DIER 4 2024 - Terugblik 2024: Dit bereikten we voor dieren
DIER
Indrukwekkende reddingsoperatie
120 verwaarloosde honden opgevangen
Drukke agenda, bloeiende carrière
Vrijwilligerswerk past altijd
In beeld
Voorbeeldige vaders in het dierenrijk
Dit bereikten we voor dieren
Terugblik 2024
Op elk moment is er wel iemand namens de Dierenbescherming voor de dieren in de weer. 24 uur per dag, 7 dagen per week.
Niels Kalkman Persvoorlichter Dierenbescherming
datum
10 oktober
locatie
Hasselt, België
Ook bij onze zuiderburen is de wolf terug van weggeweest. Alleen worden landbouwhuisdieren daar over het algemeen beter beschermd dan bij ons. Persvoorlichter Niels Kalkman bezocht met collega’s van de Dierenbescherming het Wolf Fencing Team Belgium, dat veehouders gratis hulp biedt met het wolfwerend maken van hun omheiningen.
“Botsingen tussen wolven en gehouden dieren vinden niet plaats op een saai kantoor in Den Haag, maar in weilanden. Juist op die plekken moet je dus kijken hoe je dieren kan beschermen. Het Wolf Fencing Team helpt met het aanpassen en plaatsen van wolfwerende omheiningen. Dit doen ze gratis en op vrijwillige basis. Een bijzonder initiatief. Wij waren benieuwd hoe dit in z’n werk gaat, omdat we van mening zijn dat er in ons land ook zoiets zou kunnen bestaan. Tijdens ons werkbezoek hebben we een heleboel geleerd over de werkwijze van het Wolf Fencing Team. We vergeten nog te vaak dat mensen de wettelijke plicht hebben om hun dieren te beschermen. Tegen weersomstandigheden en ziektes, maar óók tegen roofdieren. Met kleine ingrepen is dat mogelijk.
Waarmee we de mooie situatie creëren dat we natuur om de hoek hebben en er zorgeloos van kunnen genieten. Aan mij als persvoorlichter de taak om de media uit te leggen hoe wij naar de wolf kijken, en dat er wat ons betreft goede methoden zijn om naast elkaar te leven. Ik heb jaren als journalist gewerkt, toen stond ik aan de ‘andere kant’. Die ervaring komt nu van pas. Ik weet hoe de mediadynamiek werkt en hoe we ons daar als Dierenbescherming in kunnen en moeten bewegen. Daarnaast hebben we een online platform om met onze achterban te communiceren. We maken video’s, onder meer op Youtube, waarin we dierenwelzijnsonderwerpen uitleggen aan de hand van journalistieke producties. Tijdens dit bezoek hebben we ook zo’n video gemaakt, die ik aan elkaar mocht praten. Voor mij persoonlijk is het een droom om beroepsmatig met dieren bezig te zijn en ze bescherming te bieden. Waarbij ons verhaal altijd overeind blijft; genuanceerd en feitelijk. Zo kunnen we de discussie beïnvloeden en mensen wijzer te maken. Een dankbare taak. Verder is het gewoon heel gaaf om het uithangbord te zijn van zo’n grote vereniging met één doel: een beter dierenwelzijn in de brede zin van het woord.”
‘We vergeten nog te vaak dat mensen de plicht hebben om hun dieren te beschermen. Tegen weersomstandigheden en ziektes, maar óók tegen roofdieren.’
‘Hij leefde in een vieze kennel en kreeg nooit aandacht. Nu zoekt hij steeds meer toenadering.’
Remy werd gered uit de broodfok.
Bij Nienke van Erven kreeg hij een nieuw leven 22
Is de consument klaar voor kweekvlees?
36. Onze nalaters
“Een wereld zonder dierenleed zou prachtig zijn, maar helaas niet reëel”
Opvang voor 120 hondjes
Uitdagende reddingsoperatie
14. Volle agenda én toch vrijwilligerswerk
Chipplicht katten in 2026
Het kabinet streeft ernaar om in 2026 een landelijke chipplicht voor huiskatten in te voeren. We zijn blij dat er weer een stap wordt gezet; de Dierenbescherming heeft hier jaren voor gelobbyd en actiegevoerd.
Dierwaardige aquacultuur
Als de overheid streeft naar een dierwaardige veehouderij, mogen vissen niet worden vergeten. Want ook de aquacultuur en visserij moeten dierwaardig worden. Met die boodschap presenteerden de Dierenbescherming, CIWF Nederland, Dierencoalitie, Sea First Foundation en Stichting Vissenbescherming een nieuw rapport aan Tweede Kamerleden.
VOORLICHTING
Tips voor de feestdagen
Net als knallende kurken en oliebollen hoort vuurwerk in Nederland nog steeds bij het inluiden van het nieuwe jaar. Voor huisdieren betekent het afsteken van gillende keukenmeiden en rotjes veel angst en stress. Is uw hond of kat nog niet gechipt en geregistreerd?
Zorg dan dat dit voor de jaarwisseling geregeld is. Mocht ’ie er onverhoopt vandoor gaan,
dan wordt hij sneller weer thuisgebracht. De feestdagen brengen ook andere risico’s mee. Dennennaalden die van de kerstboom vallen zijn bijvoorbeeld giftig voor huisdieren, net als hulst, nepsneeuw, engelenhaar en chocolade. Tips om de decembermaand ongeschonden door te komen, leest u op dierenbescherming.nl/ wintertips
Transitie veehouderij
Ellen Bien, directeur van de Dierenbescherming, en Kees Scheepens, bestuurder van Caring Farmers overhandigen de Maatschappelijke Kosten en Baten Analyse (MKBA) van de transitie naar een dierwaardige veehouderij aan Barbara Joziasse van de
Algemene Rekenkamer. Op termijn levert een dierwaardige veehouderij meer welvaart en twee miljard euro per jaar op, maar dat vergt wel samenwerking van ministeries en een herbezinning van de landsbegroting. De discussie over een dierwaardige vee
houderij wordt nu te eenzijdig gevoerd. Hoeveel dieren willen we houden en eten? En wat zijn de voordelen voor de natuur? De echte vragen blijven uit. In de MKBA worden deze wel gesteld en is er aandacht voor het belang van de boer.
MIJLPAAL
LOBBY
Huis- en hobbydierenlijst voor reptielen
Een schildpad, exotische slang of gekko. Het zijn prachtige dieren, maar zijn ze ook geschikt als huisdier? Partij voor de Dieren (PvdD) en Nieuw Sociaal Contract (NSC) en hebben daar hun twijfels over en willen dat er een lijst komt van welke reptielen wel en niet als huisdier gehouden kunnen worden. Zo’n zogenaamde huis en hobbydierenlijst is er sinds 1 juli voor zoogdieren. Wij juichen deze ontwikkelingen voor reptielen vanzelfsprekend toe en hopen dat de politiek daarna snel werk maakt van een lijst voor vogels. Want ook daar gaat veel mis.
FACEBOOK
Veel te jong zonder hun moeder
Deze twee broertjes werden achtergelaten in een kartonnen doos langs de kant van de weg. ’s Nachts was er niemand langsgekomen die hun angstige gepiep hoorde, de volgende dag gelukkig wel en zo kwamen ze in het asiel terecht. De kittens wogen iets boven de 200 gram en waren veel te jong om zonder moeder in leven te blijven. In een pleeggezin werden ze daarop elke twee uur gevoed met speciale kittenmelk. Het was even spannend of ze het zouden redden, maar ze hebben die eerste weken glansrijk doorstaan en waren daarna klaar voor een nieuw thuis.
Een woord vooraf
‘We vingen 120 hondjes op. Een indrukwekkende reddingsoperatie, maar helaas ook voorbeeld van een groeiende trend.’
In dit nummer besteden we aandacht aan een bijzonder thema: maatschappelijke dierenhulp. Dit onderwerp raakt aan de kern van onze missie, en recente gebeurtenissen benadrukken eens te meer hoe groot de noodzaak is. Zo vingen we onlangs 120 honden op. Een indrukwekkende reddingsoperatie, maar helaas ook een voorbeeld van een groeiende trend.
Schrijnende situaties waarbij zowel dieren als hun eigenaren ondersteuning nodig hebben, komen steeds meer voor, vaak door onvoorziene omstandigheden als financiële tegenslag of persoonlijke crises. Met maatschappelijke dierenhulp proberen we te voorkomen dat er ingegrepen moet worden, zoals met de hondjes. Voorwaarde bij zo’n hulptraject is dat de eigenaar zelf om hulp vraagt en wil meewerken aan een oplossing. Bij de hondjes was dat helaas niet het geval. Verderop leest u dat deze reddingsactie flinke uitdagingen met zich meebracht, die we het hoofd kunnen bieden dankzij de inzet van de gemeente en onze medewerkers en vrijwilligers die klaarstaan om liefde en tijd te geven aan dieren die het nodig hebben. Met maatschappelijke dierenhulp willen we mensen aanmoedigen om problemen niet uit de hand te laten lopen, maar om tijdig hulp te zoeken, want ook dat kan de Dierenbescherming bieden. Verder leest u inspirerende verhalen over onze geweldige vrijwilligers, niet zelden mensen die naast een drukke baan of studie hun tijd geven voor dieren in nood. Ook volgen we het verhaal van Remy, een hond die uit de broodfok werd gered en na intensieve begeleiding een tweede kans kreeg. We duiken in de kracht van de Welneuzenapp en kijken alvast terug op wat we in 2024 voor dieren hebben bereikt. Zonder uw steun, als lid, vrijwilliger of donateur, zou ons werk niet mogelijk zijn. Bedankt voor uw vertrouwen en betrokkenheid; laten we ons samen blijven inzetten voor een betere toekomst voor alle dieren.
Ellen Bien Directeur/Bestuurder Dierenbescherming
Met dank aan u!
Dit bereikten we in 2024
2024 gaf ons hoop: de wetgeving rond dierenmishandeling werd aangescherpt en eindelijk was daar de huis en hobbydierenlijst, waar we lang voor hebben gestreden. Als Dierenbescherming houden we altijd de stip op de horizon; ons streven naar een diervriendelijke samenleving. Maar we blikken ook graag terug op wat er voor dieren is bereikt. Nu de laatste dagen van 2024 zijn aangebroken, delen we een greep uit de resultaten waar we trots op zijn en die we zonder uw steun niet hadden kunnen realiseren. Meer op dierenbescherming.nl/resultaten.
Nieuwbouw in volle gang
Eind 2024 wordt het Dierenbeschermingscentrum in Groningen opgeleverd. Het biedt ruimte aan honden, katten, konijnen en knaagdieren. Voor hobbydieren zoals kippen en geiten zijn er buitenverblijven en nachthokken en er komt een dierenkliniek. Het pand wordt gebouwd volgens de meest recente inzichten op het gebied van dierenwelzijn. Ook een gloednieuw opvangcentrum in Rotterdam opent haar deuren. Het onderkomen biedt naast de opvang van katten en honden ook andere faciliteiten aan, zoals de eerste opvang van gehouden vogelsoorten en reptielen. Verder komt er een buitenruimte voor hobbydieren en krijgt het een dierenkliniek exclusief voor de asieldieren.
Succes in Europa
Een Europees wetsvoorstel moet honden en katten beter beschermen. Die maatregelen gaan over identificatie, registratie, import van dieren van buiten de EU en fokpraktijken. Cosmetische operaties en verminkingen zoals het couperen van de oren en staart worden verboden, tenzij ze om medische redenen worden uitgevoerd. Het is nog niet bekend wanneer de voorstellen binnen de EU verder behandeld worden. Uiteraard rekenen we op de steun van de Nederlandse regering voor de voorstellen, ook om deze zo voortvarend mogelijk in werking te laten treden.
Wetsvoorstel stalbranden
In januari gaat er een eerste wetsvoorstel naar de Tweede Kamer om het aantal stalbranden terug te dringen. Het betreft ont werpregels voor periodieke elektrakeuringen en een jaarlijkse brandveiligheidskeuring van veestallen. Een eerste stap in de juiste richting, ook al kan het nog jaren duren voor deze regels van kracht worden.
Mooie opbrengst collecte
Jaarlijks gaan onze collectanten in de eerste week van oktober door het hele land langs de deuren voor de dieren. Mede dankzij de opbrengst van de collecte – de teller stond bij het ter perse gaan van dit nummer op bijna € 1.000.000 – kan de Dierenbescherming zich blijven inzetten voor een diervriendelijke samenleving, waarin het welzijn van dieren net zo vanzelfsprekend is als dat van mensen.
18.189 padden overgezet
De paddentrek begon vroeg dit jaar. Sinds begin februari waren de padden van hun winterrustplaats aan het trekken naar de paringsplek. Tijdens deze trek worden veel dieren doodgereden. Daarom helpen vrijwilligers van de Dierenbescherming om ze aan de overkant te krijgen. In 2024 zijn er 18.189 padden veilig aangekomen bij het poeltje waar ze naar op weg waren, ruim 12% meer dan het jaar ervoor.
Huis en hobbydierenlijst
Jarenlang was het een heet hangijzer: de vraag welke dieren wél of niet geschikt zijn als huisdier. Met als gevolg dat er in ons land dieren worden gehouden die daar niet gelukkig van worden. De Huis en hobbydierenlijst die op 1 juli van kracht werd, brengt daar verandering in. Wij zijn opgelucht en dolblij na meer dan dertig jaar pleiten voor deze lijst. Het biedt wat ons betreft hoop én mogelijkheid tot uitbreiding, naar onder meer vogels en reptielen.
Hulp bij rampen
Menselijk leed bij rampen is evident. Er vallen echter vaak ook slachtoffers onder dieren. Hierbij gaat het niet alleen om huisdieren en dieren uit de landbouw, maar ook om wilde dieren in de natuur. Om dieren bij rampen te redden en op te vangen slaan het ministerie van Justitie en Veiligheid en de veiligheidsregio’s de handen ineen met Stichting Dieren in Rampen, een nieuw samenwerkingsverband tussen hulpinstanties – waaronder de Dierenbescherming – met als doel om de samenwerking tussen overkoepelende dierenhulporganisaties te coördineren.
Succes tegen hittestress
De maximumtemperatuur voor veetransport wordt verlaagd naar 30 °C. Een eerste stap, maar helaas is deze grens nog steeds veel te hoog. Dieren lopen vanaf 21 °C risico op hittestress. Ze kunnen gaan hijgen, zweten of trillen, verliezen hun coördinatie, worden lusteloos en kunnen zelfs uitdrogen of sterven. Daarom blijven wij pleiten voor een verdere verlaging van de temperatuurgrens tijdens transport, specifiek per diersoort.
Wet dierenmishandeling
Per 1 januari 2024 is de wetgeving rond dierenmishandeling aangescherpt. Het is nu mogelijk een zelfstandig houdverbod op te leggen aan dierenbeulen en er zijn strengere straffen voor dierenmishandeling en verwaarlozing. De Dierenbescherming is, zowel voor als achter de schermen, al jaren bezig om deze straf ingevoerd te krijgen. Nog te vaak worden dieren de dupe van mensen die aantoonbaar hun dier hebben mishandeld, maar die door de wetgeving niet goed konden worden bestraft.
Toekomstbestendige veehouderij
De Dierenbescherming overhandigt samen met andere natuuren dierenwelzijnsorganisaties een statement aan het provinciebestuur van NoordBrabant. Hierin bieden ze aan om samen tot een dierwaardige, duurzame veehouderij te komen. Deze brede, nietalledaagse coalitie wil constructief bouwen aan oplossingen die nodig zijn voor een toekomstbestendige veehouderij: dierwaardig, met een goed inkomen voor de boer en zorg voor natuur en milieu.
ruim 24.500
opgevangen asieldieren ruim 65.000 ambulanceritten voor dieren in nood
15.500
LIDinspecties 41
steden waar Dierenbuddy wordt aangeboden
109.107.000
dieren die een beter leven kregen dankzij
Beter Leven keurmerk
Verwaarloosd hondje gered
Eind 2023 haalt de Landelijke Inspectiedienst Dierenwelzijn in samenwerking met de politie een zwaar verwaarloosd hondje uit een woning in Woerden. Het torst kilo’s vervilte, naar urine en ontlasting stinkende vacht met zich mee, waardoor ze amper ziet en zich nauwelijks kan voortbewegen. Een verschrikkelijke situatie waarachter een gigantisch leed schuilgaat. Gelukkig is het niet te laat voor Ziggy. Er is een lange adem voor nodig, maar ze komt er zowel fysiek als mentaal bovenop en vindt zelfs een nieuw thuis.
Handels en houdverbod
In oktober wordt in de Tweede Kamer een motie aangenomen over een handels en houdverbod voor dieren die in Nederland niet mogen worden gefokt. Het gaat bijvoorbeeld om mopshonden, naaktkatten en katten met dubbelgevouwen oren. De Dierenbescherming zegt; we moeten stoppen met het fokken van dieren puur om esthetische redenen die hun gezondheid schaden. Door nu ook de handel, import en het bezit van deze rassen te verbieden, kunnen we de vraag verminderen en het fokken ontmoedigen.
Brutale inbraken
In juli wordt Dierenambulance ZuidHolland Zuid opgeschrikt door een brutale inbraak. We voelen ons enorm gesteund als een crowdfunding vervolgens maar liefst € 76.000 opbrengt, waarmee we de schade kunnen vergoeden. Amper van de schrik bekomen, wordt in oktober het asiel in Winschoten de dupe van een inbraak. Gesneuvelde ruiten, deuren met geweld opengetrokken, de dierenartsruimte vernield en de kluis met geld voor verzorging van de dieren en sleutels van de dierenambulances verdwenen. Ook nu schieten een heleboel dierenliefhebbers te hulp.
Hulp nodig?
Bent u of kent u iemand die hulp nodig heeft van onze preventieafdeling of wordt u binnen uw werk als hulpverlener geconfronteerd met (mogelijk) dierenleed? Neem dan contact op. Op dierenbescherming.nl/ preventie vindt u onze gegevens en die van de regiokantoren. Loopt u tegen een acute situatie aan en heeft een dier direct hulp nodig? Bel dan het landelijk meldnummer voor dieren in nood 144.
‘Voor
alle dieren
wordt
een nieuw thuis gezocht. Het gaat veelal om honden die nooit buiten zijn geweest en angstig zijn. We zoeken mensen met tijd, geduld en ervaring.’
Indrukwekkende reddingsoperatie
Nieuw leven voor 120 verwaarloosde honden
Een belangrijk doel van de Dierenbescherming is het voorkomen van dierenleed, zodat we op termijn minder dieren hoeven te redden. Dit onderdeel van ons werk krijgt een steeds prominentere rol, omdat het aantal mensen dat hun dieren niet de juiste zorg geeft stijgt. In sommige situaties komt preventieve hulp te laat. Zoals in het geval van de 120 hondjes uit een vervuilde woning, die deze zomer werden opgevangen in onze asielen.
Eind juli ontfermde de Dierenbescherming zich over 120 hondjes, die op last van de gemeente uit de woning van twee zussen in Culemborg waren weggehaald. Terecht, oordeelde de rechter. Want al langer stroomden meldingen van geluidsen stankoverlast binnen. De dieren deden binnenshuis hun behoeften en blaften luid. De geur van urine was zelfs op straat te ruiken. De brandweer verklaarde het huis onbewoonbaar. De zussen kregen hulp aangeboden vanuit Meldpunt Bijzondere Zorg van de GGD.
TELLER LIEP SNEL OP
Dierentehuis Kennemerland in Zandvoort ving de 120 hondjes in eerste instantie op. Ze kregen er de juiste voeding, medische zorg en een rustig plekje om bij te komen. Ze werden door de dierenarts gechipt, gevaccineerd en geneutraliseerd. Veel van de dieren hadden slechte gebitten en gewrichtsproblemen. En meerdere hondjes waren zwanger, dus de teller liep snel op. De gemeente droeg de wettelijke zorg voor de kosten voor de eerste dagen opvang van de dieren. Alle aanvullende kosten voor operaties, medische onderzoeken, voeding en begeleiding door gedragsdeskundigen waren voor rekening van het asiel.
CAPACITEIT SPREIDEN
Na twee weken werd een deel van de hondjes naar andere asielen van de Dierenbescherming overgebracht. Collega’s uit
Meldingen van geluids- en stankoverlast stroomden binnen. De hondjes deden binnenshuis hun behoeften en blaften luid. De geur van urine was zelfs op straat te ruiken.
het hele land reden af en aan om ze te vervoeren en zo de druk op de capaciteit te spreiden. Er bleven zo’n zestig hondjes achter in Zandvoort. “Zodra ze er klaar voor zijn, wordt voor alle dieren een nieuw thuis gezocht. Mensen moeten zich wel realiseren waar ze aan beginnen,” legt Christel Hendriks, dierverzorger bij het asiel, uit. “Het gaat veelal om honden die nooit buiten zijn geweest en extreem angstig zijn. Dus we zoeken mensen met tijd, geduld en vooral ervaring.”
Maatschappelijke dierenhulp: wat houdt het in?
Onze afdeling maatschappelijke dierenhulp is er voor dier én mens. Bijvoorbeeld met hulpverleningstrajecten voor baasjes die problemen ondervinden bij de zorg voor hun dieren. Neem ons project Dierenbuddy waarbij we chronisch zieken en oudere mensen ondersteuning bieden, zodat ze geen afstand van hun geliefde dieren hoeven te doen. En als hulpverleners, zoals wijkverpleging en thuiszorg, tijdens hun werk geconfronteerd worden met dieren die niet de juiste zorg krijgen, kunnen zij onze Helpdesk Hulpverleners inschakelen. Met vroegtijdige inmenging verbeteren we zo het leven van zowel mens als dier en voorkomen we dat een situatie escaleert. Voor de 120 hondjes mocht preventieve hulp niet meer baten; ze werden uit huis geplaatst. Scan de QRcode met de camera van uw smartphone om een filmpje te zien over hoe die enorme reddingsoperatie in z’n werk ging.
Om te voorkomen dat situaties op deze manier blijven escaleren, staat ons team van maatschappelijke dierenhulp klaar
ANGSTIG BLIJVEN
“Veel van de hondjes waren niet zindelijk, dat proberen we ze nu aan te leren,” verklaart ook Saskia Thijssen, persvoorlichter bij de Dierenbescherming. “Als we ze aanlijnen, snappen ze niet wat de bedoeling is. Ze schrikken snel. De puppy’s zijn niets gewend, dus die kunnen we nog makkelijk socialiseren. Dat geldt niet voor de oudere honden, die we in alle rust aan nieuwe dingen laten wennen. Sommige van deze dieren kunnen de rest van hun leven angstig blijven.”
ALTIJD NOODHULP BIEDEN
In het geval van de 120 hondjes was het helaas niet meer mogelijk om de situatie in
huis te herstellen en vingen wij ze op. Die noodhulp zal de Dierenbescherming altijd blijven bieden. Maar om te voorkomen dat situaties op deze manier blijven escaleren, staat ook ons team van maatschappelijke dierenhulp klaar. Zij stuiten steeds vaker op armoede achter voordeuren. Mensen die moeten rondkomen van een tientje per week, bij wie gas, water en licht is afgesloten omdat ze dat niet kunnen betalen. Als je niks meer hebt, behalve je dieren, wil je die niet missen. Ook wanneer je er eigenlijk helemaal niet meer voor kan zorgen. Aan ons de taak om daar zorgvuldig mee om te gaan en het leven voor de dieren en daarmee hun eigenaren ten goede te keren. Wij helpen met advies, begeleiding of door een hulptraject aan te gaan.
VERSTREKKENDE GEVOLGEN
Veel van de hulpvragen die we krijgen ontstaan door geldproblemen, familieomstandigheden of ziekte van een eigenaar Kortom; mensen die in een situatie zitten die ze niet hadden voorzien, maar die wél verstrekkende gevolgen heeft. Met de preventieve begeleiding die wij bieden, helpen we dier én mens. Een deel van de huisdiereigenaren krijgt ook hulp op een ander vlak. Denk aan maatschappelijk werk,
Geef asieldieren een
DIERbare kerst
Beertje en Goofy op de pagina hiernaast vonden een liefdevol thuis. Maar we gunnen ook andere dieren de juiste zorg én een DIERbare kerst. Om dat te realiseren, staan dagelijks vele medewerkers en vrijwilligers door het hele land klaar voor dieren én mensen. Onze keten van hulpverlening bestaat onder meer uit dierenambulancerijders, asielmedewerkers, dierenartsen, gedragsdeskundigen, hondentrainers, het team van maatschappelijke dierenhulp en nog vele toegewijde dierenbeschermers achter de schermen. Zonder hen én mensen zoals u zouden we ons belangrijke werk niet meer kunnen doen. Wilt u meer lezen over onze kerstactie? Kijk op dierenbescherming.nl/dierbaar.
de GGZ of een bewindvoerder. Deze hulpverleners hebben niet altijd voldoende kennis en tijd om problemen met huisdieren op te lossen. In dat geval kunnen zij, samen met hun cliënt, de huisdiereigenaar, onze hulp inroepen.
‘Hoe lang het ook duurt, we doen alles in hun tempo’
Beertje en Goofy, twee van de hondjes uit de groep van 120, vonden een liefdevol thuis bij Paul en MarieLouise in Roermond.
MarieLouise: “We hadden al een chihuahua van negen jaar. Beertje zou ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Maar het lijkt er steeds meer op dat ze pas een jaar of drie, vier is. Want ze is superactief en klimt overal op en in. Onze andere hond vindt dat
maar niets, die drukte. Dus toen we de tweejarige Goofy, uit dezelfde groep tegenkwamen bij Dierenbeschermingscentrum Limburg, besloten we hem erbij te nemen. Waar we bij Beertje merken dat ze zich steeds meer thuis voelt, heeft Goofy het moeilijk. Hij is doodsbang voor mannen, Paul hoeft zijn hoofd maar om de hoek te steken, of hij begint te blaffen en raakt dan vaak zo over zijn toeren, dat we geen contact meer met hem
kunnen krijgen. Ook buiten wandelen is een uitdaging. Goofy raakt dan volledig in de stress. Maar we gaan het niet forceren, en doen alles in zijn tempo. We hebben veel geduld en ervaring met getraumatiseerde dieren, dus de hondjes zitten bij ons op de juiste plek. En ook al kost het Goofy een jaar, of nog langer, om zijn trauma’s achter zich te laten; wij hebben alle tijd. Hij is een lieverd en blijft bij ons, wat er ook gebeurt.”
‘We
hebben veel geduld en ervaring met getraumatiseerde dieren, dus ze zitten bij ons op de juiste plek’
UIT DE PRAKTIJK
Viezeriken
Weilanden omploegen, wroeten door de modder, rollen door het zand; veel dieren malen niet om een vlekje meer of minder. Afgaande op de vele foto’s die we van u mochten ontvangen, lijken het vooral honden die graag ongegeneerd ravotten. En vooruit, één varkentje, dat al eerder in dit blad stond toen ze via de Dierenbescherming een fijne plek vond met de leukste baasjes. En dat doet haar zichtbaar goed.
Niet altijd een grasveld
Dit is onze flatcoated retriever Jet. Nog heel jong en geen idee dat niet ieder groen tapijt een grasveld is. Maaike van Schie, Rijnsburg
Genieten
Hier kun je toch niet boos op worden? Flo, onze Engelse cocker spaniël, had het woord vies geloof ik uitgevonden. Helaas is ze er niet meer, maar we genieten nog steeds van haar grote broer die inmiddels zestien jaar is en een stuk netter! Mieke ’t Gilde, Uden
Een goed leven
Bommel ging dagelijks vies mee terug naar huis. Elke modderplas wist hij te vinden. En dan het liefst met een zandbadje erachteraan. Stiekem hadden we het vermoeden dat hij dacht dat hij een varken was. Of liever een zwarte labrador was geweest. Helaas hebben we in mei afscheid van hem moeten nemen na twaalf fantastische jaren. We missen onze bijzondere Bommel enorm! Eric en Ellen Heuer, Diessen
Mmm, lekker!
Kyra heeft een heerlijk modderbad genomen, ruikt zichzelf en zegt kijk mij nou! Marian Kuzee, Helmond
Uren in de modder
Onze modderliefhebber Flora. Ze is via de Dierenbescherming bij ons komen wonen en is een (letterlijk) grote knuffel. Ze kan, als het warm is, uren in de modder liggen om daarna bij een van ons een massage te komen vragen. En als haar neus niet onder de modder zit van een badje, dan zit er wel zand op van het wroeten! Jan-Pieter en Ilona Hofman, Stokkum
Liever niet zwemmen
De onschuld zelve
Onze drie viezeriken: van links naar rechts Ashley, Sydney (inmiddels overleden) en Spice. Een wedstrijdje wie het meeste zand in zijn vacht kan krijgen en dan vervolgens heel onschuldig kijken. And the winner is …? Paul en Patricia Blomkwist, Almere
Hoe viezer hoe beter
Dit is onze Sara. Ze springt in elke sloot, vijver, plas of de zee en het liefst zo vies mogelijk. Alle zwart aan de onderkant van haar lichaam is modder en viezigheid. Maar ach, thuis onder de kraan en ze is weer schoon. Ze geniet er zo van dat wij ook genieten. Marianne van de Logt, Oss
VOLGENDE KEER: ASIELDIEREN
Voor het volgende nummer zijn we op zoek naar foto’s van dieren uit het asiel die uw hart hebben gestolen en die bij u thuis een nieuw leven kregen. Hebt u een foto? Dan ontvangen wij deze graag. Inzendingen mogen tot 31 januari worden gemaild naar foto@dierenbescherming.nl o.v.v. naam, woonplaats en een begeleidend tekstje.
Onze Griekse adoptiehond Eva houdt niét van zwemmen maar wél van een modderbad nemen! Sonja Leliveld, Nieuwkoop
Verpleegkundige wordt scholenvoorlichter
Jessica werkte jarenlang in het ziekenhuis op de afdeling kraam- en verloskunde, sinds drie jaar is ze dialyseverpleegkundige. Als scholenvoorlichter voor de Dierenbescherming geeft ze gastlessen over dierenwelzijn aan kinderen in de leeftijd van zes tot twaalf jaar.
“Ik vind mijn werk als verpleegkundige heel leuk en zinvol, maar ben ook begaan met het lot van dieren. Het begon bij mij steeds meer te wringen dat we goed voor mensen zorgen, maar niet hetzelfde voor dieren doen. Vooral de bioindustrie raakt me diep. Als jong meisje was ik al vegetariër. Dat was niet gebruikelijk in die tijd en vleesvervangers waren er niet. Mijn moeder maakte dan ‘gehaktballen’ van rijst, noten en oud brood. Met een paar mensen uit ons dorp ging ik naar demonstraties tegen pelsfokkerijen en rond de kerst deelden we bij supermarkten flyers uit. Ik was een jaar of twaalf toen ik een poster maakte met een foto van mijn konijn en de vraag; ‘hoe kan je dit nou eten?’. Ik speelde al even met de gedachte om vrijwilligerswerk te gaan doen. Als verpleegkundige heb ik
geen regelmatig rooster, dus er vielen wat opties af. Toen ik las over de mogelijkheid om scholenvoorlichting te geven, was de keuze snel gemaakt. Aanvragen van scholen krijg ik via de Dierenbescherming binnen, waarna ik zelf contact opneem met de docent en een afspraak inplan, dat is ideaal. Ik geloof ook erg in het nut van educatie, want dierenleed komt vaak voort uit onwetendheid. Als ouders al niet weten hoe slecht het is gesteld met het welzijn van dieren, hoe kunnen we dan van hun kinderen verwachten dat ze het later beter doen? Ik wil overigens nooit mijn mening opdringen of choqueren, maar hoop dat kinderen iets van de lessen opsteken, dat het ze aan het denken zet en ze beseffen dat we samen de wereld, ook voor dieren, een beetje beter kunnen maken.”
‘Ik geloof erg in het nut van educatie, want veel dierenleed komt voort uit onwetendheid’
Studie, werk of een druk sociaal leven
Vrijwilligerswerk past ons allemaal
Een volle agenda is voor veel mensen een reden om het idee van vrijwilligerswerk op de lange baan te schuiven. Dat is iets voor later, als er meer vrije tijd en ruimte komt. En dat is jammer, want vrijwilligerswerk hoeft helemaal niet veel tijd te kosten of tot een wekelijkse verplichting te leiden. Dat een druk bestaan wel degelijk te combineren is met een baan als vrijwilliger, bewijzen de mensen op deze pagina’s.
Delivery manager wordt kattenknuffelaar
Tanya werkt 36 uur per week voor een digital agency, waarbij ze de verbindende schakel vormt tussen klant en ontwerpteam. Al meer dan twaalf jaar is ze elke zaterdag bij het asiel te vinden in de kattenkamer, waar ze dieren helpt te socialiseren.
“Toen ik mijn eerste asielkat ophaalde in Gouda, raakte ik met een vrijwilliger aan de praat. Zij vertelde dat ze nog mensen
zochten. Ik had er nooit over nagedacht om zoiets te doen, wist überhaupt niet wat er op het gebied van vrijwilligerswerk mogelijk was. Ik ben dol op dieren, in het asiel kan ik mijn hart ophalen. Hier word ik omringd door een heleboel katten, met evenzoveel karaktertjes. Heerlijk! Het socialisatieproject is helemaal mijn ding; de dieren observeren, kijken hoe ze reageren en daar je aanpak op afstemmen. Het komt voor dat ik een hele middag op de grond in de
kennel lig en tegen een kat aan klets, in de hoop dat ’ie wat minder angstig wordt. Ik ben dan al blij als hij even zijn koppie laat zien. Maar ik speel en knuffel ook veel met ze. Elke week is anders. Mijn doel is om de dieren weer vertrouwen te geven, dat kan een proces zijn van maanden. Veel van de katten die in het asiel komen, zijn prima plaatsbaar. Ze zijn gezellig en gewend aan menselijk contact. Maar sommige hebben een vervelende start gehad, omdat ze zijn gedumpt of
ziek zijn geweest. Deze dieren hebben positieve interactie met mensen nodig om verder te kunnen. Als je dan merkt dat ze na een tijdje ontdooien, loskomen en je hun vertrouwen geven, vind ik dat heel bijzonder. Ik kan iedereen aanraden om iets van vrijwilligerswerk te doen. Wacht vooral niet tot je meer tijd hebt, want dan gebeurt het nooit. Zoek naar iets waar je voldoening uithaalt en informeer naar de mogelijkheden. Vaak kan er meer dan je van tevoren denkt.”
‘Het socialisatieproject voor katten is helemaal mijn ding. Ik vind het mooi om te zien hoe ze langzaam weer vertrouwen in mensen krijgen.’
Compressiespecialist wordt dier-sociaal medewerker
Ester heeft een fulltime baan als compressiespecialist, waarbij ze adviseert en begeleiding biedt bij het gebruik van compressiemiddelen voor mensen met oedeem. Sinds 2018 is ze daarnaast dier-sociaal medewerker voor de Dierenbescherming.
“Ik was op zoek naar een vrijwilligersbaan, bij voorkeur met dieren. Ik dacht in eerste instantie aan het asiel. Heel dankbaar en
leuk werk, maar dat kreeg ik qua invulling niet gerijmd met mijn reguliere baan. Ik heb ook geïnformeerd bij de dierenambulance, maar toen werd me duidelijk; dat leed kan ik helemaal niet verdragen. Als diersociaal medewerker ben ik flexibel, en kan ik mijn tijd zelf indelen. In deze functie bezoek ik mensen bij wie de zorg voor hun dieren boven het hoofd is gegroeid. Bijvoorbeeld omdat ze er te veel hebben, met gezondheidsproblemen kampen of het financieel niet meer kunnen bolwerken.
Samen werken we aan een passende oplossing, waarbij iedereen gebaat is. Dat ik iets voor een ander kan betekenen, het leven van dier en mens een beetje beter maak, geeft me voldoening. En het is hard nodig. Het heeft me verbaasd hoeveel mensen in ons land er slecht bij zitten. Het leed achter voordeuren vind ik schrijnend. Mijn eerste casus was meteen een pittige. Het ging om een doorverwijzing van de Landelijke Inspectiedienst Dierenwelzijn.
Toen ik de woning binnenliep, kwam de zure lucht me al tegemoet. De bewoner had te veel dieren, die werden verwaarloosd, hun behoeften in de woonkamer deden en allemaal vol vlooien zaten. Uiteindelijk hebben we voor een aantal dieren een nieuw plek gezocht, waarmee zijn leven een stuk overzichtelijker werd. De zoektocht naar een baan als vrijwilliger heeft overigens in mijn geval wel even geduurd, maar ik doe nu wel iets wat bij me past. Dat gun ik anderen ook.”
‘Het heeft me verbaasd hoeveel mensen er slecht bij zitten. Het leed achter voordeuren vind ik schrijnend.’
Vegan chefkok wordt dierenambulancerijder
Sebastian is vegan chefkok-ondernemer en druk met een cateringproject voor een zogeheten impacthub; een co-workingspace van duurzame, groene bedrijven. Daarnaast werkt hij hard aan de startup van zijn vegan sushi merk. Sinds twee jaar is hij ook vrijwilliger op de dierenambulance in de Haarlemmermeer.
“Ik ben opgegroeid in Californië en verhuisde naar Nederland om als piloot aan de slag te gaan. Het werk paste bij me, maar ik voelde me een outsider; de cultuur in de luchtvaart botste met wie ik ben. Ik begon mezelf af te vragen waar ik mijn energie in wilde steken. Ik had al wat ervaring in de vegan keuken, nogal een niche, maar voor mij werkte dat. Ik eet zelf al jaren grotendeels plantaardig omdat het heilzaam is voor mijn gezondheid. Uiteindelijk was dierenwelzijn voor mij de trigger om de stap naar een vegan lifestyle te zetten. Twee jaar geleden werkte ik bij een startup voor vegan kazen. Toen dat bedrijf failliet ging, had ik op papier nog even werk en inkomen, maar ondertussen zat ik thuis. Ik speelde al een tijdje met de gedachte om vrijwilligerswerk te gaan doen en kwam bij de dierenambulance uit. Het geeft een nieuw perspectief aan de definitie van werk. Ik doe dit voor iets anders dan geld, en dat is me veel waard.
Aanvankelijk dacht ik dat ik vooral met dieren te maken zou krijgen, maar dit is net zo goed mensenwerk. Als het bijvoorbeeld slecht gaat met een gehouden dier, gaat het meestal ook niet zo best met de eigenaar. Het is een complexe sociale dynamiek. Bij de ene melding rijd je naar een dure villawijk, het volgende moment sta je in een sociale woning waar al jaren niet is schoongemaakt. We moeten mensen vaak slecht nieuws brengen, krijgen te maken met trauma, gewonde en overleden dieren. Hoe reageer je daarop? Dat kan je niet voorspellen. Ik weet nu hoe ik mijn gevoel kan relativeren, anders houd je het niet vol. Gelukkig is het niet alleen maar zwaar, ik geniet enorm van het werken in teamverband en het opleiden van nieuwe collega’s. Ik zou daarom willen zeggen; wacht niet tot je pensioen om te ontdekken dat werken voor iets anders dan geld ook heilzaam is voor jezelf. Ik kan het iedereen aanraden. ”
‘Wacht niet tot je pensioen om te ontdekken dat werken voor iets anders dan geld óók heilzaam is voor jezelf’
Ook vrijwilliger worden?
Op vaste dagen of flexibel, wekelijks of een specifieke periode per jaar; als vrijwilliger zijn de mogelijkheden heel divers. Van collectant tot dierverzorger en van gastgezin voor kittens tot dierenambulancerijder; er is altijd een baan die past bij u en uw agenda. Op dierenbescherming.nl/vrijwilligersvacatures treft u ons actuele aanbod.
Bij een beruchte broodfokker uit Eersel werden begin dit jaar honderden honden weggehaald. De dieren zaten in te kleine, vieze hokken. De meeste waren ziek en gestrest. Remy was er een van. De Dierenbescherming ving hem op.
FEBRUARI
‘Langzaam
maakten we zijn wereld een beetje groter’
Die eerste periode in het asiel durfde Remy niet te lopen en kon hij niet aan de riem. “Eigenlijk wilde hij niets. We zijn met hem gaan trainen, maar begonnen klein. Een van onze verzorgers zat dan bij hem in de kennel, puur om hem te laten zien; het is oké. We hebben een andere hond ingezet, die hem eruit wist te krijgen en leerde dat mensen ook leuk zijn. Zo konden we langzaam de stap maken om naar buiten gaan, Remy’s wereld steeds een beetje groter te maken. En het mooie was; toen het eenmaal beter ging met hem, heeft hij zelf een angstige hond uit de broodfok op sleeptouw genomen en geleerd om mensen te vertrouwen. Uiteindelijk heeft Remy meer dan honderd dagen in het asiel doorgebracht.”
‘De eerste tijd zat Remy als bevroren in zijn kennel, was doodsbang en vond niets leuk’
Toen Remy in het asiel werd opgevangen, was hij er niet best aan toe. Hij zat als bevroren in zijn kennel, was doodsbang en vond niets leuk. “We merkten al snel dat het hem goed deed als er andere honden in de buurt waren,” vertelt een van zijn verzorgers. “Op een gegeven moment waren er twee waar Remy zich aan optrok en die hij telkens opzocht. Hij hield ze nauwlettend in de gaten en alles wat zij deden, probeerde hij ook. Logisch, hij was nooit gesocialiseerd en moest alles nog leren.”
JUNI
‘Remy is zo lief en aanhankelijk, hij zoekt steeds meer toenadering’
Nienke van Erven had al een hond uit het asiel, de twaalfjarige Floris. Ze zocht er een jonger hondje bij. Ze zag Remy op de site van het dierenopvangcentrum.
Nienke: “Er zijn zoveel dieren die een thuis zoeken, een pup van een fokker wilde ik daarom niet. Ik zocht Remy op in het asiel en had niet direct een klik verwacht, maar ik zag hem en het voelde goed. Een week later ben ik teruggegaan, en hebben we samen
gewandeld. Hij had een zachte, lieve energie, merkte ik. En ook Floris reageerde goed op hem. In de zomer heb ik twee weken vrij genomen, om Remy mee naar huis te nemen en hem rustig te laten wennen. In het begin lag hij nog in een hoekje, maar nu, vier maanden later zoekt hij steeds meer toenadering. Remy leefde lang in een vieze natte kennel, heeft nooit aandacht gekregen. Ik vind het bijzonder dat hij zo lief en aanhankelijk is. Hij heeft een
sprekend koppie, je ziet precies hoe hij zich voelt. Floris vervult een belangrijke rol in de socialisatie, want Remy doet hem in alles na. Hij wordt rustiger als Floris in de buurt is, maar kan ook steeds beter alleen. In een vertrouwde omgeving durft hij inmiddels alles wel zelf. Dat is mooi om te zien. Als hij nu naast me op de bank kruipt en in slaap valt, ben ik hartstikke trots.”
Onderzoek naar maatschappelijke acceptatie
Is de consument klaar voor kweekvlees?
Kweekvlees is voor de meeste mensen nog een ver-van-hun-bedshow. Een vragenrondje levert uiteenlopende reacties op. Van ‘geweldig dat het kan!’ tot een blik vol afgrijzen. Wat de consument vindt van gekweekt vlees uit stamcellen van dieren, is voor gedragsdeskundigen een boeiend vraagstuk. Willemijn Vermeer, duurzaamheidspsycholoog en werkzaam op de Hogeschool van Amsterdam, werkte in opdracht van de Dierenbescherming aan een strategische verkenning naar de maatschappelijke acceptatie van kweekvlees.
Het leed van dieren in de intensieve veehouderij, knellende stikstofproblemen, dreiging van virussen en pandemieën; de consumptie van vlees en andere dierlijke producten schuurt meer en meer. Gelukkig zijn er alternatieven, vaak al volop verkrijgbaar, sommige nog in ontwikkeling. Zoals kweekvlees. Van dieren, maar zonder dat ze daarvoor hebben moeten lijden of sterven. Dat klinkt hoopgevend. Maar is de consument hier klaar voor?
Wat waren je verwachtingen vooraf?
“Ik denk dat ik enerzijds te positief was. Ik zag kweekvlees als hét alternatief voor vlees; een product waar mensen dol op zijn en liever geen afstand van doen. Tegelijker-
De Dierenbescherming over kweekvlees
“Het onderwerp ‘kweekvlees’ is relevant voor de Dierenbescherming omdat het de huidige, grootschalige en kostprijsgedreven vleesproductie met enorme dierenwelzijnsproblemen grotendeels zou kunnen vervangen,” aldus Gemma Willemsen, corporate adviseur bij de Dierenbescherming. “We praten niet over stapsgewijs verbeteren, verfijnen of verminderen, maar een systeem dat door nieuwe wetenschappelijke inzichten helemaal op de schop kan. De omvang van de huidige in Nederland geslachte en gehouden aantallen dieren loopt in de honderden miljoenen. Vervanging zal niet in één keer gebeuren, maar de potentiële impact is substantieel.”
tijd is daar het fenomeen food neophobia; de angst om nieuwe producten te eten. Sommige mensen hebben dat meer dan anderen, maar ik herken het wel. En bij kweekvlees ligt dat natuurlijk op de loer. We zeggen liever producten uit de natuur te eten dan uit een laboratorium.”
Waar komt dat vandaan?
“We spraken met een ethicus over voedselgedrag. Zij had met focusgroepen naar kweekvlees gekeken. De eerste reactie van iedereen was; ‘iew, nee!’, maar al snel noemden mensen de voordelen van deze producten voor natuur, dieren en klimaat. En precies die ambivalentie voelen we allemaal. Afkeer van voedsel uit een lab, gevolgd door het besef dat we er iets goeds mee doen en bij conventioneel vlees óók niet weten wat er gebeurt. We zien die koe in de wei, dan is er even niks, en vervolgens ligt er een sappig biefstukje op ons bord. Dat tussengedeelte, wat er in de slachterij gebeurt, is allesbehalve eetlustopwekkend en willen we liever niet weten.”
Hoe pakte de verkenning uit?
“Wat ik mooi en hoopvol vond, en wat ik me van tevoren niet zo had gerealiseerd, is dat ons eetgedrag erg veranderlijk is. Als we iets nu nog als raar en eng betitelen, wil dat niet zeggen dat dat zo blijft. Ook onze sociale norm is dynamisch; zodra een minderheid keuzes durft te maken, bijvoorbeeld voor cellulair voedsel, en dat ook uitdraagt, kan dat van grote invloed zijn op de omgeving, die daarmee welwillender wordt om diezelfde keuze te maken. En dat biedt hoop voor nieuwe producten, zoals kweekvlees.”
Wat zijn struikelblokken?
“Waar de een er niet aan moet denken om kweekvlees te eten, kan een ander niet wachten. Een gesprek hierover raakt al snel aan de discussie over conventioneel vlees. En dat is voor velen ongemakkelijk; we willen er liever niet teveel over nadenken. Dat ongemak maakt ons minder ontvankelijk voor informatie over alternatieven voor vlees. Een argument dat je vaak hoort over kweekvlees is dat het onnatuurlijk is, en daarom niet uitnodigt tot proeven. Terwijl mensen net zo makkelijk een frikandel in hun mond stoppen.”
Zit dat in de mens, om weg te kijken?
“Parallel aan dit project doe ik een onderzoek naar plantaardig voedselkeuzegedrag onder MBO studenten. Om het ijs te breken, begonnen we met de vraag; wat vind jij belangrijk in het leven? Er zaten leerlingen dierverzorging bij, die antwoordden dat ze volledig voor dierenwelzijn gingen. Toen we ze vervolgens vroegen naar hun mening over plantaardige voeding, bleek dat wel of geen vlees eten losstond van de liefde die ze voelen voor dieren. En toch, je merkt op zo’n moment dat je aan iets raakt, dat mensen zich wellicht onbewust in hun identiteit als dierenliefhebber voelen aangevallen.”
Tot welke conclusies heeft het onderzoek geleid?
“Met deze verkenning hebben we vier mogelijke uitdagingen geformuleerd bij de introductie van kweekvlees. Ten eerste heeft het eten van vlees een emotionele lading; we vinden het lekker, het roept een gevoel van gastvrijheid en gezelligheid op. Ten tweede zit het eten van vlees ingebak-
Willemijn Vermeer (rechts) werkt op het lectoraat Psychologie voor een duurzame stad en houdt zich veelal bezig met duurzaamheidsvraagstukken; hoe krijg je mensen mee in het gedrag dat nodig is om klimaatverandering te beperken. Dat kan gaan over de energietransitie of hoe we mensen anders kunnen laten reizen. Ook is ze als docent en curriculumcoördinator werkzaam voor de master Klimaatpsychologie en gedrag, die professionals opleidt tot specialisten in duurzame gedragsverandering. De verkenning naar de acceptatie van kweekvlees deed ze met gedragsonderzoeker Danique Bredenoort (links) en gedragswetenschapper Reint Jan Renes.
ken in ons leefpatroon, we zijn ermee opgegroeid. Een ander aspect is dat vlees gevoelig is voor polarisatie; het roept nogal wat weerstand op als je mensen het gevoel geeft dat ze dat niet meer mogen eten. Een laatste uitdaging is dat kweekvlees abstract is, we hebben er geen ervaring mee en zodoende zijn we minder gemotiveerd om ons erin te verdiepen. Beïnvloeding van publiek door verspreiding van desinformatie ligt dan op de loer. Dat zie je al gebeuren in Amerika waar veel geld wordt gestoken in lobbycampagnes om de perceptie rond kweekvlees negatief te beïnvloeden.”
Hoe wordt straks de stap naar kweekvlees kleiner?
“Belangrijk in dit stadium is om mensen nieuwsgierig te maken naar kweekvlees en voorbeelden te geven van hoe ons dieet
door de jaren heen vele veranderingen heeft ondergaan. Benoem ook de voordelen van kweekvlees en laat die blije koe in de wei zien. Creëer verder associaties met voedselinnovaties of productiemethodes die door mensen zijn bedacht en vertrouwd aanvoelen, zoals het brouwen van bier. Ook kan het helpen om het eten van conventioneel vlees te problematiseren. Dat is geen dankbare rol, maar zodra mensen een gevoel van ongemak krijgen, willen ze daarvan weg en gaan ze openstaan voor alternatieven. Tegelijkertijd moet je transparant zijn over de eventuele angsten en nadelen van kweekvlees en empathisch zijn. Als je erkent dat mensen het moeilijk vinden om iets vertrouwds los te laten en kweekvlees onnatuurlijk of zelfs eng kunnen vinden, maak je de stap om het te proberen straks kleiner.”
‘We zien de koe in de wei, dan even niks, en vervolgens ligt er een biefstuk op ons bord. Dat tussengedeelte, daar denken we liever niet over na. Terwijl we bij kweekvlees geneigd zijn om juist op die plek de focus te leggen.’
Vragen over dieren, hun welzijn en het werk van de Dierenbescherming worden hier beantwoord. Hebt u ook een vraag?
Mail deze dan naar vraag@dierenbescherming.nl.
Kunnen katten goed tegen kou?
Ze hebben in de winter een dikke vacht die bescherming biedt tegen de kou. Een kat die gewend is naar buiten te gaan, kan dat jaarrond doen, op voorwaarde dat hij op elk moment terug naar binnen kan. Hoewel katten goed tegen lage temperaturen kunnen, zitten ze liefst op een warme plek. Ze liggen graag tegen de kachel aan, zitten bij de open haard of kruipen onder de dekens.
Waar komt de bunzing voor?
De bunzing leeft in grote delen van Europa. Ook in Nederland treft u hem, zelfs in tuinen in de stad. Het is een opportunist. Soms jaagt hij op prooien die groter zijn dan hijzelf. De bunzing leeft graag op een plek waar hij overdag kan schuilen, in holle bomen of een takkenbos. Afhankelijk van het voedselaanbod varieert zijn leefgebied van tien tot enkele duizenden hectares. De bunzing kan een muskusachtige geur verspreiden om roofdieren af te schrikken. Het speelt ook een rol in de voortplanting; het aroma werkt als een magneet op het andere geslacht.
... en hoe zit dat met konijnen?
Konijnen die buiten in een hok zitten, ontwikkelen een dikke wintervacht en kunnen daar dus in de winter prima blijven. Wel belangrijk is dat het hok uit de tocht staat, en met stro wordt gevuld. Mocht het echt ijzig koud worden, dan kunt u het hok beter even in de schuur zetten.
Zijn Schotse hooglanders gevaarlijk?
Hooglanders zijn van nature rustig en zullen eerder weglopen dan op mensen aflopen. Maar hoe leuk en lief ze er ook uit zien, het blijven natuurlijk wel wilde dieren. Grazers vinden het vervelend als mensen door de kudde gaan. Dat geldt met name voor moeders met kalfjes. Houd daarom minstens 25 meter afstand en volg in beheerde gebieden de aanwijzingen die u tegenkomt. Soms heeft een groepje hooglanders precies het pad waar u loopt uitgekozen als hangplek. Ga er met een boog omheen en keer daarna terug op het pad. Bent u met een groep, zorg dan dat u de dieren niet insluit door ze zowel links als rechts te passeren.
‘De app biedt
inzicht in hoe de dieren zich voelen, wat ze nodig hebben en maakt het makkelijker om een geschikte eigenaar te vinden.’
De Welneuzenapp voor Anneloes
Anneloes Boot is coördinator bij het dierenopvangcentrum in Gouda. Ze maakt deel uit van een intern projectteam dat drie jaar heeft gewerkt aan de Welneuzenapp, een tool die in een oogopslag duidelijk maakt hoe de honden in het opvangcentrum zich voelen en wat ze nodig hebben om hun welzijn te verbeteren.
“Tygra, de hond op de foto, is bijna elf jaar, en kwam in het asiel terecht nadat haar eigenaar was overleden. Ze bleek nogal wat medische en welzijnsproblemen te hebben; die eerste dagen wilde ze niets van ons weten. We observeerden haar en merkten dat ze lang niet alle honden leuk vond, maar zich eenzaam voelde zodra we haar alleen in de kennel lieten. Ze zit nu in een gang met een aantal andere honden waarbij ze zich op haar gemak voelt. Die reuring, daar wordt ze gelukkig van. En ja, haar leeftijd en medische problemen werken niet in haar voordeel, maar toch gaan we iemand voor Tygra vinden, daar ben ik van overtuigd. De Welneuzenapp, die we sinds een paar maanden gebruiken helpt ons daarbij. Deze app meet het welzijn van de dieren. Ook het gedrag wordt geobserveerd. Dit maakt het makkelijker om voor een hond de juiste
nieuwe baas te vinden. We wilden al langer toezicht op onze dieren. Met de app en camera’s die in de kennels zijn opgehangen, hebben we dat nu. En die informatie is goud waard. Ga maar na; ik werk hier twintig jaar, toch zie ik nu gedragingen bij de honden die ik niet had voorzien. Zo gingen we er bijvoorbeeld vanuit dat ze in hun kennel overdag altijd alert en actief zijn, maar dat is niet zo. Ze zijn eerder rustig, liggen vaak lekker te slapen. We hebben de laatste tijd veel honden uit de broodfok opgevangen. Zij doen het goed in hun hok zolang ze alleen zijn, maar als wij in de buurt komen, worden ze angstig. Logisch, ze zijn geen mensen gewend. Voor andere honden geldt juist het omgekeerde. Die gedragingen kunnen we met de Welneuzenapp monitoren, waarna alle observaties worden weergegeven in grafieken die in één oogopslag laten zien hoe het met de dieren gaat. De app geeft ons ook een overzicht van de zorg die honden nodig hebben op een locatie, zodat we deze met het team kunnen bieden. Inmiddels zijn er negentig hondenverzorgers opgeleid om op alle opvanglocaties in het land met deze methodiek te werken. De resultaten zijn veelbelovend. Het is mooi om te zien hoe de dieren groeien, in gedrag en gezondheid, en uiteindelijk een nieuw thuis vinden bij een eigenaar die ze kan bieden wat ze nodig hebben.”
Voorbeeldige vaders
Vaders in het dierenrijk blinken in de regel niet uit in hun rol als ouder en verzorger. Maar er zijn uitzonderingen. Op deze pagina’s nemen we vijf mannelijke diersoorten onder de loep die hun jongen beschermen, voeden en zelfs wijze levenslessen bijbrengen.
Toegewijde beschermer
De rol van de zeepaardjesvader is uniek, en anders dan die van welke vader in het dierenrijk ook. Zeepaardjes die met elkaar paren, doen dat middels een soort dans waarbij hun staarten in elkaar verstrengelen. Het vrouwtje brengt dan telkens kleine hoeveelheden eieren naar de broedbuidel van het mannetje, die ze vervolgens bevrucht. Het is de vader die de eitjes daarna tot wel vier weken lang met zich mee draagt in een speciale broedbuidel. Hij beschermt ze vol toewijding, maar na hun geboorte is het klaar. Dan worden babyzeepaardjes aan hun lot overgelaten. Gelukkig weten ze direct hoe ze in de grote oceaan hun weg moeten zoeken.
Het is de vader die de eitjes tot wel vier weken lang met zich mee draagt in een speciale broedbuidel
Meeliften op de staart
Vaderliefde is zeldzaam in de natuur. Bij slechts vijf procent van de zoogdieren heeft de vader een rol in de zorg voor de kleintjes. De bever is er een van. Hij is niet alleen het grootste knaagdier van Europa, maar ook een uitstekende vader. Moeder en vaderbever zijn monogaam en leven in gezinsverband samen met twee à drie generaties nakomelingen. Tijdens de geboorte moeten de vader en andere generatie jongen de burcht even verlaten. Zodra de beverbaby’s geboren zijn, is de bever een voorbeeldvader. Hij leert de jongen bomen doorknagen, dammen bouwen en soms mogen de kleintjes meeliften op zijn staart.
Bij slechts vijf procent van de zoogdieren heeft de vader een rol in de zorg voor de kleintjes
Belangrijke rol vervullen
Je zou het wellicht niet verwachten, maar vaderkikkers zijn bijzonder toegewijd aan hun jongen. Terwijl de moeder er na het leggen van de eitjes vandoor gaat, waakt hij over de eitjes zonder te bewegen of te eten, tot ze uitkomen.
De vader vervoert zijn kikkervisjes vervolgens door ze in zijn mond of op zijn rug te dragen richting het water. Daar mogen ze zwemmen, eten en groeien en heeft vader zijn rol volbracht. De vroedmeesterpad geeft nog een extra dimensie aan de zorg voor zijn jongen; de vader bindt de eiersnoeren rond zijn achterpoten, en draagt ze weken met zich mee. Door zijn kleintjes op deze manier te vervoeren, is de overlevingskans een stuk groter.
Samen stoeien
Vossenjongen worden kaal en blind geboren in de burcht. De moeder blijft bij ze, terwijl de vader op zoek gaat naar eten. Na een paar maanden zijn de welpjes klaar voor de wijde wereld. De weken ervoor hebben ze al het gebied rond de ingang van het hol verkend onder toeziend oog van hun ouders. Nu ze wat groter zijn, leren ze hoe ze voedsel kunnen vinden. De kleintjes missen dan nog de snelheid en sluwheid die ze nodig hebben, maar vader zorgt dat ze zich snel ontwikkelen. Zo leren ze hoe ze een geurspoor kunnen volgen door een prooi in de buurt van de burcht te begraven. Hij stoeit ook volop met zijn jongen, zodat ze spierkracht ontwikkelen. Na ongeveer een half jaar kan een vos voor zichzelf zorgen en gaat hij op zoek naar een eigen leefgebied. Sommige zijn zo gehecht aan hun familie dat ze in de buurt van hun ouders blijven.
Ei warmhouden
Terwijl de toekomstige moederpinguïn na het leggen van een ei aansterkt op zee en zoekt naar voedsel voor haar toekomstige kuiken, ontfermt de vader zich bij temperaturen van min zestig graden over het ei. Hij houdt het twee maanden warm door het op zijn voeten te laten balanceren en af te dekken met de broedbuidel, een dikke huidlaag met veren. Al die tijd kan hij amper bewegen en eten en teert in op zijn vetreserves om te overleven. Soms verliest hij in die periode de helft van zijn gewicht. Als het kuiken uitkomt voordat moeder terug is, zal vader het jong voeden. Maar in de regel dragen de pinguïns samen verantwoordelijkheid voor hun kuiken, dat zijn ouders nodig heeft om warm te blijven. Na ongeveer anderhalve maand gaan de ouders op jacht. Het kuiken zoekt dan beschutting bij andere kuikens in een soort crèche.
Bij temperaturen van min zestig graden ontfermt de vader zich over het ei
De Dierenbescherming zet zich dag en nacht in voor dieren. Dat doen we onder meer met onze dierenambulances, dierenopvangcentra en vele medewerkers en vrijwilligers. We krijgen daarbij hulp van dierenliefhebbers uit alle hoeken van ons land.
Teambuilding
Medewerkers van advocatenkantoor Ter Holter Noordam kwamen een dagje helpen met klusjes in en rondom het asiel. Al eerder mochten we gebruik maken van hun kundige handen en ook nu kwamen ze op eigen initiatief terug. Onze focus ligt altijd bij de dieren, dus op het terrein is er genoeg te doen. Ook met uw bedrijf helpen? Informeer gerust naar de mogelijkheden bij een van onze asielen via dierenbescherming.nl/dierenasielen.
Uit brandend huis gehaald
Wat een ervaring moet dat geweest zijn: opgesloten zitten in een woning waar brand is uitgebroken, terwijl je baas niet thuis is. De brandweer van Oss wist dit doodsbange katje uit het huis te bevrijden, waarna Dierenambulance Maasland de zorg snel overnam. Omdat ze nogal overstuur was en rook had ingeademd, werd ze naar de dierenarts gebracht, die haar pijnstillers en antibiotica gaf. Een paar dagen later was het huis nog niet bewoonbaar, maar werden het katje en haar eigenaar wel her enigd in hun tijdelijke onderkomen.
Dozen vol
Dierenopvangcentrum Vlaardingen kreeg bezoek van de dames van Warmako uit Rotterdam, een bedrijf dat een platform biedt tussen groothandelaren, retailers en (online) klanten in dierenbenodigdheden. Met dozen vol speelgoed, tuigjes en verzorgingsproducten reden ze het terrein op. Sterke armen werden ingeschakeld om auto leeg te halen. Wat een verwennerij!
In veilige armen
Bij een sportvereniging in Rotterdam vloog een gans in het net. Vrijwilligers van de dierenambulance deden met de toegesnelde brandweer verwoede pogingen om het dier te bevrijden. Toen ze het net aan twee kanten naar beneden trokken, konden ze de gans letterlijk opvangen. In de ambulance werd hij medisch gecheckt; los van een wondje aan zijn snavel mankeerde hij niets. De gans werd in het naastgelegen water bij zijn familie uitgezet.
Bijna twee jaar vermist
Dierenambulance de Heuvelrug kreeg een melding van een poesje dat al een half jaar bij een bakkerij rondliep en nu een lijmplank aan haar lijfje meetorste. Uit haar chip bleek dat ze Milou heet en al bijna twee jaar werd vermist. Zelfs de dierenambulancerijders moesten een traantje wegpinken toen ze Milou terugbrachten naar haar baasje, die al die tijd gevreesd had haar nooit meer te zien. De lijmresten moesten nog wel door de dierenarts worden verwijderd, maar Milou zal na haar hachelijke avontuur waarschijnlijk volledig herstellen.
Gulle cheque
Jayceelyn, Elaena en Sophia hebben Dierentehuis Kennemerland verrast met een cheque van maar liefst € 2.800. De meisjes hielpen bij de verkoop van potten met bramenjam en sap. Initiatiefnemer Willem van der Sloot maakt jaarlijks van zelfgeplukte bramen potten jam en sap en die verkoopt hij voor een goed doel. “De opbrengst is dit jaar hoger dan ooit,” vertelt hij tevreden. De Zandvoorter koost voor het dierentehuis, omdat het in augustus ‘verrast’ werd door de komst van 120 hondjes, die in één huis hadden geleefd en zwaar waren verwaarloosd (zie pagina 8).
Eerlijke ruil
Deze fuut was nog geen dag oud en al gescheiden van zijn ouders. Helaas was hij alleen, en dus namen we contact op met onze collega’s van Vogelopvang de Wulp met de vraag of zij nestgenootjes voor hem hadden. En dat hadden ze! Wij hebben in ruil wat jonge duiven mee terug genomen, zodat zij wat meer ruimte hadden voor de fuut.
Emotioneel weerzien
Een vijftienjarige labrador, doof, slechtziend en dementerend, was van huis weggelopen en de hele nacht onvindbaar. De baasjes, die in alle staten waren, riepen hulp in van Dierenambulance Zeeland. Er werd een zoekteam op pad gestuurd onder leiding van hulphond Ruby. Zij vond de labrador in een sloot, waar ze niet meer zelf uit kon komen. Het weerzien met de baasjes was emotioneel en vreugde vol. Hulphond Ruby kreeg een beloning voor haar uitmuntende speurwerk en de labrador ligt weer veilig in haar eigen mand.
Door het hele land zetten duizenden vrijwilligers zich in voor dieren. De Dierenbescherming is trots op al deze dierenliefhebbers, want zonder hen zouden we ons werk niet kunnen doen.
Neem Patricia Verhaegen. Zij werkt al twee jaar elke zaterdag als vrijwilliger op de hondenafdeling van het asiel. In haar werkende leven wijdt ze zich aan het vervaardigen van hondentuigjes op maat.
Ook hondenverzorger worden in het asiel?
Kijk op dierenbescherming.nl/ vrijwilligers
“In 2017 werkte ik bij een stichting die angstige Podenco’s naar Nederland haalde. Deze honden worden in Spanje gefokt voor de jacht op konijnen en vaak gedumpt zodra ze hun doel hebben gediend. Deze dieren maken in hun leven een heleboel ellende mee en zijn niet gewend aan mensen. Om ze goed te begeleiden, gebruikten we speciale veiligheidstuigjes. Daar hing alleen een behoorlijk prijskaartje aan. Ik bedacht me dat ik ze misschien ook wel zelf kon maken. Ik ben achter de naaimachine gekropen, wat ik nooit eerder had gedaan, en dat lukte wonderwel. Ik ben de tuigjes toen gaan aanbieden bij asielen, stichtingen en zoekteams. Het begon als hobby, maar na een jaartje of twee kon ik het niet meer combineren met mijn werk als filiaalmanager bij een drogisterij. Ik ben me toen fulltime op het maken van de tuigjes gaan richten. In een drukke periode maak ik er zo’n honderd per week. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik niet alleen achter de naaimachine
wilde zitten vóór honden, maar me ook wilde omringen mét honden. Op social media kwam ik een oproep tegen voor vrijwilligers in het asiel. Dat sprak me aan. Ik werk nu met een leuke groep mensen; het ‘animatieteam’ noem ik ons vaak gekscherend. We zijn de hele dag bezig met de honden. Spelen, kroelen, eten geven. Ik sluit ook vaak aan bij de wandelgroep. Zodra we de hekken van het terrein door wandelen, komen de honden los, dat is mooi om te zien. Het werk als vrijwilliger is nog leuker dan ik had gedacht. De honden gaan je herkennen, staan vaak al in hun kennel te kwispelen als je aan komt lopen. Zoals Pippa, het hondje op de foto, en stiekem mijn lieveling op dit moment. Hij is acht jaar, komt uit Curaçao, is doof en heeft gloeiende olie over zich heen gekregen, waar hij een aantal flinke littekens aan heeft overgehouden. Ondanks alles is hij blij, ontwapenend en zo lief. Ik hoop dat hij snel een thuis vindt. Dit werk geeft me voldoening. Omdat ik iets voor dieren kan doen, maar het helpt mij ook. Met de honden bezig zijn is mijn manier van ontspannen. Het maakt altijd mijn hoofd leeg na een drukke week.”
‘Het werk als vrijwilliger is nog leuker dan ik had gedacht. De honden gaan je herkennen, staan vaak al in hun kennel te kwispelen als ik aan kom lopen.’
Kunstenaar Rosa Bonheur
‘Dieren hebben een ziel, denk je ook niet?’
Met de kennis van nu zou je Rosa Bonheur makkelijk kunnen typeren als dierenbeschermer avant-la-lettre. De eigenzinnige kunstenaar was in haar tijd een wereldster én koesterde een uitgesproken liefde voor dieren, die ze gedetailleerd en respectvol vastlegde op doek en papier. De eerste Nederlandse tentoonstelling over deze bijzondere vrouw en haar werk is nu te zien in het Haagse museum De Mesdag Collectie.
Helemaal eerlijk is het natuurlijk niet om door een 21ste-eeuwse bril te kijken naar de levenswandel van iemand twee eeuwen terug. En toch, als je dat doet bij Rosa Bonheur (1822-1899), dan blijft ze moeiteloos overeind als een eigenzinnige, vooruitstrevende kunstenaar én dierenvriend. In haar tijd was ze een internationale beroemdheid, maar na haar over-
lijden raakte ze in de vergetelheid bij het grote publiek. De laatste jaren is dat aan het veranderen. Dat heeft alles te maken met haar verfijnde werk, inspirerende leven en – voor die tijd – moderne blik op dieren.
WERELDWIJDE FAAM
Dankzij haar succes als kunstenaar; ze won medailles op de Salons van Parijs, kreeg
opdrachten voor grootse schilderijen en haar faam reikte tot in de Verenigde Staten, kon Bonheur het zich veroorloven om haar eigen weg te kiezen. Ze voorzag in haar eigen onderhoud (heel uitzonderlijk), had als een van de eerste vrouwen een kort kapsel, trouwde bewust niet en leefde samen met andere vrouwen. Ook droeg ze met enige regelmaat een broek, iets wat in Frankrijk destijds officieel verboden was voor vrouwen. Ze had er speciale toestemming van de politie voor gevraagd, en gekregen. Want in een broek kon ze zich vrij bewegen en hoefde ze zich geen zorgen te maken over viezigheid, bijvoorbeeld als ze zich in het bos aan de rand van haar landgoed wijdde aan haar passie, het tekenen van dieren.
TOT IN DE ZIEL
Rosa Bonheur liet, tegen de tijdgeest in, zien dat een vrouw niets in de weg hoeft te staan om op eigen kracht idealen na te streven en succes te boeken. Met haar kunst kon ze mensen op een andere manier de wereld laten zien. Ze liet de toeschouwer dieren letterlijk in de ogen kijken en hoopte zo te tonen dat dieren niet alleen nuttige wezens in dienst van de mens waren, maar meer als gelijke behandeld zouden moeten worden. Ze streefde ernaar dieren zo objectief mogelijk af te beelden en tegelijkertijd door te dringen tot hun ziel. Want die hadden ze, geloofde Rosa. Een voor die tijd
Studies van bruine ossen (z.j.), Musée départemental des peintres de Barbizon
bijzonder vooruitstrevende opvatting. De paardenmarkt, een van haar beroemdste werken, gaf blijk van die moderne zienswijze. Anders dan gebruikelijk bij kunstenaars in die tijd, stelde Rosa de imposante dieren centraal. Aan de lichaamstaal van de werkpaarden is te zien dat de meeste van hen verkrampt zijn en zelfs pijn lijden als ze worden opgedreven door paardenkopers. In haar studies ging alle aandacht uit naar de gespierde lijven, de staart, de billen, de
Rosa liet de toeschouwer dieren letterlijk in de ogen kijken
glinsterende vacht, de blik van de dieren die ze gedetailleerd en respectvol vastlegde.
OMRINGD DOOR
DIEREN
Met het geld van de verkoop van De paardenmarkt kon Bonheur een chateau kopen in By, aan de rand van het bos van Fontainebleau, niet ver van Parijs. Ze ontwikkelde een innige band met de dieren met wie ze zich omringde. Dieren waren haar modellen, vrienden, muzen. Behalve katten, die ze opmerkelijk genoeg weinig schilderde, en honden hield Bonheur vogels, paarden, schapen, gemzen, een everzwijntje, hert en zelfs apen en leeuwen. Rosa had destijds al twijfel over bijvoorbeeld het houden van tropische vogels: ‘Ondanks mijn goede zorgen heb ik soms gewetenswroeging. Ik vraag me af of die arme kleintjes niet ongelukkiger zijn in mijn handen dan in hun geboorteland. Ook al verzorg ik ze goed, koesteren ze wellicht geen wrok omdat ik hun de vrijheid ontneem?’ Het houden van dieren zouden we vandaag de dag inderdaad niet bepaald toejuichen, maar voor Bonheur was het pure genegenheid en voelde ze zelfs zielsverwantschap. Of, zoals ze het zelf verwoorde: ‘Dieren hebben een ziel, denk je ook niet?’
EEN VAN DE EERSTE LEDEN
Eerder dan in Nederland werd in Frankrijk al in 1845 de Société protectrice des Animaux
Toutou, le bien aimé (1885), Centraal Museum, Utrecht
(Vereniging tot Bescherming van Dieren) opgericht. En hoewel niet bekend is vanaf wanneer precies, weten we wel dat Rosa Bonheur een van de eerste leden was en dat ze later door hen werd geëerd. Dankzij haar nalatenschap beseffen we vandaag extra goed hoe betekenisvol haar missie is geweest.
VERSTOORD EVENWICHT VASTLEGGEN
De kunst van Bonheur was vernieuwender, invloedrijker en politieker dan je op het eerste gezicht zou denken. Ze zag dieren zoals ze werkelijk zijn en wilde ze daarom écht leren kennen. Vaak legde ze ook het verstoorde evenwicht vast, het geweld waarmee mensen hun ossen, paarden en honden behandelden. In haar schilderkunst is elk haartje van de dieren zichtbaar en lijkt de mens naar de achtergrond te verdwijnen. Ze keerde de disbalans om en gaf het dier zijn rechtmatige plek terug in het rijk van de levenden. Niet helemaal toevallig voelde zich beter thuis in de natuur en bij dieren dan mensen: ‘Ook al begrijpen wij de dieren niet, de dieren begrijpen ons altijd’.
Tentoonstelling Rosa Bonheur
De tentoonstelling Rosa Bonheur – De kracht van het dier is tot en met 19 januari te zien in museum De Mesdag Collectie, Den Haag, demesdagcollectie.nl.
Rosa Bonheur en haar leeuwin Fatma ca. 1885
Frank en Marion zijn 45 jaar samen. Ze wonen met hun twee katten in Delft, maar dromen van een huis in het oosten van het land. Met meer groen, weg van de stadse drukte. Op jonge leeftijd lieten ze hun testament opstellen, de Dierenbescherming was toen al erfgenaam.
Marion: “Ik was een jaar of acht toen mijn moeder vroeg of ik nog een broertje of zusje zou willen. Maar ik had liever een hond. En toen hebben ze Cas, een kruising poedel/bouvier, uit het asiel gehaald. Hij kwam op de scooter mee naar huis.” Frank: “Ik ben niet opgegroeid met dieren, maar ik heb er nooit aan hoeven te wennen, dieren in huis. Voor mij was dat volstrekt natuurlijk, die liefde zit in je.” Marion: “Samen hebben we altijd katten gehad, uit het asiel of overgenomen van mensen die er niet meer voor konden zorgen.” Frank: “Onze dierenarts roept weleens; ‘wat heb je nu weer in huis gehaald?’ Maar wij vinden het fijn om dieren op te lappen, een nieuw leven te geven. We gaan ook maximaal tien dagen van huis, langer wil Marion de katten niet alleen laten.” Marion: “Als we ze naar het pension hebben gebracht, en in de auto naar ons vakantieadres stappen, zegt Frank altijd; ‘je gaat nu niet beginnen he?’ Omdat ik ze na een uurtje al mis.”
WERELD ZONDER DIERENLEED
Marion: “We leerden elkaar 45 jaar geleden ken nen in de supermarkt waar ik werkte en Frank de geldtransporten deed. Hij had blond haar en blauwe ogen, dat sprak me aan. En hij was aardig. Onze lief de was snel beklonken, binnen een jaar woonden we samen. ‘Als we tien jaar bij elkaar zijn, gaan we trouwen’, zei ik tegen hem. En zo geschiedde.”
Frank: “Marion is een mooie vrouw, altijd geweest, en ze is integer. We hebben samen een leven opge bouwd, denken vaak hetzelfde en vullen elkaar aan; dat vind ik mooi. Eind jaren tachtig lieten we een testament opstellen. We waren jong, maar omdat Marion enig kind was, vonden we het belangrijk om het goed te regelen.”
Marion: “De Dierenbescherming was toen al erfgenaam, maar een paar jaar geleden lieten we ook vastleggen dat er voor onze katten samen een plek wordt gezocht als wij er niet meer zijn. Met Agnes van Veen, onze relatiebeheerder bij de Dierenbescherming, hadden we direct een fijn contact. Alsof we elkaar al jaren kenden. Er is een wederzijds gevoel van verbondenheid, vertrouwen.” Frank: “Een doelbestemming hebben we niet. Een wereld zonder dierenleed zou prachtig zijn, maar helaas niet reëel. Het is waanzin wat mensen dieren kunnen aandoen. Neem dierproeven, koeien en varkens in de intensieve veehouderij, kalfjes die na de geboorte bij hun moeder worden weggehaald. Vreselijk! Dieren zouden niet moeten lijden, voor welk doel dan ook. Als wij met onze nalatenschap een diervriendelijke wereld een stapje dichterbij kunnen brengen, dan hebben we ons doel bereikt.”
‘Dieren zouden niet moeten lijden, voor welk doel dan ook. Als wij met onz e nalatenschap een diervriendelijke wereld een stapje dichterbij kunnen brengen, dan zijn we tevreden.’
Voor al uw vragen en opmerkingen kunt u onze klantenservice bereiken via 088 811 3000 van maandag tot en met vrijdag van 09.00 tot 17.00 uur.
Zonder de inzet van onze duizenden vrijwilligers zou de Dierenbescherming niet kunnen bestaan. Werken bij de Dierenbescherming is leuk, betekenisvol en leerzaam bovendien. Lijkt het u ook leuk om te werken met dieren? Wij zijn blij met iedereen die ons wil helpen. Zo zijn we regelmatig op zoek naar asielmedewerkers, scholenvoorlichters en dierenambulancerijders. U bekijkt alle vacatures bij u in de regio op dierenbescherming.nl onder het kopje ‘Vacatures’.
‘Als je vrijwilligerswerk doet sta je vanzelf in verbinding met anderen. Je geeft en investeert, maar krijgt er ook veel voor terug. Met een uurtje per week maak je al een verschil.’
Helma is vrijwilliger op de hondenafdeling van het asiel
Nalaten aan de Dierenbescherming
Mensen die ervoor kiezen om de Dierenbescherming op te nemen in hun testament laten hun liefdevolle zorg voor dieren voortleven en dragen ook in de toekomst bij aan een verbetering van dierenwelzijn. Omdat wij volledig afhankelijk zijn van giften en donaties is elk bedrag, groot of klein, bijzonder waardevol. Wilt u meer weten over de mogelijkheden om na te laten aan de Dierenbescherming? Neem dan vrijblijvend contact op met ons Team Bijzondere Giften. Jana van Muijden, Agnes van Veen, Martijn Landman, Sonja de BooKoremans T 088 811 3066
E nalaten@dierenbescherming.nl
I dierenbescherming.nl/nalaten
Hebt u ons opgenomen in uw testament? Laat het ons weten; wij bedanken u graag.
Dierenleed melden?
Neem dan contact op met het landelijke meldnummer van de politie: 144
Website dierenbescherming.nl
Service & Informatie
Postbus 85980, 2508 CR Den Haag T 088 811 3000 dierenbescherming.nl/klantenservice
Raad van Toezicht
Karin Broekhuizen (voorzitter), Marije Eleveld, Franck Meijboom, Nicolien van den Biggelaar, Johan van Hoof, Ralph van Disseldorp
Directeur/Bestuurder
Ellen Bien
Ledenraad dierenbescherming.nl/ledenraad
Lidmaatschappen
• Vanaf € 36 per jaar
• Lidmaatschap Gezin: € 58 per jaar (bent u lid en wilt u dit omzetten naar een gezinslidmaatschap? Neem contact op met Service & Informatie) • Bedrijfslidmaatschap: € 100 per jaar Meer informatie op dierenbescherming.nl
De Dierenbescherming voert incasso’s einde maand uit. Rekeningnummer (IBAN): NL05INGB0003963156 Incassant ID Dierenbescherming: NL56ZZZ404073190000
De Dierenbescherming wordt gesteund door:
De Dierenbescherming voert het CBFkeurmerk van het Centraal Bureau Fondsenwerving. Dit houdt in dat de Dierenbescherming voldoet aan de strenge eisen op het gebied van financieel beheer, organisatie, bestuur en fondsenwerving.
COLOFON Coördinatie en eindredactie: Annelie Verhagen Teksten: Alain van der Horst, Annelie Verhagen Correcties: Jan van de Staaij Vormgeving: Martin Raven Lithografie: Studio Boon Drukwerk: Senefelder Misset, Doetinchem Coverfoto: Nature in Stock Oplage: 110.000 DIER voor blinden en slechtzienden: DIER in braille bij CBB, Ermelo, T 0341 56 54 77
De Dierenbescherming noch de redactie draagt op enigerlei wijze verantwoordelijkheid voor de strekking en inhoud van geplaatste advertenties. Artikelen mogen met bronvermelding worden overgenomen na toestemming van de Dierenbescherming. Door lezers ingezonden fotomateriaal wordt automatisch eigendom van de Dierenbescherming.
BEELD ERIK BUIS
De wolf is terug in Nederland: welkom én uitdagend
Na 150 jaar is de wolf terug in Nederland! Dit prachtige dier, dat een belangrijke rol speelt in de natuur, werd in 2015 voor het eerst weer gespot. Inmiddels heeft de wolf zich vooral op de Veluwe gevestigd, waar hij rust, ruimte en volop voedsel vindt. Een compliment voor onze natuur, want de wolf voelt zich hier thuis.
De wolf zorgt voor meer dan alleen opwinding: hij helpt de balans in het ecosysteem te herstellen. Door het aantal wilde dieren zoals herten en reeën te reguleren, voorkomt hij overbegrazing en houdt de vegetatie gezond. Dit komt weer ten goede aan andere dieren en planten. Een winwin voor de natuur!
Maar de komst van de wolf brengt ook uitdagingen met zich mee, vooral voor boeren. Hun vee, zoals schapen, wordt soms het slachtoffer. Om dit te voorkomen, worden er in Hoog Buurlo maatregelen genomen. Staatsbosbeheer gebruikt speciale wolfwerende rasters en inzet van
kuddebeschermingshonden, zoals Nora en Ravi, om de schapen te beschermen. Deze honden zorgen ervoor dat de wolf op afstand blijft.
Bij Yarrah gaat hun toewijding verder dan alleen onze geliefde huisdieren, ze geven ook om de wereld om ons heen. Daarom sponsoren zij al het voer voor de hoedhonden en kuddebeschermingshonden; Nora en Ravi die bij de schaapskudde van Hoog Buurlo leven. Zodat zij in topconditie blijven en hun belangrijke werk kunnen doen. Op deze manier zorgen we samen voor een gezonde balans in de natuur, waar zowel de schapen, de wolven als wij mensen onze plek vinden.
Yarrah sponsort al het voer voor de hoedhonden en kuddebeschermingshonden
Achter elke postcode zit een verhaal.
De Dierenbescherming maakt zich hard voor de verbetering van dierenwelzijn in ons land en begeleidt ontheemde dieren naar een liefdevol thuis. Vaak komen zij uit een situatie waarin ze ernstig verwaarloosd of mishandeld zijn. Er is nog veel werk te doen, maar gelukkig hebben we ook goed nieuws: jaarlijks biedt de Dierenbescherming onderdak aan zo’n 20.000 asieldieren en dierenambulances rijden meer dan 76.000 keer uit voor dieren in nood.
De Dierenbescherming ontving sinds 1996 een bijdrage van € 44,8 miljoen. Deelnemers van de Postcode Loterij: bedankt! Dankzij u kunnen wij de Dierenbescherming en meer dan 100 andere organisaties financieel ondersteunen. En dankzij u heeft de Postcode Loterij sinds 1989 al ruim € 6,2 miljard aan goede doelen geschonken. Samen voor een betere wereld: postcodeloterij.nl
