Claus Peymann
olduklarını soruyor ve aldığı cevap: "O mu, Belediye Başkanı, eski bir Nazi.", "Politikacı, eski Nazi", "Pisliğin teki" ya da "Bir budala", şeklinde. Son bölümde ise Peymann ile dramaturgu şnitzellerini yiyerek yeşillikler içinde birbirlerine yaslanıp Viyana'yı seyrediyor. Biri tiyatroya ilişkin planlarını anlatırken,
2000 yılında Berliner Ensemble'ın Genel Sanat Yönetmeni olarak çalışmaya başlayacak olan Peymann, bu kez rejisiyle sansasyon yaratmıyor Viyana'da. Bir oyun kahramanı, traji-komik bir Malvolio olarak vedalaşıyor yıllardır yönettiği Burgtheater'la ve tiyatroseverlerle.
pe cy a
diğeri gayet sakin onu dinliyor ve kısa cevaplar veriyor. İki oyuncunun olağanüstü performanslarıyla yapımın doruk noktasını oluşturuyor bu bölüm. Peymann, Shakespeare sahneleme derdinden kurtulmak için bütün oyunlarını bir gecede sahnelemeyi planlayıp bunun için kaç bin oyuncu gerekeceğini hesaplarken, dramaturgu, Peymann'ın sandviç tutan eline yapıştığı için, bir türlü sandviçini ısıramıyor. Biri heyecan içinde yalnızca tiyatroya ilişkin düşler kurarken, diğeri son derece mantıklı konuşuyor.
Peymann'ın asistanı 29 yaşındaki Philip Tiedemann tarafından sahnelenen ve Almanya'nın en önemli festivallerinden Berlin Tiyatro Buluşması'na davet edilerek başarısını kanıtlayan Bernhardvari bu fars, sahne üzerine kurulan basit bir taşra tiyatro sahnesi dekoru içinde oynanıyor. Yazarın ölümünden on yıl sonra Bernhard'ın abartı tutkusu, kısa oyunlara tam bir fars havası verilerek yorumlanıyor. Kirsten Dene ile Martin Schwab son derece uyumlu bir ikili. Alman Claus Peymann'ın Viyana, Avusturya halkı ve Burg tiyatrosu oyuncularına olan önyargısı, korkusu, yanına eleştirmen, dramaturg almak istemesi, bez bebeklerden oluşan dramaturg ve eleştirmenlerin valizde havasızlıktan boğulup ölmesi, Burg tiyatrosuna gelişinin ardından kapıdan uğultusu işitilen oyuncuları, kafeteryada 58
kahve ısmarlayarak başından savması, Thomas Bernhard'la yaptığı alışveriş ve yemeğe gitmeleri, inanılmaz güzellikte, müthiş esprili sahneler olarak karşımıza çıkıyor. Yapımın en ilginç yanı, Thomas Bernhard'ın kendisi dahil, yakın dostu olan bu kişileri komik tiplemeler olarak çizmesi, her zaman olduğu gibi Viyana'ya, Avusturyalılara ve Burg oyuncularına keskin eleştiriler getirmesi ve bu eleştirilere hedef olan Burgtheater'da, yine eleştirdiği tiyatronun oyuncuları tarafından canlandırılması. 2000 yılında Berliner Ensemble'ın Genel Sanat Yönetmeni olarak çalışmaya başlayacak olan Peymann, bu kez rejisiyle sansasyon yaratmıyor Viyana'da. Bir oyun kahramanı, traji-komik bir Malvolio olarak vedalaşıyor yıllardır yönettiği
Burgtheater'la ve tiyatroseverlerle. "Claus Peymann Kendine Bir Pantolon Alır", yasağın kaldırılmasının ardından Viyana'da sahnelenen tek Bernhard oyunu değil . 1998'in son aylarında ilk kez izleyici karşısına çıkan bu oyunun dışında yazarın "Emekliliğe az kala: Alman ruhu üzerine bir komedi", "Tiyatrocu" ve "Kahramanlar Alanı" adlı oyunları da Burgtheater'da sahneleniyor.
Türkçe'de Thomas Bernhard: "Tiyatrocu", Oyun, İleri Yayınevi, 1992 "Wittgenstein'in Yeğeni" Roman, Metis "Neden", Anlatı, Mitos, 1994 "Kahramanlar Alanı", Oyun, Can Yayınları, 1992 "Odun Kesmek", Roman Simavi Yayınları, 1992 "Soğukluk", Roman, Mitos, 1997 "Bir Çocuk", Anlatı, Mitos, 1997 "Mahzen" Anlatı, Mitos, 1994 "Soluk", Anlatı, Mitos, 1997