NEX | Profile Mooijekind
Tekst Caroline Bierens – Spaans | Beeld Damon Pijlman
Fietsspecialist Profile Mooijekind
Een begrip in de Schoolstraat
Al vier generaties lang heeft de familie Mooijekind een winkel in de Schoolstraat. Door de jaren heen is het Noordwijkse familiebedrijf uitgegroeid tot dé fietsspecialist van de regio. Een fiets kopen of huren doe je bij Mooijekind in Noordwijk. Dat is net zo vanzelfsprekend als zeewater zout is. Toch? ‘Niet voor iedereen hoor’, zegt Marcel Mooijekind lachend. ‘Er komen nog wel eens mensen binnen die roepen: ‘goh, wat een grote mooie zaak, zitten jullie hier pas?” Bovendien hebben veel mensen geen idee hoe het er hier binnen uitziet. Voor een fietsenzaak is het groot: ruim 1000 vierkante meter. En dat valt je niet meteen op als je voor de pui staat.’ Marcel is de vierde generatie met een winkel in Noordwijk. De vader van zijn opa, Johannes Mooijekind, begon in 1908 een winkel in de Schoolstraat 68 waar hij huishoudelijke artikelen verkocht en een smederij had. ‘Mijn opa stond op zijn twaalfde al in de zaak en ging later ook fietsen verkopen. Hij volgde zijn vader op en werd op zijn beurt weer door mijn vader opgevolgd
in 1967. Mijn opa is nog bij mijn vader blijven werken tot na zijn 80ste. Mijn oma is destijds begonnen met het verhuren van fietsen aan toeristen. Dat waren er slechts vier in die tijd. Nu hebben we er 200 in de verhuur.’ Zelf is Marcel in 1999 in de zaak van zijn ouders gaan werken en heeft hij het bedrijf definitief van hen overgenomen in 2010. ‘Nu werken mijn ouders weer bij
‘NU WERKEN MIJN OUDERS WEER BIJ MIJ, DUS DE GESCHIEDENIS HERHAALT ZICH’ | 22
mij, dus de geschiedenis herhaalt zich. Mijn moeder is nu 65 en mijn vader 70, maar ze kunnen en willen allebei nog niet stil zitten. Ze wonen vlakbij en ik woon boven de winkel. Noordwijk zit echt in mijn bloed, mijn wieg stond zo’n beetje in zee! De verhuizing van Schoolstraat 68 naar het pand op nummer 45 waar voorheen Van Asten zat, voelde zelfs als een hele grote stap. Het is toch een stukje historie dat je afsluit in het pand waar het begonnen is.’ Momenteel wordt gewerkt met twee fulltimers en drie parttimers en is er niet alleen een ruim aanbod aan nieuwe en tweedehands fietsen, accessoires en scooters, maar ook aan skeelers en schaatsen. Het scooteraanbod is - nadat Marcel in de zaak kwam - meer en meer uitgebreid. ‘En dat is maar goed ook, want de laatste jaren is de vraag naar scooters enorm toegenomen.’ Info: www.mooijekind-fietsen.nl
NEX | BEKENDE NOORDWIJKER
Een onbezorgde jeugd, geluk in de liefde, een mooie carrière en heerlijke hobby’s. Toch kreeg ook Hak van Nes te maken met tegenslag. NEX sprak met Hak in zijn bijzondere huis, het Koetshuis op landgoed Calorama, over de vele hoogtepunten, maar ook over het dieptepunt in zijn leven: de dood van zijn vrouw Nancy.
Zondagskind Hak van Nes (66)
‘Ik ben een bevoorrecht mens’ ‘In 1850 ging mijn overgrootvader in Noordwijk wonen om te werken als heelmeester te plattelande. In die tijd had je nog geen artsopleiding, die opleiding kwam pas rond 1860. Te voet ging hij toen naar Leiden, om daar het artsexamen te behalen. Ook mijn grootvader en vader kozen ervoor om huisarts te worden. Ik was dus de vierde generatie die de studie geneeskunde ging doen en huisarts werd. Niet omdat het moest, maar gewoon omdat het blijkbaar toch in de genen zit. Het mooie van het huisartsenvak is de ongelofelijke band die je opbouwt met je patiënten. Het is en blijft heel bijzonder dat mensen bereid zijn om dingen met je te delen, die ze verder aan niemand anders toevertrouwen. Ik ging in 1971 van start als huisarts bij mijn vader in de praktijk. Het is fijn dat ik mijn vader nog een aantal jaar als praktijkleermeester heb gehad. Toen hij in 1976 stopte, zette ik de praktijk samen met zijn opvolger, Henri van der Lugt, voort. Het werk als huisarts toen en nu is niet meer te vergelijken. Ik reed dagelijks soms wel dertig visites en ging dan gewoon via de achterdeur bij de mensen naar binnen. Bevallingen hoorden ook bij mijn werk en ’s avonds en in het weekend was ik altijd bereikbaar. Natuurlijk was de druk groot, maar het vak was gewoon prachtig. Ik herinner me nog een bevalling in een oud vissershuisje op zee, waar een vrouw bij kaarslicht en zachte muziek beviel van haar eerste kind. Toen de baby er was stond de herdershond op en gaf hem een grote lik over het koppie. Iets wat nu ondenkbaar is, maar het was zo mooi en vertederend. Juist de veranderingen in het vak – de regelziekte die er heerst – hebben me doen besluiten om in 1988 te stoppen als huisarts. Het was tijd om mijn horizon te verbreden en iets anders te gaan doen. Ik ben toen sociale geneeskunde gaan studeren en aan de slag gegaan als medisch adviseur. De laatste jaren bij een verzekeraar en dat werk doe ik nu nog steeds met veel plezier.’
| 24
Liefde voor ballet
‘Zelf dans ik niet meer, maar ik ga nog wel graag naar balletvoorstellingen’ ‘In De Kuip werd balletles gegeven door Nancy Geerdes. Na haar verhuizing naar Noordwijk begon zij er de Noordwijkse Balletstudio en ben ik les bij haar gaan volgen. Het groeide uit tot een van de grootste, vooral klassiek gerichte, balletscholen van Nederland met wel 500 leerlingen. Elke twee jaar werden er voorstellingen gegeven in de schouwburg en daarbij - wij waren inmiddels verliefd - was ik altijd zeer betrokken. Zowel bij de voorbereidingen, kaartverkoop en het regelen van vervoer voor tweehonderd leerlingen tijdens de generale repetitie, als het verzorgen van de muziek tijdens de voorstelling. Helaas werd Nancy ziek en overleed zij binnen zes weken tijd aan de gevolgen van kanker. Ze was 59. In de afscheidsbrief aan haar leerlingen schreef ze: ‘Ga vooral door met dansen’. Drie van haar oud-leerlingen runnen nu nog steeds met liefde de balletschool in Noordwijk. Geweldig! Zelf dans ik niet meer, maar ik ga nog wel graag naar balletvoorstellingen. En het geluk wil dat mijn nieuwe levenspartner Marijke daar ook enorm van geniet. Daarnaast gaan we overigens ook veel naar toneelvoorstellingen, concerten en films.’
Tekst Linda Versteege | Beeld Pauline de Ruiter & Thomas Steenvoorden
‘Ik was de vierde generatie die huisarts werd’ 25 |
NEX | BEKENDE NOORDWIJKER
Bij toeval in de lokale politiek
‘Ik heb me vooral tijdens die beginjaren vaak afgevraagd ´wordt het nog leuk?´’ ‘Op een dag, het was 1993, wandelde ik door de Voorstraat en zag ik licht branden in het gemeentehuis. Uit nieuwsgierigheid stapte ik naar binnen en belandde middenin een vergadering. Ik ben op de tribune gaan zitten en werd daar meteen gespot door diverse mensen die zich afvroegen of ik niet iets wilde gaan doen in de politiek. Omdat ik niet meer in Noordwijk werkte, was ik het nauwe contact met het dorp gaan missen. Politiek was een mooie manier om de band met het dorp weer wat te versterken. Maar ik had helemaal niets met politiek. Toch is ook dit blijkbaar iets wat ergens in mijn genen zit, want mijn grootvader, vader en moeder hadden ook allemaal in de gemeenteraad gezeten. Allemaal voor een lokale partij. Daar koos ik ook voor, omdat een lokale partij niet gehinderd wordt door landelijke partij-ideologie. Je kunt lokaal maatwerk leveren. En dus werd ik in 1993 lid van Noordwijks Belang. In 1994 werd ik gekozen als raadslid en in 1998 werd ik wethouder van onder andere badplaatsontwikkeling. Helaas overleed
| 26
Nancy vlak nadat ik als wethouder aan de slag was gegaan. Toen zij ziek werd, koos ik ervoor mijn wethouderschap tijdelijk neer te leggen, om er voor haar te kunnen zijn en het verlies te kunnen verwerken. Een half jaar later heb ik mijn baan als wethouder weer opgepakt. Ik heb me tijdens die beginjaren vaak afgevraagd ´wordt het nog leuk?´. Want politiek is soms ook lastig. Je wordt gedwongen om goed na te denken en weloverwogen beslissingen te maken. Nu ben ik fractievoorzitter van Puur Noordwijk en je weet van tevoren dat een aantal mensen niet blij zal zijn met een beslissing. Steeds weer moet ik mezelf afvragen: wat vind ik de beste oplossing? Die afweging valt soms niet mee!’
Gevoelig voor tradities
‘Het is geweldig om met die oude, pruttelende auto de weg op te gaan’ ‘Zes jaar lang heb ik met vaste bestuurder Hans Peen regelmatig meegedaan aan rally’s met mijn historische Simca’s uit 1955 en 1959. Ook onze vaders hadden vaak samen rally’s gereden. Na een ernstig ongeluk in
2006 heb ik een tijdje niet gereden. De auto sloeg toen vele malen over de kop en was zwaar beschadigd. Wonder boven wonder stapten wij er ongeschonden uit. Maar de schrik zat er goed in. Toch ben ik na twee jaar weer ingestapt en heb ik nog een aantal mooie rally’s gereden. Maar nu vind ik het vooralsnog genoeg. Na zeven ongelukken denk ik dat mijn beschermengeltje genoeg getart is. Wel geniet ik van de pleziertochten die ik zeker nog maak als het mooi weer is. Het is geweldig om met die oude, pruttelende auto de weg op te gaan. Het geeft me een gevoel van nostalgie, het brengt je terug naar hoe het vroeger was. Blijkbaar ben ik gevoelig voor tradities. Het is één van de redenen dat ik ook verbonden ben met het Schuttersgilde, dat is opgericht in 1477. Vroeger zorgde het Schuttersgilde ervoor dat een ruzie met de ‘buren’ beslecht werd. Tegenwoordig bestaat het gilde uit mannen die het historisch erfgoed in stand willen houden. Je ontmoet elkaar, drinkt een glas, voert een goed gesprek en de tradities worden van generatie op generatie overgedragen. Als Deken van de Broederschap of Gilde van Sint Joris voel ik mij daar extra verantwoordelijk voor. Ik ben al de vierde generatie van de familie Van Nes die deel uitmaakt van het Schuttersgilde, dus dat zit kennelijk ook in de genen.’
‘Niet omdat het moest, maar gewoon omdat het blijkbaar toch in de genen zit’
Een rijk leven
‘Marijke en ik maken ook reizen naar verre landen en hopen op nog vele nieuwe ontdekkingen samen’ ‘Ik werk zo’n veertig uur per week en dat voelt nog steeds goed. De politiek blijft fascinerend en de diversiteit in mijn medisch advieswerk maakt het heel aantrekkelijk. Ook heb ik geluk met mijn nieuwe liefde Marijke. We trekken er regelmatig met de camper op uit, naar Frankrijk, Toscane. Maar we maken ook verre reizen en hopen op nog vele nieuwe ontdekkingen samen. En natuurlijk is er ook tijd om te genieten van de kleinkinderen.’ Het gesprek met Hak loopt ten einde. Peinzend kijkt hij voor zich uit en zegt: ‘Ik heb een onbekommerde jeugd gehad met in de zomer dagelijks uren op de tennisbaan en in de winter muziek maken. Fantastische ouders die maatschappelijk enorm betrokken waren bij alles wat er in het dorp gebeurde en nog steeds een hechte band met mijn zus en broer. Ik ben wat je noemt een zondagskind en besef me heel goed: ik ben een bevoorrecht mens.’
27 |
Restaurant
Iets Anders Noordwijk aan Zee
Biologisch Duurzaam Fairtrade
De Grent 30 071 3611136 www.restaurant-ietsanders.nl
Tekst & Beeld Chris Haenen en Suzan Haenen-Kerkvliet
NEX | EXCLUSIEVE WIJNEN
In deze editie gaan we op verkenning in het onbekende wijnwonderland Slovenië. En proeven daar wijnen die zich kunnen meten met het allerbeste dat de klassieke wijnlanden te bieden hebben.
De NEX zoektocht naar Exclusieve Wijnen
Slovenië
Bij Slovenië denkt u waarschijnlijk aan het voormalige Oostblok. Hoe goed kunnen ze daar dan wijn maken? Bedenk dan dat het gebied voorheen deels behoorde aan Italië en het Oostenrijkse Keizerrijk en daarvoor eeuwenlang onderdeel was van de Republiek Venetië. In een aantal opzichten leunt Slovenië dan ook duidelijk richting Oostenrijk en in zekere mate Italië. Dit geldt ook voor de wijnbouw!
In Slovenië wordt al eeuwenlang wijn gemaakt, maar de wijnbouw heeft onder het communisme behoorlijk te lijden gehad, waardoor de kwaliteit matig en de kwantiteit beperkt bleef. Na de onafhankelijkheid heeft Slovenië zich in een razend tempo ontwikkeld tot een welvarend land en hebben de wijnboeren een inhaalslag gemaakt. Vandaag de dag kunnen met name de witte wijnen zich meten met het allerbeste dat Europa te bieden heeft. Onder de druivensoorten vinden we de bekende Sauvignon en Chardonnay, maar ook lokale rassen zoals Rebula, Vitovška, Pinela en Zelèn. Kortom, zelfs in een klein land als Slovenië is de variatie enorm!
Twee uitschieters Voor NEX hebben we het wijngebied Goriška Brda verkend, vrij vertaald ‘de heuvels van Gorica’. Vanwege de relatief hoge ligging van de wijngaarden (circa 300 meter) wordt er met name witte wijn gemaakt. Een tweetal uitschieters willen we de Noordwijkers niet onthouden. Zo hebben we kennis gemaakt met wijnmaker Miran Sirk van wijnhuis Bjana. Miran is een goed voorbeeld van de huidige Sloveense wijnboer. Miran spreekt prima Engels, Duits en Italiaans en is zeer gastvrij. De wijnmakerij bevindt zich in het vestingstadje Dobrovo, in een 13e eeuwse kelder net onder het kasteel. Het uitzicht vanuit het proeflokaal is adembenemend, overal glooiende groene wijnranken. Wat wijn maken betreft is Miran traditioneel: mousserende wijnen volgens de Methode
Champegnoise met handmatige remuage (!), tweede gisting op fles variërend van 24 tot 48 maanden. De kwaliteit doet niet onder voor de duurdere huizen en kost een fractie van de prijs... Even verderop in Višnjevik, een gehucht van 20 huizen, vinden we wijnmaker Valter Sirk (geen familie!). Valter was in 1992 één van de eersten die begon te investeren in de wijnbouw. Inmiddels prijkt de naam Sirk in vele Italiaanse (en sinds kort ook Nederlandse) sterrenrestaurants. Zijn geheim? Zijn aandacht voor kwaliteit is zonder compromissen. Valter is zeer gepassioneerd en uitbundig en het is duidelijk dat hij het prettig vindt zijn wijn dagelijks te ‘controleren’. Alles wat we proeven komt rechtstreeks uit het vat! De meest karakteristieke? Dan kiezen we voor de Malvasia Istriana. Een druivenras dat al eeuwenlang in deze streek wordt verbouwd. In de neus licht aromatisch en mineralig, in de mond vol maar gebalanceerd. Geen borrelwijn, maar voor bij de maaltijd: in dit geval schaal- en schelpdieren, wellicht een mooie kreeft...
Hagelbui Is wijnboer een droombestaan? Een onzeker bestaan vooral! Twee weken voor de oogst zijn de wijngaarden van Valter getroffen door een zware hagelbui. Ongeveer de helft van alle Malvasia werd verwoest. Geen druiven, geen wijn, geen inkomen. De natuur geeft en neemt en je weet nooit wanneer. Carpe Diem dus!
31 |
NEX | KEUN
Tekst Wim Siemerink | Beeld Carla Versteege en privé archief
Harinkie happen bij Dirk van Duijn
‘Wat aan de kar gezegd wordt, valt onder mijn beroepsgeheim!’ Dirk van Duijn, de haringspecialist met een standplaats in de Hoofdstraat, zit vol verhalen. Of het nu gaat om de lokale politiek of om de kwaliteit van haring van de plank. ‘Als een partij me niet bevalt dan gaat deze zonder discussie terug naar de leverancier. Ik wil gewoon alleen de allerbeste vis.’
‘Als jongen wilde ik altijd gaan varen. Al mijn vrienden gingen naar de Visserijschool, maar mijn vader zag dat niet zitten omdat de logger waarop mijn opa voer in de Eerste Wereldoorlog op een mijn was gelopen. Visboer was het alternatief’, vertelt Dirk van Duijn. Dirk is getrouwd met Hannemiek Klinkenberg, samen staan ze al jaren aan de haringkar. Sinds hij in 1972 besloot om met de verkoop van verse vis zijn brood te gaan verdienen, hebben al vele honderdduizenden toeristen aan zijn kar een ‘harinkie’ gehapt. Aanvankelijk stond hij met een oude bakfiets op het pleintje bij Van Asten in de Schoolstraat. Tot hij op een dag besloot om al zijn spaargeld in een fonkelnieuwe verkoopwagen te stoppen. Maar eerst moest hij bij de rechter verschijnen. Dirk: ‘In die tijd was ik de jongste haringverkoper van Nederland en was er in verband met mijn leeftijd een ontheffing op de vestigingswet nodig.’
Geen vetpot
ingelost door voormalig collega Jaap Duijndam, in de volksmond Japie Prijn. Jaap had beloofd dat als hij er ooit mee zou stoppen, Dirk zijn haringkar en standplaats over kon nemen. Mede te danken aan het feit dat Dirk als goede collega soms wat handel voor Jaap meenam van de afslag. Hannemiek kon ook weer meedraaien en dus deed de overgenomen haringkar, zonder koeling, maar compleet met motoraandrijving nog enige jaren dienst. Daarna werd deze vervangen door een op maat gemaakte kar compleet met eigentijdse koeling.
‘Namen noem ik niet, maar vermaakt heb ik me wel met een aantal ondeugende dorpsgenoten’
Het contact met de mensen en zijn liefde voor het vak zorgden ervoor dat het werk meer voelde als een hobby. Het was geen vetpot, er was veel concurrentie, en bijbaantjes waren daarom een noodzakelijke oplossing. Eén daarvan was wel bijzonder. Dirk werd ‘hulp vuurtorenwachter’. Dirk: ‘Er gebeurde weinig en het baantje had niets om het lijf. Ik zat in de toren en keek met verrekijker naar zee en strand.’ Terwijl hij dit vertelt, lacht hij met fonkelende ogen vol geheimzinnigheid. ‘Namen noem ik niet, maar vermaakt heb ik me wel met een aantal ondeugende dorpsgenoten en hun geheime ontmoetingen.’
Japie Prijn In 1978 werd besloten de tent te verkopen, vanwege gezondheidsproblemen van zijn vrouw Hannemiek. ‘We draaiden samen de kar en alleen ging dat gewoon niet lukken.’ Dirk verdiende met diverse baantjes de kost en pakte zijn oorspronkelijke vak van huisschilder weer op, totdat in 1983 een oude belofte werd
35 |
Tekst Wim Siemerink | Beeld Carla Versteege
NEX | SPORT
GOLF IN NOORDWIJK
De golfsport in Noordwijk kent een lange geschiedenis. Al ruim voor 1900 speelden de notabelen een balletje op de de trimbaan in de duinen. Later verplaatste het spel zich naar ‘de Noordwijkse’. Begin jaren negentig werd het Golf Centrum Noordwijk geopend, waar in tegenstelling tot ‘de Noordwijkse’ iedereen lid van kan worden. Tespelduyn viert begin april haar eerste verjaardag. Journalist Wim Siemerink sloeg als enthousiast golfer op alledrie de banen een balletje mee en vroeg de spelers aldaar naar hun ervaringen op hun favoriete baan.
AMATEURTOP GOLFEN Alexander Hemmes (22) speelt al jaren op het hoogste amateurniveau in Nederland. En daarnaast in het eerste team van de Noordwijkse Golfclub. Dit team speelt gewoonlijk mee om de hoogste plaatsen in de competitie met als beste prestaties het algeheel landskampioenschap in 2007 en in 2010.
‘Wekelijks trainen met als doel een maximaal sportief resultaat’ Voordat hij zijn plekje veroverde in het eerste van Noordwijk heeft Alexander een heel traject afgelegd. Geboren in de oliestaat Oman kwam hij via Noorwegen en Indonesië op zijn tiende in Noordwijk terecht. In Jakarta had hij al kennis gemaakt met het golfspel. In Noordwijk werd hij lid van Golf Centrum Noordwijk. Daar bleek al snel dat hij de sport zo leuk vond dat veel van zijn vrije tijd werd gebruikt om te trainen. Alexander: ‘Ik denk dat ik het baantje van GCN wel 3.000 keer gespeeld heb.’ Vaak samen met Dennis Asselbergs, Joost Imthorn en Willem Vork. Drie jonge vrienden met wie hij
al spoedig verhuisde naar de ‘grote’ Noordwijkse, waar hij snel de aandacht op zich gericht zag.
studie in Delft, die langzaam maar zeker belangrijker werd waardoor er minder tijd overbleef om te trainen.
Alexander veroverde het zo begeerde plekje in Heren 1. Met als gevolg dat hij zich mocht gaan meten met de top van het Nederlandse amateurgolf. Al op zijn 16e jaar werd met dit team het algehele kampioenschap van Nederland behaald. In die periode lonkte een mogelijke carrière als profgolfer. Alexander volgde zijn idool Tiger Woods op de voet. Maar golf bleek een passie die uiteindelijk niet leidde tot het profgolf. Het werd een
Omdat de teamcompetitie in zijn ogen toch heel belangrijk is, werd extra oefenen als voorbereiding op de competitie noodzakelijk. Daarom wordt nog steeds samen met onder andere golfgoeroe Tom O’Mahoney en Roel Verdonschot hard getraind om goede resultaten te halen. ‘De wekelijkse trainingen worden met veel plezier afgewerkt. Met als doel meer golfplezier en een maximaal sportief resultaat.’
55 |
NEX | SPORT
Rina en Walter van Abswoude spelen het spel al meer dan 30 jaar. Ook al in de tijd dat hun bloemenwinkel in de kop van de Hoofdstraat nog alle aandacht vroeg. En nog voordat het Golf Centrum Noordwijk werd ontwikkeld.
‘Op de golfbaan moet je met gepaste kleding spelen. Ik volg de mode en zorg ervoor dat Walter er ook verzorgd bij loopt’
Lang geleden deden Rina en Walter een golfclinic in Warmond en daarna volgden de eerste lessen. Het eerste doel, het behalen van het GVB (Golfvaardigheidsbewijs), was snel bereikt.
de zes jaar wordt het oude spelmateriaal ingewisseld voor een fonkelnieuwe set. Walter: ‘Op ons logeeradres in Afrika heb ik een reserveset staan, zodat we die niet mee hoeven te slepen.’
Ze maakten samen vele golfreizen door Europa en Afrika. Als we hen vragen naar de mooiste ervaringen, dan begint Walter enthousiast te vertellen. Zonder op te houden komen de verhalen over Spanje, Oostenrijk, Nederland en ook Afrika naar boven. Het meest bijgebleven is de golfbaan in Oostenrijk, waar het echtpaar met een zeer luxe berglift over de fairways werd vervoerd omdat het te voet of zelfs met een buggy ondoenlijk bleek het hoogteverschil te beslechten.
Als de speciale sportkleding ter sprake komt vertelt Rina dat ze dat belangrijk vindt. ‘Op de golfbaan moet je met gepaste kleding spelen. Ik volg de mode en zorg ervoor dat Walter er ook verzorgd bij loopt.’
Bij golf is een goede uitrusting natuurlijk van belang. Ongeveer eens in
RECREATIEF GOLFEN
‘De kick als je een bal goed slaat’
| 56
Inmiddels beschikken beiden over voldoende vrije tijd, die deels besteed wordt om op het Golf Centrum Noordwijk, bij hun club ‘de Vijf margen’, de wedstrijden mee te spelen op de baan waar Rina ooit een hole-in-one sloeg. Op de vraag waarom golf zo leuk is komt het als uit één mond: ‘De kick als je een bal goed slaat.’
RELATIEGOLF
‘Voor golf maak ik elke week tijd vrij’ In golf herkennen we zonder moeite de recreatieve spelers en de professionele sporters. Maar er is nog een derde groep: de relatiegolfers. Dat ontdekken we wanneer we Alfons van Abswoude wat beter leren kennen. Alfons is directeur van Abswoude Autopromenade Noordwijk en begon rond 1990 met het spelletje.
Alfons van Abswoude is een jonge ondernemer die lachen heel belangrijk vindt. Tijdens het werk, maar ook in zijn vrije tijd. Hij speelt zijn spel op Landgoed Tespelduyn. Een bewuste keus om een aantal redenen. Hij roemt de aanpak aldaar, waarmee hij doelt op het feit dat Tespelduyn van het in contact brengen van ondernemers een hoofdzaak wist te maken. Een aanpak die Alfons inmiddels een aantal nieuwe relaties heeft opgeleverd. Het relatiegolf brengt hem naast de zakelijke contacten bovendien veel plezier en gezelligheid. ‘Daarom maak ik er ook wekelijks tijd voor vrij’, zegt hij. Een belangrijke reden is ook dat de baan voldoende uitdagingen biedt.
‘En dan vind ik fysieke conditie en concentratievermogen belangrijker dan het materiaal waarmee ik speel.’ Alfons speelt nog immer met de set van zijn inmiddels overleden vader, waarmee met regelmaat een zeer acceptabel schot wordt afgevuurd. ‘Daar geniet ik van, maar ook van een goede drive van een medespeler.’ Net als van de hole-in-one van nichtje Silke tijdens een rondgang op het Europees Kampioenschap voor dames. Op het landgoed is er ook de Business Club Tespelduyn (BCT) met een vaste maandelijkse businessclub bijeenkomst. Alfons is een vaste gast tijdens deze business dagen. ‘Om relaties te ontmoeten, maar vooral om sportief bezig te zijn en te ontspannen.’
‘Ik vind fysieke conditie en concentratievermogen belangrijker dan het materiaal waarmee ik speel’ 57 |
NEX | NOORDWIJKER IN HET BUITENLAND
Tekst Paul Vermin Beeld Paul Vermin en Thomas Steenvoorden
Producer, regisseur en documentairemaker Ivan O’Mahoney streek zo’n vier jaar geleden neer op de stranden van Sydney. Het verblijf van mede-uitgever Paul Vermin in Australië is voor NEX een uitgelezen kans om Noordwijker Ivan persoonlijk te vragen naar zijn leven in deze metropool. ‘Sydney is een soort Noordwijk in de zomermaanden, maar dan in het groot.’
Met de ferry van Manly kom ik aan op Circulair Quay. Ik passeer het welbekende Sydney Opera House en kijk tegen de immens grote Sydney Harbour Bridge aan. Ik ben aangekomen in een stad ter grootte van 12.000 km2 met zo’n 4 miljoen inwoners, maar ik voel me meer dan welkom. Van de Sydney Harbour pak ik de bus naar de wijk Woolloomooloo, dat ‘land van overvloed’ betekent in de lokaal inheemse Aboriginal taal. Op Cathedral Street werkt Ivan O’Mahoney samen met het
Australische productiebedrijf Cordell Jigsaw Productions, bekend van onder andere de SBS-serie Bondi Rescue over het wel en wee van Australische lifeguards. Daar vraag ik hem naar zijn leven. Hoe ben je hier verzeild geraakt? Ivan: ‘Van 2001 tot 2008 heb ik gewerkt in de filmindustrie in Londen, waar ik mijn Australische vrouw Tash heb ontmoet. Na acht jaar in Londen kreeg zij nogal heimwee en zijn we deze kant
Noordwijker in Sydney
61 |
NEX | NOORDWIJKER IN HET BUITENLAND
‘In eerste instantie wilden we het voor een jaar proberen, maar het leven bevalt ons hier zo goed dat we er inmiddels alweer zo’n vier jaar wonen met het gezin’
opgekomen. In eerste instantie wilden we het voor een jaar proberen, maar het leven bevalt ons hier zo goed dat we er inmiddels alweer zo’n vier jaar wonen met het gezin (zoon Finnegan is zes en zoon Clancy is 18 maanden, red.). Het is heerlijk om buiten te leven, naar het strand te gaan, het water op te gaan of de stad in te gaan. Alles is hier voorhanden. Sydney is een soort Noordwijk in de zomermaanden, maar dan in het groot.’ Hoe ben je in de televisiewereld terecht gekomen? ‘Op een vrij onorthodoxe manier. Na het Leeuwenhorst in Noordwijkerhout ben ik Internationaal Recht gaan studeren in Leiden. Daarna heb ik mijn diensttijd vervuld bij de Marechaussee en ik heb begin jaren ‘90 in Bosnië gezeten voor de VN. In Sarajevo en Tuzla zag ik overdag camerateams van de BBC en Sky News aan het werk. ’s Avonds zag ik hun reportages op TV en dacht ik: ‘als die journalisten hier niet waren zou niemand een idee hebben van wat hier allemaal gebeurt.’ Ik was daar erg van onder de indruk. Bij terugkomst ben ik eerst bij een groot advocatenkantoor gaan werken met als specialisatie zeerecht en internationale handel. Ik had het ontzettend naar mijn zin, maar na vier jaar begon het te kriebelen en wilde ik iets anders gaan doen. Mijn fascinatie voor de journalistiek stak weer de kop op.’ Wat trok je zo aan in de journalistiek? ‘Het idee niet altijd één kant te hoeven kiezen. Iets wat je in de advocatuur
| 62
altijd dient te doen, want je vertegenwoordigt nou eenmaal de belangen van je cliënt. Om mijn nieuwe carrière van de grond te krijgen ben ik naar de school voor de journalistiek gegaan in New York, op Columbia University. Dat was in 1999. Mijn eerste baan als journalist was bij CNN in Atlanta. Daarna ben ik naar Londen verhuisd en heb van 2001 tot 2008 voornamelijk voor de BBC en Channel 4 gewerkt. Met de jaren ben ik meer en meer de documentairekant opgegaan. Mijn verhalen werden steeds langer, steeds ‘filmischer’. Mijn BBC documentaires zijn verkocht aan andere landen, waaronder ook Nederland. VPRO’s Tegenlicht heeft twee van mijn films uitgezonden: How To Plan a Revolution en The Boys from Baghdad High.’ Kun je me iets vertellen over je werkzaamheden hier in Australië? ‘Mijn functie hier varieert van project tot project. Ik regisseer graag, maar soms werk ik als series producer zodat ik minder op reis hoef en meer tijd heb voor mijn familie. Als series producer bewaak ik het overzicht over een bepaalde productie. Mijn andere rol is om nieuwe projecten te ontwikkelen en van de grond te krijgen. Het houdt een beetje het midden tussen een eigen productiemaatschappij runnen en de zekerheid van een normale baan. Die combinatie is erg prettig!’ En waar ben je nu mee bezig? ‘Ik heb zojuist een project afgerond waarin we zes Australiërs de wereld rond hebben gestuurd en ze als
Jmiaa Een prachtige vrouw uit Marrakech
Sinds een jaar of zeven woont Jmiaa (spreek uit: Dzjimía) in Noordwijk. Geboren in Marrakech (Marokko) en opgegroeid in Rotterdam werd zij na een avondje stappen in ‘t Zeepaardje niet alleen verliefd, maar was ze ook - zoals ze het zelf zegt - ‘direct verknocht aan Noordwijk’. Het was dan ook geen straf om hier te komen wonen en haar passie voor Oosterse dans voort te zetten. | 64
Van de Merwe:
‘Ik wil een ondernemende bankier zijn’ Richard van de Merwe, directeur private banking en (groot)zakelijke relaties bij Rabobank Bollenstreek, vertelt hoe hij de bank met ondernemerschap wil vernieuwen en verbeteren binnen de mogelijkheden van betrouwbaar bankierschap.
Richard van de Merwe trad op 1 september 2011 in dienst bij Rabobank Bollenstreek. De eerste twee maanden besteedde Van der Merwe aan het kennismaken met klanten en het verkennen van de lokale marktsituatie. Zijn voorganger Ton Selhorst stond hem daarbij terzijde. Van de Merwe beschikt over
een royale hoeveelheid Rabobankervaring. De afgelopen vijf jaar werkte hij als Directeur Grootbedrjjf bij Rabobank Westland. Het Westland is bij het grote publiek bekend vanwege de glastuinbouw; bij bankiers om de sectorspecifieke bancaire risico’s. Van de Merwe zegt daarover: ‘Ik ben gewend ondernemend te
bankieren in een sector die wil ondernemen. Dat betekent niet dat ik de rol van de ondernemer ga overnemen. Wel probeer ik in gesprek met de ondernemer de toekomstvisie aan te scherpen en onze branchekennis in te zetten om de ondernemer verder te helpen.”
NEX | BATTLE
Een interview plannen met een verloskundige en een uitvaartverzorger is altijd onder voorbehoud, zo bleek al snel. Eerst was de uitvaartverzorger verhinderd vanwege een begrafenis, daarna was het de verloskundige die moest afbellen vanwege een bevalling. Maar uiteindelijk lukt het om Albert van den Berg en Jitske Visser tegenover elkaar te zetten.
Verloskundige Jitske Visser:
‘Elke bevalling is bijzonder’
OP LEVEN Jitske is één van de maten in de maatschap Verloskundigenpraktijk Noordwijk Noordwijkerhout. Zij heeft drie, alleen vrouwelijke, collega’s in de maatschap. Niet verwonderlijk, want het vak verloskunde telt slechts 2% mannen. Albert is eigenaar van Van den berg Uitvaartverzorging in Noordwijk. Daarnaast heeft hij een parttime job bij een onderhoudsteam in WoonZorgcentrum Groot Hoogwaak. Hij valt op als man in de branche, want in deze tijd lijkt het uitvaartgilde alleen nog uit vrouwen te bestaan.
beroep onmogelijk en ik werd koster van een kerk. Ik werd gevraagd als drager en daarna als assistent verzorger. Ik bekwaamde mij verder in het vak. En als vanzelf rolde ik erin en begon ik zelfstandig.’ Jitske: ‘Als jong meisje wist ik al dat ik dit vak in wilde. Mogelijk is de geboorte van mijn zes jaar jongere zusje de oorzaak. Die gebeurtenis vond ik zo spannend en indrukwekkend dat het nu nog steeds helder op mijn netvlies staat. Bij de keuze van een middelbare opleiding hield ik al rekening met de toekomstige opleiding tot verloskundige.’
Wat brengt iemand ertoe een dergelijk beroep te kiezen? Albert: ‘Oorspronkelijk was ik timmerman, maar gezondheidsklachten maakten dit
Hoe ga je om met de emotionele kant van je vak? Jitske: ‘Een bevalling is altijd spannend. En een geboorte blijft altijd bijzonder.
| 68
Dat realiseer ik mij met enige regelmaat.’ Albert: ‘Bij overlijden hoort per definitie emotie, vooral als het dierbaren betreft. Dit kan van geval tot geval heel verschillend zijn en soms zelfs bij mij voor emotie zorgen. Wat ik naar mijn mening overigens niet openlijk mag tonen, maar soms komt die emotie er thuis wel uit.’ Hoe belangrijk is de persoonlijke begeleiding? Albert: ‘Heel belangrijk, maar het verschilt wel van persoon tot persoon. Soms kiezen mensen ervoor om het afscheid zakelijk te regelen. Dat verlangt van mij dat ik weet waar mijn plaats is. In andere gevallen verwachten mensen juist steun en dan moet ik er zoveel mogelijk voor hen zijn.’ Jitske: ‘Natuurlijk doen we zoveel mogelijk aan persoonlijke begeleiding, maar helaas
Tekst Wim Siemerink | Beeld Pauline de Ruiter
Uitvaartverzorger Albert van den Berg:
‘Soms komt de emotie er thuis wel uit’
EN DOOD kan dit niet één op één. Dat komt omdat wij niet allemaal zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag paraat kunnen staan. Daarom maken al onze verloskundigen tijdens de zwangerschap kennis met de toekomstige moeder.’
Vereist het vak ook nazorg? Jitske: ‘Wij kennen natuurlijk nazorg. Dat doen we altijd, hoe de bevalling ook verloopt. Meestal is er vreugde, maar soms ook verdriet. De wens van onze cliënt is natuurlijk het uitgangspunt. Aanstaande moeders kunnen een bevalplan schrijven waarin details die zij belangrijk vinden worden opgenomen.’ Albert: ‘Van onze kant is er geen zorgplicht, maar natuurlijk gaan we na de uitvaart nog een keer langs bij de directe nabestaanden. Een luisterend oor van mijn
kant kan belangrijk zijn. Bovendien is het ook voor mij leerzaam om nog even na te praten over de voorbereiding op en de uitvoering van de plechtigheid.’
Dragen jullie speciale kleding? Albert: ‘Ik draag altijd een gepast kostuum. Tijdens de uitvaart zijn de dragers en ik gekleed in de bij deze plechtigheid behorende kleding.’ Jitske: ‘Wij dragen geen uniform in de praktijk. Soms is er aangepaste kleding noodzakelijk, maar wij zijn vrij om onze kleding te kiezen.’ Als er gevraagd wordt naar bijzondere ervaringen, hebben ze allebei niet direct een antwoord. Albert vertelt nog wel dat hij de uitvaart en begrafenis heeft mogen verzorgen van een bekende Noordwijker
die over de gehele wereld bekendheid genoot. Deze persoon bleek zijn voorkeur te hebben geuit voor Albert en niet zoals je zou verwachten voor een grote Amsterdamse collega. De voorbereiding ging in volstrekte anonimiteit en Albert wist pas op het laatst om wie het ging. Bij de uitvoering waren de fotografen en verslaggevers van de roddelbladen wel oorzaak van bijzondere maatregelen. Jitske heeft geen echt opvallende gebeurtenissen meegemaakt. Maar, zegt zij: ‘Elke bevalling is een bijzondere gebeurtenis.’ Tijdens een laatste kopje koffie vertelt ze dat zij het als geboren Leidse in Noordwijk allemaal geweldig vindt. ‘Ik ga hier nooit meer weg. Noordwijkers zijn leuke mensen en het is een geweldige plek om te wonen en werken.’
69 |
Tekst Linda Versteege | Beeld Buro Binnen en archief
De ideeën en noodzaak om een internationaal congrescentrum van formaat in Noordwijk te realiseren waren er al jaren. Maar vanwege onze ‘zwakke kust’ was het voor 2008 niet mogelijk om ook ‘de grond in te gaan’. Na de kustversterking mocht dat wel. ‘En dus zijn we onze ideeën verder gaan uitwerken’, aldus Jaap Liethof.
Tijdens de jaarlijkse kerstborrel in de Hotels van Oranje werden de plannen voor het eerst door Jaap Liethof aan de Noordwijkers getoond. ‘Aan de presentatie is ruim anderhalf jaar onderzoek vooraf gegaan om te komen tot het uiteindelijke plan; NICC, een congrescentrum met internationale allure en economisch toekomstperspectief voor Noordwijk. Initiatiefnemers Charles de Boer en Bram Mol, eigenaren van Hotels van Oranje, stelden een topteam van experts samen, om te komen tot iets ‘groots’.’
Stap voor stap De internationaal bekende en beroemde stedenbouwkundige Adriaan Geuze van Bureau West8 te Rotterdam, boog zich over de stedenbouw. Hans van Egmond van Bureau Van Egmond Totaal Architectuur werd ingeschakeld om de plannen vorm te geven. Als geen ander is hij bekend met De Noordwijkse stijl, de sfeer waarin ook het congrescentrum ontworpen
‘Door de komst van het Congrescentrum kunnen we concurreren met steden als Barcelona, Londen en Parijs’ zal worden. Samen met zoon Diederik en dochter Britta is hij tot de eerste schetsen van het plan gekomen. Hans van Egmond: ‘Naast het expertisewerk achter de schermen is er drie keer een uitgebreide workshop met de gemeente georganiseerd. De Noordwijkse wethouders Leon van Ast en Leendert de Lange waren hierin samen met hun team van ambtenaren, waaronder stedenbouwkundigen, economen en overige financiële experts, actief betrokken.’
77 |
| 82
Linker pagina, foto links: Julia Vestje/Bomba € 45,95 PA Jurkje/Bomba € 89,95 PA Legging/Bomba € 32,95 PA Mees Spijkerjackje/Geisha € 59,95 HU Foto rechtsboven: Nikita Vestje/Sevenoneseven € 54,95 PA Blouse/Sevenoneseven € 49,95 PA Jeansbroekje/ Krunk € 54,95 PA Foto rechtsonder: Mees Jurkje/Bengh € 75,95 Rechter pagina, foto linksboven: Cooper Sweater/Scotch Shrunk € 59,95 HU Zwemshort/ Scotch Shrunk € 49,95 HU Polo/Scotch Shrunk € 27,95 HU Quincy Polo/ Sevenoneseven € 44,95 PA Bermuda/Sevenoneseven € 57,95 PA Foto linksonder: Bart Blouse/Sevenoneseven € 59,95 PA Bermuda/Sevenoneseven € 54,95 PA Torrence Polo/Baker Bridge € 44,95 PA Bermuda/Baker Bridge € 54,95 PA Foto groot: Bas Polo/Scotch Shrunk € 27,95 HU Bermuda/ Scotch Shrunk € 59,95 HU Slippers/O’Neill € 19,95 HU Torrence Polo/McGregor € 49,95 HU Shirt/Scotch Shrunk € 29,95 HU Bermuda/McGregor € 74,95 HU Sneakers/Converse € 54,95 HU Bart Blouse/ Sevenoneseven € 59,95 PA Quincy Polo/Sevenoneseven € 44,95 PA Bermuda/ Seven-oneseven € 57,95 PA Met dank aan: Padero For Kids PA Humpy Kids & Teens HU Het Zuiderbad - locatie Wendy van der Bent Padero haarstyling Kathy Deking - styling Buro Binnen - beeld
89
NEX | TERUGBLIK
Tekst Linda Versteege | Beeld Thomas Steenvoorden & Pauline de Ruiter
‘Ik ben blij dat ik een tweede kans heb gekregen’ 111 |
NEX | TERUGBLIK
Oud-voetballer Bram Marbus (39)
‘Ik overleefde een hartstilstand’ Veel mensen kennen Bram Marbus als voetballer. Maar in een dorp word je ook ‘bekend’ als je iets heftigs overkomt. Bram werd drie jaar geleden getroffen door een hartstilstand, maar behoorde gelukkig tot de 10 procent die zoiets overleeft. NEX sprak met Bram en zijn vrouw Marcella over voetbal, het leven na het voetbal en deze heftige gebeurtenis.
Van voetballertje bij VV Noordwijk... Bram: ‘Als zevenjarig jongetje voetbalde ik bij VV Noordwijk. Ik vond het leuk, maar had toen nooit kunnen vermoeden dat ik er later mijn beroep van zou maken. Tot mijn twintigste bleef ik bij Noordwijk en toen ben ik samen met Leonard van Utrecht naar Excelsior gegaan. Na drie jaar stapte ik over naar Cambuur en in de twee jaar dat ik in Friesland speelde en woonde, ontmoette ik Marcella. Toen de overstap naar Deventer in zicht kwam, verhuisde zij met me mee. Dat ging allemaal behoorlijk snel. We kenden elkaar net een paar maanden, maar we waren verliefd en wisten heel goed dat een relatie op afstand niet zou werken. Nog een geluk dat ik uiteindelijk niet naar Engeland ben gegaan, want daar was toen ook nog even sprake van. Ik denk niet dat Marcella dan met me mee was gegaan. Nu koos ze voor mij en zijn we nog steeds heel gelukkig samen.’
Na de eredivisie Bram: ‘Toen ik 33 was stopte ik met betaald voetbal. Ik heb 13 jaar verdienstelijk gespeeld, eredivisie en eerste divisie. Ik heb zeker leuk verdiend in die jaren, maar er ook goed van geleefd. Niet te gek, overigens. Iedereen kent wel de verhalen van jongens die hun geld over de balk smijten, maar zo ben ik gewoon niet. Toch was het niet zo dat ik na mijn voetbalcarrière lekker kon gaan rentenieren. Als jongetje droom je ervan om voetballer te worden. Als die droom uitkomt, is dat geweldig. Je speelt tegen topspelers. Komt in alle stadions, verdient goed, maar zelfs het leven van een voetballer wordt op een gegeven moment ‘gewoon’. Al is het niet te vergelijken met het normale bedrijfsleven.
Marcella: ‘Ik gaf hem een por zo van ‘word eens wakker’. Nog eens, maar hij reageerde totaal niet’ | 112
Toen ik stopte, moest ik echt even omschakelen; wat ik wilde gaan doen was een groot vraagteken. Net als ieder ander moest ik weer onderaan de ladder beginnen. Via via kreeg ik de kans om bij Van der Meer Makelaars aan de slag te gaan. Via een werken en leren traject haalde ik de benodigde diploma’s en vond ik snel mijn draai.’
De nacht dat alles anders werd... Bram: ‘We hadden het allemaal prima voor elkaar. Twee prachtige, gezonde kinderen: Ruben en Levi. Leuke baan, leuke vrouw, leuke vrienden. Ik voetbalde weer bij VV Noordwijk in wat ik zelf altijd het ‘All Stars’-team noem. Gasten van toen, goeie spelers, die elke week toch nog op behoorlijk niveau competitie spelen en elkaar allemaal al jaren kennen. En toen stond alles ineens even stil. Letterlijk! Het was vlak na een skivakantie. Marcella moet het maar vertellen, want zelf weet ik er helemaal niks meer van.’ Marcella: ‘Het was in de nacht van zaterdag op zondag. Rond een uur of vier werd ik wakker. Bram was onrustig en het leek of hij snurkte. Ik was nog slaperig, maar hij maakte echt een heel raar snurkgeluid. Achteraf hebben we gehoord dat dat gasping was, een reactie van het lichaam die lijkt op naar adem happen, terwijl je al geen polsslag meer hebt. Ik gaf hem een por zo van ‘word eens wakker’. Nog eens, maar hij reageerde totaal niet en toen had ik wel gelijk door dat het niet goed zat. Ik heb 112 gebeld en binnen vijf minuten stond de politie voor de deur. Dan is het alsof je in een film belandt. Levi sliep wel eens tussen ons in en dat was ook die nacht zo. Hij was toen drie jaar. Met hem op mijn arm stond ik te kijken hoe ze Bram reanimeerden. Op een gegeven moment stond de brandweer, ambulancepersoneel en politie in huis. Ik was naar beneden gesommeerd en kon niks doen. Het is zo onwerkelijk allemaal. Het overkomt je en je staat er bij en kijkt er naar. Ik wist toen
Marcella: ‘De onzekerheid was groot, want niemand vertelde me of - en hoe hij uit zijn coma zou komen’ natuurlijk nog niet wat er precies met Bram aan de hand was. Het duurde lang voordat hij eindelijk stabiel genoeg was om naar het ziekenhuis vervoerd te worden. Dan moet je mensen gaan bellen. Mijn schoonouders, familie, vrienden. Dat was wel heel erg moeilijk, vooral omdat je niks weet en niks kunt zeggen om ze gerust te stellen.’
Spannendste uren ooit Marcella: ‘In het ziekenhuis hielden ze Bram kunstmatig in leven. Zijn lichaamstemperatuur was kunstmatig verlaagd, omdat je organen dan de minste kans hebben om beschadigd te raken. Toen ik aan zijn bed zat, besefte ik pas dat ik enorm veel geluk had dat hij nog leefde. Maar je weet dan ook dat het alsnog mis kan gaan. De onzekerheid was groot, want niemand vertelde me of - en hoe - hij uit zijn coma zou komen. Had hij zuurstoftekort gehad? Zou hij nog zelfstandig kunnen ademen? Alles is onzeker en de ergste scenario’s schieten door je hoofd. Maar het enige wat ik kon doen was afwachten. En dat is echt slopend. Maandag hebben ze zijn temperatuur langzaam weer omhoog gebracht. Het waren de spannendste uren uit mijn leven. Samen met Brams zus zat ik aan zijn bed toen hij weer bijkwam. De
artsen kwamen erbij en deden de eerste tests. Toen ik zag dat hij reageerde, kreeg ik weer hoop.’
De draad weer oppakken Bram: ‘Die maandag erop zat ik weer thuis op de bank. Iedereen om me heen was in rep en roer, terwijl ik er heel nuchter onder was. Dat komt natuurlijk ook omdat ik het zelf niet bewust heb meegemaakt. Marcella heeft alles van dichtbij zien gebeuren. Hoe ik gereanimeerd ben, hoe ik in dat ziekenhuisbed lag met al die toeters en bellen. Van de week voor de hartstilstand herinner ik me niet veel meer. De zaterdag is helemaal een zwart gat. Ook van de eerste dagen toen ik uit coma was herinner ik me alleen wat flarden. Diezelfde week ben ik geopereerd en heb ik een ICD (Implanteerbare Cardioverter Defibrillator, red.) gekregen. Een kastje dat je hart een schok geeft, mocht je een hartstilstand krijgen. Puur uit voorzorg, overigens. De kans dat ik opnieuw door een hartstilstand word getroffen is net zo groot als bij ieder ander. Omdat ze niet weten wat de hartstilstand bij mij heeft veroorzaakt, voelt het kastje wel heel veilig. Iedereen denkt altijd dat zo’n voorval je leven verandert. Natuurlijk heeft het een enorme impact. Ik moest weer vertrouwen krijgen in mijn eigen lichaam. In het begin zeg je
ook wel dat je dingen anders wilt doen, maar na een tijdje pak je toch de draad van het gewone leven weer op. Misschien is dat ook wel deels karakter. Ik ben nuchter en wat ook scheelt is dat mijn leven voor de hartstilstand eigenlijk al hartstikke leuk was! Voor Marcella was het veel lastiger.’
Tweede kans Marcella: ‘Pas later besefte ik dat het ook heel anders af had kunnen lopen. Dat ik Bram gewoon die nacht had kunnen verliezen. Als ik niet wakker was geworden, als ik niet thuis was geweest, als ik niet direct 112 had gebeld. Als, als, als. Het heeft wel even geduurd voordat ik dat los kon laten. Als ik een ambulance hoorde dacht ik ‘het zal Bram toch niet…’. Toen hij weer wilde gaan hardlopen en voetballen, vond ik dat best eng. Maar hij mag gewoon alles doen, er was geen enkele reden om het te laten. Bram: ‘Naarmate de tijd verstrijkt, slijt de angst bij Marcella, maar ook bij mij. Langzaam is het vertrouwen weer gegroeid. Maar vergeten doe je het natuurlijk nooit. We zijn heel goed begeleid in het revalidatiecentrum. Ik ben blij dat ik een tweede kans heb gekregen. Ik doe alles weer en geniet net zo van het leven als voor mijn hartstilstand.’
Bram: ‘Zelfs het leven van een voetballer wordt op een gegeven moment ‘gewoon’ 113 |
NEX | IN DE VOETSPOREN VAN
Huisartsen Johan en Ilse Steenvoorden
vader&dochter Ilse ‘Het motto in ons gezin was niet teuten maar doorgaan’ ‘Ik heb bewust gekozen voor het huisartsenvak; ik heb het in ieder geval niet gedaan omdat mijn vader huisarts was of wilde dat ik het werd. Mijn moeder zei na mijn middelbare schoolopleiding: ‘Ga gewoon wat leuks doen!’, maar toen dacht ik: ‘Hmm…dan toch huisarts.’ Wat ik leuk vind aan het beroep is dat je dicht bij mensen staat, de persoonlijke betrokkenheid. Dat zag ik ook bij mijn vader. Als specialist in een ziekenhuis werk je als onderdeel van een groot orgaan. Als huisarts ben je vrij en draag je een persoonlijke verantwoordelijkheid. Ik vind het heerlijk om visites te rijden, mijn eigen weg te gaan, en nee, ik vind het geen bezwaar dat ik in mijn eigen dorp werk en woon. Ik ken de mensen en maak een praatje. Mijn ouders hebben altijd hard gewerkt, maar toch was er altijd genoeg aandacht voor ons.
Ilse Steenvoorden, huisarts te Noordwijk, 33 jaar. Studie geneeskunde in Leiden, 3 jaar opleiding tot huisarts in Leiden. Getrouwd, twee kinderen. Werkt fulltime.
Vroeger had je weekend-, nacht- en avonddiensten. Dan zat mijn moeder bij de telefoon. Het motto in ons gezin was: niet teuten maar doorgaan. Mijn zusje en ik leerden zelf onze oplossingen te vinden. Tegenwoordig is er de dokterspost. Daar werk ik samen met collega’s uit de regio en dat geeft verlichting van de enorme werkdruk op huisartsenpraktijken. Werkdruk die mede ontstaat door de bureaucratie, bemoeizucht en regelgeving van de overheid. De druk slokt een flink deel van de tijd op, waardoor er minder overblijft voor het uiteindelijke doel van de huisarts: het persoonlijk begeleiden en helpen bij ziekte. Alleen al elke dag de post doornemen vraagt uren door alles wat er van je verlangd wordt. Ik werk fulltime. Dat wil zeggen dat ik drie dagen in de praktijk aanwezig ben voor mijn patiënten. De rest van de tijd ben ik druk met de praktijkvoering. Gelukkig heb ik een viertal ouders plus een echtgenoot die oppassen, zodat ik mijn werk met plezier kan blijven doen, want dat blijft noodzakelijk. Ik heb nagenoeg alle patiënten van mijn vader overgenomen. Daar ben ik blij mee. De inwerkperiode was voor mij een belangrijke tijd, de patiënten konden aan mij wennen en mijn vader kon rustig afbouwen in de wetenschap dat zijn praktijk werd voortgezet. De praktijk is geaccrediteerd (kwaliteitskeurmerk voor huisartsen, red.), wat mij scherp houdt op het gebied van praktijkvoering. Er is in de zorgverlening richting de patiënt niet zoveel veranderd sinds de overname. Patiënten zeggen wel eens: ‘Nou zeg, je vader zou precies hetzelfde gezegd hebben.’ Wat ik onder meer van hem geleerd heb, is eerst de tijd te nemen om rustig na te denken voordat ik mijn plan trek. En ook: zorgen dat ik mijn werk leuk blijf vinden. Als dat zo is, kan ik er ook voor anderen echt zijn.’
| 114
Tekst Marga Thomassen | Beeld Monica Stuurop
Johan ‘Patiënten hielden vroeger meer rekening met hun dokter’
‘Na mijn artsexamen ging ik in militaire dienst en werkte in het Militair Hospitaal in Den Haag, dat toen nog bestond. Na een korte periode waarin ik de opleiding tot internist volgde, koos ik er toch voor om huisarts te worden. Ik ging na mijn studie met veel plezier aan de slag in Noordwijk. Na de geboorte van onze tweede dochter zeiden patiënten: ‘Jammer dokter, alweer een dochter, géén opvolger!’ Dat ik huisarts ben geworden komt voort uit mijn behoefte betrokken te zijn bij mensen. De gezinsdokter, de continuïteit en van jong tot oud. Ik deed nog bevallingen, begeleidde mensen op hun sterfbed en was betrokken bij alles wat daartussen plaatsvond. Dat heeft mij veel voldoening gegeven. Mensen in de wachtkamer deden nooit moeilijk als ik voor een bevalling weggeroepen werd. Ik kon mijn jas en tas pakken en zeggen: ‘Sorry, er komt een bevalling tussendoor.’ Iedereen had daar begrip voor. De patiënten hielden vroeger meer rekening met hun dokter dan tegenwoordig. Het is wel eens voorgekomen dat iemand op vrijdagavond zijn arm brak en op maandag pas op het spreekuur kwam, want met zoiets viel je in het weekend de dokter toch niet lastig! Bij ons huis aan de Duinwetering had ik een kleine praktijkruimte, daardoor hoefde ik tijdens de diensten niet steeds naar de Nieuwe Zeeweg te rijden. In 1977 ben ik geassocieerd met collega Goudriaan, die na drie jaar overleed. De praktijk was te groot voor mij alleen en dus zocht ik een nieuwe collega. We verhuisden naar een nieuwbouwpand aan de Nieuwe Zeeweg. In het begin had je doordeweeks alle avonden en nachten dienst voor eigen praktijk, de weekenddiensten werden met alle Noordwijkse huisartsen gedaan. Later konden de avond- en nachtdiensten met meer collega’s worden gedeeld.
Johan Steenvoorden, geboren te Noordwijk, 63 jaar. Studie geneeskunde in Leiden, 33 jaar lang huisarts in Noordwijk. In 2010 trad dochter Ilse in zijn voetsporen.
Eén van de eerste stappen naar ‘automatisering’ was het aanpassen van het kaartsysteem van mijn patiënten. De computer leidde tot steeds verdergaande automatisering, die ook door andere collega’s in het dorp werd opgepakt. Verplichte nascholingen werden ingevoerd, er werden behandelprotocollen ontwikkeld voor diverse ziektebeelden en ook de overheid en de ziektekostenverzekeraars gingen zich steeds meer met het beleid bemoeien. Het laatste project, dat Ilse en ik samen deden, was de accreditering van de praktijk. In 2010 was het een mooi en afsluitend moment om de praktijk aan haar over te dragen en ik heb daar een goed gevoel bij. Het is nooit de opzet geweest maar wel mooi dat het zo gegaan is.’
‘Na de geboorte van onze tweede dochter zeiden patiënten: Jammer dokter, alweer een dochter, géén opvolger!’ 115 |
NEX | BEUK TRAVEL
Beuk Travel
kennis van zaken Dat Koninklijke Beuk zo langzamerhand equivalent staat aan personenvervoer, mag duidelijk zijn. Het bedrijf bestaat immers 106 jaar en heeft in deze periode een uitbundige groei doorgemaakt. De touringcars van Beuk kom je overal tegen. Het boeken van alleen een touringcar kan uiteraard nog steeds, maar Koninklijke Beuk is meer dan dat. Veel meer. De afdeling Beuk Travel bijvoorbeeld.
Han Kuipers, verantwoordelijk voor deze boeiende tak, vertelt enthousiast over zijn team en de verscheidenheid aan werkzaamheden, elke dag opnieuw: ‘Bij Beuk Travel werken we met zes ervaren medewerkers. Travel is onderverdeeld in drie activiteiten: groeps- en incentivereizen, inkomend toerisme en zakenreizen. Binnen de eerste groep boeken we geen bestaande reizen, maar wordt voor de klant alles op maat en budget geregeld.
| 116
De tweede activiteit, het inkomend toerisme, is speciaal voor buitenlandse groepen die naar Nederland komen. Voor hen maken we op verzoek een totaalpakket voor hun verblijf in Nederland. Accommodatie, gids, excursie etc. Deze tak richt zich voornamelijk op de Scandinavische, Duitse en Engelse markt. Activiteit drie bestrijkt zakenreizen. Omdat we beschikken over een IATA licentie, hebben we toegang tot de reserveringssystemen van vrijwel
Tekst Caroline Bierens-Spaans | Beeld Beuk Travel
‘DE DOELGROEP VAN BEUK TRAVEL IS DIVERS MAAR RICHT ZICH MET NAME OP HET MKB’ alle airlines en geven wij zelf tickets uit. We beschikken over een groot aantal zakenrelaties waarvoor wij niet alleen een simpel vliegticket regelen, maar alles dat daarbij komt kijken.’ Monique Beuk vult aan: ‘Het simpelweg boeken van een ticket via internet kan iedereen tegenwoordig. Maar met zakenreizen ligt dat toch wat genuanceerder. Overstappen met passende aansluitingen, tickets met flexibele terugreisdata, vervoer van en naar de luchthaven, hotelreserveringen, kost veel tijd om het uit te zoeken. Bovendien is ons kantoor 24 uur per dag bereikbaar en bemand, omdat onze klanten zich in verschillende tijdzones bevinden.’ Met name het regelen van groeps- en incentivereizen is volgens Kuipers heel leuk om te doen: ‘Onlangs hebben we het reisplan mogen regelen voor de zeilers die meedoen aan de Caribbean Sailing Regatta. Een zeilrace waaraan 70 Nederlandse zeilers verdeeld over 10 teams meedoen en wordt gehouden rond Sint Maarten, Saint Barth en The British Virgin Islands. De vluchten, de contracten met locale leveranciers, betalingen, noem maar op; veel werk, maar fantastisch om te doen.’ Volgens Kuipers werkt het travel-team heel goed samen, wat ondermeer de kracht is van deze solide en goed geoliede Beuk-motor: ‘We hebben qua gemiddelde leeftijd dan wel een wat ouder team, maar leeftijd vind ik niet belangrijk. Kennis en ervaring. Daar gaat het om. En dat is precies wat we in huis hebben. Dat is ons succes.’ Volgens Monique Beuk ligt daar exact de meerwaarde van Beuk: ‘Onze kennis van zaken(reizen), persoonlijke service en het feit dat wij onze klanten kennen.
We doen niet alleen wat de klant vraagt, maar denken met ze mee, zoeken alternatieven en reiken suggesties aan.’ De doelgroep van Beuk Travel is divers, maar richt zich met name op het MKB. Echt grote bedrijven regelen hun zakenreizen intern. Kuipers: ‘Voor televisie regelen we ook veel. We ‘doen’ bijvoorbeeld al bijna 20 jaar Ivo Niehe op reis. Maar ook de vliegreizen voor televisieprogramma’s als Ik vertrek en Grenzeloos verliefd mogen wij regelen.’ Het Beuk Travel team bezoekt gezamenlijk een paar keer per jaar diverse locaties in met name Amsterdam. ‘Goed voor de teambuilding,’ volgens Kuipers, ‘maar ook functioneel, want zo kunnen we gelijk een goede locatie voor onze klanten spotten.’ Daarbij wordt regelmatig aan site-inspectie gedaan in binnen- en buitenland: op de locatie kijken hoe het er uit ziet en wat er te doen is. Voldoet het aan de verwachting van onze opdrachtgever? Monique: ‘Als Beuk Travel buitenlandse zakenrelaties naar Nederland invliegt dan verkopen wij Noordwijk als verblijf- en congresbestemming. In Huis ter Duin en de Hotels van Oranje heeft vorig jaar juli een grote happening plaatsgevonden, waarbij zo’n 300 mensen uit de MICE (Meetings, Incentives, Congres & Events) industrie van over de hele wereld waren uitgenodigd met het doel om Noordwijk op de kaart te zetten. Wij hebben hiervoor ook het gehele vervoersplan mogen opstellen. Voor ons een mooie cross selling van onze activiteiten, maar bovenal een positieve Noordwijk-promotie!’
117 |
Dineren met Directeuren MeerBusiness
Jurgen RIchter, Hans Hageraats, Brian Issac, Wim Kruyt en Henk Wesseling
Frans Heemskerk, Katja Menanteau en Lotje Melching
Wim Kruy t en Myru gia Cyntj e
Carla Kruyt en Khalil Farjallah
Cees Nuljens Andy Houtkamp en
Leendert de Lange, Sabine Hertogh, Nico Stokman en Edwin de Beukelaar
Winter B BQ Noordwijk Marketin g
Bart Schuitemaker en Khalil Farjallah
Samantha Boel en Arthur Bruyn
Marcel Menger en Carl Smink
Jaap Liethof, Miranda en Eric Beuk
Burgermeester
er en Jan Pieter Lokk rmans Stephan Stokke
Annelies Nentjes en Monica Issac
Pieter Lokker Sabine Hertogh en burgermeester Jan