Arno en Charlotte uit de Zurenborgstraat zijn met een wandelproject voor honden gestart. Wie dus geen tijd of zin heeft om met zijn viervoeter een tochtje te maken krijgt dus een alternatief aangeboden in de vorm van een Bowiedogwaling. Foto Jörg PYL
Op de Door Verstraeteplaats ligt een sprookjesachtig belle-époquepand met twee sierlijke torentjes die in de richting van de Dageraadplaats kijken: het Rijksarchief. ‘Hier woont de Schone Slaapster,’ vertel ik aan mijn kleinkinderen. En ze geloven me nog ook. In dit gebouw lijkt alles en iedereen al tien jaar lang in een diepe slaap verzonken. Onlangs, sinds 13 mei om precies te zijn, is dat veranderd en fluiten er weer bouwvak-
kers in de gangen. Zou een prins de Schone Slaapster wakker gekust hebben? Ik vroeg het aan de mensen van de Regie der Gebouwen en het Rijksarchief die ons ondermeer vertelden dat zonder ongelukken het vernieuwde Rijksarchief eind volgend jaar de deuren zal openen.
(PETER THEUNYNCK)
Parkeren en Zurenborg: een geslaagd huwelijk zal het nooit worden. Oeverloos rondjes rijden op zoek naar een plekje: het is vaste prik. Magere troost: bezoekers van onze wijk gaan door een nog grotere parkeerhel. Ze moeten ook nog eens parkeergeld betalen. En neen, de nieuwe parkeerregeling blinkt niet bepaald uit in eenvoud. (Dirk BLIJWEERT/André DEJONGHE)
Volle zomer en een gratis feest in het Stadspark op 6 en 7 juli. We bestellen alvast een zonnige tweedaagse.
Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.
Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS
Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be
P/a E.Vanrintel
Stanleystraat 21
2018 Antwerpen
Redactie
Hoofdredacteur:
Swa Collier
Stierstraat 3,
2018 Antwerpen
0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be
Redactiesecretaris
André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be
Eindredactie
Marcel Schoeters
Redactie Gazet van Zurenborg
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be
Medewerkers (tekst en foto’s)
Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Dieter Dedecker, Luk Depondt, An Van De Wal, Sylvaine Jacquart, Marcel Schoeters, Will Van Broekhoven, Michelle Smets, Karolien Bogaerts, Kristien Cockx, Miguel Van Steenkiste, Dani Van Remoortel, Bernard Soenens, Bart Steenhaut, Vera Steyvers, Stefan Heulot, Tine Sneyers, Inge Driesen, Jerry Koninckx, Nadia Christoff
Lay-out & Pre-press
Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be
Advertenties
Rose-Marie Simoens
0485 90 39 84 03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com advertenties@gazetvanzurenborg.be
Administratie en facturatie
Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be
0468 29 43 65
Drukker
Drukkerij Goossens
Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout
Distributie
Hans Dresselaers
Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com
Website
www.gazetvanzurenborg.be
Of het nu mooie of lelijke gebouwen zijn daar vlak naast het Station van Berchem maakt op dit ogenblik niet veel meer uit. Ze staan er of ze staan er bijna. Naast een spuuglelijk en totaal afgeleefd reizigersonvriendelijk treinstation. Troosteloze perrons, koud, winderig, roltrappen die het voortdurend laten afweten en een verschrikking voor mensen die niet al te best te been zijn of bvb oudere mensen die met kinderwagens of veel bagage de trappen op of af moeten. Bah en nog eens bah.
Vlak daarnaast de nieuwste realisaties. Torens waar mensen moeten gaan werken. Naast de Ring met zijn fijn stof producerende stroom wagens die letterlijk dag en nacht voorbij razen. Met lawaai dat nooit stopt.
In een nabij verleden stond hier een gloednieuw postgebouw waar de posttreinen zo binnen en buiten konden rijden, speciale kades werden aangelegd en alles nieuw was. Dat plus tientallen procedures voor de rechtbank waren de grootste attractiepolen. Tot de nieuwste sorteermachines kwamen en wat bleek? Het gebouw waar de machines moesten staan was te klein. Afbreken
die handel dus en ergens in het noorden van Antwerpen opnieuw een nieuwbouw, zo blijf je vrienden maken in de betonsector en wordt ons belastinggeld goed besteed aan de tewerkstelling.
Maar op het perceel grond schoten de gebouwen naar omhoog. In een razend tempo en nu beginnen we te zien wat daar allemaal gehuisvest is. Onze Marcel Schoeters liet het zich uitleggen door iemand die het allemaal weet en dat is toch even slikken. Zie zijn verslag ergens verder in deze krant.
Daaruit leren we ondermeer dat er daar vanalles staat en het gevolg is dat er duizenden mensen zijn die daar werk gevonden hebben of hebben. Die zo veel mogelijk met het openbaar vervoer of eigen vervoer, de fiets, komen. Dan zitten ze natuurlijk wel goed zo vlak naast de speciaal aangelegde fietsostrade.
Maar, maar er komen ook honderden mensen met de auto, daar mag je zeker van zijn en dan zijn we een bijzonder kwetsbare wijk met nu al zo veel parkeerproblemen. Gaan die extra wagens allemaal ondergronds
kunnen parkeren of wurmen die zich in de wijk? Wordt de druk op de huizenmarkt dan ook nog niet eens erg vergroot? Ik hoor de laatste weken weer duizelingwekkende bedragen vernoemen van huizen die verkocht werden. Gaan die nog niet meer onevenredig naar omhoog gaan? Of wrijven de huiseigenaren zich nu al in de handen bij de wetenschap dat er daar honderden jonge mensen komen werken die misschien erg dicht tegen hun werk een huis willen kopen? In deze wijk dus want overvolle treinen, fietsen als het stront regent of de kasseien uit de grond vriest is ook niet dat en de auto’s slikken ook geen kraantjeswater… Mijn bedenking eigenlijk is het volgende: is er al een bevraging of een behoorlijke studie uitgevoerd om de gevolgen en de impact op een woonwijk als deze in te schatten? Zit dat ergens in een milieustudie of iets dergelijks dat aan de bouwvergunningen werd gekoppeld? En als die er zijn moeten die dan niet openbaar worden gemaakt of meegedeeld worden aan de bewoners van die wijk? Kortom, moet ik binnenkort een bordje Te Koop aan mijn gevel hangen of niet?
De actiegroep Leefbaar Zurenborg vraagt nog maar eens heel terecht de aandacht voor de lamentabele staat van het wegdek in de Cogels-Osylei. Zij schrijven boze brieven aan het stadsbestuur, het district en De Lijn en krijgen dan een antwoord van de ambtenaar van dienst die toegeeft dat het inderdaad erg is en dat ze volkomen gelijk hebben. Maar ze moeten begrijpen dat het ingewikkeld is. En dan beginnen de zwarte pieten over en weer te vliegen. Het district klaagt dat ze te weinig middelen krijgen van het stadsbestuur omdat er eerst nog iets dringender werken moeten uitgevoerd worden aan de Melkmarkt. Het stadsbestuur zegt dat De Lijn moeilijk doet. De Lijn zegt dan weer dat zij enkel bevoegd zijn voor één meter wegdek buiten de tramsporen. En unisono roepen ze dat ze ook nog eens rekening moeten houden met Monumentenzorg en Aquafin. Het is dus zéér ingewikkeld. De vraag is alleen hoelang het feit dat een probleem ingewikkeld is een voorwendsel blijft om er niks aan te doen. Ik woon al meer dan veertig jaar in de wijk en ik hoor diezelfde excuses al van in de tijd dat De Lijn nog MIVA heette.
En dan ga ik mij afvragen of dit niet eerder een symptoom is van wat ik de Belgische Ziekte noem. En die wordt niet veroorzaakt, zoals een bepaalde partij ons voorhoudt, door het gedwongen samenleven van twee totaal verschillende democratieën aan weerszijden van de taalgrens. Neen, het is net een aandoening die endemisch is aan beide zijden van de taalgrens, namelijk de totale verkruimeling van machten en bevoegdheden die er voor zorgt dat er in dit land niks meer opgelost geraakt. Wij wijzen graag Brussel met de vinger, met zijn 17 gemeenten en zes politiezones. Maar wij zien hier in Antwerpen niet de olifant in onze eigen woonkamer.
In 1983 fuseerde de stad Antwerpen met zeven randgemeenten. Maar binnen de fusie bleven die randgemeenten behouden in de vorm van districten, met elk een districtsraad en een districtscollege. Het argument daarvoor was dat het beleid zo dichter bij de burger zou blijven. Maar iedereen die van ver of van nabij bij die fusie betrokken was wist perfect dat het in werkelijkheid zuiver ging om de carrièreplanning van de toenmalige generatie politici
van de randgemeenten. Mijn vader was destijds als ambtenaar van de gemeente Borgerhout dikwijls aanwezig bij die fusiegesprekken en amuseerde ons aan de keukentafel regelmatig met spitante anekdotes, die ik jammer genoeg grotendeels vergeten ben.
Nu was die regeling waarschijnlijk de prijs die moest betaald worden om de fusie rond te krijgen. Maar intussen zijn we 36 jaar verder. Die generatie politici van toen is al een eeuwigheid met pensioen en in de meeste gevallen zelfs al dood en begraven. Maar die districten blijven bestaan, ook al is het duidelijk dat ze voor geen centimeter functioneren.
Daar zijn twee redenen voor. Om te beginnen hebben de districten onvoldoende bevoegdheden en budgetten om een echt beleid te voeren. Ze moeten voortdurend gaan aankloppen bij het stadsbestuur en dat verloopt om het zacht uit te drukken niet altijd even vlot omdat bij voorbeeld het district een andere politieke meerderheid heeft dan het stadsbestuur.
Maar de belangrijkste reden is volgens mij dat die districten absoluut niet samenvallen met de echte wijken in de stad. Zurenborg is geografisch en zelfs sociologisch duidelijk één wijk, maar bestuurlijk is het in
twee gedeeld. De wijk Groenenhoek, waar ik opgegroeid ben, bestaat uit een stukje Berchem, een stukje Borgerhout en zelfs een stukje Deurne-Zuid. Als er al politici zijn die ook hier een identiteitskwestie willen van maken dan zullen ze vaststellen dat Antwerpenaars nauwelijks nog een emotionele band hebben met hun district. Antwerpenaars wonen niet in, maar op. Op Zurenborg, op de Groenenhoek, op de Luchtbal, op het Zuid. En niet in Borgerhout of in Deurne.
Moeten we dan de districten gaan hertekenen? Ach, dat verzandt binnen de kortste keren ook weer in eindeloos gepalaver. Laten we de zaken gewoon in perspectief bekijken. Antwerpen is een middelgrote provinciestad met iets meer dan een half miljoen inwoners. Dat moet toch zonder tussenniveaus behapbaar zijn van op het Schoon Verdiep? Misschien krijgen we dan zelfs een burgemeester die voldoende autoriteit heeft om naar De Lijn te kunnen bellen met de boodschap:”Meneer Kesteloot, ik verwacht u morgen op mijn bureau om een probleempje op de Cogels-Osylei te bespreken. Monumentenzorg en Aquafin zullen er ook zijn en we willen dat tegen de middag opgelost hebben.” Voor mijn part mogen ze dan na afloop zelfs samen iets gaan eten in het Fornuis. Op mijn kosten als belastingbetaler. (Luc PANDELAERS)
Met de P van Punthoofd…
Parkeren en Zurenborg: een geslaagd huwelijk zal het nooit worden. Oeverloos rondjes rijden op zoek naar een plekje: het is vaste prik.
Magere troost: bezoekers van onze wijk gaan door een nog grotere parkeerhel. Ze moeten ook nog eens parkeergeld betalen. En neen, de nieuwe parkeerregeling blinkt niet bepaald uit in eenvoud.
(André DEJONGHE/Dirk BLIJWEERT)
Extra gebruiksgemak, efficiëntie, slimme toepassing,… De officiële communicatie van de stad over de nieuwe parkeerautomaten klinkt veelbelovend. Maar op de Zurenborgse straten is er van efficiëntie, laat staan van gebruiksgemak, weinig te merken. Nogal wat chauffeurs staan vertwijfeld aan de infoborden en klampen wijkbewoners aan, in de hoop dat die hen wegwijs kunnen maken. De Gazet probeert de parkeerknoop te ontwarren.
GEDOE
We beginnen onze zoektocht bij een van de vele infoborden die in onze wijk zijn opgedoken. De ene kant van het boord toont informatie over de Lage-Emissiezone, daar komen we straks nog op terug. De achterzijde doet de parkeerregeling uit de doeken. Eerlijk is eerlijk: het bord geeft duidelijk aan wanneer je betalend moet parkeren. In onze wijk is dat sowieso van maandag tot zaterdag. De precieze uren verschillen van straat tot straat. In straten dicht bij de Dageraadplaats moet je betalen tussen 9 uur en 22 uur. Verder weg kan je gratis je karretje kwijt vanaf 19 uur. Zo, dat hebben we dan alvast uitgeklaard.
Parkeergeld betalen ligt iets minder voor de hand. Eerste vaststelling: zonder smartphone of bankkaart lukt het niet. Vroeger kon je nog met een handvol muntstukken een parkeerticket betalen, maar vandaag dus niet meer. Jammer, want het was nochtans oersimpel: geen gedoe met nummerplaten intikken of sms’jes verzenden. Gewoon kleingeld in de automaat werpen en klaar is, of beter, was, Kees.
APPS
Wie vandaag z’n wagen wil parkeren, heeft maar beter een smartphone bij de hand. Op de parkeerborden staat een erg summiere uitleg over verschillende parkeerapps die je kunt gebruiken. Leuk als je een digital native bent misschien, maar wat als je niet zo een appetijt hebt in apps? Het moet zijn dat de bedenkers van de infoborden niet helemaal zeker zijn van hun stuk, want ze verwijzen naar een QR-code, die je kunt inscannen voor meer informatie. Parkeerapp, QR-code scannen,… zit er een IT’er in de zaal?
Word je niet warm van apps en doen QRcodes je duizelen? Geen nood, want je kan ook betalen met een gewone gsm. Je hebt er zelfs geen app of internet voor nodig. Het volstaat om een simpel sms’je te sturen. Alhoewel, simpel? Je moet om te beginnen je nummerplaat en de parkeerzone intikken: die vind je op het infobord. Verder mag je niet vergeten je parkeersessie te eindigen door opnieuw een sms te verzenden. Verve-
lend, want anders blijf je gewoon parkeergeld betalen tot het einde van de parkeertijd. Efficiëntie, gebruiksgemak, iemand?
TOUCHSCREEN
Een betaalkaart is de derde en laatste optie. Daarvoor moet je je naar een van de parkeerautomaten reppen. Het leuke is dat er op het infobord een kaartje staat dat je op weg zet naar de dichtstbijzijnde toestellen. Die hebben een klein touchscreen, waarmee je eerst je nummerplaat ingeeft en daarna je parkeertijd. Betalen doe je met een bankkaart. Verrassend is dat je zelfs geen pincode hoeft in te geven. Nadat je je kaart in een sleuf hebt gestoken, krijg je automatisch een ticket dat je goed leesbaar op het dashboard van je wagen achterlaat. Dit systeem heeft nog het meeste weg van de klassieke manier van betalen, al vereist het (kleine) touchscreen toch een beetje handigheid. Aan diezelfde automaat kan je trouwens een LEZ-dagpas kopen. Een wat? Een LEZpas. LEZ staat voor lage-emissiezone. Sinds vorig jaar bant Antwerpen de meest vervuilende voertuigen uit de binnenstad. Of je vierwieler hier welkom is, hangt af van de motor. Er is, daar gaan we weer, een website waarop je kan zien of je met je karretje de stad nog binnen mag: https://lez. antwerpen.be/. Komt je wagen niet in aanmerking? Dan riskeer je een boete. De LEZzone wordt immers beschermd door een cameraschild dat vervuilende auto’s herkent aan hun nummerplaat. Wie een boete wil vermijden kan zich vooraf registreren en online een dagpas kopen. Je kan het jezelf makkelijk maken en gewoon ter plekke een LEZ-dagpas kopen. Nu ja, makkelijk. Eerst even je wagen parkeren, natuurlijk.
Sinds 1 april 2019 gelden er nieuwe bewonerszones. De grootte van de nieuwe zones staat op www.antwerpen.be/ bewonerszone. Bewoners met een parkeervergunning hoeven niets te doen. De bestaande vergunningen worden automatisch overgezet naar de nieuwe zone. De grenzen van de zones overlappen elkaar. In deze zogeheten bufferzone kan je gratis en zonder tijdslimiet parkeren. Zo kunnen inwoners van Zurenborg hun karretje ook achterlaten in de Charlottalei bijvoorbeeld, maar ook in de Bleekhofstraat en een stuk van de Lange Leemstraat.
(vervolg van pag 1)
Een van de meest mysterieuze bouwwerven in onze buurt ligt op de Door Verstraeteplaats in het hartje van onze wijk. Mysterieus, omdat er in dat pand al ongeveer tien jaar geen beweging te bespeuren valt. Telkens als ik er langsloop, is het er onwerelds stil. Geen glazenwasser lapt er ramen, geen postbode levert er pakjes af, geen mensen met een aktentas of laptop lopen er binnen of buiten, er wappert geen vlag en er brandt geen licht. Niets. Het lijkt of het gebouw al meer dan tien jaar in een godenslaap verzonken is. (Peter THEUNYNCK)
In 2007 sloot het Rijksarchief zijn deuren en werden er grondige renovatie- en uitbreidingswerken opgestart, die de buurt soms op haar grondvesten deden daveren. In 2010 zou het gebouw zijn deuren weer openen. Maar toen de ruwbouw min of meer klaar was, viel alles plots stil. De jaren verstreken. We werden ouder en grijzer. Maar aan de Door Verstraeteplaats blijft de tijd stilstaan tot op de dag van 13 mei. Dan verschijnen er plots weer bouwvakkers ten tonele, mensen van bouwbedrijf Floré, een ander bedrijf dan de aannemer die de ruwbouwwerken uitvoerde. Natuurlijk is onze nieuwsgierigheid gewekt. De slapende prinses ook? We contacteren de mensen van het Rijksarchief en de Regie der Gebouwen. Ze nodigen ons uit voor een rondleiding en een gesprek. Op dinsdag 28 mei 2019 staat een driekoppige delegatie mezelf en fotograaf Dieter op te wachten: Rijksarchivaris Johan Dambruyne (52) en twee mensen van de Regie der Gebouwen: projectleider Kristien Van Hemelryck (34) en werfcontroleur Koen Hanff (34). We moeten ons gelukkig geen weg banen door doornstruiken; enkel een hek hoeft weggeschoven. Langs de ingang aan de Schorpioenstraat, de toekomstige ingang voor mindervaliden, betreden wij het gebouw. Kristien Van Hemelryck leidt ons naar een indrukwekkende ruimte die ondanks het slechte weer baadt in overvloedig licht. ‘Dit was de binnenplaats,’ zegt ze, ‘maar ze werd volledig overkoepeld en ze wordt omgevormd tot een comfortabele leeszaal.’ Ze wijst ons waar de balie komt en waar een muur bedekt zal worden met eikenhouten plankjes die het geluid zullen dempen. ‘Alle bezoekersruimtes komen op de benedenverdieping,’ verduidelijkt rijksarchivaris Johan Dambruyne. De archiefkasten zullen opgesteld worden in de kelderruimtes en op de verdiepingen. Op de eerste verdieping belanden we in een kamer onderstut door tientallen dunne maar brede betonnen pilaren met inkepingen. In die inkepingen kunnen planken geschoven worden. Een ingenieus systeem uit het begin van vorige eeuw, waarmee flexibele rekken gecreëerd werden. Het blijft in het nieuwe archief behouden. Helemaal boven lopen we een gigantische dakkapel binnen. Het lijkt wel de troonzaal waar de vader van Doornroosje gasten ontving of een kleine kathedraal. ‘Hier zal de kaarten- en plannencollectie bewaard worden,’ zegt Johan Dambruyne. Na de rondleiding dalen we weer af naar de benedenverdieping, waar aan de straatkant een klein kantoor is ingericht. Er staan een paar tafels en stoelen en de wanden zijn behangen met bouwplannen. Hier mag ik mijn vragen of mijn gidsen afvuren.
-Waarom hebben de werken aan het Rijksarchief meer dan 10 jaar stilgelegen?
Kristien Van Hemelryck: ‘Tijdens de ruwbouwwerken kregen we problemen met de aannemer. Er zijn een aantal conflicten gerezen en daardoor zijn er vertragingen gekomen. Toen de conflicten uiteindelijk opgelost werden, hebben we de plannen moeten aanpassen aan de gewijzigde behoeften van het Rijksarchief, nieuwe normen rond toegankelijkheid en brandpreventie,…’
-Waarover gingen die conflicten met de aannemer? Geld?
Kristien Van Hemelryck: ‘Daarover kan ik niet in detail treden.’
Johan Dambruyne: ‘Het is een juridische kwestie geworden. Zo lang daarover geen beslissing viel, konden we niet verder. Het was een heel beladen dossier.’
-Ook nadat die zaken uitgeklaard waren, kwam er niet meteen schot in de zaak.
Johan Dambruyne: ‘Ik ben bij het project betrokken vanaf 2014. Het is een heel moeilijk dossier. De moeilijkheid lag in het feit dat er een deel gerealiseerd was. Dan heb je eigenlijk veel minder mogelijkheden en moet je naar een constructieve oplossing zoeken. Er zijn in 2015 gesprekken geweest met het Rijksarchief, met de Regie der Gebouwen en de aannemer om te kijken hoe we uit de impasse konden geraken. Er waren drie mogelijkheden:
1) ofwel gingen we door met dit project en met dezelfde aannemer;
2) ofwel zochten we naar een nieuwe aannemer;
3) ofwel gingen we out of the box denken, ergens anders beginnen en dit gebouw een nieuwe bestemming geven. Om diverse redenen hebben we voor optie twee gekozen. Er stak al veel geld in dit project, we wilden voor het Antwerpse Rijksarchief een locatie in Antwerpen en dit gebouw heeft een bijzondere geschiedenis: het is een pareltje van belleépoque-architectuur en het is een van de eerste gebouwen die als archief ontworpen zijn.’
-Al die tijd bleven de omwonenden in het ongewisse. Er werd niet met de buurt gecommuniceerd.
Kristien Van Hemelryck: ‘Zo lang niet alles uitgeklaard is, is het heel moeilijk om uitspraken te doen. Maar er is niets geheim gehouden. Er zijn een aantal parlementaire vragen geweest en die zijn transparant beantwoord.’
Johan Dambruyne: ‘Je kunt pas communiceren als je echt iets te vertellen hebt. Zo lang er geen zekerheid is, moet je zwijgen, want je moet de mensen geen blaasjes wijsmaken. Toen de werf stillag, was de eerste bezorgdheid om hem weer opgestart te krijgen. Concrete vragen van personen hebben we wel altijd beantwoord.’
-Wat heeft het project tot hiertoe gekost en welke kosten volgen er nog?
Kristien Van Hemelryck: ‘De ruwbouw heeft 4.969.292,23 euro (incl. BTW) gekost. Nu moet er begonnen worden aan de binnenafwerking, de elektriciteit, de verwarming, ventilatie en koeling, het sanitair en de liften. Daarvoor is een nieuwe openbare aanbesteding uitgeschreven. De inschrijvingsprijs (de prijs waarmee de geselecteerde aannemer de opdracht binnenhaalde) bedraagt 4.378.177,71 euro (incl. BTW). De liften zijn daar niet bij inbegrepen. In die prijs zitten echter wel het vaste meubilair en alle archiefkasten.’
-Wie is de nieuwe aannemer?
Kristien Van Hemelryck: ‘Bouwbedrijf Floré uit Beveren. Ze waren de laagste regelmatige inschrijver. Regelmatig wil ook zeggen dat ze aan een aantal kwalitatieve selectiecriteria moesten voldoen, o.a. omvang van het bedrijf, recente referenties in grotere projecten, gediplomeerde projectleider, enz.’
-Hoe lang gaan de werken nog duren?
Kristien Van Hemelryck: ‘Er zijn 260 werkdagen voorzien. De einddatum valt rond eind mei 2020. Dan komt er een periode van opleveringen, bouwverlof en verhuis. We mikken erop dat het gebouw in december 2020 in gebruik kan worden genomen.’
Johan Dambruyne: ‘Dat is het ideale scenario, als er niets tegenvalt. Wij kunnen natuurlijk maar beginnen te verhuizen als het gebouw is opgeleverd en alles kant-enklaar is.’
-Is de timing realistisch?
Kristien Van Hemelryck: ‘Zeker!’
-Gaan jullie in de toekomst beter communiceren met de buurt?
Kristien Van Hemelryck: ‘Dat is een vast agendapunt op onze werfvergaderingen. Als de aannemer hinder voorziet voor de buurt, willen we dat de mensen dat tijdig weten. Daar zullen we over waken. Bij de start van de werken is er eerst en vooral een brief gestuurd aan de buurtbewoners. We wilden dat zij vóór de pers geïnformeerd werden. En we geven Gazet van Zurenborg vandaag een exclusieve rondleiding, omdat we transparant willen communiceren met de buurt.’
Johan Dambruyne: ‘De Regie der Gebouwen is zeer bekommerd om de hinder bij de buren. Ook wij zijn zeer alert. We willen een goeie relatie onderhouden met de mensen van deze wijk.’
-Wordt er een feestelijke opening gepland?
Johan Dambruyne: ‘Mijn persoonlijke mening is dat we zeker iets moeten doen voor de buurt. We willen de buren als goede vrienden, niet als vijanden. Het is ook de bedoeling dat het Rijksarchief een open huis wordt en een culturele meerwaarde voor de buurt betekent. We willen in de toekomst ruimtes ter beschikking stellen aan het publiek. Zo gaan we bijvoorbeeld bekijken of we in de examenperiodes studenten kunnen laten studeren in onze leeszaal, zoals dat ook in de Permekebibliotheek gebeurt. En om onze archieven te consulteren heb je enkel een lezerskaart nodig. Die is sinds een paar jaar volledig gratis.’
-Welke archieven gaan de mensen hier vinden?
Johan Dambruyne: ‘De capaciteit van het gerenoveerde gebouw gaat verdubbelen tot bijna 17 km archieven. En toch zullen we nog altijd zaken in het Rijksarchief in Beveren moeten laten. Dat is een depot buiten categorie: 65 strekkende kilometer! Bedoeling is dat we de archieven over de beide depots gaan verdelen. Daarbij zullen we keuzes moeten maken. We zullen ons onder meer laten leiden door de behoefte van de gebruikers. Archieven waar veel vraag naar is, komen naar Antwerpen. Sommige keuzes zijn evident. Het provinciearchief biedt heel veel informatie over veel verschillende onderwerpen. Dat reus-
achtige archief komt naar hier. Het gaat om 5 km archiefruimte. Daarmee is natuurlijk al ca. een derde van onze capaciteit benut. Ook de meeste rechtbankarchieven zullen wellicht naar hier komen. Er zal zoveel mogelijk naar coherente archiefblokken worden gestreefd. Dat maakt alles duidelijker voor de gebruiker.
KATHEDRAAL Wat er zeker ook naar Antwerpen komt, is het kathedraalarchief. Dat is een pareltje van een archief dat teruggaat tot de twaalfde eeuw. Ook de archieven van het ancien régime komen naar hier, de archieven van schepenbanken en heerlijkheden. De archieven van kloosters en abdijen zul je eveneens hier kunnen consulteren. Zo is er onder andere een heel uitgebreid Jezuïetenarchief.
Alles wat met genealogische bronnen (parochieregisters, registers van de burgerlijke stand,…) te maken heeft, blijft in Beveren. Het Rijksarchief heeft die archieven de laatste jaren allemaal gedigitaliseerd. De meeste zijn nu al online raadpleegbaar. Daarvoor moet je je dus niet meer naar het Rijksarchief verplaatsen.’
-Hoeveel bezoekers verwachten jullie?
Johan Dambruyne: ‘In het archieflandschap
is veel veranderd. Vroeger waren meer dan de helft van de bezoekers genealogen (familiekundigen). Toen waren er grote leeszalen nodig. Zo zijn er in het Rijksarchief in Brugge een honderdtal zitplaatsen in de leeszaal en in Gent 130. Ondertussen worden onze klanten meer en meer online bediend en zijn die reusachtige leeszalen minder noodzakelijk geworden. Wij zullen plaats kunnen bieden aan 40, max. 50 leeszaalgebruikers. We zullen ook een mooie open bibliotheek uitbouwen met historische werken. Daarin zullen fauteuils staan voor mensen die die boeken hier willen komen consulteren. In onze conferentieruimte zullen workshops en opleidingen kunnen plaatsvinden en bv. ook praktijklessen voor geschiedenisstudenten. We willen iedereen bereiken die geïnteresseerd is in bepaalde facetten van de geschiedenis.
Het zal goed zijn om weer in Antwerpen te zijn. Hier zitten we dicht bij een breed geïnteresseerd cultureel publiek en ook dicht bij allerlei organisaties waarmee we samenwerken: andere archiefinstellingen, musea, de stad, universiteiten…’
Laten we met zijn allen duimen dat er geen kink meer in de kabel komt. De prinses is wakker gekust. Nu komt het erop aan haar wakker te houden.
het kathedraalarchief. Dat is een pareltje van een archief dat teruggaat tot de twaalfde eeuw.Het gezelschap bekijkt de onafgewerkte binnenplaats met lichtkoepel. • Foto Dieter DEDECKER Dit is een van de plaatsen waar de documenten worden opgeslagen. • Foto Dieter DEDECKER
Uw Gazet kreeg van Carl-Philip de Villegas, Co-CEO van ontwikkelaar Iret wat toelichting over de invulling van de diverse gebouwen op de locatie. Opleidingsinstituut Syntra was de eerste om zich op Post X te vestigen en kreeg in hetzelfde als eerste afgewerkte gebouw het gezelschap van het internationale expeditiebedrijf Kuehne+Nagel, consultancybedrijf KPMG en de Crelan-bank. Als je even rondloopt over het binnenplein, dat groener oogt dan het Operaplein, kom je nog wel meer bekende namen tegen. Net zoals de bovengenoemde huurders van het eerste uur, hebben ook Proximus, Philip Morris, ZF Wind, de Christelijke Mutualiteiten, Coolblue, Bol.com en Regus hun kantoren in het stadscentrum of langs één van de invalswegen ingeruild voort een stek op een openbaar-vervoertransferium.
HOTEL
“Post X is inderdaad perfect bereikbaar te voet en per trein, tram en bus”, zegt de CoCeo. “Dat neemt niet weg dat wij ook in parkeerplaatsen hebben voorzien. Het mobiliteitsplan is verschillende keren doorgesproken. “
Tegen de tijd dat u deze Gazet en dit artikel zit te lezen, zou ook het Park Inn-hotel dat de naaste buur vormt van de Lidl open moeten zijn. De voetgangersbrug die beide verbindt met het stationsplein is tegelijk met de Lidl opengegaan.
Hoe die gebruikt kan worden met boodschappenwagentjes en trekkoffers is niet
Dat de buurt op Post X een Lidl rijker is geworden, weten we ondertussen al. Minder bekend is dat er achter de bouwkranen en betonmolens een binnenplaats schuilgaat die voor iedereen toegankelijk is.Carl-Philip de Villegas op het binnenplein van Post X.
duidelijk, maar zowel het hotel als de Lidl zullen uiteindelijk ook bereikbaar zijn via de stoep langs de Singel, nog beter wanneer ook de werkzaamheden voor de nieuwe kantoren van de lokale politie achter de rug zullen zijn.
POSTUUR
Aan de kant van het binnenplein kan je bij ‘Postuur’ lichte lunches zoals salades en broodjes krijgen. Ze zijn open vanaf 8u tot 17u van maandag tot woensdag, op donderdag en vrijdag tot 18u. Daarnaast is er een bakkerij die iedere dag open is vanaf 8u tot 18u. Postuur staat ook ’s avonds ter beschikking van wie er iets wil organiseren, en er kunnen ook take-away maaltijden worden besteld. Het restaurant mikt in de eerste plaats op de werknemers van het kantorencomplex, maar iedereen is er dus welkom. Proximus gebruikt het via een aparte overeenkomst zelfs als bedrijfsrestaurant. Achter ‘Postuur’ zitten Bart De Pooter van het sterrenrestaurant de “Pastorale” en Paul Gelders, gekend onder meer van Gault-Millau.
Voor wie toch nog met de wagen komt, blijft de Borsbeekbrug de enige toegangsweg en dat is momenteel nog geen sinecure gezien de bouwwerkzaamheden nog niet finaal zijn. Nog op komst op Post X zijn een strijkatelier, een fitness en een BNPParisbas-bankautomaat. Uiteindelijk zullen er tussen de 3.500 en de 4.000 mensen werken, de politie niet meegerekend.
“Het blijft wel de bedoeling dat een groot deel van de werknemers met het openbaar vervoer komt”, zegt Carl-Philip de Villegas. “Op het vlak van mobiliteit begint er zich bij de bedrijven toch een mentaliteitswijziging voor te doen. Ze passen hun schema’s aan via mobiliteitsplannen. De werknemers worden via financiële incentives en mobiliteitspakketten naar het openbaar vervoer gelokt.”
Post X: uiteindelijk zullen er tussen de 3 500 en de 4 000 mensen werken, de politie niet meegerekendEr is veel moeite gedaan om groen aan te brengen tussen de torens. • Foto’s Luc PANDELAERS
De algemene tendens naar een groter milieubewust zijn is niet aan de uitvaartbranche voorbijgegaan. Enerzijds worden uitvaartcentra geconfronteerd met milieu-kritische nabestaanden, anderzijds voelen zij zich geroepen om zelf een steentje bij te dragen aan
Wij hebben ons licht opgestoken bij de twee uitvaartondernemers die geregeld in onze Gazet adverteren: Benjamien Heiremans van Uitvaartcentrum Heiremans in Borgerhout en Tom Spruyt van Uitvaartzorg Eugène Timmermans in Mortsel. Zij vertellen dat milieuvriendelijkheid in hun geval meerdere kanten heeft. Het gaat om cremeren of begraven, het materiaal dat wordt gebruikt, de laatste rustplaats of de plek waar de as wordt bewaard of verstrooid. Het gaat ook om het effect op de ecologische voetafdruk door de wijze van transport.
Uitvaartcentrum Heiremans is een familiebedrijf sinds 1880. Benjamien Heiremans behoort tot de vijfde generatie. Het bedrijf heeft naast Borgerhout een centrum in Schilde. Daarnaast zijn er zeven filialen of contactpunten. Per jaar worden zo’n zeshonderd vijftig uitvaarten verwerkt. Heiremans: ‘Wij hechten aan een persoonlijke benadering, wat betekent dat we, voor zover dat in onze macht ligt, aan de verlangens van de nabestaanden tegemoet willen komen. Om dat te kunnen doen is het be-
langrijk dat we onafhankelijk zijn van andere partijen. Daarom hebben we zowat alles in eigen beheer. We hebben in ons pand in Mortsel twee aula’s en een mortuarium. We hebben een eigen drukkerij en eigen auto’s, waaronder een Tesla. Alleen geen ambachtelijke timmermanswerkplaats en natuurlijk geen eigen begraafplaatsen of crematoria, want die zijn in handen van de overheid. Door dit beleid kunnen wij soepel inspelen op ecologische wensen van nabestaanden en ons voorbereiden op een te verwachten toename van ecologische uitvaarten.”
Ook Uitvaartzorg Eugène Timmermans
de gezondheid van moeder aarde en haar bewoners. Ook in de media is meer aandacht voor het onderwerp, zoals de recent door de VRT uitgezonden TV-serie ‘Komen te gaan’.
(Will VAN BROEKHOVEN)
is een familiebedrijf, dat wil zeggen van oorsprong. Het is gesticht in 1878. Tegenwoordig berust het bedrijf in andere handen, maar volgens Tom Spruyt worden de familiewaarden nog steeds gekoesterd:
“We zijn één warme familie die er is voor alle andere families.”
Zoals vele andere uitvaartbedrijven in Vlaanderen en Nederland is Timmermans partner van DELA. Het centrum verzorgt jaarlijks driehonderd uitvaarten.
ONTWAAKT
Gevraagd wanneer het groene bewustzijn in
de uitvaartbranche is ontwaakt antwoordt Spruyt dat dit moment een tiental jaren terug ligt. Het is begonnen met belangstelling voor afbreekbare urnen, die mensen in de tuin kunnen plaatsen of ergens in de vrije natuur. Daarna zijn er veel meer ideeën ontwikkeld om ecologisch verantwoord te werken.” Heiremans verwijst naar het moment dat zijn bedrijf haar vestiging opende in Schilde, midden in de natuur van De Kempen. Het bleek een mooie omgeving om afscheid te nemen van je dierbare. Dat was voor Heiremans de start van een ecologische koers. Het
Bent u op zoek naar een nieuwe woning? Wenst u uw eigendom te verkopen? Of wenst u gewoon meer informatie over de evolutie in de vastgoedmarkt of over de woningprijzen in uw buurt?
Ons team staat klaar voor u en zal u met plezier en zonder enige verplichting verder helpen. Dus spring gerust even binnen! Wij zijn van maandag tot vrijdag doorlopend geopend van 10u tot 18u . Eveneens buiten de kantooruren welkom na afspraak.
Voor meer informatie of om een afspraak te maken, bel ons op het nummer 03 239 21 21 of stuur een email-bericht naar info@century21activity.be.
GRATIS SCHATTING!
“De crematoria van Antwerpen bijeen produceren evenveel luchtvervuiling als een middelgrote fabriek”Benjamien Heiremans: “Soepel inspelen op de ecologische wensen “• Foto Miguel VAN STEENKISTE De klanten kunnen kiezen uit een aantal ecolische producten • Foto’s Miguel VAN STEENKISTE
gaat daarbij vooral om de asbestemming, omdat crematie relatief veel vaker voorkomt dan begraven. Spruyt schat het huidige percentage crematies op negentig, waar Heiremans spreekt van vijfenzeventig procent. Bekeken over het geheel van uitvaarten is vijf tot vijftien procent ecologisch.
PLANTJES
Beide ondernemers wijzen erop, dat cremeren allesbehalve milieuvriendelijk is. Het energieverbruik is hoog, de CO2-uitstoot aanzienlijk. Heiremans: “De crematoria van Antwerpen bijeen produceren evenveel luchtvervuiling als een middelgrote fabriek.” Van de klassieke uitvaarten is begraven nog het meest ecologisch, vooral wanneer gebruik wordt gemaakt van kisten, vervaardigd van onbewerkt hout, van rieten manden of lijkwaden van natuurlijk materiaal. Besluit je tot crematie, zoals dus in verreweg de meeste gevallen, dan kun je een ecologische slag slaan door de as in een afbreekbare urn aan de aarde toe te vertrouwen. En al helemaal wanneer bijvoorbeeld het deksel van die urn zaden bevat die ontkiemen en uitgroeien tot een boom of struik. Dit idee leidt tot geavanceerde oplossingen, waarvan beide bedrijven staaltjes in huis hebben. Zo toont Spruyt ons de zogenaamde ‘Spiritree’. Het bestaat uit een schaal van organisch materiaal, waarin de as wordt gegoten, en een ceramisch deksel met een gat in het midden, waar plaats is voor een plantje, waar een boom uit kan groeien. Het plantje voedt zich met de as, het materiaal van de urn en de aarde eronder. Wanneer het plantje zich ontwikkelt tot een boom, breekt de stam het deksel in scherven. De boom is dan een levend monument. Heiremans heeft een vooralsnog zeldzaam exemplaar in huis van de ‘Bios Incube’, een sierlijke aardewerk vaas op tafelhoogte, die ook binnen kan staan, in de living of op kantoor. De vaas bevat reservoirs voor potgrond en water en een holte waarin een urn past van organisch materiaal, met een of meer zaadjes in het deksel. Bovenop ligt een sensor, aangedreven door een batterijtje, die de luchttemperatuur en de vochtigheidsgraad van de aarde meet, daar de watertoevoer op afstemt en zo de groei van de plant reguleert.
UITSTROOIEN
Crematoria strooien op verzoek de crematie-as uit op een daarvoor bestemd terrein. Of ze bewaren urnen bovengronds, in columbaria. Vele nabestaanden geven er de voorkeur aan, de as van hun overledene uit te strooien of in urnen te begraven, op zelfgekozen plaatsen, in de tuin, in een bos of op het water. Asverstrooiing is niet toegelaten op het openbaar domein zoals in parken,
vijvers of waterlopen, meldt de site van de gemeente Antwerpen. Bij Koninklijk Besluit is ook uitstrooien boven rivier of zee verboden. De autoriteiten voorzien overlast of gênante situaties, waarbij de as bijvoorbeeld mensen in het gelaat waait of in eten en drinken terecht komt. Wel mag je de as in een afbreekbare urn of een soort biologische enveloppe te water laten. Beide uitvaartondernemingen hebben zo’n enveloppe in hun assortiment. De verpakking lost in dertig seconden op en de as verspreidt zich onder het wateroppervlak. Tot voor 2017 was het Antwerpenaren officieel niet toegestaan crematieresten aan de zo geliefde Schelde toe te vertrouwen. Tegenwoordig mag dat op speciale plaatsen. Achter het Loodsgebouw, aan het monument voor gesneuvelde zeelieden, bestaat voor uitvaartcentra de gelegenheid een ceremonie te houden waarbij urnen te water worden gelaten via een systeem van katrollen. Ook bestaat de mogelijkheid om dat, al dan niet particulier, vanuit een boot te doen. Daarvoor is men niet aan bepaalde plekken gebonden, zo lang het maar op grondgebied is van de stad Antwerpen. Uitvaartondernemers werken hiervoor samen met rederijen en bieden arrangementen aan, compleet met muziek, een drankje, snacks en zelfs maaltijden aan boord.
NATUURBEGRAFPLAATSEN
Begraven van urnen op een willekeurig openbaar natuurterrein is in België nog steeds verboden. Wel bestaat hier en daar gelegenheid om asresten op een biologisch urnenveld onder te brengen. Zoals het beukenbos bij begraafplaats Schoonselhof. Je vindt hier geen naamplaatjes, kruisen of zerken. De eerste natuurbegraafplaats in Vlaanderen is te vinden in het Natuurpark De Hoge Kempen bij Lanaken. In Engeland en Nederland is deze manier van begraven veel populairder dan hier. Daar kun je zelfs het lichaam van je overledene op sommige natuurbegrafplaatsen ter aarde laten bestellen, ook weer zonder herdenkings- of herkenningstekens. Wel bieden in ons land enkele gemeenten de mogelijkheid om niet-gecremeerde overledenen op een ecologische manier bovengronds te begraven. ‘Dat is minder belastend voor het milieu dan de klassieke teraardebestelling. Grafgalerijen komen niet in contact met het grondwater. In zuidelijke landen is dat standaard. De aarde wordt er niet opgewarmd of vervuild. Gassen worden gefilterd en stoffelijke resten verdwijnen sneller door een betere luchtaanvoer.’ Zo lezen wij op de informatieve site ‘groenebegrafenis.be’.
VERVOER
Ook vervoer is een gebied waar
ecologische eer valt te behalen. Cliënten vragen soms om een rouwkoets maar, volgens Spruyt, meestal niet om ecologische redenen. Men vindt het sfeervol of bijzonder. Door elektrische auto’s in te zetten zou de ecologische voetafdruk van uitvaartvervoer worden verkleind (hoewel dat nog omstreden is – red). Tom Spruyt heeft nog geen Tesla aangeschaft, zoals collega Heiremans. Is het een idee om bakfietsen te gebruiken, zoals hier en daar in Nederland? Het stuit hem tegen de borst, gehecht als hij is aan traditie en decorum.
TOEKOMST De uitvaarttechnologie staat niet stil. Er wordt onderzoek gedaan naar geavanceerde nieuwe manieren om lichamen klaar ter maken voor teruggave aan de natuur, zoals daar zijn: resomeren en cryomeren. Bij resomeren wordt het lichaam opgelost in een bad van water en alkali. Binnen drie uur resteert drie procent van het oorspronkelijke gewicht, in de vorm van poreuze botten. Die worden vermalen tot poeder, dat verder op dezelfde manier als crematie-as kan worden verwerkt. De overgebleven vloeistof is niet belastend voor de natuur en kan door de afvoer worden gespoeld. Bij cryomeren wordt het lichaam onderworpen aan een vriesdroogproces. Door het aan trillingen bloot te stellen valt het uiteen tot droge stof. In een biologisch afbreekbare kist wordt die in de aarde begraven, vlak onder het oppervlak. Binnen een jaar verteren bacteriën alles tot compost. Beide methoden zijn milieuvriendelijker en voordeliger dan begraven en cremeren. En voor beide moet de wet in België worden aangepast.
KOSTEN
Tom Spruyt en Benjamien Heiremans zien het als hun missie om naar vermogen tegemoet te komen aan de persoonlijke wensen van nabestaanden. Daarmee verdraagt zich niet het actief uitdragen van een ecologische boodschap. De clientèle wordt zelf steeds milieubewuster en zij proberen die trend te volgen of, als het even kan, een stap voor te zijn.
Over milieuvriendelijke oplossingen wordt wel geroepen dat zij automatisch extra kosten met zich mee zouden brengen. Geldt dat voor een milieuvriendelijke uitvaart? De antwoorden van beide ondernemers zijn nagenoeg eensluidend en ze komen hier op neer: “In alle urnen en kisten heb je goedkopere en duurdere, sobere en speciale om tegemoet te komen aan de wensen van alle families, zowel in het klassieke als het ecologische gamma. Ecologisch is dus niet per definitie duurder.”
Aan de rand van Zurenborg vind je in de Lamorinièrestraat 168 het ‘Lycée français International Anvers’. De school is in feite een Franse enclave in dit multiculturele Antwerpen. ‘Proviseur’ Christine Valibouse ontving ons met open armen. (Marcel SCHOETERS)
Op de locatie in kwestie is al sinds 1919 een Franstalige school gevestigd. Aanvankelijk heette deze het ‘Collège Marie-José’, genoemd naar de dochter van Albert I en Koningin Elisabeth. Uit het schoolreglement uit 1929 dat nog in een toonkastje van de hal van het gebouw prijkt, leer je dat deze school tot doel had dames van betere huize op te voeden tot een ‘discreet’ -zo staat het er echt- en welopgevoed bestaan als echtgenote en moeder. Daar had je in het Antwerpen van voor de Twee-
de Oorlog een behoorlijk mondje Frans voor nodig. In 2000 treedt de school toe tot het ‘Agence pour l’enseignment français à l’étranger (AEFE)’ en wordt ze een Franse school buiten Frankrijk.
LAÏCITE
“Het is de Franse staat die een deel van de leerkrachten betaalt en daarom moeten onze programma’s beantwoorden aan de Franse curricula”, vertelt Madame Valibouse.
“De leerlingen zijn kinderen van Fransen die zich om beroepsrede-
nen in het Antwerpse zijn komen vestigen, maar ook afkomstig uit het consulair korps en de lokale Antwerpse gemeenschap.”
Behalve aan de eisen aangaande het Franse onderwijs, beantwoordt de school ook aan dat van de ‘laïcité’, de strikte scheiding tussen kerk en staat waar de Franse grondwet uitermate veel belang aan hecht. Geen discussies over hoofddoeken of kruisjes dus.
De school biedt een
Op bezoek in het ‘Lycée français’ in de Lamorinièrestraat
“Een
meest prestigieuze universiteiten”Christine Valibouse:” De Franse staat betaalt een deel van de leerkrachten.” • Foto An Van de WAL Een deel van de “geheime” tuin Foto An Van de WAL
programma aan van kleuter- tot middelbaar onderwijs, samen goed voor 150 leerlingen en 14 klassen. Om het internationale karakter van de school te benadrukken en tegelijk de band met de directe omgeving niet te verliezen, zette het Lycée ook nog eens twee internationale secties op. Daar worden in het Engels of in het Nederlands geschiedenis en aardrijkskunde gegeven.
TWEETALIG
De school haalt zijn leerlingen vaak via mond-aan-mondreclame. “De mama’s praten veel met elkaar”, aldus Madame Valibouse. “Eén van hen woont bij jullie in de buurt en het was zij die aan jullie redactie had voorgesteld om eens bij ons op bezoek te komen. Zo hebben wij leerlingen die zelfs in het eerste jaar al perfect tweetalig zijn.”
De leerlingen hebben uiteenlopende nationaliteiten: Belgisch, Frans, Indiaas, Chinees, Libanees, Marokkaans, alles bij elkaar een 10-tal verschillende. Ze zijn evenredig verdeeld tussen jongens en meisjes. Bij de leerkrachten zijn er wat meer dames dan heren. “Er zijn er heel wat gebleven bij de
overgang van het Collège naar het Lycée”, zegt de Proviseur. “Anderen zijn hier gerekruteerd -ze moeten wel perfect Franstalig zijn en over de juiste diploma’s beschikken- en anderen zijn uit Frankrijk naar hier gekomen.”
BAC
Aan het einde van hun loopbaan doen de leerlingen een baccalaureaat. Dat biedt volgens Madame Valibouse toegang tot de meest prestigieuze universiteiten en hogescholen ter wereld. “In Colombia en Canada moet je zelfs geen inschrijvingsgeld betalen voor het eerste jaar universiteit als je een Franse ‘bac’ kan voorleggen.”
Enkele keren per jaar organiseert de school een naschoolse activiteit, waaronder 2 opendeurdagen per jaar. Dan kunnen de ouders mee les komen volgen. Tijdens de krokusvakantie organiseert het Lycée ook een ‘Smart Camp’, waarin leerlingen gedurende 5 dagen via stimulerend spel en werk hun
Engels en Frans kunnen bijspijkeren.
CONSULAAT
Madame Valibouse wil nog graag onderstrepen dat de school helemaal niet duur is; “Tussen de 800 en de 900 euro per jaar. Amerikaanse scholen in het buitenland durven tot 22.000 euro vragen.”
Via de speelplaats en de tuin sluiten de gebouwen van Lycée aan bij het ‘Accueil français d’Anvers’ in de Isabellalei. Een echt eigen consulaat hebben de Fransen in het
Antwerpse niet meer, maar in de lokalen van de school wordt wel twee keer per week consulaire ondersteuning aangeboden vanuit het consulaat in Brussel.
Info: Lycée français International Anvers Lamorinièrestraat 168A 2018 Antwerpen 03 239 18 89 lfanvers@gmail.com
Smart Camp: smartcamp.lfia@gmail.com
Het Scoutshuis in de Wilrijkstraat, vlakbij station Oost, telt zomaar eventjes zes verdiepingen, herbergt de grootste jeugdbeweging van het land en fungeert als nationaal secretariaat, jeugdverblijf en kampeerwinkel. Maar er is meer. Het Scoutshuis (8 miljoen euro) straalt uit waar de hele scoutsbeweging voor staat: duurzaamheid, ontmoeting en transparantie. Het resultaat van een goed doordachte renovatie drie jaar geleden. Als bezoeker voel je je meteen welkom. (Bernard SOENENS)
ontharingen • massage • pedicure
manicure • make-up • gelaatsverzorging verwendagen • cadeaubons
Voor alle verzorgingen worden 100% natuurzuivere producten van Dr. Hauschka en Chi gebruikt.
www.mooimakerijanemoon.be
ann@mooimakerijanemoon.be
gsm 0498/69 39 45
Volg ons ook op Facebook en Instagram
Kantoorhouder
Persoonlijk advies:
✔ Beleggingen ✔ Hypotheken
✔ Verzekeringen
Gratis zichtrekeningen en kaart
Belgiëlei 94 • 2018 Antwerpen
Donderdag open tot 18 uur
erwin.demullier@argenta.be
Tel 03-230 63 23
FSMA nr 63875 cA cB
ON 871 755 529
We staan op het terras van de zesde verdieping van Het Scoutshuis vlak bij de toren. Jan Van Reusel, communicatie nationale leiding: “De toren is bewust gekozen als iconisch uithangbord voor scouting. Als je boven op de toren staat heb je 360 graden uitzicht over Zurenborg, de stad Antwerpen en Vlaanderen. Dat symboliseert 'het hoopvol uitzicht op de samenleving en het leven' dat we als jeugdbeweging aan kinderen en jongeren willen bieden. Het was een hele krachttoer om die symboliek in te passen in de stedebouwkundige criteria van veiligheid en efficiëntie van een brandtrap.
UITZICHT
Van Reusel: “Drie jaar geleden, in mei 2016, vierden we de opening van het Scoutshuis. We doopten de viering meteen als 'het uitzicht', het einde van een lang proces van 2003 tot 2016. In 1983 verhuisden we van Brussel naar het Kievitplein in Antwerpen. We vernamen goed op tijd (in 2003) dat stad Antwerpen een heroriëntering van de stationsbuurt gepland had. Het dilemma was al dan niet meegaan in een concept dat ver af stond van de Scoutsbeweging. Het werd onteigening. Na een lange zoektocht konden we in 2015 het gebouw in de Wilrijkstraat kopen. Een gebouw met een zekere historiek dat ooit dienst deed als serviceflats, kantoren, bedrijfsartsen. Eén jaar later was de renovatie klaar.”
TRANSPARANT
“Wat het geworden is, is bedacht door de scoutsbeweging zelf. Scouts en gidsen Vlaanderen is de grootste jeugdbeweging van het land en het doel was dat het hoofdkwartier het DNA uitstraalde van onze beweging. Met de jongeren uit de raad van bestuur, het personeel en de architecten zijn we vertrokken vanuit drie principes die de missie van de scoutsbeweging zijn en waar Het Scoutshuis ook moest aan beantwoorden: 1. Duurzaamheid 2. Ontmoeting en 3. Transparantie. Dat betekent dat alle materiaal in het gebouw duurzaam is. Scouts werken ook aan vriendschap. Iedere verdieping heeft een component die uitnodigt om mensen te ontmoeten. Het gebouw is vooral ook transparant. Je kijkt er overal dwars door, zoals de beweging transparant wil zijn voor leden, leiding, groepen, ouders en buitenwereld.”
WINKEL
Het scoutshuis heeft drie functies: Nationaal secretariaat, jeugdhotel (95 pl.), inclusief vergaderruimte (200 pl.) en de kampeerwinkel. Alleen het magazijn van de Hopperwinkel bevindt zich in Hoboken, omdat er in de Wilrijkstraat geen ruimte voor was.
Van Reusel: “Het is een lang traject geweest om een gebouw te vinden voor de drie functies samen. Ondertussen is het een enorme voldoening dat vandaag de materiële en financiële zorg over de huisvesting achter de rug is. Het Scoutshuis is gefinancierd uit de verkoop van het gebouw in de Kievitstraat, de onteigeningsvergoeding, spaargeld en een lening. Totaal 8 miljoen euro.”
BEZINNING
Sinds haar ontstaan is Scouting ecologisch georiënteerd, een hart voor de natuur. De renovatie van het gebouw bood kansen om daar verder in te gaan. De uitdaging is of de andere niveaus van de Scoutsbeweging in het verhaal meegaan.
Van Reusel: “Het gebouw is een zorg geweest, nu is het een geschenk. De duurzame verankering van de beweging in dit Huis is gewaarborgd. Het heeft veel dialoog gevraagd. Het was een geslaagd moment van interne bezinning. Eerst was er veel ongemak met het vele denkwerk, overleg dat ver af stond van de pedagogische opdracht en dit in een jeugdbeweging, die werkt dankzij jongeren die zich vrijwillig inzetten en om de vier jaar wisselen. Het was niet evident, maar verrijkend. We zijn er sterker en bewuster uit geworden.
Het is nu uitkijken of de andere acht jeugdverblijven in Vlaanderen in die richting mee evolueren. Maar ook de 500 groepen die allemaal een lokaal hebben, kunnen werken aan energieverbruik en toegankelijkheid voor mensen met een beperking. Hoe zorgen we er voor dat iemand in een rolstoel binnen kan? Welke actie is nodig zodat slechtzienden de toegang vinden? Daar kan ook op het lokaal vlak aan gewerkt worden, weliswaar met minder middelen. Allicht zijn ze geen eigenaar of zijn ze afhankelijk van een parochie. Met het Scoutshuis hebben we een voorbeeldfunctie.”
ZURENBORG Scouts en Gidsen Vlaanderen vzw vindt het fijn om onderdak te hebben in een buurt als Zurenborg.
Van Reusel: “De omgeving ademt ontwikkeling, het is een buurt in beweging, die zoekt naar evolutie, evenwicht en juiste verhoudingen. Een buurt die open minded is en een constructieve kijk heeft. Dit sluit aan bij wat scouting wil. We nodigen de omgeving uit om bij ons te komen. Dat hebben we bij de opening gedaan en dat blijven we doen. We willen in deze buurt geen bakstenen gebouw zijn, maar een levendige speler.
Het Scoutshuis staat open voor de buurt: je kan hier van op straat binnen kijken, komen winkelen, vergaderen, een activiteit organiseren, logeren,... we tellen 7 000 overnachtingen op jaarbasis. We focussen op groepsverblijven, maar de individuele trekker kan hier ook terecht. Kampeergroepen, sportclubs, bosklassen, muziekgroepen logeren hier.”
BEWEGEN
Daarna stelt Jan Van Reusel voor om een rondje te doen doorheen het hele gebouw. Een ideale kans om te toetsen op welke manier de uitgangspunten concreet zijn uitgewerkt.
We vertrekken richting kelder die dienst doet als parkeerruimte. Fietsen wordt vanzelfsprekend aangemoedigd. Zo blijkt uit het aantal tweewielers dat in de kelder geparkeerd staat.
Op het gelijkvloers is de straatkant uitgebouwd tot één lange etalage, die voorbijgangers een comfortabele inkijk biedt in
de kampeerwinkel. Naast de winkelruimte – met enkel fair trade producten –, is er een onthaalbalie en veel ontmoetingsruimte. Tafels en stoelen zijn vervangen door kunstig en mobiel materiaal. Gebruikers kunnen de ruimte op een drafje inrichten naar hun voorkeur. Bewegen staat bij de scouts hoog in het vaandel. In alle ruimtes van het Scoutshuis geven muurfoto's de missie van Scouts en Gidsen door. Op de foto aan de balie kijken we op de rug van een scoutsleider die een vermoeide welp op de schouders heeft getild en hem zo een 'hoopvol uitzicht' biedt. Op een andere foto doet een welp een koprol en toont daarmee hoe scouts 'in het leven tuimelen'.
ECOHUIS
Achterin is er een open ruimte, die het Ecohuis omgebouwd heeft tot een zichzelf onderhoudende tuin, die ook al uitnodigt tot ontmoetingen, activiteiten, rustmomenten.
Op weg naar een hogere verdieping merk je dat zelfs in de traphal extra-vensters voor transparantie zorgen. Nog opmerkelijker is dat ervan uit de winkelruimte een sierlijke draaitrap naar boven leidt. Op niveau 2 zijn de vergaderlokalen met op elke deur de naam van het lokaal: zwerver, avonturier, verkenner. Binnen is er op de muur een kleine onopvallende boodschap voor de geïnteresseerde lezer. De identiteit van de scoutsbeweging is even onopvallend te zien op de WC-deuren waar getekende kopjes verwijzen naar de diversiteit van onze samenleving.
JEUGDHOTEL
Op de kook- en eetverdieping heeft een klas lagere schoolleerlingen net de lunch achter de rug en is vertrekkensklaar, met gele hesjes en helm, om naar school te fietsen. Naast schoolklassen, zijn er ook regelmatig dansgroepen en sportclubs die langs komen.
Nog een niveau hoger is het jeugdhotel met slaapkamers en een slaapzaal. In 'Kampgrond' – in feite een lege ruimte - kunnen 'kampeerders' terecht met matje, slaapzak en rugzak. Ook in de slaapkamers heb je een tentgevoel. De bedden staan op wieltjes, kledij wordt aan een haak opgehangen en bij valavond gebruik je een 'kampeerlamp'… “Het is hier een blokhut in de stad. Aan de vloeren kan je zien dat er in dit huis geleefd wordt. Dat mag, want dit is geen hospitaal. Het gebouw heeft rock en roll.” vindt Jan Van Reusel.
Op de bovenste niveaus is het secretariaat ingericht als landschapsbureau, waar de pedagogische staf en de administratie tewerkgesteld is. Hier ook is het voorzien dat collega's en bezoekers elkaar ontmoeten bij een koffie of een frisdrank.
GROEI
Scouts en gidsen Vlaanderen telt dit jaar 83 500 leden, 12 000 leiders en 500 groepen. Het ledenaantal stijgt jaarlijks met enkele duizenden. De jaren zestig en zeventig waren crisisjaren voor traditionele jeugdbewegingen op zoek naar een plaats in de nieuwe
diversiteit ligt moeilijker. De naamsverandering naar Scouts en Gidsen Vlaanderen vzw is een formele stap naar een pluralistische organisatie waar 'iedereen welkom' is.
jeugdcultuur. Van Reusel: “Scoutsbeweging en ook andere jeugdbewegingen vonden het antwoord
omdat een jeugdbeweging ook geleid wordt door jonge mensen. Ook de leidinggevende jongeren zijn vertrouwd met facebook, twitter en alle sociale media. Ze kennen er de beperkingen van en zijn zich ervan bewust dat ze met de scoutsbeweging iets authentieker aanbieden. Het contact en de vriendschap heeft bij de scouts een andere dimensie dan op facebook. Door dik en dun, weer of geen weer, mekaar toch vinden, in contrast met de snelheid, oppervlakkigheid, vrijblijvendheid van sociale media.
De groei wordt ook bevorderd door de ouders, vaak veertigers, die vertrouwen hebben in de leiding van de lokale groepen. Jongeren blijven langdurig bij de Scouts, stromen door naar de leiding en engageren zich voor een behoorlijke termijn. Niettemin is er een probleem om voldoende leiding te rekruteren. Op sommige plaatsen, zoals Zurenborg, is er soms een ledenstop noodzakelijk. In die wijken is het beter om een nieuwe groep op te richten.”
DIVERSITEIT
De scoutsbeweging heeft een avontuurlijk imago met een uitdagend programma. Vraag is in welke mate kinderen met een beperking aan hun trekken komen.
Van Reusel: “Dat klopt, maar we zijn geen bergsportorganisatie. Iedereen is welkom en krijgt kansen. Sommige groepen werken inclusief, andere groepen focussen specifiek op kwetsbare jongeren. De etnische
Nieuwkomers zijn vaak niet vertrouwd met dit soort organisaties: het permanent engagement, wekelijkse bijeenkomsten, uniform, ritueel, tradities. Het vraagt ook aanpassingen van ons. Zo hebben we ook het beloftelied gewijzigd.
Maar de vijf basispijlers van scouts staan er voor iedereen: 'engagement, zelfwerkzaamheid, medebeheer, ploegwerk, dienst' zijn niet onderhevig aan godsdienst, ideologie, opinie, cultuur of gender”.
Wil je weten waar de Scouts voor staan, breng een bezoekje aan het Scoutshuis. Je bent welkom.
“Op sommige plaatsen, zoals Zurenborg, is er soms een ledenstop noodzakelijk”Buitenkant van de nieuwbouw Foto Dani Van REMOORTEL Alles oogt eigentijds , het grafisch bureau ‘Magnifik’ uit Zurenborg verzorgde de styling.” • Foto Dani Van REMOORTEL Jan Van Reusel: “Het is een lang traject geweest” Foto Dani Van REMOORTEL
Wie een hond als huisgenoot kiest, beseft meestal wel dat de nieuwe huisgenoot af en toe graag door de buurt wandelt. Maar soms lukt dat niet omdat ondermeer drukke werkzaamheden het baasje hiertoe geen kans
Wanneer ik einde mei aanbel aan het ouderlijk huis van Arno van Mechelen, word ik als eerste begroet door Bowie, een twee en half jarige golden retriever. Het onthaal is zeer hartelijk en hij kwispelt onbedaarlijk, pas dan kan ik Arno Van Mechelen begroeten. De andere helft van Bowiedogwalking
Charlotte Wuyts wacht op mij in de woonkamer met Bo een teckel, vrouwtje van anderhalf jaar. Voorlopig wonen zij nog in de Zurenborgstraat maar vanaf juni gaan de twee prille twintigers boven Pizzeria Orso in Grote Beerstraat wonen.
BOWIE
Ik veronderstel dat ik al begrepen heb vanwaar de naam Bowiedogwalking komt?
Arno Van Mechelen: “Dat is inderdaad juist geraden, de naam komt van onze golden retriever Bowie. De naam is inderdaad geïnspireerd op David Bowie. Golden retrievers zijn perfect te socialiseren. Tenzij de klant dat niet wil, nemen we Bowie mee op de hondenwandeling. Wanneer met de Rhodesian Ridgeback (redelijk grote bruine jachten waakhond), gaan wandelen, nemen we Bowie altijd mee. Wij richten ons vooral tot mensen die de hele dag werken en geen tijd hebben om hun hond de broodnodige beweging te geven. Veel mensen beseffen niet dat een hond regelmatig naar buiten moet. Zo hebben we een mindervalide koppel met een pitbull die nog nooit buiten is geweest. Die hond deed in huis en was heel wild. Als die hond niet regelmatig buiten komt en op een dag ontsnapt, kunnen er ongelukken gebeuren. Daarnaast komen we ook aan huis om de hond gezelschap te houden. Dan geven we die ook eten, en oefenen een aantal bevelen zoals blijf, zit en wacht.”
OPLEIDING
-Hoe zijn jullie op het idee gekomen om met een hondenuitlaatdienst te beginnen?
Charlotte Wuyts: “Het idee om iets te doen met honden is anderhalf jaar geleden bij mij opgekomen. We dachten eerst aan een hondenopvang of een crèche voor honden. Maar financieel was dat niet haalbaar en een plek met tuin vinden was al helemaal moeilijk. Daarom is het een hondenuitlaatdienst geworden, omdat de kosten dan beperkt zijn. Bovendien is de tijd er nu rijp voor omdat er meer aandacht voor honden is. We hebben wel een cursus hondenpension gevolgd in het Centrum voor Avondonderwijs in de Amerikalei. Daar leer je de knepen van het vak om een hondenpension uit te baten, maar ook veel over het gedrag van de honden. De cursus duurt minimaal een half jaar, maar je mag examen afleggen, als je er klaar voor bent. Ik denk er ook nog aan om een trimopleiding voor honden te volgen, dat kan een mooie aanvulling op de uitlaatdienst zijn.”
-Welke opleiding hebben jullie gevolgd?
Charlotte Wuyts: “Ik heb gewoon middelbaar gevolgd, afdeling handel en ondernemen
Arno Van Mechelen: “En ik sportschool in Boom. Ik heb zelfs nog een tijd voetbal gespeeld bij de beloften van Berchem Sport. Maar omdat we allebei steeds honden hebben gehad, wilden we iets met dieren doen, van onze hobby ons beroep maken.”
-Hoe zijn jullie in Zurenborg beland?
Arno Van Mechelen: “Ik ben hier geboren, dat is eenvoudig, ik ken de wijk dus.”
Charlotte Wuyts: “Ik kom uit Herentals, maar
geven. Voor de hondenbezitters die met dat probleem opgescheept zitten, is er nu Bowiedogwalking van Arno Van Mechelen en Charlotte Wuyts uit de Zurenborgstraat. (Jörg PYL)
heb les gevolgd in Lier. Iemand van mijn medestudenten was bevriend met Arno en zo ben ik hier aanbeland. Er is hier trouwens veel meer te doen, dan in Herentals.”
-Met hoeveel honden gaan jullie tegelijkertijd wandelen?
Charlotte Wuyts: “Als we met twee wandelen, maximaal met zes, dus drie per persoon. Wat tijdstip betreft, passen we ons aan aan de klanten. Veel mensen willen dat hun hond op hetzelfde tijdstip uitgelaten wordt. Op het einde van de wandeling gaan we ook, als het mag van de baasjes, naar een hondenloopzone om ze los te laten. Als het kan nemen we ook Bowie mee en laten hem met de ander honden spelen. We gebruiken, uiteraard als het mag van de baasjes, een sliptouw mee, waarmee we de hond gemakkelijker in bedwang kunnen houden als hij wil gaan lopen. Een slipketting gebruiken wij niet. Alvorens we met een hond gaan wandelen, gaan we op bezoek bij de hond en zijn baasjes om hen te leren kennen en te horen of er iets is om op te letten. Tot nu hebben we nog geen hond voor zijn karakter moeten weigeren. In principe nemen we alle rassen aan.”
PONY -Jullie zijn pas begonnen, hebben jullie al veel klanten?
Arno Van Mechelen: “Tot nu nog niet echt veel, maar we hebben wel een gek telefoontje uit Zurenborg gekregen, of we ook met een pony gingen wandelen. Dat gaat helaas niet, we kennen niets van pony’s.”
-Zijn jullie verzekerd?
Charlotte: “We zijn aangesloten bij Secures en die hebben ons uitgelegd welke verze-
keringen we moesten hebben en die hebben we uiteraard onderschreven. Gelukkig hebben we tot nu nog geen bijtincidenten gehad.”
-Mag de hond loops zijn als jullie er mee gaan wandelen?
Charlotte: “Dat is voor ons geen probleem, we letten dan uiteraard dat we op dezelfde wandeling geen reutjes meenemen en houden de teef ook uit de buurt van vreemde honden.”
-Stellen jullie bepaalde eisen qua inentingen?
Charlotte Wuyts: “Wij gaan ervan uit dat de honden de gebruikelijke inentingen hebben gehad. Kennelhoest is bij ons niet verplicht, zoals dat het geval is bij een hondenschool.”
Arno Van Mechelen: “We blijven ook bij een hond thuis oppassen als dat nodig is. We zijn natuurlijk geen hondenfluisteraars, dat mogen de mensen niet van ons verwachten.”
-Tot slot wat kost een hondenwandeling?
Charlotte Wuyts: “De prijzen staan op onze website, maar om een idee te geven, 30 minuten uitlaten kost 10 €, een uur 15 €. Als we met meer dan een hond van hetzelfde gezin gaan wandelen, geven we uiteraard korting. Daarnaast hebben we ook een tien beurtenkaart (130 € voor tien maal een uur wandelen) en geven we een geschenk voor de hond erbij, bijvoorbeeld een lichtgevende halsband voor in het donker. We houden uiteraard rekening met oudere honden die niet meer zo fit zijn en ook met puppy’s die nog geen lange wandelingen kunnen maken.”
Arno Van Mechelen: “We hebben liefst dat
de mensen ons op de GSM bellen, want we zijn dikwijls met de honden op stap en dan kunnen we direct afspreken, maar via onze website kan uiteraard ook. Ons kerngebied is Oud Berchem en Zurenborg, maar in de opstartperiode nemen we ook het Zuid, het Eilandje en het Centrum van Antwerpen erbij.”
We wensen jullie veel succes en veel honden om mee te wandelen.
Praktisch:
GSM nummer: 0472 316870 info@bowiedogwalking.be bowiedogwalking.be
Gealarmeerd door een artikel in Gazet van Antwerpen, werd onze aandacht opnieuw gevestigd op de afbraak van de leegstaande huizen in de Vlijtstraat, aan de rand van Zurenborg. Omdat in dat artikel nog geen
De huizen in kwestie Vlijtstraat 42 tot 64 en Vlijtstraat 2 en 4 staan al jaren leeg. Enkele jaren geleden deed het gerucht de ronde dat deze panden gekraakt zouden zijn door daklozen. Hoe dan ook, het duurde niet lang of deuren en ondertussen ontbrekende ramen werden dichtgemetseld of afgesloten met spaanderplaten. Het geheel bood een troosteloze aanblik en ademde een immense tristesse uit. Kort daarop werd beslist in het kader van graffitifestival om ook deze muren ter beschikking te stellen van graffitikunstenaars. Maar ondanks deze laag verf voelt dit stuk van Zurenborg aan als The Waste Land.
Om er meer van te weten gingen wij informeren bij de District schepen voor Nieuw Zurenborg Kris Gysels, die onder meer ook verantwoordelijk is voor jeugd en graffiti.
We vroegen hem wanneer het lot van de nog bewoonde huizen, de vervuiling van de site en water in de plaats ging komen en vooral wanneer.
-Heb je al een concrete datum?
Kris Gysels: “Het artikeltje in de GVA heeft nog niets te doen met de start van de ontwikkeling van Nieuw-Zurenborg. Het is gewoon zo dat VESPA die panden stelselmatig had opgekocht en nu hiervoor leegstandheffing moet betalen. Het is dus niet zo dat er al een permanente infrastructuurinvestering zal gebeuren. Om die reden zijn we vanuit Berchem dan ook vragende partij om de voorste muren zeker te behouden, en en-
sprake was van een concrete datum, zijn wij zelf op zoek gegaan naar personen die er meer van konden weten.
kel achteraan extra groen te creëren zodat Meeting of Styles voor komende editie niet op zoek moet gaan naar nieuwe muren. Het stuk zelf ligt in het district Antwerpen. De verdere ontwikkeling van Nieuw-Zurenborg is nog steeds in de fase van timing of planning. Sowieso moet eerst De Lijn verhuizen.”
BEWONER
We vergeten uiteraard soms dat er ook nog gebouwen in de Vlijtstaat bewoond zijn en die nog eigendom zijn van de bewoners. Daarom stelden we ongeveer dezelfde vragen aan Dirk Schampaert.
-In Gazet van Antwerpen stond een nogal vaag artikel over de afbraak van de leegstaande huizen in de Vlijtstraat. Weet jij daar meer van? Heb jij een concrete datum?
Dirk Schampaert: “De datum kan ik niet zeggen, je kon wel bezwaar indienen tegen ten laatste 5 april 2019. Misschien kan je eens informeren bij AG VESPA?”
-Hoeveel huizen zijn er nog bewoond in de Vlijtstraat?
Dirk Schampaert: “Vier, waarvan twee eigenaars bewoners waaronder ik zelf, een eigenaar die het huis verhuurt, en een koppel dat huurt van AG VESPA.”
-Worden die en jouw woning met onteigening bedreigd?
Dirk Schampaert: ”De 3 eigenaars kan men niet onteigenen want daar heeft men een onteigeningsplan voor nodig, en dat is er niet.”
-Heb je al officieel bericht gekregen van de afbraakwerken?
Dirk Schampaert: “Neen.”
-Hoe zit het met de historische verontreiniging van grond van de leegstaande huizen? En die van de bewoonde?
Dirk Schampaert: “Ik vermoed dat er geen verontreiniging is, de scheiding tussen de toenmalige gasfabriek en de bewoners is een gemetselde muur van ongeveer 3 m hoog. Wel heb ik eens een brief ontvangen van OVAM waarin staat dat ik
geen grondwater mag oppompen om de tuin te besproeien. Het grondwater is dus wel vervuild en vloeit dus richting Ring.”
AG VESPA
Gewapend met deze informatie gingen wij op zoek naar antwoorden betreffende een concrete datum en de toekomstige bestemming van de gronden na de afbraak bij Ag Vespa. Daar werd ons woordvoerder Yrsa Vermaut toegewezen.
-Is er al een datum van afbraak gepland of bekend?
Yrsa Vermaut: “Nog niet. Er moet nog een aannemer aangesteld worden, daarna zijn de timings bekend.”
-Is de sloopvergunning al aangevraagd?
Yrsa Vermaut: “Ja, de sloopvergunning heeft betrekking op de panden gelegen Vlijtstraat 2 en 4 en de woningen vanaf nr. 42 tem 64. Deze vergunning werd ondertussen ook goedgekeurd.”
-Als ik goed ingelicht ben, moet Ag Vespa leegstandtaks betalen en is dat de reden van de afbraak.
Yrsa Vermaut: “Dat klopt. “
-Kan dat niet omzeild worden, Ag Vespa is ook een bedrijf van de stad Antwerpen? Of stelt zich momenteel een stabiliteitsprobleem?
Yrsa Vermaut: “Voor ons gelden dezelfde regels, wij krijgen geen voorkeursbehandeling, dit wordt niet omzeild.”
-Als ik goed ingelicht ben, is er nog een gebouw bewoond in de Vlijtstraat?
Yrsa Vermaut: “Dat klopt.”
-Wat zijn de plannen hiervoor?
Yrsa Vermaut: “Nog geen plannen.”
-Wat zijn de plannen voor de gebouwen van de drie afzonderlijke eigenaars?
Yrsa Vermaut: “Nog geen plannen.”
-Wat komt er in de plaats van de gesloopte gebouwen. Appartementen of park?
Yrsa Vermaut: “Dit kadert op lange termijn in de toekomstige herontwikkeling van de site maar er zijn nog geen concrete plannen.”
-Hoe is het gesteld met de historische bodemvervuiling? Moet er nog gesaneerd worden?
Yrsa Vermaut: “Een deel van de site is al gesaneerd, het andere deel zal later worden gesaneerd n.a.v. de herontwikkeling van Nieuw Zurenborg.“
-Wordt de ruimte waar de gebouwen stonden (al dan niet tijdelijk) openbare ruimte of wordt die afgesloten door een muur of hek?
Yrsa Vermaut: “Er zal een muur komen tussen de al bestaande muren, om sluikstort en oneigenlijk gebruik tegen te gaan. En het vrijgekomen terrein zal tijdelijk, in afwachting van de herontwikkeling, bij de terreinen voor de Zomer van Antwerpen gevoegd worden.”
Conclusie: uit deze drie reacties kunnen wij afleiden dat de sloop goedgekeurd is en binnenkort zal uitgevoerd worden. De laatste bewoners van de Vlijtstraat hangt nog geen onmiddellijke onteigening boven hun hoofd. Zal in de volgende jaren uiteraard vervolgd worden.
De eerste bebouwing van onze wijk gaat ondertussen al bijna 140 jaar terug. Hoogleraar en klinisch psycholoog Filip Raes uit Kapellen ontdekte dat zijn betovergrootvader Vital Raes in 1885 de bouwheer
“Vital Raes, afkomstig uit Westerlo, baatte op deze plek aanvankelijk een kaarsenwinkel ‘Kaarsen en bougies’ uit, maar later ging hij er ook postkaarten verkopen en hij had er ook een drukkerij. Tegelijk was hij koster van de kapel en later van de kerk op de Dageraadplaats”, zegt Filip. Filip en zijn vader zijn al jarenlang gebeten door de microbe van de genealogie en zij hebben niets onverlet gelaten om verhalen, documenten en foto’s te sprokkelen bij familieleden. “Ook de vader van mijn betovergrootvader was koster, maar dan nog wel in Westerlo. Vital Raes trouwde met Juliana Rosenveld, geboren in Breda. Ook de familie Rosenveld heeft een aparte geschiedenis. De vader van deze betovergrootmoeder in kwestie was laat gehuwd. Hij was afkomstig uit de Elzas en heeft eerst met en later tegen Napoleon gevochten.”
ZWARTHOF
“Na het huwelijk van mijn betovergrootouders – ik bezit nog een handgeschreven speech van bij hun huwelijk uit 1872 – werd de naam van de zaak veranderd in ‘Raes–Rosenveld’. Ze verkochten er ook postkaarten met foto’s van de buurt. Daarna werd de zaak een drukkerij en boekbinderij. Ze hebben eerst gewoond op wat nu de Plantin en Moretuslei is, maar toen nog het open water van de Herentalsevaart. Ze woonden in het ‘Zwarthof’, dat lag op het kruispunt van waar nu de Nottebohmstraat is”.
Heel even hebben ze ook gewoond op de Dageraadplaats 5, waar nu de kerk staat. Eén van de zonen van het echtpaar, Jos, heeft dan weer een huis gebouwd in de Filomenastraat. Hij was kunstschilder. Bij heel wat familieleden hangt nog wel een schilderij van hem.
Hoogleraar Filip Raes wil zijn familiegeschiedenis achterhalen
“Mijn betovergrootouders woonden naast de kerk”
was van het pand waar nu Hümms in gevestigd is. Een uitstekende plek om daar eens over door te bomen dus.
(Marcel SCHOETERS)Filip Raes uit Kapellen Foto Luc PANDELAERS Overgrootvader Benoit Raes op zijn stoel in Zurenborg • Foto Archief RAES
Over een andere dochter uit dit gezin, de ongehuwd gebleven Marie, doet het verhaal de ronde dat men tijdens de Eerste Wereldoorlog koper onder haar matras had verstopt. “Tegen de Duitsers werd dan gezegd dat ze roodvonk had, een zeer besmettelijke ziekte. Haar kamer werd dan ook niet onderzocht en zo bleef het koper in de familie”, lacht Filip.
BUURMEISJE
Filips eigen overgrootvader Benoit – nog een andere zoon dus van Vital – woonde in de Nottebohmstraat 7. Hij was koffiebrander. Het toeval wil dat in dat huis nu de dochter van Alex Elaut woont. “Ze heeft op de zolder nog apparatuur gevonden die gelinkt kan worden aan het koffiebranden”, zegt Filip.
Een leuke anekdote is dat Benoit zijn vrouw, Maria Knaeps, mijn overgrootmoeder dus, moet hebben ontmoet op de Dageraadplaats. Ze woonden ieder aan één kant van de toenmalige kapel. “Van mijn andere betovergootvader, Charles Knaeps, weten we dat hij nogal vaak van adres is veranderd. Uiteindelijk is hij in Brussel terechtgekomen, maar daar zijn we zijn spoor bijster geraakt. Een mysterieuze man, dat is het minste dat je van die Charles kan zeggen.”
KAPELLEN
In 1911 is overgrootvader Benoit Raes dan verhuisd naar Kapellen, maar de grootvader van Filip, Jef, is nog wel in de Nottebohmstraat geboren. Na het vroege overlijden van Vital in 1908 heeft weduwe Raes, Juliana Rosenveld, de zaak alleen verdergezet. Nadien werd de winkel op de Dageraadplaats overgenomen door de volgende generatie, met dochter Josepha
De Dageraadplaats toen er nog geen kerk maar een kapel stond • Foto Archief RAES
Raes, onder de naam ‘Couderé-Raes’. “Eén van de zonen Couderé is dan weer omgekomen bij het bombardement op de Rex”. André Raes, huisarts op Zurenborg, was een neef van Filips grootvader.
GANTERIE
Filips vader, die ook Vital heet, is al van in de jaren 70 bezig met het bij elkaar harken van de familiegeschiedenis. “Hij heeft alles minutieus bijgehouden en ik probeer alles zo goed mogelijk op te volgen via het opzoeken en aanschrijven van verre verwanten. Ik heb zelfs eens een hele doos oude foto’s van mijn eigen voorouders Raes gevonden op een rommelmarkt in Kapellen.”
Zelf beschikt Filips vader, Vital, over 20 dikke klasseermappen vol gegevens. “Mijn vader doet ook de kwartierstaten (het bijeenbrengen van de familiegegevens van beide ouders, ms.). “Nu ik zelf kinderen heb, probeer ik dat ook langs de kant van mijn vrouw.”
In plaats van de gebruikelijke kiekjes, staat de kast in het gezin van Filip Raes vol met oude familiefoto’s. Zo toont hij een foto van voorvader Vital, zittend op een stoel op het koertje achter zijn winkel. Filip laat zich fotograferen op exact dezelfde plek. De andere foto’s en postkaarten die hij meegebracht heeft, tonen de nog prille Dageraadplaats met op de achtergrond de Grote Hondstraat nog zonder bebouwing. Naast de oude winkel, dus nu in het rechterdeel van Hümm, zat ‘Ganterie en Bonneterie Van Gorp’. Op de hoek met de Filomenastraat was er ‘Bakkerij Huybrechts’.
Wie Filip nog verder op weg kan helpen in zijn familiegeschiedenis kan hem contacteren op: filip.raes@kuleuven.be
Tussen Jörg Pyl, schipper aan het roer van Poëzievensters Zurenborg, de Gazet van Zurenborg en het District Antwerpen, in de persoon van Cultuurschepen Femke Meeusen en medewerker Geert Gielis, lijkt een solied samenwerkingsverband gegroeid te zijn. Tweejaarlijks (en nu al voor de derde maal) zorgt dit voor zo’n 150 transparanten met gedichten aan evenveel ramen in de wijk. Ditmaal koos het poëzieteam voor dichters uit Zurenborg of met sterke bindingen ermee. De aftrap werd gegeven op vier locaties (Moeskop, B&B Rock Lobster, Den Draak en Kartonnen Dozen) waar dichters uit eigen werk citeerden. Ik ging luisteren en sprak met enthousiaste poëzieliefhebbers. Foto’s en tekst Jeannine FÜHRING
en Birgit Van der Wiel en Ria Vugts: komen uit Nederland en zagen op de site van de stad dat er dichters aan het werk waren in onze wijk. Ze zitten te genieten op het terras van Moeskop en vinden het een geweldig initiatief. Joost raakte geïnspireerd door de optredende dichters en vergastte mij op een uit het hoofd voorgedragen gedicht van Jules Deelder (beknopte topografie van de Rijnmond)
woont in de Lange van Ruusbroecstraat en komt naar Ricardo Anemaet en Peter Theunynck luisteren in B&B Rock Lobster. Die wonen in haar straat en ze vindt ze beiden erg goede dichters. Naast die buren-poëten houdt ze ook nog van de gedichten van Toon Hermans en Alice Nahon.
Sarah Devriendt: woont in de Provinciestraat en luistert in Kartonnen Dozen naar Alexandra Cerceni. Ze vindt Poëzievensters een prima initiatief dat navolging verdient. De organisatoren mogen volgende keer K. Michel eens uitnodigen die ze onlangs nog aan het werk hoorde in het door Piet Piryns gepresenteerde “Donderdagen van de Poëzie” in het Letterenhuis.
Anita Christiaens: woont ook in de Van Ruusbroecstraat en houdt van de gedichten van Ricardo Anemaet en Peter Theunynck. Ze luistert dan ook met veel aandacht naar wat die ten gehore brengen. Een greep uit de voorraad andere dichters die ze graag leest: Toon Tellegen (een naam die ik dikwijls hoorde die namiddag), Nolens, Claus en Kopland.
Dozen naar de daar optredende dichters luisteren. Ze zeggen dat ze niets van poëzie kennen en willen daar wat aan doen. De formule “gedichten met daarbij een hapje en een drankje” zoals hier gehanteerd vinden ze prima. Ze zitten samen in een leesclub en zijn fans van Jeroen Brouwers en A. F. Th. van der Heijden.
Patricia Vranckx: woont in de Wolfstraat en komt vanop het terras van Moeskop op ontdekkingsreis in Poëzieland want van gedichten kent ze niet veel. Ze leest tot hiertoe liever Frans- en Nederlandstalige romans waarin de natuur centraal staat. Eric Emmanuel Schmitt staat ook op haar voorkeurlijstje.
Lucas Van Dam: woont in de Provinciestraat en werkt in Moeskop. Hij combineert vandaag “arbeid en liefde voor poëzie”. Lucas schrijft zelf teksten en muziek voor theater. Als je “inside express party” in Google intikt kan je zien wat dat voor resultaat oplevert. Hij leest graag Michel Houellebecq.
Jonathan Reeder en Ruud Van Odenhoven: Jonathan is Amerikaan uit New York en woont in Amsterdam. Hij logeert een hele maand in het Oostenkasteel op uitnodiging van het Vlaams Fonds der Letteren en nodigde zijn vriend Ruud uit om naar Peter Holvoet Hansen en Jörg Pyl te komen luisteren. Mortier, Lanoye, Van Toortelboom zijn de namen die vallen en wanneer over schrijvers voor jongeren wordt gepraat valt de naam IJzerkop als een erg aan te raden jeugdboek.
M I D D E N P A G I N A
Elisabeth Staes en Peter Holvoet- Hanssen: luisteraar en performer op één foto. Elisabeth komt in Den Draak luisteren naar duivel in een doosje Peter HolvoetHanssen die er aan het werk is alsof zijn leven er van afhangt. Ze ziet/hoort Peter, die ze al 23 jaar kent, dan ook erg graag optreden.
Tinne Slosse: uit de Kleine Beerstraat onderwijst Woordkunst aan de academie en is erg geïnteresseerd in poëzie. Wanneer we ze aanspreken in Kartonnen Dozen heeft ze de hele ronde gedaan en is nog steeds geconcentreerd aan het luisteren. Opnieuw valt de naam Toon Tellegen die ze erg goed vindt. Maar ook Radna Fabias, Erwin Mortier en Rodaan Al Galidi staan op het lijstje.
Henri Verhoeven is 87 jaar, woont in de Kleine Beerstraat en is al heel zijn leven lang bewoner van deze wijk. Hij heeft alles zien veranderen Hij kan
daar dus wel een en ander over vertellen en gaf te kennen dat hij dat graag eens voor de Gazet wilde doen. (Nadia CHRISTOFF)
raadplaats was tijdens een bepaalde periode ook letterlijk een verzamelplaats voor de kinderen van de naburige scholen. De kinderen die niet aan de schoolpoort afgehaald werden door hun ouders, wandelden in rang en onder begeleiding tot aan het plein en daar wachtten ze tot hun ouders ze afhaalden.”
- Is er nog iets waarvan je denkt dat het ook interessant is om op te schrijven?
Bijzondere opleiding Fiscaal Recht, Bijzondere Opleiding Jeugdrecht, Voorkeurmaterie: Personen- en Familierecht (echtscheiding,…).
Tel: +32(0)3/236.90.81 • GSM: +32(0) 495/21.82.98
Fax: +32(0)3/236.00.79 • E-mail: ludo.sanders1@telenet.be
ING:
Bleekhofstraat 113/41 • B-2140 BORGERHOUT
Dus wij naar de Kleine Beerstraat. Daar wonen hij en zijn echtgenote Lisa tegenwoordig. Ze zijn in 1955 getrouwd en hebben vanaf dan achtereenvolgens in de Rolwagenstraat, de Provinciestraat, de Ramstraat en de Kleine Beerstraat gewoond. Lisa zegt dat ze inderdaad in de Provinciestraat hebben gewoond maar benadrukt dat het dan wel degelijk aan de kant dichtbij Zurenborg was.
Zij vindt zichzelf overigens geen echte Zurenborgenaar omdat ze hier “nog maar” vanaf haar 14e woont, terwijl Henri nooit ergens anders heeft gewoond.
- Vanaf wanneer woont jouw familie hier?
Henri Verhoeven: “Oorspronkelijk is mijn familie afkomstig uit Geel. Mijn grootvader – ook een Henriwas de eerste die zich hier in 1909 vestigde.”
- Hebben jullie nooit overwogen om eens ergens anders te gaan wonen?
Henri Verhoeven: “Neen, eigenlijk niet. Wij zijn wel eens elders gaan kijken maar we kozen toch steeds terug voor Zurenborg. Wij zijn altijd zeer gehecht geweest aan deze wijk en het idee om misschien eens ergens anders te gaan wonen stond ons uiteindelijk toch niet aan. We zijn niet meer zo goed te been en hebben onlangs zelfs een traplift laten installeren om toch maar zo lang mogelijk hier te kunnen blijven wonen.”
- De wijk moet in al die jaren wel erg veranderd zijn.
Henri Verhoeven: “Ja, zeker en vast. Voor de oorlog was het publiek hier zeer divers. Hier woonden bijvoorbeeld veel joodse gezinnen en men noemde het hier de “kwetterwijk”. De mensen kwamen meer buiten ’s avonds en er werd gekeuveld, gelachen en gediscuteerd aan de voordeuren. Dat is niet meer van deze tijd, maar dat geldt niet en-
kel voor Zurenborg. Dat is gewoon de evolutie van de samenleving in het algemeen, met onder andere de opkomst van de TV. Nu zitten de meeste mensen daar ’s avonds voor. De Kruikstraat was een levendige en volkse straat en daar waren wel wat cafés. Wij gingen eigenlijk nooit op café maar ik kende ze wel natuurlijk. Zo was er een cafébaas die al eens mosselen kookte en die dan “uitdeelde” aan de buren. Hij floot wanneer ze klaar waren en dan werden er tafels en stoelen aangesleurd.” Het Zomerhof op de Dageraadplaats bestaat natuurlijk ook al lang. Die hadden op een gegeven moment een boksclub waar mijn vriend, Lange Jef al eens bokste. In tegenstelling tot nu was er voor de rest geen horeca op het plein. Er waren wel vijf beenhouwers en enkele bakkers. Onder andere daar waar nu restaurant Strand van Oos-
Henri Verhoeven: “In de jaren 60 werd er ook jaarlijks een loopwedstrijd - een “jogging” noemde men dat toen - georganiseerd onder toezicht van de Katholieke Werknemers Bond. Kinderen, volwassenen… iedereen mocht meedoen en iedereen kreeg een prijs en de eerste prijs was een fiets. Ik werkte mee aan de organisatie. Zo werd er dan bvb voor dat evenement een programmaboekje gemaakt en daarin konden de winkels een advertentie plaatsen. Ik engageerde me dan om de winkels af te gaan om zoveel mogelijk advertenties te verkopen. Ach ja, er zijn zoveel anekdotes en verhalen. Ik zou nog uren kunnen doorgaan.”
- Je echtgenote was huisvrouw en wat deed jij voor de kost?
tende zich bevindt was jarenlang een bakkerij. Van der Beek was dat en die werd gerekend tot een van de beste bakkers van Antwerpen.”
Lisa Verhoeven: “Er was bijvoorbeeld ook een modiste die sjieke dure hoeden verkocht. Verder ook nog drukkerij ’t Daghet waar je geboortekaartjes, “faire parts” en dergelijke kon laten drukken. Tijdens de feestdagen verkochten ze daar kerstversiering en ook van die kostbare porseleinen beeldjes van Hümmel, in de volksmond “Hummeltjes” genoemd. Die waren, en zijn nog steeds, zeer duur. Ik had me daarvan eens een kerstkindje aangeschaft maar voor onze Lieve Vrouw en Jozef had ik geen geld meer. Ik heb dat later goed gemaakt en ze alsnog gekocht. De Dage-
Henri Verhoeven: “Ik was het grootste deel van mijn werkende leven dokwerker/kuiper. Kuipers zijn in de haven de mannen die op een schip of op een trein de lading vastzetten. Zo gebeurde het wel eens dat er hier uit verre landen schepen aanmeerden die exotische dieren bijhadden. Die moesten dan per trein verder naar hun bestemming. Mijn job was het dan om die kooien vast te zetten op de trein. Soms zat er in zo’n kooi wel eens een echt wild dier, zoals een luipaard of zo, en dan was ik er toch niet altijd gerust in hoor.
- Nog een laatste vraagje aan jullie beiden. Was het hier vroeger beter en aangenamer om te leven?
Henri Verhoeven: “Neen hoor. Het was anders maar daarom was zeker niet alles beter. Tijden veranderen nu eenmaal, maar we wonen hier nog altijd even graag en zoals eerder gezegd, we doen er alles aan om hier zo lang mogelijk te kunnen blijven.”
Lisa Verhoeven: “Ik ben het daar volledig mee eens.”
Bedankt voor het gesprek en ik en de Gazet wensen jullie nog vele jaren samen hier in jullie stulp in de Grote Beerstraat in Zurenborg.
“MenHenri en Lisa:hij was dokwerker –kuiper en zij huisvrouw. Foto Inge DRIESEN
“In tegenstelling tot nu was er voor de rest geen horeca op het plein.”
Zurenborg is een wielerploeg rijker. Wie al eens een pintje gaat pakken in onze bruisende buurt, kent Café Den Draak. Het café dat fungeert als het
uithangbord voor de holebigemeenschap is tevens het stamcafé van wielerploeg “Wielerij Den Draak”.
van Zurenborg?
Arne Brinckman: “Neen, zeker niet. We hebben mensen van Brasschaat, Linkeroever, Groen Kwartier. Het is echt Zurenborg en grote omstreken. Voor vele scoutsgroepen uit de ruime buurt van Zurenborg zijn de Dageraadplaats en Draakplaats met hun cafés de plek om samen te komen. De oprichters hadden Den Draak als stamcafé en vandaar dat het ook de uitvalsbasis is geworden voor onze ploeg. Daarenboven ligt Zurenborg ook echt centraal voor de omliggende buurten en is het dus perfect gelegen om onze fietsroutes hier te laten vertrekken en aankomen. Maar je moet dus zeker niet per se van Zurenborg zijn om bij de ploeg te komen. Iedereen is welkom. -Ontstaan er hier ook echt vriendschappen?
Arne Brinckman: “Absoluut, hoewel velen elkaar ook al lang kennen van de scouts of vanuit de buurt. Het sociale deel van de wielerploeg is net zo belangrijk als het fietsen zelf. We organiseren ook jaarlijks een tocht met wat meer kilometers, waaraan we dan een overnachting koppelen. Zo reden we vorig jaar naar Cadzand. Op die manier wordt de teamgeest alleen maar hechter.”
-Stel dat ik me geroepen voel mee in de wielersport te duiken, hoe schrijf ik me dan in?
We zijn zondag 26 mei. Het is duidelijk, verkiezingen zijn geen excuus om niet op de fiets te kruipen. Zij het met het vertrek een half uurtje later dan anders, zodat iedereen aan de stembus geraakt, zet de ploeg enthousiast aan. Benen gesmeerd, de kelen volgen later.
Bij aankomst rond 13u30 wacht ik hen op in café Den Draak, het begin- én eindpunt van elke rit. Ik praat er met Arne Brinckman (26), die samen met zijn kompanen de dorst lest, na een deugddoende tocht.
-Wie kwam er met het idee voor de ploeg “de wielerij” op te richten”?
Arne Brinckman: “Dat zijn drie jeugdvrienden, Dat zijn drie jeugdvrienden, Frédéric Mousset (26), Anton Renard (27) en Elias Renard (27). Zij zaten vroeger samen in de groepsleiding van de scouts van Te Boelaerpark. Zij komen al van jongs af aan in café Den Draak. De drie delen een liefde voor de fiets en kwamen zo op het idee om een amateurwielerploeg, verbonden aan hun stamcafé, op te richten. Ze richtten de ploeg vorig jaar in januari op en in maart 2018 reed de Wielerij zijn eerste tochtjes.”
-Wat meteen opvalt zijn de mooi gestylede truitjes!
Arne Brinckman: “Dat is het werk van het bestuur. Zij hebben er inderdaad iets creatiefs mee gedaan. Ze wilden geen standaard zwart, wat je bij vele ploegen ziet. Vandaar de modieuze kaki kleur en wat zeker niet mocht ontbreken, de regenboogvlag, die 1 bovenarm en 1 bovenbeen siert. Door de regenboog zijn we ook erg herkenbaar. Laatst kwamen we op de fiets nog iemand tegen die zei: ah jullie zijn een “inclusieve” club (lacht). Wat die persoon daar net mee wilde zeggen, is ons ook vreemd, maar wat we inderdaad zeker níet zijn, is een exclusieve club: bij ons is iedereen
welkom, alle leeftijden, mannen en vrouwen.”
-Zijn de vrouwen goed vertegenwoordigd in de ploeg?
Arne Brinckman:“Op een zonnige dag zijn we toch wel met een groep van 25 en dan zijn daar gemakkelijk een 10-tal vrouwen bij. We laten ook alle niveaus toe en houden rekening met elkaar. Heeft er iemand een lekke band, stopt de ganse ploeg en helpen we elkaar verder. Na de herstelling fietsen we dan samen als 1 ploeg verder. Samen uit samen thuis, dat is ons motto. En daar zijn we fier op! “
-Dus je hoeft nog geen ervaren fietser te zijn om lid te worden?
Arne Brinckman: “Zeker niet. Tot een jaar geleden had ik zelf nog nooit op een koersfiets gezeten. Ik ben bij de ploeg gekomen en sindsdien zit ik elk weekend op de fiets. Het wordt een verslaving. En het groepsgevoel, op en naast de fiets, dat is al net zo fijn. Het is ook echt een sociaal gebeuren.”
-Er zullen toch wel al eens rappe mannen tussen zitten die al wel eens van een vitesse hoger houden?
Arne Brinckman: “Er zijn er altijd die wat betere benen hebben dan de anderen, maar we houden rekening met de traagste.
Iedereen moet meekunnen en het moet voor iedereen vooral plezant zijn. Het gevoel dat je iets in een groep doet en dat je er niet alleen voor staat. We zijn een wielerteam, geen bende individuen die samen een route pakken.
Als het mooi weer is, en de groep is groter, dan gebeurt het wel eens dat we opsplitsen in twee kleinere groepjes, ook om het veilig te houden in het verkeer. Die opdeling gebeurt dan uiteraard op basis van ervaring en capaciteit. Maar als we in één groep fietsen, is het de groep die telt en niet de kilometrage.”
-Is het een ploeg met uitsluitend mensen
Arne Brinckman: “We hebben een Facebookgroep @wielerijdendraak, daar kan je altijd terecht voor alle info of in Den Draak zelf natuurlijk. We fietsen elke woensdag en zondag. Op woensdag vertrekken we om 19u, op zondag om 9u30. Vertrekpunt is steeds Den Draak. Je kan gerust een keer komen testrijden om te zien of het je ligt. Indien je daarna besluit om lid te worden, vragen wij lidgeld van 25 euro voor een jaar. Het uniform dient apart te worden aangekocht. Het lidgeld zorgt er bijvoorbeeld voor dat we elk eerste drankje, na een tocht, aangeboden krijgen door Den Draak. Daarna volgen er altijd nog wel wat rondjes, waardoor het wel eens voorvalt dat we hier om 16u nog zitten (lacht). Perfect tijdverdrijf voor een zondag, toch; zeker vandaag, want straks is het toch alleen nog maar verkiezingsuitslagen volgen.”
Voel jij je geroepen om je aan te sluiten bij misschien wel de plezantste maar zeker de joviaalste ploeg van Zurenborg, mail dan naar wielerijdendraak@ gmail.com, surf naar de facebookpagina van @wielerijdendraak of spring gewoon binnen in Den Draak in wielertenue mét fiets op zondag om 9u30 of op woensdag om 19u. Iedereen is welkom!
“Het sociale deel van de wielerploeg is net zo belangrijk als het fietsen zelf”
(Tine SNEYERS)Open van 9u30 van maandag tot vrijdag, en om 10.00 op zaterdag en zondag. De vrolijke bende klaar voor vertrek Foto Jörg PYL
Het is nauwelijks te geloven maar toch is het waar: De Zomer van Antwerpen bestaat al 25 jaar en is uitgegroeid tot een van de boeiendste stadsfestival in Europa. Zo zijn er dit jaar weer vijf Belgische nieuwe creaties, 4 wereldpremières en zeven Antwerpse creaties te bewonderen tijdens de komende zomermaanden. Speciaal voor Zurenborg: in augustus is er elke vrijdag weer muziek op het plein en de Zomerfabriek is nog altijd een van de centrale plekken met gratis events. (Swa C)
Patrick De Groote, de man van de programmatie, liep ook deze keer tijdens de voorstelling van het programma zo fier als gieter, en ook een beetje als een pauw, rond op de Zomerfabriek in de Minkelerstraat 2. Hij is bijzonder trots op het punt waar het geheel ondertussen is gearriveerd met een gemiddelde van zo’n 250.000 bezoekers. Begonnen met letterlijk drie man in een kantoortje is het nu een organisatie waar om en bij de 600 vrijwillgers bij zijn betrokken en die bekommeren zich om de kunstenaars-artiesten en de bezoekers.
GRATIS
Gestart wordt op 21 juni en stoppen doen ze pas begin september. Het programma voorstellen is onbegonnen werk. Toch zeggen dat Fase Four Movements to the Music of Steve Reich van Anne Teresa De Keersmaeker /Rosas nog een keertje te zien zal zijn in de Blikfabriek in Hoboken, dat er diverse kleinschalige circussen opduiken, dat het Franse Royal de Luxe (van de reuzen) met een kleinschalige productie naar de parking van het Bosuilstadion in Deurne komt, dat er overal muziekoptredens en theatervoorstellingen zijn en dat de Zomerfabriek in de Minkelerstraat zich traditiegtrouw richt tot het jonge volkje. Bijna 150 events staan er daar geprogrammeerd en erg speciaal en ple -
zierig is dat alles wat er hier te zien en te beleven valt gratis en voor niets is.
DAGERAADPLAATS
Op de vrijdagen 2, 9, 16 en 23 augustus spettert er weer muziek uit de boxen op de Dageraadplaats. Kobo Town, Blinky Bill, Mayama Kamati en The Circus Brothers zijn de groepen die op het podium zullen staan. Vanaf 19 u en traditiegetrouw leggen ze er om 22 uur de riem af. Goed om de lawaai-overlast te beperken. Behalve op de Dageraadplaats nog op acht andere pleinen in de stad en telkens ook gratis. Interessant om weten is dat er vanaf deze editie nergens met cash betaald kan worden aan de bars, daar betaal je overal met een bankkaart, dat er tickets te krijgen zijn last minute en dat het duurste 12 euro kost voor een voorstelling en dat mensen met een A-kaart forse kortingen krijgen. Niet onbelangrijk is dat chronische laatkomers niet meer binnen mogen eens de voorstellingen gestart zijn. Ruim op tijd zijn is dus de boodschap. Tickets kunnen besteld worden op www.zva.be of aan de kassa’s van de locaties zelf. Opletten, er kan alleen betaald worden met bankkaart. Wie zich geroepen voelt om op voorhand al een anti-regendans uit te voeren moet zich vooral niet inhouden.
Begin mei opende op de hoek van de Cogels-Osylei en de Pretoriastraat Flames of India zijn deuren. Volgens de website wil het culinaire grenzen verleggen en de Oosterse keuken vermengen met Westerse invloeden en smaken met respect voor de authentieke smaken van India. Dat wilden we wel eens uitproberen.
(Luc PANDELAERS)
Dit pand begon zijn horecacarrière met de eerste vestiging van de Burgerij. Nadien volgde De Vlam en minder dan een jaar later Burgersquare maar geen van beide bleek de succesformule in huis te hebben om het kieskeurige publiek van Zurenborg te blijven bekoren. Misschien mikten zij teveel op lunches en gaat de Zurenborger
toch liever ‘s avonds uit eten. Het nieuwe restaurant kiest alvast daar voor en is alleen ‘s avonds geopend.
VEGETARIERS
Het vernieuwde interieur is licht, sober en stijlvol. Exotische restaurants willen zich wel eens te buiten gaan aan allerhande barokke etnische decoratie maar hier vallen geen armenzwaaiende Shiva’s of goden met olifantenkoppen te bespeuren. Op de achtergrond klinkt een wat onbestemd etherisch muziekje dat vooral niet stoort.
Wij werden verwelkomd door een vriendelijke Indische ober die zijn best deed om Nederlands te spreken maar zich duidelijk toch meer op zijn gemak voelde toen hij op Engels kon overschakelen.. We kregen meteen de kaart en een schaaltje knisperende pappadums met twee dipsausjes. Zoals altijd bij een Indisch restaurant worden vegetariërs hier in de watten gelegd met een ruime selectie aan veggie voor- en hoofdgerechten maar je kan ook opteren voor kip, lam of vis. Lacto-vegetariërs kunnen ook kiezen uit verschillende paneergerechten. Paneer is een Indische kaas die wel wat lijkt op de Griekse haloumi en meestal gebakken of gefrituurd geserveerd wordt.
Als voorgerecht kozen we allebei voor een soepje. Mijn echtgenote dalsoep op basis van gele linzen, ik ging voor de tomatengroentesoep. Wij vonden ze allebei voortreffelijk. Niet pikant, maar heerlijk aromatisch door het mengsel van kruiden en specerijen dat zo kenmerkend is voor de Aziatische keuken(s).
PIKANT
Voor het hoofdgerecht koos ik de naam
“Flames of India” indachtig en omdat ik ook wel een liefhebber ben van hot en spicy voor Chicken Vindaloo. Dat is een traditionele currygerecht van in azijn en kruiden gemarineerde kip die op de kaart meestal met drie rode pepertjes gemarkeerd staat. Ik heb het ooit voor de eerste keer geprobeerd in Glasgow ondanks de waarschuwingen van de ober die tot tweemaal toe kwam zeggen “cook says it’s vely, vely hot sah!” en het was inderdaad het pikantste wat ik ooit gegeten heb, totdat ik in Mexico onverhoeds kennismaakte met de terecht beruchte habaneropeper. In Flames of India staan er geen waarschuwingen op de kaart maar de ober gaf ons alle informatie en noteerde zorgvuldig of we het meer of minder pikant wilden. Ik zei hem dat het best pittig mocht zijn en het resultaat stelde niet teleur. Het was inderdaad pikant maar zeker niet overdreven en het overheerste al helemaal niet de aromatische smaak van de andere specerijen.
Mijn echtgenote ging voor lamsvlees en koos Lamb Bhuna. Mooie stukken lamsbout, gemarineerd in een mengsel van yoghurt en kruiden en klaargemaakt in een traditionele tandoori-oven. Dat viel wel wat tegen. Het vlees had duidelijk te lang in de oven gestaan en was erg droog hoewel de smaak OK was. Ook de garnituur was wat armtierig: een paar schijfjes tomaat en veel te dik gesneden komkommer.
PRIJS De porties waren misschien niet berekend op hongerige pubers voor ons waren ze ruim voldoende. Wij betaalden 65,50 euro voor de twee
voorgerechten en hoofdgerechten, een portie naanbrood met look, een pintje, een fles water en een Mango Lassi (een typisch Indische drank op basis van mangosap en yoghurt). Niet echt goedkoop maar vergelijkbaar met andere restaurants van deze categorie.
Al bij al vonden we het een gematigd positieve ervaring. We apprecieerden de authentieke smaken de vriendelijke bediening maar voor één hoofdschotel was er toch wel wat mis met de gaartijd en de garnering. Hopelijk een beginnersfoutje. Het restaurant is elke avond geopend, behalve op maandag
Vissers Kleermaakster0485393366
Sinds 2014 baat Eva Steynen in de Zurenborgstraat 28 een kunstgalerie uit op de gelijkvloerse verdieping van het huis waar ze opgroeide. Half mei was er de opening van een solo-tentoonstelling met nieuw werk van Nick Hullegie. Zijn naam klinkt menig Zurenborger bekend in de oren via zijn 'Penarie' zijn sculptuur
Eva Steynen legde na haar studies film in Sint-Lucas Brussel een heel parcours af. Ze schreef scenario's, deed productie in de au-
dio-visuele industrie en later in theater. Ze ging twintig jaar geleden filosofie studeren aan de Universiteit Antwerpen en begon via
(de ladder met een vallende stoel) als bijdrage aan het cultuurproject Antwerpen 2018 in Zurenborg. Kunstenaar en galeriehouder vinden elkaar voor een gemoedelijk gesprek over de tentoonstelling, hun samenwerking, Antwerpen 2018, kunst in Zurenborg en in stad Antwerpen. (Bernard SOENENS)
teksten te schrijven voor kunstenaars zelf tentoonstellingen te maken. De naam van de galerie verwijst ook naar dat niet recht-
lijnige parcours.
Steynen: “In de kunsten bewandel je geen rechte lijn van a naar b, maar maak je soms omwegen. Via kleine, bochtige binnenpaden ontdek je nieuwe inzichten. Daarom draagt de galerie niet alleen 'Eva Steynen' als naam, maar ook 'Deviation(s)'. Ook de bezoeker kan via een kleine omweg, nieuwe ontdekkingen doen.”
Voor Eva Steynen is de galerie ook een terugkeer naar Zurenborg. Nadat ze sinds 2008 kunstprojecten maakte op verschillende locaties in Antwerpen, woont en werkt ze sinds 2014 in haar ouderlijk huis.
Steynen: ”Ik startte de galerie met de idee om er een project van minstens twintig jaar van te maken. Toen had ik al een netwerk van kunstenaars.
In een van mijn allereerste tentoonstellingen had ik ook een werk van Nick geselecteerd. De tentoonstelling ging over hoe je beweging verbeeldt. Nicks werk uit 2007 'Pellet' bestond uit de projectie van een bewegend propje papier via een episcoop. Het propje in de episcoop gaat door de warmte van het apparaat als het ware aan het dansen. Een poëtisch werk dat me erg beviel.”
Er was een tweede samenwerking met Nick voor 'Little Hisk 2016' in het poortgebouw van het vroegere militair hospitaal, het huidige Groen Kwartier. Tot 2006 was daar het Hoger Instituut voor de Kunsten (HISK) gevestigd. Nick studeerde er van 2001 tot 2004, na zijn kunststudies in Nederland. 'Little Hisk' was een terugkerende groepstentoonstelling, georganiseerd door verschillende omliggende galerieën tijdens het Antwerp Art Weekend. De Antwerpse kunstscène betreurde indertijd de verhuis van het HISK naar Gent. De laatste editie van 'Little Hisk' had plaats in 2017 omdat het gebouw verkocht ging worden. Het poortgebouw in het Groen Kwartier staat nog altijd te koop. Dat zou een mooie, blijvende artistieke plek kunnen zijn. Geïnteresseerde partners voor samenwerking zijn welkom, want alleen is er geen beginnen aan.”
Steynen startte in 2013 met een projectgalerie. In de ruimte in de Zurenborgstraat. Een jaar later vormde ze die om tot een galerie.
Steynen: “Het eerste jaar liet ik het een beetje open. Als zelfstandig galeriehouder werk je naast met gastkunstenaars samen met een kern van vaste kunstenaars die je vertegenwoordigt en promoot. Bij mij is dat een kleine kern. Je gaat in zee met kunstenaars die dicht bij jezelf liggen. Gaandeweg breidt dat netwerk zich uit.
Het artistieke gaat vooraf aan de verkoop. Ik zal nooit werk selecteren of niet-selecteren zuiver om de verkoop. Ik ben geen handelaar in kunst. Je hebt als galerie ook een verhaal te vertellen. Voor de allereerste tentoonstelling hier had ik video-performance kunstenaar Marie Julia Bollansée uitgenodigd. Zij was de ideale kunstenares om een ruimte te openen.”
Hullegie: “Om samen te werken met een galerie is het belangrijk dat je op dezelfde golflengte zit. Als er keuzes moeten gemaakt worden dan moet je kunnen overleggen of gewoon zeggen 'doe maar'. Veel hangt af van de persoon-
lijke relatie. Het belangrijkste is mekaar vertrouwen.”
THUIS
Steynen: “Dat ik voor de opstart van een galerie hier terecht kwam, is puur toeval. Het had even goed elders kunnen zijn. Maar deze prachtige plek is een geschenk. Ik wilde ook geen witte kubus als galerie, zo zijn er al genoeg. Het is een mooie ruimte, met ook nog een tuin, waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. Het heeft een aangenaam kader en je kan mensen persoonlijk ontvangen. Dat vind ik belangrijk. In galerieën gaat het er vaak onpersoonlijk aan toe, niet elke bezoeker is een potentiële koper, er moet ook aandacht zijn voor de liefhebber. Tijdens de gewone bezoekuren moet je hier ook aanbellen, zo krijg je een persoonlijke ontvangst. Het gebeurt dan ook bijna nooit dat bezoekers binnenwandelen en weer vertrekken zonder dat er contact is geweest. Een galerie moet een ontmoetingsplek zijn, een soort oase, waar je de tijd kan nemen om te ontdekken en waar nieuwe connecties tussen mensen, tussen bezoekers en kunstenaars, kunnen ontstaan. Daarom organiseren we af en toe een brunch of een diner, om een aangenaam kader te creëren.”
TIMING
Hoe werkt de opeenvolging van tentoonstellingen in een galerie?
Steynen: “Een tentoonstelling loopt normaal zes weken. Daartussen zit meestal een tiental dagen waarin de lege ruimte even kan herademen en de volgende tentoonstelling kan worden opgebouwd. Volgend seizoen werken we anders. We beperken de duur van een tentoonstelling tot een maand en gaan uit van zeven tentoonstellingen i.p.v. vijf. Een belangrijke factor is ook de tijd die de kunstenaar nodig heeft om op te bouwen. Tot twee jaar geleden was er in deze buurt een kleine pool van galerieën en projectruimtes met Lokaal 01, LLS387, Sofie Van de Velde, Praetoria. Dan loop je iets makkelijker in de kijker. Sofie verhuisde haar zwaartepunt naar het Nieuw Zuid, LLS verhuisde ook richting Zuid en Lokaal 01 en Praetoria zijn gestopt. Dan moet je wel een tandje bijsteken.”
Hoe onstond de idee voor deze solotentoonstelling?
Steynen: “Dat idee is er gekomen toen Nick geselecteerd werd om in het kader van Antwerpen 2018 een kunstwerk te maken in Zurenborg. Zowel voor de galerie als voor de kunstenaar was het een goede timing om in het jaar dat het werk 'Penarie' op de rotonde stond, een solotentoonstelling te tonen in de galerie. Het is ook Nicks eerste solotentoonstelling in de galerie. Bezoekers zagen zijn werk al in groepstentoonstellingen.“
In de galerieruimte hangen rondom enkele ruimtelijke werken een twintigtal collages van Nick Hullegie. Zijn werken laten zich niet op het eerste zicht doorgronden. De bezoeker heeft na de eerste indruk wel wat kijkwerk nodig om te onderzoeken wat er te zien is.
Hullegie: “Ik werkte vanaf januari full time aan de tentoonstelling. Meestal werk ik planmatig, maar deze keer zat ik midden in een verhuizing. Aanvankelijk vertrok ik van schilderen. Maar mijn atelier was nog niet klaar en dus werkte ik in huis aan collages. Collages maak ik meestal als inspiratiebron, maar nu werkte ik zoals ik aan ruimtelijke beelden werk. Ik botste op foto's die ik niet sterk genoeg vond om op zichzelf te staan. In combinatie met nieuw beeldmateriaal riepen ze nieuwe associaties op. Dat kan zijn omdat het bij elkaar past of net omgekeerd dat het met elkaar contrasteert. Ik hou van dingen die weg zijn, maar die je toch ziet ook al zijn ze er niet meer.”
REACTIES De opening had plaats op 16 mei tijdens de openingsavond van het Antwerp Art Weekend, tezamen met 76 andere kunstlocaties in de stad.
Steynen: “Er was dus veel volk op de been. Mensen wandelden continu binnen, soms voor de eerste keer. Velen nemen echt hun tijd om Nicks werk grondig te bekijken en de reacties zijn erg positief. In het werk van Nick zit er iets ondefinieerbaar met een zekere humor, iets speels en dat trekt aan. Kunst hoeft niet altijd moeilijk te zijn, maar moet in de eerste plaats aanspreken. En toch tot nadenken stemmen.”
Hullegie: “Ik hou van een zekere toegankelijkheid.“
Steynen: “Een tentoonstelling moet ook niet te braaf zijn, je moet het publiek een beetje uitdagen. Het mag wel wat wringen. Ook de ruimte heeft haar eigen specificiteiten, niet alles werkt overal, maar dat maakt het interessant. Bovendien ken ik het werk van de kunstenaars waarmee ik werk. De meesten vertrekken van een ruimtelijk gevoel. Op dat vlak zitten we op dezelfde golflengte.”
Hullegie: “Ik ken ook de ruimte bij Eva. En ik werk ook meestal vanuit een zicht op de ruimte.”
Stad Antwerpen meet zich het imago aan om kunst en cultuur te koesteren.
Steynen: “Dat is voor mij een positief verhaal. Er is een periode geweest dat galerieen in Antwerpen de deuren sloten. Dat is nu achter de rug. Er komen veel nieuwe plekken bij. De stad heeft positieve dingen gedaan. In 1993 was Antwerpen Culturele hoofdstad en stond meteen als cultuurstad op de kaart met een grote bijdrage van Schepen Eric Anthonis. Zijn opvolger Philippe Heylen had ook veel voeling met de beeldende kunst. Beeldende kunst was een tijd geconcentreerd op het Zuid. Nu vind je kunst meer verspreid over de verschillende districten. Antwerpen Art Weekend vindt ook plaats mede dankzij steun van de stad. Opvallend voor Antwerpen is ook een zekere collegialiteit tussen de galerieën. Naast de nocturnes in de binnenstad ontstond er in 2013 BORGER: een samenwerking tussen galerieën en artspaces in Borgerhout, Zurenborg en Berchem met driemaal per jaar een nocturne, waarop iedereen samen de deuren opent. Antwerpen heeft de allures van een groot-
stad, maar blijft al bij al overzichtelijk, zodat je je makkelijk kan verplaatsen van de ene plek naar andere.”
PENARIE
Het project van het district Antwerpen 2018 bracht meer kunst in de publieke ruimte, ook in Zurenborg. Op een rond punt staat sinds september 2018 het werk 'Penarie' van Nick Hullegie: een ineenstrengeling van een schuine ladder en een balancerende stoel naast een boom.
Hullegie: “Het was een moeilijke opdracht om een locatie te kiezen. Gelukkig kende ik de wijk. Uiteindelijk koos ik voor een rond punt, waar alleen een boom stond. Mijn werk is gemaakt uit duurzaam materiaal, dus om te blijven staan. Afspraak was dat het werk een jaar lang ter plekke blijft en dat de bewoners daarna kunnen beslissen. Ze krijgen een uitnodiging om in september hun mening te zeggen.”
Steynen: “Het werk is intrigerend, het heeft iets poëtisch. Veel mensen staan er positief tegenover. Telkens ze er voorbij komen, worden ze er vrolijk van, zeggen ze. Het is ook altijd anders naargelang van waar je kijkt, ook door de boom. De stad heeft een budget voorzien om werken aan te kopen. Dat zou mooi zijn. Er staat in Antwerpen zo weinig kunst in de openbare ruimte, terwijl de stad zoveel goede kunstenaars heeft. Het is mooi dat de bewoners erbij worden betrokken. Beter dan zomaar iets neer te poten. Antwerpen 2018 was een succes. Er is sprake om het door te trekken naar andere districten.”
Hullegie: “Ik vind het tof dat het werk alle jaargetijden kan meemaken. Ik gebruikte duurzaam materiaal omwille van de stabiliteit en los van het feit dat het na een jaar al kon verwijderd worden. Als je eraan denkt dat het misschien maar voor tijdelijk is, dan maak je ander werk. Ik sta open voor de betrokkenheid van de bewoners.
DROMEN
Hullegie: Ik werk eerder op het moment zelf en ga dan aan de slag. Ik heb geen verre blik
in de toekomst.
Steynen: Zelf spreek ik eerder over een streefdoel seizoen per seizoen. De programmatie van volgend seizoen is al in grote lijnen gepland. Daar kan nog mee geschoven worden. Het is telkens een zichzelf bevragen. Wat kan er beter? Wat is er nodig? Een vooruitkijken en stap voor stap timmeren aan de weg. Maar ik ben blij dat ik op deze plek begonnen ben. Mensen beseffen soms niet dat een galerie runnen hard werken is. Als ik zeg dat ik op vakantie ga, dan reageren mensen soms 'maar Eva, jij hebt altijd vakantie'. Het is een meer dan full-time job. Beginnende galeriehouders onderschatten dat soms en stoppen dan al na korte tijd.”
Eva Steynen is opgegroeid in Zurenborg en keerde in 2014 terug. Ze heeft een goede band met de wijk.
Steynen: “Wie op Zurenborg woont, wordt verwend. Het is een dorp in de stad. Mensen zeggen elkaar goeie dag, ook in deze straat met veel orthodoxe joden. Zij blijven wat besloten in hun gemeenschap, maar zodra ze je kennen valt die afstand weg. Je hoort wel eens dat Zurenborg te wit is, maar dat klopt niet, als je naar het pleintje kijkt is er een grote variatie aan culturen. Er gebeurt ook veel, er zijn veel initiatieven en je verneemt ook veel via de Gazet. Sommigen klagen over de jongeren en de horeca op het plein.
Toen ik hier opgroeide had je veel lokale winkeltjes en een beperkt aantal cafés. Maar net zoals overal is het aantal bewoners in Zurenborg gestegen. Er is dus meer drukte. De horeca maakt de wijk levendiger. 's Avonds zijn er nog mensen op de straat, ook mee door de joodse gemeenschap en dat is positief. Een stad moet een levendige stad zijn, ook 's avonds. Als je totale rust wil, dan moet je buiten de stad gaan wonen.”
Wat moeten de lezers nog weten?
Hullegie: de openingsuren!
Steynen: Donderdag, vrijdag, zaterdag van 14u tot 18u. Er is een finissage de laatste dag op zondag 23 juni.
Studio Cocon in de Kleine Beerstraat. In de heldere yogaruimte valt zacht zonlicht naar binnen. Matjes liggen keurig in een cirkel, klaar voor een uurtje speelse beweging. De hartelijke ontvangst - met thee - van eigenares Lilith Rouffa verwarmt de
plek en ontdooit meteen ook de harten van de vijf aanwezigen. Ze volgen er G-yoga, afgestemd op mensen met een lichamelijke en/of geestelijke beperking.
Ondergetekende was van de partij en zag dat het goed en vooral uniek was. Er wordt gezongen - “En de wielen van bus gaan rond en rond” -, we doen de zonnegroet met vrolijke geluiden, liggen muisstil voor de relaxatieoefeningen, geven elkaar een kleine massage. Lilith is een van de weinigen in de (zeer wijde) omgeving die wekelijks inclusieve yogales geeft. Een gesprek met een vrouw met de souplesse van een elastiek en een hart
van goud.
-Waarvoor staat de G van G-yoga?
Lilith Rouffa: “De term werd overgenomen van G-sport Vlaanderen, een aanspreekpunt en kenniscentrum omtrent activiteiten voor mensen met een handicap. G komt van gehandicapten. Ik heb er sterk over nagedacht om de naam te veranderen in iets als I-yoga – van inclusief en ik – maar mijn doelgroep
Opticien - Optometriste
Dageraadplaats 12
2018 Antwerpen
tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44
optiekdedageraad@telenet.be
MAANDAG GESLOTEN
DINSDAG 10 uur tot 18 uur
WOENSDAG 10 uur tot 18 uur
DONDERDAG 10 uur tot 18 uur
VRIJDAG 10 uur tot 18 uur
ZATERDAG 10 uur tot 13 uur
is vertrouwd met de G-woorden.”
-Was jouw first date met G-yoga direct een schot in de roos?
Lilith Rouffa: “Oh, ja. Ik werkte drie jaar als stafmedewerkster Algemeen Beleid in Katrinahome (nu vzw De Maanwandelaars) in Mortsel en Hoboken. Dat is een instantie die mensen met een beperking helpt met dagbesteding en woonbegeleiding. Een collega gaf daar G-yoga maar omdat ze verhuisde naar een andere stad, was het praktisch niet meer haalbaar voor haar. Toen ze me vroeg of ik haar plaats wou innemen, waagde ik –eigenlijk zonder lang nadenken – de sprong. En ik was meteen verkocht. Yoga op een andere manier beleven en benaderen, was ook voor mij een verrijking.”
Hoe vinden geïnteresseerde G’ers hun weg naar jou?
Lilith Rouffa: “Voornamelijk via KVG (Katholieke Vereniging Gehandicapten) dat regelmatig een boekje uitgeeft met een overzicht van hun activiteiten. Daar staan zowel de G-yoga als de stoelyoga in vermeld. Maar ik ben ook volop bezig om G-yoga via andere kanalen een gezicht te geven. Deelnemers hebben er zoveel deugd van dat het zonde is dat zovelen niet van het bestaan ervan op de hoogte zijn. Work in progress dus.”
-Merk jij zelf de impact van je lessen op de
deelnemers?
Lilith Rouffa: “Sowieso. Het valt me op hoe bijvoorbeeld ademhalingsoefeningen hun vruchten afwerpen. In het begin bewegen en frutselen de mensen à volonté. Naarmate het jaar vordert, zie je hoe ze daarin groeien. De (plezante) chaos die er de eerste lessen heerst, maakt plaats voor rustige momenten.
Ik leg zoveel mogelijk de link naar het dagelijkse leven. Ervaren mensen stress, dan reik ik hen trucjes aan om bijvoorbeeld weer vanuit de “lage buik” te ademen en mogelijk rustiger te worden. Mantra’s zijn ook een essentieel onderdeel van de les. Op typische, Indische yogamuziek zingen we samen repetitief betekenisvolle woorden. En dat doen ze blijkbaar ook buiten de les, ‘s avonds op hun kamer.
Ik probeer hen ook te leren hun grenzen aan te geven, zowel fysiek – “auw, dat doet pijn” of “ik wil niet dat je mijn hoofd aanraakt”als emotioneel. Ik verplicht niemand om iets mee te doen. Ik bied mensen de ruimte en geef hen graag de boodschap “het is wat het is” mee. Velen van hen draaien dagelijks mee in een vast stramien; hier zijn ze een uurtje vrij. Ik wil hen tools aanleren om de hectiek van de dag – en bij uitbreiding het leven –beter aan te kunnen. Forceren doe ik nooit, stimuleren altijd. En dat blijkt heilzaam. Het gras groeit niet sneller als je eraan trekt (glimlacht).”
Woensdag:
Zaterdag:
: tot 13
Bestellingen : 03-235 53 21
Yoga voor mensen met een beperking in
“Ik wil hen tools aanleren om de hectiek van de dag, en bij uitbreiding het leven, beter aan te kunnen”
-Ken jij op voorhand de achtergrond van je deelnemers? Ik bedoel: is dat van belang om je les op af te stemmen?
Lilith Rouffa: “Dat is hetzelfde bij Hatha- of Yin-yoga als bij G-yoga. Als iemand een kwetsuur heeft of bepaalde handelingen gevoeliger liggen, is het belangrijk dat ik kan aangeven waar hij of zij op moet letten bij specifieke oefeningen. Zijn er mensen die last hebben van paniekaanvallen, dan is dat een contra-indicatie om bepaalde poses (lang) aan te nemen. De schouderstand, beter gekend als kaars, kan bijvoorbeeld een benauwend effect veroorzaken door de druk op de keel. Die oefening vermijden we dan best of voeren ze met extra zorg uit.
Je geeft G-yoga in Mortsel en één keer per week in Studio Cocon. Is er ruimte – en zin - voor meer?
Lilith Rouffa: “Hoe meer, hoe liever, stap voor stap weliswaar. Het lastige is de opbouw. De lessen in Mortsel lopen al drie jaar enorm goed. Maar hier heb ik tussen januari en nu telkens maar aan één persoon lesgegeven. Het initiatief heeft echt tijd nodig om te groeien; ik bereid mij alvast voor op de start van het nieuwe schooljaar. Een nadeel is: ik vind gewoon geen vervanging als ik ziek ben of met vakantie ga. Sommige G’ers zijn heel erg op structuur en planning gesteld. Een les annuleren is daardoor (nog) minder evident; ik besef wat het teweeg kan brengen.
-Dan is zelf mensen opleiden in G-yoga allicht al bij je opgekomen?
Lilith Rouffa: “Tuurlijk, dat is een droom! Niet alleen om mij hier in Studio Cocon te vervangen, maar ook zodat geïnteresseerden de les kunnen integreren in hun eigen zaak. Elke yogastudio die in zijn aanbod een les voorziet voor mensen die hun draai niet vinden in het reguliere aanbod: hoe fantastisch zou dat zijn.”
-Welke eigenschappen moet een G-yogalesgeefster of -lesgever absoluut in huis hebben?
Lilith Rouffa: “Empathie, aanvoelen, een gezonde dosis zelfrelativering en zelfvertrouwen. Je bent met een specifieke doelgroep bezig. Natuurlijk wik en weeg je je woorden een beetje, al zijn het meestal de mensen zelf die al ’s grapjes maken over hun anders zijn. Iedereen straalt in z’n authenticiteit. Zodra je dat aanvaardt, kan de inclusieve pret beginnen. Het nodige geduld opbrengen, is enorm belangrijk. Blijven zoeken naar dé manier om hun focus te trainen, bij zichzelf een kracht te vinden of zelfvertrouwen op te bouwen.”
-Wat kan voor mensen met een beperking een drempel zijn om zich in te schrijven voor een les G-yoga?
Lilith Rouffa: “Het feit dat ze beperkingen hebben, speelt daar niet zozeer een rol. De angst om in een groep onbekenden terecht te komen wel. Maar met de nodige steun van een vriend of vriendin worden ze in no-time part of the team. Negen van de tien deelnemers komen bij G-yoga terecht via een contact uit een G-club.
-Zien je deelnemers je soms als therapeut?
Lilith Rouffa: “Zeker. Als ik voel dat er wat spanning in de lucht hangt of er wat dingen spelen, doe ik een rondje “Hoe voel je je vandaag?” of “Complimenten geven”. Er was een tijd dat de mensen binnen kwamen en meteen hun hart luchtten. Dat is fijn, natuurlijk, maar het mocht niet ten koste van de yogales gaan. Dus heb ik nu pen en papier en een mandje in de gang gezet. Daar kunnen de G’ers hun besognes even kwijt aan het blad – al dan niet met hulp van
mij – en laten ze via dit kleine ritueeltje hun kopzorgen wat meer los.”
-Wat schenkt jou het meeste voldoening bij de G-les?
Lilith Rouffa: “Verbinding. En dat geldt voor al mijn lessen (nvdr: Studio Cocon biedt een ruim pakket yogalessen aan). Ik merk meer en meer dat yoga – zeker in deze tijden – voor een soort community zorgt. Ik mijd vaak de actualiteit om het negativisme te ontlopen. Ik leer zoveel van de mensen in mijn lessen, echt. Niet alleen over hoe ik yoga geef, maar evengoed over (zelf)reflectie en loslaten. Yoga is een holistisch proces en een perfecte combinatie tussen het sociale aspect en bezig zijn met lichaam en geest.
Op die manier wil ik bijdragen aan een mooiere wereld, op mijn eigen bescheiden manier toch een beetje het verschil maken.”
-Spreken we van een roeping, Lilith?
Lilith Rouffa: “Awel, ja. Ik leer en absorbeer, twijfel en groei. De menselijke gang van zaken. Het nodige geduld opbrengen, is enorm belangrijk. En daar moet je het mee doen. En dat is begot heel wat. We zijn allemaal een rijkdom op onszelf. Als we dat nu ’s met z’n allen koesteren...”
Studio Cocon – Klein Beerstraat 58, 2018 Antwerpen www.studiococon.be – info@studiococon. be – 0485/69.71.35
Het nodige geduld opbrengen, is enorm belangrijk.
“Ik leg zoveel mogelijk de link naar het dagelijkse leven”De deelnemers genieten op de stoep van een straaltje zon • Foto An Van de WAL Lilith toont hoe een oefening uitgevoerd moet worden • Foto An Van de WAL
ccBe presenteert voor het nieuwe cultuurseizoen dat in september start, weer een divers programma met theater, dans, comedy, muziek. Leuk om weten is dat wie nu al tickets bestelt, 2 euro korting krijgt op de voorverkoopprijs. En het zou al heel erg moeten tegenvallen als er in het uitgebreide programma niets zit dat kan bekoren.
Kleppers als De Koe, Compagnie Cecilia en Berlin sieren volgend seizoen de theateraffiche en ook dansgezelschap ROSAS is te gast. Daarnaast biedt ccBe ook voorstellingen aan op andere locaties zoals een optreden van danser-choreograaf Alexander Vantournhout bij Extra City en bloos in’t Hof van Even, de tuin naast ccBe.
-Raymond Van Het Groenewoud trekt terug op tournee en komt langs Berchem. Guido Belcanto staat 30 jaar op de planken en viert dit met een nieuwe show. Ook Kommil Foo heeft een nieuwe voorstelling klaar en geeft weer het beste van zichzelf. Wie wil genieten van comedy, kan komen kijken naar ‘Bang van Dendoncker’ van Jens Dendoncker, het jaaroverzicht van het jaar dat nog moet komen van Kamal Karmach en ‘We moeten nog eens afspreken’ van Bart Cannaerts.
KORTING
Wie nu reserveert, ontvangt 2 euro korting op de voorverkoopprijs. De vroegboekkor-
ting loopt tot en met 30 juni. De actie is enkel geldig voor avondvoorstellingen en niet op de voorstellingen van ‘Nuff Said, films en gastproducties.
Online tickets kopen via de site is nog steeds de handigste manier. Voor de fysieke aankoop van tickets kan je enkel nog in bibliotheek De Poort terecht.
19 uur - het district biedt een gratis drankje aan 20 uur - start optreden Gene Thomas plein aan de Potvlietlaan
Bar Brilschans
Geniet nog een laatste keer met volle teugen van de zomervakantie tijdens Bar Brilschans: van 22 tot 25 augustus zetten wij voor jullie de strandstoelen klaar en zorgen
voor straffe optredens, leuke animatie en heerlijk eten.
Podiumacts
After work met Gregor Terror & The Calypso Gigolo’s | donderdag 22 augustus
Gregor Terror & The Calypso Gigolo's nemen je mee naar de Caraïben en brengen - als een van de weinige Europese groepen - authentieke calypsomuziek uit Trinidad uit de jaren veertig en vijftig.
Ertebrekers | vrijdag 23 augustus
Pop en funk klinken zoveel beter in het WestVlaams, zo bewijzen Ertebrekers al jaren. Met oorwurmen zoals ‘De Zji’, ‘Eva Mendes’ en ‘Paranoia’ verpakken Flip Kowlier, Peter Lesage en Jeffrey Bearelle hun boodschappen in soulvolle rap- en popmuziek.
Raf van Brussel | zaterdag 24 augustus
De partyband ‘Brussels by night’ van Raf Van Brussel brengt een uiterst dansbare mix van klassieke ‘floorfillers’ en recente hits..
Patrick Riguelle | zondag 25 augustus
De voorbije jaren bewees Patrick Riguelle dat hij een onnavolgbaar vertolker van het Franse chanson is.
Animatie
Bar Brilschans, dat zijn niet enkel optredens, maar ook leuke activiteiten voor groot en klein. Hieronder lees je een greep uit het aanbod. Ontdek het volledige uurrooster op
www.berchem.be/barbrilschans
-Poëtisch kapsalon
Enkele gekke kappers betoveren iedereen met een grappig, eigenaardig, feestelijk, kunstzinnig of donzig kapsel. Bloemen, veren, blaadjes, pluimen, discoballetjes, lepels, stokjes, eenden, vlinders en alle kleuren van de regenboog sieren jouw nieuwe look! De kappers zijn niet enkel haarartiesten, maar ook kakelende babbelaars. Van wachtrij tot klant: iedereen hoort gedichten, kan meezingen met de staartjes-rap, luistert naar verhaaltjes en noem maar op.
-Muzikaal speelplezier met Boem Tok Tok
Twee muzikanten musiceren met klein en groot. Kinderen ontdekken muziekinstrumenten, vormen koortjes of zetten met een echte fanfare de zaal op zijn kop.
-Pimp jouw fiets
Opa Fietsbel, Fifi Fiets en Bellafietsbella zijn drie kunstzinnige knutselaars en maken van jouw tweewieler een echte kunstwerk. Iedereen gaat creatief aan de slag gaat met wasco’ s, kwasten, vingerpotjes, karton, bloemen en nog veel meer.
Kom met de fiets en ga naar huis met een pareltje!
-Zoet straattheater
De Suikerpoppenfee is een wolk van een dame. Sierlijk wandelt zij met haar Droomlakei door het park. Zoete verhalen, heerlijke gedichtjes, een lekker liedje en geurige danspasjes, … zij tovert alles uit haar tasje alsof het niets is. En ja hoor … zoals het hoort deelt deze lieve fee ook snoepjes aan een zoet volkje uit.
Natuurwandelingen
Het domein van het toekomstige Park Brialmont herbergt een schat aan verhalen. Weet u bijvoorbeeld nog waar de poorten van Berchem in de Brialmontomwalling stonden? Bent u benieuwd hoe de oude Brilschans eruit zag? Ontdek de boeiende geschiedenis en fantastische verhalen uit Park Brialmont tijdens een begeleide, historische wandeling.
Of bent u meer geïnteresseerd in de prachtige fauna en flora van Wolvenberg? Een gids van Natuurpunt neemt u mee op sleeptouw doorheen het enige natuurgebied binnen de Antwerpse ring.
De zomervakantie staat voor de deur! Tijdens het laatste weekend van juni, van vrijdag 28 t.e.m. zondag 30, kan je alvast samen met familie, vrienden en buren drie dagen lang genieten van Circus Boelaere, een circusfestival in het Te Boelaerpark. Het programma vol clownerie, muziek en acrobatie is op maat van groot en klein, voor ieder wat wils. Het festival is gratis, enkel voor de voorstellingen in de circustent betaal je 3 euro voor een zitje.
Verschillende eetstandjes uit de buurt verkopen het hele weekend allerlei lekkers. Het wereldse menu is uitgebreid en divers, van Portugees tot Aziatisch en van vegetarische loempia’s tot sappige hamburgers. De prijzen zijn democratisch en de producten vers. Of kom gerust enkele lokale biertjes proeven aan de bar. Op vrijdagavond, tussen 18 en 20 uur, ben je welkom op de gezellige buurtmaaltijd van From Syria with Love. Deze Syrische vrouwen bereiden een heerlijk buffet met warme en koude specialiteiten uit het land dat ooit hun thuis was. Om in de stemming te komen lichten we al een tipje van de sluier over het programma. Het volledige overzicht vind je op www.circusboelaere.be. Hier vind je ook alle prakti-
sche info over het festival.
VIJF
5 om naar uit te kijken!
-Ningunapalabra - Balbàl company (AR) Twee Argentijnse acrobaten vliegen door het luchtruim waar ze voortgestuwd door adrenaline dagelijkse verhalen vertellen en dieper ingaan op hun gevoelens en emoties.
-Home Made – Circus Marcel (BE)
Een enthousiaste doe-het-zelver, een knutselende muzikant en twee gestoorde acrobates zorgen voor spectaculaire trapezenummers, een zelfgebouwd “Wheel of Death” en aanstekelijke livemuziek.
-No Way Back – Duo Berlingo (BE)
Een komische circusvoorstelling over speelsheid, kameraadschap, tweespalt en ook een beetje over het leven.
-B.V. Natuur – Karel Casier (NL)
B.V. Natuur stelt zich de vraag of de natuur maakbaar is. Het antwoord zit vervat in pijnlijke slapstick, een onhandige samenwerking en een dansje tijdens het schaften.
-Pelat - Joan Català (ES)
Pelat laat de grenzen tussen dans, circus en theater verdwijnen. Je hebt geen idee wat er allemaal mogelijk is met een bewegend lichaam, een paal, touwen en paar lappen stof.
Cuichine Restaurant Draakstraat 13
www.cuichine.be
Vrijdag 28, za 29 en zo 30 juni | van 13 tot 18.30 uur
Te Boelaerpark in Borgerhout Gratis
Jinza Restaurant Draakplaats 3
www.jinza.be
Een groothandel in duurzame kleren, een groepspraktijk van vroedvrouwen en een spin-off van de Universiteit Antwerpen. Neen, het is het niet het begin van een vergezochte grap. Het gaat om de bewoners van het bedrijvencomplex in de Zenobe Grammestraat. Dirk Blijweert ging langs bij de bonte bende.
De vraag naar biologische voeding zit in de lift, maar voor ecologische kleren loopt de consument vooralsnog minder warm. Als het van Green Queens
Officieel heet het dat Green Queens een agentschap van ecologische kleding en accessoires is. Zeg maar een groothandel van duurzame baby-, kinder-, dames- en herenkleding, tassen, rugzakken, toilettasjes, enzovoort… Volgens zaakvoerder Adinda De Raedt is duurzaamheid een ruim begrip. “Onze spullen zijn goed voor mens en voor het milieu. We gebruiken uitsluitend biologische of gerecycleerde materialen,
zoals biologische katoen, bamboe of tencel, een stof gemaakt uit de boomschors van eucalyptusbomen. Verder zien we er nauwgezet op toe dat de mensen die onze spullen maken een correct loon krijgen en in goede omstandigheden werken. Voor alle duidelijkheid: we maken hier met ons zessen zelf geen kleren. We ontwerpen ze, laten ze produceren in Turkije en verkopen ze aan boetieks. Hoe we er zo zeker
afhangt, komt daar binnenkort verandering in. De groothandel ontwerpt en verkoopt duurzame kleding, die goed is voor mens én milieu. (Dirk BLIJWEERT)
van zijn dat onze Turkse fabriek duurzaam produceert? Door certificaten te eisen die bewijzen dat ze een correct loon betalen, groene elektriciteit gebruiken, hun afvalwater filteren... Als ik zelf medewerkers zoek, kies ik trouwens mensen die in Antwerpen wonen. Wie dichtbij zijn werk woont, heeft een betere levenskwaliteit. Ik trek die duurzaamheidsfilosofie zo consequent mogelijk door.”
TEGENPOOL
OnnoLulu, froy & dind, We say no! Munoman, Oy-Di, Green Zoo,… de kledinglijnen klinken niet alleen mooi in de oren, ze zien er ook nog eens bijzonder fraai uit. Soms speels, dan weer stoer, met bijzondere prints en speelse kleuren. Toch blijft concurreren met traditionele kledingmerken erg moeilijk. Volgens Adinda ligt de reden voor de hand: mensen kopen geen kleren omdat ze ecologisch zijn, maar omdat ze er leuk uit zien. “De prijs is voor veel mensen een struikelblok. Het ecologische interesseert hen niet. Eigenlijk zijn wij de tegenpool van Primark. Een T-shirt kost daar evenveel als een drankje op café. Onvoorstelbaar dat zoiets wordt toegestaan. Wie Primark koopt zegt impliciet: ik vind het niet erg dat mensen worden uitgebuit. Want daar komt het uiteindelijk op neer. Jij hebt een spotgoedkoop T-shirt, maar een ander betaalt daar wel een grote prijs voor.”
ROMMEL
Volgens Adinda zijn ecologische kleren niet alleen makkelijker te recycleren omdat er geen chemische rommel in zit, ze gaan ook nog eens langer mee. Alleen: mensen willen nu eenmaal regelmatig iets nieuws aantrekken. Mode en ecologische kleren, gaat dat eigenlijk wel samen? “Ja”, zegt Adinda volmondig. “Mijn advies: buy less! Ik heb zelf heel weinig spullen, ook voor de kinderen. Gevolg: mijn kleerkast is erg overzichtelijk. Mensen veranderen niet als ze een ander truitje aantrekken, hoor. Maar blijkbaar denken we daar in onze maatschappij helemaal anders over. We jagen altijd iets nieuws na. Leuk, maar je moet niet overdrijven. Er zijn mensen die zich slecht voelen en dan maar gaan shoppen: mag ik dat raar vinden?”
“Ik heb weinig spullen. Resultaat is een overzichtelijke kleerkast”“We laten onze kleren duurzaam produceren in Turkije” Foto Jerry KONINCKX
Aanstaande moeders die nood hebben aan een woordje uitleg en een handje hulp kunnen sinds kort terecht bij de Stadvroedvrouwen. Dat zijn zes
zorgzame dames die je voorbereiden op het grootste avontuur van je leven.
Eerst even een misverstand uit de wereld helpen: de Stadvroedvrouwen hebben helemaal niks met de stad Antwerpen te maken. Het zijn gewoon zes zelfstandige vroedvrouwen die zo een 2,5 jaar geleden besloten de han-
En even nagekeken hoe ze werken. Op hun site staat deze interessante info te lezen: “Wij werken als geconventioneerde vroedvrouwen met de derdebetalersregeling. Bij een eerste consultatie vragen wij boven op het terugbetalingstarief van de mutualiteit 20 euro dossierkosten en eventueel verplaatsingskosten (5 euro per huisbezoek).
Voor een zwangerschapsconsultatie vragen wij 10 euro (overdag) of 20 euro (vanaf 18u) bovenop het terugbetalingstarief van de mutualiteit.
Consultatieruimtes:
Zénobe Grammestraat 34, 2018 Antwerpen
- Birgitta Le Clef
Zwijgerstraat 17 • 2000 Antwerpen birgitta.leclef@hotmail.com
0479/86.67.82
- Eve Suetens
Bikschotelaan 23 • 2600 Berchem eve.suetens@telenet.be
0497/24.66.74
- Anna Warmenbol
Generaal Drubbelstraat 137 • 2600 Berchem annawarmenbol@gmail.com
0490/56.71.31
- Caroline Vanmechelen
Pretoriastraat 2 • 2600 Berchem caroline.vanmechelen@telenet.be
0498/498.732
den in elkaar te slaan: Caroline Vanmechelen, Eve Suetens, Anna Warmenbol, Aviva Muller, Lieselote Hoornaert en Birgitta Leclef.
INFORMATIE
“Alleen werken is voor een vroedvrouw quasi onmogelijk”, zo klinkt het. “Vakantie nemen is niet evident, ziek worden is vervelend. Je patiënten hebben je nu eenmaal nodig. Voor alle duidelijkheid: we zijn geen groepspraktijk in de strikte zin van het woord. We volgen onze eigen mama’s op, zowel voor als na de bevalling. Het leuke van de samenwerking is dat onze moeders terecht kunnen bij iemand anders als wij er niet zijn. Dankzij ons elektronisch dossier kan iedereen alles opvolgen van elkaar.”
MASSAGE De Stadvroedvrouwen delen ook dezelfde waarden. Tijd is cruciaal, zo blijkt. “Haastwerk is niets voor ons. Hier krijg je een éénop-één-begeleiding. Wij nemen een uur de tijd voor onze moeders. Je staat dus niet buiten binnen het kwartier. Het leuke is dat we elkaar mooi aanvullen, we hebben elk onze eigen specialiteit, van babymassage tot aromatherapie.”
Wat je van een vroedvrouw precies mag verwachten? Wij leren kersverse moeders opnieuw hun zelfredzaamheid vinden”, klinkt het uit x monden tegelijk. “In het ziekenhuis krijg je na een bevalling veel informatie te horen. Maar alles is zo overweldigend dat veel moeders eenmaal thuis een heleboel zaken vergeten zijn. We helpen hen installeren. We zoeken hen dan de eerste 5 dagen intensief op. De eerste zes weken na een bevalling zijn crcuciaal maar je kan binnen het eerste jaar na de bevalling beroep doen op een vroedvrouw. We doen ook zwangerschapsbegeleiding in onze praktijk. 3 van onze vroedvrouwen begeleiden ook arbeiden (weeën) thuis en bevallingen in het ziekenhuis. Al komen sommigen ons al opzoeken voor de bevalling, om te zien of het klikt.
We vinden het belangrijk dat iedereen een vroedvrouw heeft die bij hen past, vandaar we graag de mensen al minstens één keer zien in de zwangerschap. We geven informatie over bijvoorbeeld bevalling en arbeid, borstvoeding, vaste voeding en doen medische controles. Zo controleren we de groei, hartslag of positie van de baby en of kinderen voldoende vitamines en ijzer hebben.”
WORKSHOPS De Stadvroedvrouwen organiseren ook workshops over bijvoorbeeld borstvoeding. Die groepssessies zijn belangrijk, zo blijkt. “Vrouwen die pas bevallen zijn, kunnen zich eenzaam voelen. Zodra je uit het ziekenhuis komt, sta je er alleen voor. Vriendinnen hebben een job en moeten voor hun eigen gezin zorg dragen. Vandaar dat het zo leuk is om andere vrouwen te leren kennen die hetzelfde meemaken. De moeders kunnen elkaar blijven zien en ondersteunen. Daar hebben ze veel aan.”
De vraag naar vroedvrouwen zit trouwens in de lift. En daar zijn verschillende redenen voor. “Vroeger kon je tot vijf dagen na de bevalling in het ziekenhuis verblijven, alle zorg gebeurde daar. Die termijn is ondertussen teruggebracht naar drie dagen. Binnenkort wordt dat 48 uur en later wordt het allicht maar een dag. Voor pas bevallen mama’s is extra hulp dus meer dan welkom. Gynaecologen doen vandaag meer dan vroeger hun best om mama’s ervan te overtuigen een vroedvrouw te nemen. De meeste vrouwen verlaten vandaag het ziekenhuis met een afspraak op zak.”
VROEDMANNEN
Welke eigenschappen een goede vroedvrouw moet hebben? Het antwoord laat niet lang op zich wachten. “Je moet empathisch zijn en geduldig, maar vooral gevoelig zijn. Wat voor de ene vrouw geldt, geldt niet voor de andere. Iedere moeder en ieder kind is anders. Aandacht voor de persoonlijke situatie is cruci-
aal. Belangrijk is dat je de zelfredzaamheid van vrouwen steunt en hen zegt dat ze meer kunnen dan ze denken. Vertrouw in je eigen moedergevoel, geven we hen vaak mee: dat zit altijd juist. Verder moet je als vroedvrouw je sterktes en beperkingen kennen. Je moet niet denken dat je alles kunt oplossen. Van zodra je iets afwijkends ziet, moet je kunnen doorverwijzen.”
Het wereldje is ook best klein, zo blijkt. In Antwerpen zouden er maar 70 zelfstandige vroedvrouwen zijn. “We kennen elkaar goed omdat we naar dezelfde bijscholingen gaan. Of er ook vroedmannen zijn? Technisch gezien niet, nee. Vroedvrouw is geen beroep. De naam slaat niet op een job, maar op de persoon die je bijstaat. Dit gezegd zijnde: we kennen maar een paar mannelijke vroedvrouwen. In onze groepspraktijk zijn er alvast geen. Geen probleem, want we zitten graag tussen vrouwen!”
“Belangrijk is het steunen van de zelfredzaamheid van vrouwen”
(Dirk BLIJWEERT)De vier Stadvroedvrouwen organseren ook workshops Foto Jeannine FUHRING
De krant van zaterdag
Ooit al eens met een zuurstofbrilletje moeten ademen in het ziekenhuis? Dan heeft u ongetwijfeld ervaren hoe vervelend zoiets is. Oxypoint, een spin-off van de Universiteit Antwerpen, heeft een toestel bedacht dat veel comfortabeler is. In eigen land zijn er al meer dan 2500 stuks van verkocht. (Dirk BLIJWEERT)
Vriendelijke jongens, bij Oxypoint. Bij het binnenkomen krijg je meteen een wolkje zuurstof aangeboden. Philip Hendrickx, één van de twee oprichters, staat te popelen om hun innovatieve oplossing te demonstreren. Voor ik het weet, hang ik met een plastic slangetje in mijn neus aan een zuurstoffles.
“Of je nu in- of uitademt, in een ziekenhuis krijgen patiënten voortdurend zuurstof door een neusbril die verbonden is met een kraan in de muur. Dat voelt niet alleen vervelend aan, je krijgt er ook nog eens een droge mond, een bloedneus, korstvorming of irritaties van. Nogal wat mensen zetten het brilletje af, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Wel, wij hebben een toestel ontwikkeld waarmee je comfortabeler kunt ademen. Je krijgt niet langer een continue zuurstofstroom, maar alleen een dosis bij het inademen. Wat veel prettiger en natuurlijker aanvoelt.”
MINDER
Die aangepaste zuurstofregeling voelt inderdaad comfortabeler aan dan een constante stroom. Volgens Oxypoint is dit het eerste en enige systeem voor ziekenhuizen dat mensen comfortabel zuurstof kan geven in Europa. En neen, voor een keer zitten er geen chips in. “Dit is een volledig pneumatisch systeem. Het geheim zit ‘m niet in de elektronica, maar in een ventiel. Het ingebouwde membraan voelt wanneer je ademt, en geeft je een verse dosis zuurstof. Voordelen? Geen vervelende neveneffecten voor de patiënt zoals uitdroging van de neus met een hogere therapietrouw als gevolg, minder infecties en geen zuurstofverspilling meer. Het toestelletje van Oxypoint sluit automatisch af als de patiënt zijn neusbril afzet, bijvoorbeeld als hij de kamer verlaat of naar de badkamer gaat. Je kan er tot 75% zuurstof minder mee verbruiken. Niet iedereen weet het, maar zuurstof is een geneesmiddel op voorschrift en kost ziekenhuizen flink wat geld. Onze toestellen verdienen zichzelf dus snel terug.”
DEMO
In eigen land loopt de verkoop alvast als
een trein. Oxypoint verkocht al meer dan 2 500 stuks bij 25 ziekenhuizen. Vaak is het in eerste instantie een kwestie van de verpleging mee te krijgen. “Verplegers beseffen niet hoe vervelend het is om op de klassieke wijze zuurstof in de neus te krijgen. Pas wanneer ze ons systeem uitproberen, voelen ze het verschil. Iedere verpleger krijgt van ons een persoonlijke demo. Ze moeten aan den lijve ondervinden hoe dit toestel het verschil maakt, zoals het Chinese spreekwoord luidt: Vertel me iets en ik zal het weer vergeten; laat me iets zien en ik zal het onthouden; betrek me erbij en ik zal het begrijpen. Onlangs waren we in een Nederlands ziekenhuis. Vooraf was er veel scepsis, maar achteraf reageerde iedereen enthousiast. Je moet de verpleging mee krijgen, daar ligt de sleutel. We hebben een speciaal programma voor hen ontwikkeld, zeg maar een mix van een teambuilding en een opleiding. Daarmee geven we, letterlijk en figuurlijk, zuurstof aan het team. Want dankzij ons toestel winnen ze tijd die ze aan andere taken kunnen spenderen.”
GROEI
Vorig jaar haalde Oxypoint 3,8 miljoen euro op bij privé-investeerders. Geld dat moet dienen om de internationale markt te veroveren. Volgens Philip staan de sterren gunstig. “We zijn in 2011 gestart en rustig gegroeid. Dat kan ook niet anders, want dit apparaat heeft een impact op het hele ziekenhuis. Ons team groeit en bloeit, vandaag zijn we met 9, volgend jaar allicht met 16. Op dit moment lopen er tests in 6 verschillende Europese landen. Bovendien zitten er nog enkele nieuwe producten in de pijplijn, daar kan ik vandaag spijtig genoeg niks over zeggen, maar dit najaar hoort u nog van ons, wij zijn klaar om met ‘digital health’ ook zuurstoftherapie naar de 21ste eeuw te brengen! Ondertussen hebben we het hier al een jaar uitstekend naar de zin. Onze werkplek op de universiteit was uit z’n voegen aan het barsten. De ligging is fenomenaal: dicht bij het station en de snelwegen en vlakbij het bruisende centrum. Rustige omgeving? Dat ook, ja. Kan moeilijk anders met vroedvrouwen en een modezaak als buur…”
Jongens van ver brengen de kranten van de ochtend doorweekt snijden ze door de straten op zoek naar betalende openingen voor het laatste nieuws zacht als handschoenen werken ze tegen het lawaai niemand wakker gemaakt hier wordt geslapen.
Over hun laatste zeemansgraf wordt eerbiedig gezwegen afgelegen hun afkomst teruggetrokken het bestaansrecht tussen scheepswrakken en dode vis slapen kinderen hun tijd ligt op de bodem van de zee die ze overstaken donker kleurt hun huis als een schaduw in de ochtend.
Deze onzichtbaar voorbijrijdende horde wacht een wanhopig leven voor een armetierig loon ze kloppen aan de versierde deuren van ons mededogen hun afkomst is ijl als de ochtend die ze bevoorraden speelt zich af tussen zweetplek en leeg conserven blik. Berichten van ondergedoken families ontbreken een bed een brood een ander leven meer wordt niet verwacht hun Apocalyps ligt verscholen tussen het nieuws van de dag waar wij ons terugtrekken in de warmte van elkaar wacht voor hen het gepiep van een leeg bericht.
Ricardo Anemaet“Verplegers moeten onze innovatie aan den lijve ondervinden”
Zijn devies was: ga ervoor, geloof in wat je doet. Durf initiatief te nemen
De Sint Norbertusparochie in de wijk is in rouw. De priester die meetrok aan de kar om de kerk op de Dageraadplaats in een eigentijdse stroomversnelling te krijgen is overleden. Deze priester zal ook bij nietgelovigen herinnerd blijven als een man die ondermeer de aankoop van het Nederlandse Bachorgel volop steunde. Frans Van Looveren bezorgde ons deze tekst. (SC)
“De gemeenschap van de Sint-Norbertuskerk op de Dageraadplaats is in rouw, nu haar medewerkend priester Hans Vanackere op 78jarige leeftijd onverwachts is overleden.
Na het vertrek van Marcel Willem in september 2014, was het even zoeken naar een priester die op zondag vrij was om voor te gaan in de zondagse eucharistieviering. Na enkele maanden werd Hans Vanackere daartoe bereid gevonden. Hij was net op pensioen gegaan en vanuit de Zuiderkempen teruggekeerd naar Antwerpen, waar hij als kind was opgegroeid.
We mogen wel zeggen dat Sint-Norbertus met Hans heel goed is gevaren, en niet alleen als trouwe voorganger. Man met een open geest, met een stem als een klok, iemand die met zijn aanwezigheid alleen al rust uitstraalde. Steeds toonde hij belangstelling voor de dingen waarmee je bezig was, ook in je dagelijkse leven.
Hans was enthousiast over de gang van zaken in onze kerk. Hij steunde van harte het pastoraal, liturgisch en cultureel engagement van de vrijwillige medewerkers. Zijn devies was: ga ervoor, geloof in wat je doet. Durf initiatief te nemen. Wees in alle opzichten een open kerk. Verzorg de liturgie met stijl en schoonheid, en vermijd alle banaliteit die het geheel alleen maar naar beneden trekt. Hij deelde overigens volop de visie van de vrijwillige medewerkers dat het in het geloof niet gaat om droge en dorre waarheden die een mens nu eenmaal moet slikken. Hij was het met ons eens dat het evangelie pas als gecultiveerde schoonheid het hart kan raken en er ook wortel schieten. Wars van alle verbalisme en wars van het opgeheven vingertje waarin de clerus in Vlaanderen in de voorbije decennia helaas nogal gespecialiseerd was.
Vanuit zijn open visie over de opdracht van de Kerk vandaag, heeft hij ook het project van het nieuwe barokorgel van harte gesteund, en niet alleen met woorden. Hans was één van de ondertekenaars van het contract met de orgelbouwer. En daarna ging hij, overigens met succes, actief op zoek naar sponsors voor het project. Hij koesterde het orgelproject als een dierbaar geesteskind in de herfstdagen van zijn leven. En als Emmanuel zich dan op het nieuwe orgel uitleefde met een stuk van Bach, stond hij steeds daarop te kijken en met pretoogjes daarvan te genieten. Spijtig kan hij het inspeelconcert einde augustus niet meer meemaken.
Hans heeft ons meermaals gezegd dat hij genoot van de liturgie en de cultuur in de SintNorbertuskerk. En wij genoten van zijn aanwezigheid, en van zijn kunst om voor te gaan in de zondagsviering. In zijn afwezigheid blijft hij toch ook onder ons aanwezig. De gemeenschap van de Sint-Norbertuskerk laat dan ook het hoofd niet hangen. We doen verder zoals we al bezig waren. Hans zou het niet anders gewild hebben.”
Eind mei werd het officiële startschot gegeven voor de derde editie van de Poëzievensters. Zo’n 150 gedichten van achttien verschillende dichters werden aan bewoners van de wijk verdeeld die ze dan moesten ophangen aan hun venster. Die transparante gedichten blijven tot eind oktober hangen, of soms langer. Niet zelden zijn er dan twee gedichten te bewonderen: ééntje van Herman de Coninck van de voorbije editie plus een nieuw werk. (SC)
Deze derde editie wordt gesteund door het district Antwerpen en de Gazet van Zurenborg. Tijdens de voorstelling zegde districtschepen Femke Meeus (Cultuur) dat ze bijzonder blij is met dit initiatief en dat ze hoopt op nog meer edities de komende jaren. Verleden jaar stond alles in het teken van de Zurenborgse dichter Herman de Coninck, nu zijn het gedichten van mensen die van dicht of van ver iets met de wijk te maken hebben
Verleden jaar werd er ook een tentoonstel-
ling met grote foto’s op diverse plaatsen in de wijk georganiseerd en dit jaar zullen 15 fotografen van deze krant Gazet van Zurenborg hun beste materiaal tijdens de zomermaanden uitstallen in de gebouwen van de bank Belfius op de Plantin en Moretuslei.
ENGAGEMENT
Allemaal redenen die de cultuurschepen
Femke Meeus bijzonder blij en trots maakten: “Het komt voort uit engagement van heel wat dichters, bewoners en lokale zaakvoerders . Zo’n samenwerking toont dui-
Sushi • Grill • Wok
Alle dagen open van
11:00-14:30 en 17:00-23
Dageraadplaats 28
2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be
Dichters, organisatoren, cultuurschepen Femke Meeusen (derde van links) en mensen van het district Antwerpen voor een van de gevels waar zowel het nieuwe als het oude gedicht opgehangen werd. • Foto Jerry Koninckx
delijk wat voor een warme en actieve wijk Zurenborg wel is. Ik wil iedereen dan ook bedanken. Ik draag dit wijkiniatief een heel warm hart toe en zal dat in de toekomst zeker blijven doen.
De deenemende dichters zijn: Ricardo Anemaet, Alexandra Cerceni, Reine De Pelseneer, Luk Depondt, Lotte Dodion, Yolande Driesen, Stefan Heulot, Peter Holvoet Hanssen, Musty, Johanna Pas, Willem Persoon, Jörg Pyl, Will van Broeckhoven, Mieke Robroeks, Peter Theunynck, Lies Van Gasse, Maarten Inghels en Maut Vanhauwaert.
Sinds ongeveer vijftien jaar staat er in Gazet van Zurenborg een wijkgedicht of wijkdichterswoorden. Het was een piepjonge Annemarie Estor die onze hoofdredacteur het voorstel deed om een wijkgedicht in elk nummer te schrijven. Sindsdien heeft Zurenborg
Dat is nu ook gebeurd. Stefaan Heulot stuurde namelijk een mail om het einde van zijn wijkdichterschap aan te kondigen.
Stefaan Heulot: “De hoofdreden: we verhuizen. Naar Mortsel. Mijn vrouw (ik moet eigenlijk zeggen ‘mijn bijna-vrouw’: we trouwen in september) is daar vorig jaar een winkel begonnen ‘PLUME’. Ze verkoopt er planten, cadeaus en interieuraccessoires. Een bloeiende zaak. Ik hoef niet uit te leggen dat zo’n activiteit veel aandacht vraagt, want ze doet dit helemaal zelf. Wat er nog speelt: van mijn veertien tot mijn zestien (1988 – 1990) woonde ik met mijn vader in Afrika. In Zaïre met name. Dat was een indrukwekkende tijd, waarover ik verhalen ben beginnen schrijven.
Deze verhalen zou ik graag tot een roman bundelen. Natuurlijk eist dat veel van mijn schrijftijd op, zodat er minder ruimte is voor poëzie. Maar zoals het is met je eerste liefje: die vergeet je nooit. Ik blijf dus wel poëzie schrijven. Ik heb er momenteel gewoon even minder ruimte voor. En dit kan je wel letterlijk nemen. Mijn schrijfkamer ligt vol met foto’s, brieven, teksten over mijn Afrikatijd. “
- Hoe blik je terug op je twee jaar wijkdichter?
Stefaan Heulot: “Het was een boeiende
periode. Voornamelijk door het feit dat het samenging met het verspreiden van Poëzie in de Wijk, via de Poëzievensters. Wat kan een dichter meer wensen dan dat er poëzie gelezen wordt en terwijl men door je wijk wandelt! Het viel me op hoe enthousiast de bewoners van de wijk inschreven voor dit project. Al langer hoe meer mensen willen poëzie aan hun venster. Fantastisch! Er was ook de viering rond Herman de Coninck. Een hele mooie dag. Ik was maar wat fier dat ik als wijkdichter gedichten mocht voordragen in het bijzijn van zijn familie. Mijn liefde voor poëzie is begonnen met het lezen van zijn gedichten. De samenwerking met de bewoners van de Nothebohmstraat, in het kader van hun tuinstraat, (er werden gedichten op de straat geschilderd jp) was zeker ook heel fijn. Ik kijk met heel veel plezier terug op die twee jaar. Zurenborg: hier wonen mensen die houden van poëzie.”
- Ga je Zurenborg missen?
Stefaan Heulot: “Natuurlijk ga ik Zurenborg missen. Deze wijk is zo uniek met al die prachtige huizen, leuke pleintjes: dat vind je nergens anders. Maar het is niet omdat ik verhuis, dat ik hier niet meer ga komen.
onafgebroken een wijkdichter in deze krant. Over de duurtijd zijn er geen afspraken gemaakt, zolang de dichter (m/v) maar in de wijk woont. Daarnaast kan de dichter beslissen dat hij of zij over de wijk (tijdelijk) uitgeschreven is en de pen of de fakkel wil doorgeven. (Jörg
Beloofd! En met de fiets!”
RICARDO
De vraag die zich toen stelde, was, wat nu. Waarop onze hoofdredacteur zei: “We moeten een goede dichter vinden die toegankelijke poëzie schrijft, dus geen voer uitsluitend voor filologen of literatuurwetenschappers.” Die zoektocht liet ons de boekbesprekingen van vorige jaren doorpluizen en zo kwamen we uit bij Ricardo Anemaet, een prille zestiger uit de Lange van Ruusbroecstraat, geboren in Santiago de Chili en na veel omzwervingen hier geland en beland. Hij begon zijn carrière als danser bij Het Nationale Ballet en daarna bij Stichting Dansers Collectief. Hij bekwaamde zich als choreograaf, regisseur, dramaturg en scenograaf bij onder andere Het Zuidelijk Toneel, Het Vervolg, Kruis van Bourgondië, De Trust, en schreef tussendoor een aantal theaterwerken. Nu is hij verbonden als docent fysiek bewegingstheater aan de Toneelacademie Maastricht.
Vorig jaar publiceerde hij zijn bundel 33 gedichten die hij in eigen beheer uitgaf. (Ricardo Anemaet: “Dan zaagt niemand aan mijn hoofd om iets zus of zo te doen, beslis ik over de vormgeving en tot slot, er zijn ge-
PYL)Van mei tot oktober werkt A-KOOR aan een groot muzikaal en multicultureel project. Het legt daarvoor contacten met muzikanten en koren uit drie belangrijke culturen in Antwerpen: de joodse, de
Arabische en de westerse. Het eindproduct wordt een groot toonmoment op 20 oktober. De weg ernaar geeft voor iedereen die het wenst mogelijkheden om deel te nemen. (Luk DEPONDT)
woon te veel dichters om interessant te zijn voor de uitgeverijen.”)
De kwaliteit en de toegankelijkheid van deze bundel trok onze aandacht en zo viel onze keuze op hem als nieuwe wijkdichter. Zijn eerste wijkgedicht is te lezen in de krant van juni.
A-KOOR is een 50-koppig gemengd koor dat elke donderdagavond o.l.v. Patrick Windmolders repeteert in basisschool ‘De Zonnebloem’ in de Korte Altaarstraat. Dit mondt enkele keren per jaar uit in een concert. Maar deze keer wil A-KOOR iets anders.
VERBINDEND
Het koor ervaart telkens weer dat samen zingen enorm verbindend werkt. Het brengt mensen samen, ongeacht hun leeftijd, geslacht, culturele achtergrond, sociale status, opleiding of beperkingen. De titel van het project dat A-KOOR uitwerkt, ‘Eén Stad’, komt uit het gedicht dat stadsdichteres Maud Vanhauwaert (www.maudvanhauwaert.be) speciaal voor hen geschreven heeft.
CULTUREN
Het uitgangspunt is dat we met verschillende culturen samenleven in één stad. A-KOOR wil een muzikaal project ontwikkelen waarin het interactie tussen verschillende culturen en levensbeschouwingen en tussen verschillende generaties tot stand brengt.
Het project staat open voor iedereen. Je kan deelnemen aan voorbereidende muzikale workshops en aan een toonmoment op 20 oktober. A-KOOR organiseert een muzikaal traject met koren (volwassenenkoren en kinderkoren) en individuele zangers. In dit traject komen de muzikale tradities van de Arabische/moslim gemeenschap, de joodse gemeenschap en de westerse gemeenschap aan bod.
Twee workshops zijn ondertussen al voorbij. Op zondagnamiddag 5 mei was er in Antwerpen een workshop rond joodse muziek i.s.m. zangeres/violiste Joëlle Strauss. Op zaterdagnamiddag 25 mei ging een workshop door rond Arabische muziek in Borgerhout i.s.m. oûdspeler Moufadhel Adhoum (de oûd is een luitvormig snaarinstrument).
Op 20 oktober kan men meedoen aan een multiculturele ontmoetingsdag in ’t Werkhuys, Zegelstraat 13 Borgerhout met tal van muzikale en vertelactiviteiten, een
De vakantie komt eraan. De laatste activiteiten van weer een geslaagd seizoen in De Roma kondigen zich aan. De volksschouwburg aan de Turnhoutsebaan sluit in schoonheid af met een gezellige dansnamiddag op zondag 23 juni. Een walske op de muziek van “alle senioren willen hem horen!” Radio Minerva. Even de benen insmeren en losgooien… om de volgende dag te starten met afbraakwerken.
Het einddoel van de fondsenwervingsactie
‘Help De Roma in de lift’ is héél dicht bij. Dankzij vele sympathisanten, de Nationale Loterij en vrouwenorganisatie Soroptimist International Club Antwerpen wordt de kaap van de € 100.000 gehaald. Dit betekent dat de plannen voor een nieuwe bar, een opfrissing van de foyer én de plaatsing van een lift gerealiseerd kunnen worden. Het mooie balkon wordt eindelijk toegankelijk voor mensen die moeilijk te been zijn. Met de herinrichting en renovatie van de foyer willen ze hun vele trouwe bezoekers nog meer in de watten leggen. En dat is goed nieuws!
LIFT
Het einde van het seizoen betekent voor de medewerkers en vrijwilligers van De Roma dus nog niet het begin van een welverdiende vakantie. Alle voorbereidingen voor de professionele plaatsing van de lift en een nieuwe bar gebeuren immers zoals steeds met enthousiaste en vrijwillige handen. Met zoveel jaren ervaring komt dat wel in orde. En als de deuren openen voor een nieuw en veelbelovend najaar, zal De Roma weer schitteren.
multiculturele markt en zangworkshops rond joodse, Arabische en westerse muzikale tradities zowel voor volwassenen als voor kinderen.
COMPOSITIE
Als kers op de taart brengt A-KOOR samen met het Antwerpse Sterling Kinderkoor, Jeugdkoor Rissala uit Molenbeek en met kinderen uit Borgerhoutse en Antwerpse scholen en verenigingen en met alle geïnteresseerde zangers een primeur: een nieuw koorwerk. De internationaal gerenommeerde Antwerpse componist Wim Henderickx (www.wimhenderickx.com) maakt op het gedicht van Maud Vanhauwaert (www.maudvanhauwaert.be) een compositie voor kinder- en volwassenenkoor. Deze compositie wordt aangevuld door de joodse invloed van zangeres-violiste Joëlle Strauss en de Arabische invloed van Moufadhel Adhoum, virtuoos oûdspeler. Heb je zangtalent en zing je graag deze gloednieuwe compositie mee? Neem dan contact
Ben je benieuwd naar het resultaat? Spring tijdens Open Monumentendag op zondag 8 september gerust even binnen. De gidsen vertellen je graag het verhaal van hún Roma in geuren en kleuren. Ze vertonen ook doorlopend enkele korte filmpjes over de renovatiewerken van de afgelopen jaren. En je kan een kijkje nemen in de oude projectiecabine die door Cinemuzée waarheidsgetrouw ingericht is zoals het er begin jaren 50 uitzag. Ten slotte kan je deze dag tickets voor het nieuwe seizoen aan kortingsprijs kopen. Ze zorgen voor allerlei lekkers zoals soep, taart, pannenkoeken en chocomelk (gratis voor kinderen).
TICKETS
Het lijkt alsof ze het bewust zo gepland hebben: seizoen 2019-2020 start zoals dit seizoen eindigt, met een t-dansant (op woensdag namiddag 11 september). De affiche hiernaast licht alvast een tipje van de sluier op. Maar er is nog veel meer moois te ontdekken op het podium van De Roma. Surf naar www.deroma.be, ontdek het volledige aanbod en koop je tickets voor het te laat is!
met voorzitter@a-koor.be. Noten kunnen lezen is geen echte must. Of ga gewoon kijken en luisteren op 20 oktober.
VERDER
In de loop van het project gaan nog tal van andere activiteiten door, o.m. repetities met andere koren, een open repetitie… Zo verzorgde A-KOOR op donderdagavond 9 mei al samen met het Sterling Kinderkoor en met leerlingen van de joodse Tachkemoni School (Lange Leemstraat) een optreden tijdens het schoolfeest. Het zong er o.m. ‘All for One’. Dit westerse lied laat horen hoe we ondanks verschillen allemaal gelijk(waardig) zijn. Daarna volgde het joodse lied ‘El haderech’ (‘Op weg’).
VRAGEN
Meer over dit project vind je op de projectblog ‘Eén Stad’ op www.a-koor.be en op de facebookpagina van het koor. Heb je nog vragen? Neem dan contact op via voorzitter@a-koor.be.
