift kunnen we op Dorp De Hoop en in de inloophuizen een fijne kerstviering organiseren. In de inloophuizen staat er een feestelijke kerstmaaltijd klaar voor bezoekers. In hun kerstpakket zitten enkele verwennerijen en praktische cadeaus; zoals een
tandenborstel en tandpasta. Ook wordt de blijde boodschap van het kerstevangelie gedeeld.
“Wat een mooi kerstpakket, ik waardeer het enorm. Het voelt alsof ik dit van God krijg.”
- Dankbare bezoeker
WINTERTUIN VOOR CLIËNTEN
Op Dorp De Hoop creëren we voor het eerst een Wintertuin van Hoop, met lekkere winterse versnaperingen en muziek. Cliënten van de woonvoorzieningen mogen zelf een kerstpakketje uitzoeken. Zo geven we hen niet alleen iets tastbaars, maar ook het gevoel dat ze gezien en gewaardeerd worden. Want samenzijn brengt warmte, ook in de koudste tijd van het jaar.
DOE MEE EN WEES EEN LICHTPUNTJE VOOR EEN CLIËNT!
Voor €25,- maak jij kerst bijzonder voor iemand die het moeilijk heeft. Met jouw gift geef je een kerstpakketje en een -maaltijd, maar vooral het gevoel van warmte, hoop en écht gezien worden.
Draag bij via de QRcode of via: inactievoordehoop.nl/ kerstactie
Dr. Wilco Sliedrecht
Verslavingsarts KNMG
Waar de winter voor velen symbool staat voor feest en verbondenheid, kan het voor mensen die herstellen van een verslaving juist spanningen geven. De feestdagen zijn bij uitstek momenten dat oude patronen zich weer aandienen. Verleidingen die anders zo ver weg leken, zijn ineens dichtbij. Terugval kan horen bij de realiteit van herstel. Hoe ga je ermee om, en wat helpt om opnieuw richting te vinden? Verslavingsarts Wilco Sliedrecht deelt zijn inzichten.
WAT IS TERUGVAL?
“We denken bij een terugval al snel aan dat ene biertje na lang niet gedronken te hebben, of die keer gebruiken na maanden clean te zijn geweest”, begint Wilco. “Toch ligt het wat complexer. Je zou kunnen
spreken van een terugval als iemand na een lange periode van geen gebruik, weer structureel in gebruik is en op meerdere levensgebieden vastloopt. Daarom heb ik soms wat moeite met de term ‘terugval’”, vervolgt hij. “Het klinkt gelijk erg zwaar, alsof je helemaal terug bij af bent. Terwijl dat niet zo is. Ik spreek liever van een ‘uitglijder’ als iemand een keer opnieuw gebruikt of drinkt.”
WAARDOOR VALLEN MENSEN TERUG?
“Terugval komt helaas vaak voor en de oorzaken verschillen per persoon”, zegt Wilco. “Je zou ze kunnen onderverdelen in biologische, psychische, sociale en spirituele factoren. Denk aan slecht slapen of gezondheidsproblemen, stress, tegenslag of heftige levensgebeurtenissen, sociale
druk of juist een gebrek aan steun en het missen van zingeving of levensdoelen. We komen ook vaak tegen dat mensen denken: dat ene wijntje op die verjaardag kan wel weer. Maar vaak blijft het dan niet bij die ene keer.”
WAT ZIJN BESCHERMENDE FACTOREN?
Naast risicofactoren zijn er ook beschermende factoren, benadrukt Wilco. “Geloof of positieve relaties kunnen een grote rol spelen. Wanneer je een
“Zie een terugval niet als falen, maar als kans om sterker terug te komen.”
familie of vriendengroep hebt waar gebruiken de norm is, wordt het erg lastig. Maar steun van mensen die je aanmoedigen en met je meeleven, werkt juist beschermend. Als gelovige heb je vaak een extra krachtbron. Bidden, lezen in de Bijbel, gelovige mensen om je heen, zijn helpende factoren als je het moeilijk hebt. En als je worstelt met schaamte, weet dan dat er genade en vergeving is.”
HOE KAN JE TRIGGERS DRAGEN?
“Bepaalde triggers zijn niet altijd te voorkomen. Een relatiebreuk of een overlijden zijn dingen die je overkomen. Het gaat erom: hoe reageer ik hierop? Word
Wees je bewust van je kwetsbaarheid
Als je ooit verslaafd bent geweest, houd je een bepaalde gevoeligheid. Ga na waar de risico’s liggen. Vermijd plekken, mensen of momenten die je kunnen terugtrekken in oud gedrag.
Wees mild voor jezelf
Een terugval betekent niet dat alles verloren is. Zie het als een signaal om opnieuw te leren en verder te groeien.
Sta weer op Hoe moeilijk het ook is, blijf niet hangen in schuldgevoel of gedachten als ‘het heeft toch geen zin’. Het helpt veel meer om de draad weer op te pakken en kleine stappen te zetten.
Deel wat er speelt
Je hoeft het niet alleen te dragen. Vertel iemand dat het moeilijk is; steun van anderen maakt het verschil.
Maak een plan
Bedenk wat je kunt doen als het zwaar wordt: wie kun je bellen, waar kun je heen voor steun? Een terugvalpreventieplan helpt om voorbereid te zijn. Op dehoop.org/nieuws kun je er een downloaden.
Zoek hulp
Lukt het niet alleen? Trek op tijd aan de bel bij je hulpverlener of huisarts. Hulp vragen is een teken van kracht. TIPS BIJ TERUGVAL 1 2 3 4 5 6
je getriggerd, zoek dan niet weer dat vertrouwde café of oude vrienden op. Mensen die verslaafd zijn geweest moeten zich bewust zijn dat ze altijd een bepaalde kwetsbaarheid houden. Benader een terugval als kans om te leren. Je staat niet ineens weer in de coffeeshop. Wat was de aanleiding? Vaak begint het al in gedachten. Probeer die stappen voor jezelf te ontleden.”
HOE GA JE OM MET HET GEVOEL VAN FALEN?
“Een terugval betekent niet dat je weer helemaal terug bij af bent. Probeer zo snel mogelijk weer op te staan en laat de gedachte ‘het is allemaal verloren’ niet de overhand krijgen. Het zijn logische gedachtes, maar ze brengen je niet verder. Zie een terugval niet als falen, maar als kans om sterker terug te komen en opnieuw je weg te vervolgen.”
“Door dicht bij mezelf te blijven, kan ik op mijn manier het geloof delen.”
GZ-psycholoog, regiebehandelaar, Junior Schematherapeut en EFT relatietherapeut
Menorah’s kamer op de polikliniek in Houten is ingericht als huiskamer. “Ik wil dat mensen zich thuis voelen. Alsof je bij iemand koffie drinkt die zegt: ‘Doe je verhaal maar even’.”
GEBED
“Als mensen vastgelopen of verslaafd zijn, zit daar veel pijn onder. Ik wil hen naar een nieuw leven helpen. Het is belangrijk voor me om behandeling en geloof te combineren. Dagelijks bid ik in de auto om Gods leiding in het contact met cliënten en collega’s. Ik vertrouw erop dat God door mij heen werkt, of ik nu therapie geef of een diagnose stel. Collega’s kennen me als ‘de biddende collega’. Na een intake vraag ik of ik een zegen mag uitbidden. De meeste mensen vinden dat goed, ook als ze zelf niet geloven. Ik pak een Bijbeltekst uit mijn kaartenbak en verwerk die in het gebed. Het gebeurt vaak dat mensen huilen en zeggen: ‘Die tekst was precies raak’. Door dicht bij mezelf te blijven, kan ik op mijn manier het geloof delen.”
HART VOOR MENSEN
“Mijn vader was vroeger drugsverslaafd. In een koffiebar werd voor hem gebeden. Hij was in één klap van zijn verslaving af. Hij bleef een hart houden voor de onderkant van de samenleving, voor zwervers en verslaafden. Er kwamen vaak mensen over de vloer met een rugzakje. Deze opvoeding heeft ervoor gezorgd dat mijn hart ook voor mensen openstaat, misschien nog wel meer voor de mensen
die zijn kapotgemaakt door het leven. Dakloze of verslaafde mensen op straat groet ik altijd of ik maak een praatje. Op straat of aan de drugs: er zit altijd een verhaal achter. Ik ben daar nieuwsgierig naar en wil bijdragen aan herstel, zonder oordeel.”
ZOEKTOCHT
“Mensen die nu hulp zoeken, wil ik meegeven dat het alleen maar mooi is om hulp te vragen. Zo kan je in je volle potentie in het leven gaan staan. Als er belemmeringen zijn – dingen die je meemaakte, het nest waar je uit komt – dan wil ik je aanmoedigen om ermee aan de slag te gaan met een hulpverlener. Zo mogen alle gaven en talenten naar voren komen die God in je heeft gelegd. Therapie is niet altijd kommer en kwel, maar ook een mooie zoektocht: wat zit er al in mij en hoe kan ik in mijn kracht komen te staan?”
BEDIENING
“De maatschappij zegt: ‘Je bent wat je doet, wat mensen over je zeggen en wat je bezit’. Maar God zegt: ‘Je bent Mijn geliefde kind. Wie je bént doet ertoe, niet wat je doet.’ Dat telt veel meer. Mijn bediening in de kerk is verschoven naar mijn werk. Midden in de maatschappij maak ik contact met allerlei mensen en mag ik een stukje van Gods Koninkrijk laten zien.”
Ook werken bij De Hoop? Ga naar: dehoop.org/vacatures
“Verhalen van oud-cliënten raken mij als ondernemer”
ZAKENVRIEND NIELS BLOKLAND –DIRECTEUR VAN EQUIPE ADVISEURS
“Zestien jaar geleden ben ik Equipe gestart”, vertelt directeur Niels Blokland. “Ons doel is altijd geweest: een evenwicht creëren tussen mens en milieu, én daarbij met plezier naar je werk gaan. Equipe betekent team: collega’s met de juiste kennis die elkaar versterken.”
Het technisch adviseurs- en ingenieursbureau doet onderzoeken op het gebied van vergunningen, bouwfysica en ecologie. Klanten bestaan uit aannemers, architectenbureaus, gemeenten en woningbouwcoöperaties. Niels: “Ons werk is een combinatie van juridische onderzoeken, zoals het verzorgen van aanvragen, en technisch-biologische onderzoeken van geluidberekeningen en flora en fauna. Zo bekijken we of er aan alle eisen wordt voldaan, zodat de klant een vergunning kan krijgen. Ik zeg wel eens: we helpen onze klanten door het regelgevingsdoolhof, tot ze uiteindelijk hun project kunnen realiseren.”
Equipe is Zakenvriend van De Hoop. “Een familielid woont begeleid op Dorp De Hoop. Bij De Hoop zitten onwijs mooie mensen. Bij Zakenvriendenevents hoor ik verhalen van oud-cliënten die me raken als ondernemer. Ik wens cliënten toe dat wanneer ze hun leven op orde hebben, ze anderen hoop mogen bieden met hun verhaal.”
Bij Equipe werken mensen vanuit verschillende achtergronden. “Ik merk dat er echt meerwaarde in zit als je de persoon achter je collega probeert te zien. Dat geldt net zo goed voor onze steun aan De Hoop. Want het verschil tussen mij en een cliënt hoeft maar één gebeurtenis in het leven te zijn.”
Wil je met jouw bedrijf ook een verschil maken in levens van mensen bij De Hoop? Kijk op vriendenvandehoop.nl/zakenvriend
Het is januari 1974, een kille winteravond. Een rechercheur van de gemeentepolitie geeft een lezing over verslavingsproblematiek. Dordrecht staat in die tijd bekend als ‘de derde drugsstad van Nederland’. Er moet iets gebeuren.
Een groep christenen komt in actie en richt de Christelijke Werkgroep Anti-drug op. Voorlichting volgt op scholen en in kerken. Maar woorden alleen zijn niet genoeg. In 1975 besluiten kerken de krachten te bundelen om een opvangcentrum voor mensen met een verslaving te realiseren.
Dan komt er een oud, vervallen fabriekspand beschikbaar.
Het ligt aan het ‘Hofje De Hoop’, vernoemd naar de korenmolen die daar eeuwenlang stond. De naam voor de organisatie is daarmee direct geboren: De Hoop.
Als een aannemer wordt gevraagd het pand te renoveren, stelt hij een logische vraag: ‘Wie gaat dit financieren?’ Gemeenteraadslid en medeoprichter van De Hoop Jac. Hogeweg antwoordt: ‘We hopen op hulp van boven’. Waarop de aannemer vraagt: ‘Wilt u me dan eens vertellen wie daarboven woont?’ Hogeweg kijkt hem aan en zegt: ‘Ik hoop dat God ons werk ziet’.
En God zag het werk. Daar, op die plek, werd hoop tastbaar. Een plek waar gebroken mensen welkom zijn en herstel mogelijk blijkt. Duizenden mensen vinden er in de jaren die volgen hoop, herstel en een nieuw begin. De Hoop begon op een plek die zijn naam al droeg. En vijftig jaar later bewijst die naam nog elke dag zijn kracht.”
Frans Koopmans – Stafmedewerker Identiteit & Onderzoek