Alledrie aten we zwijgend bitterballen. Zelfs mijnheer Soedan hield zich gedeisd, hij had zijn pilletjes al ingenomen. Mijnheer Soedan had sinds kort een metamorfose ondergaan. Hij had zich gevonden in de Heer, droeg nu maatpakken en ging elke avond naar zijn christelijke praat- en bezinningsgroep. Of zijn devotie echt was of een manier om de Broeders van Liefde te verleiden tot toestemming voor zijn aanvraag tot vervroegd ontslag, dat wist alleen hij. De bitterballen, acht stuks voor 1 euro, je kan ze er zelf niet voor maken (hihi, lol), waren het cement van de dansavonden. Een geniale zet van de Cultuurbroeder om volk te lokken naar zijn tent. Dat de film werd afgelast vond niemand een punt om over te struikelen, maar als hij had durven verklaren dat de voorraad bitterballen op was, dan stond de danszaal drie seconden later in lichterlaaie. Dan hadden alle witjassen van alle afdelingen in gestrekte draf moeten ingrijpen met hun dwangbuizen en verdovende spuiten. Dan hadden Ter Zake, Nova en het Nieuws de volgende dag items gewijd aan het thema: OPROER IN ONZE PSYCHIATRISCHE INSTELLINGEN: WAT DRIJFT HEN? WAT ZIJN DE OORZAKEN VAN HET ONGENOEGEN? En dan zou een roedel psychiaters en psychologen wekenlang over negatieve omgevingsfactoren, Verelendung en vervreemding van de eigen identiteit hebben geouwehoerd. Zo werkt dat in onze ‘lul maar wat raak tot onze zendtijd op is’cultuur. Terwijl het alleen maar de bitterballen waren, ik zweer het u, die ons tot waanzin hebben gedreven.
CIRCUMPLAUDO
49